Eerbetoon Rosa King mist passend slotakkoord
Leiöse Blues üijazzrot
Klemens Marcel Marktl
winnaar van Jazz Award
Cultuur Kunst
Vera Mann overtuigt als Diana
De Leei
irriteerl
culturel
hoofdst
Jazzweek besloten met gospelconcert
Michiel Borstlap Group: stilte en spannl
Kleine stap
van muziek
naar de tap
MAANDAG 29 JANUARI 2001
941
Belastingregeling artiesten herzien
den haag Staatssecretaris Bos (financiën) gaat gesprekken voe
ren met musici, organisatoren van evenementen en belasting
adviseurs over de 'artiestenregeling' zoals die sinds 1 januari
van kracht is. Als daar aanleiding toe is, wil Bos met wijzigings
voorstellen komen. De poppodia in Leiden en de regio hebben
ook herhaaldelijk gezegd in de problemen te komen door het
nieuwe belastingstelsel zoals dat sinds 1 januari van kracht is.
Het nieuwe stelsel zou zoveel administratieve rompslomp met
zich brengen dat ze willen afzien van live optredens.
Doderer en Kaart samen op toneel
Amsterdam Joop Doderer staat komend seizoen naast Caroline
Kaart, Rick Nicolet en Huib Rooymans op het toneel in het blij
spel 'Blijvend applaus'. Het stuk vertelt over vier oudere zangers
die een carrière in de opera achter de rug hebben en nu in een
bejaardenhuis wonen. Het wordt geregisseerd door Andy Daal,
die ook 'Piaf en 'Spotgeesten' ensceneerde.
Rembrandt brengt 30 miljoen op
new york Een Nederlandse kunsthandelaar heeft op een vei
ling in New York 30 miljoen gulden betaald voor het schilderij
'Portret van een heer in een rode wambuis' van Rembrandt. Het
is het op een na hoogste bedrag dat een werk van de 17de-
eeuwse Hollandse meester ooit heeft opgebracht. Het schilderij
is gekocht door de Maastrichtse kunsthandelaar Robert Noort-
man, die vorige maand ook al een ander werk van Rembrandt,
het 'Portret van een Dame', kocht op een veiling in Londen.
Roxy Music weer op toernee
londen De Britse rockband Roxy Music gaat na achttien jaar
weer op toernee. Drie bandleden hebben een lucratieve over
eenkomst gesloten voor circa vijftig optredens in Europa, de VS,
Japan en Australië. Leadzanger Brian Ferry, nu 55 jaar oud, is
van de partij, evenals gitarist Phil Manzanera en saxofonist An
dy Mackay. Afwezig is Brian Eno, die de groep al in 1973 verliet.
Roxy Music scoorde in de jaren zeventig en tachtig hits met
nummers als Virginia Plain' en 'Love is the Drug".
Een ouderwetse Hollandse musical
theater recensie
susanne lammers
Voorstelling: 'Diana, een One Woman
Musical' door Vera Mann (première).
Concept en teksten: Maurice Wijnen en
Petra van der Eerden Muziek: Amina Fi-
garova Regie: Peter de Baan. Gezien:
27/1Leidse Schouwburg.
Welke vrouw zou je het liefst
willen zijn? Ooit antwoordde 38
van de 100 vrouwen: Diana. De
hype is uitgewoed - uit de krant
uit het hart - dus de tijd is rijp
voor een theaterproductie
waarin het verhaal de dienst
uitmaakt en niet de hoogoplo
pende en tegenstrijdige emo
ties.
Vera Mann vertelt in 'Diana' het
verhaal van haar verloving, hu
welijk en scheiding. Door het
vervolg er niet in te betrekken
blijft de larmoyantie buiten
beeld, en meteen ook de iets
zwartere kant van de prinses.
Het brandpunt is het naïeve
meisje en de volwassen vrouw,
zo ontzettend gewoon, net als
jij en ik, en daardoor blijft ze de
sprookjesprinses aan wie je je
spiegelen kunt. Dat is iets te
veel eer, maar omdat 'Diana'
zo'n kleine, ingetogen eenper
soons-musical is, hoeft zelfs
een doorgewinterde Diana-ha-
ter niet te vrezen voor kromme
tenen.
