Ruzie verdeelt koor Exultate Deo
jjVader en dochter spelen broer en zus
Cultuur Kunst
ir
Mensen met pacemaker moeten Leidse fles mijden
Mug: grappig en aangrijpend
Tastend tussen flair en overmoed
-t
iONDERDAG 2 MAART 2000
Nieuwe Madonnafïlm uit in Amerika
Deel bestuur stapt op, vertrouwenscommissie benoemd
Een deel van het bestuur van de Christelijke Oratorium
Vereniging Exultate Deo in Voorschoten is opgestapt.
Een vertrouwenscommissie moet de crisis als gevolg van
een slecht gevallen nieuwjaarstoespraak van koordiri
gent Sander van Marion het hoofd bieden. ,,We hebben
een hele vervelende periode achter de rug. Ik ben er niet
gelukkig mee", aldus waarnemend bestuursvoorzitter C.
Prud'Homme van Reine.
LEIDEN CAROLINE VAN OVERBEEKE
In zijn nieuwjaarstoespraak had
Van Marion stevige kritiek op
de kerstuitvoering van Exultate
Deo. Na een 'redactioneel' over
die toespraak in het koorblad
De Resonans, waarin zijn
speech werd samengevat en
door de schrijfster demotive
rend werd genoemd, dreigde
Van Marion het bestuur met
ontslag en met 'juridische stap
pen' als dat niet werd gerectifi
ceerd.
Het onder druk gezette be
stuur zag zich genoodzaakt in
een brief aan alle 80 koorleden
afstand te nemen van het arti
kel in De Resonans. Dat leidde
tot vertrek van de schrijfster
van het artikel, als eindredac
teur van het koorblad en als lid
van de vereniging. Het getuigt
volgens haar van 'grote be
stuurlijke onzorgvuldigheid' dat
het bestuur haar niet eerst over
de zaak gehoord heeft, zo
schrijft ze in een brief aan alle
leden. ,,Dat het bestuur vervol
gens om tactische redenen is
gezwicht voor een dreigement
van de dirigent maakt de zaak
voor mij nog onacceptabeler."
Twee weken geleden heeft de
vereniging een extra ledenver
gadering aan de ruzie gewijd.
„Toen hebben we de hele
avond gepraat over de proble
men", aldus Prud'Homme van
Reine. „Ik kan u zeggen, maar
dat is mijn persoonlijke me
ning, dat er door een zwalkend
bestuur niet goed gehandeld is
in deze kwestie. De toespraak
van Van Marion, waarin hij niet
veel goeds zei over ons kerst
concert, is overigens ook niet in
goed overleg gegaan met het
bestuur. Zijn toespraak was niet
erg verstandig. Daarover heb
ben we met hem gesproken. Hij
was boos over het redactioneel
in De Resonans en daar heeft
het bestuur niet adequaat op
gereageerd. Het is een uit de
hand gelopen rel."
„In de ledenvergadering heb
ben we er uitgebreid met elkaar
over gesproken. Een commissie
van 'wijze mensen' probeert
het conflict nu op te lossen.
Drie leden zijn opgestapt: de
voorzitter, de penningmeester
en de schrijver van het bewuste
redactioneel artikel. Van Ma
rion heeft voor- en tegenstan
ders. Dat is vaker zo met diri
genten. Zijn vertrek is niet aan
de orde. Maar er wordt wel met
hem gepraat. Gisteren is er nog
een gesprek geweest."
Exultate Deo telde ooit 114
leden, inmiddels zijn dat er nog
omstreeks 80. Volgens Prud
'Homme van Reine heeft dat
niets met de crisis of sfeer bin
nen de vereniging te maken.
„Het komt door de relatief hoge
leeftijd van onze leden. Jonge
ren willen helaas niet in een
koor zingen, dat is voor veel ko
ren met een kerkelijke achter
grond lastig. Bovendien hebben
we onze kwaliteitseisen aange
scherpt."
