INGEN
VOORBIJGAAN
i luzikale kippenkroontjespennen en bloemen van veren
Leiden Regio
'Zo, en dan nu vakantie,
mannenjacht en drinken
STADSGEZICHT
'>0l ,1
Trouwee werd op 25 september
geboren in de Evertsenstraat, in een
idrbeidersgezin. De jonge Gerard
e zich al jong aangetrokken tot een,
in die tijd, bijzondere vorm van
dat van de variétéartiest. In de loop
der jaren verwierf hij onder de naam
Geraldini tot ver buiten Leiden grote
faam. Vooral als goochelaar genoot hij
grote bekendheid. Met name over dat
vak, vertelt hij in deze aflevering van 'De
dingen die voorbijgaan'.
Leidenaars blikken
terug op hun verleden
hè. Op mijn naambordje
deur staat inderdaad nog
eri ini. En met die naam
ik ook nog steeds de tele-
üist p. Maar mijn echte naam
intjiwee. Gerard Trouwee.
een beetje fantasie kom
"inip de artiestennaam Ge-
Dat ligt lekker in het ge-
ke ich ja, goochelen is nu
n 1 al mijn lust en mijn le
de at gevoel had ik al toen ik
i h ng was.
chi ader werkte op de lichtfa-
op de Langegracht, wat
t j on is. Ik moest ook een
ee en van mijn vader en dat
ook gedaan, Elektrotech-
op de LTS. Toen ik klaar
on ik een aanstelling krij-
'de Lichtfabrieken. Maar
trad ik op op bruiloften
tijen. Goochelen, accor
deon spelen, ik voelde echt
voor het artiestenvak. Ik kon
mijn aanstelling alleen krijgen,
zei de directeur, ingenieur Ike-
ma, als ik zou stoppen met die
optredens. 'Want je mag er
geen baan bij hebben'. Daar
had ik geen zin in. Ik koos voor
het vrije vak.
Dat was heel wat in die tijd
hoor. Ik kan niet zeggen dat
mijn ouders erg leuk hebben
gereageerd. Een vaste baan,
daar draaide het om, volgens
mijn vader. 'Doe dat goochelen
maar als hobby'. Maar ja, ik had
enorm veel optredens, dag en
nacht. Vooral in Katwijk, op de
een of andere manier. Daar al
leen al had ik vier, vijf partijen
per week, in de nacht. Want
hoe gaat dat, de een zegt het te
gen de ander. Ik heb nooit een
Trouwee: „ledereen kan leren goochelen. Maar om het echt
kunnen, moet het toch in je zitten." foto dick hogewoning
advertentie geplaatst.
Misschien dat de mensen het
ook zo leuk vonden, omdat ik
nog zo jong was. Want vergis je
niet, ik was een jaar of achttien,
twintig toen ik voor mezelf be
gon, met optredens. En ik deed
ook van alles, ik voerde toneel
stukken op in mijn eentje,
speelde accordeon, goochelde.
Binnen een halfjaar had ik een
eigen auto verdiend. Een Volks
wagentje, een tweedehandsje,
maar toch...
Waar ik het talent vandaan heb,
weet ik niet. Het zat er vanaf het
begin al een beetje in, die be
langstelling voor het goochelen.
Ik begon al op de lagere school,
eerst in de Munnikenstraat, la
ter op de Langebrug. Je had
vroeger van die kroontjespen
nen. Die liet ik dan verdwijnen,
voor de ogen van mijn klasge
nootjes. Nou ja verdwijnen, ik
liet ze gewoon op de grond val
len. Maar de kinderen vonden
het geweldig. Niemand had het
door.
Ook op de LTS was iedereen
enthousiast. Ik kreeg daar bij
voorbeeld Elektrotechniek van
een vrouw. Als ik dan kwam, zei
ze: „Joh Gé, wil je eerst nog
even wat goochelen, voor de les
begint?" Dat deed ik dan. Ik
vond het zelf ook prachtig. Ik
stond midden in de belangstel
ling van de onderwijzeres! En
van de andere klasgenoten. Ik
goochelde met van alles, het
maakte niet uit. Met alle voor
werpen kun je goochelen.
