Geluksvogel slaat haar vleugels uit
Hepie droomt weer
'Ik heb nog een heleboel plannen'
ZATERDAG 27 JANUARI 2001
Als ze heel eerlijk is, dan speelt ze eigenlijk
beter in dienst van iemand dan in haar eigen
band. „Al moet ik dat niet té hardop zeggen,
wil ik mijn eigen carrière niet om zeep hel
pen. Maar het is waar. Mijn trouwe fans uit
gezonderd, maak ik het publiek blijer met
één solo bij iemand anders op het podium
dan met een hele avond met mijn eigen
band. En ik vind het ook leuk om te doen.
Maar goed, zolang ik een solocarrière kan
hebben... Welke saxofonist heeft dat? Dat
zijn er maar heel weinig. Misschien kan ik
me later toe gaan leggen op het spelen in
dienst van anderen, als een solocarrière er
niet meer inzit."
control-freak
„Ik ben een control-freak", zegt ze. „Ik ver
trouw nou eenmaal niet op andere mensen.
Als ik iets zelf kan, laat mij het dan maar
doen. Niet omdat ik denk dat ik het per se
beter kan dan een ander, maar omdat ik dan
in elk geval de verantwoordelijkheid ervoor
draag. Als het resultaat vervolgens goed is,
kan ik zeggen: 'Kijk dat heb fk gedaan'. En als
het slecht is, hoef ik niemand anders de
schuld te geven. Of mezelf te verwijten dat ik
het niet zelf heb gedaan. Maar ja, ik ben dan
ook Maagd, wat sterrenbeeld betreft. Dan
heb je dat.
Onzekerheid hoort daar ook bij. En het be
zweren van dingen. Dingen moeten op hun
juiste plaats staan, geordend. De kussens
thuis op de bank moeten recht, dat soort
dingen. Om gek van te worden. Mijn vriend
is juist heel erg makkelijk, met alles. Hij
noemt mij De Huisnazi.
Het is nog steeds zo dat ik slechts bij hoge
uitzondering het podium afloop met het ge
voel: 'Zo, wat was ik goed'. Maar ik heb van
Dave Stewart geleerd een al te negatieve
houding achterwege te laten. Hij zei: 'Als jij
maar blijft roepen dat het niks is, gaan ande
ren vanzelf ook denken dat het niks is. Dan
kun je beter stoppen.' Tegenwoordig slik ik
het dus in.
Die onzekerheid, dat gedoe - het houdt je
ook scherp. Na twintig optredens kan ik nog
steeds denken: 'Misschien moeten we tóch
dat en dat introotje veranderen.' Voor de
bandleden is het alleen een hel, dat is zeker.
Ik neem onze repetities op en als je die
bandjes een tijdje later terughoort... Dan
hoor ik mezelf weer zaniken (zet een zeik
stemmetje op - RS): 'Hoho. even stóppen,
dit en dit is niet goed'. En echt, dan heb ik
terwijl ik het terugluister al geen flauw idee
meer wat er nou in godsnaam niet goed aan
was."
RICHARD STEKELENBURG
'Live in Amsterdam' van Candy Dulfer
is uitgebracht bij BMG/Ariola en vanaf
vandaag te koop, evenals de gelijkna
mige dvd. Een optreden van Candy
Dulfer is op 1 februari te zien in het
NPS-televisieprogramma Paradiso Live,
Nederland 3,20.00 uur.
'rince. Internationaal
befaamde artiesten,
Als 18-jarige
superbelofte speelde
altsaxofoniste Candy
Dulfer al samen met
Candy Dulfer verlaat
platenmaatschappij
met live cd
onder wie Van
Morrison en Dave
Stewart, volgden als
haar muzikale
urtners. Ondertussen
ouwde Candy, onder
de vleugels van
platenmaatschappij
BMG/Ariola, gestaag
aan een solo-carrière
Iie haar succes bracht
iin Japan. Met de cd
'Live in Amsterdam'
topt haar verbintenis
met haar
platenmaatschappij
u af. Een zelfbewuste
artieste slaat haar
teugels uit en verlaat
het nest.
Candy Dulfer: „Het is allemaal in sneltreinvaart langs me heen gegaan. Eigenlijk kan ik er nu pas van genieten. Ik ben een geluksvogel."
foto lex van rossen
Platenmaatschappijen stonden
eind jaren tachtig in de rij om
Candy Dulfer, dochter van saxo
fonist Hans Dulfer, binnen te halen. De net
21-jarige saxofoniste gold destijds als meest
veelbelovende jonge artiest van Nederland.
