'Geen topsport meer zonder poespas'
Gesprek van de Dag
Olympiërs wacht druk feestschema
Hondenshow
M
MAANDAG 2 OKTOBER 2000
^-Soinnipnliiar
Olympische resultaten
De dames Jorritsma (minister van economie; WD) en Vlie-
genthart (staatssecretaris sportzaken; PvdA) gaven 'm in
Sydney flink van katoen. De afgelopen dagen viel er in het
Holland House dan ook flink veel te kussen en te knuffe
len. De lijfelijke aanwezigheid van het paarse kabinet weer
hield de voorzitter van NOC*NSF, oud-werkgeversvoor-
man Hans Blankert, er niet van om het ijzer te smeden nu
het toch oververhit was. De overheid moest vooral nog
meer middelen ter beschikking stellen om de topsport te
doen gedijen.
Alleen notoire sporthaters zullen de afgelopen zestien da
gen niet hebben kunnen genieten van de Nederlandse suc
cessen. In vergelijking met een aantal gevestigde sportlan
den (Cuba, Engeland) bracht de Nederlandse delegatie het
er uitstekend van af, zeker als je het aantal onverwacht te
genvallende prestaties (badminton, atletiek, judo, tafelten
nis, zeilen, Holland 8, dameshockey) bezfet. Zet je de me-
dailleoogst af tegen die van landen met een vergelijkbare
bevolkingsomvang (Australië, Roemenië) dan kan het altijd
nog beter.
De argumenten van Blankert zijn typisch die van een cal
culerende bobo. Zijn organisatorisch wonderkind, oud-
volleybalcoach Joop Alberda, heeft becijferd dat Nederland
bij een verdere verbetering van de trainingsfaciliteiten zou
kunnen komen tot een olympische oogst van telkens der
tig, veertig medailles. Dat lijkt een wat minder ambitieus
aantal als je het afzet tegen de in Sydney totaal beschikbare
900 medailles.
In dit debat om geld wordt vergeten dat het tegenoverge
stelde - dus een gebrek aan aansprekende olympische re
sultaten zoals bij België - net zo goed een drijfveer voor in
vesteringen in de sportsector moet zijn. De waarheid ach
ter sportbeleid is dezelfde als bij kunstbeleid: de basis kan
niet zonder de top zoals omgekeerd de top niet zonder
brede basis kan. De reden waarom het Nederlandse be
drijfsleven zoveel brood (zowel qua sponsoring als bij re
clameprojecten) ziet in sport ligt 'm in die uitstraling. Na
tuurlijk is die meer geholpen bij succes op succes. Dat zou
voor de overheid juist reden moeten zijn om sport (en
kunst) ongeacht het succes structureel verregaander te
steunen dan nu het geval is.
Het gaat hier namelijk om de waarde van sport en kunst
sec- en indirect om de kwaliteit van het bestaan. Het is niet
toevallig dat Paars de successen herkent, maar twijfelt zo
dra het om een dergelijke zingeving gaat. Laten dus maar
over resultaten praten: bij diepte-investeringen in deze
sectoren van de samenleving profiteren we allemaal.
■clr'i isic
Bij elkaar geharkte wanhoop
Wil de Freud van de 21ste eeuw nü opstaan alsjeblieft. Ik,
gewone sterveling, kan er niet meer bij. De hysterisch-neu-
rotisch wanhopig-narcistische vergezichten die het tv-
scherm biedt worden onderhand een kwelling. Zesenveertig
vrouwen die zich ongegeneerd aanbieden als huwelijkspart
ner van een onbekende miljonair - zeg nou zelf. De meest
hopeloze patiënten van de Weense zielendokter waren
daarmee vergeleken wonderen van mentale gezondheid.
De vraag is wat deze vrouwen mankeert, dat ze zonder pis
tool tegen hun hoofd meedoen aan Ja, ik wil... een miljonair
van RTL4. Misschien als kind teveel suiker gesnoept? Kon
oom zijn handen niet thuishouden? Gepest op school? Niets
lijkt erg genoeg om deze wezenloze treurnis te verklaren.
Ach ach, daar komen ze het decor binnengetrippeld. Vier
hebben nog net op tijd hun verstand hervonden, dus tonen
niet vijftig, maar zesenveertig grieten onder het hysterisch-
neurotisclie flakker licht hun waar. De een of andere sub-
sub-regieassistent heeft bedacht dat ze met hun handen in
hun zij moeten lopen. O-o-o-o. Dat kan je vragen van nor
male vrouwen; dit zooitje bij elkaar geharkte wanhoop
wordt er alleen maar zielepieteriger van.
