Geringe belangstelling topartiest Khaled onwaardig
Gordijnen dicht, want vol zonlicht vloekt met weemoed
Zonder Jansen praat Lebbis voor twee
Cultuur Kunst
Jan Keizers droom
ivordt werkelijkheid
m
efaf Maastricht al een succes
ans-opera over moordende Manson-family
Oumou Sangaré dringt tot
in je diepste poriën door
Flower Power' thema Havenfestival
tgENHEiMCafé De Twee Wezen aan de Oude Haven 2-4 in
assenheim houdt op zaterdag 29 april het Havenfestival. Het
p. >stival staat dit jaar in het teken van Koninginnedag en het
iioemencorso. Bands uit de Bollenstreek krijgen er de gelegen-
^id om op te treden. Het thema van dit jaar is 'Flower Power',
Duziek uit de zestiger en zeventigerjaren. Bands die geïnteres-
eerd zijn, kunnen zich opgeven bij Cecile Truyens: 06 229 376
is 5
Jiarlotte Köhlerprijzen toegekend
sterdamTwee beeldend kunstenaars, een kunstenaarsduo
f."
oe(
i
\ndi
een architectenduo, krijgen de Charlotte Köhlerprijzen 2000.
jst Conijn, Edwin Zwakman, Jeroen de Rijke/Willem de Rooij
de architecten Michiel en Janneke Snelder ontvangen hun
nderscheiding op 26 april in het Amsterdamse Odeon. De prij-
[en worden sinds 1988 uitgereikt door het Prins Bernhard Cul-
uurfonds als aanmoediging voor jong talent (tot 35 jaar) in de
eeldende kunst, architectuur en decorontwerp.
e Vin^' °P e*gen houtje leeft hij
j ch als nooit tevoren uit.
ialla[t dijn affiniteit met het genre
n, iteert al van voor de tijd dat
e met de band nog harde
ick 'n roll speelden", aldus
ir. „Op bruiloften en par-
wilde ik nog wel eens
kken met Franse ver-
lummers, wat steevast
naardde in een dolle boel."
Ook met l'Aventure, dat op
t de
Een echt feest wil het niet worden in de Groenoordhallen
MUZIEK RECENSIE
BZN-zanger maakt Frans getinte solo-cd
de* OTTERDAM GPD
)llai
ar)i fie had gedacht dat Jan Kei-
er zich na z'n openhartope-
hUH atie rustiger zou houden,
eeft het mis. De voorman
BZN zet zich de komende
laanden juist extra schrap
oor het 'aan de fan brengen'
j,"' c an z'n eerste solo-cd l'Aven-
omw Voor a^e duidelijkheid:
um oor de Volendamse groep,
I ie zaterdagavond andermaal
boy' op z'n kop zette, heeft
it uitstapje verder geen
Zoals de titel van het album
eds doet vermoeden, gaat
eizer (50) in z'n eentje na-
tukkelijk op de Franse toer.
,n] ioest hij zich bij BZN de af-
|0f dopen 33 jaar nogal eens in-
ouden voor wat betreft z'n
aorliefde voor het Franse
KTRICHT ANP
kunst- en antiekbeurs Tefaf
Maastricht heeft sinds de
jning afgelopen vrijdag -
ind 23.605 bezoekers getrok-
LÖat is 15 procent meer dan
1999. Nooit eerder kende de
e af, The European Fine Art
deze r 7n-n sterke start De jgg
wa,j isthandelaren en antiquairs
voor een houten beeld van Os
sip Zadkine, 'Nu debout' geti
teld. Verder kocht een verzame
laar een oude perkamenten
Portuian-landkaart, waarop de
zestiende-eeuwer Vesconte de
Maggiolo Europa, Noord-Afrika
en het Nabije Oosten tekende.
Het perkament leverde 450.000
Duitse mark op.
