0 Cultuur Kunst
Elke maand valt er iemand van de trap
Drie exposities bij
verjaardag Appel
Oude rot Frank Black is terug op niveau
Blind Date: ondraaglijk,
zwart én bezienswaardig
0HANNES PASSION
alkenburgs Harmonie
getogen en verdienstelijk
Oscars staan klaar
Interessante
vorm houdt
geen stand
_S
:RDAG 24 MAART 2001
21
ialezing over het moderne bouwen
In het kader van Rotterdam Culturele Hoofdstad
Oi wordt door K&O Oegstgeest op 28 maart een dialezing ge
ilden over Rotterdam en het moderne bouwen. Spreker is ir.
Wintermans. Hij is architect en waarnemend voorzitter van
Welstandscommissie en het Quality Team Kop van Zuid in
tterdam. Hij is daardoor intensief betrokken bij de moderne
dsontwikkelingen. De lezing in het Gemeentecentrum van
gstgeest begint om 20.15 uur.
xpositie Jo Coenen in het NAi
rrfRDAMIn het Nederlands Architectuurinstituut wordt van
maart tot en met 13 mei recent werk getoond van Jo Coenen,
nieuwe rijksbouwmeester van Nederland. Het gaat om ont-
rpen die hij maakte in zijn vorige baan als architect van het
reau Jo Coenen Co. Bekendheid verwierf Coenen onder
ier met de ontwerpen als het Nederlands Architectuurinsti-
it (1988) en het masterplan Vaillanüaan in Den Haag (1989).
laatste en tot nu toe grootste opdracht, het Céramique-ter-
nin Maastricht, is in 2003 klaar. De tentoonstelling laat aan
hand van foto's, maquettes en film zien wat voor architect
Enen is.
arry Potter-tentoonstelling
Vleermuizen, vampiers Harry Potter, zo heet de ten-
instelling die van 26 maart tot en met 1 mei te zien is in het
etshuis in de Leidse Hout. De kunstwerken zijn gemaakt
jr leerlingen van openbare basisschool voor speciaal onder-
sDe Vuurvogel in Leiden. Het belooft een expositie met veel
ge beesten, monsters en fantasiefiguren te worden, geïnspi-
rd door de populaire verhalen van J. K. Rowling over de to-
naarsleerling Harry Potter.
oofdrollen musical 'Titanic' verdeeld
;terdam Bert Simhoffer, Hugo Haenen, Annick Boer en To-
Neef. Dat zijn de hoofdrolspelers in de Nederlandse musical-
rsie van 'Titanic' die op 22 september in Amsterdam in pre-
ere gaat. Titanic is na Anatevka, Oliver! en 42nd Street de
rde Nationale Tour van Joop van den Ende Theaterproduc-
s, Dat betekent dat de show te zien is in dertien grote thea-
s.Titanic ging in 1997 op Broadway in première, acht maan-
ïYOor de film met de gelijknamige titel. De musical was 832
erop Broadway te zien.
uziekconcours voor jongeren
fstGEEST De stichting Rijnlands Muziekconcours houdt van
maart tot en met 1 april voor de derde keer een muziekcon-
rs voor jongeren. Muzikanten van 8 tot 18 jaar kunnen zich
chrijven in verschillende categorieën, van blaas- tot tokkelin-
umenten. Ook muziekgroepen kunnen zich inschrijven voor
[concours. De voorrondes zijn in de Burcht, de finale is in
[Waaggebouw. Aanmelden kan op telefoonnummer 071-
14969.
Directeur Pijbes schaamt zich voor deplorabele staat Kunsthal
Directeur Wim Pijbes van de Kunsthal in
Rotterdam schaamt zich voor de deplo
rabele staat waarin zijn gebouw ver
keert. Niet alleen heeft het te kampen
met ernstige lekkage en daaruit volgen
de vochtproblemen, door de ongewone
constructie van de interne trap komen
veel mensen ten val. „We moeten min
stens een keer per maand iemand naar
het ziekenhuis afvoeren," zegt hij.
