u,
Familieruzie heeft ingrijpende gevolge
GESPREK VAN DE DAG
Koning Tonga doodziek, paleisrevolutie dreigt
'Oer-Hollandse traditie
gaat nooit verloren'
Italië blijft verbazen
DONDERDAG 8 NOVEMj^Q
>P
MENSELIJK
De ouders van een driejarig kind in New York zijn wegens
moord aangeklaagd, omdat zij het meisje bij wijze van
straf ZEEP IN DE MOND hadden gestopt. Het kind over
leefde de straf niet. Volgens Amerikaanse media komt
het vaker voor dat ouders stoute kinderen zeep in de
mond duwen. Twee andere kinderen uit het gezin toon
den ook sporen van mishandeling.
'The concert for New York from Madison Square' voor de
slachtoffers van de aanslagen in de Verenigde Staten
heeft 72,5 miljoen gulden opgebracht. Dit heeft een van
de organisatoren van het 20 oktober gehouden concert
gisteren bekendgemaakt. Een groot aantal bekende ar
tiesten leverde een bijdrage aan het concert. Onder an
deren Paul McCartney, Elton John, The Backstreet Boys,
Mick Jagger, Bono en The Edge (U2), Eric Clapton en
Destiny's Child maakten hun opwachting. 14.000 men
sen, onder wie meer dan 5000 brandweerlieden, politie
mensen en ouders van slachtoffers van de aanslagen van
11 september woonden het BENEFIETCONCERT bij. Ze
ker vijf miljoen mensen volgden de optredens op televi
sie.
De golf van pa
triottisme die door
de Verenigde Sta
ten raast, heeft
een grens bereikt.
De gemeenteraad
van Los Angeles
verwierp gisteren
een voorstel om de
wereldberoemde
HOLLYWOODLET-
TERS, in de heu
vels buiten de
stad. in de kleuren van de Amerikaanse vlag te schilde
ren. Het plan was afkomstig van een gemeenteraadslid
dat daarmee zijn land en de Amerikaanse soldaten in Af
ghanistan wilde eren. De raadscommissie voor Parken en
Recreatie heeft het plan nu verworpen. Het gaat om een
historisch monument en dat mag niet veranderd worden,
aldus de voorzitter van de commissie. Ook de omwonen
den waren niet blij met het voorstel. Ze vreesden dat het
opvallende patriottische teken een doelwit zou worden
van terroristen. De letters werden in 1923 in de heuvels
van een nieuwbouwgebied, Hollywoodland, geplaatst als
een soort reclamebord om zoveel mogelijk huizen te ver
kopen. De laatste letters 'land' zijn er uiteindelijk afge
haald.
Piloot Wim de Nijs, alias CAPTAIN FLINTSTONE, heeft
de verkeersleiding van luchthaven Beek forse kopzorgen
bezorgd. Zoveel, dat hij zich deze week voor zijn caprio
len moest verantwoorden voor de kantonrechter in Sit-
tard. Hij scheerde rakelings langs een verkeerstoren en
over een geparkeerde Boeing 747. Vloog vlak langs een
taxiend toestel en steeg zonder toestemming op. Veroor
zaakte bijna een botsing door een ander vliegtuig te dicht
te naderen. De Nijs ontkent alles. ,,Men probeert mij er
al zes jaar lang in te luizen", beweerde hij in zijn ander
half uur durende verweer. De Nijs wordt al jaren 'Captain
Flintstone' genoemd. Steevast kondigde de instructeur
op luchthaven Eelde zijn landing aan onder het slaken
van de kreet 'yabbadabbadoo'. De verkeersleiders daar
zagen er de humor niet van in. Met een 'oprotpremie' van
vijf ton op zak pakte de piloot zijn boeltje bijeen en
streek neer in Beek. De rechtszaak wordt nog enkele
maanden aangehouden.
De Sint-Nicolaasverzameling van Marianne Rigterink.
Foto: GPD/Roel Dijkstra
Sint-Nicolaas houdt niet alleen
de gemoederen van kinderen
bezig. De 55-jarige Marianne
Rigterink uit Krimpen aan de
Lek is apetrots op haar nieuwste
aanwinst: een oude sinterklaas
elpee waarop Henk en Teddy
Scholten met het kinderkoor De
Schellebellen zingen. Voorzich
tig legt ze de naald in de groef -
'Ik ben als de dood voor een
kras' - en daar schallen de lied
jes door de kamer. Ook onbe
kende als 'Sinterklaas in een
vliegmachine'.
