Leve de digitale kattebel
tl,
Gesprek van de Dag
Moeder aller duivenpleinen schoongeveegd
I
ZATERDAG 14 OKTOBER 2000
Sommentaar
Monopolist UPC
De Opta, toezichthouder van telecombedrijven, riep de
ze week KPN tot de orde. De tarieven die het grootste
Nederlandse telefoonspecialist zijn klanten berekende
in de daluren, waren niet te hoog, maar te laag. Oneer
lijke concurrentie zou het resultaat zijn.
Diezelfde Opta lag als een konijn met platgedrukte oren
in het gras toen deze week internetgebruikers te hoop
liepen omdat kabelbedrijf UPC steeds vaker jegens zijn
klanten in gebreke blijft. Consumentenprogramma's en
de Consumentenbond kwamen tot een gecoördineerde
actie: duizenden gebruikers kondigden aan hun abon
nementsgeld niet geheel te voldoen. Ietwat laat kwam
UPC met een schadeloosstelling en een garantieplan,
maar het kwaad was al geschied. De naam van het ka
belbedrijf was beschadigd. Op de Amsterdamse beurs
liep het aandeel UPC op een dag met 16 procent in
waarde terug.
De Opta was wettelijk gezien niet in staat om UPC aan
te pakken, zoals het ook bij een eerdere actie van de
Consumentenbond richting Casema niets van zich liet
horen. De wet op Telecombedrijven uit 1998 regelt na
melijk alleen de toezichthoudersfunctie op het terrein
van de spraak. Toezicht wat monopolisme op internet-
gebied betreft komt in de wet niet voor. Dus moeten be
hartigers van consumentenbelangen direct naar grove
middelen grijpen om een multinational te dwingen te
luisteren naar klachten van haar eigen klanten.
Voorlopig wil Paars niet de spelregels van het zogeheten
Open Network Provision (ONP) die van kracht zijn op
telefoniegebied toepassen voor internet. Tweede Ka
mer-leden die dat bepleitten, leden tot tweemaal schip
breuk. In Den Haag ligt vooral het ministerie van econo
mische zaken, in casu minister Jorritsma, dwars. Zij re
deneert dat de kabelbedrijven voor forse investeringen
staan. Verkeer en Waterstaat, dat zo frank en vrij oor
deelt over concurrentie op het spoor, is ook afhoudend.
Ze meent ten onrechte dat er van voldoende mededin
ging sprake is tussen internet aanbieders, waar UPC
haar eigen dochter, provider Chello, bevoordeelt.
Inmiddels heeft de PvdA aangekondigd het monopolis
me op dit terrein te lijf te gaan. Ze vindt dat Nederland
niet kan wachten todat de Europese Unie ONP-wetge-
ving afdwingt. Het is inderdaad de hoogste tijd dat het
kabinet niet meer achter marktontwikkelingen aan
loopt. Hier staat meer op het spel dan de toegang tot de
kabel en het optimaal gebruik van email. Internet moet
een waar publiek domein worden en stapeling van me
diabelangen (zoals UPC en Chello; UPC en SBS6) moet
worden bestreden.
U'levisie
Minstens zo beroemd als de
honden van Ibiza en de ratten
van Hameien zijn de duiven
van Trafalgar Square. Honderd
duizenden toeristen zijn er in
de loop der decennia op de kiek
gezet met een handvol graan en
één of meer duiven op de arm.
Met recht kan Trafalgar Square
de 'moeder van alle duivenplei
nen' worden genoemd. Maar
hoe lang nog?
Een paar weken geleden hield
de nieuwbakken burgemeester
van Londen, Ken Livingstone,
een geestdriftige toespraak.
Over Trafalgar Square zei hij:
„Ik wil een gemeenschappelijke
ruimte creëren die veilig en
schoon is." Daarmee was de
aanval op de duiven geopend,
want zoals iedere stadsbewoner
weet zijn deze beesten hinder
lijk en vies. Niet voor niets wor
den ze ook wel 'vliegende rat
ten' genoemd.
