Volwassene alsnog geadopteerc
TV
WEER
Creativiteit in de zorg
Winnaar verorbert twee kilo
vlees op WK schnitzel-eten
U2 krijgt
graasrecht
MAANDAG 20 MAART 2000
COMMENTAAR
Minister Borst heeft het kordate besluit genomen om geen extra
geld meer te geven aan ziekenhuizen die er niet in slagen de
wachtlijsten te bekorten. Belonen van extra inzet is prima, maar
als de resultaten uitblijven, is zo'n beloning misplaatst. Tegen die
redenering valt weinig in te brengen als je ervan uitgaat dat wacht
lijsten, zoals de ziekenhuizen niet aflatend beweren, het gevolg
zijn van een tekort aan middelen.
De werkelijkheid blijkt weerbarstiger. Waarom boekt het ene zie
kenhuis met extra geld wel resultaat en het andere niet? Het ant
woord is simpel. Geldgebrek is één van de oorzaken, tekort aan
deskundig personeel is een andere. Het Academisch Ziekenhuis in
Maastricht heeft aangekondigd ook op zaterdag te gaan opereren.
Kostbare operatiekamers en dito apparatuur worden zo efficiënter
gebruikt, schaarse anesthesisten worden in België geworven, kort
om bij het bestrijden van wachtlijsten gaat het ook en misschien
wel bovenal om een creatieve opstelling van alle betrokkenen.
Ziekenhuizen sparen kosten noch moeite om mensen die in direct
levensgevaar verkeren snel te behandelen. Wie een minder levens
bedreigende kwaal heeft, komt terecht in een stroperig en tijdro
vend behandelcircuit, waarin de klant zich allesbehalve koning
voelt. Daar zijn patiënt en hulpverlener allebei de machteloze ge
vangenen van een volstrekt achterhaalde organisatie.
Een snelle en adequate selectie, diagnose en behandelprogramma
aan één loket zijn voor acht van de tien kwalen een haalbare zaak,
zo bewees een recent experiment in een ziekenhuis dat niet bij de
pakken neer wilde zitten. Zo'n meer bedrijfsmatige en rationele
aanpak is niet strijdig met een attente en verantwoorde zorg. Dat
besef is echter nog te weinig tot de leiding van ziekenhuizen door
gedrongen. In de gezondheidszorg is een cultuuromslag nodig en
die is maar zeer ten dele met geld te koop.
Het Oale Meesterhuus in Slag
haren is erin geslaagd een
hoogzwangere vrouw te vinden
die bereid is te bevallen in een
bedstee van het streekmuseum.
De plaatselijke verloskundige
begeleidt de bevalling op tradi
tionele wijze. De museumbe
valling, die naar verwachting
eind deze maand plaatsheeft,
vormt de basis voor een exposi
tie over de historie van het
kraambed sinds 1900. De expo
sitie met de naam 'Hoera een
kind!' gaat bij de opening van
Komende dagen rustig weer
De eerste week van de astrono
mische lente, vanochtend om
8,35 uur stond de zon boven de
evenaar, staat in het teken van
rustig en op de meeste dagen
droog weer. Bovendien laat de
zon zich geregeld zien en loopt
het kwik geleidelijk op naar een
graad of 15. Dit rustige weer
hebben we te danken aan de af
wezigheid van depressies. Die
leven zich de komende dagen
uit bij de Noordkaap en boven
het Iberisch schiereiland. In het
laatste gebied wordt dat met
gejuich ontvangen. Spanje en
Portugal kampen met een in
tense droogte. Later in de week
ontstaat er ten zuiden van IJs
land wel een depressie. Boven
de Noordzee gaat de wind uit
richtingen tussen oost en zuid
waaien. Deze ontwikkeling sti
muleert het kwik. Wel komt er
tegen het einde van de week
meer bewolking en neemt de
kans op een bui toe. Morgen is
het rustig en droog weer met
vooral in de middag zonne
schijn. In de vroege ochtend is
er, net als vanochtend, kans op
mist. De temperatuur komt
morgenmiddag uit op circa 12
graden en waaien doet het nau
welijks. Tijdens het afgelopen
weekeinde waren de verschillen
heel groot. Op zaterdag was het
meest bewolkt en door het aan
trekken van de noordenwind
(IJmuiden en Zandvoort rap
porteerden windkracht 6) en de
komst van een regengebiedje in
de late middag was het buiten
onaangenaam. De tempera
tuur bleef op Schiphol en
Valkenburg bij 8,5 graad
steken. Gisteren begon de
dag eveneens met bewol
king maar in de loop van
de ochtend brak de be
wolking waarna de
middag zonnig ver
liep. De wind nam
verder af en Schip
hol kwam uit op
10,3 en Bloemen-
daal 9.9 graad. Be
palend voor het
fraaie weer was een
uitloper van het Ier
se hogedrukgebied.
