In een theater is het publiek de baas
Cultuur Kunst
Speelse romanbewerking
door Yvonne van den Hurk
Het Kind in Cobra
Première Kuifje, de musical, in Antwerpen
Galili Dance
en Ginko
weinig
indringend
Apollo Ensemble sfeervol
11IJDAG 27 OKTOBER 2000
Witte wolk in rood
'Er is een verhaal over een Ja
panse kunstenaar die 25 jaar
op een berg ging wonen om
die berg te kunnen schilde
ren. Na die vijfentwintig jaar
kwam hij terug en zette één
streep op papier. Eén streep,
maar een hele rake. Zo was
Kees Buurman ook. Alles wat-
ie maakte was raak'.
De Leidse fotograaf Frans
Rombouts vertelde dit ver
haal aan het Leidsch Dagblad
na het overlijden van Buur
man in 1997. In een flauw
stukje in deze krant van
maandag jl. werd Buurman
getypeerd als een 'provinciale
noot' en zijn werk als 'achter
haald' en 'kennelijk op een
idee gebaseerd'. Onnozeler
kan het bijna niet, al heb ik
best begrip voor de jaloerse
blikken van andere kunste
naars. Voor veel kunstenma
kers in deze contreien geldt
immers dat het niet lang
meer kan duren of je krijgt
hun werk gratis bij aankoop
van een bankstel. In kleurtjes
die precies bij de gordijnen
passen.
De rake strepen van Kees
Buurman passen zelden bij
de gordijnen. Ze te begrijpen
en waarderen kost soms veel
moeite. Ik kwam voor het
eerst met zijn abstracte werk
in aanraking bij de Leidse
Kunstuitleen. Toen ik het ge
leende 'Elementair land
schap' na een paar maanden
terugbracht besloot ik Buur
man op te zoeken. Dat was
begin jaren negentig. Buur
man hield een paar keer per
jaar open huis om belangstel
lenden in de gelegenheid te
stellen zijn werk te zien en te
kopen. Hij had het helemaal
niet zo op prestigieuze gale
ries en noemde zijn galerie-
aan-huis dan ook gewoon 'de
Kees Buurman Winkel'. Het
was natuurlijk helemaal geen
winkel. Kees en Adriana
Buurman waren altijd even
gastvrij en voor je wist zat je
in de woonkamer een eind
weg te kletsen met koffie en
speculaas.
Eind 1993 zag ik bij Buurman
op zolder 'Een witte wolk in
rood' (acrylverf op doek). Het
was groot (2.10 x 1.20 meter),
knalrood, met een beschei
den wolkje in wit, een nog
kleiner wolkje rechtsboven en
onderin een donkere horizon.
Ik liet me verleiden het schil
derij op proef thuis te laten
bezorgen, alwaar het de inte-
rieurverzorgster de vol
gende ochtend
een lichte stuip bezorgde.
Zelf moest ik ook erg aan het
doek wennen. Het was prach
tig, maar te groot, te rood, te
overheersend aanwezig en
het paste absoluut niet bij de
gordijnen of bij wat dan ook.
De worsteling met de 'witte
wolk in rood' heeft lang ge
duurd. Na een paar maanden
belde ik Buurman om hem,
met de nodige schroom, te
vragen of hij het maar wilde
komen ophalen. Maar Kees
had geen auto en geen haast.
Uiteindelijk heeft hij mij lan
ger dan een half jaar de tijd
gegund naar de 'witte wolk in
rood' te kijken. Niet om er
aan te wennen, maar om te
ontdekken, verbazen, te
groeien... Een halfjaar, kom
daar in een galerie maar eens
om.
Buurman vertelde me ook
welke mentale en lichamelijk
krachtinspanning het had ge
kost dit doek te maken. Niet
het rood of de horizon onder
in het doek hadden zoveel
energie gekost. Daaraan had
hij rustig kunnen prutsen.
Maar die witte wolk... die
moest hij in een paar secon
den, in opperste concentratie
en samenballing van energie,
in één enkele streek goed op
doek zetten.
De explosie van concentratie,
de ontlading spat van het
doek af. Het is helemaal niet
meer te groot, en het rood is
niet zo rood maar heeft een
breed spectrum aan tonen
die bij een verschillende lich
tintensiteit dan weer broeie
rig, dan weer rustig overko
men, met alle mogelijke tus-
sen-nuances. De wolk, het
rood en de horizon zijn ei
genlijk perfect in balans en
brengen rust en harmonie in
de omgeving. Het doek hangt
nu drie maanden in De La
kenhal waar ik het regelmatig
moet bezoeken om niet in
onbalans te raken.
