varres: 'Ik maak muziek en ben gelukkig'
■0
'666' van Yllana: zogenaamde humor met vier viespeuken
git: vooral hapklare brokken
Dente verveelt geen moment
Pi, Po, Pu
Pa en Pe
in het LAK
Hank bestaat
voornamelijk
uit sfeer
Filarmonica Moldava
van vrolijk naar droef
Kunst- en
Antiekweekend
huistoren
r nagedachtenis van
aöHFers van de aansla-
ad-t World Trade Center
jr gardier Marcel Siebers
4n speciaal concert op
pi van het Leidse Stad-
^peelt werken van de
componisten Al-
John Pozdro, Sa-
ij ujier, Roy H. Johnson
njburter. Het concert
13.30 uur.
b an van Veen
terskerk
irman van Veen geeft
winber een concert in
in Leiden. Onder
'Er was eens...' ver-
(kerst)verhaal en
leren samen met
iri Spee. Kaarten
meert in de Pieters-
irkrijgbaar bij de
luwburg.
theater recensie
Rinus van der Heijden
Voorstelling: Yllana met '666'. Gezjen:
Theater Markant, Uden (première) Te
zien: 22/11, Leidse Schouwburg.
Schotel een kind pies en poep
voor en het heeft het grootste
plezier. Bestook een volwassen
publiek met 'grapjes' uit de
schaamstreek en het kan niet
meer stoppen met lachen. Dat
bleek tijdens de voorstelling
'666' van het Spaanse gezel
schap Yllana, die in Uden de
Nederlandse première beleefde.
Het maakt kennelijk niet meer
uit hoe plat het gebodene is,
hoe voorspelbaar, hoe nietszeg
gend, hoe walgelijk: gij zult la
chen. Met dank aan het tijdperk
Big Brother: niet meer denken
maar liever afstompen.
Yllana bestaat uit vier mannen,
die het leven van evenzoveel
criminelen uitbeelden. Zij
wachten in dodencel 666 op
hun executie. Daar is alles mee
gezegd, want het hadden net zo
goed vier dronken smeerkezen
in een kroeg kunnen zijn of vier
opgeschoten pubers op de hoek
van een straat. De vier komen
op en dan begint de pret. Ze
treden aan met een pispot. Die
moet natuurlijk gevuld. En na
tuurlijk zeilt de inhoud over het
publiëk, natuurlijk drinken ze
er een leeg, natuurlijk smeren
ze elkaar in met het vocht. La-
chuh!
En dan vermenigvuldigt de 'hu
mor' zich in snel tempo. Sche
ten, in het kruis tasten, mastur
batiebewegingen, een anale
verkrachting - niet echt natuur
lijk, de heren zijn immers ac
teurs - hoofdhaar dat wordt ge
kamd en natuurlijk ook het
schaamhaar, kwijlen, het kan
niet op.
Het absolute dieptepunt wordt
bereikt als een van de vier een
meisje uit het publiek heeft ge
haald, waarmee hij 'plat' wil.
Maar een condoom, hè, waar
haal je dat zo snel vandaan.
Zijn maat biedt uitkomst. Hij
haalt het zijne van zijn lid, mét
inhoud, die natüürlijk over de
toeschouwers wordt uitge
gooid. Lachuh!
De voorstelling eindigt als een
van de vier vrijwel naakt met
een kunstpenis van een meter
voorgebonden over de lege rij
en voorin de zaal naar de toe
schouwers klautert. Het geval
zwaait voor vrouwengezichten.
En natuurlijk begint-ie ook nog
te spuiten. De andere drie ko
men op, getooid met dezelfde
zwaarwichtige edele delen. Ze
gebruiken ze als muziekinstru
ment, een als saxofoon. In de
mond dus - goh, wie had dat
kunnen voorspellen? Ze spuiten
met z'n allen nog een keer, ne
men afscheid van het enthousi
aste publiek met een laatste
verkrachting.
Hadden ze nou maar echt ge
shockeerd, maar zelfs dat lukte
hen niet. Acteurs van het laag
ste allooi, zo voorspelbaar als
dag en nacht, alleen maar mik
ken op het kruis. Vier viespeu
ken, die met het overboord zet
ten van elk greintje esthetiek
mikken op de laagste sentimen
ten. Daar hoef je niets voor te
kunnen.
ioth
ieni'
rtbe
'ij
jziek recensie
Hans Keijzers
Gezien: 9/11, LVC, Leiden.
te tienermeisjes staan
I het concert van Birgit
sodium met het foto-
in de aanslag. Hier
Bve de beste plaatjes,
He twee hebben ge-
your age?', is de
an het album 'Few like
t is een zelfgeschreven
van Birgit. Om direct
ag van het zusje van
(a Schuurman in te
is behoorlijk jong in
jravond vrijwel leeg
t af met 'Bom again'
en de fragiel ogende Birgit wil o
zo graag voor vol worden aange
zien. Gladde, volgeplamuurde
lekker in het gehoor liggende
wegwerpjiop brengt Birgit de
eerste twintig minuten. Stevig,
gedegen maar ook zeer voor
spelbaar zijn de inzetten van gi
tarist Jeroen den Hengst. Het
blijft een soort middle of the
road met een licht, heel licht,
scherp randje.