Dit systeem is in
middels bezig sterk
in betekenis af te
nemen en van de
weerkaart te ver
dwijnen.
Miranda wint op late leeftijd gevecht om familieleven
Uitbundig ontkurkte Miranda uit Nieuw-Vennep donderdagavond een champagnefles.
En er werd een taart aangesneden. Met haar pleegouders, vriend Dave, pleegzus Ciska
en haar partner proostte ze en toostte ze op de uitspraak van het Amsterdamse gerechts
hof dat ze als 22-jarige alsnog geadopteerd mag worden door haar opvoeders. De officië
le bekrachtiging van het recht op 'family life' werd vrijdag nog eens gevierd tijdens een
intiem etentje. ,,Ik hoor nu officieel bij het gezin en dat geeft me een fantastisch gevoel."
Gordon is alles en niks
Is het een praatprogramma? Nee. Is het een muziekprogramma?
Ook niet. Informatief? Absoluut niet. Amusement dan? Nou, nee.
Het is een beetje van alles en zo is het ten slotte helemaal niks: Gor
don doorgedraaid. De naam van het programma klinkt leuk, de ar
tiesten zijn niet onaardig, maar daar houdt het ook ook meteen
mee op.
De zingende ex-marktkoopman ontpopte zich zaterdagavond bij
Veronica om te beginnen als de meester van de oudbakken grap. „Ik
heb net nog even een winkel geopend. Met een breekijzer", waren
zijn eerste woorden na het welkom. Gordon moest er zelf heel harte
lijk om lachen. En dat bleef hij het hele programma doen: lachen
om zijn eigen grappen.
De zanger had in het kleine uurtje dat hem ter beschikking stond
liefst acht gasten gepropt. Bill van Dijk kwam langs om met Gordon
het Wilhelmus te zingen, Darryl Pandi zong hijgend en puffend een
liedje, ene Henk kwam een cocktail mixen en zong er een liedje bij,
en Manuela Kemp inaakte aan de bar een babbeltje met de presen
tator alvorens zij samen een liedje gingen zingen.
De gesprekjes die Gordon met zijn gasten heeft zijn redelijk onbe
nullig. Bill van Dijk mag van de Uefa niet zingen op het komende
Europees Kampioenschap voetbal. Gordon: „Heb je niet gezegd:
luister vuile lui, ik wil gewoon zingen?" Manuela Kemp staat bloot
in het laatste nummer van Playboy. Gordon: „Je ligt deze maand
wel erg uitgebreid in de winkels."
Antwoord krijgt de presentator om de een of andere reden zelden
van zijn gasten. Bill van Dijk lacht schamper in antwoord op zijn
vragen, Manuela Kemp vertelt dat zij het 'gewoon leuk' vindt om
een keertje in het blootblad te staan. En als Gordon van materiaal
man Sjakie Wolft van Ajax wil weten, wat nou 'dat Ajax-gevoel' is
krijgt hij te horen: „Ja, het is gewoon m'n job'hè.
Gordon zit er niet mee. Die vertelt alweer de volgende grap waar hij
zelf het hardst om lacht. Het enige wat we nog te weten komen is
dat Wolfs de fijnste herinneringen bewaart aan Rinus Michels en
Frank Rijkaard. En dat stadionomroeper Floor Tholen van de hon
derd jaar oude voetbalclub uit Amsterdam liever een doelpunt van
Ajax omroept dan van PSV. Ocharme.
