ÏNGEN
'VOORBIJGAAN
■en éénrijertje, een
brandende versterker en een solex
Leiden Regio
STADSGEZICHT
ik
:RDAG 15 APRIL 2000 972
De muzikanten van vroeger, kort na de oorlog. Henny Choufoer (geheel links) en drummer Nico Muusse zijn hier in het gezelschap van gitarist
Theo Bousie en het duo Bela: Daan Beij en Willem Lagas. foto archief Nico muusse
'49 geweest zijn of zo."
„Op vrijdagavond repeteerden
we in de zaak, de kapperszaak
van mijn vader in de Parkstraat.
Met die twee humoristen, het
duo Bela. Daan Beij, de broer
van de Zangeres zonder naam,
en Willem Lagas. Ik weet nog
dat de wasmachine net was uit
gevonden. En die twee hadden
daar een liedje over gemaakt.
En de liedjes die ze zongen,
moesten wij begeleiden. Het
waren in feite conferenciers.
Dan maakte er één een babbel
tje, met een paar bakken, en
daarna speelden wij muziek. Er
zat ook wel eens een gooche
laar bij, Geraldini. Op feest
avonden. Van acht uur tot elf of
twaalf. Met een bal na. En tij
dens dat bal speelden wij dan
nog eens een keer als duo. Tot
vier uur 's nachts. Dat was ge
woon. Zo vulden we de hele
avond."
„Optredens kregen we via
mond-tot-mondreclame. Er
waren veel verenigingen, die
hadden veel contactavonden.
Verschillende klanten in de
kapperszaak waren lid van een
of andere vereniging. Die zei
den dan: 'joh, kom eens een
avondje spelen bij ons'. En zelf
waren we ook actief. Ik had
geen telefoon, maar als ik in de
kapperszaak wat hoorde van
een feest of zo, ging ik er op af."
Henny: „En ik voetbalde bij
Roodenburg. Als er daar een
gezellig avondje was, werden
we vaak gevraagd. Niet voor
geld, dat had de vereniging niet.
We kregen een doosje sigaret
ten. Golden Fiction. Later heb
ben we voornamelijk met z'n
tweeën gespeeld. De eerste tijd
dus niet.
Behalve met het duo Bela, heb
ben we ook een paar jaar bij Se-
mpre Avanti gespeeld, een
christelijke vereniging, een
mandoline-gezelschap. Ter on
dersteuning. Daarna hebben
we nog met z'n tweeën een
paar jaar in een concertorkest
gezeten van Lou Boelaart,
Neerlandia. Henny Langeveld
zat daar onder andere bij. Ac
cordeon was toen enorm in
trek. Nog meer als tegenwoor
dig een gitaar. Als er in Amster
dam muziek was in een café,
dan was het van een accorde
on."
Nico: „Die accordeon versterk
ten we wel op een gegeven mo
ment. Dan zetten we een mi
crofoon voor de kast. We had
den toen een heel klein verster-
kertje. Glucose heette dat ding.
Zodat zijn accordeon wat meer
geluid had. Ja, dat was wat. We
moesten een keer in Noordwijk
spelen, toen in Leiden pas de
stroom was overgezet. Van 110
naar 220 Volt. In Noordwijk was
dat nog niet in het hele dorp
gebeurd. Maar laat dat nou wel
gebeurd zijn in het deel waar
wij speelden. Hadden we geen
rekening mee gehouden. Ston
den we even een sigaretje te ro
ken, komt er iemand bij ons die
zegt: joh, je versterker staat in
brand. Was de boel doorge
brand. Ach, toen hebben we
maar zonder versterker ge
speeld. Geen probleem. Als je
muziek maakt, heb je heus wel
eens te maken met wat tegen
slag. Achteraf moet je er dan
om lachen."
„Zo speelden we een keer in de
Kleine Burcht voor De Sleutel
stad, een zwemvereniging. Was
daar ook een Duitse ploeg, uit
Gladbeck. Nou, die Duitsers
vonden het zo leuk dat ze ons
uitnodigden op een feest van
hun te spelen. Ergens halverwe
ge de jaren zestig. Dat was des
tijds een hele onderneming,
hoor. Want denk nou maar niet
dat het toen allemaal zo gemak
kelijk ging. Tegenwoordig heb
ben al die bandjes wel een bus
je of zo om hun spullen in te
vervoeren. Maar wij niet. Ik had
een autootje, een oude Fiat, een
bestelwagentje. Daar gingen
onze spulletjes prima in. Een
drumstel en een accordeon, dat
is natuurlijk ook niet zo veel.
