Tabaksbouw, bollen, beurzen en bijbaantjes
INGEN
VOORBIJGAAN
Leiden Regio
i
STADSGEZICHT
- (DAG 24 MAART 2001
15
;n el hij er niet is geboren, voelt Lou
|tei izich een echte Sassemer. Hij zag op
ick lart 1928 in Noordwijk het levens-
'J* Na vier jaar verhuisde de familie
^assenheim. Daar woont Colijn nog
in een oud, sfeervol huis aan de
[endriklaan.
heeft zijn sporen verdiend in het
ivak. Dat kon moeilijk anders, want
pa was een van de oprichters van
miliebedrijf C. Colijn en Zonen in
;vei lout, dat nog steeds bestaat. Lou Co
at er dagelijks nog twee keer langs
om de sfeer op te snuiven en eventueel
hand- en spandiensten te verrichten.
Want stilzitten kan hij nog steeds niet.
Zijn hele leven bekleedde hij tal van be
stuursfuncties: van voorzitter van een
bollenveiling tot preses van de plaatselij
ke Oranjevereniging en op 73-jarige leef
tijd heeft hij het nog altijd even druk. Een
afspraak op dinsdagmorgen is geen enkel
probleem, als hij maar om half twaalf weg
kan. Om twaalf uur wacht immers de bij
eenkomst van de Sassenheimse Rotary.
Een club die hij ook diende als voorzitter.
SHÜ
oni ijn: „Aan niksdoen heb ik een hekel. Vroeger ging om half ze-
voe vekker, nu om half acht" foto dick hogewoninc
eki
onden aan de Willem
id rlaan in Sassenheim. Ik
nji lagere school in Leiden
ggi ikt. Hier in Sassenheim
lSVV School met de Bijbel
lom het lijf. Je werd ei-
ipgeleid om op het land
te gaan werken. Dat zagen mijn
ouders niet zo zitten, die wilden
liever dat ik een gedegen oplei
ding volgde. Om naar Leiden te
kunnen, kocht mijn moeder
een tweedehands fiets, die door
de plaatselijke fietsenmaker
werd gemoffeld. Wat moffelen
is? Verven.
Na de lagere school ging ik aan
vankelijk naar het Gymnasium,
maar dat was een beetje te
hoog gegrepen voor me. De
HBS was een betere opleiding
voor me, die heb ik dan ook af
gemaakt. Ik weet het nog goed,
het was 1946, net na de oorlog.
Wie een jaar eerder in de laatste
klas zat, kreeg zomaar een di
ploma mee. Er werd veronder
steld dat je de stof onder de
knie had, er was geen mogelijk
heid examens af te leggen. In
mijn laatste jaar werden de exa
mens door de leraren samenge
steld. Een staatsexamen was er
toen niet.
De oorlogsjaren waren natuur
lijk niet gemakkelijk. Ik zie nog
de mensen uit de stad, die op
overlevingstocht gingen naar
Noord-Holland. Dat was niet
altijd een prettig gezicht, want
er stierf onderweg wel eens ie
mand. Soms werden mensen
op een bakfiets gelegd en naar
het ziekenhuis vervoerd. Als de
patiënt overleed, kon het lijk op
die bakfiets terug.
Omdat we land bij het bollen-
bedrijf hadden, zijn we de oor
log redelijk doorgekomen. De
handel in bollen lag op een ge
geven moment stil. Er kon niet
meer worden geëxporteerd.
Toen zijn we maar andere din
gen gaan verbouwen: bruine
bonen, aardappelen en groen
ten. Dat deden we voornamelijk
voor eigen gebruik. We ver
bouwden ook tabak. Die handel
bracht wel een paar centen op.
De bladeren hingen we aan
stellingen in de schuur te dro
gen. Daarna verkochten we ze
aan een handelaar. We hebben
ook zelf tabak gedroogd en ge
fermenteerd om er sigaretten
van te maken. Het merk weet ik
nog: Consi. De kwaliteit was
niet veel soeps, maar de pakjes
zijn allemaal opgegaan. Ze heb
ben tot lang na de oorlog in de
schuur opgeslagen gelegen. Ie
dereen pakte er maar wat uit.
