Schultz legt zich neer bij het onvermijdelijke
Tegenwerking bederft olympische aanloop Nigeria
Sport
iTERDAG 26 AUGUSTUS 2000
2 Zomerkampen voor kinderen organiseren nieuwe uitdaging voor 'vrouwelijke Krajicek
De beste Nederlandse tennisster van de voorbije acht
tien jaar, sinds Betty Stöve dus, heeft tegenwoordig
twintig paarden, vier honden, twee katten en wat ko
nijnen bij de deur lopen. Naast de deur ligt ook een
tennisbaan. Brenda Schultz tennist namelijk nog wel,
maar één verkeerde beweging en ze voelt haar rug
weer en 'dan zit het ergens in mijn kont vast'. Toch
heeft ze na twee jaar tobben nog geen punt achter
haar loopbaan gezet. Drie jaar houdt de bond voor
vrouwelijke tennisprofs ploeterende ex-toppers zoals
zij een hand boven het hoofd. „Dan geven zij ook de
moed op. Ik denk niet dat ik er binnen die drie jaar een
punt achter zet."
la Schultz: „Dat mensen willen zien wat jij ze kunt geven, dat mis ik wel.'
Misschien is ze volgende week in
New York, waar maandag het US
Open begint, maar misschien ook
niet. Ze heeft zich aangeboden voor
een 'foundation' optreden, een bal
letje slaan met sponsors die daar
goed voor betalen. Het geld gaat naar
goede doelen. Met dat soort tennis
houdt Brenda Schultz, 29 inmiddels,
zich al maanden bezig. En zo zal het
nog wel even voortduren vermoede
lijk, totdat er eindelijk eens een week
komt waarin ze helemaal niets meer
voelt in haar rug.
Tot dusver is dat echter niet gebeurd
sinds die trieste aftocht vorig jaar mei
in Parijs. Toen vluchtte ze na een on
begrijpelijke nederlaag in de ope
ningsronde van Roland Garros in tra
nen uit Parijs. Pijn in de rug en nog
meer in haar hart. Na de rugoperatie
in oktober '98 had ze zich een fraaie
herfst van haar loopbaan gedroomd.
Die hoop sneuvelde in de Parijse len
te en is nog steeds niet weergekeerd.
De pijn in het hart is inmiddels weg.
Weggeëbd in de wijdte van het land
goed in Ferrum, Virginia. Deer Run
Road is geen plaats voor triestheid.
Daar, in de Blue Ridge Mountains,
bloeit 'Big' Brenda Schultz-McCarthy
in haar eigen domein: een landgoed
van twee vierkante kilometer. Waar
zij wonen, aan de oostkant van Ame
rika, heet zoiets een farm, aan de an
dere kant van het land een ranch.
Brenda Schultz woont niet meer in
Florida. „Hier is het klimaat te verge
lijken met het Nederlandse weer. Al
leen iets beter. Acht maanden mooi
weer en vier maanden met daarin al
le seizoenen. Als je tennist is het lek
ker om in de eeuwige warmte van
Florida te zitten, maar ik hou van
zon, van winter én sneeuw."
Gezelliger
Wonen in Nederland is allang geen
optie meer voor de Noordhollandse.
„Ik hou van beesten en daarvoor heb
je ruimte nodig. Die heb je hier in
overvloed en die is hier nog betaal
baar ook, zodat je toch ook nog een
lekker leven kunt leiden." In twaalf
jaar toptennis sloeg ze dik vijf mil
joen gulden aan toernooigeld bijeen.
„In Nederland is het gezelliger, dat
mis ik wel eens, maar iedereen zit er
bovenop elkaar. Daar hou ik niet van.
Dan kun je wel in Limburg gaan zit
ten of zo, maar dat wordt ook volge
bouwd. Dat woord kennen ze hier
niet eens."
Het is misschien ook wel het uitzicht
op de toekomst daar in de blauwk-
ambergen waardoor haar stemming
maar zelden melancholisch wordt.
De plannen voor als het professio
neel tennissen er echt niet meer van
komt zijn al gesmeed. „Zomerkam
pen organiseren voor kinderen. Kam
pen met paardrijden, vissen, kanoën,
tennissen en voetballen, Europees
voetbal hé. Allemaal dingen die ik als
kind ook altijd leuk vond. Ik hou van
kinderen en ik hou van sporten." Het
landgoed is ook een rivier rijk, dus al
les is bij de hand.
