'Ik ben op veel terreinen veel wijzer geworden' LEIDEN REGIO Üt het Nieuws R7 ZATERDAG 10 NOVEMBER 2001 peis= tijd, en v| jegat gen! O-20I iapf ami Jan Waldus bekleedt zeven bestuursfuncties na vertrek bij Universiteit tigini ,eer ïn van Loekievan Maaren als burgemeester van Leeuwar- |het weer actueel. Wat moetje doen als je op oudere leef ing de topbaan verliest die je had? Met een leuke regeling jnatuurlijk thuis achter de clivia's gaan zitten. Maar je kunt jerlei klussen storten om zo maatschappelijke gebieden te waarvan je voordien niets afwist. Dat laatste is precies 'aldus heeft gedaan. De voormalige rechterhand van Neelie (gs op Verkeer en Waterstaat, stapte in 1997 op uit het col- stuur van de Leidse Universiteit. Murw van de spanning irtdurende bezuinigingen, „waar ik stapeldol van werd", nciële man' af van een derde termijn in het college. ■k ubriek gaat over mensen die eerder in het nieuws en en beschrijft hoe het hen sindsdien vergaat. 'goed overleg' ver- op 56-jarige leef- inteerd met een vrije tijd en met de ij zijn leven verder iest geven. Hij wilde lfo'jwemmen', bereidde j°foor en ging pas na selectie in zee met istellingen. Sinds- leert hij zijn hobby's nnis, bridge) met ze ilende onbetaalde Vrhcties. In de muse- le gevangeniswe reld, de gezondheidszorg en de woningbouw. „Doelbewust ge kozen, omdat ik van die terrei nen niks afwist. Nu wel, en dat heeft mijn leven verrijkt." Maar hij komt op grond van al zijn bezigheden tot een wrange con clusie. „De verzorgingsstaat in Nederland kraakt - en dan zeg ik het nog vriendelijk." Het lijstje met onbezoldigde functies is indrukwekkend en wordt steeds langer. Namens de Universiteit zit Jan Waldus (59 inmiddels) al sinds zijn vertrek in het bestuur van de stichting die het Von Sieboldhuis aan het Leidse Rapenburg een museale functie moet geven. Hij is pen ningmeester van de stichting Exodus, die (ex-) gedetineerden woonruimte wil bieden in een huis aan de Plantage en voert daarvoor het landelijk overleg. Daarnaast beheert hij de finan ciën van woningbouwvereni ging Willibrord in Zoeterwoude, van het verzorgingshuis Groen hoven en van het Schachtenhof je en het Juffrouw Maas hofje in Leiden. „En onlangs ben ik nog gevraagd om de financiële man te worden bij een landelijk mu seum. Daar ga ik binnenkort over praten." In een gat is hij dus nooit geval len. „Dat gebeurt niet als je er zelf achter staat om te vertrek ken", zegt Waldus. „En dat was bij mij het geval. Ik had na acht jaar echt genoeg van de span ningen rond de voortdurende bezuinigingen en had er al ste vig over nagedacht hoe ik mijn leven zou invullen als ik zou stoppen met werken. Daarbij was ik tot de conclusie gekomen dat je dat beter op jongere leef tijd kunt doen, omdat je dan nog wat flexibeler bent - en dat is goed uitgepakt. Natuurlijk mis ik de dagelijkse contacten met mijn vroegere medewerkers, maar ik ben nu tenminste af van die stress rond de financiën van de Universiteit en het doorlo pend schaven aan het perso neelsbestand. Die problemen nam ik mee naar huis en die sloopten me. Vooral omdat er maar geen eind aan kwam. Jaar in, jaar uit moest het mes erin. Daar werd ik stapelgek van; dat kwam mijn strot uit." „Die spanning is nu weg", con stateert hij opgeruimd. „Ik heb wel veel functies, maar die be slaan in totaal maar een aantal dagdelen per week. Het is alle maal veel relaxter. Achteraf kan ik dan ook constateren dat ik er heel goed aan heb gedaan om toen op te stappen, in het besef dat die spanning me in de toe komst wellicht fataal had kun nen worden. Vooral omdat ik Jan Waldus: „Ik had na acht jaar echt genoeg van de spanningen rond de voortdurende bezuinigingen.' Archieffoto: Henk Bouwman mijn leven nadien op eigen wij ze invulling heb kunnen geven. Met sporten en met allerlei functies, die ik zelf uit kon kie zen, omdat ik er voor gevraagd werd." Er waren nogal wat instellingen („ook commerciële, maar daar had ik geen zin meer in") die gebruik wilden maken van de expertise van de 'vrijgekomen' doctorandus economie, met rui me ervaring bij ministeries. Wal dus werkte op Financiën zo on geveer met alle departementen voordat hij er op 32-jarige leef tijd directeur werd, een positie die hij later ook bij Verkeer en Waterstaat bekleedde. Topba- nen die een vervolg kregen met de functie in het college van be stuur van de Leidse universiteit, waar hij