Onvoorstelbaar. Het gaat niet om een avondje uit, het gaat
niet om een weekendje Mallorca, nee, het is een huwelijk
waar deze mallemolen op uit moet draaien. Godzijdank
duurt het nog een hele week voor de onbekende miljonair -
een mental case op zich - zijn aanzoek doet.
Eén week om in het reine te komen met dit nieuwste tv-fe-
nomeen. Ik hoop dat ik dat red. Freud kan me niet helpen.
Ik heb het hem gevraagd, in de nachtmerrie die ik in de
nacht na de uitzending kreeg. Hij stopte zijn pijp en sugge
reerde dat ik als kind teveel door mijn moeder aan mijn lot
was overgelaten. Anders zou ik toch niet naar dit soort pro
gramma's kijken?
Ik wilde nog zeggen: het is mijn werk! Maar toen begon Big
Brother, en zag hij me niet meer staan.
De woon- en geboorteplaatsen
van de Nederlandse medaille
winnaars uit Sydney wachten
ongeduldig op de thuiskomst
van hun olympische helden.
Waren de wedstrijden tijdens
de Spelen voor de deelnemers
al vermoeiend, bij terugkeer in
Nederland na een lange vlieg
reis krijgen ze opnieuw een
hectisch programma te verwer
ken. Van goed uitrusten kan
voorlopig even nog geven spra
ke zijn.
In Den Haag worden komende
woensdagmiddag alle Oranje
medaillewinnaars gehuldigd
door koningin Beatrix en minis
ter-president Kok, waarna van
af half vier een uitgebreide rij
toer door de residentie zal wor
den gehouden met naar ver
wachting vele tienduizenden
toeschouwers.
Wat viervoudig medaille-win
nares Van Moorsel betreft volgt
daarna op donderdag nog een
huldiging in Rotterdam, de stad
waar ze nog altijd als inwoon
ster ingeschreven staat. Boekei,
haar geboorteplaats, vier vrij
dag feest en Nieuwerkerk, waar
de wielrenster daadwerkelijk
woont, zoekt nog naar een ge
schikte datum.
De bedoeling is een feest voor
de inwoners, verkondigen de
organisatoren van de woon- en
geboorteplaatsen der medaille
winnaars luid. „Maar die natio
nale aandacht voor onze ge
meente is natuurlijk wel mooi
meegenomen," bekent W.
Meulendijk van de gemeente
Barendrecht, waar de 'roots'
van zwemster Inge de Bruyn
liggen. „Inge heeft Barendrecht
op de kaart gezet. Dat ze onder
tussen in Eindhoven woont,
waar ze trouwens morgen al
wordt gehuldigd, doet daar
niets aan af."
Pech is er ook, voor het Bra
bantse Eip bijvoorbeeld. De
bouwvergunning voor het nieu
we huis van amazone Anky van
Grunsven is al afgegeven, maar
ze woont nog in het eveneens
Brabantse Gemert en dus gaat
dat dorp met de eer strijken.
Het is wel meteen de laatste
huldiging voor Van Grunsven in
Gemert. Hegeman: „Het is een
ongeschreven wet dat de woon
plaats een atleet huldigt. Daar
houden wij ons aan: we willen
voorkomen dat er wildgroei
ontstaat."
De gemeente Eindhoven pakt
met een budget van 70.000 gul
den groots uit. Geldropnaar
Pieter van den Hoogenband en
import-Eindhovense Inge de
Bruijn (beiden PSV-zwemmers)
worden morgenavond meteen
na hun terugkeer in het zonne
tje gezet. De Nederlandse pri
meur van olympische feestjes
heeft Eindhoven daarmee ech
ter niet, want de Rotterdamse
deelgemeente Hoogvliet hul
digde al op 23 september, toen
de Spelen nog bezig waren
Chris de Korte, de coach van de
gouden judoka Mark Huizinga.
Een hond besnuffelt een stenen soortgenoot. De nep-hond was samen met nog honderden andere hebbeje
dingetjes op diergebied zaterdag te bewonderen op de Nationale Dier&Show 2000 in de Brabanthallen ii^,a
Den Bosch. foto anp robert je,
lil.