Voor mij is Kees Buurman ie
mand die zich niet alleen on
derscheidde door zijn kunste
naarschap, maar ook door
zijn spiritualiteit, individuali
teit en ambachtelijkheid.
Daarvoor heeft hij ook buiten
deze regio veel waardering
ondervonden. Hij heeft zich
echter nooit gecorrumpeerd
om in de belangstelling te ko
men. Buurman was een be
minnelijk mens, een beschei
den kunstenaar, wars van el
ke vorm van snoeverij. Ik ben
er blij mee dat ik hem
gekend heb.
•JAN RIJSDAM
theater recensie
wunand zeilstra
Voorstelling: 'Moord, een bekentenis'
naar de roman 'Een nagelaten bekentenis'
van Marcellus Emants door Yvonne van
den Hurk Regie: Anny van Hoof Spel:
Yvonne van den Hurk en Nelleke Zitman.
Gezien: 26/10, LAKtheater Leiden.
'Meneer heeft mevrouw ver
moord'. Het hoge woord is er
direct bij aanvang van de voor
stelling al uit. Aan het woord
zijn de twee dienstmeiden die
stille getuigen van deze wan
hoopsdaad zijn geweest: 'We
hebben alles gezien en gehoord
en gezwegen, zoals het meiden
betaamt.' Maar ook al zijn ze
tot zwijgen gedoemd, onderling
praten ze tegenover elkaar hon
derduit. Aldus is 'Moord, een
bekentenis' naar de roman 'Een
nagelaten bekentenis' van Mar
cellus Emants opgezet.
Yvonne van den Hurk, die
één van de twee dienstmeiden
speelt, heeft deze vrije bewer
king gemaakt. Heel ingrijpend
is daarbij de perspectiefwijzi
ging die ze heeft doorgevoerd.
In de roman blikt de ik-persoon
terug op zijn eigen leven ten
einde een rechtvaardiging te
vinden voor zijn daad. Hier in
deze bewerking zijn het de twee
dienstmeiden die al pratend en
fantaserend tot een soort re
constructie van het motief voor
deze moord komen.
Actrice Van den Hurk debu
teert hiermee als tekstschrijf
ster. Haar debuut biedt spel-
technisch verrassende moge
lijkheden. Alleen al de toonzet
ting van deze bewerking is aan
zienlijk luchtiger dan je op
grond van de roman zou ver
wachten. Zelf probeert zij in
haar rol de opstelling van me
neer nog wel eens te verdedi
gen. Haar tegenspeelster Nelle
ke Zitman gaat veel verder en
maakt meneer bijna belachelijk
als de man die wel hevige ver
langens koestert, maar gewoon
het lef niet heeft om aan de be
vrediging daarvan toe te geven.
Eerst beschrijven ze met
speels gevoel voor horror de
moord die zij als het ware door
het sleutelgat hebben zien ge
beuren. Dan ontstaan de rol
lenspellen. Om beurten spelen
ze meneer of mevrouw of de
minnares. Van den Hurk en ze
ker ook Zitman die van haar al
le ruimte krijgt, kunnen hier
goed mee uit de voeten. Het
verhaal biedt perfect spelmate
riaal. Soms stoppen ze plotse
ling, uit angst voor ontdekking
omdat ze meneer boven horen.
Ook wij als toeschouwers horen
bijvoorbeeld de voetstappen.
Vaak zijn zulk soort hoorspel
toevoegingen goedkoop, hier
zijn ze raak gekozen. Het ver
plaatst je weer even in de posi
tie van de twee meiden die in
zekere zin in een lastig parket
zitten. Van den Hurk laat haar
fantasie de vrije loop en in ge
dachten brengen de meiden
meneer met twee messteken
om het leven.
Bij het verlaten van de zaal
ontvangen de toeschouwers
een folder. De roman van
Emants blijkt plots theaterma
kers te inspireren. Op 6 en 7 de
cember staat het Nationale To
neel met een geheel andere be
werking in het LAKtheater.