financiën, personeel, automatisering en huisvesting in zijn portefeuille had. Officieel ging hij daar weg omdat hij af wilde van de spanning, maar 'onderhuids' werkte ook de An nex-affaire van een paar jaar eerder mee aan het totstandko men van dat besluit In de be stuurscrisis volgend op het bouwschandaal rond de uitbrei ding van het Sylvius-laboratori- um, waarbij door de projectont wikkelaar vermoedelijk vijf ton was verduisterd, werd „keihard op de man gespeeld." Het kostte collegevoorzitter Oomen de kop, maar Waldus werd door staatssecretaris Cohen van on derwijs nadrukkelijk gevraagd aan te blijven en hield het nog drie jaar voL Daarna veranderde zijn leven ingrijpend. „Door al die functies die ik nadien kreeg, ben ik in aanraking gekomen met een problematiek die ik anders nooit zou hebben gekend. Met een stuk van de maatschappij waar ik altijd omheen gelopen was. Ik wist geen bal van de gevange niswereld en in een verzorgings huis was ik het laatst in 1975 ge weest. Nu ik er middenin zit, denk ik vaak; hoe is het in he melsnaam mogelijk dat dit alle maal kan in Nederland? Op alle terreinen waar ik me beweeg, merk ik dat er heel slecht wordt gecommuniceerd, dat de ver zorgingsstaat verschrikkelijk kraakt en dat er niet op de toe komst wordt geanticipeerd." Voorbeelden heeft hij genoeg. „Neem, de weerstand van de buurt bij de totstandkoming van het project voor Exodus. In een huis op de Plantage wil die stichting gedetineerden die het laatste gedeelte van hun straf uitzitten en ex-gedetineerden onderbrengen, om ze onder deskundige leiding voor te be reiden op een terugkeer in de maatschappij. Exodus biedt ze woonruimte, scholing, werk en wil ze ook iets laten betekenen voor de omgeving. Bijvoorbeeld door ze het Plantsoen een keer in de week te laten schoonhou den. In andere huizen, elders in het land, is aangetoond dat die aanpak werkt. Waar 70 procent van de gedetineerden normaal in de oude fout vervalt, daar blijft 70 procent van de bewo ners van zo'n Exodushuis op het goede pad. En tijdens hun ver blijf zorgen ze zelden voor over last. Maar de omwonenden wil len er niet eens over praten. Nou kan ik wel begrijpen dat je problemen hebt met de komst van zo'n huis, maar dat je er dan niet over wilt overleggen, begrijp ik niet." „Zoals ik ook niet begrijp dat er zoveel weerstand komt uit de buurt als woningbouwvereni ging Willibrord appartementen wil bouwen aan de Zwetkade in Zoeterwoude, terwijl uit alles blijkt dat daar in de toekomst grote behoefte aan bestaat. Voor alleenstaande jongeren en voor ouderen." Nederland vergrijst, maar daar wordt nauwelijks op geantici peerd, aldus Waldus, die vooral de ontwikkeling in de zorgsector 'zeer zorgelijk' vindt. „Op de be groting van Groenhoven zit geen gram vet. Die is zo mager, dat het heel moeilijk is de be jaarden die er zitten de reguliere zorg te geven, omdat we niet weten waar we de centen van daan moeten halen. Ik heb dan ook het grootste respect voor de mensen die er werken, want daar zie je echt heel duidelijk dat de verzorgingsstaat kraakt. Enerzijds onze eigen schuld omdat we zwaar op de overheid zijn gaan leunen, maar ander zijds gaat het wel om de mensen die Nederland hebben opge bouwd. Het is treurig om te zien hoe we met hen omgaan. En dat staat ons allemaal te wachten." „Dat is heel confronterend", be kent Waldus. „Maar het is ook heel interessant om de ontwik keling op al die gebieden te blij ven volgen, Dat had ik nooit meegemaakt als ik bij de univer siteit was gebleven tot mijn 61ste. Dan was ik vermoedelijk inderdaad thuis gaan zitten. Nu ben ik op veel terreinen veel wij zer geworden." Paul de Tombe AAN HET WERK Herman van der Kooij (45), berenmaker: Mijn vriend heeft mij min of meer aan het beren maken gezet. Hij verzamelt ze en zei op een dag: waarom ga jij geen beren maken, volgens mij ben jij daar heel goed in? Ik was namelijk altijd al aan het knut selen. Ik maakte poppen en kleertjes voor de barbies die ik verzamel. Dus toen hij met die beren kwam, dacht ik: waarom niet? Na een cursus bij een be kende berenmaakster ben ik twee jaar geleden begonnen met mijn eigen label: Barbeera Bears. Ik wilde geen gewone beren maken, want daarvan heb je er al zoveel, en ik was natuurlijk altijd al met barbies bezig. Zodoende kwam ik uit op chique vrouwtjesberen, veelal met een cocktail- of avondjurk aan. Het kost me 20 uur om een aangeklede beer te maken en