Zoals de prinses van en voor
het volk was, zo is ook de musi
cal tot stand gekomen. In work
shops werd uitgeprobeerd en
uitgevonden wat het publiek er
wel en niet in wilde. Maar ook
de controverses rond de prinses
zijn in het productie-proces te
rug te vinden: op de valreep
trok regisseur Jurrian van Don
gen zich terug wegens een ver
schil van mening over de te vol
gen lijn. Peter de Baan maakte
de klus af.
'Diana' is een ouderwetse Hol
landse musical, met veel na
druk op het hecht doortimmer
de verhaal en slimme teksten
op soms ronduit truttige melo
dietjes. Glitter en glamour zijn
rigoreus geweerd, op het toneel
staan enkel vijf etalage-kasten
met een krullerige gouden lijst,
die soms vijf jurken laten zien
en soms alleen maar spiegelen.
Met die jurken, die elk een sta
dium van haar prinsessendom
vertegenwoordigen, wordt het
verhaal verteld. Alle aandacht
gaat naar de menselijke kanten:
haar rivaliteit met haar schoon
moeder, haar keurslijf, haar ge
voel tekort te schieten, haar
moederschap en huwelijksleed
en haar charitatieve bezighe
den.
Ook Vera Mann houdt het sim
pel. In een eenvoudige zwarte
broek en truitje spreekt en zingt
ze met een hyper-verzorgde,
van Jasperina de Jong geleende
dictie, plaatst trefzeker de klei
ne woordgrapjes en wekt over
tuigend sympathie voor haar
prinses. Ze toont het sprookjes
kasteel dat een gekkenhuis
blijkt, maar het blijft netjes en
misschien wel wat te braaf. Iets
minder beschaafd en 'Diana'
had meer pit gekregen, maar
uithalen doet de musical alleen
in de boulimia-ballade. Daarin
somt Mann opgefokt grote hoe
veelheden eten op, om dan bij
na wellustig zwoel een ode te
zingen aan de plee, waar je kot
sen kunt. Dat is mooi. Dan staat
er ineens een echt mens, en
niet alleen een voor iedereen
aanvaardbare sprookjesprinses.
Een vrouw die eist dat ze zich
zelf mag zijn en geen plaatje
waar vooral aan te zien is, dat
iedereen zich ermee bemoeien
mocht.
Vera Mann: een echt mens, en niet alleen een voor iedereen aanvaard
bare sprookjesprinses. foto joris van bennekom
rotterdam gpd
Het ambassadeurschi
Paul de Leeuw voor R2C
terdam Culturele Ho
lijkt zijn langste tijd te
gehad. R2001 is 'verbaa
recente uitlatingen van
baretier in Het Parool e
steeds geïrriteerder'. In
sprek wordt deze week I
of het niet beter is
Leeuw zijn functie neerl
De Leeuw zegt dat 2
bassadeurschap 'wat h
treft van de baan is'. F
dat de invulling veel t
loopt omdat zijn taker
duidelijk zijn. „Ik ben di
turele Hoofdstad gevra
dan moeten zij mij ooi
len wat te doen. Niet du
R2001 -woordvoerder
der Pijl: „Interviews, d
fotosessies, nooit kon
kun je niet spreken van
tensieve vervulling van
bassadeursrol. Je doei
omdat je het leuk vindt,
dan maar niet meer."
recensie muziek
ken vos
A tribute to Rosa King met Upside Down en gas-
ten. Gezien: 26/1, de Waag, Leiden.
Het werd een lange avond. Zo lang
zelfs, dat het eerbetoon niet aan zijn
verdiende apotheose toekwam maar
als een nachtkaars uitging. Het lag
voor de hand om de voormalige belei-
dingsband, Upside Down, van de vorig
jaar overleden tenorsaxofoniste en
zangeres Rosa King de honneurs te la
ten waarnemen. Onder leiding van
synthesizer-speler en vocalist Roger
Happel ging dat opvallend gemakke
lijk, niet in het minst omdat de leden
al jaren in de band spelen, basgitarist
Holly Bleek zelfs al dertig jaar.
Juist zonder King was goed te horen
hoe strak de bekende r&b-stukken
voor het voetlicht werden gebracht.
Happel is bovendien een heel verdien
stelijke zanger met een mooie fal
setstem die echter wel wat aan timbre
mist. Maar zeker als hij zich op de
toetsen concentreert is duidelijk wie
achter de schermen het geluid van de
band voor een groot deel bepaalde.