AMSTELVEEN Het beroemde schilderij 'Jongetje' (1950) van
Karei Appel wordt het Cobra Museum in Amstelveen binnenge
bracht. Het museum bestaat vijf jaar en dat wordt vanaf morgen
gevierd met de tentoonstelling 'Het Kind in Cobra'. De ruim 200
kunstwerken laten de invloed van de kindertekening op de kunst
van Cobra zien. Het resultaat is volgens het museum een expositie
die uitblinkt in spontaniteit veelkleurigheid en kinderlijke figura
tie. Op 12 november vindt de feestelijke publieksopening plaats in
de vorm van de prijsuitreiking van de landelijke tekenwedstrijd
'Hoera Cobra'. De circa 100 ingezonden tekeningen maken deel
uit van de expositie, die verder bestaat uit Cobra-kunstwerken, on
der meer afkomstig uit de eigen collectie. Het geheel is te zien t/m
28 januari.
foto anp
dans recensie
maarten baanders
Voorstelling 'Things I told nobody' door
Galili Dance i.s.m. Ginko. Gezien 26/10,
Leidse Schouwburg
Niets is zo kenmerkend voor
een mens als het feit dat hij kan
denken. Toch is het uiteindelijk
het lichaam dat doorslaggevend
is voor ons bestaan. Ons li
chaam bepaalt hoe we onze
weg op de wereld zoeken, hoe
we contact leggen met onze
omgeving, hoe kwetsbaar we
zijn en aan het lichaam is ook
het duidelijkst onze eindigheid
af te lezen. Geen kunstvorm
leent zich er zo goed voor ons
lichamelijk bestaan te onder
zoeken als de danskunst.
Choreograaf Itzik Galili en
zijn groep Galili Dance kregen
de kans dit gegeven nog eens
een extra sterk accent te geven,
doordat hij kon samenwerken
met de Japanse groep Ginko,
die uitsluitend bestaat uit dan
sers ouder dan 60 jaar. In Ne
derland is het uitzonderlijk dat
dansers op die leeftijd nog ac
tief zijn, maar in Japan genieten
oude, gerijpte dansers veel aan
zien. Galili staat bekend om zijn
originele bewegingstaal en pak
kende thema's. Dat maakt het
des te teleurstellender dat zijn
samenwerking met Ginko tot
een zo weinig indringende
voorstelling heeft geleid. De be
wegingsstijl van de Japanse
dansers valt naast die van de
jonge deelnemers op door be
zonkenheid en een bescheiden
gratie. Helaas zijn ze te kort te
zien om te ontroeren en ook
maken ze geen gebaren waar je
van opkijkt. Maar wat vooral te
weinig uit de verf komt, is de
confrontatie met de jonge dan
sers. Er is maar één moment
waarin je ziet wat voor prachti
ge mogelijkheden de combina
tie tussen Galili Dance en Gin
ko biedt. Dat is een duet van de
grote, stevige danser Philipp
Stummer en de kleine, tengere
Teruko Fujisato. Als je haar
breekbare lichaam ziet. vlak on
der het krachtig opzwaaiende
mannenbeen, gaat er een rilling
door je heen, zo open en direct
wordt haar kwetsbaarheid hier
neergezet. En zo mooi ook ont
wikkelt ze daarna vanuit die
kwetsbaarheid haar eigen
kracht tegenover haar impo
sante partner, een kracht die
schuilt in rust en harmonie.
Meer van deze momenten
zijn er niet. Het grootste deel
van 'Things 1 told nobody' be
staat uit duetten en groepsdan-
sen van de jongerengroep. Met
name de groepsdansen missen
iedere verrassing en slepen zich
op den duur zelfs voort.
De première van de Belgische
musical 'Kuifje, De Zonnetem
pel', met teksten van cabaretier
Seth Gaaikema, vindt septem
ber volgend jaar plaats in Ant
werpen. Daarna volgen nog 79
voorstellingen in de Antwerpse
Stadsschouwburg. Vervolgens
zijn er begin 2002 met een an
dere cast vijftig opvoeringen in
het Waalse Charleroi.
Volgens uitvoerend produ
cent Mare Besson zijn er inmid
dels informele contacten met
Joop van den Ende om de mu
sical ook in Nederland op de
planken te brengen. Dat zou
pas op zijn vroegst in 2002 kun
nen gebeuren.