Nu doe ik bijvoorbeeld nog
steeds Table Magic. Bij diners.
Als de mensen hebben gegeten
kom ik. Manipuleren, werken
zonder al te veel hulpappara
ten, met de handen. Met een
vingerhoed bijvoorbeeld, zoals
deze, die ik hier heb. Hopla, in
welke hand zit hij nu? Ha, hij is
weg! Dat bedoel Üc nou met ma
nipuleren.
Dat heb ik in de loop der jaren
geleerd. Zo kocht ik boeken
over goochelen. En ik ging vaak
kijken als er een goochelaar op
trad in de stad. Dan stond ik te
turen achter het toneel. Zo
hoopte ik achter hun trucjes te
komen. Ik ben vaak genoeg
weggestuurd. Goochelaars hou
den daar niet van, als mensen
hun op de vingers staan te kij
ken. Die willen hun trucs niet
zomaar prijsgeven. Maar op
den duur krijg je, als je goed
kijkt, toch in de gaten wat ze
doen. Er zijn bepaalde hande
lingen die steeds terugkeren.
Een konijn uit een hoge hoed.
Of bloemen uit een hoge hoed.
Die bloemen waren trouwens
gemaakt van ganzenveren. Zelf
heb ik ze ook nog gemaakt, zul
ke bloemen. Voor Gerrit Haak,
Gerrit Crochet. Die man eindig
de met het hele toneel vol met
bloemen. Van twee-en-een-hal-
ve meter hoog.
Oefenen deed ik thuis. Altijd
voor de spiegel, voor de tech
niek. Die moet je echt onder de
knie hebben. Kijk, daarnet deed
ik het met één vingerhoed.
Maar ik kan het ook met acht.
Of met acht sigaretten. Dat ver
eist veel techniek. Dan moet je
heel kritisch op jezelf zijn, als je
voor de spiegel staat. Want
vooral grote mensen letten heel
goed op. Die hebben toch altijd
zo'n houding van: verdorie,
waarom kan hij dat en waarom
kan ik dat niet? Hoe doet hij
dat?
Je moet het bijhouden, de tech
niek. Als ik buiten loop, ben ik
nog aan het manipuleren. Ik
heb die vingerhoeden nog altijd
in mijn zak. En ik ben nog op
school ook. In Den Haag heb je
een goochelschool. Twee keer
per maand ga ik daarheen. Er
zijn wel degelijk nieuwe ont
wikkelingen in het goochelen.
Vroeger had je bijvoorbeeld het
illusionisme. Dan liet de goo
chelaar iemand zweven. Achter
het gordijn hadden ze dan een
stuk metaal, waarmee ze die
persoon omhoog draaiden. Nu
staan ze gewoon op het toneel
en laten de persoon over het
publiek zweven. Wel een meter
tel ik lekker niet. Iedereen kan
leren goochelen. Tot op zekere
hoogte iedereen kan ook piano
leren spelen. Maar om het echt
goed te kunnen, moet het toch
in je zitten. De grootste gooche
laar is voor mij Fred Kaps. Dat
was een hele grote. Sprak zijn
talen ook, was een echte gentle
man. En daarvoor had je Laret-
te. Ook een Nederlander. Hij
werkte veel met kaarten. Hij
had een nummer, dan gooide
hij een kaart de zaal in - in de
Stadsgehoorzaal heb ik dat bij
voorbeeld gezien - en dan pro
beerden de mensen die kaart te
pakken. Dat lukte natuurlijk
niet en dan vloog die kaart weer
naar het podium. Geweldig was
dat. Maar in de oorlog hebben
ze hem helaas opgepakt omdat
hij joods was.
Ik heb veel samengewerkt met
een andere grootheid, Henny
Langeveld. Hij was wereldkam
pioen op de accordeon en
speelde ook piano. Hij bege
leidde mij vaak. Per avond
kwam ik dan een keer of vijf op.
