Veel coryfeeën bij afscheid van Duinrell-gn
Atelierroute Oegstgeest
Gorki: 'En dan nu weer terug naar Belo
Kindereigenwijsheid en badkamerfanta
Eric Andersen over verloren
liefdes en dode vrienden
Relaties zijn het halve werk
voor Frank Schermer Voest
Cocktail/Cultuur Kunst
'Mister Heineken' gaat naar binnen
L' Espérance en De Kruik
zijn voorlopig niet te koop
MAANDAG 16 OKTOBER 2000
weeschool in
Oegstgeest
konden
kunstliefheb
bers het af
gelopen
weekeinde
kennismaken
met het werk
van plaatse
lijke kunste
naars. Het
was voor de
derde maal
dat ateliers
en andere lo
caties - on
dermeer ook
de Willi-
brordschool
- hun deuren
openden
voor de zo
genaamde
ateliersroute.
De bezoeker
kon er niet
alleen ken
nisnemen
van de artis
tieke presta
ties van de
leden van de
kunstenaars
vereniging,
maar ook een
praatje ma
ken met de
kunstenaars
of ze daad
werkelijk aan
het werk
zien.
foto dick
hogewoning
HANS KEUZERS
Optreden Gorki. Luc de Vos - gitaar, zang. Erik
van Biesen - bas, Eric Bosteels - drums Gezien:
14/10, LVC Leiden
Noordkaap, De Mens en Gorki zijn
drie interessante Vlaamstalige bandjes
die verschrikkelijk goed boeren in Bel
gië maar het Nederlandse publiek nog
moeten veroveren. Luc de Vos, front
man van Gorki, zei het zaterdag bij
zonder treffend. ,,Eén platenzaak in
Leiden heeft onze laatste plaat, maar
snel want ze hebben maar één exem
plaar!"
Live rommelt de band met zijn ro
buuste sound lekker in de alternatieve
hoek en zet er een extra tandje bij.
Gorki is door die keuze niet te vergelij
ken met welke andere Nederlandstali
ge band dan ook. Het opzwepende
'Mijn dierbare vijand', over de strijd
binnen een relatie, heeft sterke ver
wantschap met de sound van ex-Hüs-
ker Dü gitarist Bob Mould. Er zijn sim
pele, maar stuwende baslijnen, speel
se drums en een stevig, rafelig gitaartje
van Luc de Vos, die met zijn raspende
hese stem zijn leed vertelt.
'We zijn zo jong' bezit een heerlijke
drive en Luc de Vos slingert zijn hoeki
ge spel - met ongekende slordigheden
dat wel - ongegeneerd de zaal in. De
aangeschoten bandleider heeft vol
doende zelfkennis. Sorry voor deze
hele slechte solo", roept hij, om te ver
volgen met een hilarische AC/DC-riff
of een flard van het Wilhelmus.
Die grappen halen de vaart een
beetje uit het optreden, maar zijn ner
gens over de top. Ironie en sarcasme
gaan hand in hand. „Het gaa
dood én over Hollandse fri
niet te vreten zijn." Of evenl
lemaal superhits in België, m
leven nog in de Middel
Mooie gevoelige liedjes over
night-stand meisje 'Mollie' m
pische Billy Bragg-achtige at
aanslag. Of het snijdende 'I
ziel vooral', waar de ironisch
gen tweede zin door de pap
Luc de Vos 'maar vooral mi
lichaam' voor voldoende
zorgt.
Na het mooie 'Punk=dood' b
de Vos met heel veel gevoel
derstatement een einde aan
peutische muzieksessie: „E
wij hierna weer terug naa
want daar is het óók fantast
ja... soms!"
PAULIEN KOOPMANS
Voorstelling: 'Wiesje wast zicht af' door Theater
Artemis Regie Matthijs Rümke Gezien: 15/10,
LAKtheater, Leiden.
Samen tandenpoetsen, in bad en op
de wc. Sommige kinderen hebben een
onzichtbaar vriendje. Een fantasie-
vriend, waarmee je de wereld van vol
wassenen te lijf kunt gaan. Wiesje, het
meisje in de voorstelling 'Wiesje wast
zich af heeft er verschillende: een
sprekend washandje, een zingende ra
gebol en een stuk of vijf kwakende
badeendjes. Bijna alle voorwerpen in
haar badkamer komen in deze kleu
terslapstick tot leven. Theater Artemis
speelt met deze voorstelling in op het
soms kleine verschil tussen fantasie en
werkelijkheid.
