Christmas Country Party
trekt vierduizend cowboys
Cocktail/ Cultuur Kunst
Donateursconcert k g
met jubilerende dirigenten
Leidsch Themadiner nieuw initial
Liederen zingen: een eenzame bezigheid K&G overtreft zichzelf opnieuv
MAANDAG 11 DECEMBER 2000
945
Graag hadden we vernomen
wie er te gast waren bij een
nieuw jaarlijks terugkerend ini
tiatief vanuit de bankwereld,
het Leidsch Themadiner. Maar
helaas. Thema was deze eerste
keer 'bedrijfsopvolging'. Jan
van den Bosch, directeur per
sonal banking van Fortis, had
uiteraard die figuren uit de
Leidse regio uitgenodigd die er
over denken hun bedrijf van de
hand te doen. Dus ja, dan blij
ven deuren gesloten die... enzo
voorts.
Van den Bosch doet zijn functie
als personal banker alle eer aan,
want hij wil terug naar het
kleinschalige. In de bankwereld
mogen fusies en grootschalig
heid aan de orde van de dag
zijn, als het op het onderhou
den van relaties aankomt, moet
het klein en intiem. Vandaar
dat het Leidsch Themadiner de
Pieterskerk als entourage heeft,
een kerk die met gemak 1500
man aankan. Er zat slechts 30
man aan het diner aan. Zegt
van den Bosch: ,,In bankenland
vinden regelmatig bijeenkom
sten plaats met grote groepen,
die een verhaaltje en borrel krij
gen. Ik wilde iets speciaals, met
een kleine groep en in een
sfeervolle omgeving, waar ook
gedineerd kan worden. Zo kun
je ten minste één op één met je
gasten bezig zijn. Het woord
aandacht is hier de trigger. En
dat werkt, bij de doelgroep die
gewend is 20 uitnodigingen in
een kwartaal te krijgen."
We noemen dus geen namen.
Hooguit die van de sprekers
aan tafel: Kees Janssen (direc
teur BDO Camps Obers Neder
land), Ed Staas (fiscalist BDO),
Judith Frerichs (Mees Pierson)
spraken over gewichtige onder-
ng
werpen als het totale pi
van bedrijfsovername,!
Ie aspecten ervan en he Jji
reren van het vrijkom»
mogen. Kees Klerks (Li l
Promotie, bekend Leien
diende letterlijk en figui er
toetje toen hij aan het ei i
het diner de emoties va vo
bedrijfsovername voori d
voetlicht bracht. ir
Een soort staatsieportret van de initiatiefnemers van het Leidsd ia
madiner in de Pieterskerk. Staande van links naar rechts: Pieter
Bruijn, Kees Klerks (Leiden Promotie, mocht ook op de foto), J
den Bosch en Jan Visser. Zittend Mieke van Meygaarden, Judü
richs en Denis Brouwer. foto
redactie:
Miep Smitsloo-De Graaft
en Paul de Tombe
telefoon: 071 -535 64 84.
Het donateurconcert van mu
ziekvereniging Kunst en Ge
noegen zou afgelopen zaterdag
om acht uur losbarsten. Om
half zeven stond er al een hon-
derdkoppige menigte in de gure
kou te wachten op een goed
plekkie in de Groenoordhallen.
K G - dat immer hoge ogen
bij landelijke muziekconcour
sen - is dan ook Leidens 'natio
nale trots'.
Voor een handjevol van de
achthonderd concertgangers
was. voorafgaande aan het con
cert, een ontvangst in de bistro
van de Groenoordhallen. Daar
liepen collega-muziekvereni
gingen, (oud-)bestuursleden en
instructeurs en alle mogelijke
andere relaties. Zoals voorzitter
Cees de Jong van de Sassen-
heimse muziekvereniging Adest
Musica. Een goede bekende
van K&G. „Want", verduidelijk
te Kunst en Genoegen-voorzit
ter Tom de Beer, ,,de top van
Nederland kent elkaar." Er was
zelfs een afvaardiging van het
Katwijkse DVS, dat diezelfde
dag het 100-jarig bestaan vier
de.
We pikten er voor de foto vier
belangrijke K G-mannen uit.
