Waar zijn de vaders gebleven?
I
f
Gepaste scepsis
ZATERDAG 3 JUNI 2000
C 0 M M E
N T A A R
De ruim twee jaar geleden losgebarsten Azië-crisis trof Indonesië
verreweg het hardst. Onder leiding van het Internationale Mone
taire Fonds (IMF) werd een omvangrijk hulppakket voor het eilan
denrijk in elkaar getimmerd. IMF-topman Camdessus kwam per
soonlijk naar Jakarta om het, samen met toenmalig president Soe-
harto, te bekrachtigen.
Direct na de ceremonie verkeerde Camdessus in een zonnige
stemming, maar al snel zou hij ontdekken dat de bijeenkomst in
feite een drama was. Tv-beelden en krantenfoto's toonden hoe
Soeharto, gezeten op de enige beschikbare stoel, zijn handteke
ning zette, terwijl de veel grotere Camdessus, de armen over elkaar
geslagen, naast hem stond en op hem neerkeek. De symboliek was
glashelder: westerse rijkaard vernedert armlastige oosterling.
Het incident was een perfecte illustratie van de stekeligheden
waarvan toch al sprake was in de betrekkingen tussen het IMF en
de zwaar bezochte Aziatische landen. IMF-teams kwamen naar
Bangkok, Jakarta en andere hoofdsteden om te praten over de
voorwaarden waaronder hulp zou worden geboden. Volgens het
IMF waren het onderhandelingen, maar in de ontvangende landen
overheerste de indruk dat 'dokter' IMF een medicijn-tegen-alle-
kwalen door de strot kwam duwen, zonder te letten op plaatselijke
omstandigheden.
Zo liquideerde Jakarta eind 1997 zestien banken, zoals was afge
sproken met het IMF. Het gevolg was dat het toch al aangetaste
vertrouwen in het bankwezen vrijwel geheel verdampte, met alle
narigheid van dien. Het is slechts één van de omstreden maatrege
len die het IMF in Azië afdwong.
Sommigen beweren dat het IMF de getroffen landen hielp open
breken, waarna het westerse bedrijfsleven er de vruchten kon
plukken. Ook in minder radicale kring ontstond echter zeer leven
dig debat over het IMF-optreden.
Tot eenduidige conclusies heeft dat debat nog niet geleid, maar
duidelijk is wel dat er het een ander te verbeteren valt. De nieuwe
IMF-topman, Kohier, heeft dat deze week in Bangkok ook toegege
ven. Het IMF moet beter luisteren, zei hij. Dat is een goed signaal,
maar die zijn er al meer geweest. Over een paar maanden moet er
een nieuwe toekomstvisie liggen, zei Kohier. Dan moet blijken of
het IMF ook boter bij de vis doet. Tot dat moment lijkt scepsis ge
past.
Wisselvallig weerbeeld
De kansen op een koude, laat
staan strenge winter, zijn aan
zienlijk geslonken. Tot die con
clusie komt klimaatonderzoe
ker Folkert IJnsen. Hij onder
zocht de frequentieverschui
ving van de winters in ons land
(graadmeter De Bilt) over het
tijdvak 1707-2000. Net als Bart
van Mourik constateerde IJnsen
dat er opmerkelijke sprongsge
wijze verschuiving is opgetre
den in de frequentieverdeling
van het karakter van de winters.
Over de periode 1707-1990 was
ongeveer 37% van de winters
extreem zacht, zeer zacht, zacht
of vrij zacht. Over de afgelopen
13 jaar (1988-2000) steeg dat
percentage tot liefst 75 terwijl
het aantal winters dat tenmin
ste koud werd, daalde van on
geveer 37 naar 14%. IJnsen
maakt wel een onder voorbe
houd, want een periode van 13
jaar is relatief kort. Hij acht toe
val echter zo goed als uitgeslo
ten. IJnsen heeft verder aange
toond dat het gedrag van de zo
mers gedurende de laatste 13
jaar net zo uitzonderlijk is als
dat van de winters. Tussen een
hogedrukgebied bij de Schotse
Shetlandeilanden en een over
westelijk Frankrijk naderende
onweersstoring gaat de wind
vandaag uit het noordoosten
waaien. De windsterkte wordt
matig. Het weerbeeld kenmerkt
zich door enkele wolkenvelden
maar is er ook ruimte voor zon
neschijn en het wordt warm.
