'Wat doen die mullahs ons aan?'
BUITENLAND 2
New Yorkers krabbelen weer overeind
Voorganger Taliban wacht kans af in Teheran
-Somalië en Sudan bezorgen
Verenigde Staten hoofdpijn
Pakistanen staan niet massaal achter Taliban
door Mort Rosenblum
peshawar/ap - De beelden die dagelijks
vanuit Pakistan de wereld in worden ge
stuurd, lijken weinig te raden over te laten.
Bebaarde mannen roepen in massale pro
testbijeenkomsten hel en verdoemenis af
over de Verenigde Staten en verbranden
poppen van de Amerikaanse president Ge
orge Bush. Wie bij de Pakistanen thuis een
kop thee drinkt, hoort een ander geluid.
Osama bin Laden is voor veel mensen
een held. Zij willen dat hij overleeft", zegt
Farid Khan, die zijn dagen doorbrengt
met het opscheppen van currygerechten
en het luisteren naar zijn klanten. „Maar
als het niet gaat, laat hem dan maar
doodgaan. Osama is geen oorlog waard."
In Khans cafétje - niet meer dan een ope
ning in een oude muur - delen de meeste
bezoekers de mening die ook in het
schoenenzaakje van Qarim Buksh opgeld
doet: Als Washington kan aantonen dat
Bin Laden werkelijk achter de aanslagen
in de VS zit, dan moet hij daarvoor boe
ten. Buksh heeft zijn mening al bepaald.
„Osama is een slechte man." Om heel
Afghanistan te beschieten vanwege die
ene terrorist die zich daar ophoudt gaat
hem echter te ver. Er is maar één Osama
en er zijn miljoenen Afghanen, zegt de
schoenhandelaar. „Hun lijden moet niet
verder worden vergroot."
Buksh en Khan verdienen hun geld in
Peshawar, de Pakistaanse stad bij de
Khyber-pas en niet ver van de Afghaanse
grens. Nergens anders in Pakistan wordt
zoveel sympathie gevoeld voor het Af
ghaanse Taliban bewind. Toch kwamen
er afgelopen weekeinde op een steunbij-
eenkomst voor de Taliban nauwelijks
meer dein honderd mensen af.
In de hoofdstad Islamabad bestaat veel
aversie tegen de Taliban die talloze Af
ghanen op de vlucht hebben gejaagd,
van wie een groot aantal naar Pakistan.
„De Afghanen vreten ons op. Al onze
energie is op hen gericht", zegt Malik So-
hail Hussain, een ijsverkoper in de
hoofdstad. Net als in de Golfoorlog moe
ten landen nu partij kiezen en de strijd
aangaan met extremisten die de islam
misbruiken voor hun eigen doeleinden,
vindt hij. „Wij willen vreedzaam samen
leven, zoals in Amerika en Europa", zegt
Hussain. „Eerst Saddam Hussein, nu Bin
Laden. Wat doen die mullahs ons aan?"
De 140 miljoen Pakistanen zijn bijna alle
maal moslim. Sinds 1947, toen de Britse
koloniale macht zich uit de regio terug
trok, heeft Pakistan stand gehouden. In
weerwil van de voortdurende spannin
gen in de regio. Buiten elke grote stad is
een replica neergezet van de berg waar
Pakistan een kernbom heeft gestatio
neerd. Pakistan nam ruim drie jaar gele
den voor het eerst kemproeven, meteen
nadat buurland en aartsvijand India het
zelfde had gedaan.
Pakistan wordt vanuit het noorden over
schaduwd door de communistische su
permacht China. Aan de Pakistaanse
zuidkant prediken de mullahs van Iran
een strikte versie van de islam. En over
de bergen in het westen ligt Afghanistan.
Na de Sovjet-invasie van 1979 infiltreerde
de Pakistaanse veiligheidsdienst in Af
ghaanse rebellenfacties, om de VS te
kunnen adviseren aan wie ze financiële
en militaire steun konden bieden in de
strijd tegen het Sovjetleger. Twee miljoen
Afghanen zochten in de jaren tachtig hun
heil in het buurland Pakistan. Sommigen
kwamen in bouwvallige opvangkampen
terecht, anderen werden opgenomen in
de Pakistaanse samenleving.
