Andere Ed na kapotte draadjes
Geen zorgen over Maxim;
iff,
Gesprek van de Dag
Record afdruk
MAANDAG 30 OKTOBER 2000
Sommontaar
Dopingproces Festina
In het proces tegen de wielerploeg Festina in Lille blijkt
dat het gebruik van verboden middelen in de jaren ne
gentig steviger geworteld was dan werd verondersteld.
De renners kregen cocktails van EPO, groeihormonen,
anabolica en cortisonen, een levensgevaarlijke combi
natie waarvan de gevolgen voor de gezondheid op lan
gere termijn niet te overzien zijn.
Om in het bezit te komen van deze producten, verza
melden de renners hun prijzengeld in een zwarte kas.
Volgens ex-verzorger Willy Voet was Richard Virenque
de grote animator van de handel in stimulerende mid
delen. Virenque gaf na ruim twee jaar toe dat hij net als
de anderen EPO gebruikte, maar ontkende in Lille de
intitiator te zijn van de handel in stimulerende midde
len. Hij zei slechts een schaap te zijn geweest. Hij volg
de de stalorders van de ploegleiding. Hij-moest wel
mee in de dopingwedloop om te kunnen blijven con
curreren met de rest. Om te kunnen schitteren in de
bergetappes in de Tour.
Uiteraard was Festina niet de enige ploeg die zich te
buiten ging aan gebruik van doping. Oud-coureur Tho
mas Davy, één van de getuigen, verklaarde dat hij in
zijn tijd bij Banesto EPO kreeg. Banesto was de ploeg
van vijfvoudig Tour de France-winnaar Miquel Indu-
rain. Bovendien worden de verdachtmakingen in Italië
tegen onder meer Rolf Sörensen, Claudio Chiappucci,
Moreno Argentin en Gianni Bugno alsmede tegen de
vermaarde professor Conconi steeds sterker. Bij Con-
coni ging begin jaren negentig het halve peloton op
consult. Conconi was in die periode nota bene voorzit
ter van de medische commissie van de UCI, de inter
nationale wielerfederatie.
Als het om handel in drugs/doping gaat, is de Franse
justitie veel feller dan in andere wielerlanden. Het Fes-
tina-proces is een mooie gelegenheid dat weer eens
aan te tonen. Kijk ons eens hard zijn tegen dopingzon-
daars. De bekentenissen volgen elkaar in hoog tempo
op.
Van de grote schoonmaak waarvan de Franse justitie
spreekt, is echter geen sprake. De rest van de wielerwe-
reld wijst de renners van Festina na als de grote vervui
lers van het peloton. Slechts een klein aantal coureurs
draait er voor op. terwijl iedereen weet dat doping in
het wielrennen zich niet beperkt to
Festina.
Doping in de wielersport is van alle tijden ei
naliteiten. Zolang organisatoren, sponsors e
verlangen dat wielrenners op één dag over 2
worden gevoerd, is het hypocriet te verlangen dat z
dat zonder kunstmatige hulpmiddelen doen.
1 publiek
s bergen
IV visie
Held
Toen Wil nog kleine Willy was had de familie Buys een
kat. Een stoere beer van een kater, zelfs. Het soort kater
dat je 's ochtends wél op je hoofdkussen wilt voelen na
een avondje stappen, want Piepje was een lief beest.
Piepje had witte sokken. Maar meestal - hij was niet
overdreven schoon op zichzelf - waren ze grijs. De smur
rie tussen zijn tenen waste hij meestal keurig weg, maar
dat kostte nogal wat tijd en dan had -ie geen zin meer
in de rest van de voet.
Piepje was een held. Toen Wil's kleine zusje nog in de
box lag, kwam grote stoere Piepje, de schrik van de
buurt, binnen met een dode muis. Die legde hij keurig
in de box naast de jongste Buystelg en vervolgens ging
hij op een afstandje zitten kijken of ze hem wel lekker
vond. Piepje Buys werd uiti'oerig geprezen, de muis
werd opgeruimd. Zusje vond 'm niet lekker.
Later werd zusje Buys wat groter. Piepje hoefde geen
muizen meer voor haar te vangen. Maar de band bleef.
Zusje Buys, een jaar of zeven oud. was altijd bang in het
donker. Vader Buys heeft haar eens midden in de nacht
van een logeerpartij aan de andere kant van Nederland
moeten ophalen, omdat de bomen enge sclwduwen
maakten, het raam kraakte en omdat Piepje niet op
haar benen lag. Als zusje Buys bang was, kwam Piepje
haar troosten.