De hoofdrol in Kuifje is weg
gelegd voor de Vlaamse acteur
Tom Van Landuyt. De Neder
landse bariton Henk Poort
speelt de rol van kapitein Had
dock. Opmerkelijk is verder de
deelname van de Belgische
zanger Chris De Moor, die de
Grote Inca van de Zonnetempel
zal vertolken: De Moors vader
was jarenlang de rechterhand
van Kuifje-tekenaar Hergé.
Seth Gaaikema begon vorig
jaar met componist Dirk Brossé
en scenarioschrijver Frank Van
Laecke aan de creatieve voor
bereiding van de musical. Vol
gens Gaaikema leidde dat tot
een moeilijk proces, met diver
se artistieke conflicten.
„Na afloop van deze musical
zult u ook weten waarom kapi
tein Haddock drinkt", aldus
Gaaikema op de perspresenta-
ti? in Antwerpen. Hij toonde
zich tevreden over de samen
werking en het uiteindelijke re
sultaat. Dat is dichterbij de oor
spronkelijke versie van Hergé's
album gebleven dan vooraf
werd verwacht.
li dy van der spek
ert' Telemannprogramma door het
Ensemble Annelies Schraa, blok-
Thomas Oltheten, fagot, Freek
ap, gamba en Marion Boshuizen,
imbel Gezien: 26/10, Oudshoorn-
sekerk, Alphen aan den Rijn.
de toonsoorten ih de ge-
wevende stemmingen van
nwoordig allemaal even 'le-
r in de barok zijn er nog héle
^er lie en beduidend minder
lie toonsoorten. Vergelijk ze
0Ofir met riant aangelegde
exfdwegen in een oude stad
leine wat rommelige steeg-
iaar tussenin. Zo'n minder
lie toonsoort en zo'n zom-
steegje hebben overigens
een heel eigen sfeer. Het
in F groot en de Fagotso-
in f klein zijn daar een
mooi voorbeeld van. Niet altijd
even zuiver op de graad(meter)
maar bijzonder sfeervol.'
Zo ongeveer introduceert de
fagottist Thomas Oltheten de
twee eerste stukken van het
Telemannprogramma. Vooral
in de grauwe straatjes 'Mesto'
en 'Triste' is het voelbaar me
lancholisch. Zo opgewekt het
gekrulde thema van het Vivace
(Trio in F), zo droef en slepend
jammert de melodie in het
'Mesto' driemaal na elkaar in
gezet door fluit, cello en fagot.
Het is waar, Telemann is een
veelschrijver. Zijn muziek is on
derhoudend, makkelijk in 't ge
hoor liggend, meestentijds
lichtvoetig. Maar interessant als
mengeling van Engelse, Franse,
Poolse en zelfs Tsjechische
volksmuziek. En wat deze
avond met het Apollo Ensem
ble bovendien .verrassend
maakt, is de combinatie van
blokfluit, viola da gamba, clave-
cimbel met een barokfagot die
een roombotermild timbre
blijkt te bezitten.
Een eenvoudige continuo-
partij wordt met dit blaasin
strument een stuk uitdagender.
Die onderliggende partijen
(voor clavecimbel en fagot) zijn
overigens bij Telemann vaak
heel origineel. De fagot heeft
stukken meer te doen dan wat
voorspelbare gebroken akkoor
den spelen. In de sonate in f
laat Oltheten zijn instrument
klagen, zingen en zelfs swingen.
Heel muzikaal, wendbaar en
klankvol is het blokfluitspel van
Annelies Schraa. Al heeft de alt
een milder volume dan het pit
tige, helle sopraanblokfluitje
(Trio in Bes), overal blijft de
klank prominent aanwezig,
kleurt intens mooi met de fagot,
en contrastrijk met de viola da
gamba. Freek Borstlap speelt
een 'hoofdweg', de Gambaso
nate in a, én een Fantasie die
Telemann in twee opeenvol
gende nummers van zijn mu
ziektijdschrift 'Der getreue Mu-
sic-Meister' laat opnemen. Wil
de je deze sonate helemaal spe
len dan moest je toch wel beide
nummers kopen. Die Telemann
was ook een slimme zakenman.
In de Sonate in a laat Borst
lap alle kleuren van de regen
boog de revue passeren. Van
scherp en glashelder tot gedekt
en tragisch dof, zoals in het
zeldzaam mooi gespeelde 'soa-
ve'. Het Allegro dat Borstlap
laat huppelen en springen als
kwikzilver wordt jammer ge
noeg geremd door de claveci-
nist Marion Boshuizen. Haar
spel is té muzikaal, té plakkerig.