Washington verloor zijn interesse in de
regio toen de Sovjetunie in 1989 zijn le
ger uit Afghanistan terugtrok. Geconfron
teerd met de terreuraanslagen in New
York en Washington is de Amerikaanse
regering opnieuw gedwongen vriend
schap te sluiten met Pakistan, het enige
land ter wereld dat diplomatieke betrek-'
kingen onderhoudt met de Afghaanse
Taliban. De leiders van Pakistan zien in
tussen in dat het voor het landsbelang
het beste is om in de strijd tegen terroris
me partij te kiezen voor de VS. Op terrei
nen als logistiek en inlichtingen gaan ze
hulp bieden aan Washingtons strijd te
gen de Taliban, die in het voorbije de
cennium mede dankzij financiële hulp
uit Pakistan de macht konden grijpen.
De gematigde moslims in Pakistan ho
pen dat een sterke Amerikaanse alliantie
een eind zal maken aan de poging van
conservatieve Pakistaanse geestelijken
om hun groeiende groep aanhangers tot
een politieke macht van betekenis te ma
ken. Maar ze zijn ook niet onverdeeld
positief over de VS. Sadia Mariam en
haar vrienden moesten vreselijk lachen
om de spotprent waarop een reusachtige
King Kong bovenop het Empire State
Building met de Amerikaanse vlag
zwaait, al roepende dat 'ons geweldige
land' op 'kruistocht' gaat om 'meer on-
schuldigen' te vermoorden. „Vergis je
niet, wij zijn nu nog arroganter", spreekt
de reuzenaap in de Pakistaanse cartoon
president Bush na.
Tamina Tasneen (21) zegt dat ze veel be
wondering heeft voor de VS, maar dat de
Amerikaanse leiders en de bevolking
geen goed beeld hebben van de realiteit
in de wereld. „Tot op zekere hoogte zijn
de Amerikanen hier ook voor verant
woordelijk, vanwege Palestina en andere
kwesties. Bush zou wat ruimdenkender
moeten zijn, nederigheid moeten tonen.
Amerikanen denken altijd dat ze beter
zijn."
Intrigant Hekmatyar wil lachende derde zijn
door Jessica Lutz
teheran - Wie Gulbeddin Hekmatyar kent,
kan zijn oren niet geloven. De grijzende Af
ghaanse 'warlord' met zijn zwarte tulband
staat bekend als minstens zo radicaal als
de Taliban. Als premier sloot hij in 1996 de
bioscopen die nog open waren in dat deel
van Kabul waar hij de dienst uitmaakte en
verbood vrouwen te werken. Maar nu zegt
hij - gezeten in zijn villa in Teheran - dat hij
gelooft in democratische verkiezingen en
in gelijke kansen voor man en vrouw.
Voor het initiatief om een anti-Taliban-
coalitie op te zetten onder leiding van de
vroegere koning Zahir Shah, voelt hij
niets. „Dat is een oud plan van de Ameri
kanen. Ze willen al heel lang hun eigen
mensen in Kabul installeren. Maar nooit
zal ik deelnemen aan een marionettenre
gering." Hekmatyar zegt dat de Amerika
nen hem gevraagd hebben een eventuele
aanval op de Taliban te steunen, maar
dat is volgens hem als het tekenen van
een blanco cheque.Als de VS aanvalt,
zal ik mijn land verdedigen. Afghanen
houden niet van een vreemde macht op
hun bodem. De echte overwinning zal
zijn voor degene die zich onafhankelijk
opstelt." Voorlopig mengt zijn Hizbi Is
lam (Partij van God) zich niet in de strijd
tussen de Taliban en de Noordelijke Alli
antie. „Ik geloof niet in de heiligheid van
deze burgeroorlog."
Toen de Sovjetunie Afghanistan in 1979
binnenviel, maakte Hekmatyar met zijn
Voormalig premier van Afghanistan
Gulbuddin Hekmatyar. Foto: Reuters
Hizbi Islam zijn entree op het Afghaanse
slagveld. Vier jaar later kreeg hij verster
king van de bezielende, toen nog onbe
kende Saudische miljonair Osama bin
Laden en de Palestijnse Moslim Broeder
Abdallah Azzam die een groep idealisti
sche Arabische vechters meebrachten.
„Ja, ik ken Bin Laden van vroeger", zegt
de Afghaan in uitstekend Engels. „Maar
ik wil niet als terrorist bestempeld wor
den." Hij lacht om zijn eigen grapje.
De islamitische strijders stonden niet al
leen. De CIA leerde hen een aantal
kneepjes van de strijd tegen het commu
nisme, waaronder de opiumproductie.
