Huisartsen
weer naar
de rechter
'Het is prettig dat de wekker morgen niet vroeg afloopt'
Steeds gekker, anders hoeft het niet meer'
Regio/Rijn Veenstreek
Van der Salm wil elk jaar iets aparts op de Trekkertrek Familiedag
Ruzie over waarneemregeling
De Leimuidense huisartsen J. Lardenoije en C. van
Blooijs stappen woensdag naar de rechter. In een kort
geding eisen ze deelname in de waarneemregeling van
de zes huisartsen in Ter Aar, Woubrugge en Nieuwveen.
De zes collega's voelen vooralsnog niet veel om gehoor
te geven aan de eis. Ze vinden dat de huisartsengroep
van Alkemade vanwege de kortere afstand beter in staat
is Leimuiden in de waarneemregeling op te nemen.
LEIMUIDEN/TER AAR
MARIETA KROFT
De twee dokters in Leimuiden
zoeken al jaren toenadering tot
een huisartsengroep in de om
geving. Omdat ze nu maar met
zijn tweeën zijn, is de werkdruk
erg hoog. Om het weekeinde
hebben ze dienst en als de een
op vakantie is, moet de ander al
die tijd paraat staan. De meeste
huisartsengroepen bestaan uit
vijf of zes mensen, waardoor de
onregelmatige diensten beter te
verdelen zijn. Ze willen nu hun
onregelmatige diensten verde
len met de groep uit Ter Aar,
Woubrugge en Nieuwveen. Vol
gens hen is dat qua ligging de
beste oplossing. Aansluiting bij
de groep Alkemade is vanwege
de bereikbaarheid moeilijker,
vinden ze.
In november stonden de art
sen van Leimuiden en de groep
uit Ter Aar en omgeving ook al
tegenover elkaar bij de rechter.
Op 7 juni sprak deze het vonnis
uit: de groep Ter Aar moet de
Leimuidense artsen binnen
twee weken toelaten tot de
waarneemregeling. Omdat de
Ter Aarse groep er geen gehoor
aan gaf, dagen de Leimuide-
naars hun collega's woensdag
opnieuw voor de rechter. Dit
keer op straffe van een dwang
som.
„Het was onmogelijk om zo
kort voor de zomervakantie
zo'n eis in te willigen", reageert
arts J. Mocking uit Nieuwveen.
„Wij begrijpen niet waarom ze
geen toenadering zoeken tot Al
kemade. Dat is veel dichterbij.
Het probleem voor ons is be
halve de grote afstanden, dat
we met Leimuiden erbij boven
de 20.000 inwoners komen. Er
moeten dan altijd minimaal
twee artsen dienst hebben.
Voor ons wordt het er dan dus
een stuk zwaarder op."
Inmiddels heeft zijn huisart
sengroep de collega's van Al
kemade gevraagd allebei een
van de twee Leimuidense art
sen in hun midden op te ne
men. „Dan blijven we allebei
onder de 20.000." In Alkemade
wilden de huisartsen niet rea
geren of waren ze onbereik
baar.
De problemen voor de Leimui
dense dokters begonnen al in
1995. Toen stopte W. Sleeuw uit
Roelofarendsveen de samen
werking met Lardenoije en Van
Blooijs. Sleeuw gaf er de voor
keur aan zich aan te sluiten bij
zijn collega's in zijn gemeente.
Een kort geding door de Lei
muidense artsen kon zijn over
stap toen niet verhinderen.
Elk jaar moet er weer iets
nieuws zijn. Iets dat de Trekker-
trek Familiedag nog spectacu
lairder maakt dan het jaar daar
voor. „Het moet steeds gekker",
zegt Jack van der Salm, voorzit
ter, secretaris en pr-man van
het evenement. „Anders hoeft
het van mij niet meer. We heb
ben allemaal een baan. De or
ganisatie van zo'n dag kunnen
we er eigenlijk niet bij hebben.
Een beetje uitdaging moet er
dus zijn om ons zelf op te pep
pen." En dus is hij met 200 an
dere vrijwilligers deze dagen
druk bezig met het creëren van
een twaalf hectare groot attrac
tiepark in Koudekerk aan den
Rijn, anderhalf hectare groter
nog dan vorig jaar. Tienduizend
bezoekers zullen op zaterdag 5
augustus weer de poort naar
het terrein passeren.