Ze had met Prince gespeeld. Had met ex-
Eurythmics-gitarist Dave Stewart al een
nummer 1-hit op haar naam staan: Lily was
here. De wereld lag bij wijze van spreken aan
haar voeten.
Ze sloot een contract voor zes platen af
met BMG/Ariola. Het begin van de langlo
pende verbintenis was meteen succesvol -
van haar debuutalbum Saxuality gingen we
reldwijd meer dan een miljoen exemplaren
over de toonbank. De verbintenis loopt nu af
met de live-cd Live in Amsterdam, waarop
haar grootste hits staan met gastbijdragen
van Dave Stewart, Angie Stone en vader
Hans Dulfer. Het mag een waardige afsluiter
van een periode heten.
„Het voelt wel een beetje als een bevrij
ding", zegt Candy (31). „Zij wilden mij niet
meer, en ik hun niet meer. En dat is niet eens
negatief. Het was een heel goede samenwer
king, maar op een gegeven moment groei je
uit elkaar."
Wat nu? Plannen voor de toekomst zijn er
genoeg. Ze gaat een cd opnemen met haar
vader, al zal die vooralsnog alleen in Japan
worden uitgebracht („Hier is de houding
toch vooral: 'Jaja, vader en dochter, moet dat
nou zo nodig?"). Daarbij werkt ze aan een cd
met Dave Stewart. Beide platen moeten voor
de kerst af zijn. Er zal ook getourd worden.
In Nederland, in Japan, in andere buitenlan
den. Maar eerst is er de promotie voor Live
in Amsterdam. En de neiging tot een beetje
omzien. „Het is allemaal in sneltreinvaart
langs me heen gegaan. Eigenlijk kan ik er nu
pas van genieten. Ik ben een geluksvogel. Er
zijn altijd kansen die ik krijg aangereikt. Al
ben ik daar ook wel eens gek van geworden.
Ik moest ze toch maar elke keer weer benut
ten. Het waarmaken."
Rosa King
Haar carrière begon al vroeg, heel vroeg. Als
twaalfjarige wijsneus stond Candy op het
North Sea Jazz Festival in Den Haag. Dat was
in de band van de eind vorig jaar overleden
saxofoniste Rosa King. Candy: „Zij is als een
halve moeder voor me geweest. Rosa heeft
me geleerd, dat je je altijd helemaal moet ge
ven, hoe dan ook. Ook al loop je met een ge
broken voet.
Ik zag haar te weinig. Gelukkig heb ik haar
in de laatste maanden voor haar dood nog
een paar keer ontmoet. Aan de ene kant is
het mooi dat ze in het harnas is gestorven; ze
is in elkaar gezakt, vlak na een optreden in
een grote Italiaanse televisieshow. Ik heb de
opnamen ervan gezien, die werden tijdens
de uitvaart vertoond. Het was denk ik het
beste optreden dat ik haar ooit heb zien
doen. Bitterzoet, zoiets... Maar aan de ande
re kant: ze wilde wel graag hard werken en
veel spelen, maar misschien had ze het ook
liever iets rustiger gehad. Helaas is er geen
pensioenvoorziening voor muzikanten en
dan moet je dus door."
Op haar veertiende trad Candy in de voet
sporen van haar leermeesteres - met haar ei
gen band: Funky Stuff. Een band vol oudere
muzikanten, maar Candy was de baas. Met
een mix van funky, soulful, poppy en jazzy
nummers - covers en eigen materiaal - groei
de Funky Stuff al gauw uit tot een fenomeen
in het Nederlandse clubcircuit, niet in de
laatste plaats vanwege de Lolita-achtige ver
schijning van de bandleidster. In de zomer
van 1987 stonden Candy en band in het
voorprogramma van Madonna in de Rotter
damse Kuip.
Prince
Een jaar later speelde ze weer in die Kuip.
Ditmaal naast Prince - om mee te blazen in
het nummer Now is the time. Aanleiding was
een 'gek briefje' dat Candy schreef aan His
Royal Badness. Candy zou aanvankelijk het
voorprogramma van Prince verzorgen, maar
dat werd op het laatste moment afgeblazen.