Lou Colijn (staand, links) op het bollenlahd. De foto is uit 1946.
Het bedrijf had na de oorlog de
zaken snel op orde. We hadden
goede contacten met Amerika.
Er gingen daar hele vrachten
bollen naar toe. Ze werden per
vrachtauto naar Rotterdam ge
reden en vandaar per schip de
oceaan over. Mijn broer zorgde
voor klanten in Amerika. Hij is
er blijven wonen.
Voordat ik de zaak in ging,
moest ik in militaire dienst. Ik
werd voor twee jaar uitgezon
den naar Indië. Ik was chauf
feur op een grote vrachtwagen.
Ik moest fourage (voedsel) ha
len en de jongens vervoeren.
Die tijd heeft op mij een onuit
wisbare indruk gemaakt. Ik ben
naderhand nog drie keer terug
geweest naar de plek waar ik
heb gediend. Ik heb heel lang
contact gehouden met mijn d
jongos. Zo noemden we jonge
jongens die voor weinig geld
hand- en spandiensten ver
richtten. Ik heb nog heel lang
geld gestuurd naar Indië. Mijn
djongos overleed in Indië toen-
ie pas 46 was. Later heb ik z'n
vrouw nog een keer bezocht in
Ardjawinangon.
Toen ik met pensioen ging, heb
ik op de Universiteit als toe
hoorder colleges gevolgd over
de geschiedenis van Indië. Ik
heb ook het Maleis proberen op
te halen. Maar dat is toch moei
lijk als je al wat ouder bent. Wat
ik daar toen had geleerd, had ik
zo weer onder de knie, maar al
die nieuwe woordjes, nee, die
kreeg ik niet meer in mijn
hoofd.
Het duurde lang voordat ik het
bedrijf in ging. Ik zag het in eer
ste instantie niet zo zitten. Mijn
vader was langdurig op reis.
Voor de kerst ging hij de deur
uit en na Pinksteren kwam hij
weer thuis. Daar had ik hele
maal geen zin in. Toen mij
werd gevraagd om in het bedrijf
te komen zei ik: op voorwaarde
dat ik niet hoef te reizen. Dat
was goed.
Zelf teelden we ook bollen. On
geveer tien procent van het to
taal dat we exporteerden. Dat
was onze voornaamste doel
stelling. We kweekten daarnaast
nieuwe soorten bollen. De gla
diool was verreweg de belang
rijkste soort. Dat is nu allemaal
anders. Alleen naar landen
rond de Middellandse Zee gaan
nog wat gladiolen.
Er is veel veranderd. Vroeger
had je zomer- en winterhandel.
Nu wordt er door de nieuwe
technieken het jaar rond ge
handeld. Maar in de winter ge
beurt er tegenwoordig niet zo
veel meer. Vandaar dat we 's
winters de hallen verhuren als
tennisbanen. En er is nu Pano
rama Tulip Land. Er wordt op
deze manier dus geld verdiend,
maar dat gaat allemaal anders
dan vroeger.
Precies weet ik het niet meer,
maar rond mijn veertigste trad
ik toe tot de directie van het be
drijf. Ik specialiseerde me in de
handel. Ik ging naar de beurzen
in Hillegom en Haarlem om
bollen te kopen voor de export.
Dat ging toen nog met koop
boekjes en briefjes. Dat was al
lemaal veel gezelliger, je had
een veel beter contact met de
kwekers. Met iedereen maakte
je wel een praatje. Toen had je
wel tienduizend kwekers. Door
schaalvergroting zijn er nog
maar vierduizend bedrijven
over.
Contact heb je nauwelijks meer
met ze, dat is wel heel jammer.
De handel verloopt allemaal via
de veilingen van Hobaho en
CNB. Ik ben nog voorzitter ge
weest van de HBG, dat is de
voorloper van het huidige CNB.
