'Ik heb mijn vrienden leren kennen'
Davis Cup
Het speciale karakter van de Davis Ct
DONDERDAG 5 APRIL 2001
Eenzaamheid maakt John van Lottum wijzer
Zijn optreden voor de Davis Cup tegen Duitsland, in februari
vorig jaar, had John van Lottum (25) een duwtje omhoog
moeten geven. Juist Michiel Schapers, de man die hem drie jaar
eerder uit Jong Oranje had gekieperd, selecteerde de
Antwerpenaar. Die snoepte kopman Tommy Haas een setje af,
oogstte complimenten en zou een stap voorwaarts moeten
maken. Van Lottum, toen zestigste op de wereldranglijst, won
vanaf dat moment geen wedstrijd meer op de ATP-tour. En
daarom is hij er morgen ook niet bij in het Davis-Cupduel met
Duitsland. Zijn verhaal over veertien maanden vol vraagtekens.
door MARTIJN VAN BEETEN
„Ik stond hoger dan ooit op de ranglijst,
had de tickets voor het hele jaar al besteld.
Maar mijn eerste fout maakte ik meteen na
de Davis Cup. Vooral mentaal nog uitgeput
van die wedstrijd tegen Duitsland, vertrok
ik naar Amerika. Schalken doet dat nooit,
die neemt een week rust na de Davis Cup.
Ik ging door mijn enkel en zat met Troy
Douglas, die begeleidde me toen, in Scotts-
dale. Maar ja, die had al genoeg aan zich
zelf, met die nandrolon-affaire."
„Daarna werd het een worsteling. Ik had
ontzettend veel punten te verdedigen,
raakte die allemaal kwijt en ook het ver
trouwen kreeg een knak. Maar ik bleef toer
nooien spelen, bleef het proberen. Stom.
Als je vertrouwen verdwijnt, is er maar één
remedie. Naar Valkenswaard, naar Henk
van Hulst, trainen, schaven. Uren maken,
vijfhonderd keer dat balletje cross. Werken
aan een goed gevoel, daar draait alles om."
„Ik deed het alleen, zoals altijd. In een
meereizende coach heb ik nooit geloofd. Ik
zie het spelletje, weet precies wat ik moet
doen. Heb ik advies nodig, dan bel ik even
met Henk. Maar vorig jaar had ik een coach
nodig. Dat leek ook te lukken, de Zweed
Martin Böhm was lang in beeld. Maar die
had zijn jawoord al aan een ander gegeven.
Juist in die fase had ik iemand nodig die op
de rem trapt. Binnenkort komt daar veran
dering in, ik ben rond met een coach die
geregeld meereist. Wie, zeg ik nog niet."
„Ik had ook naar Bob Brett gekund, de
oud-trainer van onder anderen Goran Iva
nisevic. In het begin van mijn carrière heb
ik een week met Brett en Ivanisevic ge
traind in Monte Carlo. Ik kon in zijn tennis-
school in Parijs terecht en even heb ik ge
dacht dat iets anders goed voor me zou
zijn. Maar waarom? Ik heb de top-100 ge
haald met al die lullige oefeningetjes van
Van Hulst. De overstap naar Brett was geen
oplossing. Het probleem lag bij mezelf."
„In juni in Rosmalen werd ik ziek, een
ontsteking in de mond. Ik raakte zo'n acht
kilo kwijt en vertrok naar Marbella om aan
te sterken. Zon, strand, maar ik kon er niet
van genieten. Je hoort daar weg te doeze
len, maar ik lag maar te woelen. Mijn carri
ère was in gevaar en dat vrat aan me."
„Het was een ontzettend moeilijke tijd, ik
heb mijn vrienden leren kennen. Het krin
getje om me heen was al niet te groot, want
ik laat weinig mensen toe. Maar het werd
nog kleiner. Ik ben ouder geworden. Jaren
lang ging alles vanzelf, was dat heerlijke le
ventje in de duurste hotels en op de mooi
ste tennisparken vanzelfsprekend. Waar
leeftijdgenoten studeren en elke dag zorge
loos heen en weer reizen met de trein,
stond mijn leven op z'n kop. Ik heb in Mar
bella serieus nagedacht over iets anders,
maar dan had ik op mijn naam bij een be
drijf moeten binnenkomen. Het was te
vroeg, want ik kan de top-50 nog halen. Ik
ben beter dan Raemon Sluiter of Edwin
Kempes."