Een paar trucs, dan weer een
toneelstukje, of zo. 'Van der
Steen met zijn derde been'.
Liedjes zong ik ook. Dan kreeg
ik vooraf wat gegevens over het
bruidspaar en dan maakte ik
daar een liedje op. Sneltekenen
deed ik ook. Ik tekende geen
mensen na, dat kon ik niet zo
goed. Maar wel allerlei andere
dingen. Een aap, of een beer of
zo. Ik deed dus echt van alles, ik
was overal inzetbaar. Een uni
verseel artiest. Veelzijdig.
In de loop de jaren heb ik me
zelf opgewerkt. Was ik steeds
bekender geworden. Ik had op
een gegeven moment een heel
bekend nummer, 'De muzikale
keuken'. Ik had twaalf namaak -
kippen op een rij hangen, ge
maakt van latex, en daar speel
de ik dan een melodie op. Maar
ja, van tevoren had ik bij een
klokkengieterij allemaal bellen
laten maken. Twaalf stuk, met
elk een andere toon. Een octaaf
bij elkaar. Die bellen heb ik in
die kippen gezet. Door aan de
kop te trekken kreeg ik het gek-
luid van zo'n bel. Ik speelde zo
een stuk van de opera Martha.
Dat was uniek.
Met dat nummer ben ik op tele
visie geweest, aan het begin van
de jaren vijftig. Ik was met Phi
lips in aanraking gekomen, met
experimentele televisie, zo
heette dat toen. Grootbeeld.
Toen was er nog bijna niemand
in Nederland die een televisie
had. Alleen restaurantbedrijven
van naam hadden zo'n ding
staan. Door Philips ben ik toen
gevraagd dat nummer op de te
levisie te doen. De opnames
waren in Bellevue, op de hoek
van de Steenstraat en de Mors-
straat.
De Wama's hebben me bij dat
nummer trouwens toen een
keer een streek geleverd. Die
hebben twee kippen verwisseld.
Klopte de melodie niet meeer.
Dan ga je af, dat was niet leuk.
Bij een goocheltruc kun je fout
jes nog camoufleren. Door er
overheen te praten bijvoor
beeld.
Hoe dan ook, naar aanleiding
van die uitzending kwam ik in
contact met andere mensen
van de radio en de televisie. Zo
ben ik later bij Mies Bouwman
geweest in 'Een van de acht'. En
zo heb ik ook Gert en Hermien
leren kennen. Twee jaar lang
ben ik met ze op toernee ge
weest. Met de Mourities heb ik
ook opgetreden. En met Mini
en Maxi.
Ik heb wel duizenden keren op
getreden. Het allerleukste vind
ik nog optreden voor kinderen.
Ook al krijg je aplaus van vol
wassenen,-of een staande ova
tie, voor kinderen is nog leuker.
Die verwondering... Ze leven zo
enorm mee. Ik speelde een keer
poppenkast - dat doe ik name
lijk ook - in Oude Wetering. Op
Koninginnedag. Ik kom daar,
zitten daar in een soort amfi
theater tweeduizend kinderen
op veilingkisten. Ben ik bijna
aan het einde van het stuk,
waarin zoals gewoonlijk een
slechterik in meespeelt, komt er
een jongetje naar beneden lo
pen en die geeft me die pop
toch een rotschop! Althans, dat
dacht hij. Maar hij schopte te
gen mijn knie. En daar lag ik.
Toch zijn dat leuke dingen.
Daar doe je het voor."
HERMAN JOUSTRA
Bijdragen: Marijn Kramp, Wim
Koevoet en Ane Pieter Wisse.
Foto's: Hielco Kuipers.
Heb je vragen of wil je
reageren: surf naar www.
Ieidschdagblad.nl/examens
FOTO HIELCO KUIPERS mijn nieuwe leven beginnen.