Het Trio in Bes lijkt een feeste
lijke 'allée', een stuk voor de lol
geschreven, waarin elk instru
ment zijn kleurige vlag laat
wapperen.
r!ckgroep Normaal verwacht in de Stadsgehoorzaal keurige toeschouwers die niet met bier smijten
310
„lowiefans mogen nummer downloaden
is angeles Popster David Bowie biedt zijn fans de mogelijk-
nci ?id om via het internet een nummer te downloaden dat per
nn igeluk niet op zijn nieuwe album staat. De software die hier-
a lor gebruikt wordt, is niet eerder op een dergelijke manier toe-
tee -past. Het nummer in kwestie is de live-versie van 'Ziggy Star-
h ist' dat op Bowie's recente album 'Bowie at the Beeb' had
na oeten staan. Door een productiefout bij platenmaatschappij
Creldl verlieten echter 250.000 exemplaren de fabriek zonder de
nvt wuste versie. Bowie, die beschouwd wordt als een internet-
rpt onier, vond dat zijn fans de kans moesten krijgen om het be-
ovi uste nummer alsnog in bezit te krijgen. Hij maakte een deal
et het internetjukebox-bedrijf Musicmatch.com en software-
Oidrijf Gracenote, dat gespecialiseerd is in muziekherkennings-
Ipuchnologie. Wie Bowie's laatste cd 'Bowie at the Beep' in zijn
imputer stopt en naar Musicmatch surft, krijgt na verificatie
n de cd toestemming om het nummer te downloaden. Zon-
'j een exemplaar van 'Bowie at the Beeb' lukt dat niet.
foto •reuters
fgelasting Toneelgroep Mimicri
;senaar Wegens ziekte kunnen de voorstellingen van de To-
elgroep Mimicri, vanavond, morgenavond en zondagavond
Theater Warenar in Wassenaar niet doorgaan. De toneel-
oep zou de komedie 'Op blote voeten in het park' van Neil Si-
on op de planken brengen. Wanneer de voorstellingen wel
lorgaan is nog niet bekend
ectificatie Hartebrugkoor
ui )en In het artikel over het Leidse Hartebrugkoor, gisteren
liel de kunstpagina, zijn enkele storende fouten geslopen. De uit
nei voeren Missa ad Fugam is van G.P. da Palestrina. Organist
on rt de Kort zal het koor begeleiden in Rome. Folkert Grondsma
3ac de organist die het Hartebrugkoor begeleidt aanstaande zon
ree g tijdens de eucharistieviering in de Hartebrugkerlc.
de |N HARRY DE JONG
een gewoon optreden
ik een paar liter fris en
en toch hoef ik niet één
tje naar de wc. Dat komt
at ik zo gigantisch zweet,
dat doe ik dus in zo'n the-
niet, met als gevolg dat ik
midden in het program-
ïaar de wc moet. Ik maak
een grapje als ik naar ach-
ga, waardoor de mensen
;en dat het bij het program-
loort."
Achterhoekse rockgroep
naai schrijft dezer dagen
ïeel nieuw hoofdstuk in z'n
ig bestaan. Bennie Jolink
n maten trekken voor het
langs de Nederlandse the-
Volgende week staan ze
Leidse Stadsgehoorzaal.
doen dat helemaal in stijl,
de muziek is akoestisch
heren zitten netjes op een
Ook van het publiek
It verwacht dat men keurig
zitten, beleefd applaudis-
en niet met bier smijt. El-
aorstelling begint stipt om
t over acht en dus kunnen
l<oerenrockers weer voor el-
>p huis aan. Kortom, de
ten van Normaal leiden
lenteel een leventje dat
wat minder hectisch is dan
leer ze op pad zijn langs de
(tenten in ons land en het
ïen om de oren vliegt,
theatertoer is bedoeld om
inlangs verschenen akoes-
ko:e album 'Effen Zitten' te
loten. De groep heeft er in-
Eei'els een' aantal theaterop-
c ns opzitten en vindt het
hele verademing. „Neem
r maar de kleedkamers,"
Bennie Jolink. „In die
tenten zijn dat soms stink
en, maar in de theaters
ze echt luxe. Niet dat we
moeilijk over die hokken
Bennie Jolink. „Normaal gesproken komen we pas thuis als de zon hoog aan de hemel staat, maar nu zitten
we voor middernacht alweer bij moeder de vrouw. En dat bevalt ons eerlijk gezegd best." foto cpd
hebben gedaan. We zijn altijd
heel bescheiden geweest en
hebben nooit als eis gesteld dat
er whiskyflessen in alle soorten
en maten en van bepaalde mer
ken voor ons klaar moeten
staan. Zo zijn we niet. Maar ja,
't is toch wel prettig, zo'n ver
warmde kleedkamer waar je
ook nog eens lekker kunt dou
chen."