Waarop Candy hem een berichtje stuurde
waarin ze hem vertelde dat dat toch vooral
'his loss' was. Het optreden leidde vervol
gens tot verdere samenwerking en een op
merkelijke bijdrage aan het Prince-nummer
Party man, ingeleid door de mededeling van
Prince: 'If I want sax, I call Candy.
Candy: „Hij vond mij geloof ik vooral bru
taal. En hij zal ergens het gevoel hebben ge
had dat ik het wel kon toen hij me op dat po
dium vroeg. Later hebben we in de studio
samen gewerkt. Hoe dat ging? Af en toe gaf ik
hem lik op stuk, wat hij niet gewend was met
al die bange mensen om hem heen. Dat
vond hij allemaal wel grappig, geloof ik."
En het oogde natuurlijk leuk - zo'n jonge
sax-spelende blonde Hollandse - zal ook de
Paarse Geilneef uit Minneapolis gevonden
hebben. Maar daar ging het Prince niet om,
weet Candy. „Los van de vraag of ik nu mooi
ben, tóen was ik dat zeker niet en al hele
maal die dag in de Kuip niet. In mijn spijker
broek en cowboylaarzen, met een oud jasje
van mijn vader aan. Ik geloof dat Kim Basin-
ger op dat moment zijn vriendin was. En
Sheila E. liep daar rond... Dus nee. Boven
dien was hij zich - net als ik - heel erg be
wust van het leeftijdsverschil. Ik was acht
tien, hij toen al 32 of 33!
Wat mijn uiterlijk betreft, hij wilde wel dat
ik een beetje afviel, maar dat heb ik lekker
nooit gedaan. En hij wilde dat ik op het podi
um heel hard kwam aanrennen om op mijn
knieën naar hem toe .te glijden en dan saxo
foon voor hem te spelen. Wil 'ie trouwens
nog steeds, hij begon er de laatste keer dat ik
met hem optrad weer over. Maar zie jij mij
dat doen? We zijn niet gek. Hij kan dat, ja.
Maar hij weegt tien kilo. En is van elastiek."
Ze hebben nog steeds contact, Prince en
Candy. Twee jaar geleden deed ze nog een
tourtje met hem. Voor de toekomst is niets
uitgesloten. Candy. „Ik heb een open uitno
diging van hem gekregen. Ik mag komen
wanneer ik wil. Ik moest steeds afzeggen als
hij vroeg langs te komen. Zo ook voor een
oudejaarsshow in Paisley Park (Prince's stu
diocomplex in Minneapolis - RS). Waar ie
dereen bij was. Ik zat ondertussen met de
band in Hüberkirschen of hoe het daar ook
mocht heten. Het concert daar was de eerste
van mijn tour en zoiets kun je niet afzeggen,
vond ik. Moest Prince wel om lachen. Van
daar die open uitnodiging."
Solo
„Waarom hij graag met mij speelt? Ik denk
om dezelfde reden waarom Van Morrison
graag met mij werkt. Ik ben geen groot tech
neut, weet wat dat betreft echt niet zoveel.
Maar als ik een solo speel, zeker bij iemand
anders, dan geef ik me helemaal. Probeer
een mooie emotionele solo neer te zetten,
die vooral de baas van de band erg bevalt. En
dat vinden zij erg te gek. Ik sta daar op dat
moment dan ook niet voor mezelf en zelfs
niet voor het publiek. Ik sta daar voor Prince
of voor Van Morrison."
Eigenlijk heeft ze altijd onder het
juk van anderen geleefd. Zangeres
Hepie Hiemstra (39) zegt dat ze
misschien wel te goed van
vertrouwen is. Ze is niet dom, niet
naïef en bepaald niet op haar
mondje gevallen. Maar als het er op
aankomt, is ze onzeker en laat ze
gemakkelijk misbruik van zich
maken. Gelukkig maar dat ze zo
goed kan incasseren.
Hepie Hiemstra: „Ik zeg vaak tegen mezelf: 'Hepie, je kunt 't wel!' Ik zal het op
nieuw bewijzen!" foto gpd buro paul janssen
Landelijke bekendheid en roem vielen de
Friese zangeres Hepie Hiemstra begin ja
ren tachtig ten deel met haar lied Ik lig op
mijn kussen stil te dromen. Het zijn zoete
herinneringen, waar Hepie Hiemstra uit
Zwaagwesteinde op teert. Ze gaven haar
steun in verdrietige tijden, zoals onlangs nog
toen haar man voor een ander koos,- en ze
bieden hoop voor een nieuwe start. „Het le
ven begint nu pas."