In Villa Achterwerk kwam gisteren Nina in beeld, een
meisje van een jaar of zeven. In het programma-onder-
deel 'Held op sokken' vertellen kinderen waar ze bang
voor zijn en Nina is bang in het donker. Dan roept ze
om papa. Want haar knuffels maken enge schaduwen,
de bureaustoel kraakt en Nina heeft nog nooit van Piep
je Buys gehoord.
Die zich bij het eerste flitsje onweer zo ver mogelijk on
der het bed terugtrok en als een stoer, zacht bolletje el
lende bleef liggen wachten tot de laatste donderslag
meer dan een uur voorbij was.
De held op grijze sokken.
Bij het Grafisch Kunstcollectief Thoets in Amsterdam is gisteren de grootste linoleumafdruk ter wereld
gemaakt. Daarmee komt het collectief in het Guinness Book of Records. De twintig meter lange afdruk
is wekenlang bewerkt door schoolkinderen. Het kunstwerk is vervolgens geveild en de opbrengst is ten
goede gekomen aan de Stichting Warchild, die kinderen in oorlogsgebieden helpt.
FOTO GPD EVERT ELZINGA
Niet Maxima Zorreguieta, maar
oud-president Carlos Menem
beheerst deze week de kolom
men van de Argentijnse familie
bladen. De vriendin van kroon
prins Willem-Alexander is bij de
meeste Argentijnen na enig
aandringen wel bekend, maar
zij speelt geen rol in het nieuws.
„Er is hier in de familiebladen
wel uitgebreid over geschre
ven", meldt Hugo, een toneel
speler. Maar Nederland is ver
weg, en wordt alleen in verband
gebracht met voetbal en Cruijff.
Oud-president Menem mag vo
rig jaar dan de Casa Rosada, het
roze geverfde presidentieel pa
leis, hebben verlaten, hij boekt
nog steeds successen. En wel in
de liefde. De 70-jarige vrouwen
versierder heeft een 35 jaar jon
ger oud-model en voormalige
Miss aan de haak geslagen. De
blonde Cecilia Bolocco siert
met haar aanstaande de voor
pagina's van de Argentijnse
weekbladen. „Het is officieel,
plannen voor een bruiloft!"
meldt Cosa met grote letters.
Dat tegelijkertijd het veel seri
euzere Noticias opschudding
veroorzaakt omdat daarin oud
landbouwminister Jorge Zorre-
guita zijn ambtsperiode onder
de junta 'niet verloochent', gaat
aan de Argentijnen voorbij. Dat
in Nederland stemmen opgaan
de man voor zijn rol in de mili
taire regering te vervolgen, ont
moet slechts onverschilligheid.
Oud-juntaleider Videla loopt
weer vrij rond. Hij heeft zijn
straf uitgezeten. Honderden
andere functionarissen uit de
tijd van de militaire dictatuur,
onder wie dus Maxima's vader,
zijn nooit vervolgd. Argentinië
heeft daar bewust voor geko
zen, mede om de overgang van
de een militaire regering naar
een burgerbewind te vergemak
kelijken. Over die tijd wordt
niet meer gesproken. De 'dwaze
moeders van de Plaza de Mayo'
herinneren met hun wekelijkse
protesten voor het presidentieel
paleis aan de tienduizenden die
tijdens de junta zijn 'verdwe
nen' en vermoord, maar hun
oproep tot gerechtigheid laat de
meeste Argentijnen koud. Ze
Bewoner wil vooral rust na verlaten Big Brotherhuis
„Ik kan absoluut niet tegen onrechtvaardig
heid", zegt Ed nadat hij zaterdag alsnog het Big
Brotherhuis in Almere heeft verlaten. Bij het
hek staan zijn vrouw Caroline met de pasgebo
ren Lilly, zijn kinderen Jim en Nina en beste
vriend Frank van der Laan. „Ik wilde een daad
stellen, laten zien dat regels soms niet eerlijk
zijn. En datje dan daartegen iets moet doen."
Afgelopen donderdag besloot
de 48-jarige Ed om niet uit het
Big Brotherhuis te gaan nadat
hij door het overgrote meren
deel van het pubiiek was weg
gestemd. Hij maakte dit besluit
in de live-uitzending van Vero
nica kenbaar. De bewoners, de
BB-leiding en de kijkers kregen
ineens te maken met een ande
re Ed. Hoe kon het gebeuren
dat het rebelse in hem wakker
werd? „Bij het feestje van vorige
week had de geit de draadjes
van onze zenders stuk gevreten.