Uitzondering is het venijnig ei
gen nummer 'Crazy" maar daar
gilt het kleine opdondertje in
het outro geforceerd als een ma
ger speenvarken. Gelukkig zijn
er ook de catchy singletjes 'Few
like you', 'I know' en 'Lover'.
Met mooie gelikte keyboardlijn
tjes die na een keer horen niet
uit je kop te krijgen zijn.
Singer/songwriter J. Perkin, vo
rig jaar debuterend met het in-
trigrerend album 'Exhibit', is de
huisschrijver van Birgit en hij
lijkt de catchy deuntjes uit zijn
mouw te schudden. 'Cruisin' is
ook al van de Utrechtse liedjes
smid en gitarist Den Hengst
geeft het heerlijk akoestisch
neergezette nummer een schit
terend ondersteunend gitaar
lijntje.
Birgit blikt met 'Are you gonna
go my way' van Lenny Kravitz
even terug op de Flashbacktour
van afgelopen maand. Serieus
pakt Birgit het hele popverhaal
aan met een degelijke hardwer
kende band achter zich. Maar
vaak zijn de deuntjes toch meer
hapklare brokken voor de TMF
kids en de meeste popliefheb
bers zullen de schouders opha
len bij de songs van Birgit.
pater recensie
jarten Baanders
De zondagswandeling' door
iAl Dente Gezien: 9/11 De
Aldaar nog te zien: 10/11,
15/11 en 17/11.
kent ze wel: die ver
familiebijeenkomsten
Ie vervelende trekjes
jes zich samenballen
fen zich verveelt. De
andeling is een klas-
eeld. Vader krijgt uit-
ie gelegenheid zijn
met zijn betweterige
:ht te tiranniseren,
'oortdurend bezig de
van haar zoon en
van haar man bij te
zoon droomt van
iets en van avonturen
It om aan de plat
te ontsnappen. En
lat van ramp schuife
lt oma ook nog mee,
illen beklemtonen dat
deling eigenlijk al ge-
ing voortduurt.
Al Dente, een groep oudleerlin
gen van het Visser 't Hooft Ly
ceum, voelt de mengeling van
humor en wrangheid die 'De
zondagswandeling' van Geor
ges Michel beheerst, uitstekend
aan. De verveling komt op je af
doordat ze bijna onophoudelijk
in het rond wandelen. Maar te
gelijk wordt de saaiheid zo
sprankelend, geestig en herken
baar neergezet dat het publiek
zich juist geen moment ver
veelt. Er doen zich bizarre,
soms ernstige gebeurtenissen
voor op de wandelroute. Er val
len doden, vijf, of misschien
zes. Ook opa en oma sneuve
len, maar vader en moeder la
ten zich niet uit hun benau
wende gedragspatroon stoten
en als ze een kennis tegenko
men, wordt de dood onder een
eindeloze, op de lachspieren
werkende berg clichés bedol
ven. Mooi vertederend zijn
daarna de momenten waarop
de zoon naar zijn grootouders
in de hemel staat te zwaaien.
De personages komen sterk tot
hun recht. Jasper Groos, de vol
maakte belichaming van de uit
zijn krachten gegroeide puber
met zijn ongecoördineerde ge
baren en ontwapenende ont
snappingspogingen, vormt een
schitterend contrast met de va
der, fysiek strak en heerlijk on
uitstaanbaar gespeeld door Erik
Basselier. En Annemarie
Geertsma als de moeder be
zorgt je rillingen als ze zo be
hendig tussen vader en zoon
dribbelt en .hen voortdurend op
de nek zit. Kees van Egmond en
Marije Gaemers beheersen vele
types. Telkens als ze opkomen,
breekt er een verrassende epi
sode aan, of ze nu opa en oma,
een stadsomroeper, een sol
daat, een verpleegster of een
gek spelen.