De Afghanen verbouwden van oudsher
op kleine schaal opium en cannabis,
maar dankzij 'westerse experts' die vol
gens Koeweitse en Amerikaanse kranten
uit die tijd heroinefabriekjes opzetten in
Hekmatyars kampen, werd de productie
voortaan professioneel aangepakt. Heroï
nehandel was een lucratieve bron om de
jihad, de heilige oorlog tegen de ongelo
vigen, te financieren. In 1989, het jaar dat
de Sovjettroepen de aftocht bliezen, pro
duceerde Afghanistan 800 ton opium. In
1995 was dat meer dan 2.000 ton.
Het einde van de oorlog in 1989 was voor
Hekmatyar het moment om te schitte
ren. Pakistan had tijdens de oorlog vanaf
de zijlijn diverse islamitische legertjes ge
steund en wilde nu de vrucht daarvan
plukken, door een vriendelijk regime aan
de macht te helpen in Kabul. Het koos
Hekmatyar om de zelfde reden als waar
om het later de Taliban steunde: hij is
een Pashtun, en de Pashtun bewonen
het betwiste grensgebied van de twee
staten. Ze zijn bovendien verwant aan de
in Pakistan dominante Punjabi. Hekma
tyars fundamentalistische inslag is nog
een reden voor Pakistaanse sympathie:
de soenninitische islam vormt het be
staansrecht van Pakistan, dat in 1947 van
India afsplitste.
Afghanistan kreeg geen vrede. Hekma
tyar ontketende de burgeroorlog die nog
steeds woedt. Want na een periode dat
de communistische regering aanbleef,
werd begin 1992 een interim-regering sa
mengesteld, een coalitie van de belang
rijkste groepen. Maar Hekmatyar ver
klaarde de oorlog aan president Rabbani,
die geen Pashtun is. „Dat is niet waar,"
zegt hij nu. „Het was andersom!" Hoe
dan ook, voor het eerst in de geschiede
nis wisten non-Pashtun troepen Kabul in
te nemen. De stad die zonder al te veel
schade de tienjarige oorlog met de Sov
jetunie had overleefd, zou de komende
jaren door Hekmatyar aan flarden ge
bombardeerd worden, maar volledige
controle kreeg hij nooit.
In 1993 bemiddelden Pakistan en Iran
een vrede en Hekmatyar werd premier
onder dezelfde president Rabbani. Nog
geen jaar later verklaarde hij hem op
nieuw de oorlog. Omstreeks die zelfde
"tijd vormden de Taliban hun factie. Alle
verschillende groepen bevochten elkaar
nu in steeds wisselende allianties. Weer
een jaar later, in februari 1995, verover
den de Taliban Hekmatyars basis bij Ka-
bul, vanwaar hij Rabbani's regering bom
bardeerde. Even kregen de Kabuli's rust.
De Taliban konden de hoofdstad niet in
nemen. Kort daarop sloot Hekmatyar een
verbond met zijn oude xröand, president
Rabbani. En zo werd hijffeer premier,
van een verscheurd land.
„Ik weet niet wat ik verkeerd gedaan
heb", zegt hij nu. Maar Pakistan, en
Amerika, dat het plan om hem in Kabul
te installeren aanvankelijk goedgekeurd
had, trokken hun handen van hem af.
Los van het feit dat hij niet de stabiliteit
had kunnen brengen waarop Pakistan
gehoopt had om de handelsroutes naar
Centraal-Azië te openen, had hij zich tij
dens de Golfoorlog ook pro-Saddam op
gesteld. Alsjeblieft, elimineer die fanati
cus', zei de CIA tegen Pakistan", zegt
Hekmatyar nog steeds verontwaardigd.
Hekmatyar streek 4,5 jaar geleden in Te
heran neer, van waar hij via een zender
met zijn mannen in Afghanistan in con
tact blijft. „Ik heb de Amerikanen gezegd
dat ze ervoor moeten zorgen dat de
buurlanden geen wapens meer leveren
aan de verschillende facties. Dan is de
oorlog zo over." En dan is het Hekma
tyars beurt weer.
zaterdag 29 SEPTEMBER 2001
'Het duurt een hele lange tijd. Maar het wordt weer normaal'
„Ik heb mijn hele leven in New
York gewoond. Mijn hele be
staan is door elkaar geschud. Ik
moet er weer naar toe. Kijken of
ik het nu beter kan zien." Kijken
of ze nu de gemoedsrust kan
vinden, die twee gekaapte jets
haar van het ene op het andere
moment hebben afgenomen.