Tennissen, ach ja, hoe het daarmee
verder moet is een lastiger onder
werp. In oktober gaat ze naar Neder
land voor een laatste onderzoek door
de artsen die haar twee jaar geleden
opereerden. Zoals de rug er dan aan
toe is, zo zal hij blijven, zeiden de ge
neesheren toen.al. Naar die dag leeft
ze tussen hoop en vrees toe.
Blijft het zoals het nu is, dan zal het
nooit meer iets worden in het top
tennis. „Als ik duik en echt voluit ga,
gaat het fout." Twee weken terug had
ze een demonstratietoernooi in Cin
cinnati. „Dan zitten er tienduizend
mensen te kijken en denk je: die wil
ik even wat laten zien. Ik serveerde
een keer voluit tegen Mary Joe Fer
nandez. Zij had direct weer pijn in
haar pols en ik in mijn rug. Dan kun
je geen toptennis meer spelen." Fer
nandez is al wel gestopt.
Ze zou wildcards mogen aanvragen,
maar stelt die eerste echte partij
sinds Parijs '99 uit en uit. „Zolang ik
zelfs tijdens die exhibitions nog pijn
voel, weet ik dat het niet goed zit. Om
dan wildcards te gaan verspillen op
een toernooi.... Als het een paar keer
goed gaat op zo'n demo, probeer ik
het op een echt toernooi. Maar op dit
moment gaat het ook weer niet goed.
En ik heb het idee dat het het laatste
half jaar ondanks alle trainingen al
leen maar gestagneerd is."
„Mensen die me zien, zeggen wel:
'zo, jij geeft weer aardige klappen',
maar ik ben sterk van nature. Daar
om kan ik meer dan de meeste men
sen die een vergelijkbare operatie
hebben gehad. Maar aardige klappen
geven is nog iets anders dan top
sport. Daarvoor moet je tot het uiter
ste kunnen gaan en dat kan ik niet."
Als die dramatische partij tegen de
Australische Molik in Parijs het laat
ste officiële optreden blijft, dan heeft
ze er niet uitgehaald wat er in zat.
Dat vindt ze zelf ook, ondanks die
negende plaats op de wereldranglijst
in mei '96 en haar zestien titels, ze
ven in het enkelspel, negen in het
dubbelspel. „Maar of je alles eruit
hebt gehaald blijft ook betrekkelijk.
In Cincinnati sprak ik Steffi Graf. Die
was er met Andre. Zelfs zij kent na
die blessures dat gevoel. Als je num
mer één van de wereld bent, wil je
dat ook weer zo lang mogelijk blij
ven, zei ze."
Herinneringen om te koesteren zui
len-er altijd voldoende zijn. Dat zijn
niet eens altijd de spectaculairste
momenten. Brenda Schultz was tij
dens Key Biscayne '94 net tot over
haar oren verliefd op Sean McCarthy.
„Sean had een hele zwik vrienden
kaartjes gegeven voor mijn wedstrijd.
Op het centre court versloeg ik toen
Arantxa Sanchez, de nummer twee
van de wereld."
Natuurlijk zijn er, als het tot echt een
afscheid komt, dingen die ze zal mis
sen. „Dat mensen willen zien wat jij
ze kunt geven, dat mis ik wel. Ik vond
het altijd waanzinnig leuk dat men
sen kwamen kijken om iets van mij te
zien. Je hebt een talent en dat wil je
uitbuiten."
Collega's doen daarom voor demon-
stratietoernooien zelden vergeefs een
beroep op Brenda Schultz. „En als je
dat circuit helemaal afloopt ben je
ook zo dertig keer op pad. MaliVai
Washington nodigt Chrissie Evert uit
en andersom komt hij weer voor
niets naar Chrissies' toernooi, zo
werkt het simpel gezegd. Je krijgt je
tickets en je onkosten betaald en het
geld gaat naar goeie doelen. Op die
manier wil iedereen toch iets terug
doen voor wat -ie gekregen heeft
dankzij het tennis. Alleen Jimmy
Connors vraagt er nog wel eens geld
voor. Soms willen ze hem hebben
omdat hij wel een trekker is, maar
meestal nemen ze dan anderen. In
Cincinnati zaten vorige week ook
10.000 mensen te kijken. Daar geniet
ik nog steeds van. Al is het niet het
niveau waarop ik wil tennissen. Het
zijn van die partijen die je ook met
links kunt spelen."