De vorig jaar aangetreden directeur,
opvolger van de naar het Gemeentemu
seum Den Haag vertrokken Wim van
Krimpen, heeft recent onderzoek ge
daan naar de bouwkundige gebreken
van de Kunsthal en zijn conclusie luidt:
„Het is nog slechter dan we dachten."
Pijbes heeft nu een brandbrief ge
schreven aan het Ontwikkelings Bedrijf
Rotterdam (OBR), de eigenaar van de
Kunsthal, om aandacht te krijgen voor
de problemen. Hij stelt dat het in orde
brengen van de Kunsthal 'zeker enkele
miljoenen gaat kosten.'
„Je moet een trap kunnen aflopen met
je ogen dicht," vindt Pijbes. „Overal ter
wereld zijn trappen hetzelfde. Behalve
bij ons. De helling is te stijl, de treden te
ondiep. Ik schaam me kapot als er weer
eens iemand vanaf sodemietert. En dat
gebeurt regelmatig."
Dat is niet het enige waar de directeur
zich voor geneert. Op tenminste zes
plaatsen heeft het gebouw te kampen
met ernstige lekkage. Kantoren, toilet
ten, de garderobe, kelders en het restau
rant hebben vochtproblemen. „Dan heb
je het niet over een druppeltje," illu
streert Pijbes. „Maar over bolstaande
wanden en soppende vloeren." Het wa
ter staat Pijbes letterlijk aan de lippen?
„Dat is niets teveel gezegd."
De brief aan het OBR is geen beklag
over het OBR zelf, stelt Pijbes. „Dat doet
echt zijn best om de boel te herstellen.
Als het lekt, komt iemand het netjes
dichtplakken. Maar de constructie van
de Kunsthal deugt gewoon niet. En dan
kan je blijven plakken tot je een ons
weegt."
Volgens Pijbes is een ingrijpende re
novatie noodzakelijk om de problemen
van de Kunsthal definitief te verhelpen.
En dat terwijl het gebouw van Rem
Koolhaas nog maar acht jaar oud is. Py-
bes bezweert overigens dat de proble
men zich beperken tot de publieke en
de kantoorgedeeltes en dat de expositie-
en opslagruimtes van de kunstwerken
niks te lijden hebben van vocht- of an
dere problemen.
het 1
LEIDS KAMERKOOR
1 APRIL 2001, 15.00 UUR
HARTEBRUGKERK, LEIDEN
KAARTEN BI] VW, MUZIEKHANDEL BARNING
hans keuzers
ft: Frank Black and the Catholics.
Gezien:23/3, LVC, Leiden.
fde-
e de alternatieve muziek
jeetje hoog in het vaandel
zitten dan staan de al-
Surfer Rosa, Doolittle en
anova van de Pixies van
jaren tachtig prominent in
:d-rekje. Gelukkig voor de
se popliefhebber dat de so-
irriére van Black Francis of-
Frank Black zo zwalkt,
een concertje in het klei-
clubcircuit behoort weer
mogelijkheden,
steren in het bomvolle LVC
;t de hele zaal maar aan
ding: zal Frank eindelijk
t op
ef en
deze
'Huldeblijken uniek voor kunstenaar'
met 2 september met een over
zichtstentoonstelling van Ap
pels werken op papier over de
afgelopen zestig jaar. Het zijn er
160. Zijn vroegste tekeningen,
landschappen en zelfportretten
maakte hij in de oorlog. Zijn
jongste tekeningen tonen fanta
siewezens en vrouwelijke naak
ten, vaak op zeer groot formaat.
Het opvallendste aan de ex
positie in Den Haag is mis
schien wel een collectie teke
ningen die Appel altijd voor
zichzelf heeft gehouden en die
hij nog altijd als een belangrijke
leidraad beschouwt. Het zijn te
keningen die hij maakte na het
bezoek aan een tentoonstelling
in Parijs van werken van gees
teszieken (1948). De directheid
van de kunstwerken van de pa
tiënten hebben hem geholpen
zich van de regels van de kunst
academie te bevrijden.