De temperaturen lopen op tot
23-24 graden. Aan het einde
van de middag kan er in het
zuiden van het land een bui tot
ontwikkeling komen. Later op
de avond maar vooral in de
nacht gaan ook bij ons (on
weersbuien vallen. Morgen
komt het wederom tot (zware)
onweersbuien. Het valt niet
uit te sluiten dat tussen van
avond en morgenavond
plaatselijk 40 mm valt. Later
klaart het van het zuidwesten
uit op. Na een tamelijk war
me nacht (minima rond 15
graden) lopen de tempera
turen zondagmiddag uit-
een van rond 19 in Zeeland
tot mogelijk nog meer
dan 25 graden in het
oosten. De wind
draait van oost naar
west tot zuidwest
en kan aan de
kust aanwakke
ren tot een
kracht 6-7.
War Child-ambassadeur Marco Borsato zoekt oorlogskinderen op
Een jaar na de oorlog spelen de kinderen weer. Maar vanaf hun schommel kijken ze uit op de
grote nieuwe begraafplaatsen die overal het dorpsbeeld bepalen. Zanger Marco Borsato is zojuist
teruggekeerd van een zesdaagse rondreis door het zwaar getroffen Kosovo. Als ambassadeur van
de internationale organisatie War Child, die therapeutische hulp geeft aan oorlogskinderen, be
zocht hij het gebied waar Servische milities verwoestend huishielden. Borsato vertelt zijn verhaal.
Kosovaarse kinderen zingen samen een lied van Marco Borsato dat ze hebben ingestu
deerd.
FOTO CPD WAR CHILD
Een lieveling in de keuken
Hij is midden tivintig, heefteen zeldzaam ontwapenende glimlach
en gouden handen. Nee, Jaimie Oliver is geen timmerman, hij is
kok en heeft met The Naked Chef, zijn eigen televisieprogramma op
BBC 2, een groot deel van Engeland aan zijn voeten.
Dat lekker koken eenvoudig kan zijn, wisten we al. Dat goede tele
visie eenvoudig is, wisten we ook. Dat een kookprogramma op tele
visie dat ook kan zijn, dat wisten we nog niet. Talrijk zijn de pogin
gen om van wat iedereen elke dag doet een aantrekkelijk televisie
programma te maken. Het lukt bijna nooit.
In Nederland had je een paar jaar terug nog 's morgens koken met
Ria en Manon. Het strandde in genante grappigheid en je kwam er
zelden een recept tegen dat je niet zelf in Margriets' kookboek kon
vinden. In Koffietijd heb je het menu van de dag. Recht- toe-recht-
-aan, daar niet van van, maar elk recept staat daar stijf van de
sponsering, dus van de zakjes, pakjes en potjes van Unilever, de
smaakbedervers waar je, ook als je weinig tijd hebt, gemakkelijk
buiten kunt. Over de aanstellerij van Cas Spijkers en Joop Braak-
hekke kunnen we kort zijn: veel afleidend gedoe, weinig inhoud.
Nee, dan Jaimie! Uit het land met een zacht gezegd povere culinaire
traditie, maar misschien wel daarom met een natuurlijke zucht om
in andersmans keuken te kijken. Jamie vindt koken het leukste wat
er is, is een geboren verteller en heeft een voorkeur voor overal ver
krijgbare natuurlijke ingrediënten. Wie zijn recepten maakt, komt
tot de ontdekking dat lekker koken voor iedereen is weggelegd en
niet alleen in zijn handen het simpelste en lekkerste dat er is.