Mocht ze komende twee weken Flus
hing Meadows aandoen, dan zal ze
niet snel aanschuiven bij een vrou
wenpartij. Zelfs niet bij de Williams-
zussen. „Of zij het tennis spelen dat
ik graag had willen spelen? Nee, ze
komen mij veel te weinig aan het net.
Alleen maar power, geen slice, geen
variatie, alleen maai- hard rammen.
Ik zag liever het tennis van Gabi Sa-
batini. Van alles iets. Wat ik leuk vind
is het tennis zoals Mark Philippoussis
het speelt."
Boem, boem, boem
„Ik kijk best veel tennis, maar eigen
lijk alleen maar naar de mannen,
omdat dat veel allrounder is. Ik hoop
ook weer eens een meisje te zien dat
opkomt en ook een slice kan spelen.
Als er iemand komt die een korte sli
ce neer kan leggen tegen Davenport,
dan krijg je tenminste weer leuk ten
nis. Van de dertien keer dat ik tegen
Davenport heb gespeeld, heb ik ge
loof ik tien keer gewonnen. Zij kon
niet tegen opkomende speelsters. De
enige keer dat ik tegen Venus Wil
liams heb gespeeld ben ik de eerste
set met 6-1 afgedroogd. Dat was om
dat ik ging meeknallen. Daarna ben
ik gaan afwisselen, slice en topspin,
maar niets op heuphoogte aanspe
len. Ik won. Maar het is nu bijna al
leen maar boem, boem, boem, bij al
die meiden. Daarom kon Steffi on
danks alle blessures nog zo lang aan
de top mee, omdat ze kon afwisselen
met die slice en meer slagen kon dan
de anderen."
Of het Nederlandse tennis ooit nog
een vrouwelijke Richard Krajicek
voortbrengt, vindt ze een boeiende
vraag. „Dat had ik moeten zijn, maar
dat weet je toch nooit. Ik kwam ten
slotte ook uit het niets na Marcella
Mesker. Tot mijn zestiende kwam ik
ook nooit verder dan de kwartfinale
van de nationale kampioenschappen
en ineens lukte het wel. Dat Lim
burgse meisje Michelle Gerards vind
ik mooie slagen hebben. Ze heeft alle
toekomstslagen. Ze moet alleen nog
even wat sterker worden."
„Maar misschien wordt mijn nichtje
Jainy tyet wel. Die is nu zeven. Zij
heeft mijn talent voor serveren. Ser
veren kun je leren, maar het is ook
een talent. Sommige mensen maken
het heel moeilijk, maar zij pakt een
racket op en slaat gewoon, dat is ta
lent. Ze kan bijvoorbeeld ook gooien.
Er kan nog veel gebeuren, maar dal is
er wel een waar ik veel tijd in ga ste
ken. En mijn zus Sascha en mijn
zwager zijn allebei tennistrainer, dus
Jainy staat iedere dag uren tegen het
muurtje. En niet omdat ze moet,
maar omdat ze dat wil."
Bonfrère haalt fel uit naar FIFA
Jo Bonfrère verdedigt over drie we
ken met het olympisch elftal van
Nigeria de gouden plak van vier
jaar geleden. Een welhaast onmo
gelijke opgave, want de aanloop
naar Sydney heeft veel weg van een
hordeloop met verhoogde obsta
kels. Met name de FIFA en enkele
Europese clubs krijgen er flink van
langs.
ROB SPORKEN
^De manier waarop de Nigerianen terecht-
SlSkwamen in Vaalsbroek, waar de formatie
de afgelopen drie weken heeft doorge-
iracht, past precies in het plaatje van een,
om het voorzichtig uit te drukken, hape-
ende voorbereiding. „De mannen- en
vrouwenploeg zouden in de buurt van el-
caar op trainingskamp gaan in Duits
and," legt Bonfrère uit. „Op die manier
tou ik bij beide teams een oogje in het
teil kunnen houden. De bond was echter
veel te laat met het bespreken van de ac-
:ommodatie van de mannen. Ben ik zelf
naar op zoek gegaan en via een tip hier
)eland. Moet je nagaan, drie dagen voor
dat we arriveerden moest alles nog gere
geld worden."