„We proberen de neuzen
weer één kant op de krijgen.
Dat zal wat discipline vergen.
Dat is nodig want we gaan in
mei naar Berlijn voor een con
cert. Het sociale deel is voor
ons koor altijd erg belangrijk
geweest. In elk bestuur maak je
wel eens onenigheid mee, maar
dit is erg vervelend."
lige:
Sikkensprijs voor park en schrijver
sassenheim Een park in Duitsland en een Italiaanse schrijver
krijgen de Sikkensprijs 1999. Het gaat om het Internationale
Bauausstellung Emscher Park in het hart van het Ruhrgebied en
om Claudio Magris. Het park met kunst- en architectonische
werken is aangebracht in de Emscherzone midden in het Ruhr
gebied. Met het park is volgens de jury van de prijs de kleur te
rug in het anders zo grauwe Ruhrgebied. Magris krijgt de prijs
voor zijn bijdrage aan „de verkenning van het culturele land
schap van Europa en de betekenis daarvan voor het Europese
debat over identiteit", aldus de jury. De Sikkensprijs wordt om
de twee jaar uitgereikt en bestaat uit een kristallen prisma. De
uitreiking is op 11 maart in De Doelen in Rotterdam.
Extra optredens 'Ja zuster nee zuster'
Rotterdam De succesvolle theaterproductie 'Ja zuster nee zus
ter' van het RO theater wordt verlengd met vier extra voorstel
lingen in het Amsterdamse Carré. De gelijknamige televisieserie
van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink was van 1966 tot
1968 op de VARA te zien. De serie werd door Pieter Kramer en
Rieks Swarte bewerkt voor het theater. Donderdag 31 augustus,
vrijdag 1, zaterdag 2 en zondag 3 maart staat het toneelgezel
schap op de planken. De voorverkoop is inmiddels begonnen.
Reserveren: 020-6225225
Nieuwe datum show Benny Neyman
leiden Benny Neyman treedt op donderdagavond 16 maart op
in de Stadsgehoorzaal in Leiden. Zijn nieuwe theatershow ging
in februari niet door wegens ziekte. Neyman Puur is de titel van
het vijftiende theaterconcert van Benny Neyman. De zanger
brengt naast zijn nieuwste nummers ook de 'gouden ouden' ter
gehore. Toegangskaarten zijn verkrijgbaar aan de kassa van de
Stadsgehoorzaal. Aanvang: 20.15 uur.
KinderKunstHal in Rotterdam
Rotterdam In het Museumpark in Rotterdam opent in 2001 de
KinderKunstHal haar deuren. Het pand, vlakbij de 'echte'
KunstHal, wordt neergezet in het kader van Rotterdam Culture
le Hoofdstad en zal tijdens dit evenement als Kinderhoofdkwar
tier fungeren. In het (voorlopig) tijdelijke gebouw komen ten
toonstellingen, workshops en andere culturele activiteiten ge
richt op kinderen. Aan de hand van het succes gedurende 2001
wordt bepaald of de hal er daarna blijft staan. Zes bouwteams
maken van donderdag tot en met zondag in de Academie van
Bouwkunst in Rotterdam ontwerpen voor de hal. Op de laatste
zal een jury met onder anderen vier kinderen een keuze
maken. Drie bouwbedrijven zijn aan elk twee ontwerpteams
verbonden.
Dr. Magneto in Museum Boerhaave
LEIDEN ROPY VAN DER POLS
„Je hebt toch geen pacemaker,
hè?", vraagt Dr. Magneto aan
de argeloze vrijwilliger die naast
hem op het podium van het
Leidse museum Boerhaave
heeft plaatsgenomen. In zijn
handen houdt de duivels
kunstenaar een in folie gewik
kelde fles, uit de hals steekt een
primitieve kurkentrekker. Zodra
zijn proefpersoon er ook maar
een vinger naar uitsteekt, spat
ten de elektriciteitsvonken in
het rond. „En dit is dus de Leid
se fles", laat Dr. Magneto zijn
publiek triomfantelijk weten,
„Driehonderd jaar geleden
werd die hier ontdekt. Voor
eerst het kon elektriciteit opge
slagen worden."