In het kielzog van Livingstone
verklaarden diens voorlichters
volgaarne dat stadsduiven ziek
ten overdragen als griep, her
senvliesontsteking, paratyfus,
toxoplasmose, longinfecties,
tbc en de ziekte van Lyme. Ook
wezen ze erop dat niet minder
De duiven van Trafalgar Square: topattractie of veroorzakers van overlast?
dan dertig -tot veertigduizend
exemplaren Trafalgar Square
als hun hangplek beschouwen.
Het opruimen van alle poep
kost de belastingbetaler jaarlijks
bovendien bijna vier ton.
Dat het voor duiven altijd goed
toeven is geweest op Trafalgar
Square, is mede te danken aan
de familie Rayner uit het Zuid-
Londense Peckham. Vlak na de
Tweede Wereldoorlog kreeg
FOTO GPD LYNNE SLADKY
Bert Rayner een vergunning
voor de verkoop van duiven-
voer op het plein. Die vergun
ning ging een aantal jaren terug
over op zoon Bernard, die er tot
vorige week een goede boter
ham verdiende met de verkoop
van bekertjes graan a 30 pence
(ruim 1 gulden).
Bernard hoopte te zijner tijd
zijn broodwinning te kunnen
overdagen op zijn zoon, maar
helaas, dat mag niet zo zijn. Op
30 september liep Rayners ver
gunning af, en Livingstone wei
gerde die te vernieuwen. Op 1
oktober werd Rayner dan ook
door drie potige opsporings
ambtenaren gemaand de ver
koop te staken, op straffe van
een boete van 3.600 gulden.
Onder protest koos Rayner
voorlopig eieren voor zijn geld.
„Ziekten? Mijn vader heeft tot
na zijn tachtigste op Trafalgar
Square tussen de duiven ge
staan en was nooit ziek." Ver
der wierp Rayner zich op als
grote duivenvriend. „Als de vo
gels geen reguliere voedselbron
hebben, dan gaan ze dood. Dat
kan toch niet?"
Dat vonden ook de dierenbe
schermingsorganisaties. De fa-
natieksten onder hen - nooit te
beroerd om dieronvriendelijke
activiteiten te vergelijken met
de jodenuitroeiing door de na
zi's - beschuldigden Livingsto
ne van een 'koelbloedige mas-
Razend populair sms-verkeer blijft maar groeien
Het wappen of het mobiel internetten komt maar niet van
de grond. Het sms'en, het mobiel tekstberichtjes versturen,
daarentegen is de laatste maanden ineens razend populair
geworden. Per maand vliegen er zo'n 96 miljoen tekstbe
richtjes via de gsm-netwerken heen en weer. Niet alleen
jongeren en geliefden, maar ook ouderen en zakenmensen
maken steeds vaker gebruik van de short message service.
De opmars van de digitale kattebel.
HARM HARKEMA
Brutaaltje hoor
Er is een meneer J. in Heerlen, die deze week in De Week
van Willibrord publiekelijk te schande werd gemaakt.
Heeft met zijn fikken aan zijn dochter gezeten, vertelde
de presentator, die door Veronica steeds wordt neergezet
als de brutaalste verslaggever van Nederland'. Fréquin
had het niet over meneer J. Die noemde gewoon zijn ach
ternaam. En interviewde zijn inmiddels 21 -jarige, ge
traumatiseerde dochter Jarda.
Meneer J. - of liever: zijn gezin, want J. zelf zit vast voor
andere ontuchtzaken - zal binnenkort wel een steen door
zijn ruit krijgen. Zoals ontuchtplegers in Engeland, wier
namen en adressen in het boulevardblad The Sun wer
den gepubliceerd. Het zal Willibrord waarschijnlijk een
zorg zijn. Als hij maar zijn etiketje van 'brutaaltje'
waarmaakt.