Toch, ondanks het solide samenspel
met Stephan Jankowski (gitaar), Bleek
en Oscar Kraal (drums) werd al gauw
na de aanvang het optreden een cen
trale podiumpersoonlijkheid als Rosa
King nu eenmaal was, gemist.
De niet aangekondigde gasten moes
ten dit gemis ten dele goedmaken. Zo
als door velen verwacht, gaf Hans Dul-
fer voor de tweede maal gedurende de
Jazzmarathon acte de présence, maar
onverwacht was de aanwezigheid van
dochter Candy. Met de toevoeging van
Wouter Kiers en Ruud de Vries kreeg
het optreden al snel veel vaart, terwijl
de nummers juist langer werden door
de te verdelen soloruimte. Met de aan
wezigheid van Dulfer en Kiers ont
aardde het geheel regelmatig in wat
ordinair macho-geweld, waarin het
leek alsof beide heren elkaar probeer
den af te troeven. Kon Candy Dulfer
zich daartussen nog handhaven op
haar altsax, de nog jonge Ruud de
Vries is kennelijk nog niet helemaal toe
aan het grote werk.
Oude tenorenfavorieten als 'Night
Train' of 'St. Thomas' hadden nog een
vrij hoge amusementswaarde, maar na
de pauze ging het al gauw bergaf
waarts. Debet daaraan waren vooral
een onnodig lange versie van Bob
Marley's 'No Woman No Cry" dat ge
heel ontdaan werd van zijn oorspron
kelijke Caraïbische charmes, en niet te
vergeten een buitengewoon slordige
saxofoonjam vlak voor het eind. Toen
Happel tegen drieën aan de familie
Dulfer vroeg om nog een duit in het
zakje te doen, moest Candy op komen
draven om het publiek uit te leggen
dat de politie al meerdere malen had
gewaarschuwd. Zo werd er weliswaar
in de geest van Rosa King gespeeld,
maar zonder het slotakkoord dat zo
passend was geweest.
.>f
De balans dan. Of hoort dat
niet na 21 jaar? Ben je dan soms
oud en wijs genoeg om het ver
der zelf maar uit te zoeken?
Heb je je dan intussen genoeg
zaam bewezen?
Misschien. Maar je bent, zo
luidt het gezegde, in elk geval
nooit te oud om te leren. Zo
zijn en blijven er altijd zaken
die voor verbetering vatbaar
zijn. Je leven lang.
Het aardigste onderdeel van de
Leidse Blues Jazz Week - de
critici waren het unaniem eens
- was ook dit jaar weer de strijd
om de Jazz-award in De Waag.
Jonge, veelbelovende muzikan
ten die strijden om de prijzen
van 500, 1000 en 3500 gulden.
Het leverde ook ditmaal weer
interessante competitie op en
bovenal innoverende en kwali
tatief hoogstaande muziek.
Geef die drie winnaars, behalve
dat slijk der aarde, nu volgend
jaar gewoon een contract voor
een avondje extra Waag en je
hebt op de voorhand drie aardi
ge programma-onderdelen in
gevuld. Voor de goede orde:
hier spreekt niet de taal van de
gemakzucht. Integendeel. De
kritiek van dit jaar (en het vorig
jaar en het jaar daarvoor) gold
het hoge gehalte van voorspel
baarheid dat het programma
van 'de week' kenmerkte.
Tuurlijk, die kroegentocht moet
blijven, alsmede de Jazzin', de
high tea en als vanzelf ook een
paar echte publiekstrekkers,
want daar draait het allemaal
om. Voor de concertreeks in de
Hooglandse Kerk moet, als de
artiesten er nu zelfs tijdens het
concert al over klagen, echt een
betere locatie worden gevon
den. De akoestiek is er echt om
te huilen. En in de Waag en The
Duke is ruimte voldoende voor
wat meer improvisatie. En
that's what jazz is all about,
nietwaar? Durven derhalve. En
niet trutten.
b. bop
Finale Leidse Jazz Award. Gezien: 27/1,
de Waag, Leiden.
Dat de selectie van de jury van
de Leidse Jazz Award voor de fi
naleronde geen onredelijke
was, werd zaterdag nog eens
bevestigd. De drie finalisten
mochten dan van hetzelfde
conservatorium (het Sweelinck
te Amsterdam) komen, elkaar
goed kennen en zich groten
deels in uitwisselbare bezettin
gen presenteren, bij een tweede
beluistering van de kandidaten
kwamen er toch weer andere
nuances naar boven dan de
week ervoor. Drummer Kle-
mens Marcel Markü sleepte uit
eindelijk de eerste prijs in de
wacht.
