Perfecte score goed voor goud
P 'DifetoUxuty
iGouden droom Ekimov wordt werkelijkheid Joeg°slavische volleyballers
Teleurstellend slot van een kostbare zeilcampagne
;es
Waterpoloërs voor het
aatst op de Spelen'
Sydney 2000
opvolgers van Nederland
WAAN DAG 2 OKTOBER 2000
Woort-Cox krijgt geen bekroning
n_; Annemarie Cox is er niet in geslaagd haar kanocar
rière met een olympische titel te bekronen. De ex-Roermondse,
die al elf jaar in Australië woont en voor dat land als Anna Wood
de Olympische Spelen deelnam, eindigde gisteren in de fi
nale van de K2 500 meter met haar partner Katrin Borchert als
zesde. Cox behaalde in 1988 namens Nederland olympisch
brons, in de boot met Annemarie Derckx. Ze emigreerde een
jaar later naar down under, trouwde en behaalde vier jaar later
Aüanta olympisch brons.
Kameroen wint voetbaltitel
dney De voetballers van Kameroen hebben de olympische
titel veroverd. De Afrikanen wonnen de finale na strafschoppen
Spanje. Na de reguliere speeltijd en de verlenging stond het
gelijk: 2-2. Spanje miste in de strafschoppenserie eenmaal. Ka
meroen benutte ze alle vijf. Spanje nam in de eerste helft een
oorsprong van 2-0. Kameroen maakte vrij snel na rust gelijk.
Spanje raakte in de 70ste minuut aanvaller Gabri kwijt door een
rode kaart, wegens een overtreding. In de slotminuut van de re
guliere speeltijd overkwam dat ook zijn landgenoot José Mari.
Waterpoloër Estiarte met lege handen
waterpolo Met lege handen, zonder bal en zonder medaille,
heeft Manuel Estiarte afscheid genomen van het waterpolo. De
Spanjaard, die op 26 oktober 39 wordt, verloor gisteren met zijn
de wedstrijd om het brons met 8-3 van Joegoslavië. Vier
jaar geleden, in Atlanta, werd Spanje olympisch kampioen. Die
titel ging nu naar Hongarije, dat met 13-6 de Russen overklaste.
Estiarte speelde in 23 jaar waterpolo 601 interlands. De zeshon
derdste deed hem verdriet, het was de verloren halve finale te
gen Rusland. De speler uit Barcelona maakte in zes Olympische
Spelen 120 doelpunten, een ongeëvenaard totaal.
1 (invoerder Van de Bunt somber gestenul
Arie van de Bunt
lag gisteren voor
de driehonderdste
keer in het doel
van de nationale
nraterpoloploeg. Het duel tegen
[azachstan werd verloren met
L6 (2-1 0-2 1-2 1-1). Door het
lerlies eindigde Oranje als elfde
tan de twaalf olympische deel-
lemers.
„We kwamen tekort voor de
m ge/ereldtop", wist Van de Bunt,
ecomen met de subtop deden we
e titelardig mee. Bij winst waren we
ethings negende geëindigd." Tegen
n ojiazachstan speelde Oranje al-
ie vaisen de eerste periode goed. „In
buneiat kwart hadden we ruim af-
altijdand moeten nemen", zag de
n." 1-jarige doelman. „Drie, vier
pais verschil was normaal ge-
ras geveest."
)m de Het werd slechts 2-1. „De spi-
'en erft was er direct uit", vond Van
suikeie Bunt. „De spelers gaven zich
allerjver aan de vermoeidheid. Dit
laatstyas onze achtste wedstrijd in
eindelegen dagen. De elfde plaats
pischdeeft ongeveer aan waar we
irendpuishoren. Tussen tien en
^vaalf. De achterstand op de
:p gepp wordt elk jaar groter.
id varj Van de Bunt, in '89 debute-
doeldend in Oranje, ziet de toe-
,omst voor het Nederlandse
waterpolo somber in. „Dit
vas", voorspelde hij in Ryde,
de laatste keer dat wij deelna-
Als u mij vraagt wie mijn
held van de Olympische
in de Spelen is, dan zeg ik niet Inge
an en de Bruijn, Pieter van den Hoo-
ligeriegenband of Leontien van
Moorsel. Ook Eric Moussam-
in helbani - u weet wel die 'bad-
ijl, zeeend' uit Equatoriaal Guinee
met- die verzuipen in een 50 meter-
;la Lo-bad tot kunst heeft verheven -
?n de komt niet op mijn lijstje voor.
i kon- Evenmin kroonprins Willem
ronde Alexander, alhoewel hij wel in
nishtemijn achting is gestegen toen
vierde ik 'm tijdens de sluitingscere-
18, Ri-monie met een colaatje light,
ast deen eens niet met een biertje,
op het ereterras zag staan,
geen Nee, het is Stephan Veen.
d ook Stephan Veen? Ben je nou he-
ïe die lemaal van de pot ge....
