'Ik ben gelukkig omdat ik gehoor kan geven aan mijn roeping
Durven na(ar) Diekstra
'Hij maakt een heleboel vrouwen ongelukkig'
Cocktail/Cultuur Kunst
Via auto's en
mc-bakkies naar mobieltjes
Oude rot Van der Plas
makelaar van het jaar
KAS SAKORTIN
ZATERDAG 23 DECEMBER 2000
945
redactie:
Miep Smitsloo-De Graaft
en Paul de Tombe
telefoon: 071-535 64 84.
Toen Nico Barning de autobranche
inruilde voor de telecommunicatie
had hij ook niet kunnen vermoeden
dat er twintig jaar later vijf miljoen
mobiele telefoons in jassen en tassen
zouden zitten. Zelfheeft hij, behalve
zo n kleinood, de hoogst denkbare
KPN-onderscheiding in zijn branche
op zak, die van 'excellent partner'. Met
de reischeque van 7500 gulden die bij
de onderscheiding hoort, fêteert de
Voorhouter ('geboren Leienaar') het
voltallige personeel komend voorjaar
op een reisje Disneyland.
Nico Barning nam afgelopen week met
een receptie in het Noordwijkse res
taurant De Cleyburch afscheid van
zo'n 150 klanten en leveranciers. Me
dewerker van het eerste uur Robert
Lelieveld zet zijn zaak aan de Rijns-
burgse Brouwersstraat voort. Barning
laat de boel met een gerust hart achter
en kan op adem komen. Want de ra
zendsnelle ontwikkelingen op tele-
communicatiegebied zijn slechts bij te
houden als je er bovenop blijft zitten.
Een doodvermoeiende bezigheid,
dachten wij a-techneuten van Cock
tail? „Welnee, dat houd je scherp. Het
is een razend interessant vak, mits je er
bij blijft. Als je er een paar jaar uit
bent, wordt het heel lastig. Maar geldt
dat niet voor ieder vak?", zegt Barning,
die ooit een garagebedrijf in het Leidse
bestierde.
„Het ging toen slecht in de autobran
che en elektronica was m'n hobby.
Daar heb ik dus mijn werk van ge
maakt Mobiele telefoons bestonden
toen nog niet, de eerste kwam in '89. Ik
begon midden in de rage van de 27
MC-bakkies en de scanners, waarmee
je politie en brandweer kon ontvan
gen. In de loop der jaren zijn we mobi
lofoons, telefoons en navigatiesyste
men gaan verkopen, maar de hoofd
moot is nu de mobiele telefoon. Die is
echt niet meer weg te denken. De hype
wordt alleen maar erger. Het is on
voorstelbaar."
Roerend vond Barning bij zijn afscheid
de vele persoonlijke en schriftelijke be
dankjes en briefjes van zijn klanten.
„Het mooie is: in al die jaren is er
nooit ruzie geweest of een onvertogen
woord in de zaak gevallen. Ik probeer
de iedereen in z'n waarde te laten, te
respecteren. Als je dat kunt, heb je veel
vrienden."
Nico Bami 1^
omringd d e
onder and n
echtgenotiel
Corrie, bij 3é
afscheid ii
Cleyburch
Het Leiderdorpse restaurant In Den
Houtkamp barstte afgelopen week
bijna uit zijn voegen tijdens de einde
jaar- annex jubileumborrel van de Ne
derlandse Vereniging van Makelaars,
afdeling Leiden. De huizen zijn tegen
woordig niet aan te slepen en voor een
half miljoen is in de regio nog amper
een doorzonwoning te vinden - de on
roerend goedbemiddelaars wilden deze
gekte ook wel eens onder elkaar analy
seren.
Tussen de naar schatting tweehonderd
genodigden bevond zich ook een aan
tal notarissen (Nico Cusell, René Mei-
ners) en zelfs een heuse burgemeester,
Jan Postma, die er prompt de makelaar
tegenkwam via wie hij vorig jaar zijn ei
gen woonhuis aan de Witte Singel
kocht. „Ik moest toen in een uur beslis
sen. Nooit spijt van gehad. Het leek op
ons oude woonhuis en we konden ook
gewoon onze oude meubels weer neer
zetten, want alles paste."