ik probeer ze op beurzen te verkopen voor 200 a 300 gulden. Rijk word ik er dus niet van en dat hoeft ook niet. Het zou wel mooi zijn als ik in de toekomst iets meer be ren verkoop. Dan ga ik minder uren werken in het onderwijs en in die tijd thuis beren ma ken. Dat lijkt mij ideaal. Full time beren maken, wil ik niet. Ik hoor van andere berenma kers dat je dan vereenzaamt. Maar nu loop ik wel erg op de zaken vooruit. Eerst maar eens wat beren verkopen, want echt storm loopt het nog niet. Dat verrast me niet, hoor. Mijn be ren zijn anders. Het zijn geen knuffelberen en daar moeten de mensen aan wennen. Maar de berenwereld is groot dus dat kan allemaal nog ge beu- TEKST: MARIJN KRAMP FOTO: JAN SCHEERDER Leidsch DagbladAHCHIEYlüX ANNO 1901 Maandag 11 November LEIDEN - Heden zijn ter drukkerij van den heer C. de Bink, Aalmarkt 13, verschenen twee herdenkingsbriefkaarten: 'Vóór en né het springen van het kruitschip op 12 Jan. 1807'. (Idee en nette uitvoering zijn van den heer N. dé Bink). Daar deze briefkaarten de waarde van een verzameling verhoogen, zul len velen waarschijnlijk niet verzuimen zich zulk een stel aan te schaffen. WADDINGSVEEN - 'Ouwe Miet', zoo wordt vrouw Loos in de welbekende Kerkstraat ge noemd, viert deze week haar tachtigsten ver jaardag. Zoo bar kon het weer niet zijn, of ze ging nog tot op 't laatst der vorige week naar het beetworteleiland, om van 's morgens 6 uren tot 's avonds 6 uren te arbeiden, ten einde iets voor den winter te verzamelen. Eenige goede ingezetenen hebben nu wat geld bijeengebracht, om haar op dien jaardag te verrassen. Dat zal een gelukkige dag zijn voor de oude vrouw, in wier woning zelden of nooit noch in eigenlijken, noch in figuurlij ken zin, een zonnestraaltje viel. Wij hopen 'Ouwe Miet' nog lang in onze Kerkstraat te ANNO 1976 Woensdag 10 november DE KAAG - Eigenlijk is jachtzeilmaker De Ruyter alleen door toeval in 'het vak' terecht gekomen. De Ruyter, alweer veertig jaar inge zetene van het landelijke Kaageiland en evenzo lange tijd jachtzeilmaker, kwam als jongen van veertien jaar naar het eiland. Net van school en woonachtig in het Overijsselse dorpje Ossenzijl hoorde hij 'via-via' dat er op Kaageiland wel een plaatsje was als leerling- jachtzeilmaker. De tijden waren bar slecht, dus trok hij naar De Kaag om het baantje te kunnen krijgen. ,,lk kwam 's avonds om ne gen uur de pont over en ben sindsdien maar gebleven", zegt de zeilmaker, voor wie die oversteek vandaag precies veertig jaar gele den is. Hij begon als leerling bij de schilder-jacht- zeilmaker. Vier jaar eerst werkte hij alleen voor kost en inwoning, daarna voor een gul den zakgeld. Na negentien jaar nam hij het bedrijf en bijbehorende woning over. De meeste Kagenaars en waarschijnlijk ook DE KAAG - Zeilmaker De Ruyter in zijn werk- plaats, 1 "T rechts een -rï i assistente r die een deel van het 'ma- Ét chinale' werk doet. I Foto: Archief Leidsch iM Dagblad vele watersportliefhebbers daarbuiten, ken nen De Ruyter. Niet alleen is j^een 'ouder wets vakman' maar bovendierWe enige zeil maker die het eiland rijk is. ,,lk heb zoveel werk dat ik tot volgend jaar mei al vol zit. En het wordt ieder jaar weer een beetje druk ker", zegt De Ruyter die dan ook om reclame niet verlegen zit. Misschien alleen voor het verkrijgen van personeel. LEIDEN - Met ingang van 1 april 1977 zal in Zuid-West op proef voor een jaar een weke lijkse wijkmarkt worden gehouden. Elke dinsdag van negen uur 's ochtends tot twee uur 's middags zal op het parkeerterrein van het Vijf Meiplein plaats worden gemaakt voor veertig marktkramen. .De gemeente komt hiermee in feite tegemoet aan een wens van de wijkvereniging Actief, die in maart van dit jaar in een ingezonden brief in deze krant werd geuit. Bij de keuze van dinsdag als wekelijkse marktdag is over wogen dat op woensdag en zaterdag al in de binnenstad gemarkt kan worden en op vrij dag in Voorschoten. Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing een ingevulde cheque (geen overschrijvingskaart) ter waarde van rijf gulden (voor een exemplaar van 13 bl| 18 In zwart wit) op te sturen naar het Leidsch Dagblad. t.a,v. Leidsch Dagblad Archieven, postbus 54, 2300 AB Leiden of door contante betaling aan de balie van het Leidsch Dagblad aan de Rooscveltstruat 82. U ontvangt de foto binnen drie weken.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 2001 | | pagina 19