Tegenwoordig hebben ze heel
wat meer te vervoeren."
„Probleem met het autootje
was alleen dat de motor maar
niet op temperatuur wilde ko
men. Vervelend, want toen we
naar Gladbeck moesten, was
het hartje winter. Januari of fe
bruari. Ik had een deken bij me,
om af en toe over de carbura
teur te hangen. Dat ging niet al
tijd goed, want soms begon de
motor te koken. Rijden, stop
pen, rijden, stoppen... Wat een
gewone auto in een uur of vier
reed, daar deden wij zeven uur
over. We waren 's ochtends
weggegaan en we waren net op
tijd om muziek te maken."
Henny: „Ach ja, dat vervoer. Er
is daarvoor ook een hele perio
de geweest dat we helemaal
geen auto hadden. In die tijd
moesten we veel optreden in de
Veen. Dan ging Nico eerst met
de bus de grootste drumspullen
wegbrengen naar de plek waar
we moesten spelen. Zie je het
voor je, iemand met een drum
stel bij de bushalte?"
Nico: „Ja, want ik was dinsdag
middag vrij. Speelden we daar
op de kermis. Veertig, vijfen
veertig jaar terug was dat, denk
ik. Omdat ik vrij was, kon ik die
spullen mooi met de bus bren
gen. Hup, en dan terug naar
huis. En daarna met de solex,
met nog een klein trommeltje
achterop, weer naar de Veen."
Henny: „En ik op de solex met
een accordeon achterop."
Nico: „Dat was me wat met die
brommertjes. Want op een ge
geven moment was de nieuwe
weg naar de Veen aangelegd.
Alleen moest je met de brom
mer nog over de oude weg. En
die was een stuk langer. Ja, en
als het dan 's nachts half drie
was, na een vermoeiend optre
den, wilden we natuurlijk zo
snel mogelijk thuis zijn. Rijden
dus, met de solex over de nieu
we weg. Het was wel niet zo
druk 's nachts, maar elke keer
dat er een auto aankwam,
moest je er toch rekening mee
houden dat het de politie was.
Dan schoten we met solex en al
maai" het struikgewas in."
„Leuke tijd hoor, al was het
hard werken. Ach, eigenlijk is
het altijd leuk geweest. De laat
ste tijd ook. De laatste vier jaar
hebben we op de pier gezeten
in Scheveningen. Bij Van der
Valk. En we hebben ook een
jaar of vier in De Gouden
Leeuw gespeeld in Voorscho
ten. Uitsluitend voor senioren.
Dus met nummers van Eddy
Christiani en zo. En werd er een
valeta gevraagd, dan speelden
wij die."
Henny: „Of een polonaise van
allemaal oude nummers. Dan
maakten we een schitterende
middag. Soms waren er wel
tweehonderd, tweehonderdvijf
tig man. Ja, het is toch wel jam
mer dat we gestopt zijn. We
hadden oorspronkelijk de be
doeling er in juni mee uit te
scheiden. Maar omdat ik een
hernia kreeg, zijn we eind vorig
jaar gestopt. Toch denk ik dat
er niet veel mensen zijn die
kunnen zeggen dat ze vijftig
jaar lang muziek met elkaar
hebben gemaakt. Vijftig jaar!
We hebben nooit ruzie gehad.
Ik ben nooit thuisgekomen na
een optreden dat ik dacht: het
hoeft voor mij niet meer. An
ders kan je het nooit zo lang
volhouden. Want lichamelijk
was het ook behoorlijk zwaar.
Inladen, uitladen, een hele
avond spelen en dan weer inla
den. Wat ook wel meetelde, was
dat we niet dronken. En onze
vrouwen hebben altijd achter
ons gestaan."
Nico: „Op die manier hou je het
wel vijftig jaar vol, hè. Ik zet
trouwens af en toe mijn drum
stel nog wel eens op, om toch
nog even wat te spelen."
Henny: „En ik zit nog geregeld
achter een toetsenbord. De ac
cordeon is nu nog te zwaar. Wie
weet komt het er ooit weer van.
Maar optreden, nee dat zullen
we niet meer doen. Het houdt
toch een keer op."