De camera staat thuis, in zijn niet eens zo ruim bemeten keuken,
met buiten aan de vensterbank een bak met verse kruiden. In de af
levering van afgelopen woensdagavond kreeg 'ie zijn ouders te eten.
Hij maakte een eenvoudig driegangenmenu. Wie er belangstelling
voor heeft kijkt op de teletekst van de BBC, pagina 580.
Eén recept wil ik u niet onthouden. Het mootje zalm met verse krui
den gewikkeld in parmaham, meteen scheut olijfolie in de oven ge
bakken en opgediend met een dressing van biologische yogurt met
een beetje zeezout en verse peper, heb ik meteen gemaakt. Het zag er
niet alleen verrukkelijk uit, het was het ook.
Het slechte nieuws is dat deze aflevering de laatste was van het sei
zoen en dat de Nederlandse televisie nog geen plannen heeft The
Naked Chef aan te kopen. Het goede nieuws is dat zijn recepten in
de boekhandel te krijgen zijn en dat Jaimie in het nieuwe seizoen
terugkeert op BBC 2.
,,Bij de grensovergang van Ma
cedonië naar Kosovo zie ik in
eens weer de treurige beelden
voor me die de hele wereld
overgingen. Lange rijen vluch
tende mensen en een eindeloze
stoet oude tractoren met volge
pakte aanhangwagens. Ik her
ken het gebied waar de hele
wereld met afschuw en verba
zing naar keek toen Milosovic
met zijn etnische zuiveringen
bezig was. Om bureaucratische
rompslomp en een ongetwijfeld
langdurige autocontrole te
voorkomen ga ik samen met de
directeur van War Child Neder
land, Willemijn Verloop, en een
meegereisd camerateam te voet
de grens over. Daar stappen we
in een bus op weg naar Prizren.
Er bekruipt me een raar gevoel.
Ten tijde van de oorlog kreeg
iedereen een ontzettend triest
beeld van Kosovo, maar nu in
het voorjaar valt me op hoe on
waarschijnlijk mooi dit groene
berglandschap is. Onze begelei
ders wijzen evenwel op de har
de werkelijkheid. Links en
rechts van de wegen ligt het
land nog bezaaid met mijnen.
Het is levensgevaarlijk om de
berm in te lopen. Elke dag eisen
die verborgen explosieven hun
tol. Nederlandse militairen van
KFOR, die we 's avonds bezoe
ken, vertellen dat er maande
lijks nog mensen omkomen en
zwaar gewond raken door land
mijnen.
Van wegen mag je nauwelijks
spreken. Het zijn paden met ga
ten. Je voelt je een milkshake
als je na een paar uur autorij
den op de plek van bestem
ming bent. De dorpjes die we
doorkruisen bieden allemaal
dezelfde aanblik. Wat een ellen
de heeft men meegemaakt. De
huizen zijn verwoest, afgebrand
of minimaal zwartgeblakerd.
De wederopbouw is in volle
gang, zo zien we met eigen
ogen. Maar wat is hier nog veel
te doen! Voor de komende win
ter moeten in elk geval weer da
ken op de huizen zitten, want
de temperaturen schommelen
hevig in de Balkan. Dertig gra
den plus in de zomer, dertig
min in de winter.
De eerste dagen van ons bezoek
slaap ik nauwelijks. Het is
moeilijk om alle indrukken te
verwerken. Ik ben eerlijk gezegd
met de nodige zenuwen van
huis vertrokken. Je geeft je
\touw en kind een zoen en ver
volgens stap je een heel andere
wereld binnen. Het is mijn eer
ste bezoek aan een oorlogsge
bied. Eigenlijk had ik voor War
Child al eerder op pad zullen
gaan. Georgië en Tsjetsjenië
stonden op het programma,
maar de situatie daar werd als
te gevaarlijk beoordeeld voor
een bezoek. Je gaat niet zomaar
naar de frontlinie.
