varres: 'Ik maak muziek en ben gelukkig' ■0 '666' van Yllana: zogenaamde humor met vier viespeuken git: vooral hapklare brokken Dente verveelt geen moment Pi, Po, Pu Pa en Pe in het LAK Hank bestaat voornamelijk uit sfeer Filarmonica Moldava van vrolijk naar droef Kunst- en Antiekweekend huistoren r nagedachtenis van aöHFers van de aansla- ad-t World Trade Center jr gardier Marcel Siebers 4n speciaal concert op pi van het Leidse Stad- ^peelt werken van de componisten Al- John Pozdro, Sa- ij ujier, Roy H. Johnson njburter. Het concert 13.30 uur. b an van Veen terskerk irman van Veen geeft winber een concert in in Leiden. Onder 'Er was eens...' ver- (kerst)verhaal en leren samen met iri Spee. Kaarten meert in de Pieters- irkrijgbaar bij de luwburg. theater recensie Rinus van der Heijden Voorstelling: Yllana met '666'. Gezjen: Theater Markant, Uden (première) Te zien: 22/11, Leidse Schouwburg. Schotel een kind pies en poep voor en het heeft het grootste plezier. Bestook een volwassen publiek met 'grapjes' uit de schaamstreek en het kan niet meer stoppen met lachen. Dat bleek tijdens de voorstelling '666' van het Spaanse gezel schap Yllana, die in Uden de Nederlandse première beleefde. Het maakt kennelijk niet meer uit hoe plat het gebodene is, hoe voorspelbaar, hoe nietszeg gend, hoe walgelijk: gij zult la chen. Met dank aan het tijdperk Big Brother: niet meer denken maar liever afstompen. Yllana bestaat uit vier mannen, die het leven van evenzoveel criminelen uitbeelden. Zij wachten in dodencel 666 op hun executie. Daar is alles mee gezegd, want het hadden net zo goed vier dronken smeerkezen in een kroeg kunnen zijn of vier opgeschoten pubers op de hoek van een straat. De vier komen op en dan begint de pret. Ze treden aan met een pispot. Die moet natuurlijk gevuld. En na tuurlijk zeilt de inhoud over het publiëk, natuurlijk drinken ze er een leeg, natuurlijk smeren ze elkaar in met het vocht. La- chuh! En dan vermenigvuldigt de 'hu mor' zich in snel tempo. Sche ten, in het kruis tasten, mastur batiebewegingen, een anale verkrachting - niet echt natuur lijk, de heren zijn immers ac teurs - hoofdhaar dat wordt ge kamd en natuurlijk ook het schaamhaar, kwijlen, het kan niet op. Het absolute dieptepunt wordt bereikt als een van de vier een meisje uit het publiek heeft ge haald, waarmee hij 'plat' wil. Maar een condoom, hè, waar haal je dat zo snel vandaan. Zijn maat biedt uitkomst. Hij haalt het zijne van zijn lid, mét inhoud, die natüürlijk over de toeschouwers wordt uitge gooid. Lachuh! De voorstelling eindigt als een van de vier vrijwel naakt met een kunstpenis van een meter voorgebonden over de lege rij en voorin de zaal naar de toe schouwers klautert. Het geval zwaait voor vrouwengezichten. En natuurlijk begint-ie ook nog te spuiten. De andere drie ko men op, getooid met dezelfde zwaarwichtige edele delen. Ze gebruiken ze als muziekinstru ment, een als saxofoon. In de mond dus - goh, wie had dat kunnen voorspellen? Ze spuiten met z'n allen nog een keer, ne men afscheid van het enthousi aste publiek met een laatste verkrachting. Hadden ze nou maar echt ge shockeerd, maar zelfs dat lukte hen niet. Acteurs van het laag ste allooi, zo voorspelbaar als dag en nacht, alleen maar mik ken op het kruis. Vier viespeu ken, die met het overboord zet ten van elk greintje esthetiek mikken op de laagste sentimen ten. Daar hoef je niets voor te kunnen. ioth ieni' rtbe 'ij jziek recensie Hans Keijzers Gezien: 9/11, LVC, Leiden. te tienermeisjes staan I het concert van Birgit sodium met het foto- in de aanslag. Hier Bve de beste plaatjes, He twee hebben ge- your age?', is de an het album 'Few like t is een zelfgeschreven van Birgit. Om direct ag