Marktl was zaterdagmiddag als
eerste aan de beurt. Net als de
anderen had hij deels voor het
zelfde repertoire gekozen als tij
dens de voorronde, maar hij
wist nog het best de onbekende
kanten van zijn talent te pre
senteren. Zo wisten we al dat
hij in het bop-genre niet uitste
kend kan begeleiden, zijn set
goed stemt en een stevige drive
bezit. Nu echter maakte hij
goed van de gelegenheid ge
bruik om zijn kwaliteiten als
improvisator te bewijzen. Voor
al op brushes is hij al zo ver
ontwikkeld, dat zijn nuancerin
gen niet te onderscheiden zijn
van wat internationaal gezien
als goed professioneel niveau
wordt beschouwd. Daarnaast
weet Merkti in zijn soli goed het
evenwicht tussen gestage span
ningsopbouw en exhibitonisme
te bewaren, een zeldzame kwa
liteit onder jonge slagwerkers.
In hetzelfde kwartet (Tomas
Merlo Pascual op bas en Char
lie Zastrau op piano) had te
nor- en sopraansaxofonist Ya-
niv Nachum de ondankbare
taak om met een iets ambitieu
zer repertoire zich te verbeteren
ten opzichte van de voorronde.
Misschien gehandicapt door de
zenuwen had zijn solowerk niet
de impact die het een week eer
der had. Gebleven was de in
drukwekkende beheersing van
toonreeksen, solide toon en
vingervlugheid, maar 'Giant
Steps' werd niet meer met de
zelfde energie ingezet. Wel
toonde Nachum zijn gevoel
voor humor en relativiteit met
een flitsende korte interpretatie
van 'It Don't Mean a Thing'.
Ook de derde kandidaat, alt
saxofonist Lars Dietrich, had
het te kwaad door zijn nervosi
teit. Verstijfd fietste hij door de
bebop-akkoordenschema's,
hoewel zijn mooie, heldere
toon intact bleef. Zodra iets niet
ging als verwacht, kostte het
hem echter moeite om de
draad op te pakken. Tekenend
was het dat hij door juist drum
mer, medekandidaat en mede-
muziek recensie
maarten baanders
Concert Trio Johan Clement met Ingram Washington
en Fay Victor. Gehoord: 28/1 Lutherse Kerk, Lelden.
Een gospelconcert in de Lutherse Kerk is
een opvallende afsluiting van de Leidse
Blues- Jazzweek. Maar de namen op het
programma lieten er geen twijfel over be
staan, dat dit optreden toch in een jazzfes
tival paste. Het ging om een jazz-vertol-
king van gospelnummers.
Meteen in het instrumentale openings
nummer bewees het Trio Johan Clement
al dat de jazzy invalshoek goed werkte.
Pianist Johan Clement, met helaas een iets
te laag volume naast drummer Frits Lan-
desbergen en bassist Eric Timmermans,
ging inventief om met 'Glory Glory Halle-
luia'. Met zijn trefzekere improvisaties gaf
hij het concert een swingend begin.
Het vocale gedeelte werd verzorgd door
Fay Victor en Ingram Washington. Vooral
in nummers als 'Let it be' en 'Come Sun
day* ontplooide Fay Victor haar stem
mooi, van een zachte, relaxte start tot een
meer open geluid. Ingram Washington
bracht zijn eigen sfeer mee met zijn sym
pathieke uitstraling en zijn diepe maar
toch heldere stem. Met de bescheiden
swingende inzet van 'This Little Light of
Mine' kregen Victor en Washington met
een bijval van het publiek.
Toch kwam hun optreden moeizaam op
gang. Het had iets gezapigs en het duurde
tot na de pauze voordat het publiek los
kwam. Het had er veel van weg dat het
vooral de overbekende traditionals waren
die iets losmaakten. Bij titels als 'Down by
the Riverside', 'Oh Happy Day', 'Amen' en
'Oh When the Saints' kunnen mensen
moeilijk stil blijven zitten. Eigenlijk was
het vreemd dat Washington het publiek
nog moest uitnodigen mee te zingen en te
klappen. Er werd wel gereageerd toen hij
met de microfoon rondging, maar het
bleef uiteindelijk kort en bescheiden.