Het Stedelijk Museum in Am
sterdam, waar Appel in 1946
voor het eerst exposeerde,
toont van 28 april tot en met 24
juni Appels zeventig recente
schilderijen, grofweg uit de af
gelopen tien jaar. Het gaat hier
voor een belangrijk deel om
landschappen, geschilderd in
Toscane, en om naakten. Veel
van dit recente werk, soms uit
bundig, dan weer ingetogen ge
schilderd, is nooit eerder aan
publiek getoond.
Karei Appel wordt woensdag 25
april tachtig jaar. Het zal een
van Nederlands beroemdste
nog levende beeldend kunste
naars niet aan huldeblijken
ontbreken. Het Cobra Museum
in Amstelveen, het Gemeente
museum in Den Haag en het
Stedelijk Museum in Amster
dam hebben al tentoonstellin
gen voorbereid. Het is volgens
het Gemeentemuseum in Den
Haag uniek, dat een levende
kunstenaar door drie musea te
gelijk met een grote tentoon
stelling wordt geëerd.
Het Cobra Museum in Am
stelveen bijt het spits af met
beelden van Karei Appel. De ex
positie, van 20 april tot en met
12 augustus, omvat bijna ne
gentig beelden uit Appels loop
baan. De tentoonstelling is op
gedeeld in vier tijdvakken: de
eerste beelden uit de periode
1936-1948, de beelden gemaakt
in de Cobra-periode, de beel
den uit de jaren daarna en de
meest recente sculpturen. In de
tentoonstelling is ook 'De fon
tein' opgenomen, een sculp
tuur in brons dat blijvend ge
bruikt gaat worden als fontein
op het plein voor het museum.
Het Haags Gemeentemuse
um komt van 28 april tot en
muziek recensie
eens dat oude blik Pbdessongs
opentrekken? Doet ie 't of doet
ie 't niet is ook voor de wach
tende massa voor het LVC de
vraag en er worden zelfs wed
denschappen afgesloten. 'Past
history' heeft de grillige front
man dat werk vaak genoemd
maar met de jaren is Frank een
stuk milder geworden en een
paar obscure pareltjes uit het
verleden sieren de set.
Aan alles kan je zien dat de
kalende zanger relaxed is. Hij
zeurt niet naar zijn crew als het
geluid van het gitaar op een te
laag volume doorkomt, kijkt
niet om als er een glaasje bier
naar hem gegooid wordt of
werpt het aangeboden zakje
wiet vrolijk terug in de zaal.
Noem al die bandjes maar op
die het kunstje van de good old
Pixies hebben afgekeken. Frank
Black liet die klonen gisteren
een flink poepje ruiken.
Voor een groot deel komt dat
door de lekkere inzetten van
the Catholics en vooral door gi
tarist Rich Gilbert. Zijn hoekige
gitaarspel bepaalt voor een
groot gedeelte de klankkleur
van de avond en met zijn pedal
steel zorgt Gilbert voor de aan
gename afwisseling. Black kiest
veelal zijn springerige punky
songs zoals het heftige 'Los An
geles', waar zijn stem nog het
snerpende heeft van weleer.
Met 'Hermaphroditos' en 'Blast
off van het nieuwe album 'Dog
in the sand' komt zelfs het oude
Pbóesgevoel een beetje terug.
Gelukkig is de jonge wilde
hond van vroeger nog niet hele
maal getemd gezien de noise-
uitspattingen tijdens de set.
Opmerkelijk is de coverkeuze.