Het gonsde die avond al langer rond en
praktisch alleen de Katwijkse makelaar
Jaap van der Plas wist nog van niets.
Tussen borrel en buffet werd wereld
kundig gemaakt dat juist deze oude rot
in het vak tot makelaar van het jaar was
verkozen. Van der Plas begon een slor
dige dertig jaar geleden in 'het vak'
waarin hij gepokt en gemazeld is. Ja
renlang was met zijn eigen makelaardij
verreweg de grootste in de Duin- en
Bollenstreek tot hij hef wat rustiger aan
wilde doen en bij De Leeuw in Rijns
burg aan de slag ging. Hele happen
nieuwbouwwijk in Rijnsburg, in de
Kleipetten, de Zanderij in Katwijk, de
Princehaven en Aqua Nova verwissel
den via hem van eigenaar.
Van der Plas toonde zich verrast, maar
heeft wel een idee waarom hij na al die
jaren met de eretitel en een bronzen
beeld naar huis kon. „Ik ben een kleine
tien jaar actief in de ballotagecommis
sie van de NVM-Leiden en ik fungeer al
twintig jaar als examinator bouwkunde.
Ze vinden me wel een beetje NVM-
minded^ denk ik zo."
ei
Bekendste dierenarts van Leiden neemt afscheid
René Diekstra is
back in town. En
hoe! Overweldigend is
de aandacht van de
media wederom voor
de Leidse psycholoog,
hoogleraar en schrij
ver. En de animo voor
de lezing die de Leidse
psycholoog afgelopen
woensdag bij boek
handel Kooyker hield,
was daar een gedegen
afspiegeling van. Het
liep storm. De Leidse
boekhandel kon
slechts 140 man-
/vrouw toelaten en
had tientallen malen
nee moeten verkopen.
Kooyker heeft al een
tweede sessie aange
kondigd in januari.
Wie durfden er naar
Diekstra? Wie durft te
bekennen aan de lip
pen te willen hangen
van de man die twee
jaar geleden zo in op
spraak raakte? Wie
trekt er een avond
voor uit in die drukke
dagen voor kerst?
Het is een uiterst ge
mêleerd gezelschap.
Jongeren, hoogbejaar
den en alles wat daar
tussen zit. Een over
duidelijk intellectueel
publiek, van wie het
merendeel vrouw.
„Dat is bij elke lezing
van Diekstra", weet
Chris de Graaf.
„Waarschijnlijk den
ken die vrouwen: ein
delijk een man die
naar me luistert en
oor en oog heeft voor
wezenlijke proble
men."
Onder Diekstra's fans
is de Leiderdorpse do
minee Tjalling Does
burg. „Ik heb hem
destijds een paar brie
ven geschreven om
hem een hart onder
de riem te steken en
Hij maakt één vrouw geluk
kig en een heleboel vrou
wen ongelukkig", zegt assisten
te Bern ar dine Bosman over
haar baas Ad Helder. De be
kendste dierenarts van Leiden
nam gisteravond in Avifauna
afscheid van vele honderden
patiënten. Hij stond er met een
bezwaard gemoed handen te
schudden. Helder hield van zijn
vak en (de eigenaren van) zijn
patiënten hielden van hem, ge
tuige de vele kerstkaarten in de
praktijk met kreten als 'dank
voor uw souplesse',uw tactvolle
benadering', wat was u inne
mend en liefdevol', sla er het sy-
noniemenboek maar op na. Het
staat er allemaal.
