Voonwijkje
[edupeerden
IISL onzeker
Aaien, pootjes geven en plassen
Rijn Veenstreek
Celstraf geëist voor
poging tot doodslag
Het leven van
Turk draait om
slaapkamergeluk
Alphen krijgt nooit meer
een volwaardig ziekenhuis'
clz,
phenaar Groot onderscheiden
fm aan den run Alphenaar J. Groot heeft gisteren een ko-
dijke onderscheiding gekregen voor het vrijwilligerswerk dat
leed in Alphen en Maassluis. Groot (1936) was in Alphen
bestuursvoorzitter van het gemeenschapscentrum De Bron.
urende zijn jaren in Maassluis zette hij zich met name in
r de Furieade, een groot jaarlijks maritiem feest. In die
its was hij ook vrijwilliger in de bodemcommissie Steendijk-
ler. Hij bemiddelde daarin bij een van de grootste bodemsa-
ngsoperaties in Nederland. Burgemeester Sterkenburg-Ver-
van Maassluis benoemde Groot gistermiddag tot Ridder in
)rde van Oranje Nassau.
tiek op bouwplan Van der Pouw Kraan
is onzeker of de bouw van negen woningen voor
- en A4-gedupeerden in de Hoogmadese Bospolder
■gaat. De provincie Zuid-Holland keurt de huizen
goed, maar verbiedt een bedrijfsverzamelgebouw op
plek. Tijdens een inspraakavond gisteravond uitten
de toekomstige bewoners veel kritiek op die eis van
ideigenaar B. van Dinten voor dat gebouw.
de loods te hoog en zijn ze te
gen de toegangsweg langs de
gebouwen. „Je woont landelijk
en je moet over een industrie
terrein", zei H. Post, een van de
toekomstige bewoners. Raads
lid Grovenstein kreeg steun
voor het voorstel de ontslui-
tingsweg achter langs het
sloopbedrijf te situeren, waarop
wethouder Haasbroek toezegde
die mogelijkheid te onderzoe
ken.
Vanwege de problemen rond
het sloopbedrijf was Post verre
van gerust over proceduretijd.
In februari willen de bewoners
gaan bouwen, anders moeten
ze te lang in noodwoningen
verblijven.-„Dat probleem ligt
op mijn bordje en ik ben opti
mistisch", stelde Haasbroek.
Tussen de gedupeerden en
andere belangstellenden, waar
van velen een duit in het zakje
deden, hield Van Dinten zich
stil. Na afloop wilde hij niet
meer zeggen dan dat men de
zaak niet moet omdraaien. „De
woningen kunnen er komen
dankzij het bedrijfsterrein. Wij
zijn al vijf jaar bezig met de
provincie over een aanpassing.
Geen woningen zonder het be
drijventerrein. Ik moet ook aan
mijn aandeelhouders denken."
Dierendag op basisschool De Kinderkring in Woubrugge
COMMENTAAR
it van der dussen
legen huizen voor gedu-
den uit Hoogmade, Al-
ade en Leiderdorp moeten
>r het sloopbedrijf van Van
'ouw Kraan komen, ten de-
i het gebied waar nu nog
:n staan. Van Dinten, di-
ur en grootaandeelhouder
ran der Pouw Kraan én ei-
van de grond in de Bo-
ler, wil alleen grond verko-
als hij een loods en een be-
verzamelgebouw in het
:d mag bouwen. De opt-
ngsweg van de Van Klaver-
leweg naar de huizen loopt
;n die gebouwen door.
een brief heeft de provin-
ïmiddels laten weten tegen
bedrijfsverzamelgebouw te
omdat ze dat niet vindt
en in het landelijke gebied,
iputeerde staten gaan wel
ord met de woningen in
luitengebied en de bedrijfs-
an Van der Pouw Kraan,
at die zich daar nu al be-
toekomstige bewoners
n ook kritiek op de bouw
het bedrijfsverzamelge-
Verder vinden ze de toe-
ane hoogte van 9 meter van
Zonde
Een hond z'n poot pakken is best moeilijk en ook een beetje eng, vinden de kinderen van groep 3 en 4 van De Kinderkring. Marijke Hegemans
kijkt toe. foto hielco kuipers
woubrugge janneke de jonge
Rik ligt languit op de vloer van
groep 3 en 4 van basisschool De
Kinderkring in Woubrugge en
laat zich aan alle kanten aaien.