„Na die maand op het strand kwam de
moeilijkste periode. Ik moest helemaal op
nieuw beginnen, alles was verdwenen. Dat
was ontzettend moeilijk te accepteren en
heeft heel wat aanvaringen met Henk van
Hulst opgeleverd. Rackets vlogen alle kan
ten op, soms ging ik er na vijf slagen van
door. Gelukkig heeft Henk me in die weken
vrijgelaten. En opeens was het er weer. Die
bal goed op het racket, het juiste gevoel.
Dat gaf voor mij de doorslag."
„Met opzet heb ik de Australian Open
overgeslagen. Ik wilde echt opnieuw begin
nen, op de Challengers. Maar niet alleen,
dat nooit meer. In het verleden was alles
mooi, was alles nieuw en beter. Nu was het
een stap terug. Geld moeten betalen voor
een blik trainingsballen, na dat eerste blik
alleen nog versleten ballen krijgen."
„Vooral de eenzaamheid kan ik niet meer
verdragen. Vroeger ging ik twee maanden
naar Zuid-Amenka, voor satellites. Kwam
ik als een halve Spanjaard terug, maar ik
vond het geweldig. Ik moet er niet meer
aan denken. Alleen winnen, alleen verlie
zen, alleen eten. Vreselijk. Daarom heb ik
Paul Logtens meegenomen, een jonge jon
gen uit de school van Van Hulst. Hij staat
nu aan het begin. Konden we lekker samen
trainen, elkaar steunen en opjutten."
„Die trip langs Ho Chi Minh City, Singa
pore, Kyoto, Perth en Hamilton heeft me
ontzettend veel geld gekost. Ik heb geen
cent bezuinigd op hotels en eten en heb
ook een groot deel van de kosten van Paul
betaald. Het gaf me een goed gevoel. Ik doe
er nu alles aan om terug te komen, op de
juiste manier. Als het nu niet lukt, oké, dan
hoef ik mezelf niets te verwijten."
„Na het tweede toernooi in Singapore
was ik op. Het was knokken, wedstrijden
winnen zonder goed te spelen. Ik dacht er
over Kyoto te laten schieten, even de accu
op te laden. Maar ja, wat moet je een week
in Japan, waar niets is te doen? Heb ik toch
meegedaan, zonder verwachtingen. Mis
schien heb ik daarom gewonnen."
„Ik zag het meteen voor me. Nog een
toernooitje winnen, zo weer in de top-150
en dan zonder iets te verdedigen het jaar
13.30 uur
Openingsceremonie
14.00 uur:
Dubbelspelpartij
11.00 uur:
Derde enkelspelpartij
Aansluitend:
Vierde enkelspelpartij
kunnen afmaken. Ik keek te ver vooruit en
dat was onverstandig. Twee keer snel uitge
schakeld en nu is het voorbij. Er is niets
aan te doen. Geen Davis Cup, in Monte
Carlo kom ik niet eens de kwalificaties in.
Ja, er zijn challengers in Zuid-Amerika,
maar dat ga ik mezelf niet aandoen."
„Dat ik terugkom, daar ben ik van over
tuigd, maar in de tenniswereld word je snel
vergeten. Ik wilde naar de Davis Cup-wed
strijd tegen Spanje. In Eindhoven, toch ja
renlang mijn woonplaats. Heb ik de tennis-
bond zes keer om kaartjes moeten vragen.
Uiteindelijk zat ik net onder het dak, tussen
de studenten. Helemaal niet erg, maar het
getuigt van weinig respect. Een jaar eerder
was ik nog een van de hoofdrolspelers. Ik
zag het alleen maar als stimulans."
„Ik heb fouten gemaakt het afgelopen
jaar, dat is duidelijk. Maar ik had ook pech,
echt alles viel samen. Het moment na Ro
land Garros ook, dat ik door Franse gen
darmes werd aangehouden. Werd ik als de
serteur bestempeld, ik ben echt vernederd
in Metz. Net schlemielig verloren in Parijs,
nu weer in een Franse cel. Zo stond het in
de kranten. Met zo'n toontje van: typisch
Van Lottum. Het klopte alleen niet."
„Ik had het al helemaal gehad met
Frankrijk, de deur stond alleen door mijn
Franse moeder nog op een kier. Nu is die
helemaal dicht. M'n moeder, die overigens
in Amersfoort woont, zal tegen mij ook
nooit iets positiefs over haar land zeggen.
Ze weet dat het geen zin heeft."
„Zij is voor mij mijn ouders, met mijn va
der heb ik al twee jaar geen contact meer.