Bij elke tussenstop blijkt dat ie
der dorp zijn eigen gruwelver
haal heeft. In Krushe e Madhe
gaan we naar een graf waar
ruim tweehonderd mensen lig
gen, bijna allemaal direct na het
begin van de oorlog, vorig jaar
maart, vermoord. Een oude
man vertelt me via een tolk dat
de Serviërs veertig mensen in
een woning dreven, de deur op
slot deden en toen het huis in
de fik staken. Niemand wist te
ontkomen. Dit soort beestachti
ge gebeurtenissen kom je in de
dierenwereld niet tegen. Dat
mensen tot zulke daden in staat
zijn. Een timide man neemt me
bij de arm en wijst op een graf
heuvel in het dorp. Hier liggen
zeventien leden van zijn familie
begraven. Je kunt het je bijna
niet voorstellen. Een echtpaar
werd gedwongen toe te kijken
hoe hun zestienjarige zoon om
het leven werd gebracht. Zodra
er bezoek van buitenaf komt
willen de overgebleven dorpe
lingen hun verhaal vertellen.
Telkens weer.
Regelmatig schaam ik me. On
danks de bittere ellende zijn de
Kosovaren nog altijd zo vrien
delijk en gastvrij. De oude man
netjes nodigen me overal uit
om mee naar binnen te gaan en
een kopje van die enorm sterke
koffie te drinken. Ze bezitten
vrijwel niets, maar willen je al
les geven. Bij een van die ont
moetingen ben ik met stom
heid geslagen. 'Waar moet ik
nog voor leven?', waagt een
door de oorlog getekende man
mij, wijzend op zijn afgebrande
huis. 'Mijn zes zonen zijn ver
moord. Omgebracht door mijn
Servische buurman, die al onze
kinderen heeft zien opgroeien
en met wie we vroeger nooit
problemen hadden'.
Pastasel is een dorpje met ruim
negenhonderd inwoners. Er
zijn 106 mensen vermoord,
voornamelijk mannen. Ik besef
plotseling wat dat betekent.
Vrijwel geen kind heeft nog een
vader, oom of buurman. Tegen
over het schooltje en de speel
tuin is de begraafplaats. Daar,
onder een met bloemen bedek
te heuvel, liggen alle vaders be
graven. Vanaf hun schommel
kijken de kinderen naar de gra
ven. Ze dartelen als het ware
over de begraafplaats. Een paar
jongens en meisjes trekken me
bij de arm. Ze vragen de came
raman mee te gaan naar hun
huis en komen dan met een
lijstje naar buiten. Of de foto
van hun omgekomen vader ook
op de televisie mag? Het War
Child-team komt wekelijks in
het schooltje in Pastasel om
met deze kinderen muziek te
maken, te schilderen en te spe
len. Ouders en leraren vertellen
me dat het zoveel beter gaat
met hun kinderen sinds de cre
atief therapeuten met ze wer
ken. De kinderen worden min
der agressief, slapen beter en
beginnen ook op school betere
resultaten te behalen.
Het valt me op dat ik de leeftij
den verkeerd inschat. Voortdu
rend denk ik dat de kinderen op
een jaartje of zeven tot acht
zijn. En dan vertellen vrijwilli
gers van War Child me dat ze
dertien of veertien zijn. Kinde
ren in dit land hebben te ma
ken met een enorme achter
stand. Dat stamt al van voor de
oorlog. Ze zijn klein, matig ge
voed en hebben zonder uitzon
dering slechte gebitten. In Peja
bezoeken we een tuberculose-
hospitaal. Er verblijven kinde
ren met open tbc. Ik schrik.
Verdient dit de naam zieken
huis? Alles lekt en over de gang,
die vol kuilen zit, kun je met
geen fatsoen een bed verplaat
sen. Voor de patiëntjes is ons
bezoek een feest. Ze weten ons
bijna op.
