Een jacht voor een hole-in-two
Zomer 2000
e Sprietlopen
liover de vaart
De veerman wacht op
klanten - en onderdak
JJDAG 28 JULI 2000
i
niWm
og
arnping't Haasje aan de Kaag
oudt komende zondag weer het
aditionele sprietlopen over de Ze-
nhuizense vaart. Het is voor de
bfde keer in successie dat dit zo-
erse evenement op de kalender
aat.
loewel er prijzen in de vorm van
aardebonnen te verdienen zijn
or diegenen die de overkant ha-
n, is het sprietlopen toch vooral
edoeld als een ludiek festijn. „We
ten hier met vier campings aan
de boorden van de Kaag en je
oet het puur zien als vermaak
)or de deelnemers en de gasten
legt eigenaar De Haas uit.
iteraard moeten de sprietlopers
n nat'pak op de koop toe nemen,
laar dat verhoogt alleen maar de
lestvreugde."
•rig jaar schreven rond de tachrig
1 aaghalzen in voor dit folkloristi-
he festijn en op de camping' re-
men ze voor deze aflevering op
>'n zelfde aantal. „Ook liefhebbers
tte
her",
dt Jit
komen, want die is gratis", zegt
organisator.
schrijven voor het sprietlopen is
ïogelijk tot een half uur voor de
nvang die is gesteld op 14.00 uur.
amping 't Haasje en camping De
lorizon zijn over de weg te berei-
n via de Boekhorsterweg in Oud
le. Over het water via de Kaag.
VAN KAAM
Afgelopen zondag had hij 750
klanten. „Dan vaar ik de hele dag
heen en weer en heb ik zelfs geen
tijd om iets te eten", vertelt Ja
mes Taghavi, de veerman van het
pontje over de Zijl. Maar twee
dagen later zit james om kwart
voor elf nog te wachten op zijn
eerste klant van de dag.Als de
zon schijnt, is het druk. Maar als
het slecht weer is, heb ik bijna
niks te doen. De pont wordt al
leen gebruikt door toeristen, niet
door mensen die naar hun werk
gaan of naar school. Ik heb maar
twee vaste klanten.
Acht jaar lang vaart de in Iran ge
boren veerman nu al acht maan
den per jaar, zes dagen per week
heen en weer tussen de Zijldijk
en het puntje van de Merenwijk.
En daarvoor was hij vijfjaar lang
veerman op de Vlietlanden.
Ruim voldoende ervaring om in
middels expert te zijn in het do
den Van de tijd. Het onderhoud
van het zestig jaar oude pontje
kost veel tijd. En Taghavi leest
veel, vertelt hij terwijl hij om de
twee zinnen uit het raam kijkt
om te zien of er aan de overkant
al klanten staan. Uit de kast van
zijn caravan trekt hij een verha
lenbundel. „Kijk, heb ik gehad
van een klant van mij van wie
een verhaal in die bundel staat."
Acht maanden per jaar huist de
veerman in een oude caravan
aan de Zijldijk. Zonder stromend
water, zonder elektriciteit. Als hij
naar de wc moet, moet hij even
aankloppen bij de boerderij aan
de andere kant van de weg. Over
de primitieve huisvesting van
Taghavi is al veel geschreven,
maar zijn situatie is nog altijd
niet verbeterd. „Dit is toch niet
normaal? Ik kan me voorstellen
dat je voor één jaar een caravan
neerzet wanneer je net begint
met een veerdienst. Maar acht
jaar? Niet dat mijn baas, De Zijl
Bedrijven, niet wil hoor. Die wil
len hier graag een echt huisje
neerzetten. Maar we krijgen geen
toestemming van de gemeente
Warmond."
Aan de wand van de kleine cara
van heeft Taghavi desondanks
een foto opgeprikt van de War-
mondse oud-burgemeester Van
der Wel. „Nee, zij is een goede,
positieve vrouw geweest. Zij
heeft haar best gedaan. En ze
James Taghavi, de veerman van het pontje over de Zijl. „Als de zon schijnt, is het druk." foto wim dijkman
komt soms heen en weer varen
en even gedag zeggen. Toen ik
hoorde dat zij wegging, heb ik
een foto van haar uit de krant ge
knipt en die opgeplakt."