Dat zal altijd zo blijven. Mijn vader is geen
monster of zo. Maar er is te veel gebeurd,
ook naast het tennis, om hem te kunnen
zien. Twee jaar terug was ik al van slag toen
ik hoorde dat hij ook op Roland Garros
aanwezig was. Toen ik hem op de tribune
zag zitten, knakte er iets. Van Hulst zag het
ook, die wist meteen dat het mis zou gaan.
Dat ik mijn vader in alle openheid heb
weggestuurd, dat het zoveel aandacht
kreeg, daar heb ik spijt van. Dat verdient-ie
niet. Ik had dat alleen met hem moeten op
lossen. Ondanks dat heb ik eigenlijk maar
één vader. Dat is Henk van Hulst, hij heeft
me opgevoed."
John van Lottum: „Als je vertrouwen verdwijnt, is er maar één remedie. Naar Valkenswaan
naar Henk van Hulst, trainen, schaven. Uren maken, vijfhonderd keer dat balletje cross." II
foto gpd jurriaa
Graphic JW/BD
Davis Cup-tennis is speciaal
tennis, daar is iedereen het
over eens. De spelers spelen
niet voor zichzelf maar voor
hun land. En op de tribunes
viert het nationale gevoel
hoogtij. Komend weekeinde
staan Nederland en Duitsland
tegenover elkaar. Vijf gevoels
uitdrukkingen.
Michiel Schapers: 'Zegt me
weinig meer*
„Het zegt me eerlijk gezegd
weinig meer", schampert Mi
chiel Schapers, de ex-coach van
het Davis Cup-team. De lol is er
voor hem af sinds de spelers
hem aan de kant schoven en
voorlopig voor Tjerk Bogstra
kozen. „Ik ben er niet meer zo
mee bezig en eerlijk gezegd: ik
heb er weinig meer mee op."
Maar de laatste perikelen
rond het team doen niks af aan
de positieve ervaringen die
Schapers heeft meegemaakt.
„Als speler zijn er natuurlijk
hoogtepunten geweest. Bijvoor
beeld de toetreding tot de we-
reldgroep in 1990. Maar het
beste herinner ik me nog de
voorbereiding. Het aparte ge
voel om in een team te tennis
sen. Eikaars eigenaardigheden
te ontdekken en daar mee leren
om te gaan."
En ook de periode als bonds
coach kende zijn goede mo
menten. Het gevecht om in de
wereldgroep te blijven bracht
het team naar Ecuador. „Het
was door de afzegging van Kra-
jicek, het moeilijke klimaat en
het lastige publiek een hels kar
wei. Als coach kun je dan wei
nig meer doen dan goede rand
voorwaarden creëren en een
gezonde spanning opbouwen.
Die 2-3 overwinning is mis
schien wel het mooiste mo
ment geweest."
Jacco Eltiungh: 'Spanning zit
dieper'
„Het was een ander soort
spanning, de Davis Cup", stelt
Jacco Eltingh, die met Paul
Haarhuis het beste dubbel in de
wereld vormde. „Je speelt niet
voor jezelf, zoals gewoonlijk,
maar voor je land. Ik zeg wel
eens dat de spanning op dat
moment dieper in je buik zit."
Sommige Davis Cup-ont
moetingen herinnert Eltingh
zich nog goed. Zo was er de
thuisontmoeting met Amerika.
„Er waren extreme oranjege
voelens. Veertien- tot zestien
duizend mensen op de Müller-
pier in Rotterdam. Dat is tegen
woordig wat normaler, maar
toen keken we onze ogen uit. Ik
speelde de beslissende wed
strijd tegen Jim Courier, maar
verloor." Verder was er de uit
wedstrijd tegen India. Op gras.
„Ik had goed gespeeld en stond
op het punt de laatste wedstrijd
te winnen toen ik moest opge
ven met een knieblessure. Dat
bleek later het einde van mijn
singelcarrière."
En hij was erbij in Utrecht te
gen Duitsland. „Paul Haarhuis
en ik verloren de dubbel tegen
Becker en Stich. De lijnrechters
hebben die wedstrijd toen ge-
Michiel Schapers: „Ik ben er niet
meer zo mee bezig."
foto anp paul vreeker
pikt. Daar heb ik dan ook een
behoorlijk slecht gevoel aan
over gehouden."