De handelaren zijn uiterst te-
dertien landen maakten een Vreden. Deelnemend antiquair
de omzet. De eerste twee Jacques Fijnaut gisteravond: „Ik
en zijn verscheidene top- draaide vorig jaar een topbeurs,
ken verkocht. maar op de openingsavond heb
Jot de verkochte werken be- ik al meer omgezet dan vorig
'1008I' ut een topstuk, een land- jaar tijdens de gehele beurs."
aar ap met kasteelhoeve van de Opmerkelijk was het hoge aan-
vol8ei|derlandse romantische schil- tal Spaanse, Italiaanse en Ame-
B.C. Koekkoek. De vraag- rikaanse bezoekers, en de talrij-
bedroeg 1,8 miljoen gul- ke vertegenwoordigers van in-
'Jeune Mère' van Auguste temationale musea.
en 01 iin verwisselde voor 180.000 De beurs, in het MECC in
!ar van eigenaar. Een half Maastricht, duurt nog tot en
joen gulden werd neergeteld met 26 maart.
1 'O rd
uwei
voo: s
!t col) L
erenif
lleke
ven!::
noc:
cbaar:
inker
maandag 3 april verschijnt,
heeft Jan Keizer z'n toevlucht
gezocht in het vrolijke, melo
dieuze repertoire. Voor twee
derde (acht van de' twaalf lied
jes) is het album gevuld met
bekend werk van door hem
bewonderde Franse collega's
als Julien Clerc, Yves Duteil,
Michel Sardou, Michel Fugain
en Joe Dassin.
'Ca va pas changer le mon
de' van laatstgenoemde (over
leden) vedette is zojuist als
eerste single uitgebracht. „Als
introductie voor mij een logi
sche keuze, omdat iedereen
nog even iets gemakkelijker
meezingt dan de jest. Zelfs
mensen die het lied nog nooit
hebben gehoord beginnen het
altijd meteen mee te neuriën."
Vier nummers van l'Aven
ture komen uit eigen koker,
dat wil zeggen zijn geschreven
door Jan Keizer met z'n BZN-
collega's Jan Tuyp en Jack
Veerman. „We denken dat ze
zich kunnen meten met het
beproefde repertöire. In elk
geval zijn ze met zoveel ple
zier tot stand gekomen dat we
het nu voor wat dit project be
treft ook hebben over Jean,
Jean et Jacques", bekent Kei-
ERNA STRAATSMA
Concert: Cheb ATssa, Najat Aatabou, Kha
led. Gezien: 18/3, Groenoordhallen, Lei-
Pijnlijk is zaterdagavond de
matige belangstelling voor de
Algerijnse superster Khaled, die
optreedt in de Leidse
Groenoordhallen. Slechts een
kwart van de hal, waar makke
lijk 7.000 bezoekers in kunnen,
is gevuld. Een echt feest wordt
het concert daardoor niet.
Het concert is een try out van
de pas opgerichte Arabische
stichting l'Ambiance du blad
('sfeer van het land'), die de af
gelopen weken niet erg veel re
clame maakte voor haar avond
vullend Noord-Afrikaanse mu
ziekprogramma. Onbetwiste
hoofdattractie is Khaled, daar
naast zijn er optredens van de
Marokkaanse popzangeres Na
jat Aatabou en de Algerijnse rai-
zanger Cheb Aïssa.