Haarlemse 'dopingdokter' Karsten beschuldigt IOC van hypocrisie
De 'best georganiseerde Olympische Spelen in de moderne geschiedenis' worden overschaduwd
door het oneigenlijk gebruik van prestatie bevorderende en fysiek gevaarlijke middelen. Zelfs
ZKH Prins en scheidend IOC-lid Willem-Alexander meldde het gisteren even in een interview te
genover Studio Sport-anchorman Mart Smeets: „Er is een toenemend gebruik van geneesmidde
len als doping, zoals EPO, en dat moet worden voorkomen."
151
Zelfs Smeets knikte instem
mend. Smeets zou als wieler-
specialist toch bij uitstek beter
moeten weten. De benadering
van het IOC komt neer op het
paard achter de wagen span
nen. Binnen de Internationale
Wielren Unie (ICU) - een van
de grootste, bij de Olympische
beweging aangesloten sport
bonden en als zodanig mede
verantwoordelijk voor een be
langrijk deel van het program
ma in Sydney is het gebruik
van EPO op zich niet strafbaar.
Dat wil zeggen zolang de hema-
tocrietwaarde van de betreffen
de wierenner of wielrenster
maar onder de 50 procent blijft.
Hematocrietwaarde, wat was
dat ook weer? Tijd voor een
specialist. De Haarlemse huis
arts, dr. M.E.H. Karsten, is een
van de weinige artsen die er on
dubbelzinnig vooruitkomt dat
hij over een reeks van jaren
topsporters heeft begeleid bij
het gebruik van verboden mid
delen. Hij heeft achter de
beeldbuis de afgelopen zestien
dagen genoten van de presta
ties tijdens de Millennium
Games, maar zich ook mateloos
opgewonden over 'de hypocri
sie van het Internationaal
Olympisch Comité, zodra het
om doping gaat.
Karsten: „Een Roemeens turn-
stertje, zestien jaar oud, heeft
evadrine gebruikt. Een paar
druppeltjes hoestdrank van een
verkeerde soort. Evadrine is
geen prestatieverhogend mid
del en in die zin dus geen do
ping. Maar het komt voor op de
ellenlange lijst van chemische
middelen en stoffen die het IOC
aanmerkt als doping. Overigens
niet op die van de Internationa
le Turnbond. Fout van haar be
geleidende arts. Dat turnstertje
raakte haar gouden plak name
lijk kwijt en zo kan het IOC vol
houden op te treden tegen do
ping. Ik vind dat hypocriet,
vooral omdat de echte controle
van topsporters buiten de offi
ciële competitie om en zonder
bemoeienis van de sportbon
den zelf - dus uitgevoerd door
een niet-gebonden organisatie
te wensen overlaat."
Met oud-FC Twente-clubarts
Dick Oosthoek en wijlen Ajax-
arts Rolink behoort Karsten tot
een klein clubje ingewijden dat
geen blad voor de mond neemt.
Een zekere mate van ijdelheid
dwingt hem telkens maar weer
het katheder op bij symposia
aan de vooravond van grote
evenementen zoals de Spelen,
waar hij ervaart dat hij amper
wordt tegengesproken. Karsten:
„Natuurlijk ben ik, zoals iedere
huisarts in dit land tegen het
gebruik van allerlei middelen
door gezonde sporters. Niks
bijzonders: ik ben ook tegen ro
ken, tegen teveel alcohol, tegen
drugsgebruik. Je komt er met
zo n houding niet mee bij een
aantal sporters, want mensen
gebruiken tóch."
De Haarlemse huisarts be
schrijft graag de tweestrijd
waarvoor je als medicus komt
te staan zodra je in aanraking
komt met sporters die dan con
tact met je zoeken. Houd je je
afzijdig zoals veel artsen doen?
Dan ben je in elk geval mede
verantwoordelijk voor een situ
atie waarin veel sporters zich
zelf 'ongelofelijk' schaden door
dat ze op onoordeelkundig ad
vies afgaan. Karsten: „Als je
weet wat voor smoesjes verzor
gers, mecaniciens, sportschool-
houders en ander volk ophan
gen, dan is het een wonder dat
sporters nog vaak tot zulke
prestaties komen als je weet dat
ze zware geneesmiddelen op
een verkeerde manier toepas
sen."