van het zusje van (a Schuurman in te is behoorlijk jong in jravond vrijwel leeg t af met 'Bom again' en de fragiel ogende Birgit wil o zo graag voor vol worden aange zien. Gladde, volgeplamuurde lekker in het gehoor liggende wegwerpjiop brengt Birgit de eerste twintig minuten. Stevig, gedegen maar ook zeer voor spelbaar zijn de inzetten van gi tarist Jeroen den Hengst. Het blijft een soort middle of the road met een licht, heel licht, scherp randje. Uitzondering is het venijnig ei gen nummer 'Crazy" maar daar gilt het kleine opdondertje in het outro geforceerd als een ma ger speenvarken. Gelukkig zijn er ook de catchy singletjes 'Few like you', 'I know' en 'Lover'. Met mooie gelikte keyboardlijn tjes die na een keer horen niet uit je kop te krijgen zijn. Singer/songwriter J. Perkin, vo rig jaar debuterend met het in- trigrerend album 'Exhibit', is de huisschrijver van Birgit en hij lijkt de catchy deuntjes uit zijn mouw te schudden. 'Cruisin' is ook al van de Utrechtse liedjes smid en gitarist Den Hengst geeft het heerlijk akoestisch neergezette nummer een schit terend ondersteunend gitaar lijntje. Birgit blikt met 'Are you gonna go my way' van Lenny Kravitz even terug op de Flashbacktour van afgelopen maand. Serieus pakt Birgit het hele popverhaal aan met een degelijke hardwer kende band achter zich. Maar vaak zijn de deuntjes toch meer hapklare brokken voor de TMF kids en de meeste popliefheb bers zullen de schouders opha len bij de songs van Birgit. pater recensie jarten Baanders De zondagswandeling' door iAl Dente Gezien: 9/11 De Aldaar nog te zien: 10/11, 15/11 en 17/11. kent ze wel: die ver familiebijeenkomsten Ie vervelende trekjes jes zich samenballen fen zich verveelt. De andeling is een klas- eeld. Vader krijgt uit- ie gelegenheid zijn met zijn betweterige :ht te tiranniseren, 'oortdurend bezig de van haar zoon en van haar man bij te zoon droomt van iets en van avonturen It om aan de plat te ontsnappen. En lat van ramp schuife lt oma ook nog mee, illen beklemtonen dat deling eigenlijk al ge- ing voortduurt. Al Dente, een groep oudleerlin gen van het Visser 't Hooft Ly ceum, voelt de mengeling van humor en wrangheid die 'De zondagswandeling' van Geor ges Michel beheerst, uitstekend aan. De verveling komt op je af doordat ze bijna onophoudelijk in het rond wandelen. Maar te gelijk wordt de saaiheid zo sprankelend, geestig en herken baar neergezet dat het publiek zich juist geen moment ver veelt. Er doen zich bizarre, soms ernstige gebeurtenissen voor op de wandelroute. Er val len doden, vijf, of misschien zes. Ook opa en oma sneuve len, maar vader en moeder la ten zich niet uit hun benau wende gedragspatroon stoten en als ze een kennis tegenko men, wordt de dood onder een eindeloze, op de lachspieren werkende berg clichés bedol ven. Mooi vertederend zijn daarna de momenten waarop de zoon naar zijn grootouders in de hemel staat te zwaaien. De personages komen sterk tot hun recht. Jasper Groos, de vol maakte belichaming van de uit zijn krachten gegroeide puber met zijn ongecoördineerde ge baren en ontwapenende ont snappingspogingen, vormt een schitterend contrast met de va der, fysiek strak en heerlijk on uitstaanbaar gespeeld door Erik Basselier. En Annemarie Geertsma als de moeder be zorgt je rillingen als ze zo be hendig tussen vader en zoon dribbelt en .hen voortdurend op de nek zit. Kees van Egmond en Marije Gaemers beheersen vele types. Telkens als ze opkomen, breekt er een verrassende epi sode aan, of ze nu opa en oma, een stadsomroeper, een sol daat, een verpleegster of een gek spelen. 