Wij, en ik dus ook, kregen daar
voor in de dagboekkamer - uit
het zicht van de kijkers - enorm
op ons donder. Kijk, na die
schreeuwsessie hebben ze ken
nisgemaakt met een andere Ed.
Ik kan daar niet tegen. Dan
kom ik in opstand."
Hij vervolgt: „Op een feestje in
je eigen huis sneuvelt ook wel
eens wat. Natuurlijk zijn wij wel
zuinig op die spullen. Maar we
hebben niet eens een goede
schroevendraaier om het te re
pareren."
Dit is volgens de 48-jarige Ed
een van de voorbeelden die de
leiding van het Veronica-pro-
gramma kan uithalen, zonder
dat de BB-fan er iets van merkt.
„Je zit 24 uur in het huis en er
wordt maar een halfuur uitge
zonden. In het huis laten de
medebewoners ook niet voort
durend hun echte emoties zien.
Je gevoelens worden niet altijd
even goed aan de kijker ge
toond, maar daarop word je wel
beoordeeld. Alleen als bewoner
weet je hoe je je voelt."
En daar kwam vorige week nog
eens zijn nominatie bij. Hij
werd door tweederde van de
BB-kijkers naar huis gestuurd.
„Ik vind het niet eerlijk dat een
nieuwkomer zo makkelijk kan
worden weggestuurd. Op die
manier krijg je nooit de kans
om te laten zien wie je bent. Ik
wilde een eerlijke kans. Het on
recht dat mij was aangedaan
moest worden goedgemaakt."
Het productieteam is blij dat Ed
- die met zijn actie zorgde voor
een 'wereldprimeur', want nog
niet eerder was dit bij een van
de buitenlandse Big Brothers
gebeurd - vrijwillig vertrok. An
ders, zo verzekerde hoofdre
dacteur Hummie van de Ton-
nekreek vrijdag, 'had internet
op zwart gegaan en hadden we
hem eruit gehaald'. Met dat 'op
zwart' bedoelt Van de Tonne-
kreek 'aan het zicht van de kij
ker onttrokken'. Ed: „Ik liet me
hierdoor niet intimideren en we
hebben afgesproken dat ik een
waardig afscheid zou krijgen.
Bij het hek wilde ik alleen men
sen van wie ik onvoorwaardelijk
hou: mijn vrouw, kinderen en
vriend."
Thuis in Scheveningen gaat de
telefoonstekker eruit. „Ik wil nu
in alle rust genieten van mijn
gezin", zegt Ed die na zijn 'vrij
lating' veilig in de studio van
Big Brother zit. „De spanning is
de laatste twee dagen enorm
geweest. Misschien was het
blijven wel een onbezonnen
daad, maar wel het beste wat ik
ooit in mijn leven heb gedaan.
Al is er maar één kijker die be
grijpt dat je soms ergens voor
moet staan. Ik droom dat die
genen die mij snappen elkaar
met een opgestoken duim be
groeten, dan heb ik m'n doel
bereikt."
Ed's weigering is wel goed voor
het programma geweest. Sinds
donderdag zijn de kijkcijfers,
die erg tegenvielen, enorm ge
stegen. Ed was het gesprekson
derwerp van de dag. De inter
netsite www.big-brother.nl is
enige tijd buiten dienst ge
weest, omdat teveel internetters genstanders. Big Brother is in
tegelijk wilden zien hoe het er- één klap weer populair. Alles
voor stond. Ook de telefoon bij lijkt geoorloofd in de strijd om
de commerciële omroep stond de kijkcijfers, al houden de om-
roodgloeiend van voor- en te- roep en de producent John de
Mol vol dat er 'niets maar dan
ook niets' in scène is gezet.
TIMOTHY BELDMAN
zijn een toeristische attracj
geworden.
„Het is slechts een van de]
problemen die we op dit m
ment hebben, en zeker nia
belangrijkste", aldus een\i
bijganger. De wankele ecoi
mie, de gebrekkige infrasQi
tuur, de lijst is lang, en dei
lopers in de dictatuur prijk
niet bovenaan.
De oproep van hoogleraar
Boven, dat het Nederlands
binet afstand moet nemen
de uitspraken van Zorregui
wordt dan ook niet begrepi
„Het Nederlandse kabineti
toch niet verantwoordelijk
de junta?" Alleen computei
grammeur Roberto vindt hi
'goed' dat Nederland bezw
opwerpt tegen de mogelijki
schoonvader van de kroon
prins. „Maar, een vraag, \va
heeft dat te maken met die
Maxima? Zij is het toch die
die prins trouwt en niet har
vader?"