Marianne zet eigenlijk elke dag
haar schoen: ze is een verwoed
verzamelaar van alles wat met
Sint en Piet te maken heeft en
reist daarvoor in stad en land de
rommelmarkten af. „En zodra
de sinterklaasperiode begjnt,
stap ik ook veel winkels binnen
voor leuke sint-hebbedingetjes.
Ik vraag kennissen altijd het op
pakjesavond gebruikte papier
niet weg te gooien. Gekreukeld,
gescheurd, maakt me niets uit;
ik hou er altijd wel wat van
over."
Marianne bezit een grote collec
tie sint-attributen: ordners met
honderden ansichten, stickers
en 3000 velletjes sinterklaaspa
pier met verschillende afbeel
dingen, gerangschikt onder de
categorie Sint alléén, Sint met
Piet, Sint op paard, dak of
stoomboot enzovoorts. Sint in
een vliegtuig, op ski's of op rol
lerskates wordt ingedeeld onder
'ander vervoermiddel'.
„Ik zou wel van de daken willen
schreeuwen: mensen, bewaar
uw restanten Sint- Nicolaaspa-
pier voor mij." Ook kleurver
schil of een gespiegelde afbeel
ding maakt zo'n stuk papier
voor haar al weer waardevol. „Ik
geef mezelf soms kaarsen of zo
cadeau, louter voor het Sint-Ni-
colaaspapier."
Verguld is Marianne met een
grote kartonnen Sint, die ze echt
kan omarmen. Over een Zwarte
Piet van lovertjes vertelt ze: „Ge
ruild met een knaap: die had het
op school gemaakt. Via internet
zocht hij boekjes van Commis
saris Agterberg. Ik had er een
paar, en zo kreeg ik van hem die
Zwarte Piet. Leuk toch zo'n
ruil."
Marianne wil in verband met de
Sint het woord 'rommel' niet
horen: „Ik sta altijd paf als ik zie
hoeveel verschillende verpak
kingen van boterletters, kruid
en pepemoten en chocoladesin
terklazen er al in omloop zijn
geweest en hoeveel fantasie
voor weer nieuwe creaties er
nog steeds is. Ik spaar dus die
verpakkingen."
„Vooral de prachtige illustraties
in sinterklaasboeken spreken
me aan. Dat er soms hele ladin
gen boeken worden wegge
gooid, vind ik verschrikkelijk. Ze
pakt een Vlaamse versie van
Monki de Aap uit de jaren vijftig:
'Opstand in Sint-Niklaasland'.
„Dit is beslist geen rommel, al
heb ik het in Antwerpen voor
maar 25 francs gekocht."
Alles heeft een eigen verhaal.
Een oud koektrommeltje van
Brood Banketbakkerijen J.
Jansse WZ Rotterdam, met aan
de zijkanten Camera Obscura-
afbeeldingen en op het deksel
een familie die op pakjesavond
rond de tafel zit, vond ze on
langs dichtbij huis voor een gul
den. Op een verzamelbeurs
stond het voor 25 gulden te
koop.
Natuurlijk kijkt Marianne reik
halzend uit naar sinterklaas
avond. „Zo'n oer-Hollandse tra
ditie gaat nooit verloren."
Joke van Vugt
Taufa'ahau Tupou IV, koning
van het Stille Zuidzee-staatje
Tonga, balanceert op de rand
van de dood. Soldaten hebben
posities ingenomen rond het
houten koninklijk paleis in de
hoofdstad Nuku alofa. Achter de
schermen strijden kroonprins
Tupouto'a en zijn ambitieuze
zus, prinses Pilolevu Tuita, om
de macht. „Het einde is nabij",
aldus de leider van Tonga's eni
ge oppositiepartij, Akilisi Pohiva.
Tonga beschuldigde de buiten
landse media er vorige maand
nog van valse berichten over de
gezondheid van de 83-jarige ko
ning in omloop te brengen. De
boomlange Tupou, een hartpa
tiënt met het postuur van een
sumo-worstelaar, bevond zich
op dat moment in het Nieuwe-
Zeelandse Auckland voor zijn
regelmatige medisch onder
zoek.