Met deze try-out speelt de or
ganisator meteen een 'risico
wedstrijd', die gelukkig goed af
loopt. De laatste keer dat Kha
led op het podium stond, liep
het concert uit in een massale
Khaled: een begenadigd zanger die zichzelf geen enkele muzikale beperking oplegt. foto marklamers
vechtpartij. Om herhaling te veiligingsmedewerkers voert voor het concert is zeker niet te
voorkomen is er dit keer geen strenge controles uit. De politie wijten aan de kwaliteit van de
alcohol verkrijgbaar en is er houdt een oogje in het zeil. artiesten, want die is zonder
geen garderobe. Een leger be- De gebrekkige belangstelling meer goed. Cheb Aïssa begint
in de namiddag met een gloed
vol uurtje raï anno nu. De po
pulaire chaabi (pop)-zangeres
Najat Aatabou heeft een schel
le, maar wel heel krachtige
stem, waarmee ze het publiek
makkelijk voor zich wint. De
Marokkaanse is een Berber,
maar ze zingt in het Arabisch
en schroomt daarbij niet om de
ondergeschikte positie van
vrouwen in de Arabische we
reld aan de kaak te stellen. Aat
abou's aanwezigheid brengt het
overwegend Marokkaanse pu
bliek in vervoering. Jongens
zwaaien vol trots met de vlag
van hun land. Uitdagend gekle
de meisjes (bij dit soort concer
ten tref je geen enkel hoofd
doekje aan) scheeuwen om het
hardst: Maghreb!
Khaled laat na de pauze ho
ren dat hij tot de absolute top
behoort. De oorspronkelijke
'koning van de raï' heeft zich in
de loop der jaren ontwikkeld tot
een wereldster. De door funda
mentalisten zo gehate raï (Alge
rijnse popmuziek met kritische
teksten) is Khaled ontgroeid.
Anno 2000 laat hij zich ken
nen als een begenadigd zanger
die zichzelf geen enkele muzi
kale beperking oplegt. Jazz, raï,
pop, blues en een vleugje chan
son. De tienkoppige, overwe
gend Franse, band presenteert
met gemak een mix van stijlen,
waar Khaled zijn charismati
sche stem aan toevoegt. Het
klinkt allemaal even vanzelf
sprekend, zoals ook John Len-
nons in het Arabisch gezongen
Imagine' op Khaleds laatste cd
'Kenza'.
Dat Khaled het begrip we
reldmuziek naar een hoger ni
veau trekt, geeft het concert iets
paradoxaals. Want de meeste
Marokkaanse jongens en meis
jes in de Groenoordhal zijn ge
komen voor het 'Wij Maghreb'-
gevoel. Een fase die Khaled
achter zich heeft gelaten en
hem, ten onrechte, vaak kritiek
oplevert. Zijn muziek is te veel
verwesterd, vinden sommigen.
De kloof tussen publiek en
artiest lijkt merkbaar in de ge
ringe respons die het concert
oplevert. Ondanks uitstekend
spel, en een paar hits als 'Didi'
en 'Aïsha' ten spijt, laait het
vuur geen moment echt op.
Khaled zelf is daar ook debet
aan, want hij is bepaald niet
spraakzaam. Wellicht komt dat
door zijn teleurstelling bij de
aanblik van een driekwart lege
hal. Dat is een topartiest als
Khaled onwaardig.
Intercultureel Festival van het Levenslied in De Lakenhal
PABLO CABENDA
Jan Rot heeft in de Lakenhal
een nummer van de Zangeres
zonder Naam opgezet. Hij
houdt zijn hoofd een tikkie
scheef, luistert en mijmert. Jan
is er even niet. Het wonder van
Mary moet voor zichzelf spre
ken en daar past alleen maar
zwijgende eerbied bij. Maar als
het parlando zich aandient,
houdt hij het niet meer.
„Prachtig hè." En bij het laatste
refrein schurkt hij met een
tweede stem voorzichtig tegen
Mary aan en zingt het voor haar
persoonlijk. „Moeder, hoe kan
ik je danken?"
Rot is een vertolker en lief
hebber van het levenslied. Hij is
de man die, volgens het inmid
dels ter ziele gegane tijdschrift
Esquire, het levenslied salonfö-
hig maakte. En daarom is de
zanger, liedjesschrijver en co
lumnist uitgenodigd voor het
derde deel van het Intercultu
reel Festival van het Levenslied
in Stedelijk Museum De Laken
hal.