HANS JACOBS
Nederlandse
wereldkampio
mmmikub
De 25-jarige Carla van Peil
Alphen aan den Rijn is gist
in Parijs wereldkampioen
mikub geworden. In de fin
die gehouden werd op del
toren, versloeg zij rivalen 1
pan, Israël en Polen doors
te combineren en vooral v
wachten. Want wachten,
waar het om draait bij run
kub. En natuurlijk het zos
mogelijk dertig punten op
leggen.
Het opbouwen en berekei
van goede cijfercombinati
die dan in één beurt op tal
leggen, is de enige manier
wereldkampioen te worde
weet Carla van Perlo. „Jei
niet dat de tegenstanders
deel hebben van jouw sta
De beste tactiek is lang wï
en dan in één keer uit", le
kersverse wereldkampioa
Een tactiek die ook risico'
veel stress met zich meebi
Zeker met de tijdslimiet vj
minuut per beurt. De ham
van de spelers flitsen bij de
slissende minuut over det
Het risico met een plankv
stenen de boot in te gaa
men de deelnemers voc
„Het gaat immers in de
plaats om het aantal ov«
ningen", legt Van Perlo uil
vier spelers die na de vr -
den de meeste kruisjes
hun naam hadden, kwalif
den zich voor de finale. In
eerste voorronde lootte V;
Perlo zwaar; de Japanse
Italiaanse kampioenen, tv
toppers, zaten aan haar ta
De Japanner won de eerst
twee spellen, daarna sloej
Italiaan toe maar het laats
potje was voor Van Perlo.
naaide daarmee de Japan
die nog niet uit was gegaa
oor aan: 200 strafpunten.
's Middags, aan een zwak
tafel, won Van Perlo allev
spellen en kwalificeerde z
voor de finale. De Israëlis
de Japanse en - verrassen
13-jarige Poolse kampioe
den dat ook. Met weids
op de skyline van Parijs b
den zij elkaar. Ook hier \vt
drievoudige Nederlandse
pioen. Het wachten, uitlo
en doorzien van de plann
van tegenstanders („Den
niertjes van anderen ken
tussen wel") betaalden zi
En toen was er de hoofdp
een wereldreis.
Een album vol röntgenkiekjes
ken, dat ze na drie kwartier ruzie krijgen over
wie er met z'n hoofd op de middenarmsteun
van de achterbank mag liggen en dat mijn echt
genote na een uur achterstevoren in haar stoel
hangt om op hun gezichten de chocola van een
onderlaag van kleverig lollysap te vegen. En ac
cepteer ik dat deze uurcyclus zich herhaalt tot
dat we op onze plek van bestemming zijn. Waar
ze vervolgens binnen 48 uur rijp zijn voor een
ritje naar de plaatselijke Eerste Hulp.
Van onze kinderen hebben we inmiddels meer
röntgenfoto's dan vakantiekiekjes. We zouden
een macaber album kunnen samenstellen met
opnamen van gebroken en gescheurde onderde
len van het menselijk skelet. In de regel hebben
wij die röntgenfoto's helemaal niet meer nodig
om te constateren wat er loos is. Ervaringsdes
kundigen, zijn we. 'Die precies weten hoe laat
het is als ons zoontje na een val van de wip op
een bepaalde manier naar zijn schouder grijpt,
zijn arm de rest van de ochtend ontziet en blijft
klagen over pijn vlakbij zijn nek. Tegen beter
weten in brengen we nog een bezoek aan de
Marksburg (de enige nog ongerepte burcht uit
de dertiende eeuw langs de Rijn), waar we door
de martelkerkers worden rondgeleid door ie
mand met twee klompvoeten en een stok. die
door mijn zoontje openhartig met Quasimodo
wordt vergeleken. Die blijken ze ook in Duits
land te kennen, zie ik aan het gezicht van onze
gids.
Ik vrees dan ook het ergste als de behandelend
arts van het St. Elisabeth Krankenhaus in Lahn-
stein - de volgende attractie in ons dagprogram
ma - een negroïde man met een vriendelijke ge
laatsuitdrukking blijkt te zijn. Onze jongste ont
wikkelt sinds hij het Journaal kijkt interessante
theorieën over het ontstaan van de verschillende
rassen. ,,Van oorlog krijg je bruine mensen", is
de meest recente die hij me voorlegde. Maar nu
heeft hij het te druk. De arts kijkt met enige ver
bazing naar het slachtojfer, dat in de wachtka
mer eigenhandig de speelgoedhoek aan het ver
bouwen is en met een van pijn vertrokken ge
zicht plastic boxen met houten speelgoed en do
zen lego versjouwt. Met een hulpeloos gebaar
maak ik de geneesheer duidelijk dat ik hem dat
ook al een keer of tien tevergeefs heb afgeraden.