'De zondagswandeling' wordt komisch gespeeld zonder de wrange boodschap te verdoeze len. De zoon kijkt zowat scheel van verveling. Er gebeurt veel, maar hij moet ervaren dat zelfs een opwindend soldatenleven in een cliché eindigt. Aan het eind wordt er geruzied of er nu vijf of zes doden zijn gevallen. Maar wat maakt zo'n getal uit als je je dood verveelt? leiden - Theatergroep Carver maakt een feuilleton over een muizenfamilie. De reeks is vol gende week te zien in het Leidse LAKtheater. Vijf avonden lang kunnen de avonturen van Pi, Po, Pu, Pa en Pe worden gevolgd in de gelijknamige voorstelling. Het is een experimentele thea tervorm, waar Carver zich aan waagt. Nu is het 12 jaar oude ge zelschap nooit vies geweest van experimenten. Carver is bekend om haar humoristische stukken waarin niet de tekst de boven toon voert, maar waarin het draait om gekke situaties en de bijbehorende mimiek. Vooral René van 't Hof is een meester in het non-verbaal acteren. Hij vormt samen met de actrices Leny Breederveld en Beppie Melissen de vaste kern van Car ver. Voor de huidige productie krijgen zij assistentie van de gastspelers Helmert Wouden berg en Joke Tjalsma. Dit vijftal vertolkt de rollen van Pi, Po, Pu, Pa en Pe. Omdat ze allemaal een dubbelrol hebben, spelen ze ook het echtpaar bij wie de mui zen in huis wonen en hun be zoekers. Het is de bedoeling dat het feuilleton gaandeweg groeit. Carver is in Utrecht begonnen met het spelen van de eerste af levering. Daarna gaat de groep terug naar het repetitielokaal om te werken aan de volgende episode. In Haarlem zijn vorige maand deel een en twee ge speeld. De afgelopen twee we ken heeft Carver op basis van improvisaties de reeks uitge breid met een volgende afleve ring. Die wordt vanaf dinsdag in Leiden gespeeld. Dat gebeurt trouwens in combinatie met de twee eerdere delen. „Inhoudelijk klopt het dan alle maal beter", zegt een woord voerster van het impresariaat. „De reacties van het publiek zijn tot nu toe erg goed. Iedereen is Theatergroep Carver met van links naar rechts: René van 't Hof, Joke Tjalsma, Beppie Melissen, Helmert Woudenberg en Leny Breederveld. Foto: Mieke Struik laaiend enthousiast." Na Leiden volgen nog Rotter dam en Amsterdam en dan is het feuilleton voltooid. Het ont stane materiaal wordt daarna bewerkt tot een televisieserie. In de loop van volgend jaar wor den de opnamen gemaakt en door de NPS op het scherm ge bracht. Carver speelt Pi, Po, Pu, Pa en Pe van dinsdag 13 tot en met zaterdag 17 november om 20.30 uur in het LAKtheater, Leiden. theater recensie Dick van Teylingen De Wetten van Kepler speelt Hank. Tekst: Herman van de Wijdeven. Muziek: Wim Selles. Regie: Wim Berings. Spel/muziek: Frederik Felix, Cindy de Quant, Herman van de Wijdeven. Gerton Zeilstra. Gezien in het LAKtheater op 9 november Vanavond herhaling. Het is nieuwjaarsnacht 1953. Een Cadillac ploegt moeizaam door de sneeuw. Achterin zit Hank Williams, 29 jaar oud, countryzanger, "hillbilly Shake speare', de eerste Amerikaanse popster. Zijn hart voelt oud, veel ouder dan zijn lichaam. Hij sterft op de achterbank van zijn Cadillac. Veelbelovend, veelbe wogen, veel te jong. Zo worden legendes geboren. Voor Hank Williams was het al herfst voordat de zomer kon be ginnen. Zijn levenseinde is bijna al een toneelstuk, een ideaal uit gangspunt voor De wetten van Kepler. De theatergroep uit Den Bosch is doorgaans goed in sfeervolle en muzikale voorstel lingen over individuen, hun om geving en hun tragiek. Hank speelt op de grens van le ven en dood, in een luxe louche bar met rode schemerlampjes en een podiumpje met dunne witte gordijnen. Hij is niet al leen: een engelachtige zangeres (hoe hebben ze haar gevonden; een ideale stem, een fataal spot tende lach en tot in haar heu pen een cowboymeisje), een steelgitarist en een man voor