Er zijn niet alleen de bijna
200 tractoren die die dag zo ver
mogelijk een zware sleepwagen
moeten trekken. Kinderen kun
nen kameel rijden, honden spe
len een voetbalwedstrijd en
kunstrijwielvereniging Juliana
geeft demonstraties. Het is nog
maar een greep. Het hoogte
punt moet de openingsstunt
worden: twee vliegtuigen met
nog geheim gehouden VIP's
landen op een speciaal gepre
pareerde baan. Twee zware
sleepwagens worden eraan
vastgekoppeld, waarna de Tec-
nam vliegtuigen ze zover moge
lijk over de wedstrijdbaan trek
ken. Spektakel dus, als de weer
goden de organisatie niet op
nieuw in de steek laten. Vorig
jaar ging deze stunt vanwege de
aanhoudende regenval immers
niet door.
Van der Salm (37) bladert
eens door het bijna 300 bladzij
den tellende programmaboek.
„Wat doen we dit jaar eigenlijk
allemaal", vraagt hij zich in zijn
huiskamer in Koudekerk af. „Ik
ben al weer bezig met het pro
gramma van volgend jaar. Dan
is het de tiende keer. Nee, wat
er dan op het programma staat,
zeg ik nog niet." Enthousiast is
hij. Vorig jaar nog, toen het pro
gramma halverwege werd afge
last, vanwege de regen, zei hij
in het Leidsch Dagblad: „Ik
vond dit een van de gezelligste
Trekkertreks." Van der Salm
knikt. „In slechte tijden leer je
je vrienden kennen. Vrijwilli
gers werkten in de regen ge
woon door. Je hoorde ze niet.
Van het publiek, sommigen he
lemaal onder de modder, hoor
de je geen wanklank. De ver
broedering was enorm."
De Koudekerker is een van de
drijvende krachten achter de
Trekkertrek Familiedag. Met
nadruk op 'een van de'. „We
doen het met zijn allen, zet dat
er maar duizend keer in." Alle
keren was hij al betrokken bij
de manifestatie, al was het in
1991, de eerste keer, alleen als
klant van de bardienst. Het
tweede jaar werd hij gevraagd
om de trekkertrekwedstrijd te
becommentariëren. „Daar
voelde ik niks voor. Ik houd he
lemaal niet van trekkers. Dat
moet iemand doen die er ver
stand van heeft." De Koudeker
ker kwam wel in het bestuur en
werd op allerlei andere fronten
actief. Zo werd de Trekkërtrek
een familiedag waar iedereen
zich kan vermaken, ook men
sen die niet van tractoren hou
den.
De telefoon gaat. Het is de
zoveelste keer tijdens het inter
view. Allemaal gaan ze over de
trekkertrek of over de touwtrek
wedstrijden die de woensdag
eraan voorafgaand voor de zes
de keer worden gehouden.
„Hoe dichterbij het allemaal
komt, hoe drukker", zegt de
handelaar in exclusieve planten
verontschuldigend. „Komende
week beginnen we met een
groep vrijwilligers met de op
bouw van het terrein. Maar vol
gend weekeinde ben ik weg.
Dat doe ik elk jaar. Dan ga ik
met een groep vrienden kam
peren en beri ik onbereikbaar
voor iedereen. Als er iets is,
kunnen ze bij een ander bè-
stuurslid terecht, of anders
moet het maar wachten tot
maandagochtend.
In tegenstelling tot vele ande
re organisaties die op vrijwilli
gers draaien, heeft de Stichting
Trekkertrek geen gebrek aan
deze krachten. Tweehonderd
mannen en vrouwen dragen in
meer of mindere mate hun
steentje bij. „Iedereen laten we
in zijn waarde. Iemand die een
paar uur vrijmaakt naast zijn
drukke baan is even waardevol
voor ons als een scholier die
van school komt en de hele va
kantieperiode tijd heeft."
Op de dag zelf, de eerste za
terdag van augustus, weet ie
dereen wat hem of haar te doen
staat. Patrick van Niekerk uit
Ter Aar bijvoorbeeld, keurt de
tractoren. Hij komt het huis van
Van der Salm binnenlopen en
schuift aan. „Als er ook maar
iets aan een tractor mankeert,
mag die niet meedoen", zegt de
monteur van beroep resoluut.