Veel ging er niet van Victor en Washington
uit, behalve dat ze een warm hart hadden
voor desongs en dat ook lieten zien. He
laas werd de rol van het Trio Johan Cle
ment steeds kleiner. Steeds minder kregen
de gospelnummers die spannende jazzy
draai die het trio aan het begin beloofde.
Jammer, want zo was er weinig jazz meer
over in de laatste minuten van de Leidse
Blues- Jazzweek.
recensie muziek
Jazz Award-winnaar Klemens Marcel Marktl (midden) geflankeerd door
juryvoorzitter Jan Siere (rechts) en derde prijswinnaar Lars Dietrich.
foto eric taal
speler Markd getroost moest
worden voor de toch onderge
schikte foutjes.
Dat een jury een rapport moet
opstellen is te begrijpen, maar
dat uren later de uitslag bekend
gemaakt wordt in de Stadsge
hoorzaal voor een publiek dat
geen weet heeft van de compe
titie, is wat onhandig. Jury
voorzitter Jan Siere sprak onder
meer van de goede kwaliteiten
van Klemens Marcel Marktl als
begeleider en anker voor zijn
medemuzikanten. Ook zonder
sponsoring bleven respectieve
lijk vijfendertighonderd, dui
zend en vijfhonderd gulden
over voor de prijswinnaars. Na
chum en Dietrich wetden de
tweede en derde, een terechte
uitslag van een concours dat elk
jaar aan kwaliteit lijkt te win
nen.
In ieder geval krijgen degenen
die de competitie gemist heb
ben de gelegenheid om Marktl
volgend jaar in de Stadsgehoor
zaal te horen, een deel van de
eerste prijs.
ken vos
Concert: Michiel Borstlap Group. Gezien: 28/1de Waag,
Leiden.
De vooral electrische formatie van de nu in
de media gevierde pianist en toetsenist Mi
chiel Borstlap had vorig jaar al enige indruk
gemaakt op het North Sea Jazz Festival. Ge
lukkig kiest Borstlap zelden voor de weg
van dp minste weerstand, dus is ook in zijn
fusiongroep veel ruimte voor stiltes en
langzaam opgebouwde spanningsbogen.
Met Tom Beek (tenor- en sopraansax),
Leonardo Amuedo (gitaar), Boudewijn Lu
cas (basgitaar) en Hans Eijkenaar (drums)
heeft Borstlap in ieder geval een stel muzi
kanten bij elkaar die zeer expressief kun
nen zijn. Borstlap zelf, op electrische piano
en synthesizer, eist weinig soloruimte voor
zich op en ook zijn improvisaties lijken
voornamelijk in dienst te staan van de
songstructuur.
Voor deze band is vooral Joe Zawinuls werk
voor Weather Report kennelijk de grote in
spiratiebron, zowel compositorisch als qua
arrangementen. Bij vlagen lijkt het een
concert van Weather Report begin jaren
tachtig, met Tom Beek in de rol van Wayne
Shorter en Boudewijn Lucas als Jaco Pasto-
rius. Zoals Tom Beek spaarzaam en insinu
erend omgaat met de melodielijnen doet
aan het bedachtzame en intrigerende spel
van de Amerikaanse saxofonist denken, net
zoals het rollende baswerk van Lucas soms
iets weg heeft van Pastorius.
De eerste set, met zijn extreem zachte pas
sages en natuurlijke crescendi moet ge
klonken hebben zoals Borsüap het bedoel
de, namelijk de fusion uit zijn jeugd, maar
wel met de emotionele contrasten en een
open structuur die tegenwoordig zelden te
horen zijn. Ook slagwerker Eijkenaar, die
vaak moest zorgen voor een stevig stuwen
de begeleiding, kon daarvan profiteren met
een fraaie solo waarin brushes tegenover
de basdrum werden gezet.