toetsen en tweede stemmen. In dat voorgeborchte komen Hanks moeizame relaties met zijn moeder, zijn vrouw en zich zelf nog eens voorbij. De voorstelling heeft sterke punten. De muziek bijvoor beeld, met Frederik Felix op (steel)gitaar en dobro, Gerton Zeilstra en Cindy de Quant is prachtig, en blijft niet steken in het glad coveren van Willams' hits, maar ondersteunt wezen lijk de toon en de gemoedstoe stand van de voorstelling. Ook het spel is weer erg in orde. Toch lukte het Hank niet indruk te maken. Herman van de Wij deven schreef een lyrische tekst, waarin de verhouding tussen sfeer en informatie zoek is. Van het kennelijk tragische leven van de hoofdpersoon worden alleen enkele vage contouren gegeven: een al te hechte moederbinding, het onvermogen om een diepe relatie aan te gaan. Zo weinig, dat het mij niet lukte om werke lijk mee te voelen. De medede lingen over geboorte, liefde, eenzaamheid en dood zijn te vaak clichématig. Zo wordt de door de muziek opgeroepen sfeer door veel quasi-poëtisch schuim om zeep geholpen. Treffers warres betekent niets, gevoel. Een diepe ver- ir haar songschrijvers- t zangeres Mirjam jWoonweg niet. Om- li als folk of pop doen :n noch blozen. In van krabt zij driftig I aan haar kin, een een- Onder het zilveren inmiddels is uitge- één van de bekendste ön Nederland. „Het ïdjes. Het is wat ik ïrt zij kloek. Haar zin- itjeJohan van der instemmend. ft Johan. Fris, Fries puberteit voorbij. Via ende Friestalige mon- ïr Bisto' heeft Twarres in een mum van tijd van veel Nederlanders I veroverd. De twee ienden (geen seks, wel pid) uit het dorpje daarvoor ja- i akoestische tandem, aar dong het tweetal - ersoonlijke uitdaging' hoofdprijzen tijdens „En wij oefen en op de bank, in de t bij Mirjam thuis", al- 1. de met een hoge gende mannelijke loot als kool groeiende pompje. dit jaar kwam de eer- faardige Twarres-cd p de markt, een verza- schaafde, weelderige melijk in het Engels liedjes, die muzikaal ingekleurd werden door zeer doorgewinterde Nederlandse studio- en sessiemuzikanten als Lex Bolderdijk, Hans Eijkenaar, Ton Dijkman en componist Ed win Scnimscheimer, die ook de arrangementen uitwerkte. Graag wil Mirjam het misverstand uit de wereld ruimen dat een stelle tje gelouterde profs zich hele maal zou hebben uitgeleefd op haar breekbare akoestische kindjes. „De arrangementen za ten bijna allemaal al van tevoren in mijn hoofd. Edwin Schim- scheimer heeft het alleen voor mij opgeschreven, omdat ik geen noten kan lezen. Veel mensen denken dat ik ze niet zelf heb bedacht, maar dat is dus niet zo." De naam- en de initialen van de ervaren Edwin Schimscheimer roepen al gauw een associatie op met het Eurovisie Songfesti val, maar het compositorisch ta lentvolle meisje van negentien en haar twintigjarige compaan zitten voorlopig niet te springen om Nederland te vertegenwoor digen op het vermakelijke, maar artistiek discutabele evenement. Mirjam: „Zoiets is helemaal niets voor ons. Ik heb geen zin meer om wedstrijdjes te spelen. Ik maak muziek en ik ben geluk kig. Dat is het. En als ik dan toch ooit mee zou doen, zou ik nog liever in een juten zak staan dan in een hele grote jurk. Maar dan wel getailleerd en tot over de knieën, hè?" Uit alles blijkt dat Mirjam de broek aan heeft bij Twarres. Zij is naïef doch vastberaden. Fana tiek en goed gebekt. Haar liedjes over eenzaamheid (onder meer voortvloeiend uit het gemis van haar overleden vader) zijn daar entegen weemoedig en lieflijk. Soms mierzoet. Toch is Mirjam best wel eens woedend. „Ik ben heel vaak agressief, maar ik ben er ook heel goed in om dat te verbergen. Ik zet mijn emoties om in muziek. Ik kan wel het hele huis in elkaar gaan mep pen, maar ik schrijf