Manhattan, het hart van New
York, is geraakt. Maar het klopt
nog, elke dag een beetje sterker
zeggen New Yorkers. De energie
die uit de stad leek gezogen,
keert terug. De gebolsterde
stadsbewoners spreken hun
overlevingsinstinct aan. De een
kiest voof verwerken, de ander
voor negeren. „We komen niet
verder dan Midtown - het mid
delste deel van Manhattan. Wat
hebben we daar beneden te
zoeken", zegt een jong stel.
Ieder zoekt zijn eigen uitlaat
klep. Een meisje rolschaatst over
Fifth Avenue. In haar rugzak
zelfgeschreven posters, die ze
her en der ophangt. "Verspreid
liefde, dood Taliban-virus'. Op
Times Square staat een man
met lang haar, een cowboyhoed,
laarzen, een cape en een gitaar.
Hij zingt een loflied op de vrij
heid, op zijn onderbroek staat
'Naked cowboy, only in Ameri
ca'.
Het nieuwe New York heeft een
dubbelbeeld. Over het gezicht
van het normale bestaan, ligt
een film van emotie. De taxi
chauffeurs, net na de ramp on
gewoon gedwee, toeteren weer.
Alleen wordèn ze nog veel te
vaak overstemd door sirenes. En
dat is schrikken. De huid van
New York is nog een beetje dun.
Hardnekkig wordt het normale
leven opgepakt, maar bij
dumpshop Weiss and Mahoney
zijn er 'op dit moment geen gas
maskers meer'. Een apotheek in
een rijke buurt meldt de toege
nomen vraag naar Cipro en
Doxycline, medicijnen die tegen
miltvuur zouden helpen na een
eventuele aanslag met deze bac
terie.
En als de diepladers over Broad
way Avenue doorrijden, op weg
naar Ground Zero, is het moei
lijk je daarvan af te wenden.
En achter het gevoel van ver
driet of angst, gaat het leven
toch weer gewoon door. In het
weekend loopt Central Park vol
met trimmers. En de straatven
ters hebben een nieuwe handel
tje gevonden: tekeningen van de
Twin Towers. Gesprekken gaan
met het grootste gemak over
van de gebedsdienst voor de
slachtoffers in het WTC naar de
uitslag van de Miss-verkiezing.
Op Washington Square staan
voorbijgangers stil bij de kleino
den voor de slachtoffers, terwijl
twintig passen verderop een
groepje straatartiesten optreedt.
De levenden krijgen meer aan
dacht dan de doden.
Greenwich Street is in de buurt
van het WTC afgesloten om
nieuwsgierigen op afstand van
de opruimoperatie te houden.
Niemand mag er eigenlijk door.
Maar op de blauwe hekken han
gen briefjes van de Gigino Trat
toria, dat net aan de verkeerde
kant van het afscheiding ligt. De
politie laat je erdoor, als je bij de
Italiaan gaat eten. Want ook zijn
nering gaat door.
Misschien is het dubbelgevoel
wel nergens zo groot als in de
ochtendfile voor het Empire Sta
te Building, met 102 verdiepin
gen nu het hoogste gebouw van
New York. De toeristenbussen
ontbreken, maar er staat een rij
mensen op het trottoir, drie
vierhonderd meter lang. Het is
het personeel dat één voor één
zijn pasje laat zien aan de bewa
kers.
En waar de een al schrikt als er
een vogel langs het raam vliegt,
put de ander moed uit de veilig
heidsmaatregelen. „Het is rela
tief veilig, zo veilig als het kan
zijn", zegt Dan Johnson. Het
observatiedek is afgesloten, er
kan niemand zomaar binnen.
„Het is verschrikkelijk. Ik wil
hier weg. Mijn baas wil hier
weg", zegt Lisa die gewoonweg
bang is.
Juridisch assistente Maura Cle
mente rookt buiten even een si
garetje. „Mijn vrienden vragen
me, hoe durf je daar eigenlijk
nog te werken? Misschien dat ze
me met kerst een parachute ge
ven", lacht ze. „Ik zou liever in
een ander gebouw werken,
maar mijn werk geef ik er niet
voor op."