Szabc Inderdaad, ja. Stephan Veen.
veld Motiveren, strijden, schelden,
Brit alles deed hij in die doldwaze
irijnsfl hockeyfinale tegen Zuid-Ko-
10. Derea. En bovenal scoren. Zijn
de in medespelers mogen eerst nog
;print,wel eens tien keer hun aan
voerder danken alvorens ze
won een blik op het goud werpen,
'de in Nederland leek uitgeschakeld
d van voor de halve finale. Nog
a Ma- voordat de Britten Oranje de
baan: helpende hand toestaken, was
Rus- de ware aard van het beestje
hoog- al boven komen drijvën. Over
d een en weer vielen er verwijten.
Cloe De jongeren zouden weinig
Kasj^ bezieling, eigenlijk alleen
limon
maar oog voor de televisie,
hebben.
Coach Maurits Hendriks en
vooral Stephan Veen konden
zich de blaren op de tong pra-
i het t
i het
gareel te krijgen. Bijna was de
verdiende plaatsing voor de
halve finale - Zo ongeveer ie
dereen schijnt het onterecht
afgekeurde doelpunt tegen
Maleisië vergeten te zijn - ont
aard in een door interne
strubbelingen gevoede decep-
Zelfs in de finale lieten de
hockeyers aanvoerder Veen in
zijn hempje staan. Drie keer
scoorde hij en nog gaven zijn
teamgenoten vlak voor tijd
een riante voorsprong uit
handen. De 'dank' was dat
Veen de beslissende strafbal
mocht nemen. In je laatste in
terland de pannen van het dak
spelen en dan zadelen je
ploeggenoten je met een ui
terst ondankbare taak op.
Tuurlijk de bal zat. Maar had
u Stephan Veen willen heten
als ie mis was. Een lekker af
scheid was het dan geworden.
En wat zegt Veen zelf: „Ik
schiet er misschien wel vier in,
maar we hebben het vooral
met elkaar gedaan."
Mijn held.
PETER VAN DER HULST
Heiner rest in Soling niet meer dan 'leren medaille'
Geen goud, zilver of
brons. Voor de als favo
riet gestarte beróepszei-
ler Roy Heiner resteerde
bij de Olympische Spelen
in de Soling-klasse de weinig aanlok
kelijke vierde plaats. Hoog de investe
ring van het Watersportverbond en
NOC*NSF, laag het rendement. Een
paar miljoen gulden aan (materiaal)
kosten, met slechts één medaille - Eu-
ropezilver voor Margriet Matthijsse -
als karige opbrengst. „Ik ben blij wan
neer ik het licht van morgen zie",
sprak Heiner, de grootste verliezer.
In de troostfinale werd Roy Heiner
a boot tegen boot-strijd
gedwarsboomd door de Noor Horn
Herman Johannessen. „De leren me
daille", zei de Enkhuizenaar cryptisch
over het bereikte resultaat. „Uiteinde
lijk hebben we niet meer verdiend."
Gemeten naar het aantal (televisie) ca
mera's op de wal, leek het alsof Heiner
een boot vol goud naar de kademuur
had gedirigeerd. Niet dus.
Roy Heiner en zijn twee beman
ningsleden, Peter van Niekerk en Dirk
de Ridder, sloten twee roerige zeilwe-
ken in mineur af. Weinig ups, des te
meer downs waren er. „We hadden
problemen in de boot, het liep niet
lekker", zei de teamleider.
De strijd om brons ging onder een
stralende hemel en ideale omstandig
heden op het water voor het Opera
House met 3-1 verloren.