En ik heb ook in het bestuur ge
zeten van Ons Belang, een co-
operatie van kwekers.
Ik heb er naast het directeur
schap heel wat baantjes bij ge
had, ook bij de kerk. Dat komt
omdat ik zo moeilijk nee kan
zeggen. Nu nog steeds. Geluk
kig heb ik de steun van mijn
vrouw. Ik ben geen enkele
avond thuis. Als je dan een
vrouw hebt, die elke keer vraagt
waar je nu weer naar toe moet',
dan kun je niet altijd weg.
In de tijd dat ik voorzitter was
van de Oranjevereniging in Sas
senheim had ik het verschrikke
lijk druk. Als de feesten in het
najaar worden gehouden, is het
net druk in de bollen. Ik weet
nog goed dat ik met vrouw en
kinderen de feesten bezocht.
Maar binnen de kortste keren
was ik weer dingen aan het re
gelen en stond mijn vrouw
weer alleen met de kinderwa
gen.
Ik heb altijd van mooie auto's
gehouden. Ik reed altijd in grote
Amerikanen. Op een gegeven
moment kocht ik een Rolls Roy-
ce. Tsjonge, wat een mooie au
to was dat. Ik heb er heel veel
foto's van. Weetje hoe dat
komt? Veel jonge stelletjes in
Sassenheim vroegen of ze de
auto mochten gebruiken voor
hun trouwerij. Ik vond het alle
maal best, als ze mij maar een
foto van het huwelijk gaven. In
eens had ik die auto ook weer
verkocht Zonder dat mijn
vrouw het wist. Tja, in sommige
dingen ben ik een beetje soli
tair.
Ze weet dat ik nog steeds twee
keer per dag even naar de zaak
ga. Dat zit er gewoon in, even
kijken hoe het allemaal gaaf.
Mijn zoon van 43 werkt er ook,
maar hij zit nog niet in de di
rectie. Ik loop niemand voor de
voeten. Als ze me nodig heb
ben, dan knap ik een klusje op.
Ik weet veel van de oudere
soorten bollen, dat komt soms
goed van pas. Mijn vader heeft
tot zijn 80ste op de zaak rond
gelopen. Ik vond het nooit erg.
Het roken van grote sigaren op
mijn kantoor nam ik maar op
de koop toe.
Aan niksdoen heb ik een hekel.
Vroeger ging om half zeven de
wekker, nu om half acht. Ik heb
veel liefhebberijen. Ik ben lid
particuliere foto
van de historische verenigingen
in Leiden, Voorhout, Sassen
heim en Hendrik de Keyser. Die
laatste club koopt oude panden
op en restaureert ze. De leden
maken dan excursies naar de
oude en 'nieuwe' panden. Bin
nenkort ga ik weer naar Dor
drecht. Heel leuk allemaal. En
ik doe veel voor de Kringloop
winkel. Die doet veel voor de
Hongaren. We doen wel zaken
in Roemenië, maar daar wonen
7 miljoen Hongaren, die van
wege oorlogen het land uit zijn
gevlucht. In de Kringloopwinkel
verzamelen we allerlei spullen
voor die mensen. Ik ben voor
zitter van het Pastoraal Fonds,
dat de Kringloopwinkel exploi
teert. Wij Sturen hulpgoederen
naar Roemenië en Oekraïne,
steeds naar Hongaars spreken
de mensen.
Hoe ik de toekomst van de bol
lenstreek zie? Ja, ze moeten na
tuurlijk niet alles volbouwen.
Wat doe je hier met een Keu
kenhof als er geen bollenland
omheen ligt? En een corso heeft
ook geen zin meer als we hier
niet meer het centrum van de
bloembollencultuur zijn."
ROB ONDERWATER
FOTO HENK BOUWMAN
uit de
Leidsch DagbladAUCHIFVllN
ANNO 1901
Zaterdag 23 Maart
NOORDWIJKERHOUT- Voor een paar dagen vlogen
velen in de kom van het dorp vroeg in den morgen
ten bedde uit, haastiger dan gewoonlijk. Er was
brand meenden zij, want de torenklok klepte gewel
dig. Maar de klok had hen leelijk beet. Het uurwerk
was namelijk dol geworden en deed niets dan slaan,
wel een kwartier lang. Dit nu was de oorzaak dat met
de koude menigeen tegen zijn zin zoo matineus was.