„Op zo'n dag krijg ik soms ruzie
met mijn beste vriend. Kan me
niets schelen."
Van der Salm zelf zou het
liefst die hele dag bij de wc's
staan. Je spreekt iedereen, ie
dereen moet immers wel een
keer. En dan met de hogedruk
spuit schoonmaken, geweldig
toch." Noodgedwongen moet
hij die taak aan een ander over
laten omdat hij zelf de hele dag
zijn oren en ogen over het hele
terrein te kost moet geven. „En
als zondagochtend vroeg, ie
dereen weer naar huis is, en wij
in een klein groepje napratend
kunnen concluderen dat alles
weer goed is gegaan, nou, ge
weldig. Volgend jaar weer."
De Trekkertrek Familiedag is
op zaterdag 5 augustus tussen
8.30 en 17.00 uur op twaalf
hectare weiland aan de Hoo-
gewaard in Koudekerk aan
den Rijn. Toegang: 10,00 gul
den (voorverkoop bij snackbar
Hendo in Koudekerk en Ha-
zerswoude-Dorp 7,50 gulden).
Voor kinderen tot 12 jaar is
het gratis. Het avondprogram
ma met onder meer een optre
den van Pater Moeskroen en
een vuurshow is tussen 21.00
en 01.00 uur. De toegang is
20,00 gulden (voorverkoop
17,50). Voor het programma
op 5 augustus zie de Uitkrant
van donderdag 3 augustus.
Woensdagavond 2 augustus
om 19.30 beginnen de touw
trekwedstrijden op hetzelfde
terrein. De toegang is gratis.
Tienduizenden wandelaars werden gistermiddag bij aankomst toegejuicht door honderdduizenden toeschouwers." foto ron pichel
Corrie van der Hulst ging gis
teren op de slotdag van de
34ste Vierdaagse van Nijmegen
wel heel nadrukkelijk haar ei
gen weg. Terwijl iedereen zo
snel mogelijk over de finish wil
de komen, besloot zij om er
'even' tussenuit te gaan. Dat
even liep uit op anderhalf uur.
De oorspronkelijk uit Oud Ade
komende, maar al jaren in
Nieuw-Zeeland wonende Van
der Hulst had daar dan ook
twee goede redenen voor. Aller
eerst was ze niet helemaal uit
Auckland gekomen om 'in alle
vroegte en voor zo weinig toe
schouwers' over de eindstreep
te gaan. „Ik vind het wel leuk
om massaal te worden toege
juicht. Daarom ga ik nog even
langs bij mijn hostess. Ze
woont toch langs de route."
Bovendien was Van der Hulst
hard aan wat extra verzorging
toe. De afgelopen zeven maan
den heeft ze honderden kilo
meters afgelegd, maar nooit
een blaar gehad. En nu zat ze
opeens helemaal onder. En als
extra handicap had ze ook nog
eens te maken gekregen met
een dode teennagel. „Het Rode
Kruis heeft m'n linkervoet hele
maal ingepakt. Het is een en al
pleister."
Maar daarmee waren de pijn
en de vermoeidheid nog niet
verdwenen. En aangezien ze de
afgelopen dagen prima was ver
zorgd door haar hostess Mi
chelle Million in Malden kon ze
de verleiding van een extra voe-
tenbad met koffie niet weer
staan. „Je moet aan het einde
toch een beetje fris zijn. Het is
niet leuk als je strompelend
aankomt."
De Nieuw-Zeelandse Ouda-
dese behoorde gisteren tot de
vele lopers uit Leiden en omge
ving die de gladiolen aan het
einde van vier dagen wandelen
in ontvangst mochten nemen.
Ook al stond niemand speciaal
op Corrie van der Hulst te
wachten. „Mijn zus Mien vindt
het best wat ik doe, zolang zij
maar niet hoeft mee te lopen en
me niet hoeft te huldigen. Ik zie
haar toch wel. Tussen alle vier-
daagsen door kan ik steeds bij
haar in Oud Ade slapen. Of ik
nu in Nijmegen loop, of straks
in Finland, Noorwegen, Duits
land en Tsjechië. Ze heeft het
veel te druk met het werken
voor allerlei goede doelen. Sa
men hebben we alleen de
avondvierdaagse van Alkemade
gefietst. En we hebben echt nog
wel wat tijd om bij te praten
voordat ik over een paar maan
den weer terugga naar Auck
land."