Eindexamen:
gymnasium
Slagingskans:
100 Ik ga
niet nog een
keer zakken
Vervolgoplei
ding: Acade
mie lichamelij
ke opvoeding
élk ben zo blij. Ik ben klaar! En vol
gens de internetuitslagen staat
straks op mijn diploma een keurig
rijtje zessen en een vijf voor economie. We
zijn gelijk na het Nederlands opstel naar
het terras van Einstein gegaan. Daar zitten
we nu wat te drinken. Nee, we hebben het
helemaal niet meer over de examens. Dat is
voorbij. We praten over de plannen voor de
zomer en over de vervolgopleidingen enzo.
Ik ga in juli met tien meiden tien dagen
naar Salou. Je kent het wel, zo'n goedkope
trip met bus en tent en dan de boel onveilig
maken daar. Mannenjacht en drinken!
Okee, dan toch nog even over het laatste
examen. Er zaten dit keer erg veel verhaal-
opdrachten bij en aangezien wij die vaar
digheid niet hebben geoefend - het stede
lijk gym vindt een betoog namelijk belang
rijker - vielen die al af. Ik heb uiteindelijk
gekozen voor het onderwerp 'het zwakke
geslacht'. Dus dat vrouwen dat tegenwoor
dig niet meer zijn, maar mannen. Dat is na
tuurlijk ook zo.
Uit onderzoek blijkt dat vrouwen stressbe
stendiger en vindingrijker zijn. Dat heb ik
er dus in verwerkt en voor de rest heb ik
daar nog wat omheen verzonnen. Gewoon
al het feit dat vrouwen kinderen baren geeft
al aan dat wij belangrijker zijn, dat wij een
grotere rol op deze wereld hebben. Man
nen hoeven alleen hun zaad te lozen en
daar heb je het toch wel mee gehad. Niet
dan? Ik had bij dat onderwerp dus wel een
verhaaltje. Maar om nu te zeggen dat ik het
een leuke discussie vind, helemaal niet.
Een beetje saai eigenlijk.
Er belde trouwens nog iemand op of ik zijn
boeken van het eerste jaar van de Haagse
Academie voor Lichamelijke Opvoeding
wilde overnemen. Hij had deze verhaaltjes
gelezen en gezien dat ik die opleiding vol
gend jaar ga doen. Grappig hè? Het be
spaart mij een hoop geld als ik ze van hem
kan overnemen. Nu nog een kamer in Den
Haag. Dus als iemand wat weet?
Het is dit jaar trouwens wel anders hoor;
dat klaar zijn met je examen. Vorig jaar was
iedereen echt uitgelaten en supervrolijk.
Nu hebben we allemaal zoiets van 'o ja, we
zijn klaar, we moeten vrolijk zijn'. Vreemd
is dat.
Ik ben echt heel blij dat ik nu van die
school af ben. Eindelijk kan ik met
élk ben opgelucht dat de examens
achter de rug zijn, maar op de uit
slag ben ik nog niet gerust. Ik word
op 13 of 14 juli gebeld. Mijn eindcijfers krijg
ik dan nog niet te horen, alleen maar of ik
geslaagd ben of niet. Vorig jaar werd je al
leen gebeld als je was gezakt. Dan schrok je
je lam telkens als de telefoon ging. Gelukkig
is dat veranderd.
Wacht even, mijn gsm gaat af. Muziek, mijn
laatste examen ging goed. Ik heb er niet
veel voor gedaan. Ik heb drie stenciltjes
doorgelezen. Ha, ha, vraagt mijn zus via in
ternet hoe ik Duits heb gemaakt? Nou goed
hoor, Eefje. Ja, ze wilde op de site van de
krant zien of er nog gereageerd is op de
dingen die ik heb gezegd. Dat lukte niet he
lemaal dus heeft ze zelf maar gereageerd.