Een voorspelling? Eltingh is
net terug uit Amerika. „Ze heb
ben wel gespeeld maar niet veel
gewonnen. Dus er is weinig
zelfvertrouwen. Siemerink staat
wel goed te tennissen. Het be
langrijkste is dat ze een punt
pakken op de eerste dag. Twee
tegen nul achter voor de dubbel
is funest."
Tom Okker: 'Publiek fokt spe
lers op'
„Ik heb een beetje dubbel ge
voel bij de Davis Cup", zegt
Tom Okker. „In de tijd dat ik
voor Nederland speelde, had
den we nooit kansen. Om ver
der te komen, heb je minstens
twee goede spelers nodig. He
laas was ik op dat moment de
enige. Verder dan 2-3 verliezen
kwamen we dus niet."
De huidige generatie speelt
goed maar Okker is meer ge
charmeerd van de generatie
hiervoor. „Krajicek, Haarhuis
en Eltingh, die hadden een heel
eind moeten komen. Dat Kraji
cek niet mee kan doen, is dan
ook een hele aderlating voor
het team.. Hjjsj^ekjnpg.
met kop en schouders boven de
rest uit."
Toch dicht de voormalig top-
tennisser dit team kansen toe.
De wedstrijd tegen Spanje ('al
was het kantje boord') en de
entourage geven hem hoop.
„Het publiek fokt de spelers op.
Dat kan voor bepaalde spelers
heel prettig zijn. Raemon Slui
ter speelde beter toen zijn
vriendjes op de tribune zaten."
Een voorspelling voor het ko
mende duel? „Ik denk dat Slui
ter weer speelt en met Schalken
in een goede vorm moet ook de
dubbel te pakken zijn. Een 3-2
overwinning."
Fred Hemmes: 'Visitekaartje
van het tennis'
„Het is het visitekaartje van
het internationale tennis en dus
ook van het Nederlandse",
vindt Fred Hemmes, oud-coach
van het Fed-team en oud-Davis
Cupspeler. „Als speler ben je
dan ook doordrongen van het
belang."
Hij zegt er wel bij dat in zijn
tijd de Davis Cup nog anders
was van opzet. De wereldgroep
bestond nog niet. Het team
speelde in de eerste rondes te
gen mindere tegenstanders en
vloog er daarna meestal uit te
gen de gevestigde landen als
Amerika en Australië. „Maar
tennissen in een team blijft
speciaal. Zeker voor een indivi
duele sport. Ik kwam als 17-ja-
rige bij de selectie. Okker was al
een gevestigde naam, Jan Hor
dijk en Louk Sanders zaten er
ook bij. We verloren met 2-3
van Spanje. Het begin van elf
jaar Davis Cup als speler."
)C
Het gevoel bleef als c<L
het interlandtennis. „Eeis
maken in een paar w^g
niet te doen. Daar trekn
voor uit. Je reist de were^
de tennissers,.achterna e r
beert ze het gevoel te ge^
ze allemaal even belangr
of ze nu spelen of niel
komt nog bij dat ze jou i*
vertrouwen. Je wijkt niet^
hun normale patroon n
houd je bezig met de detg,
kun je, al ben je kort bij g
samen meer uit de gro^£
len."
Herman Kuiphof: 'Ik ho
agenda vrij'
„Het is te vergelijken i
wedstrijden het Nederlai
tal. Je houdt je agend
Geen vergaderingen of fj-
maar Davis Cup."
Oud-journalist Hermak
hof ziet uit naar de confijf
met Duitsland. „Ik hoF.
tuurlijk dat ze verder f®!
maar ik vrees iets ander
paar jaar geleden speelt"
tegen elkaar in Utreclr1
droomstart. Paul Haarhip1
het eerste enkelspel. Ivf!
Duitsers met Becker ei'
wonnen met 1 -4.
Het is volgens Kuiphd^
rent aan de Davis Cup.
tennis is iets speciaals lr(
trekt zich aan het np
„Kijk naar de zoger'rÈ
'gouden generatie' met
ge Krajicek en het dubb^
huis - Eltingh. Dat waZi
verblindend goud. 1°
heeft ook in zijn beste
1995-1996, zelden iets in 6
vis Cup laten zien.i 4
„Aan de andere kantje
spelers die boven zichaee
stijgen zoals Raemon jL£
Wat dat betreft hoop ik i
op en stunt, maar mijr|_
zegt een 2-3 nederlaag."
Jacco Eltingh (rechts), samen met zijn voormalige dubbelpartner Paul Haarhuis: Je speelt niet voor j|
zoals gewoonlijk, maar voor je land." foto anp toussaini