Ruim 25 jaar dre^Ad Helder
zijn drukbe^^^H^)raktijk in de
Leidse MerenVQ£ waar de
wachtkamer immer bomvol zat
met honden, katten, konijnen,
cavia's en wat dies meer zij - tot
slangen en wandelende takken
toe. Werkweken van 70, 80 urn-
waren eerder normaal dan af
wijkend en ziek was hij geen
dag, evenmin trouwens als Ber-
nardine. Zijn assistente: „Hij
woonde bij de praktijk, dus als
er weer eens iemand aanbelde,
hielp hij altijd. Al had hij geen
dienst, hij liet nooit iemand
voor de deur staan. Dan was
het: ach, dat beestje... Geen
ïn Bemardine Bosman, nog even samen aan het werk in de dierenartspraktijk in de Leidse Meren-
foto hielco kuipers
Ad Helde
wijk.
moeite was hem te veel. Die
man heeft zich rotgewerkt."
Bernardine heeft recht van
spreken, want zij staat al twintig
jaar zij aan zij met Helder („Er
zijn weken geweest dat ik hem
meer zag dan z'n vrouw")'. Ze
moet tijdens het gesprek ook
regelmatig iets wegslikken en
drinkt dan maar weer een slok
je water. „Ik moet er nog niet
aan denken, maar het begint nu
echt menens te worden. Op 1
januari is hij echt weg." Zij zelf
blijft op haar post: „Er moet
toch één vertrouwd gezicht in
de praktijk overblijven?"
Waarom stopt zo'n gedreven
dierenarts al op z'n 60ste? Hel
der: „Dat is ooit afgesproken
met de dierenartsen Roest en
Muurling, met wie ik een maat
schap vormde. Dus houd ik me
aan die afspraak. Maar ik wist
25 jaar geleden al dat ik met ge
mengde gevoelens zou rondlo
pen als het moment zou aan
breken. En dat doe ik nu dus
ook."
„Ik prijs mezelf gelukkig dat ik
in Karlo van Wiggen en Lau
rens Hoedemaker zulke voor
treffelijke opvolgers heb gevon
den. Dat heb ik ook aan de
mensen in de praktijk moeten
beloven, maar dat wilde ik ook
voor mijn eigen gevoel. En ik
was in de gelukkige omstandig
heid dat ik steeds dezelfde as
sistente had, want zij is zeker zo
belangrijk. Je doet het samen."
Later belt Helder op: of we
vooral willen vermelden dat de
samenwerking met collega Bert
Roest uiterst plezierig is ge
weest „Dat heeft de praktijk van
niets naar iets gemaakt. En
graag vermelden dat mijn
wouw Marieke ook haar steen
tje eraan heeft bijgedragen." In
derdaad, Ad Helder is inne
mend en liefdevol. Die ene
wouw boft.
Fans bij de lezing van René Diekstra. V.l.n.r.: organisatieadviseur Mare var
Os, psychologe Ria Swager, uitgever Chris de Graaf en dominee Tjalling
Doesburg. foto taco van di 3
Diekstra heeft me ook
teruggeschreven. Ik
volg ook zijn internet
site en dus ook zijn ar
tikelen, heb altijd zijn
Denkwijzer gelezen.
Ik heb veel van hem
geleerd en zelfs be
paalde opmerkingen
in mijn preken ver
werkt. Mijns inziens
zouden de theologie
en de psychologie een
verbond met elkaar
moeten sluiten!"Later
op de avond volgt de
persoonlijke kennis
making tussen de psy
choloog en de domi
nee. 'Dank voor uw
steun', schrijft René
Diekstra in het exem
plaar van zijn jongste
boek dat ds. Doesburg
koopt.
Marc van Os en Ria
Swager, respectieve
lijk organisatieadvi
seur en psychologe,
zijn fans van het eer
ste uur. Van Os: „Ein
delijk treedt-ie weer
op. We virtden zijn
boeken heel toegan
kelijk en gebruiken
zijn teksten in ons
werk", zegt een opge
togen Van Os. „Wij
hebben ons nooit iets
aangetrokken van die
hetze. Zijn boeken
blijven hun waarde
houden. Ik gun hem
deze comeback van
harte." Swager: „Ik
krijg van mijn cliënten
zelfs vaak de waag of
Diekstra nog patiën
ten aanneemt."