„Tonga heeft te lijden van one
thisch en onprofessioneel ge
drag van bepaalde overzeese
media", aldus een verongelijkte
en boze verklaring van de rege
ring. Inmiddels is de koning te
rug en heeft zijn verschijning in
een rolstoel - verzwakt en met
trillende handen - vorige week
in het parlement voor onrust en
paniek gezorgd. „Er is een lei
derschapscrisis", aldus Pohiva.
Nieuws dat de officiële konink
lijke hofnar (een Amerikaanse
zakenman) de nationale bankre
kening 26 miljoen dollar lichter
heeft gemaakt, kan de gezond
heid van de koning ook geen
goed hebben gedaan. Twee mi
nisters zijn begin oktober afge
treden, maar sindsdien vragen
veel mensen zich af wat de rol
van de koning is geweest in dit
schandaal. Zonder zijn toestem
ming gebeurt er in Tonga im
mers niets. Tonga had het geld
in de jaren tachtig verdiend
door aan buitenlanders, vooral
veel Chinezen uit Hong Kong,
paspoorten te verkopen.
Hoewel het conservatieve en
zeer religieuze Tonga met zijn
110.000 inwoners een constitu
tionele monarchie heet te zijn, is
de macht van Taufa'ahau
Tupou bijna absoluut. Het par
lement telt dertig leden, van wie
er slechts negen rechtstreeks
worden gekozen. Pohiva's Be
weging voor Mensenrechten en
Democratie, die al sinds 1992
tevergeefs strijdt voor hervor
mingen, bezet vijf van die zetels.
Tupou bepaalt wanneer het par
lement bijeenkomt en hij stelt
zelf twaalf leden aan, onder wie
de tien ministers. Die worden
normaal gesproken voor het le
ven benoemd. De resterende
negen parlementszetels zijn be
stemd voor afgevaardigden van
de 33 edelen van het 748 vier
kante kilometer grote eilanden
rijkje. Vorig jaar werd de tweede
zoon van de koning, prins Ulu-
kalala Lavaka Ata, eerste minis
ter. De benoeming was een ver
rassing omdat waarnemers eer
der de aanwijzing van de kroon
prins hadden verwacht, maar
die zou er in de ogen van de ko
ning en de edelen te moderne
ideeën op nahouden.
Tupou's voorvader Taufa'ahau
'George' Tupou I wist de oor
spronkelijk door Nederlanders
ontdekte eilanden - zo'n 169 in
getal, door lames Cook later
'Vriendschapseilanden' ge
noemd - halverwege de negen
tiende eeuw met hulp van Britse
methodistenzendelingen onder
één bestuur te brengen. De hui
dige koning was de eerste Tong-
aan die een universitaire oplei
ding volgde. Tupou studeerde
rechten in Sydney en was tij
dens de lange regeringsperiode
(1918-1965) van zijn moeder mi
nister van onderwijs en gezond
heid en vanaf 1949 premier. In
1985 bezocht de koning Neder
land.
De koning kwam zes jaar gele
den wereldwijd in het nieuws
toen hij zijn landgenoten, lief
hebbers van varkensvlees en
vette kokosmelk, opriep te gaan
lijnen. Tupou gaf daarbij zelf het
goede voorbeeld. De vorst, die
bij het huwelijk van prins Char
les en prinses Diana in 1981 nog
Taufa'ahau Tupou IV.Iaat
Ite
twee stoelen nodig hl,^.
zijn gewicht van 209 j
naar een draaglijke ll[j0
Britse komiek Noel Cj de
merkte in 1953, toen hg j
stevige en zwaarlijvig^ v
Salote in Londen de l^se
koningin Elizabeth II:
de, op dat de tengereigj
naast haai- zat, wel h?®'
zou zijn.
Hans Jacobs
fD
lie
Zelfs in de beste families komt
wel eens ruzie voor. Meestal
loopt het met een sisser af. Maar
soms draaien conflicten uit op
een pijnlijke breuk in de familie.
„Mijn dochtertje heeft haar opa
en oma nog nooit gezien..."
„Die man komt er hier niet in.
Nooit." Na de zoveelste ruzie
over haar nieuwe vriend sloeg
Bea (26) voorgoed de deur van
haar ouderlijk huis achter zich
dicht. Dat was acht jaar geleden.