Het stuk gaat over Wiesje, een dood
gewoon meisje met een bril en een lui
oog. Ze wil niet naar bed, hoewel haar
vader vindt dat het bedtijd is. In de
voorstelling staat het dagelijkse naar-
bed-ritueel centraal. Net als ieder an
der kind verkent Wiesje haar grenzen.
Omdat ze alles zelf wil doen, blijft haar
vader in de woonkamer voetbal kijken
op tv. Wiesje moet daarom zelf in bad,
plassen en haar pyjama aandoen,
maar daar komt niet veel van terecht.
Overal lonken voorwerpen naar Wies
je. Het washandje zeurt, de wc laat
scheten (Willem Villeroy Boch) en de
tube tandpasta gaat dood als Wiesje te
hard in hem knijpt.
De voorstelling barst van de alle
daagse en herkenbare situaties. Als
Wiesje bijvoorbeeld vast zit tussen bad
en badkamerkrukje gilt ze om haar va
der, maar zodra hij komt aanrennen is
hij niet meer nodig. Ook de dialogen
tussen vader en dochter zijn ijzersterk.
De vader wordt soms bijna
hoop gedreven door de kin
van Wiesje. Als hij zegt: ,,Bril<
kan je je niet wassen." Dana
Wiesje: „Maar dan zie ik niel
zijn er nog tientallen staaltje
dereigenwijsheid.
Hoewel Artemis de voorsti
een 'komisch duel tussen i
meisje en een levende' b
noemt, is het stuk niet alli
grappig. 'Wiesje was zich af
een serieuze ondertoon. Tij
stuk wordt Wiesje alsmaar
de badkamer verandert voor
je steeds meer in een nacht'
blijkt niet meer in staat oir
dachten te bestrijden en zelf
der komt uiteindelijk in de
de levende badkamervoorwt
daarmee laat Artemis in i
voorstelling zien wat er kan
als je fantasie op hol slaat.
MUZIEK RECENSIE
HANS KEUZERS
Concert Eric Andersen - zang, gitaar, pia
no Gast saxofoniste Nena Borg. Gezien
13/10, Q-bus, Leiden
'Back to the country with the
flowers and the beautiful wo
men'. Dat zijn de eerste woor
den van de singer-songwriter
Eric Andersen in het Leidse Q-
bus. De onverbeterlijke rokken
jager zingt de eerste verloren
liefde met de prachtige poëti
sche volzin T haven't always
been faithful, I haven't always
been true' meteen maar van
zich af. Soms zit het in het le
ven mee en soms zit het tegen.
Als je de levenscyclus van Er
ic Andersen onder de loep
neemt, zit het vooral tegen. Zijn
leven staat bol van net-niet-ge-
lukte contracten - Brian
Epstein wilde hem in '67 al
vastleggen - zoekgeraakte tapes
en haat-liefde-verhoudingen
met mede-popsterren. Op zijn
laatste album 'You can't relive
the past' schuift bij het overi
gens voorspelbare titelnummer
bijvoorbeeld zomaar Lou Reed
aan.
Die laatste cd laat hij ditmaal
geheel links liggen. Eric Ander
sen vertolkt zijn liedjes op een
zeer ingetogen manier. Het zit
hem niet in zijn wervelende gi
taarspel, het gebruik van span
nende akkoorden of de bijster
interessante tokkels. Toch word
je meegezogen in de slipstream
van zijn donker gekleurde
songs en val je vrijwel onmid
dellijk voor zijn zwaar door
rookte, warme, intense stem.
Het prachtige 'Meadowlark'
schrijft Andersen samen met
Townes van Zandt. Ook die ta
pes raken zoek, maar worden
weer opgeduikeld. Daar laat de
man zich van zijn donkerste
kant zien en zingt hij 'All my
friend are dead and gone and I
am growing old'. Een paar pia
no-akkoorden bij het samen
met Rick Danko (The Band) ge
schreven 'Blue River' zijn vol
doende om je grandioos in te
pakken.
Hoog aangeschreven stond
Anderen begin jaren zeventig
bij de folkscene. Thirsty Boots',
vertolkt vlak voor de pauze,
klinkt echter belegen en be
hoorlijk gedateerd. Eric Ander
sen zit tijdens de pauze relaxed
in kleermakerszit op het toneel.
Heeft voor iedereen een praatje
zet wat handtekeningen en ver
koopt nog wat cd's die moeilijk
in de handel te krijgen zijn.