Voor Karsten persoonlijk is de
drijfveer in deze die van de om
keerbaarheid. Om het begrijpe
lijk te maken schetst hij altijd
het voorbeeld van vrouwen uit
zijn huisartsen praktijk die aan
de pil zijn. „Ook dan verander
je heel veel in de hormoonhuis
houding van je patiënt. Tegen
de tijd dat ze graag een kindje
wil, kan ze aflacken en her
neemt haar lichaam de natuur
lijke functies. Ze houdt geen
schade aan haar pilgebruik
over. Dat zou ook voor de top
sport moeten gelden. Als ik ie
mand begeleid bij het nemen
van hormoonpreparaten creeey;
ik tijdelijk bepaalde gewenste
effecten zonder uiteindelijke
schade voor het lichaam. Daar
ligt voor mij de grens."
„Je kan geen topsport meer be
drijven zonder de hele poespas
er om heen. Zonder artsen,
zonder diëtisten, zonder fysio
therapeuten, zonder fysagisten,
zonder psychologen. Je moet
alle puntjes op de i zetten. Met
z'n allen breng je iemand tot
een topsport-prestatie. Zelfs
dan kan iemand nog tot het
hoogste komen zonder verbo
den vruchten, beweer ik. Maar
ik heb geen enkel probleem
met het zelf voorschrijven van
middelen zolang de begeleiding
optimaal is. Ook niet moreel -
in veel gevallen gebruikt de
concurrentie tegen de klippen
op."
„De Nederlandse skiffeur Frans
Göbel vertelde me dat hij bij de
olympische finale in Barcelona
zijn concurrenten in fysiek op
zicht niet meer herkende. De
zelfde mensen die hij het hele
jaar door naar huis roeide, lie
ten hem nu hun boegwater
zien. Een topsporter die altijcjn
twee of drie werd, kwam hieruj,
omdat hij verder alle natuurl^,
ke hulpmiddelen geprobeerd^
had en wist dat hij niet het
Karsten gelooft simpelweg ni»ei
in 'fair competition'. Wie ziet^
dat India (het op een na meeQ(
bevolkte land) slechts eenmtLj
brons kan stellen tegenover c
25 plakken van Nederland ni|>
hem in ethisch opzicht gelijkt»
geven. Om die reden is hij he,Ef
eens met de internationale
lerbond in het geval van de l^e
matocrietwaarde, dat is het je)
aantal rode bloedlichaampje^
per, liter bloed. Bij zware tr^if^
ning krijgt een sporter een b^
Paalde vorm van bloedarmo^,.
- staaltabletten zijn dan een ,e
probaat middel. Maar ook he?cj
percentage rode bloedlichaaiuj
pjes zakt tot een niveau waar
door een getraind lichaam tep
weinig zuurstof rondpompt. tJ
Karsten: „Dat wordt weer opsu
peil gebracht door te rusten,
maar met rusten train je nietig
En dus grijpen wielrenners n^a
EPO. Zolang hun hematrocri|0
waarde maar onder de vijftigW(
de normale waarde - blijft, iSj.e,
niks aan de hand. En daar bo
ven volgens de Wielerenunie*:
ook niet, alleen moeten ze ev
buiten de competitie blijven kc
ze weer onder die grens zitte^:
Maar het IOC spreekt opeens^
van doping en heeft miljoen^,
ingezet om het gebruik van Sg
EPO op te sporen. Terwijl de_
ICU (van IOC-lid Hein Verbr^f
gen, J.O.) een perfecte, op de„a
praktijk geënte methode heeCe
gevonden om sporters niet t^{
doen ontsporen." ge
JOHN OOMKES
Brand meester
1
Q_
OU
LU
G
Z
u
G
Als niet elke seconde telt, heeft de politie liever niet
dat je 1-1-2 draait. Dat herinner ik me nog wel
wanneer ik in de nacht van zaterdag op zondag
wakker word als de glasbak voor ons huis met don
derend geraas omver wordt geduwd. Sterker nog,
het komt helemaal niet in me op de politie te bellen,
want de laatste weken gaat die glasbak elk weekein
de tussen drie en vier uur tegen de vlakte. De func
tionaris die hem op vrijdag komt legen, zet hem al
speciaal vlak tegen de stoeprand, zodat een groepje
jongelui op weg van het uitgaanscentrum naar huis
er niet teveel moeite voor hoeft te doen om een
avondje doorzakken met dit oude volksvermaak te
besluiten.