Links Joop Peters, de dirigent
die later op de avond zou wor
den gehuldigd voor 25 jaar
trouwe dienst. De senioren van
K&G hebben hem en zijn col
lega-dirigent Rinus Vuijk
(rechts op de foto) vorige
maand al een serenade ge
bracht voor hun huisdeuren.
„Een hele eer", aldus De Beer,
„want normaal beginnen we
daar niet aan." Het is maar een
weet.
Tweede van links de 89-jarige
Jan Siera. Hij was in 1928
één van de oprichters van de
vereniging. Siera fietst nog re
gelmatig rustig de stad door en
had het zaterdagavond prima
naar zijn zin.
Naast hem staat K G-voorzit-
ter Tom de Beer, bij wie vlak
voor het concert geen greintje
spanning van het gezicht viel af
te lezen. „We zijn al vanaf van
morgen tien uur bezig. Dan
word je wel rustig,
dit het tweede con
Groenoordhallen en
van onze fouten
foto dick
Spetterende
show Richard
Ross in hotel
De Witte Raaf
Goochelaar Richard Ross
liet afgelopen week in
Noordwijk zien waarom hij
ooit twee keer wereldkampi
oen is geweest. De man gaf
een spetterende show weg
en trof in de 450 genodigden
bij de heropening van hotel
restaurant De Witte Raaf een
ademloos publiek.
Ross betrok de kopstukken
bij de show. Zo kreeg hotel
directeur Pieter Oostdam
een aantal ijzeren ringen om
zijn nek die hijzelf er met
geen mogelijkheid meer af
kon krijgen. Voor Ross na
tuurlijk een fluitje van een
cent. De heropening werd
verder gelardeerd met vuur
werk, champagne en confet
ti, héél veel confetti.
Onder de genodigden onder
andere burgemeester Hans
van der Sluijs van Noord-
wijk en wethouder Hak van
Nes. De Witte Raaf heeft er
onder meer diverse uitbou
wen, een nieuw restaurant,
een extra etage, een verga
derzaal en een zalen- en ver
gaderaccommodatie bij ge
kregen.
Veel confetti bij de heropening van De Witte Raaf in Noordwijk. Van links naar rechts: burgemeester Hans van der Sluijs, goochelaar Richard
Ross en Therus en Pieter Oostdam, de twee broers die het familiebedrijf runnen. foto dick hocewoninc
)V
MUZIEK RECENSIE
SUSANNE LAMMERS
Recital: Winterreise van Franz Schubert
door Pieter van Egmond (bas) en Reinild
Mees (piano). Gehoord: 10/12, Stads
gehoorzaal, Leiden.
Het getuigt ontegenzeggelijk
van moed om na tien jaar je
muzikale carrière weer op te
pakken. Nog dapperder is het
om, als je fort bij opera en ora
torium lag, je steven naar het
lied te wenden. Het lijkt zo ge
makkelijk, maar het is zoveel
moeilijker: het vraagt gevoel
voor poëzie en tekst, je hebt
geen steun aan een grote
stem, je moet het hebben van
de nuance. Liederen zingen is
een eenzame bezigheid en je
staat eigenlijk naakt op het po
dium.
Toch is 'de stap die Pieter
van Egmond maakte na een
glanzende loopbaan in de
bloemkwekerij wel begrijpe
lijk. Ouder, wijzer en rijper
zocht hij de uitdaging in Schu
berts beroemdste cyclus, de
Winterreise. Als dit lukt, lukt
alles. Maar het lukt niet.
Dat ligt mede aan begeleid
ster Reinild Mees, die stram en
ongenuanceerd speelt. Vaak is
ze ongelijkmatig en onrustig,
om niet te zeggen hakkerig, en
vooral speelt ze slordig en veel
te luid, waardoor ze de zanger
nodeloos afmat. Maar het is
vooral Van Egmond zelf die
niet opgewassen is tegen de
Vierentwintig liederen.