En dan is het alweer afgelopen. „De tijd is voorbij gevlogen", roept
Gordon nog. Waarmee maar weer bewezen is, dat ons besef van tijd
relatiefis.
Vrouw bevalt in bedstee
Een bloedband ontbreekt, maar
het familiegevoel hebben ze bij
de opvoeding meegekregen. Als
ze het over ma en pa hebben,
dan gaat het over hun opvoe
ders. Pleegzus Ciska is helblond
en zijzelf, Miranda, donker. Al
jaren een twee-eenheid, on
danks uiterlijke en karakterolo
gische verschillen. „Wij zijn
zussen en vriendinnen voor het
leven."
De deur bij elkaar plat lopen,
doen ze niet, ook al woont Mi
randa op een afstand van één
keer omvallen van Ciska. Maar
er hoeft twee huizen verderop
maar een kik te worden gege
ven, en de ander staat al klaar
om te helpen. Dat Miranda op
basis van de uitspraak van het
Amsterdamse gerechtshof nu
ook officieel behoort tot de fa
milie, die zich al op haar derde
over haar ontfermde, verandert
niets aan de omgang. Die was
goed en die blijft goed. Miran
da: „Wij verschillen in niets van
echte zussen. We steunen el
kaar, bepraten veel en hebben
ook wel eens bonje."
Noch de familienaam van het
pleeggezin waarin ze opgroei
den, noch de namen van de
biologische ouders worden
prijsgegeven. Er hoeft ook geen
fotograaf langs te komen. Want,
redeneert Miranda, het een lokt
het ander maar uit. Voor deze
22-jarige dame hoeft een type
als Willebrord Frequin niet zo
nodig bij haar op de stoep te
staan, nu zij zich als eerste vol
wassene officieel mag laten
adopteren op grond van artikel
8 van het Europese Verdrag van
de Rechten van de Mens. En,
zegt ze ook, het Hart van Neder
land klopt zonder haar ook wel.
„Ik hoef dat gehijg in mijn nek
niet."
Miranda en Ciska veroorloven
zich een filosofisch moment
van bezinning. Gek, hoe het le
ven toch in elkaar steekt.Als
vroeger alles met ons normaal
was gelopen, hadden wij elkaar
nooit leren kennen. Eigenlijk
maar goed dat het zo is gegaan.
Onze ouders waren en zijn mo-
delpleegouders voor ons. Ze
hebben nooit enig contact met
onze echte ouders in de weg
gestaan. Integendeel, ze hiel
den op een kalender bij wan
neer die jarig waren. En dan
werden wij aangespoord een fe
licitatiekaartje te sturen of een
telefoontje te plegen."
Miranda, bij een bank werk
zaam in de automatisering,
draagt sinds haar zestiende al
wel de achternaam van haar
opvoeders. Haar biologische
vader, met wie ze altijd contact
heeft gehouden, verleende des
tijds zijn volledige medewer
king aan het verzoek tot naams
wijziging. Maar de toenmalige
echtgenote van haar verwekker
is wel degene geweest die hem
opstookte verzet te plegen te
gen adoptie. „Let wel, dus niet
mijn biologische moeder. Die
kreeg mij als zestienjarige. Na
dat het al snel tot een scheiding
was gekomen, stond ze me af.
Omdat ze de opvoeding niet
aan kon. En mijn vader, toen
vrachtwagenchauffeur, kon mij
ook niet hebben. Zodoende be
landde ik in een kindertehuis,
waarin ik tot mijn derde heb
gezeten. Mijn biologische moe
der heb ik op mijn zeventiende
nog teruggezien. Voor mij was
dat eens, maar nooit weer.
Maar nogmaals: niet zij, maar
de tweede vrouw van mijn va
der keerde zich tegen adoptie.
Terwijl ze in wezen geen moer
met mij te maken had. Na de
scheiding met haar heeft mijn
biologische vader alsnog mee
gewerkt."