War Child probeert kinderen te
helpen bij het verwerken van de
oorlog. Dat gebeurt op een heel
verantwoorde pedagogische
wijze. Je kunt namelijk niet zo
maar in een kinderziel gaan zit
ten wroeten. Met rollenspel, het
uitbeelden van emoties, teke
ningen en muziek wordt er aan
het zelfvertrouwen gewerkt. Ik
maak mee hoe dat in zijn werk
gaat. Een groepje jongens en
meisjes mag een droom uit
beelden door een tekening te
maken. Ze mogen hun favoriete
dier tekenen en aangeven wat
ze later willen worden. 'Politie
man!', zegt een jochie naast me.
Als ze een dier moeten uitbeel
den komen veel kinderen niet
verder dan een vogel of een
koe. Waar het hier om gaat is de
kinderen te laten nadenken
over het heden en de toekomst,
zodat ze niet gevangen blijven
in het verleden. Zo leren ze hun
oorlogservaringen een plekje te
geven. Daarnaast is er ook veel
lol, het is prachtig om te zien
hoe de kinderen echt genieten
van de workshops en weer he
lemaal opleven.
Een ontroerend moment voor
mij is het onthaal op een klein
dorpsplein. Zonder dat ik daar
van op de hoogte was, hebben
de schoolkinderen een num
mer van mij ingestudeerd. Ze
zingen het in het Albanees, be
geleid door een vrijwilliger van
War Child op gitaar. Het is een
heel toepasselijk tekst, het
nummer Vrij zijn van het al
bum Als geen ander. Ze zingen
het vol overgave. De naam Mar
co Borsato zegt ze niets. Nie
mand in dit land kent mij en
dat geeft me tijdens dit bezoek
een bevrijdend gevoel. Ik voel
me geen artiest en ik loop hier
rond zonder enige status. Door
die anonimiteit krijg ik een eer
lijk beeld van de situatie. En
daar gaat het mij om. Je moet
weten onder welke omstandig
heden oorlogskinderen leven.
Anders zou je als ambassadeur
van War Child niet geloofwaar
dig zijn."
DOLF RUESINK
De Koers
jan visser
Ik zag gisteren Mark Rijbrouck weer. Mijn oude
wielervriend uit het Vlaamse stadje Veurne.
Wij ontmoetten elkaar in een café op de
Markt. Ik vroeg of hij de laatste tijd nog
naar de koers was geiveest. Ik laat u mee
luisteren naar zijn antwoord.
„Ik ivas dit jaar voor de vijfentwintigste
keer bij Milaan-San Remo. Zeven keer
heb ik er Merckx zien winnen. Maar ook
uw landgenoot Jan Raas heb ik als eerste
toe zien komen en Hennie. Kuiper.
Prachtige renners. Het is dan zo dat de
hij was van Herenthals maar hij had veel Vlaamse
knechts zoals Leon van Daele, een rappe die hier uit
de streek kwam. Dan kwamen de Planckaerts, Willy,
Walter en Eddy en Freddy Maertens natuurlijk. Over
rap gesproken. De elite van de elite. Maar vraagt u
mij wie de rapste was die ik meegemaakt heb dan
noem ik geen van hen als nummer één. Dan denk ik
aan Willy Vannitsen. Een speelvogel. Het is dan ge
weten dat de Ronde van Vlaanderen gelijk altijd ver
trok van de Markt in Gent. Maar Willy moest uit het
hotel gehaald worden omdat hij zich verslapen had
met de madammen. Zo wint ge geen koersen.
zondag voor mij altijd in het teken heeft Momenteel ben ik dan supporter van de man die ik
gestaan van de koers. Ik heb het meege- als de grootste van allemaal beschouw. Zijn naam:
maakt dat ik door de week 120 uur op de Johan Museeuw. Ik had hem al in 1992 op het oog
camion zat. want ik leverde vis aan de
winkels. Maar op de zaterdagavond vloog
ik naar Italië voor de koers en zondag
avond weer terug.
Wielersupporters hebben het niet makke
lijk. Als voetballiefhebber kunt u uw hele le
ven fan zijn van Anderlecht of Club Brugge.