New York is een kaleidoscoop
die ineens van beeld kan veran
deren. Gedreven door het oor
logsrumoer bezoeken talloze
mensen het vliegdekschip bij
het Intrepid Museum in de
Hudson rivier. Een man maakte
er ineens een protest van. Todd
Kanges staat zo stil als een beeld
en houdt uitdagend het bordje
'No Wars' op. Het raam van een
voorbijgaande auto gaat open
en de middelvinger omhoog.
Ach, dat is pas de vierde en ik
sta er al uren", zegt hij.
New York zet de bezoeker op
het verkeerde been. Overal in de
stad staat politie, alsof er per
manent gevaar dreigt. Maar de
criminaliteit is de afgelopen we
ken ingezakt. In het hele land
wordt verslag gedaan van aan
vallen op Arabisch uitziende
mensen en bedrijfjes. Maar in
New York draaien de Oosterse
restaurants gewoon door. Zelfs
het Afghaanse kebab-restaurant
heeft nog klanten. Voor een
winkel in Oosterse bric-a-brac
staat een mozaïektafel, met een
groot gat er in. Zo op het oog
een daad van haat. Maar de ei
genaar weet beten gewoon een
ongeluk.
Een stad in rouw hoort te treu
ren. Maar de New Yorkers pro
beren hun verdriet weg te la
chen. In SoHo zitten de restau
rants alweer behoorlijk vol. Er is
live-muziek. Er wordt gefla
neerd, een margarita gedron
ken, een voorstelling uitgezocht
in een van de vele theaters in
New York. Veel buitenlandse
toeristen zijn thuisgebleven,
maar de New Yorkers gaan er op
uit. „Het is voor een deel schone
schijn", zegt Andreas, een Duit
ser die hier tijdelijk woont.
„New York heeft wat van zijn
geluk verloren."
Er wordt weer gehonkbald. Een
terugkeer naar de normaliteit,
verwelkomt burgemeester Giuli
ani de eerste wedstrijd van de
Yankees in New YorL
In de media woedt een discussie
of de gebeurtenissen tot een
Nieuwe Serieusheid zullen lei
den. In de boekwinkels gaan
flink wat boeken over terrorisme
over de toonbank, maar ont-
snappingslectuur en kookboe
ken zijn ook populair. Mensen
blijken troost te vinden in trivia
liteiten, van lezen over sterren
ongeluk tot het kijken naar
'Who wants to be a Princess'.
Van gewoon met de hond naar
het park tot een pizza'tje halen
om de hoek.
„Het wordt weer normaal. Het
duurt een hele lange tijd. Maar
het wordt weer normaal", zegt
een New Yorker, zomaar ergens
in de immense stad. En het
moet wel waar zijn, want de
burgemeester, de nieuwe held
van New York, heeft het beloofd
tijdens een van zijn dagelijkse
mededelingen aan het volk. Ru
dolph Giuliani: „We koersen
door onbekend gebied. Zoiets
hebben we nog nooit meege
maakt. Maar we komen het te
boven".
New York begint langzaam weer op de Big Apple te lijken. De files zijn zelfs een stuk langer dan voor de
aanslag vanwege de strenge controles. Deze forensen bij het checkpoint Manhattan Brigde deden er af
gelopen week drie uur over om in het centrum van de stad te komen. Foto: AP/Anrea Mohin
r Eelco van der Linden
jroRiA - De Verenigde Staten kijken nadrukke-
naar Afrika in hun poging het netwerk van Os-
ja bin Laden bloot te leggen. Met 380 miljoen
[slims, meer dan in het hele Midden-Oosten, is
ka een continent om rekening mee te houden.
jeria verloor 100 burgers bij de aanslagen in
erika en is actief in de jacht op terroristen,
ar ondertussen stijgt in dat land de populariteit
Bin Laden. Een professor aan de universiteit
i Lagos veroorzaakte opschudding door als
brzitter van de 'Organisatie voor de Rechten
Islamieten' Bin Laden opvang aan te bieden
Nigeria.
ian, dat van 1991 tot 1996 Bin Laden te gast
[l, en Somalië zijn van oudsher verdacht. Ter-
1 de Sudanese regering er alles aan doet te be
zen dat Bin Laden een gepasseerd station is en
s Amerikanen heeft toegelaten dit te verifiëren,
^dt het volstrekt anarchistische Somalië steeds
er beschouwd als een belangrijke link.