Meneer J. zal waarschijnlijk nooit veroordeeld worden
voor het verpesten van het leven van zijn dochter. Hij
heeft, nadat Jarda aangifte had gedaan, de verkrachtin
gen tegenover de politie bekend. Maar die heeft het dos
sier kwijtgemaakt. De zaak heropenen schijnt in ons
rechtssysteem niet mogelijk te zijn.
Willibrord ging er eens een hartig woordje over spreken
met de politie. Zonder camera en bandopname-appa
raat mocht hij wel binnen bij de korpschef. Maar Willi
brord zou Willibrord niet zijn, als hij niet stiekem een
opname-apparaatje mee naar binnen had genomen. En
het gesprek had laten filmen door de luxaflex.
De korpschef gaf zonder blikken of blozen toe dat het
dossier verdwenen was..Jullie begrijpen toch wel wat ik
nu denk", brieste Willibrord.Jullie begrijpen toch wel,
dat ik nu denk dat jullie een stelletje klootzakken zijn.
Nou zit dat meissie in de ellende, door jullie schuld.
Even later stond Willibrord, met Jarda aan zijn zijde, te
gen minister Korthals van justitie te schelden. „Kijk nou
eens, nou staat dat meissie daar te huilen. Dat kan toch
zo niet.
Korthals, duidelijk verlegen met de blunder van politie,
beloofde de zaak te onderzoeken.
Da's dan toch een puntje voor die hork van een Willi
brord. dacht Wil.
Willibrord doet, net als Pieter Storms, niet aan journalis
tiek, maar aan een soort van hulpverlening op de televi
sie. Daar is op zich niets mis mee.
De ellende is alleen, dat ze allebei onbeschoft zijn en
voortdurend uit op eigen eer en glorie. Met het wrakhout
van onze maatschappij als excuus.
Ansichtkaarten stuurt hij niet
meer. Die komen te laat aan en
al dat geschrijf kost maar tijd.
Hij sms't van zijn vakantieadres
naar het thuisfront. Dat het
mooi weer is, dat de reis waar
deloos was, dat hij morgen een
stevige wandeling gaat maken.
Al dat gedoe met kaarten en
postzegels vind ik niks, da's ou
derwets. Die kaarten komen
vaak pas aan als je zelf al terug
bent. Dan loop je toch zwaar
achter! Mensen die geen gsm
hebben, hebben gewoon pech.
Die horen tijdens mijn vakantie
dus niks van me", vertelt de 25-
jarige Ilan Sluis, werkzaam in
de media.
Sluis is één van de 8 miljoen
Nederlanders die een gsm
heeft. Gemiddeld sturen die
mobiele bellers zo'n 12 tekstbe
richtjes per maand, hetgeen be
tekent dat er de laatste tijd per
maand dus zo'n 96 miljoen
'briefjes' via de elektronische
postbode worden verzonden.
Sinds het mogelijk is ook pre
paid te sms'en is die onstuimi
ge groei - een klein jaar gele
den - ingezet. De mobiele bel
lers hebben blijkbaar langza
merhand alle mogelijkheden
van hun mobieltje ontdekt, en
zij nemen het gepriegel op het
toetsenbordje voor lief.
Sluis stuurt ook nogal eens een
zakelijke sms. Bijvoorbeeld om
een vergadering af te zeggen.
„Da' s hartstikke handig, want
je hoeft dan niet uit te leggen
waarom je niet kan. Je meldt
het gewoon." Hij tekent wel
aan dat je er dan als verstuur
der van overtuigd moet zijn dat
de ontvanger eveneens zijn mo
bieltje aan heeft staan.
De telecombedrijven wrijven
zich met die onstuimige groei
in de handen. KPN rapporteert
dat het laatste halfjaar via zijn
netwerk 114 miljoen sms-be-
richten zijn verzonden, hetgeen
een stijging van 550 procent be
tekent. Libertel constateert een
omzetverhoging van 400 pro
cent en bij Ben steeg het aantal
berichten van 3,5 miljoen in ja
nuari naar 5,5 miljoen in juli.