Maar een wielrenner gaat maar een jaar of
toen hij reed voor Eddy Planckaert. En ik
meteentalent te koop. Sponsor was dan Francois
Lambert, de grote meneer uit Brugge. Niet altijd even
betrouwbaar. Ooit werd de ploeg aan de pers voorge
steld in Oostende in het Casino. Diverse renners
spraken hem aan: „Meneer Lambert, wij krijgen nog
geld van u." Dan antwoordde hij: „Ach mannekes.
moest eens weten hoeveel geld ik nog van de men-
acht mee en dan moet ge u weer een nieuwe sen krijg." Zon meneer was het. Zijn firma heette
favoriet kiezen. Het is dan met mij begonnen A.D.R., dat werd hier in België Al De Restjes ge-
met Van Looy. Akkoord, geen Vlaming want noemd. Maar ik spreek van Museeuw. Een hele gro
te, ook als mens. Hebt u de regenboogtrui van de we
reldkampioen gezien die in de etalage van mijn ivin-
kel hangt? In die trui won Johan de Ronde van
Vlaanderen. Daags daarna kwam hij bij mij en zeg
de: „Mark, die tnri is voor u." Het is ene serieuze hè.
In november lost hij zich maar vanaf 5 december
gaat hij in training. Iedere dag de voorgeschreven ki
lometers. Ze rijden weg met een man of zes, profs en
amateurs door elkaar. Maar als het regent en stormt
staat er nog maar één man op het appèl. Het is Jo
han Museeuw. Helaas zegt hij volgend jaar de vélo
vaarwel.
Gelukkig heb ik weer een jonge renner op het oog:
Kenny Vanlaere. Hij heeft er pas achttien en zit nau
welijks een jaar in koers. Toch al twee overwinnin
gen. Ik ken hem doorzijn vader die gelijk ik in de vis
zit. Het liefst zei ik de vis vaarwel. Het is altijd la
beur. Dit weekend weer 70 schotels voor een plechti
ge communie. Maar mijn vrouw wil niet met pensi
oen. Gij alle dagen naar de koers en ik alleen thuis,
het zal niet gebeuren, zegt ze.
Maar toch, die bergen, dat gevaar, die spanning, de
massaspurts, die kleuren. De koers meneer, het is het
schoonste dat er is.
MENSELIJK
Een Egyptisch ziekenhuis wefil
gert al twee maanden een pa$ai
boren TWEELING aan de oudp s
mee te geven. Eerst moet de fh<
kening helemaal betaald zijnp t
vindt het privéhospitaal. De Do:
broertjes Hager en Sayyid mopn
ten onverwacht enige tijd in eTV
couveuse. Hierdoor schoot de^11
ziekenhuisrekening omhoog E
de verwachtte 300 gulden naj
4000 gulden. Vader Ahmed
Sayyid, woonachtig in de slop
penwijk Al Marg in het noordgA(
van Caïro, heeft gepoogd het do
geld bijeen te krijgen, maar erg
slaagde daar tot dusver niet iipt
Intussen is de rekening gesteP-
tot zo'n 8000 gulden, gelijk #n
enkele tientallen jaarsalarissen
van de vader. Ziektekostenver?"?
keringen in Egypte dekken aipn
de rekeningen van staatsziel
huizen. De bevalling van de
tweeling moest wegens compi
caties evenwel in de dichtstbjAC
zijnde kliniek worden begeleid
en dat was toevallig een partipn
lier ziekenhuis. at'
eit
De Belgische zanger, showman
en presentator MARCEL pst
VANTHILT, bekend van ondefaa
meer het tv-spelletje Tien voolat
Taal, neemt deel aan de ge- p t
meenteraadsverkiezingen in <P
tober in Antwerpen voor de grl
nen van Agalev. Vanthilts polj)j
ke ambities zijn met een 31st
plaats op de Agalev-lijst bescEü
den. Hij maakt deel uit van h^n
zogeheten 'cordon culturel' dfo
de partij heeft opgezet om eeP"e
verdere opmars van het extre#
rechtse Vlaams Blok in de ScPt
destad te stoppen. Andere befei
kende Vlamingen zoals de sclfo
vers Tom Lanoyeen Kristien pu
Hemmerechts hebben al opeifai
lijk hun steun betuigd aan dit
initiatief.