nalië bezorgt de VS steevast hoofdpijn. In 1993
oten de Somalische 'warlords' Amerikaanse
kopters uit de lucht en kwam er snel een einde
k de poging hier de orde te herstellen. Bin La-
Ji wordt in verband gebracht met dit debacle,
(zou vervolgens hebben geprofiteerd van het
gdurige machtsvacuüm, waarvan, ondanks het
fctreden van een interim-regering vorig jaar, nog
tds sprake is.
ptrole is moeilijk in het land, helemaal op fi
deel terrein. De VS vrezen dat het traditionele
den van grote sommen geld door familieleden
r de hele wereld een kanaal kan rijn waarlangs
terroristen worden gefinancierd. De Amerikanen
willen nu de tegoeden bevriezen van een Soma
tisch bedrijfje dat gespecialiseerd is in dit informe
le banksysteem.
De tijdelijke regering ontkent dat er banden rijn
met Bin Laden en heeft medewerking toegezegd
bij het bestrijden van terrorisme, maar dat maakt
in Washington weinig indruk. Indrukwekkend was
wel voor de demonstratie die vorig weekeinde
plaats vond in Mogadishu en duizenden op de
been bracht om expliciete steun te betuigen aan
Bin Laden. Kenia en Tanzania, de landen waar in
1998 Amerikaanse ambassades werden opgebla
zen, liggen ook onder het vergrootglas, net als Oe
ganda.
Het gevaar is dat de Amerikaanse interesse in ter
roristen door de Afrikaanse machthebbers wordt
gebruikt om met hernieuwde energie rekeningen
te vereffenen met oude of nieuwe (politieke) vij
anden. Tanzania bijvoorbeeld gebruikt de huidige
situatie als stok om het oproerige en islamitische
eiland Zanzibar te slaan. En in Kenia wordt al ge
ruime tijd opgetreden tegen burgers van Aziati
sche en Arabische komafdie vooral wonen in
kuststeden als Mombasa. Hier moeten moslims
nu om een paspoort of geboortebewijs te krijgen
documenten van voorouders overleggen die be
wijzen dat ze 'echte Kenianen' rijn.
De maatregelen zetten veel kwaad bloed en leiden
tot spanning. Ook Nigeria, waar de helft van de
120 miljoen inwoners te boek staat als moslim, is
een potentiële tijdbom. Al jaren vinden in de
noordelijke provincies gevechten plaats tussen
moslims en christenen, waarbij honderden doden
vallen. Aanleiding is meestal de invoer van de isla
mitische wetgeving sharia.
r onze correspondent
Bouwmans
3Vyork - 'Pakje gewone leven
jr op', zegt burgemeester Ru-
3tph Giuliani. En in de hoofd-
r [I van de wereld luisteren de
9|nzinnige inwoners tegen-
brdig naar hun nieuwe held.
Mde terrassen in SoHo zijn de
tltjes bijna vol. Op Times
piare staat een lange rij voor de
rdeelticket-balie van de thea-
Rolschaatsers zoeven door
:ral Park. En de straathande-
hebben een nieuw handel-
tekeningen van de Twin To-
Observaties uit een opkrab-
id New York.
it in de metro en begint
itaan te praten. Ze zou
kunnen heten, of Mary
iarisa. Ze is een doorsnee
Yorkse. Ze heeft niemand
gloren. Ze hoefde geen hulp te
=ijenen. Helemaal niets. Ze zit
trein en praat over 11 sep-
[ber, de dag dat de wereld
inderde.
!t is een nationale ramp. Het
»n tragedie voor de gemeen-
njap in New York, maar met
9|persoonlijk gaat alles goed.
in gelukkig. Daar voel ik me
een beetje schuldig over.
\|h denk ik maar: ik spaar mijn
:hten voor slechtere tijden."
dag later, weer een vrouw
luit zichzelf begint te vertel
et Eigenlijk is ze bang in de
4 tro, want terroristen zouden
tin die ondergrondse tunnels
aad kunnen aanrichten. Maar
aat toch. Ze is op weg naar
uidpunt van Manhattan, de
waar eens de twee torens
het World Trade Center de
ine domineerden.
pShbrandjes', plakkaten met Bin Laden en besmeurde 'Stars and Stripes'. Een kleine fanatieke minder-
1 van de Pakistanen overheerst het nieuws met anti-Amerika demonstraties. Toch denken de meeste
_istanen genuanceerder over de aanslagen. Foto: Reuters/Beawiharta