Hij geeft de vreemde kinderen
pootjes en hapt daarna gretig
naar het koekje. Maar als de
leerlingen vragen over hem
stellen aan zijn baasje, dan
vindt hij het allemaal wel best
en ligt hij te soezen in de kring.
Je moet je als hond tenslotte
niet te veel inspannen op die
rendag.
Een paai* dingen weten de
kinderen, bijna allemaal met
een speelgoedhond op schoot,
wel van honden. Als een jongen
alle aandacht trekt door om
standig voor te doen hoe een
hond plast, doen al gauw al zijn
vriendjes mee. Meester Levien
Scheele vindt dat niet zo'n goed
idee. „Dat weten we wel, wij
mensen doen dat anders. Ga nu
maar weer zitten en verzin een
vraag.
En die zijn er genoeg. Marijke
Hegemans, het baasje van Rik,
is deze ochtend speciaal naar
De Kinderkring gekomen om ze
te beantwoorden. In het dage
lijks leven is ze diere nfysiothe-
rapeut in Ter Aar: ze helpt hon
den, paarden en katten weer op
de been als ze van een operatie
moeten herstellen. Nu is dat
geen beroep waar de kinderen
zich direct iets bij voorstellen,
maar ze geloven direct dat deze
vrouw heel veel van honden
houdt en vuren de vragen op
haar af.
Hoe vaak hij eten krijgt en
hoe vaak hij moet poepen, dat
vinden de kinderen het interes
santst. Vier keer per dag gaat
Rik naar buiten en telkens als
hij weer binnenkomt krijgt hij
een bakje eten, vertelt Hege
mans elke keer als de vraag
klinkt. Ondertussen verbazen
de leerlingen zich over de rust
die Rik uitstraalt. „Kijk, hij
slaapt", fluistert er één. Maar
dat is niet zo. „Hij heeft geleerd
dat hij binnen rustig moet zijn.
Als ik met hem ga wandelen,
mag hij rennen en springen. En
je moet niet vergeten dat hij al
tien jaar. is. Dat is hetzelfde als
zeventig jaar voor een mens",
vertelt Hegemans.
Als een meisje te horen krijgt
dat ze Rik mag aaien, is het ge
daan met de kring. Alle kinde
ren verdringen zich rond de
hond, die alle kinderhanden
rustig op zich laat neerkomen.
Ondertussen legt Hegemans uit
hoe je een hond eigenlijk moet
aaien. „Je moet altijd eerst even
je hand voor z'n snuit houden
zodat hij kan ruiken. Dan weet
hij wie je bent en kun je hem
gaan aaien." Maar het maakt
Rik niet uit dat deze regel met
voeten wordt getreden: Hege
mans weet wel welke hond ze
moet meenemen.
Na het aaien komt het pootje
geven. Dat gaat niet altijd even
gemakkelijk: soms moet de
hond zijn poot wel tien keer
uitsteken voor de leerling hem
vastheeft. Een beetje eng is het
wel, ook om na afloop het
koekje te geven. Eigenlijk moet
Rik dat uit de hand pakken,
maar vaak ligt het al op de
grond voordat hij er erg in
heeft. Hij eet de koek met
smaak op tot daar na een tijdje
een eind aan komt. „Anders
wordt hij te dik", vindt zijn
baasje.
Als het tweetal bijna weggaat,
ontdekt een meisje opeens een
plekje bij het oor van Rik. „O
wat goed van jou, dat is zijn ta
toeage", legt Hegemans uit. De
kinderen moeten er om lachen
en Hegemans legt uit waarom
dat is. „Daarin staat zijn num
mer en Vein welk ras hij is: het is
een Duitse staande langharige
jachthond." Maar die informa
tie is eigenlijk alweer te veel
voor de kinderen. Zij willen ge
woon kijken, en vooral voelen.
Het woord pergola kan weer gelukkig terug naar zijn plaats: in de
tuin. De metershoge HSL-kruising bij Hoogmade is van de baan.
Na veel vijven en zessen komt er een duurdere en diepere krui
sing voor in de plaats. De flitstrein dendert straks via een twee
meter hoge wal over een tunnelbak vol met auto's heen.