'De zondagswandeling' wordt
komisch gespeeld zonder de
wrange boodschap te verdoeze
len. De zoon kijkt zowat scheel
van verveling. Er gebeurt veel,
maar hij moet ervaren dat zelfs
een opwindend soldatenleven
in een cliché eindigt. Aan het
eind wordt er geruzied of er nu
vijf of zes doden zijn gevallen.
Maar wat maakt zo'n getal uit
als je je dood verveelt?
leiden - Theatergroep Carver
maakt een feuilleton over een
muizenfamilie. De reeks is vol
gende week te zien in het Leidse
LAKtheater. Vijf avonden lang
kunnen de avonturen van Pi,
Po, Pu, Pa en Pe worden gevolgd
in de gelijknamige voorstelling.
Het is een experimentele thea
tervorm, waar Carver zich aan
waagt. Nu is het 12 jaar oude ge
zelschap nooit vies geweest van
experimenten. Carver is bekend
om haar humoristische stukken
waarin niet de tekst de boven
toon voert, maar waarin het
draait om gekke situaties en de
bijbehorende mimiek. Vooral
René van 't Hof is een meester
in het non-verbaal acteren.
Hij vormt samen met de actrices
Leny Breederveld en Beppie
Melissen de vaste kern van Car
ver. Voor de huidige productie
krijgen zij assistentie van de
gastspelers Helmert Wouden
berg en Joke Tjalsma. Dit vijftal
vertolkt de rollen van Pi, Po, Pu,
Pa en Pe. Omdat ze allemaal een
dubbelrol hebben, spelen ze
ook het echtpaar bij wie de mui
zen in huis wonen en hun be
zoekers.
Het is de bedoeling dat het
feuilleton gaandeweg groeit.
Carver is in Utrecht begonnen
met het spelen van de eerste af
levering. Daarna gaat de groep
terug naar het repetitielokaal
om te werken aan de volgende
episode. In Haarlem zijn vorige
maand deel een en twee ge
speeld. De afgelopen twee we
ken heeft Carver op basis van
improvisaties de reeks uitge
breid met een volgende afleve
ring. Die wordt vanaf dinsdag in
Leiden gespeeld. Dat gebeurt
trouwens in combinatie met de
twee eerdere delen.
„Inhoudelijk klopt het dan alle
maal beter", zegt een woord
voerster van het impresariaat.
„De reacties van het publiek zijn
tot nu toe erg goed. Iedereen is
Theatergroep Carver met van links naar rechts: René van 't Hof, Joke Tjalsma, Beppie Melissen, Helmert
Woudenberg en Leny Breederveld. Foto: Mieke Struik
laaiend enthousiast."
Na Leiden volgen nog Rotter
dam en Amsterdam en dan is
het feuilleton voltooid. Het ont
stane materiaal wordt daarna
bewerkt tot een televisieserie. In
de loop van volgend jaar wor
den de opnamen gemaakt en
door de NPS op het scherm ge
bracht.
Carver speelt Pi, Po, Pu, Pa en
Pe van dinsdag 13 tot en met
zaterdag 17 november om
20.30 uur in het LAKtheater,
Leiden.
theater recensie
Dick van Teylingen
De Wetten van Kepler speelt Hank. Tekst:
Herman van de Wijdeven. Muziek: Wim
Selles. Regie: Wim Berings. Spel/muziek:
Frederik Felix, Cindy de Quant, Herman
van de Wijdeven. Gerton Zeilstra. Gezien
in het LAKtheater op 9 november
Vanavond herhaling.
Het is nieuwjaarsnacht 1953.
Een Cadillac ploegt moeizaam
door de sneeuw. Achterin zit
Hank Williams, 29 jaar oud,
countryzanger, "hillbilly Shake
speare', de eerste Amerikaanse
popster. Zijn hart voelt oud, veel
ouder dan zijn lichaam. Hij
sterft op de achterbank van zijn
Cadillac. Veelbelovend, veelbe
wogen, veel te jong. Zo worden
legendes geboren.
Voor Hank Williams was het al
herfst voordat de zomer kon be
ginnen. Zijn levenseinde is bijna
al een toneelstuk, een ideaal uit
gangspunt voor De wetten van
Kepler. De theatergroep uit Den
Bosch is doorgaans goed in
sfeervolle en muzikale voorstel
lingen over individuen, hun om
geving en hun tragiek.
Hank speelt op de grens van le
ven en dood, in een luxe louche
bar met rode schemerlampjes
en een podiumpje met dunne
witte gordijnen. Hij is niet al
leen: een engelachtige zangeres
(hoe hebben ze haar gevonden;
een ideale stem, een fataal spot
tende lach en tot in haar heu
pen een cowboymeisje), een
steelgitarist en een man voor
toetsen en tweede stemmen. In
dat voorgeborchte komen
Hanks moeizame relaties met
zijn moeder, zijn vrouw en zich
zelf nog eens voorbij.