In de twee eerste delen van
het tranentrekkerstoernooi
kwamen de getoonzette heim
wee, het verlangen en de droe
fenis van de Antillen en Surina
me aan bod. Nu is de Neder
landse traditie aan de beurt. In
tegenstelling tot vorige week
staan er stoelen. Want, volgens
een voorlichtster van het muse
um, die Nederlanders gaan
toch niet dansen. Gordijnen
dicht, want vol zonlicht vloekt
met weemoed.
De Leidse zangeres Wies Ca-
vé heeft een dertigkoppig pu
bliek al opgewarmd met 'Het
Jan Rot houdt zijn hoofd een tikkie scheef, luistert en mijmert: „Moeder, hoe kan ik je danken?"
huisje op de brug' en een 'Tan
go d'amore' om na de introduc
tie van haar kleinzoon naadloos
over te gaan in een hommage
aan ouderdom. „Moeders han
den, stil en gelaten. Het is alsof
ze praten."
Voor de man die een carrière
maakt van zijn comeback moe
ten er meer stoelen worden
aangerukt. Maar Rot is gene
reus met de aandacht en speelt
alles door aan 'één van de
grootste zangeressen van de vo
rige eeuw': Mary Servaes. Al
heeft hij wel wat goedbedoelde
kanttekeningen bij haar tek
sten. Ach, een stijlfout hier en
daar wordt met de mantel der
liefde bedekt. „Want moedertje:
'In het middernachtelijk uur
foto - mark lamers
onder een hemel van azuur',
hoe had u zich dat voorgesteld?
Maar de sympathieke zanger,
die op wat tegennatuurlijke ei
genaardigheden na, de ideale
schoonzoon zou zijn, heeft ver
der niets dan lof voor de diva
van de droefenis. Dat blijkt als
hij voordraagt uit een artikel
waarin hij verhaalt over zijn be
zoek aan haar graf in Stram-
proy. „Ik kom hier niet voor een
column, moeder, maar uit be
wondering."
Hij vertelt over het eerste
plaatje dat hij hoorde van de
zangeres, zijn rooftocht naar
meer op het Waterlooplein en
zijn ontmoetingen met Mary
achter de coulissen. Hij nerveus
als een schooljongen, zij uitno
digend en hartverwarmend.
Haar pleidooi tegen abortus
met het kernachtige „Ach moe
der laat mij leven, ik ben mijn
vader niet." Hij zou het nooit
zo- uit zijn bek krijgen, maar
mooi is het wel.
En o ja, hij had ooit een duet
voorgesteld aan Pierre Kartner.
Vader Abraham en zoon Rot in
de rol van Opa en Mieke. Zoon
Rot zou, in een muzikaal plei
dooi voor medemenselijkheid,
aan zijn vader vragen of het erg
zou zijn als hij met de zoon van
de slager wilde trouwen. Nooit
een reactie van Pierre Kartner
gehad.
Nog een duet. 'Jimmy Boy'
van Mieke Telkamp De b-kant
van 'Waarheen, Waarvoor' die
volgens Rot eigenlijk veel mooi
er is. Dus speelt Rot Mieke en
wij spelen de Maastrichter
Staar. En dan als aller-allerlaat-
ste, Mary's versie van 'My Way'.
Goed, haar stem was toen gam
mel, het arrangement plat en
de tekst verraadt ook geen vak
kundige dichterhand. „Maar ik
vind het toch fijn om met u al
leen er even naar te luisteren."
Jan Rot mijmert weer voor zich
uit en is stilletjes bij moeder.