De gevallen CRICKETHELD Ito
sie Cronje, die wegens corrupIN,
als aanvoerder van het Zuid-A&rs
kaanse team werd weggestuuesj
heeft SATAN de schuld gege\ad
van zijn daden. Cronje bekentti
in april tussen de 25.000 en :oi
35.000 gulden te hebben aaiaf
genomen van bookmakers, injec
voor informatie over wedstrijdinj
De Zuid-Afrikaan heeft nu eeijie
bekentenis afgelegd bij een e i
evangelist. Hij verklaarde datbo
zijn 'ogen van Jezus had afgejro
wend', toen de duivel hem bepli
derde. ,,ln een moment van
waanzin en zwakheid liet ik
tan toe. Op het moment dat il
Jezus mijn rug toekeerde, we(sc
mijn wereld zwart", aldus Cron
je. Een onderzoekscommissieer
buigt zich binnenkort over de>v
zaak-Cronje. cl
Veertig vrouwelijke POLITIE-
an
AGENTEN binden morgen deP1
SKATES onder om personeel p
werven voor het korps Haaglap
den. De agentes doen mee aai*1
het skate-evenement Womenf"
Wheels in het Haagse Zuider-'^
park. Een oproep binnen hete*
korps leverde veertig reacties;
van agentes die de beginsele(*|
van het skaten onder de knie
hebben. De vrouwen rijden rrtëf
met de negen kilometertocht.'"
Volgens een woordvoerster grP€
de politie vaker dergelijke ev#n
menten aan om personeel te |e!
ven maar is dit de eerste keert^
het op wieltjes gebeurt.
M
CommF
saris dJ<-
Koning
van Dr<
the RE-
LUS TH
BEEK
wordt
maandag in Groningen opgen
men in het ziekenhuis voor eét*
operatie. Bij Ter Beek wordt
weefsel verwijderd. Van de zijüc
van de provincie wordt geen se
commentaar gegeven over de|v<
zondheidstoestand van de coid
missaris. Een jaar geleden is Va
Beek geopereerd vanwege ka*d<
ker in zijn mondholte. Ook nuei
wordt er door kanker aangetajd
weefsel weggenomen. Op zickb
wordt de situatie met als bedde
gend ervaren. Verontrustend a.
wel dat de ziekte klaarblijkelife
is teruggekeerd. Bij afwezighi
van Ter Beek worden zijn take
waargenomen door gedeputef
de Sipke Swierstra
Het is bijna zover. Na zestien!
ken wordt maandag bekend vif
van de passagiers in het teleA
sieprogramma DE BUS van
SBS6 met 1 miljoen gulden n
huis gaat. Is dat Iwan, Antonfi
of Tessa? Na 106 dagen kom:
een einde aan de rondrit van 1
Bus door Nederland, België e
Duitsland. In totaal heeft De I
zeventien passagiers gehad, jÊ
waarvan Iwan, Antonette en
sa de laatste overgeblevenen!
zijn. Zij zitten al vanaf de sta!
van het programma op 13 fetj|
ari in De Bus. Het prijzengela
voor de winnaar zou in eerste'
stantie worden bepaald aan d
hand van de kijkcijfers. Na 31
maand leverde dat een bedraj
op van rond de 550.000 guld
SBS6 heeft besloten het geld
drag aan te vullen tot 1 miljofi^
SBS6 brengt maandagavond Tc
programma de Bus: de Fm alfa
waarin bijna alle oud-passagif*
en familieleden aanwezig zuil-
zijn.
JOOST PRINSEN