De voorstelling heeft sterke
punten. De muziek bijvoor
beeld, met Frederik Felix op
(steel)gitaar en dobro, Gerton
Zeilstra en Cindy de Quant is
prachtig, en blijft niet steken in
het glad coveren van Willams'
hits, maar ondersteunt wezen
lijk de toon en de gemoedstoe
stand van de voorstelling. Ook
het spel is weer erg in orde.
Toch lukte het Hank niet indruk
te maken. Herman van de Wij
deven schreef een lyrische tekst,
waarin de verhouding tussen
sfeer en informatie zoek is. Van
het kennelijk tragische leven van
de hoofdpersoon worden alleen
enkele vage contouren gegeven:
een al te hechte moederbinding,
het onvermogen om een diepe
relatie aan te gaan. Zo weinig,
dat het mij niet lukte om werke
lijk mee te voelen. De medede
lingen over geboorte, liefde,
eenzaamheid en dood zijn te
vaak clichématig. Zo wordt de
door de muziek opgeroepen
sfeer door veel quasi-poëtisch
schuim om zeep geholpen.
Treffers
warres betekent niets,
gevoel. Een diepe ver-
ir haar songschrijvers-
t zangeres Mirjam
jWoonweg niet. Om-
li als folk of pop doen
:n noch blozen. In
van krabt zij driftig
I aan haar kin, een een-
Onder het zilveren
inmiddels is uitge-
één van de bekendste
ön Nederland. „Het
ïdjes. Het is wat ik
ïrt zij kloek. Haar zin-
itjeJohan van der
instemmend.
ft Johan. Fris, Fries
puberteit voorbij. Via
ende Friestalige mon-
ïr Bisto' heeft Twarres
in een mum van tijd
van veel Nederlanders
I veroverd. De twee
ienden (geen seks, wel
pid) uit het dorpje
daarvoor ja-
i akoestische tandem,
aar dong het tweetal
- ersoonlijke uitdaging'
hoofdprijzen tijdens
„En wij oefen
en op de bank, in de
t bij Mirjam thuis", al-
1. de met een hoge
gende mannelijke loot
als kool groeiende
pompje.
dit jaar kwam de eer-
faardige Twarres-cd
p de markt, een verza-
schaafde, weelderige
melijk in het Engels
liedjes, die muzikaal
ingekleurd werden door zeer
doorgewinterde Nederlandse
studio- en sessiemuzikanten als
Lex Bolderdijk, Hans Eijkenaar,
Ton Dijkman en componist Ed
win Scnimscheimer, die ook de
arrangementen uitwerkte. Graag
wil Mirjam het misverstand uit
de wereld ruimen dat een stelle
tje gelouterde profs zich hele
maal zou hebben uitgeleefd op
haar breekbare akoestische
kindjes. „De arrangementen za
ten bijna allemaal al van tevoren
in mijn hoofd. Edwin Schim-
scheimer heeft het alleen voor
mij opgeschreven, omdat ik
geen noten kan lezen. Veel
mensen denken dat ik ze niet
zelf heb bedacht, maar dat is
dus niet zo."
De naam- en de initialen van de
ervaren Edwin Schimscheimer
roepen al gauw een associatie
op met het Eurovisie Songfesti
val, maar het compositorisch ta
lentvolle meisje van negentien
en haar twintigjarige compaan
zitten voorlopig niet te springen
om Nederland te vertegenwoor
digen op het vermakelijke, maar
artistiek discutabele evenement.
Mirjam: „Zoiets is helemaal
niets voor ons. Ik heb geen zin
meer om wedstrijdjes te spelen.
Ik maak muziek en ik ben geluk
kig. Dat is het. En als ik dan toch
ooit mee zou doen, zou ik nog
liever in een juten zak staan dan
in een hele grote jurk. Maar dan
wel getailleerd en tot over de
knieën, hè?"
Uit alles blijkt dat Mirjam de
broek aan heeft bij Twarres. Zij
is naïef doch vastberaden. Fana
tiek en goed gebekt. Haar liedjes
over eenzaamheid (onder meer
voortvloeiend uit het gemis van
haar overleden vader) zijn daar
entegen weemoedig en lieflijk.
Soms mierzoet. Toch is Mirjam
best wel eens woedend. „Ik ben
heel vaak agressief, maar ik ben
er ook heel goed in om dat te
verbergen. Ik zet mijn emoties
om in muziek. Ik kan wel het
hele huis in elkaar gaan mep
pen, maar ik schrijf liever een
liedje. En als ik heel woest ben
draai ik Rage Against the Machi
ne."