LEIDEN - Het publiek had er blijkbaar genoegen in
eens een eerste-klasse-voetbalwedstrijd te zien spe
len tusschen twee vreemde clubs: Ajax's terrein is
althans den geheelen winter niet zoo goed bezocht
geweest als gisteren bij gelegenheid van de ontmoe
ting tusschen 'H. B. S.'(Den Haag) en 'Haarlem'
voor den Nederlandsche Voetbalbeker.
Verleden jaar was het 'Ajax', dat zelfs in de vierde
ronde wist te winnen en zich dus het recht verwierf
in den eindwedstrijd uit te komen, in welken wed
strijd het echter geslagen werd door 'Velocitas' (Bre
da). Voor de rusttijd was het spel fraai; een tijdlang
bleef de stand 1-1 maar tenslotte leidde 'H. B. S.'
met 6-2.
ANNO 1976
LEIDEN - Aad
Neuteboom
(links) en Arie
Haasnoot, de res
pectievelijke aan
voerders van LFC
en Quick Boys
drukken elkaar de
hand. Het Zilve
ren Molentoer-
nooi kan begin
nen.
foto archief
leidsch dagblad
Woensdag 24 maart
LEIDEN - De Leidse dansleraar Evert Castelein
vindt het zo langzamerhand welletjes. Na vijfenveer
tig jaar op de dansvloer te hebben gebivakkeerd en
zo'n honderdduizend mensen uit Leiden en omge
ving dansen te hebben geleerd, legt hij eind van het
jaar het bijltje erbij neer. Dan is hij 65 jaar. Het af
scheid van de 'quicks' en 'slows- begint in feite al
aanstaande zaterdag, wanneer hij voor de allerlaat
ste maal het traditionele gala-slotbal zal leiden.
En voor die speciale gelegenhéid hebben Evert
Castelein en zijn vrouw er iets bijzonders van willen
maken. In alle zalen van de Stadsgehoorzaal zullen
zeven bands in strikt danstempo musiceren voor
naar schatting elfhonderd danslustigen. De muziek
varieert van beat (de groep Handdog), via 'big band'
en zuidelijk temperament (Ritmico Especial), tot
Hongaarse klanken van het zigeunerorkest Czardas.
Zelfs de carnavalsvereniging 'De Hutspotten' komt
nog even langs. ,,Maar alleen als attractie, want we
willen de echte balsfeer behouden", licht Evert Cas
telein toe.
De dansschool in de schaduw van de Hooglandse
Kerk', voor zovele Leidenaars de plaats waar men
voor het eerst besefte enig maatgevoel te bezitten,
waar voorzichtig de eerste danspassen werden gezet
en waar vaak de eerste contacten met de andere
sexe werden gelegd, krijgt een andere gastheer. Wie
dat wordt staat op dit moment nog niet vast. Caste
lein jr., met een goeddraaiende dansschool in Lisse
aarzelt: ,,Als ik erin zou stappen kan ik het dansle-
raarschap wel voor 90% vergeten. En dat gaat me
aan m'n hart." Evert Castelein valt zijn zoon bij:
,,Het grote probleem is het personeel. Waar vind je
goede leerkrachten? We willen er wel een paar aan
trekken, want de school wordt zeker voortgezet.
Maar ik houd het in december wel voor gezien."
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing een ingevulde cheque (geen
overschrijvings kaart) ter waarde van vijf gulden (voor een exemplaar van 13 Bij 18 In zw-art wit) op te
Dagblad, t.a.v. Leidsch Dagblad Archieven, postbus 54, 2300 AB Leiden of door contante betaling aan
Dagblad aan de Rooseveltstraat 82. U ontvangt de foto binnen drie weken.