Strikt genomen was Miranda
met het indienen van haar ver
zoek twee jaar te laat. Op het
notariskantoor, waar ze een
paar jaar geleden werkte, had
een kandidaat-notaris al uitge
zocht dat de wet zich verzette
tegen een late roeping als adop
tiekind. „Mijn moeder had een
juridisch getint artikel had gele
zen van de hand van de in
adopties gespecialiseerde advo
caat Koomen uit Alkmaar. Mijn
ouders lieten mij het ook lezen.
En ze vroegen ook of ik nog
prijs stelde op adoptie. Dat wil
de ik absoluut, hoewel je vol
gens de wet als achttienjarige
geacht wordt op eigen benen te
staan. Daarom besloten mijn
ouders, Ciska en ik toch Miel
Koomen in te schakelen. Die
hoorde ons verhaal aan en hij
zag er een zaak in. Omdat Miel
vond dat onze familieband
moest worden bekrachtigd."
Maar de rechtbank in Haarlem
besliste conform de letti
het Burgerlijk Wetboek,
adoptie uitsluitend voq
houdt aan minderjarige
was even slikken, maar
meteen voor hoger bero
zaak diende in decembt 1
stikke zenuwachtig wan
ouders, mijn zus, haarv
en ikzelf. Maar onze ver
gen waren volgens Kooi
helder dat er wat hem b
niets aan ons verhaal ho
worden toegevoegd."
Nooit, maar dan ook n« i
Miranda zich achtergest
hebben gevoeld bij haai
jaar oudere pleegzus Cii
op haar elfde immers wi ze|f
eel was geadopteerd. Mi ger
„Onze namen staan bin
in het trouwboekje vani ian 2
pleegouders. En ook hui en S(
ment wordt aangepast.! ist
werd ik apart vermeld,!
ik wel altijd vervelend gi
den."
Ciska: Ik heb dat naar
toe altijd heel discrimin )njg
gevonden. Door deze ui
hebben wij als zussen v
dezelfde rechten en zol
het ook."
„Ik heb vanmiddag nog vier
plakjes brood gehad. Daarna
niets meer. Ik heb een vol ge
voel maar ben niet misselijk of
zo." Bert Benjamins (32) uit het
Drentse Weiteveen blikte giste
ren met een voldaan gevoel te
rug op het WK schnitzel-eten
dat zaterdagavond in
Drouwenermond (eveneens
Drenthe). In Assen veroverde
Johan Boers een plaats in het
Guinness Book of Records door
24 uur achtereen op zijn accor
deon te spelen. En in Utrecht
werd Jeroen Kramer uit Den
Haag Nederlands kampioen
puntenscrabble.
Bert Benjamins verorberde in
anderhalf uur bijna zes lappen
varkensvlees - ongeveer twee
kilo - en legde zo beslag op de
eerste plaats. Zijn naaste bela
gers kwamen niet verder dan
vijf schnitzels. Om acht uur
werd het startschot gegeven
voor het eetfestijn in restaurant
de Tolplaats.
Big Brother' Willem verrichtte
de opening door de eerste hap
te nemen. Daarna was het de
beurt aan de overige 39 carni
voren. De eerste uitvaller was
de wijkagent. Hij legde na 300
gram vlees mes en vork neer.
Na een uur zaten nog slechts
zeven deelnemers achter hun
bord. De enige vrouwelijke
deelnemer was inmiddels afge
haakt. Jacob Norder uit Nieuwe
Pekela moest het ook afleggen
tegen Benjamins. Norder hield
het bij 1200 gram vlees voor ge
zien. „Thuis kon ik er vijf op,"
verklaart hij. „De slager had vo
rige week speciaal schnitzels
voor ons gemaakt. Toen lukte
het wel. Nu ging het mis. Ik be
gin me misselijk te voelen."
Jeroen Kramer uit Den V
het museum, op 10 april, van
start.
Naast de plaatselijke verloskun
dige zijn bij de bevalling een
kraamverpleegster, vroed
vrouw, huisarts en een pastoor
aanwezig, allemaal met kos
tuums uit het begin van de
twintigste eeuw. „Het gaat echt
om een bevalling uit grootmoe
ders tijd", aldus J. De Vent,
voorzitter van het museumbe
stuur.