Na de pauze roept de oude
'folkie' de hulp in van saxofo-
niste Nena Borg. Andersen ver
telt dat hij op zijn vrije dag wil
de oefenen maar Nena be
schrijft dat 'rehearsal een nega
tive attitude is' en de saxofiniste
krijgt meer dan gelijk. Bij 'Vio
lets of dawn' en 'The Moonlight
river song' laat Nena Borg haar
hemelse saxtonen prachtig
dwarrelen rond de gitaartokkels
en geeft de sound juist dat
beetje extra dat je mist bij Eric
Andersen solo. Commercieel
succes zal er voor Andersen wel
niet meer inzitten. Maar de
liedjes van de man blijven nog
altijd boeien.
Fotograaf Paul Huf (links) opende de 3e Salon des Antiquaires Lisse. Frank Schermer Voest (eigenaar van
de Oude Pastorie) kijkt tevreden toe. foto dick hogewoning
Oud-politicus Elco Brink
man, cabaretier Seth Gaai-
kema en nu weer beroemd fo
tograaf Paul Huf: hoe lapt de
Lissese antiquair Frank Scher
mer Voest het toch iedere keer
om zijn Salon des Antiquaires
door zulke prominente Neder
landers te laten openen? Let
wel: met slechts een flesje wijn
als vergoeding?
„Kwestie van relaties", grijnst
Schermer Voest. Sleutelfiguur
in deze is Seth Gaaikema, in
wiens band Frank jarenlang als
drummer werkte. Ze zwierven
de hele aardbol over en kwa
men in die hoedanigheid Paul
Huf ooit in Aruba tegen. De
beroemde fotograaf (78 inmid
dels) werd gecharterd voor de
opening van de derde Salon in
de Lissese Oude Pastorie. Een
soort TEFAF, maar dan op iets
bescheidener schaal. Maar wel
met alle kwaliteit van de Maas
trichter kunstbeurs. Met juwe
len van Fabery de Jonge, iko-
nen van Jan Morsink en antie
ke klokken van Gude, om maar
een paar dwarsstraten te noe
men.
Wanneer zijn de relaties 'op'?
Schermer Voest: „Nee, dat gaat
alleen maar door. Door de één
leer je de ander weer kennen,
heel leuk." Aan bekende ge
zichten dan ook geen gebrek
bij de opening. Burgemeester
en wethouders van Lisse ston
den er aan de champagne,
evenals Shirley Fagel, vrouw
van topkok Paul Fagel. Char
les Dumas, directeur van het
Rijksinstituut voor Kunsthisto
rische Documentatie, kwam
kijken, evenals Marjon Klin
kenberg, hoofd van de specia
le KLM-dienst die ministers en
staatshoofden op Schiphol be
geleidt.
Jan van Aalst en Hans Seis-
veld maakten van de recep
tie van Maarten Collée gebruik
om de aanhoudende geruch
ten over een op handen zijnde
verkoop van hun zaken te ont
zenuwen. Daarvan is volgens
de uitbaters van L' Espérance
en De Kruik absoluut (nog)
geen sprake. Ze zouden het
zelf 'zonde' vinden als hun
bruine kroegen zouden ver
dwijnen.
,,L' Espérance en De Kruik zijn
als broer en zus, twee tenten
die bij Leiden horen. Daar
moet je zuinig op zijn", aldus
Van Aalst, die nog veel te veel
plezier zegt te beleven aan zijn
café op de hoek van de Kaiser-
straat en het Rapenburg om
ook maar over verkoop na te
denken. „Misschien dat ik dat
in 2014 eens ga doen. Dan ben
ik 65 en dat lijkt me in meer
merhand werd beschouwd als
'mister Heineken'.
„Anderen denken dan snel dat
je een luizenleven hebt. Voor je
baas ergens een biertje drinken,
mooier kan het toch niet? En
het is ook een wereldbaan,
maar dat werk gaat wel altijd
door. Je moet overal aanwezig
zijn, want potentiële klanten
moeten je live kunnen aanspre
ken. Telefonisch werkt dat niet,
dus moet je overal je gezicht la
ten zien. Daardoor stomp je op
een gegeven moment af en zie
je niet alles meer. Dan wordt
het tijd voor een ander met een
andere benadering", aldus Col
lée, die het in zijn nieuwe func
tie bij de bierbrouwer in elk ge-
opzichten een leuk tijdstip,
omdat L' Espérance van 1814
is."
En Seisveld heeft onlangs dan
wel een 'aardig bod' op De
Kruik gekregen, „maar dat zal
echt heel wat hoger moeten
worden, voordat ik de zaak
verkoop. Dan zal het om zo'n
gigantisch bedrag moeten
gaan, dat ik meteen aju para
plu kan zeggen. Ik heb geen
zin om ander werk te kopen."
val 'een stukje rustiger' krijgt.