HAAG HANS PIET
idee van Thorn Stuart om
leven van de charismatische
trikaan Charles Manson en
moordende en stelende
lingen The Family in een
;hti wografie op het toneel te
ïwbou "gen, is op z'n minst con-
(jelijk ersieel. Toch is 'The
ander nson family', een dans-ope-
|lie is gebaseerd op het werk
componist John Moran, al-
behalve een door sensatie-
itgevoede moordpartij. Het
lingsnieen veelkleurig werkstuk,
,n dej nn dood en verderf hand in
id gaan met een (veel vrolij-
schets van de jaren zestig,
to weerspiegelt het tevens
hippietijd met zijn flower
sled zegt Thorn Stuart (34)
de vl heater aan het Spui, Den
sl waar hij met De Dutch
it Dance Division hard aan
productie werkt. Een pro-
tie die overigens zonder
adie van het Fonds van de
tonkunsten tot stand is ge-
MUZIEK RECENSIE
HANS KEUZERS
Concert: Oumou Sangaré. Gehoord
19/3, LVC, Leiden.
Ze werd al aangeduid als 'de
nachtegaal van Mali' en als 'de
Grand Diva van de Wassou-
lou'. Oumou Sangaré heeft dus
al aardig wat koosnaampjes
opgedaan. Een vrouw die naast
een geweldig zangwonder ook
staat voor de rechten van de
vrouw en die thema's als poly
gamie en gedwongen huwelij
ken in haar teksten verwerkt.
Oumou Sangaré staat als een
trotse zelfbewuste vorstin aan
de rand van het podium. Ach
ter haar, bijna tegen het ach
terdoek geplakt, staan haar vier
begeleiders. De watervlugge
danseressen wisselen rustige
gebaren af met heftige dans-
sessies waarbij hun haren wild
in het rond springen.
Het eerste half uur blijft de
kamalngoni, een soort primi
tieve banjo die bestaat uit een
bamboestok, zes snaren en een
kalebas - altijd zeer nadrukke
lijk aanwezig bij Sangaré -
jammer genoeg sterk op de
achtergrond. De Afrikaanse
sound van de Malinese wordt
niet volgeplamuurd maar blijft
heerlijk transparant en geeft op
zijn tijd de juiste accenten met
djèmbe, bas of fle.
De stem van Sangaré is
warm en vol en bezit zoveel
soul dat het geluid bij elke uit
haal tot in je diepste poriën
doordringt. De nachtegaal van
Mali toont zich een meester in
de omgang met de band. Een
simpel handgebaartje naar
achteren is voldoende om de
band net even iets zachter en
meer ingetogen te laten spelen
om zo de dynamiek de ruimte
te geven.
Een opmerkelijke rol is weg
gelegd voor de dwarsfluit. Vaak
geeft de fluit een hypnotise
rend dromerig themaatje aan
en door de continue herhaling
krijgt deze een nadrukkelijke
plaats binnen de sound.
'Malado' heeft juist door de
toevoeging van de fle, een hal
ve kalebas met schelpen aan
de buitenkant, weer die speel
se ritmes, maar door het pro
minent toevoegen van de elek
trische gitaar krijgt het meteen
ook een licht westers sausje.
Na de pauze kiest Sangaré voor
het meer opzwepende werk.
Bij 'Baaba' raken niet alleen de
in trance dansende zangeres
sen in extase maar gaat ook het
publiek volkomen plat.
De mensen kunnen straks
ook in de huiskamer swingen
want de langverwachte opvol
ger van 'Worotan' uit '96 komt
er aan. De release staat name
lijk gepland voor mei.
Sibbel wil na tien jaar Lebbis Jansen zijn eigen verhalen eens kwijt
>eni Uart heeft de opera, die uit
aktes bestaat - 'de moor-
i 'het leven van The family'
de rechtbank' - en niet
worden gezien als een
bes Plete geschiedschrijving, in
Sharon Tate (Stephanie Guimond) wordt gedragen door de rechter (Rinus Sprong). Op de achtergrond Char
les Manson (Thom Stuart). foto anp
Amerikaanse maatschappij."
Thom, die er trots op is in elk
geval drie nieuwe dansers in
Nederland te introduceren -'en
het zijn allesbehalve jonge, on
ervaren mensen' - brengt geen
verhaal met een moraal. De
choreograaf laat het nadenken
over bijvoorbeeld zinloos ge
weld, dat aan de moordpartijen
op onder andere actrice Sharon
Tate kleeft, aan het publiek
over. „Ik denk dat ieder voor
zich bepaalt hoe krankzinnig
die man was."