Sindsdien is ze niet meer bij
haar ouders geweest. En met
haar broers en zussen heeft ze
ook geen contact meer.
„Ze hebben me allemaal als een
baksteen laten vallen", zegt ze
verbitterd. „De eerste jaren
dacht ik: Bekijk het toch. Ik kan
wel zonder jullie. Maar de laat
ste tijd krijg ik het er steeds
moeilijker mee. Ik vind het een
rot idee dat mijn dochtertje op
groeit zonder familie."
In het ik-tijdperk waarin ieder
een z'n eigen gang gaat, zijn de
familiebanden losser dan ooit.
Zoiets als 'een bloedband' lijkt
zelfs een achterhaald begrip.
Niets is minder waar, benadrukt
gezinstherapeute Caroline
Roodvoets. „Er bestaat een soort
onverbrekelijke band tussen ou
ders en kinderen en tussen
broers en zussen onderling. Dat
wat je met je familie hebt zit
heel diep. Het wordt enorm on
derschat."
De relatie- en gezinstherapeute
van de stichting Adhesie GGZ
Midden-Overijssel in Almelo
(voorheen Riagg) krijgt regelma
tig te maken met slachtoffers
van familieruzies. „De meeste
mensen komen binnen met an
dere problemen. Ze lijden bij
voorbeeld aan depressies of fo
bieën. Maar als je dan door
vraagt stuit je op familieproble
men."
Problemen met de schoonfami
lie blijken ook vaak de oorzaak
van echtelijke twisten, weet de
gezinstherapeute. Het is het be
kende verhaal van de man of
vrouw die niet kan opschieten
met de schoonouders. „Pas op
voor die valkuil", waarschuwt
ze. „Als je voortdurend afgeeft
op je schoonouders, dan keert
zich dat tegen je. Al vind je je
schoonmoeder nog zo verve
lend, en je schoonvader nog
zo'n hark, houd je partner niet
bij ze weg. Mensen kunnen nu
eenmaal niet verdragen dat ie
mand iets zegt over zijn familie,
ook al is het nog zo waar wat er
gezegd wordt. De loyaliteit van
mensen ten opzichte van hun
ouders, broers en zussen, zit
heel diep. Het hemd
is nu eenmaal nader
dan de rok. En voort
durend gekanker op
schoonouders levert
uiteindelijk grote loy
aliteitsconflicten op
binnen de relatie."
Familieruzies kunnen
behoorlijk uit de hand lopen.
Familieleden maken eikaars le
ven zuur, bedreigen elkaar, en
slaan elkaar soms werkelijk een
blauw oog. „Het komt regelma
tig voor, ja", zegt Caroline. „De
een heeft nu eenmaal een korter
lontje dan de ander. Maar er zijn
ook mensen die heel laconiek
een streep zetten door hun fa
milie. Laatst hoorde ik een
vrouw zeggen: „Ik zie m'n fami
lie niet meer, maar ik lig er niet
wakker van." „Ja, ja", denk ik
dan. „En al die lichamelijke
klachten die hebt? Ruzie in de
familie tikt hard aan, hoor. Het
vreet van binnen als je in haat
leeft. Als mensen besluiten om
niet meer met hun fa
milie om te gaan, dan krijgen ze
daar bovendien later vaak spijt
van. Vroeg of laat krijg je last van
schuldgevoelens. Meestal als het
te laat is. Als je ouders al overle
den zijn. Ik zal dan ook nooit
aandringen op het verbreken
van alle banden met de familie.
Soms moet het wel, als er hele
vreselijke dingen zijn gebeurd,
maai- het is een noodmaatregel.
Je kunt beter proberen een weg
te vinden om toch met elkaar
om te gaan."
De breuk van Bea met haar fa
milie werd destijds veroorzaakt
door de trammelant om haar
verloofde. Bea: „Hij kwam uit de
stad en rookte soms hasjies. En
dat kon dus absoluut niet. Mijn
vader vond dat hij niet deugde.
Bovendien was hij niet van onze
kerk. En dat ligt in mijn familie
ook heel gevoelig. De spannin
gen liepen thuis hoog op. We
hadden voortdurend ruzie. Er
viel echt niet te praten."