De latere wereldkampioen Bert Benjamins probeert zijn laatste stukjes
vlees naar binnen te werken tijdens het WK schnitzel-eten.
foto gpd hans banus
werd zaterdag in Utrecht Ne
derlands kampioen op een iets
minder 'zware' discipline, na
melijk puntenscrabble. Met een
totaalscore van 2606 punten
vestigde hij bovendien een
nieuw Nederlands record, aldus
een woordvoerder van de
Scrabble Bond Nederland. De
Belg Jan de Ridder werd twee
de, Ellen Wesselings derde.
Succes was er het afgelopen
weekend ook voor accordeonist
Johan Boers uit Assen. Zater
dagochtend om elf uur begon
hij met La Paloma van Sebas-
tien Yradier. Precies 24 uur later
eindigde hij met Het kleine café
aan de haven van Vader Abra
ham. Daarmee heeft Boers af
gelopen weekeinde een plaats
veroverd in het Guinness Book
of Records door 24 uur op zijn
accordeon te spelen.
De 44-jarige muzikant deed zijn
geslaagde recordpoging in café
Bonaparte in Assen. Af en toe
mocht hij even pauzeren, bij
voorbeeld voor een sanitaire
stop. Boers wist door zijn eigen
enthousiasme het café mee te
laten deinen op vooral Neder
landse muziek waarbij een
drumcomputertje het publiek
nog eens extra opzweepte.
De accordeonist doorstond zijn
recordpoging tot vier uur zater
dagochtend goed, maar kreeg
toen even een dip. Nadat een
arts de schouders en voeten
van de musicus in de pauze
had gemasseerd, kon Boers
weer verder spelen. Ook de bar
kruk waarop de accordeonist
zat, werd vervangen door een
kruk met een rugleuning. „Dan
kon hij af en toe even hangen",
verklaarde een vriend van de
muzikant. Er werd 2200 gulden
opgehaald voor de 'Doe een
wens' stichting.
Zanger Bono en gitarist The Edge van de Ierse rockgroep U2 zijn gis
teren in een parkje in Dublin verschenen met twee lammetjes. De
muzikanten wilden hun recht uittesten om schapen te laten grazen
op St Stephens Green, een stukje groen in het centrum van de stad.
De leden van U2 kregen het graasrecht zaterdag volgens een wet uit
1454 automatisch toen zij tot ereburgers van de stad Dublin werden
benoemd. Honderden mensen juichten de groep toe toen ze de titel
Freemen of Dublin kregen. Zanger Bono noemde de ervaring „over
weldigend en fantastisch". De kersverse ereburgers lieten er geen
gras over groeien en leenden gisteren twee lammetjes van een
vriend om hun nieuwe rechten uit te buiten. De bandleden komt nu
ook het voorrecht toe een malienkolder, pijl en boog en een zwaard
te bezitten. foto reuters
Wat wil mijn kind
Mijn opa van mijn vaders kant was een groot peda
goog. Maar omdat hij elf kinderen moest opvoeden,
was hij ook een pragmaticus. Als er ongeregeldheden
uitbraken tussen twee van zijn nazaten had hij geen
tijd zich te verdiepen in de achtergronden van het
conflict en was hij ook niet geïnteresseerd in een mo
gelijke schuldvraag. Hij trok de kemphanen uit el
kaar, gaf ze allebei een klinkende draai om de oren
en smoorde eventuele kritiek op deze handelwijze
door elke slag vergezeld te laten gaan van de toevoe
ging: „Eén voor wie begint, en één voor wie uit
scheidt.
„Dat is niet eerlijk", zeiden wij kinderen altijd als we
dit verhaal op familiereünies kregen opgedist.
„Het leven is niet eerlijk", zei er dan altijd wel ie
mand.