liever een liedje. En als ik heel woest ben draai ik Rage Against the Machi ne." Twarres heeft het druk. De on langs geformeerde live-band (met andere, onbekendere mu zikanten dan op de cd) is gere geld op podia in de Benelux te zien. Binnenkort betrekt Mirjam bo vendien haar eerste eigen (koop) huis in Warga. Johan gaat op kamers een paar blokken verderop, aan de andere kant van de brug. Ook Mirjams rij examen nadert (hoewel Mirjam stoer vertelt dat zij nu al regel matig van Warga naar Leeuwar den stuurt). Ondertussen is zij druk doende nieuwe ideeën op te nemen op haar twaalf sporenrecorder. Ideeën, die nog een vage be stemming lijken te hebben. „Het zijn instrumentale num mers. Nee, geen zang dit keer. Niet bestemd voor Twarres." Mirjam kan soms verrassend uit de hoek komen. Johan begrijpt dat wel, want kent haar van ha ver tot gort. Hun karakters vul len elkaar aan. Mirjam: „Nu gaat het echt alle maal heel goed, maar het zou best zo kunnen zijn, dat ik over vijf jaar 'toedeledoki' tegen Jo han zeg." muziek recensie Susanne Lammers Concert: Koor en Orkest Filarmonica Moldava o.l.v. Alexandru Lascae Solisten: Laura Feier, Aura Twarowska e.a. Gehoord: 9/11Stadsgehoorzaal, Leiden. Het Mozart-programma van het koor en orkest van de Mol- davische Filharmonie lijkt wat raar, maar terwijl je luistert, hoor je het idee erachter: van heel vrolijk naar heel droef. Dat is goed bedacht, alleen is het jammer dat de prestaties van het gezelschap dezelfde lijn blijken te volgen. Het begint vrolijk en ondeu gend met de Ouverture van 'Le nozze di Figaro', die weliswaar een tikje nerveus klinkt, maar ook heel vief. Ook 'Eine kleine Nachtmusik' begint speels en transparant. Alexandru Lascae laat zijn musici op kousevoetjes opereren en dat leidt tot inte ressante dynamische accenten en grote helderheid. Die bijna voorzichtige aanpak is overtui gend. Door het ldein te houden wordt Mozarts muziek subtiel onderstreept en wordt zelfs het overbekende verrassend. In 'Exultate Jubilate' houdt het orkest die lijn vast, maar so praan Laura Feier kiest een to taal andere aanpak. Met heel veel vibrato en veel te zwaar operaveiloon dendert zij over het orkest heen. Dat is jammer, want totaal niet nodig, omdat dit orkest nu juist zo genuan ceerd begeleiden kan. Mozarts Requiem lijdt in wezen aan hetzelfde euvel. Alleen moet het orkest nu niet opbok sen tegen een solist als een or kaan. maar een zeer ongelijke strijd aangaan met een massaal en massief koor. dat vooral graag hard zingt. Dat doet het dus ook niet. Ze spelen niet meer dan hun partij, en soms zelfs dat niet eens, zoals de ge meen vals spelende trombonist die mag soleren in het Tuba Mirum. Ter compensatie van dat loei harde legt Lascae het koor nu en dan driedubbel piano op, maar het resultaat van die aan pak is da't de eenheid volledig uit het Requiem verdwijnt. Een zenuwachtige vertolking wordt het, zij het met hier een daar een aangenaam stuk muziek, zoals een indrukwekkend drei gend Dies Irae, dat door de fors uitpakkende mannenstemmen griezelig wordt, of het Rex Tre- mendae, dat ^in kracht wint door het daar^rolgende, sme kend gezongen Salva Me. De solisten hadden als kwartet hun mooie momenten, zoals in het Recordare, maar ook zij musi ceerden toch te routineus om deze uitvoering naar een aan vaardbaar niveau te tillen. (advertentie) Mirjam en Johan. Het Friese duo dat met 'Wêr Bisto' in een mum van tijd de harten van veel Nederlanders en Belgen wist te veroveren. Foto: GPD/Cees Zorn Congrescentrum "Leeuwenhorst" Noordwijkerhout vrij. 9 nov. 17-21 u., zat. 10, zon. 11 nov. 11-18 uur Org.: Reijmerink Mobiel 06-53393667

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 2001 | | pagina 21