Zo zong Shane Mac Gowan van
The Pogues op een schitterende
manier 'Dirty Old Town'. Bij
Frank wordt het Ierse folkliedje
brommerig laag vertolkt. Een
covertje van de underground-
groep 'Angst' - niet te krijgen op
cd volgens Black - uit San Fran-
sisco sluit meer aan op het ei
gen werk. Ook al gaat het com
mercieel niet al te best met
Frank, met deze Catholics heeft
Black live nog steeds goud in
handen en de terugkeer op het
oude nest van Kim Deal en Joey
Santiago als volledig bandlid
lijkt verder weg dan ooit.
los angeles Acteur Steve Martin is morgen pre-,
sentator van de 73ste Oscar-uitreiking in Los An
geles. Het rechtstreeks volgen van Hollywoods
jaarlijkse filmfeest is in Nederland alleen mogelijk
via betaaltelevisie, bij Canal+. De eigenlijke uitrei
king heeft plaats tussen 04.00 en 08.00 uur. Vanaf
middernacht wordt eerst 'ledereen Beroemd' uitge
zonden, de film waarmee de Belgische regisseur
Dominique Deruddere genomineerd staat voor de
Oscar voor beste niet-Engels gesproken film. Favo
riet in deze categorie is evenwel de kung-fu-film
'Crouching Tiger, Hidden Dragon'.
De Nederlander Michael Dudok de Wit is geno
mineerd voor zijn acht minuten durende tekenfilm
'Vader en Dochter', waaraan hij heeft gewerkt
sinds 1995, het jaar dat hij met zijn vorige film, 'De
Monnik En De Vis', eveneens de 'laatste drie' had
gehaald en toen de Academy Award uiteindelijk
misliep.
Nederland won drie keer eerder een Oscar voor
een animatiefilm. In 1972 won Charles Hugenot
van der Linden de Oscar met 'De Kleine Wereld', in
1977 lukte het Co Hoedeman met 'Het Zandkas
teel' en in 1985 Börge Ring met 'Anna Bella'. In
de navolgende periode zijn het vooral de Neder
landse speelfilmers geweest die met succes naar
Oscars grepen: Fons Rademakers in 1987 met 'De
Aanslag', Marleen Gorris in 1996 met 'Antonia' en
Mike van Diem in 1998 met 'Karakter'.
Vorig jaar had Paul Driessen, toen hij werd ge
nomineerd voor '3 Misses', de kans om de stand
op 4-3 te brengen in het voordeel van de animatie
filmers. Maar de Hagenaar greep naast de hoofd
prijs. Dudok de Wit zou meer kans maken. 'Vader
Dochter' won al negen andere festivalprijzen.
Vier weken geleden nog de BAFTA Award, het
Britse equivalent van de Oscar.
foto reuters
theater recensie
wunand zeilstra
Voorstelling: 'Vita Virginia' van Eileen
Atkins door theatergroep Carrousel. Spel:
Trudy de Jong en Nettie Blanken. Regie:
Matin van Veldhuizen Gezien: 23/3.
LAKtheater, Leiden. Aldaar nog te zien
vanavond.
Praten in briefvorm. Dat is de
interessante vorm waarin de
voorstelling 'Vita Virginia" is
gegoten. Hoogstwaarschijnlijk
neemt theatergroep Carrousel
hiermee afscheid. Op basis van
het negatieve advies van de
Raad voor Cultuur wordt de
subsidiekraan dichtgedraaid.
Daarmee komt onvermijdelijk
het einde voor dit gezelschap.
Vaste kenmerken in het werk
van deze groep zijn de zorgvul
digheid en de intelligentie,
waarmee de uiteenlopende
producties tot stand kwamen.
Dat zie je ook bij deze voorstel
ling terug. Er kleeft slechts één
nadeel aan. Het anderhalf uur
durende stuk had met minstens
een half uur bekort kunnen
worden. Na een uur is het ver
haal eigenlijk verteld, de rest is
eigenlijk meer van hetzelfde.
Aan de voortreffelijke actrices
Nettie Blanken en Trudy ligt het
niet. Het is de - op zichzelf in
teressante - vorm die zich uit
eindelijk gaat wreken. De dialo
gen krijgen op den duur iets ge
kunstelds, omdat het slechts
schijngesprekken zijn. De op
merkelijke vorm verliest daar
door haar kracht. De gehele
conversatie tussen beide dames
is namelijk gebaseerd op hun
onderlinge correspondentie.