Nou, ze is niet de eerste en ook niet de laat
ste die op deze stukjes reageert. Vage ken
nissen houden me op straat aan, zo van:
ken ik jou niet ergens van? Op mijn werk is
heel het prikbord volgehangen met die arti
kelen. En leraren smeken me om hun
naam te noemen. Trouwens, dat er toen
stond dat mijn zus ging dansen toen het
ging om wie van ons twee de betere leerling
is, dat was niet helemaal juist. Daar zijn
ook wat opmerkingen over gemaakt. Voor
alle duidelijkheid: ze danste niet, ze maakte
juichbewegingen. -
Ik wil zelf ook reageren op dingen die de
anderen hebben gezegd. Ik geef Bas en
Ruud, die vinden dat dit een relaxte perio
de is, groot gelijk. Deze twee weken waren
voorbij voordat ik er zelf erg in had. Maar
wat Wilma vertelde, dat ze een borreltje
neemt om in slaap te komen, dat zou ik
nooit doen in mijn examentijd. Ik ben wel
wezen stappen, vorig weekeinde en dat doe
ik dit weekeinde weer, maar dat is niet vlak
voor mijn examens. Ik ben sowieso niet
zo'n zuiplap, hoor.
Ik ben juist al die tijd blijven doen wat ik al
tijd al doe. Ook na het dieptepunt. Dat was
geschiedenis. Daarvan zat ik echt in de put.
Maar niet voor lang, gelukkig. Ik zit wel
weer in de put als ik gezakt ben. Punt is
dan dat ik niet op mijn eigen school vijf
havo kan overdoen omdat ik van de lich
ting van vóór het studiehuis ben. Ik kom
dan in een zogenaamde bezemklas op een
andere school terecht. En mijn op
leiding met certificaten alsnog af-
ronden, dat vind ik minder. ^y
Vandaag wiskunde. Een beetje over
flA tangens, en iets met cirkels. Dat
ging wel redelijk allemaal. Ja, ik zie
nog steeds erg op tegen het examen Ne
derlands. Het moet sowieso niet over tech
nische dingen gaan. Dan haak ik gelijk af.
Ik heb al een paar proefexamcns Neder
lands gedaan. Een over de techniek van
een auto. Dat interesseert me niet, dan is
het nog moeilijker dan ik het normaal al
vind. Het moet gewoon een beetje een leuk
onderwerp zijn.
Mijn andere examen, bedrijfseconomie,
valt wel mee. Dat is wel te doen, volgens
mij. Dan ben ik woensdag klaar met mijn
vmbo. Dat is wel heel prettig, maar dan
moet ik gelijk weer aan de slag. Ik doe na
melijk ook nog middenstandsdiploma. Dat
bood de school aan. Er zijn wel meer men
sen die ik ken die dat ook doen, hoor. Dat
is niet echt bijzonder. Bovendien krijg ik
dan misschien een paar vrijstellingen voor
Schoevers, waar ik hierna heenga.
Maar goed, woensdag klaar. Met hemel
vaart studeren, denk ik. Nog wat werken
misschien. Dan beginnen de lessen voor
het middenstandsdiploma. Twee weken
lang.
Ik ben voor dat diploma niet zo zeker van
mijn zaak als voor de gewone examens.
Gewone examens waren voor het grootste
deel herhalen. Althans, zo voelde ik dat.
Voor middenstands heb ik sowieso minder
lessen gehad. En daarnaast is het gewoon
iets moeilijker. Dat wordt dus stevig aan de
slag. Ik werk altijd wel redelijk hard, hoor.
Daar voel ik mij gewoon het prettigst bij.
Dat zit in me. Soms voel ik me zelfs schul
dig als ik leuke dingen doe, terwijl er voor
school nog iets openstaat.
Je zou het inderdaad misschien ook een
soort kick kunnen noemen. Zoveel exa
mens doen in deze periode. Twaalf in to
taal. Als ik dan in ieder geval die van het
vmbo haal en middenstands misschien
voor de helft, dan ben ik dik en dik tevre
den. Dat geeft me heel veel voldoening na
tuurlijk.
Of mijn ouders nu trots op me zijn? Na
tuurlijk zijn ze dat. Volgens mij zijn alle ou
ders trots op hun kinderen. Als mijn ou
ders weten dat ik mijn best doe. dan vin
den ze het al goed. Uiteraard vinden
ze het jammer als ik dan iets niet
haal, maar meer voor mij. ^y