Een sms'je is een tekstberichtje
van maximaal 160 leestekens,
en het kost vijftig centen per
keer. De berichten kunnen zo
wel van de ene mobiele tele
foon naar de andere worden
verstuurd, als van internet naar
mobiele telefoon. Die laatste
manier is goedkoper, omdat
dan alleen de internet-kosten
betaald moeten worden.
Jordy Lodewijks is 13 jaar, zit in
de 2de klas van het Atheneum
in Heemstede en heeft net als
vrijwel al zijn klasgenoten een
mobiel. Hij heeft daarvoor ge
spaard. Van zijn zakgeld moet
hij zelf ook de prepaid kaart be
talen. Dit betekent dat hij vrij
zuinig met zijn mobieltje moet
omgaan. Hij sms't daarom zo
veel mogelijk via internet. Voor
namelijk met klasgenoten, voet
balvrienden, moeder of opa.
Vandaag heeft hij 'maar' één
berichtje gekregen. Van een
klasgenoot die meldde dat hij
de laatste twee uur vrij had.
Hij vindt het wel een beetje gek
dat zijn gsm tijdens de lessen
niet aan mag. „De eerste keer
als je het toch doet, krijg je een
waarschuwing en de tweede
keer pakken ze hem af. Maar als
er nou eens iets ergs gebeurt,
bijvoorbeeld als er iemand van
je familie naar het ziekenhuis
moet of een ongeluk heeft ge
kregen, dan weet je dat niet
eens!" Jordy heeft ervaren dat
vooral het gebruiken van aller
Jatwerk
Ik heb nog nooit iets gestolen sinds de suikerpot
van mijn moeder. Maar laatst scheelde het niet
veel. Dat zit zo. Ons kantoor is verhuisd. Over
kantoorverhuizingen is een vermakelijke
column te schrijven. In de tien jaar dat ik
voor de Klokhuisredactie werk, heb ik ze
ven keer moeten verkassen. Maar van
daag gaat het over stelen dus die verhui
zingen moeten even wachten.
Op de gang van onze nieuwe behuizing
stond een zitbankje. Een laag compact
mooi zitbankje. Niet nieuw maar gaaf.
Niemand kon zich herinneren waar dat
ding in ons oude kantoor gestaan had. En
niemand wist hoe het in het nieuwe ge
bouw gekomen was. Zeker was dat het
bankje niet bij ons meubilair hoorde want
'al onze bullen waren nieuw'. Ik weersta de
verleiding, zij het met moeite, uit te wei
den over het gemak waarmee het kantoor
zich bij iedere verhuizing in de nieuwe bul
len steekt.
Mooi oud bankje dus. Nou zijn mijn doch
ters klein behuisd dus ik dacht meteen dat ik
mijn slag kon slaan. Overal geïnformeerd. Bij
de conciërges, op andere afdelingen, op ande
re verdiepingen, bij de afdeling logistiek. Nie
mand wist iets van dat bankje. En niemand
lei tekens in een berichtje 'heel
tof is. „Er zijn allerlei afkortin
gen, ff staat voor effe en btw
voor by the way. Da's gaaf. Je
probeert natuurlijk zoveel mo
gelijk die afkortingen te gebrui
ken."
Paul Oppenkamp is een fana
tieke berichtenverzender. De
20-jarige kok sms't toch wel
zo'n 20 keer per dag. De laatste
rekening bedroeg 250 gulden
voor die korte berichtjes. „Het
is zo lekker gemakkelijk en het
gaat ook zo snel. En je hoeft
niet te spreken. Da's vaak heel
handig, want daar heb je niet
altijd veel zin in."
Paul zegt vooral naar familiele
den, naar zijn vriendin, naar
vrienden en naar zijn baas
tekstjes te sturen. „Waar mijn
laatste sms'je over ging? Die
was aan m'n vriendin, dus dat
zeg ik niet. En de een na laatste
was aan mijn baas, dat ik een
uurtje eerder zou komen. Dus
dat ging echt ergens over. Maar
de meeste zijn eigenlijk maar
geintjes, gewone onzingrapjes."