Maar omdat ik toch even naar het toilet moet (van
fonteintjes, watervallen en omgevallen glasbak
ken moet ik altijd plassen), kijk ik even door een
spleetje van het rolgordijn naar de ravage die op
het pleintje is aangericht. Dat blijkt mee te val
len. De glasbak ligt keurig om, en al het glas
zit er nog in. Het is doodstil op straat en in
geen enkel huis of appartement is verstoord
een licht aangegaan. Het is een keurige
buurt met een hoge tolerantiegrens.
Ik sta op het punt om het rolgordijn weer
te laten schieten als ik een rookwolk zie
komen uit de papierpak die pal voor de
omgeduwde glasbak staat. Veel
kwaad kan dit niet, want de bak is
van zwaar metaal en vrijwel volle-
dig afgesloten. Maar er staat een be
stelwagen vlak tegen één van desleu-
>en en in mijn fantasie lekken de eerste
'lammen aan gemorste benzine rond de
tank en staat het voertuig (inhoud: zes ton
1 vuurwerk voor oudejaarsnacht?) op het punt
van exploderen.
„Ik denk dat ik toch de politie maar even bel",
zeg ik tegen mijn echtgenote, die voor geen om
gevallen glasbak of een in brand gestoken papier
container haar warme plekje in het ledikant
wil verlaten en mijn gang naar het rolgordijn
inmiddels al enkele malen heeft uitgelegd als
sensatiezucht.
Ik stommel de trap af om in het laatje onder de tele
visie in het telefoonboek het oude 0900-nummer
(het is vijf dagen voordat het nieuwe 0900-nummer
wordt ingevoerd) van het districtskantoor op te zoe
ken. In de verwachting dat dit akkefietje weldra
dooreen agent met een handzaam brandblussertje
uit de wereld wordt geholpen, leg ik mij weer tevre
den neder in de echtelijke sponde. Het is doodstil op
straat, het vandalisme was van een kortstondigheid
die geen naam mag hebben en niets lijkt een be
haaglijke nachtrust en een weldadig uitslapen op de
zondagmorgen in de weg te staan.
Truste lieve.
Of het moet dat onheilspellende geronk zijn dat op
klinkt aan het eind van de straat, gestaag dichterbij
komt en uiteindelijk pal onder ons slaapkamer
raam stilhoudt. „Nee hè", kreunt mijn echtgenote,
als ik wederom mijn benen over de bedrand sla om
door het subtiel wegtrekken van het rolgordijn ken
nis te nemen van deze recente verstoring van ons
welbehagen. Ik zie een brandweerwagen die je nor
maal zou verwachten bij een uitslaande brand op
een overslagplaats van chemicaliën, waaruit tussen
de zes en acht brandweerlieden springen. Hoeveel
het er precies zijn kan ik niet goed waarnemen, om
dat ze druk gebarend uitwaaieren naar alle hoeken
van de straat om met behulp van schijnwerpers de
put te zoeken waaraan ze hun brandkraan kunnen
koppelen. De lichtbanen van hun zaklantaarns zoe
ken zich een weg over de-plafonds van de slaapka
mers die aan het pleintje grenzen. Helemaal disco
wordt het als één van de brandweerlieden zich her
innert dat de wagen ook een oranje zwaailicht heeft.
Bij disco hoort niet alleen licht, maar ook geluid. Én
jawel hoor, met een donderend geraas wordt de
pomp van de met alle gemakken voorziene brand
weerwagen aangezet. Mijn echtgenote trekt haar
hoofd onder het dekbed, maar zelfs vanuit die posi
tie zie ik haar dodelijke blikken werpen naar alles
wat voor deze verstoring van haar nachtrust verant
woordelijk is. Gebiologeerd kijk ik vanachter het
rolgordijn hoe de zes tot acht brandweerlieden (ik
weet nog steeds niet hoeveel het er zijn) duizenden
liters water in de papierbak pompen, met als voor
lopig resultaat dat de rookwolken die uit de openin
gen komen alleen maar zwarter en dikker worden.
Pas als het complete pleintje onder waterstaat, lijkt
men de brand meester.
Een weldadige stilte valt over ons als de pomp
zwijgt, de slangen worden opgerold, het zwaailicht
wordt gedoofd en het geluid van de zware dieselmo
tor zich van onder ons slaapkamerraam verwijdert.