Elieske Leenart is een
stralende, 'gewone'
wouw van middelbare
leeftijd, die Diekstra's
artikelen altijd zo le
zenswaardig en prak
tisch vindt. „Wat er is
gebeurd, is absurd.
Fantastisch dat hij op
deze manier terug
komt." En de Leider
dorpse journalist Cees
Mentink: „Ik ben hier
louter uit persoonlijke
interesse, niet om te
schrijven. Diekstra is
een uiterst aimabele
1
man. De Oegstgees
Loes Segers: „Dieks!^
en zijn RET-therapi^
zijn voor mij zeer b
langrijk. Ik heb erdi11
geleerd positief te
denken."
Deze avond moet
voor Diekstra een
warm bad zijn ge
weest - zonder dat
badwater koud wei
Zijn woorden
er in als kerstkrans,
zijn nieuwe boek vi
gretig aftrek en zijn
uitgever, Leidenaai
Chris de Graaf, liej
handenwrijvend ro
Kassa! Dat terwijl E
Graaf, net een half
jaar geleden met
eigen
sprong in het dieptf'
gemaakt, al twee
sellers op zijn
heeft. „Diekstra's
boek wordt
drie. Het is net ver- z
schenen en er kom 8
januari al meteen e,e
herdruk", lacht
Graaf.
Op audiëntie bij Mercedes Sosa
Op audiëntie bij Mercedes So
sa. Dat gevoel overheerst bij het
betreden van haar kamer in
Hotel Eden in Rome. Misschien
omdat het klassieke gebouw re
latief dicht in de buurt van het
Vaticaan ligt en pittoresk is ge
situeerd bij park Villa Borghese
en de Spaanse Trappen. De in
middels 65-jarige Argentijnse
zangeres straalt een ongekende
rust uit en kijkt met zulke vrien
delijke ogen de wereld in, dat
een warm, vertrouwd gevoel je
bekruip*.
Praten met Mercedes Sosa
blijkt al snel uit te monden in
een monoloog waarbij haar rij
ke en bewogen leven als banne
ling en als zangeres een centra
le rol spelen. Wat de ontmoe
ting bovendien een ongekende
charme bezorgt, is dat ze haar
woorden regelmatig met wellui
dende zang ondersteunt.
De reden voor de confronta
tie is haar nieuwe album 'Misa
Criolla', waarop ook 'Navidad
Nuestra', van dezelfde compo
nist, is terug te vinden. „Ik heb
die katholieke mis al eens eer
der (1994) in het bijzijn van
schrijver Ariel Ramirez en een
groot aantal Spaanse musici uit
St. Sebastiaan, in Amsterdam
gezongen. Dat werkstuk was
zelfs de reden voor mijn eerste
bezoek aan Nederland. Ik vond
het dus de hoogste tijd worden
hem vast te leggen. Maar het is
dan ook zo'n prachtige compo
sitie", zegt ze met zachte stem.
„Ik zing het als een eerbètoon
aan de Dwaze Moeders en aan
mijn eigen moeder Dona Em
ma. Ze heeft mij nooit haar ma
nier van denken opgedrongen
of mij op enige andere manier
in mijn creativiteit dwars geze
ten. Ik ben overigens net op tijd
Mercedes Sosa: „Vroeger stak ik de ene sigaret met de andere aan, at heel s
monade naar binnen. Ik ben er definitief mee gestopt."
geweest, want ze is op 27 april,
vlak na het beëindigen van de
opnamen, aan een infarct ge
storven. Ik kreeg nog net de
kans om haar op haar sterfbed
te vertellen dat ik de mis aan
haar zou opdragen".
Een gevoelige snaar lijkt ge
raakt, want op hartstochtelijke
toon en met natte ogen, haalt
de dochter van een loonwerker
en een wasvrouw herinnerin
gen op aan haar zoon (40) en
aan haar kleindochter (23), die
aan de universiteit muziekthe
rapie studeert. „Als we elkaar
ontmoeten, praten we vaak
over muziek en de kracht ervan.