HERMAN JOUSTRA
uit de Leidsch Dagblad
ANNO 1900
Zaterdag 14 April
KATWIJK - Hoe groot de schade is van de brand
in de Sint-Willebrordus-stichting kan nog niet
worden vermeld; toch zal zij ongetwijfeld duizen
den en nog eens duizenden beloopen. Er is wel
voldoende geassureerd, doch er zijn kostbare,
historische voorwerpen verbrand, welker schade
niet te vergoeden is. Ware de ramp des nachts ge
schied, zeer zeker zou ook, met het oog op de
aanwezigheid van de meer dan 160 leerlingen,
een ware paniek zijn ontstaan. Nu werden deze
leerlingen onmiddellijk reeds bij het uitbreken
van den brand, in plaats van heden zoals het plan
was, met vacantie gezonden. De van en naar Lei
den rijdende stoomtram had het den geheelen
dag zeer druk met het vervoer van nieuwsgierigen.
Daar het Gymnasium-gebouw aan de stoomtram-
lijn ligt, was het verkeer er verbroken. De passa
giers voor Katwijk-aan-Zee moesten daarom aan
de Kwaakbrug, over den Rijn gelegen, uitstappen
om vervolgens in een ander vóór het hotel 'De
Roskam' gereedstaande stoomtram weer plaats te
nemen.
ANNO 1975
LISSE - Wie van de twaalf?
Bruidje Raas (23) kijkt zó
stralend dat het naar alle
waarschijnlijkheid de jon
geman moet zijn die vlak
naast haar staat, met witte
handschoenen in zijn han
den en een bloem op zijn
uniform. Theo van Stijn
(24) is brandweerman bij
de vrijwillige brandweer
van Lisse en daarom
moest het hele peleton in
uniform aantreden voor
het gemeentehuis, waar
het huwelijk gistermiddag
werd gesloten. Gelukkig
brak er op dat moment
nergens brand uit, want
dat zou de plechtigheid
flink in de war hebben ge
bracht
Dinsdag 15 april
LEIDEN - De foutén die de Gemeentelijke Socia
le Dienst in Leiden in de periode van 1972 tot
1974 eventueel ten onrechte heeft gedaan, zal
het ministerie van CRM voor zijn rekening nemen.
Dat is het resultaat van een eind vorige week ge
houden bespreking tussen de wethouders Ooster
man en Tesselaar en vertegenwoordigers van het
ministerie en provincie. Volgens wethouder Oos
terman heeft men bij CRM begrip voor de moeilij
ke situatie waarin Leiden verkeert, als gevolg van
de zwakke sociale structuur.
LEIDEN - De reconstructie van de Breestraat zal
niet eerder dan het volgend voorjaar worden aan
gepakt. Dat deelde wethouder Waal gisteravond
mee in antwoord op vragen van het CDA-raadslid
Van Zijp. Volgens de wethouder is op dit ogenblik
het spoorboekje, dat precies vertelt welke maatre
gelen het openbreken van de winkelstraat nood
zakelijk maakt, ambtelijk rond. Eind van deze
maand wordt daarover van gesproken met het
Leids City Centrum, het overkoepelend orgaan
van de winkeliers.
LEIDEN De kans is niet gering dat de gemeente
Leiden moeilijkheden zal ondervinden bij de fi
nanciering van de verbouwing en restauratie van
de schouwburg. Deze verbouwingskosten zijn ge
schat op bijna tien miljoen gulden. Het ministerie
van CRM neemt daarvan twee miljoen voor zijn
rekening, Sociale Zaken (aanvullende werken)
ongeveer 3,5 miljoen en de gemeente zelf bijna
4,5 miljoen gulden. Het probleem is nu dat in de
calculatie, die hierboven is weergegeven, geen re
kening is gehouden met de stijging van de loon
kostensom voor de drie jaar dat het werk duurt.
Dat betekent dat de kosten van het werk ongeveer
13 miljoen zullen bedragen.
yj Choufoer werd op 14 juni 1925
iren, Nico Muusse op 8 september
Hoewel beiden in de Kooi
oeiden, kruisten hun paden elkaar
ia de oorlog. Door de muziek, want
accordeonist Henny, die ook grote
indheid genoot als voetballer van
lenburg, en drummer Nico toevallig
elkaar kwamen te spelen, klikte het
De twee luisterden daarna, als duo en als
muzikant in andere groepen, bijna vijftig
jaar menige bruiloft en partij op. Vorig
jaar kwam aan hun samenwerking abrupt
een einde, omdat Henny door een hernia
niet meer in staat was de accordeon om
te hangen.