Het is trouwens helemaal niet
zo gek dat Normaal met akoes
tische muziek op pad is, stelt
Jolink. „Wij repeteren altijd op
die manier. Een stem en een
akoestische gitaar, die moeten
het kunnen doen. Als je met
zulke eenvoudige middelen een
liedje niet interessant kunt ma
ken, dan is het geen goed num
mer. Want het wordt echt niet
beter als je er allerlei geluidsef
fecten aan toevoegt. De basis
moet goed zijn en dus repete
ren we sinds mensenheugenis
met onversterkte instrumenten.
En nu kunnen de mensen ook
eens horen hop we in onze ei
gen repetitieruimte klinken. Dat
is voor hen weer eens wat an
ders."
Maar voor de leden van Nor
maal zelf ook. Bennie: „In een
theater valt elke beweging op
die je maakt. Je hebt in het be
gin heel erg het gevoel dat je in
je blote kont staat." Neem al
leen de aankondigingen van de
nummers. Zoiets is in het thea
ter een verhaal apart, heeft
Bennie Jolink ontdekt. „Je moet
niet als een klokkenluider over
het podium strompelen en blij
ven zwijgen tot iedereen z'n in
strumenten gepakt heeft. Nee,
je moet onmiddellijk de aan
dacht van de mensen vragen,
anders ga je de mist in. En toch
hebben we niets ingestudeerd,
want een lesje opdreunen ligt
ons niet. Er moet een beetje ge
ïmproviseerd worden. En we
zijn nu na een stuk of acht op
tredens zo op elkaar ingespeeld
dat het lekker soepel gaat."
„In feite is in een theater het
publiek de baas," stelt Jolink.
„Als we elektrisch spelen op
een groot festival, dan zijn wij
de baas. Want dan gaat het om
power. Onze geluidsinstallatie
is ons wapen, bij wijze van
spreken. Daarmee ruien we ie
dereen op. Maar in het theater
is het anders. Dan zitten we
daar op het podium op een
stoel en beseffen dat de men
sen in de zaal eigenlijk de baas
zijn. Wij mogen daar zitten, dat
is een gunst. Het publiek is
trouwens heel anders dan in
een feesttent. Een keertje gin
gen ze met ontblote buiken in
polonaise door de theaterzaal
en daar wist ik even geen raad
mee. Want ze schreeuwden
overal doorheen. Maar dat was
een uitzondering."
„Wat trouwens ook heel gek
is: als we een liedje met een
grappige tekst zingen, dan ho
ren we de mensen lachen. Dat
hadden we nog nooit eerder ge
hoord. Dat soort kleine dingen
gaat namelijk aan je voorbij als
je altijd elektrisch versterlct
speelt. We moeten er ook nog
aan wennen dat iedereen met
een na het optreden weggaat.
Als je een kwartier na ons laat
ste nummer een blik in de foyer
werpt, dan is iedereen opge
donderd. Maar niettemin
schijnt ons publiek in de pau
zes toch heel wat om te zetten.
En tijdens optredens zie je
soms ook mensen weggaan en
dan met van alles onder hun
trui terug te komen. Bier, dus."
„Het voordeel is dat we nu el
ke avond op tijd naar huis kun
nen," aldus Jolink. „Normaal
gesproken komen we pas thuis
als de zon hoog aan de hemel
staat, maar nu zitten we voor
middernacht alweer bij moeder
de vrouw. En dat bevalt ons
eerlijk gezegd best."
Normaal is te zien op 1 no
vember in de Stadsgehoorzaal
in Leiden: 9 november in
Haarlem, 23 november in
Delft, 24 november in Dor
drecht, 27 november in Am
sterdam en 2 december in Den
Haag.