Uitzicht op een medaille had Hei
ner, die vier jaar geleden uit Atlanta in
de Finn met zilver wegkwam, amper
duellerend met de veel energiekere Jo
hannessen. Van meet af aan stond hij
tegen de Noorse opponent achter op
punten. „Hij was beter, nam in de
boot op de juiste momenten de juiste
beslissingen. Voor mijn team hebben
de Spelen een paar dagen te lang ge
duurd."
Wonderlijk genoeg mochten de Ne
derlanders nog op medaillejacht, na
dat zij op dinsdag op eigen kracht de
kwartfinales niet hadden overleefd.
Met juridische foefjes vocht Heiner de
uitschakeling aan, met succes. Heiner
buitte de herkansing uit (hij won de
sail-off van Nieuw-Zeelander Rod Da-
vis), maar raakte vervolgens toch uit
koers. „Eerst lagen we eruit, toen zaten
we er weer in, dat heeft te veel energie
gekost", zo vatte Heiner het gehannes
samen. „Het was een mooie olympi
sche campagne, die we niet goed heb
ben kunnen afsluiten. Op dit niveau
moet je optimaal presteren. Wij zaten
niet goed in ons vel, maakten te veel
fouten waardoor er onderlinge irrita
ties ontstonden."
De combinatie Mark Neeleman/Jos
Schrier had na negèn middelmatige
races en een uitschieter (eerste plaats)
in de Star-klasse zowaar het erepodi
um in het vizier. Maar zaterdag, op de
slotdag van de olympische zeilregatta,
konden de pure amateurs de beklim
ming vanaf de vijfde plaats in de tus
senstand niet maken. In de vloot van
zestien moesten de veteranen Neele-
man (41) en Schrier (40) genoegen ne
men met de achtste plaats, goed voor
de zesde positie in de eindrangschik-
king.
Voor Neeleman was Sydney, na
Moskou in 1980, Los Angeles (1984) en
Barcelona (1992), zijn vierde olympi
sche stad. Schrier maakte in Australië
zijn tweede Spelen mee. Neeleman:
„Het was een mooie competitie. Met
hangen en wurgen zijn we zesde ge
worden, waarmee we tevreden moeten
zijn. Dit boek is gesloten. Nu gaan we
proberen weer een normaal leven te
leiden."
men aan het olympisch toer
nooi. De laatste drie Spelen,
vanaf Barcelona, hebben wij
ons steeds kunnen kwalificeren,
maar dat wordt met elke Spelen
moeilijker."
In de ogen van de aanvoerder
moet de bond meer geld steken
in het polo. „De competitie
moet op semi-professionele ba
sis opgezet worden. Momenteel
zijn wij amateurs die veertig
uur in de week bij de baas wer
ken en daarnaast drie, vier keer
per week trainen bij de club.
Dat moet twintig uur werken en
twintig uur polo worden."
Het breekpunt is geld. „Polo
is een stiefkind van de bond.
Nog niet lang geleden wilde de
bond de geldlaaan dichtdraai
en voor het polo. In dat geval is
het over en uit met waterpolo.
Mannen en vrouwen. De bond
moet op zoek naar een grote
sponsor of meerdere kleine
geldschieters. Alleen op die ma
nier kunnen wij onze positie
handhaven."
Van de Bunt wil nog geen af
scheid nemen van Oranje. „Ik
wil sowieso meedoen aan het
EK-kwalificatietoernooi." Daar
in is Nederland in een poule in
gedeeld met Spanje, olympisch
kampioen van '96, Oekraïne en
Malta. Twee van de vier plaat
sen zich voor het EK in juli in
Boedapest. „Dat wordt nog een
hele lastige klus."
Bij dit goud
horen veel
meer emoties
hockey edwin alblas
Je scoort niet elke
dag drie keer in
een olympische
hockeyfinale.
Maar om per
soonlijke glorie was het
Stephan Veen niet te doen ge
weest. Ja, dat hij ook nog als
een ijskonijn de beslissende
strafbal tegen Korea maakte,
was een leuke bijkomstigheid,
niet meer dan dat. Geen betere
captain dan Stephan Veen.