Ook in deze tijd blijken gods
dienstverschillen nog regelmatig
aanleiding tot een breuk in de
familie", zegt Caroline Rood
voets. „Net als grote klasse- en
grote cultuurverschillen. Soms
gaat het ogenschijnlijk goed.
Maar als een nieuwkomer zich
niet werkelijk geaccepteerd
voelt, kan het na jaren plot
seling escaleren. Soms om
een hele onbenullige reden,
tijdens een familiefeestje. Of
tijdens een belangrijke ge
beurtenis zoals de verdeling
van de erfenis. Dan komt ineens
alle onvrede boven en barst de
bom."
Ouders kunnen veel doen om
familieconflicten te verkomen,
vindt Caroline Roodvoets. „Ze
moeten ervoor zorgen dat er ba
lans is in het gezin. Als ouders
altijd een kind voortrekken,
vraagje om moeilijkheden. Ja
renlang sluimerende onvrede
over de rol in het gezin is dan
ook heel vaak de oorzaak van
ruzies tussen zussen en broers.
Oud zeer en oude vooroordelen
steken dan onverwacht de kop
op."
Ruzies gaan soms van de ene
generatie op de andere over. De
ene tak van de familirf*n
renlang niet met de afaa
maar de nichten en ni
ten niet eens meer w^
om begonnen is. „Dal
vreselijk", zegt Caroliifi]
voets. „Zo'n ruzie moi
een keer worden opgf E
Ze vind dan ook dat k'
middeld moet worded i
lieruzies. De bemiddé1 a
een gezinstherapeuteJP'
ook een dominee, eeiPe
nichtje of een positief?'8
schoonzus. „Een benPJ
kan vragen stellen die!e
niet gesteld worden eie f
aan het woord laten d
nooit hun zegje doenJ3
kend is namelijk dat b
milieruzie altijd in eeil<
wordt rondgedraaid. I
komen ze voortduren^
zelfde verwijten. En aPL
willen ze hun gelijk h^ei
uiteindelijk gaat het dj01
om. Het het gaat er oi? f
gen beleefd zijn, hoe
beleden de dingen hetf3
gemaakt en gevoeld. P1
ze vaak niet van elkaai0
mensen zitten vast in Je
op de zaak en in hun F'
delen. Zo heeft ieder
haal. Een bemiddelaar
voor zorgen dat alle viei
boven tafel komen en»e
oordelen milder word
De therapeute nodigt
een hele familie uit vdg
middelingsgesprek en
zoekt soms ook wel el!
milie thuis. „Maar je ij
tuurlijk geen wondereP
wachten van een benr
benadrukt ze. Soms ir
cepteren dat een ruzié1
worden opgelost. Daa^1
misschien te veel gebP
misschien valt er nog18
schipperen en kun je (f'
dat mensen toch nogj'
door een deur kunnei?c
bijvoorbeeld een sooi0
gangsregeling bedenk?'
klein lijntje naar de faf
Dat is altijd beter dan3'
de familieruzie nog z<f
is nooit te laat om te j?'
Bea voelt wel voor zo'i(
deling. Ook haar vrieil
ze een jaar na de famj|
getrouwd is, staat er p
genover. Bea: „Mijn n
dat ik er onder lijd. H(
gewoon te lang. Ik weP
ouders diep in hun ha'
driet hebben om de h0
stand. Het liefst zou if
keer rustig met ze will'
Al was het voor mijn <r
Zij mist haar familie.'?
S
Anne Velthausz 1
K
Illustratie: GPD/Anettc
We waren een dag of tien in Italië, mijn man
en ik. En bleven ons verbazen. Over de Itali
aanse gewoonte om de hele avond aan de
eettafel te blijven zitten, onder zo'n grote
lamp. Niet alleen in de modale Itali
aanse huizen ontbreekt de schemer
lampjescultuur, ook in de lokale restau-
rants. Daar schommelt vaak zo'n be-
«8*, minnelijke, middelbare 'mama' op
y&J i slippers de gerechten naar de tafeltjes
met hun kraakhelder, geste-
ven linnengoed. Haar man
neemt de bar voor zijn reke-
ning en de breedvoerige sa-
menspraak over het wereld
nieuws met zijn klanten.
Daartoe aangemoedigd
door de televisie die de
hele dag aan staat.