Tijdens een conflictsituatie onder het eten waarbij
meer dan twee partijen betrokken waren, nodigde
opa eens één van zijn schijnheiligste zoons uit
om de inattenklopper voor hem te halen. Dat
deed hij met zo'n uitdrukking op het gelaat
dat de aangesprokene de stellige indruk kreeg
dat hij zijn vader daarmee een grote dienst
beivees. Toen de betreffende nazaat, zich al
vast verkneukelend over de afstraffing waar
van hij straks getpige zou zijn, zich nederig
met de mattenklopper meldde, sloeg opa
zonder aarzeling die uitdrukking van zelfge
noegzaamheid van zijn gelaat.
Niet eerlijk?
Het leven is niet eerlijk.
Op het prikbord boven de kapstok van peuter
speelzaal Hans en Grietje, waar ik mijn zoontje
elke donderdagmiddag aflever, hangt een uitno
diging voor een informatie-avond. 'De wil van
mijn kind' is het centrale thema. Er wordt uit-
S leg beloofd over hoe om te gaan met de peuter
DICK VAN DER PLAS
van anderhalf tot vier jaar die zijn eigen willetje ont
dekt. Ik ga er niet heen. Ik worstel zelf inmiddels met
de fase die 'De wil van de ouder' heet. Het is een ach
terhaalde opvatting en ik zal wel een achterhoedege
vecht voeren, maar ik wil dat hij een paar keer per
dag naar mij luistert. Wat mijn kind wil, weet ik al.
De hele dag drinken en snoep, bandjes van Sesam
straat, Marco Borsato en het plaatselijke Shantykoor
draaien, bladeren in de catalogi van grote speelgoed
ketens en met zijn auto's over het speel kleed rijden.
Er zijn een paar dingen die ik per dag van hém wil
Hele redelijke dingen. Dat hij naar beneden komt als
we gaan eten. Zelf zijn schoenen pakt als we weg
gaan. Stil blijft staan om zijn jas aan te trekken. Pas
begint te plassen nadat hij zijn bovenbroek en onder
broek heeft uitgedaan. Naar bed gaat na Lingo.
Dat hij het eerste jaar niet naar mij luisterde, kon ik
nog wel verklaren. Er kwam nog geen zinnig woord
uit, dus er zou ook wel niks ingaan, redeneerde ik.
Daarna bleek hij door voortdurende ophoping van
vocht achter zijn oren niet vatbaar voor geluiden van
de buitenwereld. Maar toen daar met het plaatsen
van twee buisjes in was voorzien, stond niets een luis
terend oor in de weg. Dacht ik. Maar de praktijk
bleek weerbarstiger. Hele eenvoudige commando's
moest je tientallen keren herhalen om enige respons
te krijgen. En als hij uiteindelijk wél reageerde was
dat in de meeste gevallen om mij, niet met zoveel
ivoorden maar het kwam er wel steeds op neer, dui
delijk te maken dat ik de boom in kon.
Als praten niet effectief blijkt, alternatieve straffen
(niet tui maar vóór Lingo naar bed) niet helpen, blijft
er voor een ouder weinig anders over dan de tik.
Maar sinds mijn opa is er in de pedagogie wel wat
veranderd. En is het kroost door de welvaartsmaa t
schappij ook beter beschermd. Zo'n Pamper absor
beert (toen hij die nog om had, tenminste) niet alleen
lichaamsvocht maar ook alle vormen van repressief
lichamelijk geweld. En van het de hele dag op vingers
slaan, krijg je sneller RSI dan een datatypiste.
Daarom heb ik gezocht naar een uit de koude oorlog
daterend wapen, gebaseerd op de nucleaire afschrik
king. Het is het drie fasen-bevel, waarbij elke op
dracht van de ouder („Kom je eten!") bij het uitblij
ven van enige respons wordt gevolgd dooreen tel.
(„Kom je eten 1, Kom je eten 2, Kom je eten 3"). Bij el
ke fase neemt de dreiging toe. En als er bij 3 nog geen
reactie is, wordt het atoomwapen ingezet.
Deze methode is goed met het slachtoffer in kwestie
doorgesproken, waarbij de wenkbrauwen lichtjes
omhoog gingen en er een uitdrukking van 'eerst zien,
dan geloven' over hem kwam. Daartoe was het nodig
(wie er niet tegen kan, moet deze passage maar over
slaan) de methode één maal toe te passen om te laten
zien dat het serieus was met de vernietigingskracht,
opdat de afschrikwekkende werking van dit inachtige
wapen kon ingaan.