Op vader en zoon Van Toore-
nenburg uit Oegstgeest ston
den wel een paar afhalers te
wachten. Alleen hadden de
twee er de laatste dag zo de
vaart in, dat ze hun fans ruim
een half uur voor waren. Senior
en junior maakten de eerste
twee dagen nog deel uit van het
grote peloton. Maar omdat ze
het slenteren zat waren en niet
zoveel mensen om zich heen
wilden, verhoogden ze daarna
flink het tempo. „En dat beviel
prima, we konden daardoor
lekker doorlopen. Alleen jam
mer dat mijn vrouw en de an
dere kinderen hierdoor te laat
kwamen. Zij was haar mobieltje
vergeten, zodat het niet moge
lijk was om contact te maken.
Pas bij het pensionnetje in
Groesbeek hebben we elkaar
uiteindelijk getroffen."
De 11-jarige Koen van Toore-
nenburg liep deze week voor
net eerst de dertig kilometer.
Dat hij volgend jaar weer van
de partij is, had hij na twee da
gen al besloten. De plannen
zijn inmiddels nog wilder ge
worden. „Hij wil volgend jaar
de veertig kilometer lopen. Dan
hoef jij je niet meer op te offe
ren pap, zei hij." Theo ontving
dit jaar geen lintje, omdat hij
als 53-jarige eigenlijk minimaal
veertig kilometer moet lopen.
Fred en Maartje Koet uit Lei
den kregen op de eerste dag al
steun van een familielid. „Onze
zoon Hans belde ons opeens
op. Of hij ook een stukje kon
meelopen. Dat heeft hij acht
tien kilometer gedaan. Van Eist
naar Nijmegen. Toen kwam hij
er achter dat je niet zomaar aan
een Vierdaagse kan beginnen,
maar dat je er wel voor moet
trainen. Omdat wij dat volop
hebben gedaan, is veertig kilo
meter per dag voor ons geen
probleem. Goed, een beetje stij
ve benen, maar als we van
avond feestvieren, dan maken
we die spieren wel weer los. En
verder is het een prettig voor
uitzicht dat de wekker morgen
ochtend niet vroeg afloopt."
Theo Kranenburg kwam op
de laatste dag voor zijn doen
laat over de finish. „Ergens tus
sen twaalf uur en half één",
vertelde hij terwijl hij alweer in
de trein zat, terug naar Voor
hout. De eerste drie dagen kon
hij zich al voor het middaguur
aan de eindstreep melden.
Maar daarvoor begon hij ook 's
morgens om vier uur met zijn
vijftig kilometer en nam hij al
leen halverwege een kwartiertje
rust. „Net genoeg om even mijn
schoenen uit te doen en iets te
eten."
De Voorhoutse kilometervre
ter die als het even kan te voet
naar zijn werk in Den Haag
gaat, liep deze week de Vier
daagse voor de twintigste maal.
„En het ging met de dag beter.
Dinsdag was mijn slechtste dag,
woensdag ging al wat beter en
de laatste twee dagen gingen
gewoon van een leien dakje."
Van het recordaantal uitvallers
heeft hij dan ook niets gemerkt.
„Nee, dat gebeurt allemaal let
terlijk achter mijn rug."
Wanneer de supersnellen de
eindstreep passeren, is het nog
vrij rustig langs de route. Wie in
de grote menigte de laatste kilo
meters aflegt, kan misschien
wat minder lekker doorstappen,
maar geniet wel de steun van
een gigantisch publiek. „Van
Malden, waar alle routes bij el
kaar komen, tot de finish word
je gedragen door het publiek",
aldus de enthousiaste Voor
schotenaar Bart Knijnenburg.
„Er stonden echt honderddui
zenden mensen langs de laatste
tien kilometer. Tien, twaalf dik
stonden ze."