Twarres heeft het druk. De on
langs geformeerde live-band
(met andere, onbekendere mu
zikanten dan op de cd) is gere
geld op podia in de Benelux te
zien.
Binnenkort betrekt Mirjam bo
vendien haar eerste eigen
(koop) huis in Warga. Johan gaat
op kamers een paar blokken
verderop, aan de andere kant
van de brug. Ook Mirjams rij
examen nadert (hoewel Mirjam
stoer vertelt dat zij nu al regel
matig van Warga naar Leeuwar
den stuurt).
Ondertussen is zij druk doende
nieuwe ideeën op te nemen op
haar twaalf sporenrecorder.
Ideeën, die nog een vage be
stemming lijken te hebben.
„Het zijn instrumentale num
mers. Nee, geen zang dit keer.
Niet bestemd voor Twarres."
Mirjam kan soms verrassend uit
de hoek komen. Johan begrijpt
dat wel, want kent haar van ha
ver tot gort. Hun karakters vul
len elkaar aan.
Mirjam: „Nu gaat het echt alle
maal heel goed, maar het zou
best zo kunnen zijn, dat ik over
vijf jaar 'toedeledoki' tegen Jo
han zeg."
muziek recensie
Susanne Lammers
Concert: Koor en Orkest Filarmonica
Moldava o.l.v. Alexandru Lascae Solisten:
Laura Feier, Aura Twarowska e.a.
Gehoord: 9/11Stadsgehoorzaal, Leiden.
Het Mozart-programma van
het koor en orkest van de Mol-
davische Filharmonie lijkt wat
raar, maar terwijl je luistert,
hoor je het idee erachter: van
heel vrolijk naar heel droef. Dat
is goed bedacht, alleen is het
jammer dat de prestaties van
het gezelschap dezelfde lijn
blijken te volgen.
Het begint vrolijk en ondeu
gend met de Ouverture van 'Le
nozze di Figaro', die weliswaar
een tikje nerveus klinkt, maar
ook heel vief. Ook 'Eine kleine
Nachtmusik' begint speels en
transparant. Alexandru Lascae
laat zijn musici op kousevoetjes
opereren en dat leidt tot inte
ressante dynamische accenten
en grote helderheid. Die bijna
voorzichtige aanpak is overtui
gend. Door het ldein te houden
wordt Mozarts muziek subtiel
onderstreept en wordt zelfs het
overbekende verrassend.
In 'Exultate Jubilate' houdt het
orkest die lijn vast, maar so
praan Laura Feier kiest een to
taal andere aanpak. Met heel
veel vibrato en veel te zwaar
operaveiloon dendert zij over
het orkest heen. Dat is jammer,
want totaal niet nodig, omdat
dit orkest nu juist zo genuan
ceerd begeleiden kan.
Mozarts Requiem lijdt in wezen
aan hetzelfde euvel. Alleen
moet het orkest nu niet opbok
sen tegen een solist als een or
kaan. maar een zeer ongelijke
strijd aangaan met een massaal
en massief koor. dat vooral
graag hard zingt. Dat doet het
dus ook niet. Ze spelen niet
meer dan hun partij, en soms
zelfs dat niet eens, zoals de ge
meen vals spelende trombonist
die mag soleren in het Tuba
Mirum.
Ter compensatie van dat loei
harde legt Lascae het koor nu
en dan driedubbel piano op,
maar het resultaat van die aan
pak is da't de eenheid volledig
uit het Requiem verdwijnt. Een
zenuwachtige vertolking wordt
het, zij het met hier een daar
een aangenaam stuk muziek,
zoals een indrukwekkend drei
gend Dies Irae, dat door de fors
uitpakkende mannenstemmen
griezelig wordt, of het Rex Tre-
mendae, dat ^in kracht wint
door het daar^rolgende, sme
kend gezongen Salva Me. De
solisten hadden als kwartet hun
mooie momenten, zoals in het
Recordare, maar ook zij musi
ceerden toch te routineus om
deze uitvoering naar een aan
vaardbaar niveau te tillen.
(advertentie)
Mirjam en Johan. Het Friese duo dat met 'Wêr Bisto' in een mum van tijd de harten van veel Nederlanders en Belgen wist te veroveren.
Foto: GPD/Cees Zorn
Congrescentrum
"Leeuwenhorst"
Noordwijkerhout
vrij. 9 nov. 17-21 u.,
zat. 10, zon. 11 nov.
11-18 uur
Org.: Reijmerink
Mobiel 06-53393667