Taghavi wordt een beetje ner
veus. Steeds weer dat gedoe over
zijn caravan. Is het wel slim om
daar weer over te beginnen? Hij
belt even met zijn chef. Die ziet
geen probleem in wat publiciteit
en heeft zowaar nog een nieuw
tje te melden: De Zijl Bedrijven
gaat na de zomer opnieuw met
de gemeente Warmond om de
tafel zitten om het probleem van
de veerman te bespreken. DZB
wil in ieder geval een houten ge
bouwtje neerzetten aan de Zijl
dijk.
De veerman kijkt nog eens naar
buiten. Aan de overkant van het
water staan drie fietsers. Klanten!
Taghavi springt op en start de
boot. Werk aan de winkel.
VDL-groep stunt met bonus ter waarde van half miljoen bij Dutch Open in Noordwijk
Zelf liep hij tijdens de pro-am, een toer
nooi voor sponsors voorafgaande aan de
Dutch Open, de laatste hole in vijf slagen.
Het kan veel beter op deze Noordwijkse
par-4 baan gelooft de directeur van de
VDL-groep Wim Maathuis. Zijn bedrijf be
loont de eerste speler die de achttiende in
twee slagen voltooit met een zeewaardig
jacht van een half miljoen gulden. „Ik
hoop dat het lukt, maar ik denk dat het
heel moeilijk is."
Maathuis en zijn collega's kwamen op het
idee na de vorige editie van de Dutch
Open, toen nog in Hilversum. „Vorig jaar
traden-we ook op als sponsor, maar von
den we dat we te weinig uitstraling had
den. Op een terras hebben we toen wat
zitten filosoferen. We zouden het nog een
keer proberen en dan goed uitpakken. Zo
kwamen we op het idee om een prijs te
zetten op een 'hole-in-two', een nieuw
idee in een nieuw millennium. Een hole-
in-one waarbij een auto kan worden ver
diend, bestond immers al."
Het schip waar Maathuis over praat, is
een zogeheten 'Pilot 38'. „Noordwijk ligt
nu eenmaal aan zee en daar hoort een
boot bij. VDL shipyards is aan ons bedrijf
gelieerd. Dus die c ombinatie was snel ge
maakt", aldus de directeur van het bedrijf,
waartoe verder nog DAF Trucks en de
busbouwer Berckhoff behoort; „We doen
het om onze naamsbekendheid in het he
le land te vergroten en dit draagt daartoe
bij. Tot nu toe waren we voornamelijk op
het zuiden van het land gericht." Een
goedkope publiciteitsstunt vindt de direc
teur het niet. „We doen het niet om op te
vallen."
Maar toch. Hij hoopt van harte dat een
van de golfers er met het vaartuig vandoor
gaat. „Dat levert extra reclame op." Zeker
als de organisator Robbie Erven van Do
rens er dan ook nog in slaagt om zijn idee
tje uit te werken. „Wat zou het mooi zijn
als we een van die zware legerhelikopters
in kunnen huren, de winnaar op de boot
te zetten en 'm dan vlak voor de kust met
een in de Noordzee te laten zakken zei
hij tijdens de perspresentatie van de
Dutch Open. Maathuis moet er wel om la-
Irrde duinen ligt een boot, ter waarde van een half miljoen. Voor de golfer die tijdens de Dutch Open in Noordwijk op de achttiende een 'ho
le-in-two' slaat. FOTO DICK HOGFWONINC
chen, reëel is het volgens hem allerminst.
Eerst moet een van de spelers er maar in
slagen de klus te klaren. Enkele golfers
waren gisteren al dichtbij de extra prijs.
Tegen de dertig deelnemers legden de bal
met hun tweede slag op de green en ble
ven soms centimeters verwijderd van de
pin. Makkelijk is het niet want tijdens de
laatste Open Nederlandse kampioen
schappen op 'de Noordwijkse' in 1993
lukte het niemand en toen lag de tee zeifis
dichter bij de pin. Heeft een golfer toch
succes dan hoeft Maathuis niet bang te
zijn voor een financieel échec. Het risico
dichtte hij af met een verzekering.
Toch blijft het niet alleen bij die kosten -
het bedrijf is een zeker percentage van de
waarde van de boot aan premie kwijt -
Maathuis wijst ook op het transport. Een
oplegger en een kraanwagen moesten er
aan te pas komen om de boot op zijn plek
naast de achttiende hole neer te zetten.
De winnaar van de extra prijs komt onge
twijfeld voor hetzelfde vervoersprobleem
te staan.