Tegenwind
Ns 'technical advisor' heeft de Limburger
d genoeg aan zijn hoofd. Alle nationale
elftallen vallen onder zijn verantwoorde
lijkheid. Zijn werkzaamheden bestaan uit
eer dan puur voetbaltechnische zaken.
1,1 k regel de vliegtickets, boek de hptels en
jdeel het zakgeld uit. Op dat gebied is niets
veranderd sinds ik vier jaar geleden ben
veggegaan. Het grote verschil is dat des
tijds mensen die nergens verstand van
padden, zich met de nationale ploeg be-
ïioeiden. Daar heb ik nu geen last van.
De felle tegenwind waait nu uit een an-
Idere richting. Aan de balie van het rustie
de FIFA doodleuk weten als we verzoeken
om de vrijgave van Babayaro en Kanu.
Dat slaat toch nergens op. Of de FIFA is
bang voor de grote clubs of ze heeft angst
dat Nigeria weer goud gaat winnen."
Over dat laatste hoeven de machtige
bazen zich geen zorgen te maken. „Met
de jongens die ik nu bij me heb, maken
we geen schijn van kans."
Trots
Morgen vliegt de ploeg voor twee oefen
duels naar Zuid-Korea. Voorlopig dus met
twaalf man. „Sunday Oliseh wilde dol
graag naar Sydney, maar is door zijn club
onder druk gezet. Als hij mee zou komen,
was hij gegarandeerd zijn plaats bij
Borussia Dortmund kwijt, werd hem ver
zekerd. Die jongen had geen keuze, maar
voelde zich wel doodongelukkig. Andere
verenigingen, zoals Roda JC, weigeren ge
woon de geselecteerde internationals vrij
te geven. Ook al weten ze dat die spelers
volgens de reglementen van de FIFA ge
schorst kunnen worden. Het schijnt geen
indruk te maken. Babayaro meldt zich, als
alles goed gaat, op 10 september in Syd
ney. Drie dagen voor ons eerste duel! En
wat te denken van Azubuike Oliseh. De
eerste twee weken mocht hij bij ons in
Vaals zijn, omdat hij bij FC Utrecht toch
vijfde keus was. Zondag speelde hij blijk
baar zo'n goede wedstrijd dat Utrecht
hem deze week niet meer wilde laten
gaan."
Dan maar met mindere goden, die wel
bereid zijn alles te geven. Taribo West kan
erover meepraten. „Die wenste zich hier
evenveel in te spannen als die stoel daar.
Niet trainen, alleen voetballen en uiter
aard aanvoerder zijn. Na twee dagen heb
ik hem naar huis gestuurd. Het is gelukkig
een uitzondering, want de meesten zijn
trots om voor hun land uit te komen.
Daarom is die tegenwerking zo frustre
rend. Want in theorie kan ik natuurlijk
wel degelijk over een sterke ploeg be
schikken."
Tijdens de wed
strijd Nederland
Nigeria houdt Ce-
lestine Babayaro
Patrick Kluivert
vast. Babayaro
hoeft van de FIFA
nog geen vrij te
krijgen 'vanwege
de zware Engelse
competitie'.
ARCHIEFFOTO ANP
ke kasteel/hotel speelt Bonfrère met en
kele brieven. Of ze al gefaxt zijn, wil hij
weten van de receptioniste. Ze zijn ge
adresseerd aan de wereldvoetbalbond
FIFA. De Maastrichtse coach, doorgaans
de rust zelve, is woedend. „Enkele clubs
weigeren spelers vrij te geven, terwijl ze
dat wel verplicht zijn. En de FIFA kijkt
maar toe. Een schande. Ik wil weten wat
de bond hierop te zeggen heeft en pro
beer ze al dagen te bereiken."
Op 13 september opent Nigeria het
olympisch voetbaltoernooi. De voorberei
ding verloopt uiterst moeizaam. Bonfrère
beschikt in Vaals over tien veldspelers en
twee keepers. De rest moet nog arriveren.
„Het is te gek voor woorden hoe met Ni
geria wordt omgesprongen. 'We moeten
begrip hebben voor de zware Engelse
competitie met de vele wedstrijden', Iaat