Rustig was het bepaald niet tij
dens de receptie die Heineken
hem juist in de studentensoos
had aangeboden. „Omdat we
niemand van de horeca-onder-
nemers voor wilden trekken en
omdat dit lekker centraal ligt",
aldus Collée.Minerva is bo
vendien een grote klant en ik
ben er zelf lid van geweest, toen
ik in Leiden rechten studeer
de."
Half ondernemend Leiden was
er, met vertegenwoordigers van
de gemeente, uit het bankwe
zen, de 3 Octoberwereld en na
tuurlijk van de horeca. Zo liep
onder anderen Frans Bik er
rond. „Ik heb nog nooit zoveel
waardering gekregen voor wat
we de afgelopen jaren hadden
gedaan, als tijdens de afgelopen
3 October feesten, waarop de
zaak dicht was", meldde de ei
genaar van De Bontekoe, dat
volgend jaar op die dagen ove
rigens gewoon weer open is.
Maar ook Ben Luykx van onder
meer De Plantage, De Harmo
nie en Malle Babbe, Leo Kamp-
hues van In Casa, Willem An-
koné van Barrera, Jan van Aalst
Theo en Mieke Huynink (de
tegenwoordige en vroegere ei
genaars van L' Espérance) en
Hans Seisveld van De Kruik
Maarten Collée (midden) heft het glas met onder anderen Lex Ritman (links), de regiodirecteur van
ken. foto mi
kwamen Collée de hand schud
den.
Seisveld had nog een aardige
anekdote over een van de voor
gangers van Collée. „Die was zo
vervelend dat ik hem de zaak
heb uitgegooid en weggegaan
ben bij Heineken. Heb ik een
poosje ander bier gehad. Had ik
binnen no-time twaalf hoteme
toten van het bedrijf binnen zit
ten. Of ik niet terug wilde ko
men. Aangezien mijn klanten
dat ook wilden heb ik dat toen
maar gedaan."
soort kameleon, paste
want ik kwam niet allet
buurtcafé, maar ook in
restaurant. En gezien d
komst hier is dat nietv
geweest. Ik sta hier dai
happy te zijn. Ik vind h
mer dat ik wegga, maai
blij dat ik een nieuwe!
gereikt krijg binnen hel
drijf."
Met Collée kon Seisveld wel
goed opschieten. „Al was hij
misschien wat te netjes, te be
schaafd voor de horecawereld."
Collée zelf vond dat dus typisch
niet. „Ik was in dat werk een
Hugo graaf van Zuylen van
Nijevelt heeft op gepaste
wijze afscheid genomen als di
recteur van zijn geesteskind, re
creatiepark Duinrell. Rond de
vierhonderd gasten namen af
gelopen week de moeite om
een op graaf Hugo toegespitste
'Show van je Leven' in Wasse
naar bij te wonen. Onder hen
veel regionale oudgedienden
zoals oud-burgemeester Piet
Heijn Schoute, voormalig ge
deputeerde Ted Jansen, oud
wethouder van Noordwijk Vic
tor Salman, het Wassenaarse
gemeentebestuur en tal van le
veranciers, politici en kopstuk
ken uit het (toeristisch) be
drijfsleven.
De flamboyante graaf wist zo
genaamd nergens van, op het
moment dat hij in zijn klassie
ker bij de Kikkertuin voorreed.
„Geen idee wat me te wachten
staat. Een klein afscheidsfeestje,
denk ik, maar verder laat ik het
over me heen komen." Dat
moeten we betwijfelen bij een
man die veertig jaar lang de re
gie van Duinrell strak in han
den heeft gehouden!
Onverwachts zal wel de staande
ovatie zijn geweest, die de ge
pensioneerde pretparkdirecteur
bij binnenkomst ten deel viel.
Vervolgens mocht graaf Hugo
plaatsnemen op een podium,
waar Antoon van Hooff (direc
teur van Burgers Dierenpark)
zijn leven schetste en de ene na
de andere prominente gast ach
ter de coulissen opdook. Ieder
van hen belichtte weer een an
der facet van het turbulente le
ven van Van Zuylen, maar de
rode draad was duidelijk op te
pikken: het is me er eentje, die
graaf!
Hugo graaf van Zuylen van Nijevelt temidden van enige gasten. Links Tineke de Nooy, rechts oud-ANWB-
directeur Paul Nouwen. foto dick hogewoning
WD-fractievoorzittter in de
Tweede Kamer Hans Dijkstal -
zelf Wassenaarder - mocht het
spits afbijten. De oud-minister-
/wethouder was speciaal voor
het afscheid vanuit het Haagse
Binnenhof naar Duinrell over
gekomen om te bekennen dat
hij nog wel eens wakker ligt van
de perikelen rond de ontwikke
ling van het recreatiepark.