Uit de foto's blijkt trouwens dat 'Er diesmal
Gliick gehabt haf, zoals de in het Duits nage
synchroniseerde arts het uitdrukt. Direct naast
de breuk van de vorige keer zit een flinke zwel
ling, maar gebroken is er niets. Omdat hij weet
dat onze herfstvakantie net is begonnen, neemt
de dokter met het vriendelijke gezicht afscheid
van ons meteen oprecht hartelijk 'AufWiederse-
hen'.
Nog drie keer stuur ik in de dagen daarop bij
het bordje 'Campingplatz' linksaf naar het
'Krankenhaus'.
Niks aan de hand, hoor.
Macht der gewoonte.
Op de c
2 U2-
album All that
you can't leave
behind staat een
bijbelse verwij
zing. De bandle
den hebben de
cover vlak voor
het ter perse
gaan van het album persoonlijk gewij
zigd. Op de cover staat een foto van de
band op het vliegveld Charles de Gaul
le in Frankrijk. Op een bord in de ver
trekhal, dat achter de bandleden staat
afgebeeld, staat J33-3. Dit is een ver
wijzing naar het boek Jeremiah,
hoofdstuk 33, vers 3. In deze passage
staat: ,,Roep mij en ik zal antwoorden
en belangrijke en verborgen zaken ver
tellen die je niet wist." Een woord
voerder van de band kon niet zeggen
wie de verandering op zijn geweten
heeft. Hij kon wel bevestigen dat de
tekens op het bord een directe verwij
zing zijn naar de bijbelpassage. Op de
oorspronkelijke foto stond het vertrek-
nummer van een vliegtuig.
enselijk
De KANGOEROE dii
heil zou hebben gez
in het Londense Bei
ham Park blijkt niet
staan. 'Het Beest va1
Beckenham' is het»;
van grappenmakers
geruchten in de wei
hielpen en zeer waa(,
schijnlijk valse poot
drukken maakten
richten over de kar#
lokten filmploegen!11
over de hele wereld f'
het park. Vermeend
pootafdrukken zijnU
del ijk vergeleken m 11
drukken verkregen!I(
opgezette exemplar D
het Natural History
um in de Britse hoo
stad. „Alle mensen
zeiden wat te hebbe
zien, bleken dat uit
tweede of derde ha' d
hebben. Het bewi|S
flinterdun", aldus«
plaatselijke functie*H
Ed sluit zijn gezin in zijn armen nadat hij zaterdag alsnog het Big Brotherhuis heeft verlaten.
FOTO ANP
1 KASTERMANS
Het is niet zo dat we er de stadjes speciaal op
uitkiezen. Muur hel is wel mooi meegenomen
als er direct onder het bordje 'Campingplatz'
(naar rechts) ook een bordje 'Krankenhaus'
(naar links) staat. Als een nazaat op de wip jeuk
aan zijn neus krijgt, bijvoorbeeld, en één hand
vrijmaakt om te krabben en anderhalve meter
lager in het zand bijt, bovenop de plek waar
hij vorig jaar (op een andere camping) een
sleutelbeen brak toen hij de glijbaan op wil
de lopen, in plaats van eraf te glijden.
Er zijn kinderen die van zes hoog naar be
neden vallen op een betonnen plaat, het
stof van hun kleren slaan en vrolijk
boodschappen gaan doen voor hun
ouders. Die van ons kunnen van een
rubberen tegel op een schapenvacht
stappen en allebei hun armen en be
nen breken (en boodschappen doen, ho
maar). Waarom neem ik ze nog mee op va
kantie?. vraag ik mij af, als ik weer eens een
dinsdagmiddag verdoe in de wachtkamer van
een lokaal ziekenhuis, dit keer in Lahnstein,
aan de Rijn. Voor kleine huisdieren zijn in de
regel prima opvangmogelijkheden, maar om de
één of andere nog niet opgehelderde reden kan
ik niet zonder m 'n nakomelingen op reis. Dus
onderga ik dat ze net buiten de gemeentegren
zen al informeren in welk land we zijn, dat ze
na een kwartier (en nog zeker 400 kilometer te
gaan) 'We zijn er bijna' beginnen te zingen, dat
ze na een half uur gaan zeuren om eten en drin-