Ook onderzoeker Valerie Fris
sen van TNO in Delft stipt dit
fenomeen aan. Rationeel gezien
gaan die berichtjes volgens
haar nergens over, maar irratio
neel gezien hebben ze een grote
waarde. „De jongeren hebben
zo hun eigen taaltje en hun ei
gen cultuur. Die symbolen en
geintjes horen daarbij. Jonge
ren zijn nu eenmaal communi-
catiedieren bij uitstek."
Frissen onderzoekt het gebruik
en de acceptatie van ICT-pro-
ducten in het dagelijks leven.
Zij is ervan overtuigd dat sm
s'en geen hype is. Alhoewel het
volgens haar wel voor de hand
ligt dat het gedrag - snel iets
versturen zonder te hoeven
spreken - zich in de toekomst
steeds meer gaat verleggen naar
de zogeheten personal digital
assistants, de intelligente elek
tronische zakagenda's.
Dé TNO-vrouw is er van over
tuigd dat het zogeheten wap
pen, het mobiel internetten,
daarentegen absoluut niet zal
inburgeren. „Wie gaat nu grote
lappen informatie op een klein
schermpje ophalen? Dat is een
mogelijke tussenfase geweest,
die eigenlijk al weer door de
nieuwste ontwikkelingen is
achterhaald."
Volgens een KPN-woordvoer-
der is het daarentegen echter
een kwestie van tijd, en zal het
wappen zeker binnen niet al te
lange tijd op grote schaal wor
den toegepast. Wap staat voor
wireless application protocol.
KPN is er echter van overtuigd
dat het sms'en juist een tussen
fase is, een logische stap op
weg is naar het volledige data
verkeer per mobiel. „Vroeger
kon je met je mobiel alleen bel
len en een klein beetje wappen,
over een tijdje ben je voorna
melijk aan het wappen en bel je
af en toe. De mobiele telefoon
wordt een mobiele pc", voor
spelt de voorlichter.
Bij Libertel zijn ze daar nog niet
zo van overtuigd. Daar wordt
schoorvoetend, maar daarna
toch ruimschoots toegegeven
dat de inburgering van het
wappen tot nu toe 'teleurstel
lend' is. Maar er volgen meteen
wel allerlei zonnige toekomst
verwachtingen. Dutchtone is
inmiddels een wapcampagne
begonnen. De (toekomstige)
klanten worden vooral gewezen
op de berichtenservices via het
mobiel. Deze vorm is erop ge
stoeld dat de gebruiker zich kan
abonneren op speciale diensten
ten aanzien van bijvoorbeeld fi
levorming, beursnoteringen en
voetbaluitslagen.
IRENE NIEUWENHUUSE
enselijk
durfde op mijn vraag 'of ik het zolang mocht
meenemenenig bescheid te geven.
En toen rijpte er een snood plan in mij. Ik zeg het
wat plechtig, maarzo voelde het ook. Als iets sa
craals, een grijpen naar de sterren. In ieder geval
als iets dat ik nog niet eerder ervaren had: ik zou
dat bankje gaan stelen. Ik bedacht het volgende:
als iedereen naar huis was, zou ik mijn auto tot
vlakbij de voordeur rijden. Dan nog even wach
ten voor de zekerheid. En dan gewoon, alsof ik ie
dere dag zoiets deed, met dat bankje naar buiten.
Hup de auto in en weg.
De volgende avond wachtte ik tot omstreeks half
zes de laatste redacteur afscheid nam. Ik liep naar
mijn auto maar toen ik richting hoofdingang
reed, sloeg mijn wagen als vanzelf de weg naar
huis in. Voor diefstal was kennelijk meer talent
en ervaring nodig dan mijn auto en ik in huis
hadden. Ik besloot mijn plan een dagje uit te stel
len. De volgende ochtend was het bankje weg.