„Hugo is een man met veel lef
en doorzettingsvermogen. In
mijn periode als Wassenaars
bestuurder heb ik meermalen
meegemaakt dat hij de regels
van het bestemmingsplan te
strak vond, iedereen bestookte
die hij kon bestoken. Hij heeft
ons niet zelden onder grote
druk gezet, hetgeen er wel toe
heeft geleid dat het bestem
mingsplan beter is ontwikkeld
en er duidelijke afspraken zijn
gemaakt. Wat dat betreft is hij
nu in rustiger vaarwater te
rechtgekomen. Ik geloof dat de
lokale bevolking nu goed met
Duinrell kan leven. Hugo heeft
nu andere problemen: hij vindt
de belastingen en de hinderwet
te ingewikkeld en daar heeft-ie
nog gelijk in ook."
Thomas Lepeltak alias Stan
Huygens, de societyschrijver
van de Telegraaf, versloeg in
1959 als jong broekie het huwe
lijk tussen de graaf en zijn Cla-
rine. In de 'show van zijn leven'
bekende Lepeltak dat de con
tacten altijd goed zijn gebleven.
„Ik betreur het alleen dat Hugo
dat mooie landhuis op Duinrell
heeft laten afbreken. Maar voor
de rest was het allemaal leuk
wat hij heeft neergezet. Heel
bijzonder dat zijn zoons het
gaan overnemen. Daar moeten
ze ook maar net trek in heb
ben."
Oud-tv-maker Henri Remmers
kwam vertellen dat hij de graaf
had leren kennen als superre
gisseur. „Wij zouden ei
programma over herai
maar Hugo had het eig
klaar. Uiteindelijk hebl
het toch samen kunnei
ren."
Tineke de Nooy, die df
naarder lang geleden a
tv-camera's haalde, ha
gelijke ervaringen. Zei
dat de graaf 'heel dwir
kan zijn. „Maar ik kon
bij hem aankloppen vo
Stichting Kinderen van
byl, die hier jarenlang!
kantie kwamen en in D
geweldige dagen hebb
had."
Danseres Penney de Js
ooit een seizoen lango
Duinrell. „Eigenlijk koi
De graaf is een trendse
weest. Ja, hij bemoeide
wel mee. Had ook over
voor. Als er een danser
helemaal in de maat m
bijvoorbeeld."
Joost van Iersel, voorz
de Kamer van Koophai
Den Haag, gaf de graaf
zeldzame zilveren pen
Oud-ANWB-directeur
Nouwen kwam hoogst
lijk, illusionist Hans KI
scherm naar het afschi
zouden nog vele sprela
men opdraven voordat
nodigden zich massaal
drank en de buffetten I
storten, maar gelukkig
nog uren de tijd om de
persoonlijk de hand te
den.
Trouwens, die gelegen!
zich ongetwijfeld nogf
voordoen. Geen mens
indenken dat Hugo gra
Zuylen van Nijevelt zie
dig uit Duinrell laat vei
redactie:
Miep Smitsloo-De Graaft
en Paul de Tombe
telefoon: 071-535 64 84.
Maarten Collée heeft vorige
week met een receptie in
studentensociëteit Minerva 'de
mooiste baan van de wereld'
vaarwel gezegd om een nieuwe
uitdaging aan te gaan. De verte
genwoordiger van Heineken
voor de horeca binnen de sin
gels van Leiden, gaat de bin
nendienst in. Niet omdat hij na
jarenlang 'stappen' in opdracht
van de baas opgebrand zou zijn
('absoluut niet'), maar om te
voorkomen dat hij 'bedrijfs
blind' wordt, heeft hij het stokje
doorgegeven.
Voorlopig aan Peter van Gelder
die waarneemt tot een nieuwe,
geselecteerde kandidaat is inge
werkt. Collée zelf wordt marke
teer, 'assistent van de merkma-
nager', bij 's lands grootste
brouwer. Het betekent dat hij
onder meer viltjes, logo's, licht
bakken en EK-pakketten gaat
aanpassen, 'voor de horeca'.
Werk dat hij voor 90 procent
binnen kan doen.
Nogal een verschil dus met de
functie die hij tot vorige week
bekleedde. Vijfenhalf jaar lang
trok Collée (32) langs de hore
cazaken binnen de singels van
Leiden. Overdag en 's avonds.
Niet alleen om het merk te ver
kopen, maar ook om de be
drijfsnaam uit te dragen in de
stad. Vandaar dat hij heel vaak
werd gezien in de café's en res
taurants, waar hij zo langza-