In deze aflevering van 'De dingen die
voorbijgaan' blikken ze terug op hun
jaren als muzikant.
Leidenaars blikken
terug op hun verleden
k „Het klinkt gek, maar
mijn buren ben ik mu-
jaan maken. Toen ik een
(f tien, twaalf was. Ik kom
lit een muzikaal gezin,
vader en moeder bespeel-
een enkel instrument,
toen de buren hun zolder
n opruimen, vonden ze
ccordeon. Een éénrijertje,
dijk ccordeon met één rij
ed« jen. Of dat iets voor mij of
1 hi broer was. Ik heb die ac
ht on meteen gepakt. Het
?ezt vas alleen lek. Mijn vader
fit de balg geplakt en toen
op worden gespeeld. Het
je was dat ik er meteen
ïelodietje uitkreeg. Dat
vonden mijn ouders zo prachtig
dat ze me op een accordeon
vereniging deden, DW. Waar
dat de afkorting van is, weet ik
niet meer."
„Later kreeg ik een andere ac
cordeon, een tweedehandsje.
Probleem was alleen dat dat
ding niet stemde. En toen de
vereniging een keer op con
cours ging, mocht ik eerst niet
mee. Maar daar vonden ze wat
op. Er was een knul die niet zo
verschrikkelijk goed kon spelen,
maar die wel een mooie accor
deon had. Toen hebben ze ge
regeld dat ik zijn accordeon kon
lenen, want ze wilden mij per
se mee hebben naar het con-
Ifluusse (links) en Henny Choufoer: „We hebben vijftig jaèr sa-
espeeld. En we hebben nooit ruzie gehad." foto hielco kuipers
cours. Zo ben ik toch gegaan.
Eigenlijk niet zo prettig, want
die knul bleef thuis.
Kort daarop heb ik een nieuwe
gekregen. Gekocht bij Guldem-
ond op de Haarlemmerstraat,
de enige zaak in Leiden die ac
cordeons verkocht. Op afbeta
ling, een knaak per week. Al
snel heb ik toen een duo ge
vormd met Floor Bouwman.
Een grote kei op accordeon."
Drummer Nico: „Ik heb het
niet van een vreemde, want
mijn vader was drummer. Ik
ben bij muziekkorps WW ge
gaan, Werkmans Wilskracht.
Een enorm korps. Ik ben daar
gaan spelen, omdat je een
trommel mee naar huis kreeg.
Ik leerde thuis wel wat ze me
opgaven, maar als ik daarmee
klaar was, speelde ik andere
dingen. Met een doek erover
heen om het geluid wat te dem
pen. Dan zette ik de radio aan
en zat ik op mijn manier mee te
slaan. Met de Ramblers bijvoor
beeld. Daarvan kon ik ieder
nummer op een gegeven mo
ment wel dromen. Het ging me
goed af, kan ik wel zeggen."
„Ik was zo gek van muziek, dat
ik allerlei foto's ophing van or
kesten. Voor de ramen. Na een
tijdje kwam ik in aanraking met
ene Jan Koreman, uit de Bili-
tonstraat. Die speelde piano.
Zondagmiddag een uurtje oefe
nen. Zo ben ik een beetje be
gonnen. Het begon pas goed,
toen ik naar een tante toestapte
op de Hooigracht. Van haar heb
ik honderd gulden geleend,
want ik wist een drumstel te
koop in de Burgsteeg."
„Henny en ik zijn eigenlijk min
of meer toevallig bij elkaar ge
komen. Henny had een keer
een partij in Hortuszicht aan de
Witte Singel, een hele grote par
tij. Dat was te zwaar alleen. Hij
zocht een drummer en toen
kwam hij naar'mij toe. Want we
wisten al wel van elkaar dat we
muziek maakten. Ik speelde
toen al in een groep. Kort nadat
ik dus een keer met Henny had
gespeeld, zaten we door een ru
zie ineens zonder accordeonist.
Toen heb ik Henny weer ge
vraagd en zo zijn we aan elkaar
blijven hangen. Dat moet in '48,
FOTO HIELCO KUIPERS
(ermolen.