Dat was nog een heel gedoe, want het blijft toch je
kind. Als je zodanig uithaalt dat de persoon in kwes
tie onderuit gaat, enkele dagen lang moeite heeft met
zijn concentratie dan wel overmatig bloed begint te
verliezen, heb je overdreven. Verschijnt er een grijns
op zijn gelaat en zegt hij: „Kan je niet harder, suk
kel", dan heb je als ouder ook gefaald. Het is zaak er
gens in het midden uit te komen.
Dat is me kennelijk gelukt, want sindsdien werkt het
tellen perfect. In die zin dat hij nooit in één keer doet
wat ik zeg en altijd pas bij fase 2 aan een opdracht
begint. Maar ook daar heb ik wat op gevonden. Door
hem scherp te houden sla ik af en toe '2' over en ga ik
gelijk van fase 1 naar fase 3.
„Dat is niet eerlijk", zei hij de eerste keer.
„Dar klopt", antwoordde ik. „Maar het teven is niet
eerlijk
doei
lie
gerard van putten»
Scholiere
in de prijz
Een paraplu met een g;
opdat het regenscherm jqj»]
wind niet omklapt, en e
thode om materialen va heren
bruikte drinkpakken te hter
den voor hergebruik. M dop
twee vindingen hebben
scholieren uit Oss en
jaarlijkse Nationale Wei noed
voor Jonge Onderzoeke [gekit
wonnen. De namen van
winnaars werden gisten kom
bekendgemaakt in heti igen
schapsmuseum NewMe
in Amsterdam.
Tieme Janssen (14), Joq
Dijk (14) en Sander Roe irdai
bedachten met hun 'on
bare paraplu' een oplos
voor een tamelijk weerb ation
probleem. Door in heti Iproc
scherm een slim gat tei rraag
krijgt de wind er veel m rhad
vat op en klapt de plu b alitei
stevige bries niet meeri ig en
Tieme, Joep en Sander1
met hun windbestendif midc
plu de eerste prijs in
rie Idee, voor leerlingen aq»
onderbouw van het voo
onderwijs. Ze gingen gi ionhc
dag naar huis met eeni spoo
mediacomputer.
In de categorie Project! eg o'
leerlingen uit de boven! dikke
ging de hoofdprijs naai
Broadbent (15) en Sofif
sen (17). Zij verdienden n. M
onderscheiding met hu rorde
ding om materiaal van| jn ee:
te drinkpakken te schei
voor hergebruik. Sarah
zitten op de European!
in de Noord-Hollands
meente Bergen en mi
derland in mei en sej
vertegenwoordigen tij
internationale wetens
wedstrijden, in de Vei
Staten en Amsterdam.
De 31e editie van Natio
Wedstrijd voor Jonge 0
zoekers telde 110 inzen
waarvan er dertig meed
de finale.
jorde
enb
by
VVN waarsc
voor alcoholl
Veilig Verkeer Nederlai
ziet niets in een appara
waarmee automobilist! V3n
het alcoholpromillage i
bloed kunnen meten.,
paraat suggereert ten o
dat je in het verkeer be Wf)r
drinken. Wie alcohol dl
moet niet willen rijden
zich laten rijden", vind
ganisatiie.
Een Amsterdams bed
sinds kort de Safe Pei
de markt voor 99 guide
uit Engeland geïmport
paraatje geeft het pron
0,8 aan. Weggebruiken
meer dan 0,5 promille
in hun bloed hebben,
baar.
Een test met twee proi
nen door de Stichting'
schappelijk Onderzoel
keersveiligheid in opdi
het Vara-programmal
toonde aan dat het ap(
betrouwbaar is.
Toch maar niet kopen
seert WN. „Het appar
moedigt automobilist!
toch te drinken. Voora
bestuurders gaan enW
menteren, omdat zijn
maal graag de eigen gi
verkennen", aldus; VV!