Hij begint groot, met een
vertoon van fysieke kracht dat
aan bravoure grenst, maar hij
verliest de greep en eindigt
verslagen. Van Egmond wil te
veel laten horen dat hij nog
zingen kan, dat zijn diepte nog
altijd diep is en dat zijn stem
nog steeds glanzen kan. Daar
komt bij dat hij niet altijd even
tekstvast is (hoewel hij van
blad zingt) en zijn Duits bene
den de maat is.
Aan het begin lijkt het een
klein operaatje te worden, als
hij met met veel vibrato fors
uitpakt. Dat lijkt een interpre
tatie waar best wat voor te zeg
gen valt; waarom zou je de bit
terheid en de melancholie er
niet langzaam in kunnen laten
komen? Maar uit het vervolg
blijkt dat er van een interpre
tatie nauwelijks sprake is. Hij
wekt de indruk niet altijd te
weten waar hij nu precies over
zingt. Zo wordt de Winterreise
een verzameling losse liede
ren, geen huiveringwekkende
tocht naar het einde.
Voor de pauze is er eigenlijk
maar één lied dat ontroert. In
Auf dem Flusse is bitter ver
driet hoorbaar als hij zijn hart
toespreekt, zingt hij eindelijk
fraai gearticuleerd en ingehou
den en met gevoel. Na de pau
ze blijkt vooral hoe moe Van
Egmond inmiddels is, hij sta
pelt fout op fout en sleept zich
naar het einde, al weet hij nog
te imponeren met Der greise
Kopf, dat mooi pregnant ge
zongen wordt en de hele ruim
te weet te vullen. Maar Die
Krahe zingt hij toe als een lief
parkietje en Der Wegweiser
schopt hij gewoon om. Hij in-
toneert slecht, articuleert niet
meer, is overduidelijk op. En
dan zijn er nog vier liederen te
gaan.
MUZIEK RECENSIE
Het telkens weer verleggen van
de muzikale grenzen lijkt zo on
derhand het handelsmerk te
zijn van de drie orkesten van K
G. Natuurlijk zijn we dat in
middels gewend als het gaat
om de muzikale shows op
straat. Maar ook op het con
certpodium weet Kunst en Ge
noegen steeds weer te verras
sen. Ook ditmaal bood de
avond in de vrijwel uitverkoch
te Groenoordhallen 'veel specta
culair werk.
Meteen al bij aanvang zetten
de drie orkesten gezamenlijk,
op en voor het podium, de toon
van de avond met een spette
rende fanfare 'Peter Pan'. Het
derde mag dan blijven zitten
om als eerste te laten horen wat
het de laatste maanden heeft
ingestudeerd. Onder andere
spelen de muzikanten een
medley met nummers van Doe
Maar en Rob de Nijs. Onder
houdende muziek die nog eens
extra wordt opgeluisterd door
een optreden van dansgroep
Los Baliadores. Jammer dat K
G 3 nog steeds niet over die
overtuigingskracht beschikt
waar de andere twee orkesten
wel mee voor het voetlicht tre
den. Met dertig man klinkt het
allemaal wat iel. Is dat onerva
renheid of is die hal gewoon te
groot?
Nee, dan Jong K&G. Wat deze
55 gasten op het podium neer
zetten, grenst soms aan het on
gelooflijke. Muzikanten in de
leeftijd van 8 tot 15 jaar spelen
met het grootste gemak mar
sen, filmmuziek en andere mu
ziekgenres alsof het de gewoon
ste zaak van de wereld is. Vaak
met lastige arrangementen
waar menig volwassen orkest
zich compleet op zou stukbij
ten.
Spanning valt van de gezich
ten van deze gastjes niet af te
lezén. Waar de belangstelling
voor slagwerk over het alge
meen niet zo groot is, oogst de
tamboergroep van Jong K&G
bijzonder veel bijval met een
slagwerksolo op omgekeerde
afvaltonnen. Vanwege kerst
ontbrak ook 'Jingle Bells' niet
op het programma waarbij vier
lenige kerstmannen van de
turnvereniging Excelsior de ene
salto na de andere op' het podi
um toverden.
Na de pauze is het beurt aan
de Show- and Marchingband.