Een vreselijk jaar heeft ze achter de rug.
„Ik heb een grote portie verdriet gehad." Na
een huwelijk van twintig jaar ging haar man
Peter er vandoor met de oppas. Hij 42 jaar,
zij 25. Als een leeuwin heeft Hepie gevochten
voor haar gezinnetje. Tot ze er 'bijna stapel
gek' van werd. Maar dé strijd was niet te win
nen.
Toch is ze niet zielig. Dat mag niemand
denken. „Ik heb drie lieve kinderen van Peter
gekregen." Gosse (20), Henk (16) en Linda
(13) gaan haar voor alles. Kinderen hebben
het moeilijk met een scheiding, beseft ze ter
dege. „Daar moet je heel goed om denken."
En er is altijd nog haar eerste liefde, de
muziek. Zingen is Hepies uitlaatklep. Op het
podium is ze gelukkig, vallen de zorgen van
haar af. Ze kon nog niet eens lopen, vertelt
haar moeder vaak, toen ze al aan de knop
pen van de radio zat te draaien. Op school
vroegen ze zich vaak af wat er van haar te
recht moest komen. Maar zelf wist ze toen al
zeker: „Ik word een beroemde zangeres."
Vroeg succes
Zestien jaar was Hepie toen ze auditie deed
bij de Wiko's, een bandje van muzikant Ko-
bus Algra uit Menaldum. Er vlasten meer
meisjes op het baantje, maar Hepie twijfelde
geen seconde. Dit was haar kans, niemand
kon haar in de weg staan. „Ik wilde gewoon
winnen."
De Wiko's hadden meteen succes. 'Neem
voor mij maar een ander' en 'Ik zal nooit
geen traan meer om je laten' werden tophits.
De band rende van hot naar her en kwam
bijna dagelijks op radio en tv. Het reizend
bestaan was loodzwaar. „Ik had gedacht dat
ik de wereld aankon, maar dat bleek niet zo
te zijn." Ze was een puber tussen de volwas
sen mensen. Die wilden allemaal wat van
haar. Hepie moest dit en Hepie moest dat.
Ze werd geleefd. Bandleider Kobus waakte
over haar, zoals thuis haar vader altijd had
gedaan: streng. „Als ik eens een keer met een
leuke jongen aan de bar zat, kreeg ik op m'n
kop."
Na twee jaar was ze op. Bekaf. „Ik kon niet
meer. Ik wilde gewoon vriendinnen hebben
en naar de disco." Maar thuis in Twijzeler-
heide vonden ze het op den duur toch zonde
dat Hepie haar talent verwaarloosde. En wat
haarzelf betreft, tja.... Hepie kon het zingen
niet laten. Zo begon ze met haar nichtje He
pie Postma een duo: Hepie en Hepie. Vader
Hiemstra, net als zijn dochter een muzikaal
mens, droeg liedjes aan. Hij vertaalde ook
het Amerikaanse countrynummer 'Send me
the pillow" uit 1950, dat in de jaren zestig
danlötij Dean Martin een wereldhit werd. Het
sloeg aanvankelijk totaal niet aan. Maar na
een jaar brak het liedje ineens door. Het mo
ment kwam eigenlijk slecht uit. Hepie Hiem
stra was inmiddels achttien jaar, getrouwd
en zeven maanden zwanger. Ze moest optre
den in 'Op losse groeven', met haar dikke
buik in een hip jurkje. „Geen gezicht." Haar
zus Thea, die sprekend op haar lijkt, viel in
die tijd vaak voor haar in, onthult ze. Maar
na de bevalling klom ze zelf weer op het po
dium.
Hit
Het succes van 'Het Kussen' hield aan. „Het
is een nummer dat je makkelijk meezingt.
Als het op de radio geweest is, laijgen men
sen dat de hele dag niet meer uit hun
hoofd." Bovendien pasten de schrille stem
men van de twee nichtjes prachtig bij elkaar.