„Het klinkt nu misschien de
biel,
dit
Stephan Veen loopt juichend weg na zijn derde goal tegen Korea. Vijf minuten v
verlenging strafballen de beslissing moesten brengen.
r tijd stond Nederland nog met 3-1 v
De hockeyers gaan het nog leuk vinden, een wedstrijdje
beslissen op strafballen. Lang werd gedacht dat Neder
landers niet in de wieg waren gelegd voor dergelijke, ze
nuwslopende ontknopingen, maar de ploeg van Maurits
Hendriks bewees in Sydney anders: tien uit tien, een
perfecte score.
viel zes minuten voor tijd,
hockey edwin alblas
Na de halve finale
tegen Australië,
i Oranje het
ook in een potje
strafballen gedaan
kreeg, draaide ook de finale te
gen Zuid-Korea uit op een door
weinigen aanbeden wijze om
een wedstrijd te eindigen.
„Maar natuurlijk hadden we
het al in de wedstrijd moeten
afmaken", meende spits Mar
ten Eikelboom.
Tegen het stugge Zuid-Korea
stond Nederland vijf minuten
voor tijd nog met 3-1 voor.
Vroeg in de wedstrijd waren de
Aziaten op voorsprong geko
men, maar daarna gaf Neder
land weinig kansen meer weg.
De strafbal van Stephan Veen
na twintig minuten beroofde
Zuid-Korea van zijn geloof in
een sensatie en die gemoeds
toestand buitte Oranje uit. Met
twee prachtige treffers van
Stephan Veen, zijn derde treffer
dacht Nederland de buit bin
nen te hebben. Bondscoach
Maurits Hendriks reageerde:
„Als je zes minuten voor tijd
zo'n goal scoort, dan denk je
dat het klaar is. Maar het scena
rio van dit toernooi had nie
mand kunnen bedenken, er zijn
hier vreemde dingen gebeurd,
dus was dit misschien niet eens
verrassend."
Zuid-Korea demonstreerde in
de laatste minuten dat een
strafcorner niet ophoudt bij een
slechte stop. De verrassende fi
nalist scoorde twee keer in de
tweede fase van de korte cor
ner: 3-3.
In het kwartiertje verlengen
dat daarop volgde regeerde
vooral de angst voor een tegen-
goal. Halverwege maande de
technische staf van Oranje de
ploeg tot voorzichtigheid. Niets
meer weggeven was de op
dracht", zei Eikelboom. „We
wisten dat we het op strafballen
zouden kunnen
Bepaald geen grootspraak.
De successerie tegen Australië
had al het nut van de investe
ringen in het nemen van straf
ballen aangetoond. Nederland
zag er niet tegenop. Om de Ko-
reanen nog enigszins in verwar
ring te brengen werd er wat ge
schoven met de namen van de
strafballennemers. Van Pelt
nam nu niet de tweede, maar
de derde, Veen niet de vierde,
maar de laatste. „Ik heb de
volgorde aan de spelers overge
laten", zei Hendriks daarover.
„Iedereen moet zich er goed bij
voelen."
Eikelboom noemde het een
tactische zet. „Het belangrijkste
was dat vooraf al duidelijke
welke vijf spelers ze zouden ne
men, dan heb je daar geen ge
zeur over. We hebben de volg
orde een beetje aangepast om
dat zo'n keeper dan misschien
een filmpje van de vorige wed
strijd afdraait. Nu moest hij
toch wat meer nadenken."
Maar wat Jong-Chun Lim
zich ook herinnerde, hij had
geen enkele kans tegen de straf
ballen van Lomans, Geeris, Van
Pelt, Eikelboom en Veen. Daar
door werd de gemiste push van
Seung-Tae Song, de derde straf
bal in de Koreaanse serie, de
Aziaten noodlottig.
'Ferrari niet op crosscircuit'
Nu alles achter de rug was,
kon hockeycoach Maurits
Hendriks het niet langer voor
zich houden. Het kunstgras
veld in het olympisch hockey-
stadion was een 'grote schan
de'. De Australische vrouwen-
coach Richard Charlesworth
had dat overigens een jaar
eerder al geroepen. Hendriks:
„Ik heb twee weken mijn tan
den op elkaar gehouden, om
dat ik vond dat het niets zou
bijdragen aan het vertrouwen
van het team, als ik erover zou
zijn begonnen. Maar je moet
hier toch ook vaststellen dat
het niveau in Utrecht hoger
was, dan hier in Sydney. En
volgens mij heeft dat veel met
het veld te maken." Ook de
prestatie van Nederland had
daar onder te lijden gehad, zei
Hendriks achteraf. „Want je
moet een Ferrari niet op een
crosscircuit laten rijden."