De voorstellihg danst niet, in
de letterlijke zin van het woord,
als een ballet, aldus Thom.
„Sommige delen swingen heel
erg, maar er zitten ook heel the
atrale scènes tussen. Daarin is
mijn keuze als choreograaf an
ders dan van een toneelregis
seur. Zo heeft actrice Saskia
Krol, verantwoordelijk voor de
monologen van moordenares
Susan Atkins, een dansverleden
en die benut ik. Ze danst am
per, toch verduidelijkt de dans-
regie een hoop. Dat is vaak ook
zo mooi aan dans. Je kunt er
dingen mee zeggen zonder ze
letterlijk te benoemen."
The Manson family'. Opera
van John Moran in een cho
reografie van Thom Stuart.
Met Stephanie Guimond, Ri
nus Sprong, Thom Stuart, Sas
kia Krol e.a. De première is
morgen in het Theater aan het
Spui. Te zien aldaar: t/m 25
maart.
THEATER RECENSIE
WUNAND ZEILSTRA
Voorstelling 'King Size', soloprogramma
van en door Hans Sibbel (Lebbis). Gezien:
18/3, schouwburg Leiden.
„Bram Peper mag volgend jaar
het boekenweekgeschenk
schrijven. De titel is nu al be
kend: De feestjes, de reisjes en
de bonnetjes." Welgeteld één
echte Peper-mop, en nog niet
eens zo n erg sterke. Lebbis en
Jansen hadden er waarschijnlijk
meer van gemaakt - Lebbis
zonder Jansen laat het erbij.
Terecht of niet, je gaat Lebbis
'met' en Lebbis 'zonder' met el
kaar vergelijken. Bijna automa
tisch kom je dan uit op de wei
nig verrassende conclusie: het
is anders. Lebbis alleen richt
zich aanzienlijk minder op de
actualiteit, Lebbis alleen gaat
veel meer op de gemoedelijke
toer als hij over huiselijke we
derwaardigheden spreekt en
Lebbis alleen blijft veel langer
bij één onderwerp stilstaan.
Zo krijgen we bijvoorbeeld
uitgebreid het verhaal over de
behandeling van zijn liesbreuk
en over de castratie van zijn ka
ter te horen. Anders gezegd:
Lebbis alleen onderscheidt zich
niet zo vreselijk veel van de vele
andere solisten in het hoofdge
bouw van de cabaretiers en in
het filiaal van de stand up co
medians.
Dat betekent dus een soort
verlies, want het duo Lebbis
Jansen heeft in de loop der ja
ren tegenover de concurrentie
een unique selling point' ont
wikkeld: de techniek van de flit
sende, actuele crosstalks heb
ben zij volledig in de vingers.
Hans Sibbel voelt dat natuurlijk
zelf ook wel, dus als Lebbis
zonder Jansen praat, praat hij
energiek voor twee.
Gelukkig beschikt hij over zo
veel podiumervaring dat je uit
eindelijk toch wel een plezierige
avond voorgeschoteld krijgt.
Wat echter niet wegneemt, dat
je soms ziet dat hij zichzelf
enigszins forceert. De scène bij
voorbeeld, waarin hij zich erg
kwaad loopt te maken over he
dendaags producten zoals ver
nieuwde Nuts, duurt gewoon te
lang. Dat geschreeuw (waaron
der zijn stem hoorbaar te lijden
heeft) gaat immers gauw verve
len. Wintersport in Frankrijk,
kampeerleed, pitbulls in het
Vondelpark, avonturen in de
Dominicaanse Republiek - het
zijn de verhalen die Sibbel na
tien jaar Lebbis Jansen ken
nelijk in zijn eentje gewoon
eens kwijt wilde. Ach vooruit,
voor één keer moet dat kunnen.