Misschien kunnen de golfers zich daarom
beter richten op een hole-in-one op de
vier korte (par-3) banen. De auto die daar
mee kan worden verdiend, valt heel wat
gemakkelijker door het duingebied te stu-
PETER VAN DER HULST
Mensen wonen, werken of vieren vakantie aan het
water. In de rubriek Passanten aandacht voor
personen die een bijzondere band hebben met water.
Naam: Joop van Voorden
Woonplaats: Rotterdam
Beroep: gepensioneerd
Gezien: in de Katwijkse jachthaven
In elke haven een ander liefje: klopt die overbe
kende zinsnede?
Dat was natuurlijk wel de bedoeling. Je moet alle
merken uitproberen, zeg ik maar. Elke keer ais je
weer in een haven was, gingen we stappen natuur
lijk. Maar je leert het snel af. Bij mij kwam dat na
dat ik negen maanden weg was geweest en ik in
Pernis weer van de boot stapte met nog vijftien cent
op zak. De rest van wat ik verdiend had, was opge
gaan onderweg. In december, in een korte broek met
vijftien cent op zak, dat is niet best.
Toen u stopte, was uw vrouw zeker wel blij dat u
niet meer ver van huis was?
„Ha, welke vrouw. Ik ben zes keer getrouwd ge
weest. Onderzoek alles en behoudt het goede. Elke
keer pakte ik mijn korno vuilniszak vol met mijn
spulletjes en vertrok ik weer. Eén keer al na zes da
gen. Zij zei: je geeft voortaan alles wat je verdient
maar aan mij, clan doe ik de zaken wel. Dat leek me
nou geen goed idee.
Maar nu gaat het toch goed?
„Zeker, ik ben ik erg tevreden met mijn vrouw. We
zijn nu al weer 23 jaar getrouwd. Ze is een strand-
liefhebber. Daarom liggen we nu in Katwijk met de
boot.
Hoe komt u aan al die tatoeages?
„Al die tatoeages? Het valt best mee. Ik heb ze alleen
op mijn onderarmen, heel bescheiden. Een zee
mansgraf, een zeeslang... Ik heb ze er zelf opgezet. Al
op mijn veertiende, met een naald en oostindische
inkt. Veel vrouwen hebben tatoeages op plekken die
ze kunnen bedekken. Hebben ze, als de boel is gaan
hangen, zo'n enorme onderbroek aan. Zo ben ik
niet, die tatoeages mag iedereen zien. Ik ben een
simpel mens.
TEKST ANNET VAN AARSEN
FOTO* WIM DUKMAN
Het 1 t idsch Dagblad geeft elke dag vijf afdrukken van Ingelijst' weg aan lezers. Aanvragen uitsluitend per brielkaart, uiterlijk
de publicatiedatum - richten aan: l^idsch Dagblad, afdeling Promotie, postbus 34, 2300 \B Leiden. IX' vijf uitverkorenen krijgen I
Valkenburg
Een woonboot
in het kivadraat:
Een huis zonder
grond eronder
Een oud souvenir uit vervlogen tijden
Het roestige cruiseschip
Van een reisje langs de Rijn-Rijn-Rijn
Die heeft Lorelei gezien
En ziet nu Valkenburg
Verderop op de kade:
De moderne flat
Die uitkijkt op vergane glorie
Roestig maar met mooie herinneringen
Aan een betere tijd.
De wereld gaat trapsgewijs omhoog
Het gevoel naar beneden
Misschien hebben de mensen van de
woonhuisboot
Nog een potje verf over.
foto: WIM DUKMAN tekst: ANTON D1F.DRICH
Een schipperspet, een gouden oorringetje en ta
toeages op de onderarmen. Het kan niet anders
of u heeft wel eens op iets groters gevaren dan op
deze boot?
„Ik moest nog vijftien worden toen ben ik op de
kustvaart gegaan. Stukgoed, kolen, erts, meestal
naar
Frank
rijk, En
geland
Schot
land. In
mijn
tijd
mocht je
als je zo
oud was
al van
school.
Nou, ik
ginger
wat
graag
van af.
Ik heb
het tivee
jaar ge
daan en
toen ben
ik over
gestapt
naar de
grote
vaart. Wereldreizen maak je dan. Het Midden-Oos
ten, Venezuela, Amerika, ik ben overal geweest.