De verwachtingen zijn hoogge
spannen. Wat het me
valt bij de uitvoering
nummers is dat de inst i
nog steeds groeien i
En dat terwijl het hvi
ters/Vuijk toch al 25 jat t
&G is verbonden. Vc
nog de zeer sterke arrai 1
ten van René Leckie aa
het geheim van de a
mule is verklaard.
Langzaam maar zeki
de band toe naar hel
punt van de avond met
tolking van Gershwia u
test's. Adembenemend p
en stevige reprises
werk een hoog kippe
halte mee. Wie beseft d<
ren muzikanten het
ment pas twee weken
op de lessenaar kregi
met heel veel vertrou
toekomst van K G ti
zien.
'Je voelt je net Jesse James'
ESTHER BARFOOT
Wie zijn die 4000 mensen die
gisteren van 's ochtends vroeg
tot 's avonds laat aan het line-
dancen waren op de Christ
mas Country Party in de
Groenoordhallen? Wat bezielt
ze om een cowboyhoed op te
zetten, een bolo-tie (soort
schoenveter) om de nek te
binden en te dansen zoals ze
dat in het Wilde Westen 150
jaar geleden deden?
,,AIs je mij vijf jaar geleden
had verteld, dat het mijn hob
by zou worden me te kleden
als een cowboy uit 1850, had ik
je voor gek verklaard", zegt
Siemon Tuin uit Groningen.
„Maar ja, op een dag ontdekte
ik line-dancing en toen was
het gebeurd."
Hij wijst naar zijn armen.
„Kijk, deze leren manchetten.
Als een cowboy vroeger een
koe ving met een lasso, wond
hij het touw een paar slagen
om zijn arm. De manchetten
beschermden zijn armen als
de koe tegenstribbelde. Mooi,
hè"
Met zijn manchetten, pro
minente sporen aan zijn cow
boylaarzen en leren flappen
over zijn broek (chaps ge-
naams) is Tuin opvallend ge
kleed. Maar die zijn er meer.
Tussen de gewone cowboys en
cowgirls in denim western
shirt en zwarte hoed op het
hoofd, bewegen zich ook da
mes in lange rokken, met die
pe decolletés en een waaier in
de hand.
„Je bent niet gewoon de
bakker of de melkboer als je
hier bent, maar een cowboy",
zegt Wim Verwindt uit Amstel
veen. „Je vrouw ziet er sexy uit
met haar decolleté. Jijzelf ziet
er statig uit met een cowboy
hoed. Je voelt je net Jesse Ja
mes."
Toch is het belangrijkste
voor Wim Verwindt niet het
uiterlijke vertoon maar de mu
ziek. En met de muziek zit het
op het Christmas Country Par
ty wel goed. Het Leidse festival
is een van de grootste country-
festivals in Nederland. Er tre
den bekende bands op als Sa
vannah en Cash on Delivery.
Aan weerszijden van de hou
ten dansvloer staan tribunes.
Voor hen die alleen wil luiste
ren en kijken.
Line-dancen is in Nederland
ongekend populair. Siemon
Tuin denkt dat er 50.000 line-
dancers zijn. Het lijkt op het
stijldansen van nu. „Maar line-
dancing doe je zonder part
ner", zeggen moeder en doch
ter Van der Peet uit Wasse
naar. „Het past dus beter in de
huidige maatschappij met zijn
toenemend aantal alleenstaan
den."
Het aantrekkelijke voor deze
alleenstaanden is dat je alleen
danst - en toch samen. De ene
keer met zijn twintigen, maar
soms ook met honderden te
gelijk. Maar linedancing is niet
uitsluitend voor alleenstaan
den. Hele families doen mee.
De 12-jarige Brian Smit uit Be
verwijk is op de Christmas
Country Party met zijn vader
en moeder. „Ik werd nieuws
gierig toen mijn moeder in
eens met een cowboyhoed in
de huiskamer begon te dan
sen."
Dus ging Brian ook op line-
dancing. Volgens zijn ouders is
het geen probleem kinderen
mee te nemen naar een evene
ment als dit. Want het is vooral
de prima sfeer die kenmer
kend is voor dit type festivals.
Siemon Tuin onderschrijft die
stelling. „Line-dancers beho
ren tot de grootste familie van
Nederland."