Na dit uur met intellectueel en em
bevredigende muziek waren de v
tingen hoog gespannen. In de tw
leek de band echter af en toe op rc
functioneren, en voegde het aan r
creativiteit weinig toe aan wat al e
horen was. Alleen Amuedo, nu uit
tot misschien wel Nederlands me
zijdige gitarist, wist meer indruk t<
met twee logische improvisaties
frasering geheel origineel klonkei
jazz- en rocktraditie. Het groepsgel
ter, daarvoor nog voorbeeldig in zi
heid en intuïtief samenspel, verl
precisie. Het muzikale niveau ble
maar na een weergaloos eerste uu k
energie verdwenen om de bijzone
zikale interacties van de eerste set
zetten. Michiel Borstlap bewees
danks nog steeds een van Nederl;,
langrijkste musici te zijn, als co
maar vooral als muzikale organisat
leiden ad van kaam
In de Stadsgehoorzaal is het
maar een stap - van de muziek
naar de tap. Het geeft maar
weer eens aan dat het afgelo
pen zaterdag bij de Jazzinn'
vooral lekker en gezellig was. Of
je nu in de grote zaal bij Louis
van Dijk zat, danwel met men
den of relaties buitenom een
prima onderonsje had.
De monumentale muziekzaal
aan de Breestraat kent jaarlijks
twee grote, echt Leidse evene
menten. Propop en de Jazzin'.
De eerste is, de naam zegt het
al, gerelateerd aan popmuziek.
Golden oldies uit de jaren zes
tig. Met dito publiek. Oudere
jongeren, van om en nabij de
vijftig, die met één oog naar
The Shoes en met het andere in
het bier staren. Zich afvragend
of het wel eerlijk is: dat die vage
kennis van toen slechts grijs en
hijzelf behoorlijk kalend is.
Spijkerbroeken en decolletees
bepalen het beeld. En natuur
lijk dat allesomvattende gevoel:
dat het eigenlijk nooit anders is
geweest.
Op de Jazzin' is het publiek
meer gemêleerd. Netter gekleed
ook. Met sjaaltje en dasje en
hier en daar zelfs in het lang.
Qua leeftijd ligt de lat ook flink
wat hoger. Zou dat hardnekkige
gerucht dan toch waar zijn? Dat
je ofwel voor de jazz geboren
bent, of het gevoel daarvoor pas
krijgt met je 65+ kaart? Er is,
tussen Propop en de Jazzinn',
nog een ander saillant verschil.
Shape International Band bewijst in de Stadsgehoorzaal dat het Amerikaanse leger heel wat in zijn
heeft.
Sponsors. Natuurlijk, ook het
popfeestje van de twee Hen-
nie's (Wiggers en Kwik) heeft
een rits aan steunpunten. An
ders schiet je in je portemon
nee tekort om Dave Berry of
The Tremeloes naar de Bree
straat te lokken. Maar op de
party van Dick Wansink
Friends zijn ze zeker en vast in
de meerderheid en ook meer
zichtbaar aanwezig: de snelle
jongens en meiden van Heine-
ken, Heerema, Nuon en Kam
steeg.
Wat dat betreft is de Stadsge
hoorzaal een prima lokatie.
Netwerken rondom. En bonnen
voor iedereen. Voor vier gulden
het biertje. Maar is er, tussen de
bedrijven door, ook nog oog en
oor voor muziek? Natuurlijk
wel. In wel vijf verschillende za
len, zaaltjes en foyers. Het Sha
pe Jazz Orchestra zorgt voor de
warming-up en bewijst dat het
Amerikaanse leger heel wat in
zijn mars heeft. Zit daar, naast
trombonespeler Bill Smith,
trouwens niet Colin Powell op
saxofoon? Hij lijkt verdacht veel
op die ouwe ijzervreter uit de
Golf. Louis van Dijk heeft, in de
follow-up, het plezier in het
musiceren duidelijk terug. Sa
men met Flits Landesbergen,
Madeline Bell en het jonge on
dersteunende duo op bass en
drums, swingt de oude maestro
er grijnzend van oor tot oor ou
derwets lekker op los.
Zonder Louis van Dijk, Mr.
foto n
T
Woogie, Inekjy
gers, Vera Westera of 2|,
dere musici tekort te
show op de Jazzinn' \n
stolen door een een L
weinig of niets met q
doen heeft. Mr. Greeip
Soul Catchers grijpei^
echt naar de strot |p
mengeling van funk, S|y
town en rock. Binnen <p
van tijd is het in de n
bovenzaal bluesheet p
onder het aanhoudt |n
stamp het dak er bijka yy
zweet breekt menige
Maar gelukkig, geen ijyy
slot van rekening is hel|y|
ziek naar tap ook boi^i
een hele kleine stap.
op: wie heeft er nog boj
muziek recensie
ken vos