Wat een succes voor minister Netelenbos van verkeer lijkt -
slechts 17,5 miljoen gulden uit haar reservepotje gaat de grond
in - is bij nader inzien zonde van de tijd, de moeite en ook het
geld die nodig waren om het pergolaplan uit haar hoofd te pra
ten. Jammer dat Jacobswoude pas om vijf over twaalf een anti-
pergolacampagne opzette. Jammer dat de provincie zo laat over
de brug kwam. Jammer ook dat de gemeente Alkemade zo lang
vasthield aan haar principes om niet aan rijksprojecten mee te
betalen. Jammer dat minister Pronk van milieu geen verkeersmi
nister-voor-één-dag was.
Maar bovenal jammer dat minister Netelenbos niet jaren eerder
een streep zette door het omstreden pergolaplan. De kosten, die
zij voor een deel op andere overheden afwentelt, zijn er in de
loop van de discussies niet minder op geworden. De reserves
van Netelenbos slinken, terwijl daarnaast de belastingbetaler uit
Nederland, meer bijzonder uit Zuid-Holland, meer bijzonder uit
de gemeenten Jacobswoude, Leiderdorp en Alkemade opdraai
en voor de extra kosten. Door al het achteraf nodeloze getouw
trek tussen rivaliserende overheden kost de pergoladiscussie
bovendien veel meer dan 46 miljoen. Zonde van het extra geld,
maar vooral van de moeite, de tijd en de ergernis. Nooit stuwde
de discussie de deelnemers naar een hoger niveau. Integendeel:
iedereen staat weer met beide benen op de grond, in dit geval
zo'n twee meter boven maaiveldhoogte.
den haag/alphen aan den run
persbureau cerberus
De officier van justitie bij de
rechtbank in Den Haag heeft
gisteren een jaar gevangenis
straf, waarvan zes maanden
voorwaardelijk, geëist tegen een
29-jarige Alphenaar. De man
probeerde op 2 april in Bode
graven een vriend om het leven
te brengen die geld van hem
had geleend, maar dat niet kon
terugbetalen. De man heeft het
onvoorwaardelijk deel van de
straf al uitgezeten.
Samen met een of twee ande
ren ging de Alphenaar in be
schonken toestand langs bij de
Bodegraver om verhaal te ha
len. Zo werd er een steen door
de ruit van de woning van het
slachtoffer gegooid en kreeg het
glasscherven om zijn oren. Bij
de politie en de rechter-com-
missaris vertelde de verdachte
dat hij de Bodegraver wilde do
den.
De Alphenaar is voor het be
handelen van zijn agressie op
genomen in een psychiatrische
inrichting. De man is volgens
de psychiater 'verminderd toe
rekeningsvatbaar'. Hij zou alle
controle verliezen als er iets te
genzit. De officier van justitie
eiste ook dat de Alphenaar in
de inrichting moet blijven tot
hij is uitbehandeld. Dat zou
zo'n anderhalf jaar gaan duren.
Sinds hij in de kliniek zit gaat
het beter met de verdachte. Hij
krijgt medicijnen en is rustig.
Zijn advocaat kon zich vinden
in de eis van de officier.
De rechtbank doet op 18 ok
tober uitspraak.
rasmatje in diverse kleuren en decoraties
De rubriek De Boer Op belicht opvallende
inmerken van het leyen op het platteland. In deze
aflevering wordt het familiebedrijf Turk uit
Roelofarendsveen doorgezaagd over het plantje
ioleirolia. Een groen plantje dat in de volksmond
Jok wel Slaapkamergeluk, Baard van Mozes, Haar-
oor-de-war, Aalsmeers onkruid, Kroost, Mosje en
Helexine heet.
Koeweit proberen ze er een
ismat van te maken. In
derland moet dat grasmatje
de slaapkamer staan,
nminste dat zegt de naam
dit tere bolletje met fijne
)ene blaadjes, dat slap gaat
ngen als het water er van
venaf wordt ingegoten. John
rk heeft geen
itenschappelijke gegevens
er het geluk in de
derlandse slaapkamers
inneer dat groene pruikje op
nachtkastje staat. Wat hij
1 weet is dat zijn bedrijf
er dan anderhalf miljoen
intjes per jaar wegzet. Zo'n
lekwart van zijn productie
at naar woonwarenhuizen,
permarkten en tuincentra in
'derland. De rest verdwijnt
ar het buitenland met name
ilgië, Duitsland en Engeland,
•t familiebedrijf Turk heeft
n vijfkoppige leiding, te
ten de broers John, Erik,
in en hun ouders Corrie en
rard. Toch was het ooit de
ine John die met een eigen
sje begon en de aanzet gaf
een nieuw product. Zoals
een goede zoon betaamt,
1de hij niet in de
- ijbloemen, want dat deed
n vader al. In zeventig
4 ?rkante meter kas begon hij
experimenteren met
I itplanten. Toen al sprong het
I tapkamergelukje eruit. John
I g er wel brood in en
verdiende er steeds meer geld
bij. Op een gegeven moment,
het was mei '86, spraken zijn
ouders de wijze woorden: „Jij
wordt medefirmant." Vier jaar
later kwamen zijn twee jongere
broers erbij. De groei kon
beginnen.