Hun uiterlijk - de één donker de ander blond
- en hun opvallende namen deden de rest. In
Hilversum werden ze gezien als 'die zoete
vrouwtjes uit Friesland'. Hun hit werd grijs-
gedraaid, maar verder werden ze nauwelijks
serieus genomen.
De twee verlegen meisjes hadden in het
begin moeite zich staande te houden. Ze
stonden wel eens met de mond vol tanden
als ze werden geïnterviewd. Hepie Postma
had vaak buikpijn als ze het podium op
moest. „Ik had wat meer lef. Ik wilde artiest
wezen. Dan kun je niet bang voortkruipen,
dus dan pakte ik die microfoon wel." Haar
ambitie eiste een zware tol. Zoon Gosse heeft
ze tot zijn vierde jaar nauwelijks zien op
groeien. Het jongetje werd ondergebracht bij
zijn oma. „Dan zat ik in Spanje te huilen. Ik
had altijd verschrikkelijk heimwee."
Na een periode van rust gingen de Hepies
in 1989 op herhaling. Hun remix van 'Het
Kussen' werd zo mogelijk een nog grotere
hit. Voor de televisie werd een 'gimmick' be
dacht: de nichtjes lagen zingend in een groot
bed. Het plaatje kwam de Top 40 binnen op
nummer 17.
Hepie straalt nog als ze erover praat. Ze is
apetrots op haar carrière. „Ilc heb toch be
reikt wat ik wou. Mijn droom is uitgeko
men." Maar: ze betreurt het nog steeds dat
ze nooit een gouden plaat heeft gekregen,
terwijl de Hepies daar gezien de verkoopcij
fers zeker recht op hadden. „Dat vind ik nog
altijd heel erg jammer."
Tegenslagen
Hepie had in een paleis kunnen wonen. De
realiteit is echter een bescheiden huurhuis in
Zwaagwesteinde. Anderen, mensen die haar
na stonden, hebben het meest geprofiteerd
van haar stem en haar succes. De zangeres
haalt haar schouders op. „Het had vanzelf
sprekend anders moeten gaan, maar wat had
ik voor verstand van zaken?" Ze troost zich
met de gedachte dat ze bepaald niet de enige
artiest is die dat is overkomen. „Ik heb er in
elk geval veel van geleerd. Het heeft me ster
ker gemaakt."
Na haar carrière nam Hepie alle tijd voor
haar gezin. Het bestaan van huisvrouw viel
haar zwaar. Ze moest 'afkicken'. Vaak, als ze
weer eens een avond thuis zat, stond het
huilen haar nader dan het lachen. En ze had
te maken met een dominante man. „Ik ben
in mijn leven altijd klein gehouden." Peter
was haar nooit trouw. Maar telkens vergaf ze
hem, hopend dat het ooit toch goed zou ko
men. „Ik wil altijd alles weer goed maken, ik
ben heel bang voor ruzie."
Veel mensen, zo heeft ze gemerkt, denken
dat ze eigenwijs is en arrogant. „Omdat ik
succes heb gehad en rap van tong ben. Maar
dat is weer niet wat het lijkt." Hepie is juist
erg gevoelig, emotioneel, zegt ze. Ze geeft
zonder géne toe dat ze in feite een minder
waardigheidscomplex heeft. „Ik ben heel on
zeker. Ik ben altijd het meisje van zestien ge
bleven."
Ze treedt nog graag op in bepaalde Am
sterdamse cafés. Een paar jaar geleden was
Hepie daar nog een hype in de homowereld.
De Gaykrant betitelde haar zelfs als 'Nich
tenmoeder', iets wat de zangeres als een ere
titel beschouwt. Ze heeft bewondering voor
homoseksuelen, want dat zijn - zegt ze -
veelal jongens die strijd hebben geleverd om
hun draai te vinden en geaccepteerd te wor
den. „Bij hun kan ik m'n eigen verdriet ook
kwijt."
Kniezen is er niet bij. Ze wil een computer
cursus volgen en daarna aan het werk. Ook
gaat ze weer vaker optreden, met haar nieu
we band Collection.
Ze slaat enthousiast met de vuist op tafel.
„Ik heb nog een heleboel plannen. Ik ben nu
vrij, eigen baas. En ik zeg vaak tegen mezelf:
'Hepie, je kunt 't wel!' Ik zal het opnieuw be
wijzen!"
Hepie droomt van weer mooie tijden.
PETER GR0NDSMA