Prijzenpot voor internationals
De Koninklijke Nederlandse
Hockeybond (KNHB) stelt per
1 januari een prijzenpot in
voor de internationals. Hierin
worden voor de komende vier
jaar de vaste bedragen vastge
legd die de spelers bij grote
toernooien kunnen verdienen.
„Hiermee willen we duidelijk
heid scheppen", aldus voor
zitter André Bolhuis. „Het on
derwerp geld is ook in het
hockey niet meer weg te den
ken." Voor een gouden me
daille in Sydney had de KNHB
een premie van 15.000 gulden
per speler uitgeloofd. Het
mannenteam zorgde er met
de winst in de finale tegen
Zuid-Korea voor dat de bond
een behoorlijk bedrag moet
uitkeren.
„Het is ze van harte ge
gund", zei Bolhuis, in Atlanta
chef de mission van de Neder
landse ploeg.
ning van het team."
Op klassieke wijze ging hij
door de knieën, nadat hij de
laatste strafbal achter de Kore
aanse keeper Jong-Chun Lim
had gepusht. Veen verborg het
gezicht in zijn handen en werd
luttele tellen later bedolven on
der ploeggenoten. Toen hij zich
onder die hoop had uitgewors-
teld, rende hij in één streep
naar zijn ouders en broer, die
zich een weg hadden gebaand
naar de rand van het veld. Aan
de borst van zijn ouders ge
drukt, leek Veen plots een klei
ne jongen, zo veel anders dan
hij zich bijna twee uur lang op
dat veld had getoond.
Maar niemand anders dan
Veen was in de finale tegen
Zuid-Korea het gezicht van de
ploeg, die in Sydney lang met
zichzelf overhoop lag. Anders
dan vier jaar terug in Atlanta,
waar Nederland ook goud won,
stond in Australië het team op
springen. Na de nederlaag te
gen Pakistan en in de bijna ze
kere wetenschap dat Nederland
zijn titel en zelfs de kans op een
medaille had verspeeld, stook
ten doelman Ronald Jansen en
recordinternational Jacques
Brinkman, beiden bezig aan
hun laatste toernooi, een vuur
tje. Dat moest geblust worden,
toen de Britten met een verras
sende uitslag tegen de Duitse
ploeg Nederland nog aan een
tweede kans hielpen. 'De laat
ste vier dagen', werden daar
door de moeilijkste van zijn
carrière, wilde bondscoach
Maurits Hendriks wel kwijt.
„Onbeschrijflijk. Er is heel veel
werk verzet om dit schip niet te
laten zinken", vatte hij die et
malen samen.
Veen nam wel de gelegenheid
te baat om nog eens op de
dieptepunten in Sydney terug
te komen. „Natuurlijk hebben
we met elkaar over de dingen
gesproken en we waren hel er
wel over eens dat we alleen
konden winnen als we als team
overeind zouden blijven staan.
Daar heeft het aan ontbroken.
Er waren te veel eigen bv-tjes."
Het gouden Oranje van Syd
ney gaat verder zonder dragen
de spelers als Veen, Jansen en
Brinkman. Ook Wouter van Pelt
plande in Australië zijn af
scheid. Over zijn eigen toe
komst weidde Hendriks zater
dag niet uit.
Voor Veen had het goud ook
grote waarde. „Bij deze gouden
medaille horen veel meer emo
ties dan die van Atlanta. Daar
was de ploeg veel stabieler. Dit
toernooi heeft een aanslag ge
daan op de mentale weerbaar
heid."
'jelrennen henk stouwdam
Het leek voorbestemd: alles moest
op één zaterdag in Sydney samen
vallen: Viatcheslav Ekimov die drie
maanden na de dood van zijn vader
I goud wint in de olympische tijdrit.
)C-li(H°gere machten moeten deze Russische surprise
:itteifnder de Australische zon hebben bepaald.