Tot 1990 was het bedrijf slechts
twintig meter breed. Of zoals
John het uitdrukt: „Getob op
een smalle kavel." Door
reconstructie kon het
grondopppervlak echter flink
worden uitgebreid. Anno 2000
staan we in een enorme
werkhal met 15.000 vierkante
meter kas eromheen, waarin
zo'n 21.000 jonge planten op
kweek staan. En wie meent dat
slaapkamergeluk alleen maar
groen kan zijn, zit goed fout.
De familie Turk zet maar liefst
vijf tinten op de markt: groen,
geel, wit, bronsachtig en mint.
Hoewel de klanten nog steeds
het meeste zien in gewoon
groen, geeft John Turk na jaren
experimenteren de voorkeur
aan de mintkleurige.
„Schitterend van kleur", roept
hij door zijn kas als hij op zijn
knieën zit bij een zeven
maanden oud
slaapkamergelukje. „Dit zijn de
grootste die we hebben. Voor
de echte liefhebbers. Het
merendeel van de planten gaat
weg na een maand of twee.
Er zit een behoorlijke
tegenstelling tussen de kweker
Ooit begon de kleine John met een eigen kasje. Nu is hij medefirmant in een bloeiend familiebedrijf in
slaapkamergeluk. foto henk bouwman
en het gekweekte product.
Gebroeders Turk zijn groot en
sterk. Hun plantje is klein en
fragiel. Met zorg wordt het
behandeld. Zomaar aan het
pruikje plukken mag niet,
hoewel de aaibaarheidsfactor
groot is. Tenminste dat merkt
John als hij op beurzen staat.
„Iedereen heeft de neiging aan
het plantje te voelen. Dat is
niet goed", zegt hij streng.
„Net zo min als water er
bovenop geven. Daar zijn de
blaadjes veel te gevoelig voor.
Daarentegen zijn de wortels
van dit plantje oersterk. Dus
water op het schoteltje en dan
komt alles goed."
In de kassen wordt deze
eb/vloed-methode ook
gehanteerd. Eens in de zoveel
dagen staan de vloeren blank
om het product van de nodige
voedingsstoffen te voorzien.
Verder moet het constant zo'n
achttien tot twintig graden zijn
in de kassen. „Simpel is de
teelt niet. Bij een te hoge
luchtvochtigheid heeft
slaapkamergeluk gauw last van
smet."
Het product wordt landelijk
gezien niet veel geteeld. Het
marktaandeel van de familie
Turk varieert van 50 tot 85
procent. „Nog meer planten
omzetten, staat niet direct op
ons verlanglijstje. Eigenlijk
hebben we nauwelijks nog
zwakke maanden. „Al een paar
jaar zagen we dat het product
rond de feestdagen zoals
Kerstmis en Pasen stilviel,
terwijl kerststerren en
cyclamen wel goed gingen."
Turk zou Turk niet zijn als daar
niet wat creatiefs op zou
worden gevonden. Het werden
decoraties om de plantjes op te
vrolijken. Paashaasjes,
kerstmannetjes, rendieren,
pompoentjes; allerlei
snuisterijen werden ingekocht
om het gelukje op te vrolijken.
„Deze toegevoegde waarde
was een schot in de roos. Mijn
moeder regelt de decoraties.
Kijk, voor deze herfst hebben
we een verentooi en lachende
paddestoelen."
„Het mooie van ons bedrijf
mijmert John, „is niet alleen
dat we als familie goed
samenwerken, maar ook dat
we alles in eigen hand hebben.