Ik ben zó blij dat mijn zoon alle
tijd heeft om haar te zien op
groeien. Door mijn werk was ik
vaak van huis en moest ik bij
voorbeeld de verhalen over zijn
belevenissen tijdens school
feesten missen. Gelukkig nam
mijn tweede man, die een kind
van dezelfde leeftijd heeft, vaak
de moederrol op zich. Ik ben ei
genlijk alleen de eerste drie jaar
van zijn leven een echte moe
der voor hem geweest. In die
periode streek ik de was en rei
nigde ik de vieze luiers".
Om haar (bijzondere) altstem
op peil te houden rookt en
drinkt ze niet. „Terwijl ik vroe
ger de ene met de andere siga
ret aanstak, heel slecht at en de
alcohol als limonade naar bin
nen goot. Een paar jaar terug,
na mijn bijna fatale spierziekte,
ben ik er definitief mee gestopt.
De enige manier om oud te
worden, is om er een veel ge
zondere levenswijze op na te
houden", aldus La Negra, zoals
ze liefkozend door haar landge
noten wordt genoemd.
Een gemakkelijk leven heeft
Mercedes Sosa niet gehad. Zo
was het militaire regime, dat
Argentinië jaren lang in zijn
greep had, allesbehalve blij met
haar liedkeuze. Ze stond daar
mee veel te kritisch tegenover
de gebeurtenissen in haar land.
Het gevolg was dat zij - met
haar zoon - tijdens een concert
in La Plata werd gearrestreerd.
De gebeurtenis staat haar nog
helder voor de geest.
„De politie-agent die mij
fouilleerde, deed dat met de
groots mogelijke tegenzin. Hij
zei: 'Vergeef mij donna Merce
des, maar dit is mij bevolen'.
Vervolgens werden de concer
ten per decreet verboden. En
hoewel ik niet letterlijk met het
mes op de keel het land werd
uitgezet, vond ik het tijd wor
den te vluchten. Ik kwam als
banneling in Parijs terecht en
kan die periode, ook nu nog, al
leen maar omschrijven als een
zeer ongelukkige tijd. Hoewel ik
veel muzikanten leerde kennen
en in heel Europa optrad - een
van de redenen waarom ik
nooit goed Frans heb leren
spreken - miste ik de geur van
mijn land. Dat is iets, dat je niet
naar elders kunt meenemen.
Later leerde ik dat de generaals
niet letterlijk bang voor mij wa
ren, want dan hadden ze mij
wel vermoord, maar dat ze von
den dat mijn liederen een ver
keerde invloed hadden op het
volk".
Hoewel ouder - en na wat
dwalingen inmiddels weer te
ruggekeerd tot het katholieke
geloof - heeft ze haar kritische
blik op de wereld niet verloren.
Ongevraagd laat ze weten, dat
het krankzinnig is te denken dat
één mens de wereld kan veran
deren.
„Mijn aandeel ligt slechts in
het aan de kaak stellen van on
recht. Maar liever had ik andere
liederen gezongen, want ik hou
van mijn volk, respecteer de
mens en zou ze het liefst koes
teren met een warme, lyrische
blik op de wereld. Maar de we
reld was nog nooit zo onmen
selijk als op dit ogenblik. Zo
wordt er volop gelogen om wa
pens te kunnen verkopen en zo
de onderdrukking van de arm-
sten in stand te houden".
Ze is blij een gewone vrouw
uit Tucaman te zijn gebleven.
„Ik heb geen tweede huis in
Toscane, maar reis gewoon van
de ene naar de andere bestem-
dat musici op het momei d
ze beroemd worden, hun
logie vergeten en vervolgei
gend door het leven gaa
wil ik niet zijn. Ik voel m
lukkig omdat ik gehoor ka
ven aan mijn roeping a"
res. Dat is genoeg".
50%
op alle modemerken en woonartikelen met een rood label.
Ook 50% korting op kerstboomdecoratie.
De Bijenkorf zet de toon.
de Bijenkorf
de Bijenkorf