Dat betekent dat wij als toe
schouwers voortdurend indi
recte informatie verkrijgen, op
grond waarvan we ons steeds
een beeld moeten vormen van
hun beider relatie op dat mo
ment.
Het zijn vrouwen met een op
merkelijke achtergrond. Beiden
zijn schrijfster, beiden zijn ge
trouwd en samen hebben zij ja
renlang een liefdesrelatie. Vita
Sackville-West (1892 - 1962) en
Virginia Woolf (1882 - 1941)
ontmoeten elkaar tijdens een
diner bij een beroemd kunstcri
ticus. Het stuk begint op dat
punt en eindigt met de zelfdo
ding van Virginia. Daartussen
zitten vele liefdesbetuigingen,
beschrijvingen van onderlinge
ontmoetingen en reisverslagen
van Vita. Vreugde, verdriet, ver
latenheid en toch ook wel af
gunst passeren herhaaldelijk de
revue.
Constant roepen de beide ac
trices daarbij steeds twee ver
schillende werelden op. Trudy
de Jong als Vita op een meer ex
traverte wijze, Nettie Blanken
als Virginia meer in zichzelf ge
keerd. hetgeen past bij het
beeld dat je op grond van de
verhalen bij deze beroemde da
mes hebt. Door het praten in
briefvorm blijven de dialogen
noodzakelijkerwijze afstande
lijk. Een drankje, een sigaretje
en wat heen-en-weergeloop
dient voor enige compensatie
te zorgen en de suggestie van
een echt gesprek op te houden.
Maar het effect daarvan is te ge
ring. Het liefst zou je deze da
mes in een werkelijke dialoog
met elkaar geconfronteerd zien.
muziek recensie
ron favier
arsconcert Valkenburg's Harmonie
23 maart De Terp Valkenburg.
de repetities van Valken-
Harmonie zou schei
dirigent Wenceslaus
epmaker te weinig over-
overtuigingskracht
en om met name de jon-
leden te motiveren. Zuiver
:t resultaat beoordelend en
Dp het proces, is er van dat
tuele gebrek aan overtui-
ikracht op het concertpo-
beslist niets te merken,
et is toch het resultaat dat
t strakke hand leidt
epmaker voor de allerlaat-
eer zijn muzikanten door
e muziekstukken. De mu-
ten spelen piano waar het
moet zijn en dat laatste is
it niet muzikanten-eigen,
o, niet overtuigend? Ner-
lijkt ook het muzikale ni-
te hoog gegrepen ook al
i er stukken op het pro-
inma die er niet om liegen
Verschillende tempowisse-
n. Zoals in bijvoorbeeld de
ners 'Serenade' en 'On
locks" dat samen met het
ïgenorkest wordt ge-
d.
ider versterking en zonder
grappen en grollen laat Valken
burg's Harmonie zien dat zij
met recht in de ere-divisie uit
komt. In zijn streven naar per
fectie laat Scheepmaker het
nummer 'Come back to Sorren
to' opnieuw inzetten.
Wie zei er ook al weer dat een
klein dorp niet over muzikale
kwaliteit zou beschikken en wie
zei er dat amateuristische
kunstbeoefening geen kunst
zou kunnen zijn? Wie zich laat
overtuigen en er een avondje
Valkenburg's Harmonie voor
over heeft, weet dat het tegen
deel bewaarheid wordt. Een
avond hoogstaande muziek op
zeer ingetogen wijze en met
liefde voor muziek gespeeld.
Jammer dat er maar 200 men
sen getuige van zijn.
Bestuur en leden van Valken
burg's Harmonie staan nu voor
de moeilijke taak om wel op
heel korte termijn een nieuwe
dirigent te vinden. Geen sine
cure, gezien het hoge niveau
waarop gemusiceerd wordt.