[ie na Terugdenkend aan zijn vader werd Ekimov
n Sal»m°tioneel, welden de. tranen op en belette een
gsterfr°k in zijn keel voor even het geven van com-
t. Om^ntaar. Nadat de 34-jarige Rus zich had
ijk té^tpakt. vertelde hij over de nacht voor de wed-
kozei|tr'jd Dat hij over zijn vader had gedroomd en
rie ja^em als ode een gouden medaille had geschon-
:h op*en-
Maar dat was een droom. En Ekimov is realist
genoeg om niet in dromen te geloven. Hij is wel
iswaar een begenadigd tijdrijder, maar niet één
uit de hoogste categorie. Het leek ook normaal
dat hij in de tweede groep startte. Voor hem was
er geen plekje tussen de toppers.
Achteraf bleek de indeling een voordeel én de
sleutel naar succes. Op het moment dat Ekimov
over het 46,8 kilometer lange parcours reed, blies
er een licht briesje. Maar de windsnelheid nam
significant toe vanaf het moment dat de specia
listen in de race tegen de klok rondreden. Alsof
voor Ekimov de blower was aangezet.
Jan Ullrich en Lance Armstrong werden letter
lijk teruggeblazen. De Duitser kwam met een ver
schil van acht seconden nog het dichtst in de
buurt van Ekimovs tijd, maar de Amerikaan
moest bijna een minuut toegeven. En zo woei er
voor de Rus in Sydney een gouden windje. Toe
val? Misschien, maar na het verhaal van Ekimov
te hebben gehoord, mag je daar vraagtekens bij
plaatsen.
Aan de mystieke machten rond Ekimov had
den Ullrich en Armstrong aanvankelijk geen
boodschap. Zij verbeten de pijn van de harde
realiteit.'En die was dat zij naast goud grepen.
Ullrich had na de gouden medaille in de weg
wedstrijd vrede met zilver in de tijdrit, al sprak hij
wel zijn verbazing over Ekimov uit. „Ik had wer
kelijk niet gedacht dat hij zou winnen."
Armstrong was pijnlijk getroffen dat zijn ploeg
genoot bij US Postal het goud voor zijn neus
wegkaapte. Niet voor Ekimov - die gunde hij het
van harte - maar voor zichzelf. Brons beschouw
de hij als een troostprijs, al nam de Tourwinnaar
zijn nederlaag als een man. „Ik had geen last
mijn nek, ik heb goed kunnen trainen en de om
standigheden in de tijdrit waren perfect."
Ekimov was vanzelfsprekend opgetogen over
zijn stunt in de nadagen van zijn carrière. De 34-
jarige Rus in Amerikaanse dienst was helemaal in
de wolken, ook al betekende het goud in de tijdrit
zijn tweede olympische titel. Ekimov veroverde
in 1988 in Seoul met de Sovjet baanploeg goud
op de achtervolging. Maar de plak die hij zater
dag kreeg omgehangen, schonk hem een diepere
gevoelswaarde. „Dit is de mooiste dag in mijn le
ven", klonk een cliché zéér gemeend.
De Nederlanders konden geen potten breken.
Koos Moerenhout was uiteindelijk de beste land
genoot met een 26ste plaats. Net als eerder in de
olympische wegwedstrijd bleek ook in de tijdrit
dat voor Erik Dekker zijn zeer succesvolle seizoen
net te lang heeft geduurd. Hij moest genoegen
nemen met een 29ste plaats.
De Joegoslavische
volleyballers heb
ben de olympi
sche titel van Ne
derland overgeno
men. De ploeg, verantwoorde
lijk voor de uitschakeling van
Oranje in de kwartfinales, ver
sloeg in de eindstrijd Rusland
met 3-0 (25-22 25-22 25-20). Na
het brons van 1996 en de twee
de plaats bij het WK in 1998
hebben de baltovenaars van de
Balkan in Sydney hun eerste
grote hoofdprijs binnenge
haald.
Het Joegoslavische team, dat
zich met de eindzege bij de
kwalificatietoernooi in Kato
wice kwalificeerde, leunt onder
meer op de klasse van de broer
tjes Grbic. Aanvoerder Nikola
zet als spelverdeler de lijnen
uit. Vladimir, afgelopen seizoen
actief bij het Italiaanse Treviso,
haalt met zijn verwoestende
klappen vele punten binnen.
Het brons ging naar de Italia
nen. Zij versloegen Argentinië
met 3-0 (25-16 25-15 25-18). „In
deze wedstrijd heb ik weer een
team gezien waar ik trots op
kan zijn", zei coach Andrea
Anastasi.