Ze zijn gezellig die res
taurants, ondanks het
helle licht. Wie hier eet,
hoort bij alle andere eters
en zij horen bij jou. Je
converseert niet paars
gewijze, je krakeelt
met elkaar, daardoor
aangemoedigd door je
linkerbuurman of rech
terbuurvrouw, of die van een paar tafeltjes
verder. Je wordt, gaandeweg, een grote, tijde
lijke eetfamilie.
Wij, Nederlanders, houden daar niet zo van.
Maar het gebeurt of je het wilt of niet. Het is
de luide toon waar je niet om heen kunt, het
gezamenlijk in lachen of verontwaardiging
uitbarsten. En de nadrukkelijke blikken op de
zwijgenden die dwingen: zeg ook eens wat. Er
is altijd wel zo'n gangmaker die de gemoede
ren weet te mobiliseren. Dit keer was het een
man met een zoontje van bijna drie. Samen
voerden ze een eetact uit die de vorm van
'slapstick' aannam.
De bullebak dwong het kind met mes en vork
te eten, op zijn knieën op een stoel, en ieder
keer als het knoeide riep hij: 'Zijn moeder
heeft hem bedorven'. Maar het zou allemaal
nog wel in orde komen, want: 'Het is het zaad
dat een kind maakt, niet de grond waarin het
geplant wordt'. Hij had nog meer van dit soort
machostandpunten, voortspruitend, zo dacht
ik, uit zijn positie van gescheiden vader. En ja
hoor, drie kwartier later kwam er een vrouw
binnen die het jongetje vol blijdschap deed
uitroepen: mama, mama.
'Daar hebben we de oude', zei de man. Ze was
een jaar of 35 en kwam, zo uit haar werk,
haar kind ophalen. Een aantrekkelijke vrouw,
die verliefd was geworden op de verkeerde
man, een nietsnut met een bloedhekel aan
werken, zoals hij zelf zei. Het hele tafereel was
een treffende illustratie van de nieuwste echt
scheidingscijfers die juist die week een maat
schappelijke discussie in Italië op gang had
den gebracht. Want het aantal scheidingen in
de leeftijdsgroep tussen de 23 en 35 jaar is nog
nooit zo hoog geweest, en het zijn vooral de
jonge, werkende vrouwen die het initiatief ne
men. Pikant detail: in 2000 zijn in Italië zestig
vrouwen rechtstreeks van de huwelijksreis te
ruggekeerd naar hun moeder.
Italië blijft verbazen. Vorig jaar vonden we
een telefoonboek in onze brievenbus, dit jaar
ging de bel en stond er een man met een wa
gentje voor de deur. Hij zwaaide wervend met
het nieuwe telefoonboek, maar dat kregen we
alleen als we het oude inleverden. Recycling.
Overheidsopdracht. Door heel Italië worden
nieuwe telefoonboeken huis aan huis afgele
verd en de oude ingezameld.
Een paar dagen later ging de bel weer. Ze
kwamen onze CV-installatie controleren op
afstellingen uitstoot. Wettelijk verplicht. We
stonden erbij en keken ernaar. Wat een vlijt,
wat een inzet. Alles tenslotte geregistreerd in
ons onderhoudsboekje dat werd meegenomen,
opgestuurd, en vervolgens weer wordt terugge-
I
stuurd. Kom daar in Nederland ma
om. Datzelfde geldt voor de gele scli
die iedere dag de kinderen van heti
en brengen.
Allerzielen werd niet alleen gevierd
hoven die er als bloeiende asterveldl
gen, maar ook met een speciaal bra
dei morti. Overal te koop. Een zeerj
delicatesse, bedoeld voor je laatste n
ook zeer gewaardeerd door de sprin
Na Allerzielen is er het de 'Ossa dei I
beenderen van de doden), dat proe)
ge knekels.
We kopen het pani dei morti in het
keltje tegenover ons en vragen de ei\
hoe het met haar vader gaat. Toen I
twee jaar geleden voor het eerst zag
hij achter een stoel over de stoep, o/i
volgens op te gaan zitten en met zij
het nog deed, houtjes te hakken. De
daarna bleef hij op het balkon van
zitten, of binnen. De laatste keer za
schim achter het raam, en wuifde n
met zijn ene hand die het nog deed,
het grootste deel van de dag in bed1
naar de schemerzone tussen leven
'Hij wil niet meer', zegt zijn dochtei
wat extra pani dei morti voor hem