Vanaf woensdag moet een keu
ze gemaakt worden uit acht sol
licitanten voor de nieuwe direc
tie-baan. Wel erg kort dag als je
aan de vooravond staat van je
100-jarig bestaan. Daarom een
advies voor de volgende keer:
gooi geen oude schoenen weg
voor je nieuwe hebt!
theater recensie
Rotterdam Museum Boymans van Beuningen is weer gedeeltelijk open voor het publiek. Het museum laat voor de gelegenheid
werk zien dat is geschonken, in bruikleen gegeven of gekocht in de periode van 1996 tot nu. Op de foto werk van Jules Kraaijer. De
bezoekster leest het bordje bij het kunstwerk, dat overigens titelloos is. De expositie is nog te zien tot en met 6 mei. foto wfa
susanne lammers
Voorstelling Blind Date naar de film van Theo
van Gogh. Regie: Porgy Franssen. Spel: Liz Snoij-
ink, Peter Tuinman Gezien: 23/3, Leidse
Schouwburg. Nog te zien 24/3. Parktheater. Al
phen a/d Rijn; 29/3, Stadstheater, Zoetermeer.
'Denk je dat het over gaat?' vraagt zij
hem thuis, na de crematie. Of het
ooit over gaat. of je ooit over de ver
schrikkelijke klap van een kind ver
liezen heen komt; daarover gaat
Blind Date. Het stuk toont twee men
sen die opgesloten zijn in hun eigen
pijn, die elkaar proberen te raken,
maar die alleen nog maar in staat
zijn elkaar te treffen.
In de eerste scène is het verdriet
nog vers. Het echtpaar komt recht
van de plechtigheid, alleen, met als
enige steun een fles wijn. Bij hem
overheerst verslagenheid, bij haar
woedt de pijn die zich uit in ge
voelloosheid. Zij weert hem af, kribt
en krabt en houdt uit alle macht haar
ijscorset overeind, maar buiten
beeld, in de coulissen, komen de
woeste huilbuien, waar ze zich on
middellijk weer van heeft hersteld als
ze weer opkomt.
Twee eenzame zielen, die hope
loos op zoek zijn naar elkaar - en
daar gaat de rest van het stuk over.
Vijf jaar later blijken hun pogingen
tot contact verwrongen tot het plaat
sen van contactadvertenties, waarbij
ze weliswaar steeds weer reageren op
elkaar, maar elkaar telkens ook weer
afwijzen. De drempel is te hoog. De
ene keer zoekt zij een lieve man, dè
andere keer hij een vrouw om mee te
dansen, maar elke keer stelt zij weer
de vraag waar alle pogingen op stuk
lopen: 'Wil je een foto van mijn
dochtertje zien?'
Aan het onoverkomelijk verdriet
geven Peter Tuinman en Liz Snoijink
op een adembenemende wijze ge
stalte. Telkens weer kruipen ze in de
huid van een nieuw zelfverzonnen
typetje dat vooral door Tuinman tot
in het kleinste wordt uitgewerkt, en
telkens weer lopen ze vast op dat
grote verdriet.
De marteling waar deze in aanleg
heel gewone mensen elkaar aan on
derwerpen, wordt akelig voelbaar en
het ergste is dat ze steeds weer de
zelfde dans met diezelfde desastreu
ze afloop aangaan. Liefde is het in
middels niet meer. Het is het dode
kind dat hun bindt.
Blind Date laat de niet te doorbre
ken eenzaamheid zien. er is geen
ontwikkeling en al helemaal geen
hoop. Het leven is op zijn hoogst
draaglijk door een fikse dosis cynis
me, daardoor wordt het wachten op
het einde tijdelijk nog een beetje ver
licht. Het steken en treiteren, kwellen
en kwetsen wordt licht en toch niets
ontziend gespeeld door Snoijink en
Tuinman. Dat maakt dit zwarte stuk
bezienswaardig en ondraaglijk tege
lijk.