Wie ik het ook vroeg, niemand wist ervan. Ik was
eigenlijk opgelucht want ik was de hele nacht toe
gesproken doormijn laffe ik en mijn dappere ik.
Een paar dagen later vertelde ik het bankjesver-
haal in de kantine. Toen ik uitgesproken was riep
een redacteur: „Kees heeft het gedaan!" en hij
wees naar een collega die ik voor het gemak even
Kees noem. „Hoe kom je daarbij?" vroeg ik.
„Nou", zei de collega,tijdens jouw verhaal werd
Kees alsmaar stiller. Ik geloof al zijn leven dat hij
dat bankje zelf gepikt heeft.Wij keken allemaal
naar Kees die glimlachte maar niets zei. En nie
mand durfde het hem op de man af te vragen.
Einde van de geschiedenis van het bankje. Niet
helemaal. Een kleine week later kwam een boze
cameraman de afdeling op. Of iemand God hier
en daar wist waar dat bankje van de gang geble
ven was? Hij was met een geluidsman voor opna
me tivee weken in Frankrijk geweest. Voor hun
vertrek hadden ze de achterbank uit de bestelwa
gen gehaald om meer ruimte voor hun spullen te
liebben. En die bestelwagen was gehuurd en
moest morgen terug. Inclusief bankje. Ik keek stie
kem naar Kees maar die bestudeerde het plafond.
Vanochtend zag ik die cameraman weer in de
studio. „Hoe is het met die bestelwagen afgelo
pen?" vroeg ik. „Goed", zei hij, „die collega van
jou had dat bankje per ongeluk in de kelder van
het gebouw opgeborgen. Hij belde mede volgende
ochtend.Welke collega vroeg ik zo terloops
mogelijk. Hij antwoordde: „Die ene, je weet wel,
kom hoe heet 'ie ook weer, nou ja maakt niet uit.
Ik kon moeilijk vragen of het Kees was want dan
zou hij misschien zeggen: „Hoe weet je dat?" Dus
zei ik teleurgesteld maarzo neutraal mogelijk:
Inderdaadmaakt niet uit."
Acteur RICHARD
GERE kiest een
i niet zo voor de
hand liggende
persoon die hij
I zou willen zijn als
I hij een dagje als
I vrouw door het le-
I ven zou kunnen:
I de Amerikaanse
I minister van bui-
I tenlandse zaken
1 Madeleine Al-
bright. Gere be
wondert haar, en dan vooral omdat ze
zo goed overeind blijft in het clubje
mannen in Washington. De gevleide
Albright gaf later aan dat zij dan wel
voor een dagje 'die knappe acteur'
wil zijn.
De rechtbank in Zutphen heeft de be
slaglegging op de bankrekeningen
van de popgroep NORMAAL opgehe
ven. Ex-gitarist Paul Kemper had be
slag laten leggen omdat hij van zijn
voormalige collega's 1,4 miljoen gul
den aan goodwill en salaris eist. De
rechtbank oordeelde echt
claim ongefundeerd is. K<
hoort sinds vorig jaar niet
band, omdat hij niet mee
groep lag. Twee jaar gelee
het achter de schermen t(
gemeen tussen Kemper ef
mer van Normaal.
Bijna elf jaar na de val vai
LIJNSEMUUR is er nogsT
soort onzichtbare muur di
laties tussen West-Berlijn
Berlijners bemoeilijkt. Dit
een opiniepeiling. Slechts
cent van de Oost-Berlijnei
procent van de West-Berli|
een relatie met een partne
andere stadsdeel. Het pen
amoureuze contacten tuss
en 'Ossis' dat tot een duul
tie leidt, is gedaald van 3
1990 tot 29 procent dit j
West-Berlijners kan zich
niet voorstellen dat er ooit
opbloeit met iemand uit h
Van de Oost-Berlijners slui
cent liefde voor een Wessi