We beginnen met ons eigen
stekmateriaal en eindigen met
het zelf afleveren van het
eindproduct. Wie een grote
vrachtwagen met de naam
Turk door het land ziet
denderen, weet nu dat het
leven van deze kwekers om
slaapkamergeluk draait.
roelofarendsveen
saskia stoelinga
Voorzitter commissie gezondheidszorg sabelt illusies neer
alphen aan den run
saskia buitelaar
Hoe pijnlijk het onderwerp 'zie
kenhuis' in de Alphense poli
tiek ook is, de raadsleden moe
ten er met de inwoners over
praten. Want het moet voor
eens en altijd duidelijk zijn dat
in deze gemeente nooit meer
een volwaardig ziekenhuis
komt te staan. Dat was de har
de boodschap die I. Gehner-El-
lenberger, voorzitter van de re
gionale commissie gezond
heidszorg, de Alphense politiek
gisteravond bracht. Zij bezocht
de raadscommissie bewoners
zaken, samen met gedeputeer
de Van Ruijven-van Leeuwen
om te praten over zorgkwesties.
Grote stap
De toekomst van het Alphense
Rijnland Ziekenhuis stond hoog
op de agenda. Voor de verande
ring spraken de commissiele
den niet namens hun eigen
fractie, maar namens de hele
gemeenteraad. Want alle partij
en zijn het erover eens dat de
ontmanteling van het oude
Rijnoordziekenhuis in 1994 een
grote stap terug was voor de ge
zondheidszorg in Alphen.
Commissielid Klapper
(GroenLinks) verwoordde het
onbegrip van inwoners en poli
tici. „120.000 Mensen uit Al
phen en omgeving zijn voor
spoedeisende hulp en grote in
grepen aangewezen op de zie
kenhuizen in Leiden, Leider
dorp of Gouda. Terwijl steden
van vergelijkbare grootte wel
een eigen ziekenhuis hebben."
Door de overvolle en slechte
wegen is het moeilijk om daar
snel te komen, volgens de frac
ties.
Ze pleitten voor de bouw van
een nieuw ziekenhuis met
spoedeisende hulp, ook al wis
ten alle aanwezigen bij voor
baat dat het verzoek zinloos is.
„We zullen lastig blijven", ver
klaarde voorzitter Habermehl,
„want de burger heeft ons ge
kozen om niet op te geven wat
we hadden en het desnoods te
heroveren."
De gastspreeksters probeer
den lange tijd om vooral de po
sitieve kanten van het verhaal te
benaderen: de kwaliteit van de
zorg in het oude Rijnoord was
belabberd en is nu prima. Al
phen loopt voorop in het lan
delijke toekomstbeeld dat tach
tig procent van de patiënten tij
dens een kort verblijf wordt be
handeld en elders passende na
zorg krijgt. Uiterlijk 2005 is
daartoe het nieuwe complex
gebouwd van Rijnland en ver
pleeghuis Oudshoorn. Het aan
tal poliklinieken is de laatse ja
ren flink uitgebreid.
Pas op de valreep sprak Geh-
ner duidelijke taal. „U moet
geen illusies naleven, maar te
gen de burgers zeggen 'het zit
er niet in'. Dan kunnen we kij
ken naar wat we kunnen doen
met de voorzieningen die we
nu hebben."
Ook het ambulancevervoer
kwam gisteravond aan de orde.
Commissielid Voogd (CDA)
constateert daarbij grote pro
blemen. De ambulances rijden
niet op tijd en werken ineffici
ent, omdat het er slechts drie
zijn voor Alphen en omgeving.
De samenwerking in de regio
verloopt stroef, vanwege oude
onopgeloste conflicten. „Dat
het meestal toch goed gaat,
komt doordat het personeel zelf
veel extra werk heeft opgepakt.
Maar de organisatie kraakt in
zijn vdegen", zei Voogd.
Ellende
Van Ruijven keek op van deze
woorden. Volgens haar was de
ellende verleden tijd. Ze buigt
zich de komende tijd over de
problemen bij de ambulances.
Datzelfde geldt voor het tekort
aan tandartsen en huisartsen
en de wachtlijsten in de thuis-
en verplegingszorg.
Aankomend voorjaar praten
Van Ruijven en Gehner met de
politici verder over de zorg
kwesties, tijdens een nieuw be
zoek aan Alphen.
Remia vloeibaa
frituurvet
Can 2 liter.
Met Klantenkaart
KaouLt oc ooD<. /LO f
-trcun. eZ&n