Al liep Bart de tocht samen
met zijn vrouw Riet nu al voor
de tiende keer, zo'n onthaal
blijft 'onvergetelijk'. Net als de
jaarlijkse reünie van 'wandelen
de Voorschotenaren'. Knijnen
burg: „Elk jaar staat Jan Witte-
man uit Voorschoten samen
met zijn vrouw op een vaste
plek langs de zeven-heuvelen
route. Iedereen uit Voorschoten
wordt daar onthaald met fris en
peentjes en mevrouw Witteman
maakt bakjes met stukjes me
loen en komkommer."
De laatste kilometers van de
laatste dagtocht gingen voor El-
ly van Duyvenbode-Van Duyn
en haar zus Loes Haasnoot-
Van Duyn uit Katwijk erg lang
zaam. „Waardoor het kwam
weet ik niet. Of ze de boel hier
en daar versmald hebben? In
elk geval botsten we herhaalde
lijk op een file. Het was nog
minder dan schuifelen. Je
wordt daar helemaal stijf van.
Dat is best wel afzien." De zus
sen kwamen uiteindelijk om
vier uur over de finish, om ver
volgens nog een uurtje vanaf de
tribune te kijken naar de in
tocht van de 'echte strompe
laars'.
Op dat moment was Rob Wi-
che al lang terug in de Narcis
straat in Voorschoten. Voor een
'traininkje' van vijftig kilometer
per dag hoef je je toch niet uit
gebreid te laten huldigen, is zijn
stelling. Als het nou om de 28-
uurswedstrijd van Roubaix
ging, maar die staat pas in sep
tember op het programma.
De organisatie van de Nij
meegse Vierdaagse stelt een
onderzoek in naar het grote
aantal uitvallers tijdens de
84ste editie van het wandele
venement. Van de 41.093 ge
starte wandelaars hadden er
donderdagavond al 4.090 de
strijd tegen de kilometers en
de blaren opgegeven. Nog
nooit was het aantal uitvallers
na drie dagen zo hoog.
„We hadden dit jaar een re
cordaantal deelnemers, dus
daarom hebben we ook meer
uitvallers", aldus Wim Jansen,
algemeen manager van de
Vierdaagse. „Toch willen we
een onderzoek houden onder
„Bovendien, als je lang in Nij
megen blijft hangen, zit je later
in de middag alleen nog met af
gepeigerde mensen in de trein.
Als je dan tenminste nog kan
zitten. Is dat nou leuk? Van die
gezelligheid waarover altijd
wordt gesproken, is echt niets
meer over als iedereen uitge
blust is en ligt te slapen."
Daarom was hij ook op tijd
op pad gegaan. Om half vijf al.
Half twaalf liep hij de tot 'Via
Gladiola' omgedoopte St. An-
nastraat in Nijmegen op en
twintig over twaalf zat hij reeds
in de trein. In de ogen van ve
len behoort hij daarmee tot de
'fanaten' voor wie het snelwan
delen belangrijker is dan het
deelnemen. „Flauwekul na
tuurlijk. Ook ik geniet. Die lang
zame wandelaars, die veel
moeite moeten doen om de
tocht uit te lopen, zien me als
een bedreiging. Moet je van
daag nog naar je werk? Hebben
ze de dief al? Die dingen krijg ik
geregeld te horen. Het stoort
me wel een beetje, maar ik laat
me er niet door intimideren. Als
ik aan een wedstrijd meedoe,
loop ik wel harder."
Voor zijn doen heeft Wiche
de afgelopen dagen dan ook
'rustig aan' gedaan. „Ik heb me
alleen gehaast om de trein te
halen."
TEKST JAN PREENEN EN RUUD SEP
FOTO RON PICHEL
de uitvallers om te kijken
waarom zij precies hebben
opgegeven." Jansen wil na af
loop van de Vierdaagse zeker
enige honderden wandelaars
benaderen.
Als blijkt dat veel uitvallers
niet genoeg hebben getraind,
wil de organisatie voortaan
meer voorlichting geven aan
mensen die zich opgeven voor
het evenement. „Dit jaar doen
veel mensen mee vanwege het
bijzondere jaar 2000", aldus
Jansen. „Misschien vergaten
ze in hun enthousiasme dat
een goede voorbereiding ver
eist is om de Vierdaagse uit te
lopen. Want behalve een feest
is de Vierdaagse vooral een
sportieve aangelegenheid."