Met versteende benen zoek ik mijn kant van het bed
weer op.
„Truste lieve."
Op het moment dat ik mijn oogleden zwaarder voel
worden, klinkt aan het begin van de straat opnieuw
het geluid van een dieselmotor, dat warempel ook
weer dichterbij lijkt te komen. Een brandweerman
die zijn helm heeft verloren? De nablusploeg? Ik
zwaai mijn benen over de bedrand om via de spleet
van het rolgordijn poolshoogte nemen. Nee hoor,
niks bijzonders. Het is alleen maar een vrachtwagen
van de dienst Openbare Werken die om vier uur in
de ochtend de glasbak overeind komt zetten. Er zit,
waarschijnlijk om de kostbare overuren tot een mi
nimum terug te brengen, maar één ambtenaar op
de bok, die nog behoorlijke toeren moet uithalen om
de grijper van zijn kraan wijd open te sperren, er
een zware ketting aan te hangen, die aan de haak
van de glasbak te bevestigen en met donderend ge
raas van motoren duizenden heen en weer geslin
gerde flessen de ijzeren bak weer op z'n plek te zet
ten.
Als de functionaris zich met zijn tientonner en 200
procent overwerktoeslag naar de gemeentewerf heeft
begeven, onze nachtkastjes naast het bed niet meer
narommelen, de schilderijen aan de muren niet
meer heen en weer zwaaien en ik andermaal mijn
hoofd op mijn kussen heb gelegd, wordt de nachte
lijke rust alleen nog maar verstoord door deze,
enigszins met stemverheffing uitgesproken opmer
king van mijn eega.
Of ik me, wanneer niet elke seconde telt, voortaan
wat later in de ochtend van mijn burgerplichten ge
waar wil worden. Als het even kan vanaf een uur of
tien.
„Ja lieve. Truste lieve.
ensolijk
Een veilinghuis in New York
brengt in oktober een brief van
filmster JUDY GARLAND onder
de hamer waarin de ster uit The
wizard of Oz afscheid van het le
ven neemt. Het briefje was be
stemd voor haar kinderen, onder
wie actrice Liza Minnelli. Vol
gens het Britse showbizzpersbu-
reau Wf/VA/ begint het briefje
met: „Mijn lievelingen, vergeef
mij, ik ben te moe. Ik houd van
jullie meer dan iemand kan gelo
ven. Pas goed op jezelf en God
zegene jullie. En ik dank jullie
voor de enige echte liefde die ik
heb gekend." Het briefje maakt
deel uit van een collectie foto's,
telegrammen en elf brieven die
Garland kort voor haar dood in
1969 schreef. Minnelli is naar
verluidt bedroefd over de veiling.
Het liedje Que Si, Que /Vovan
zanger JODY BERNAL heeft iner
Nederland een record gebrokefe
Voor het eerst is er een single 4a
meer dan veertien weken numja
mer één staat in de Mega Top er
100. Dit meldde Bernals platfo
maatschappij gisteren. Daarmar
neemt Bernal het record overVa
Marco Borsato die in 1994 deet
histlijsten wekenlang dominee
de met zijn De meeste dromer\o
zijn bedrog. De 18-jarige Berrti
nam met Que Si, Que No deel
aan het programma Your Big w.
Break, waarin beginnende artier
ten de kans krijgen om door teol
breken. Bernal kwam in de finja
en kreeg een contract bij een la
platenmaatschappij. Inmiddeie
zijn er alleen al in de Benelux er
meer dan 190.000 exemplare
van het plaatje verkocht. ju
n
De Oost-Timorese leider XAN/le
NA GUSMAO is zaterdagavond
vader geworden. Zijn uit Austry.
lië afkomstige vrouw Kirsty el
Sword schonk in een ziekenhiri"
in de hoofdstad Dili het leven I
aan een zoontje, Alexander. D£i
54-jarige Gusmao, die gezien aj
wordt als de toekomstige presiai
dent van Oost-Timor, en de 34e
jarige Sword zijn op 3 juli van te
jaargetrouwd. Zij ontmoetten fa
kaar voor het eerst in 1994 in ej
gevangenis van Cipinang, waaU
Gusmao een straf van twintig
jaar uitzat. Sword werkt voor eta
Australische humanitaire orgai
satie in Jakarta.