Het zijn dit soort experimen
ten waaraan acteur Tony Ma
ples zijn toeschouwers onder
werpt in de theatershow 'Dr.
Magneto, de Electrische
Mensch', die momenteel in
Museum Boerhaave te zien is.
„Ik hoop het publiek op een
speelse, interactieve manier iets
te leren over de geschiedenis
van de elektriciteit", vertelt de
acteur, gefascineerd als hij is
door het vanzelfsprekende,
maar onbegrijpelijke natuurfe-
nomeen. „Want wat is elektrici
teit nu eigenlijk? Zelfs de we
tenschappers van vandaag de
dag kunnen dat niet precies uit
leggen. Het blijft iets geheim
zinnigs en onbekends."
En dat was het voor de oude
Grieken al, waarmee Maples
zijn show laat beginnen. „Die
wisten al dat een barnsteen een
'magische' aantrekkingskracht
krijgt als'je hem opwrijft", ver
telt Maples. En van de ontdek
king van het magnetisme sleept
Dr. Magneto zijn publiek dwars
door de middeleeuwen heen.
rechtstreeks naar de zeventien
de eeuw, de tijd van de 'experi
mentele wetenschap'. „Wij ren
nen niet meer naar de stoffige
boeken van Aristoteles als we
iets willen weten", laat de Dr.
Magneto zijn publiek weten.
„Wij experimenteren en obser
veren." En dat doet de duivels
kunstenaar inderdaad. De Leid
se fles, de Zuil van Volta. Alle
klassieke experimenten die
hebben geleid tot de elektroni
sche kermis van de twintigste
eeuw passeren de revue.
Inspiratie voor zijn weten
schapsshow putte Maples uit
elektrische demonstraties van
de achttiende eeuw. „Je had in
die tijd artiesten en kermisklan
ten die met spectaculaire shows
rondreisden. En ook serieuze
wetenschappers presenteerden
hun nieuwste uitvindingen
vaak op een interactieve manier
aan het publiek", vertelt de ac
teur voi enthousiasme. „De
Franse wetenschapper Abbé
Noliet bijvoorbeeld, die ook in
een gedeelte van mijn show een
rol speelt, was een graag gezie
ne gast in de Parijse salons. Hij
verbond dan het bestek van de
gasten met een elektriseerma
chine. Wat er daarna gebeurde,
laat zich wel raden", lacht Ma
ples, die deze traditie graag
voortzet.
Want als het aan Tony Ma
ples ligt, mag de wetenschap
wel weer dichter bij de mensen
gebracht worden. En dat is pre
cies wat het Pandemonia Scien
ce Theater nastreeft, waarvan
de acteur deel uit maakt. „Op
middelbare scholen geven we
theatershows die aansluiten op
de wetenschapslessen. En voor
de wetenschappers zelf organi
seren we workshops waarin we
ze leren hoe ze hun presenta
ties kunnen verlevendigen."
Want wetenschap leent zich
prima voor visueel spektakel, zo
bewijst de acteur met zijn
show.
'Dr. Magneto, de Electrische
Mensch' maakt deel uit van de
tentoonstelling 'Hoogspan
ning* die nog tot 14 mei in Mu
seum Boerhaave bekeken kan
worden. De theatershow
wordt gespeeld op 5 en 19
maart, 2, 16 en 24 april en 14
mei. De aanvang is om 14.00
en 15.00 uur.
Dirigent Van Marion vindt
dat hem geen blaam treft. „Dit
is een kwestie tussen het be
stuur en het blad De Resonans,
daar blijf ik buiten. Ik vind het
laag bij de vloer dat leden nu
contact zoeken met de krant.
Als iemand thuis herrie heeft
met haar man, loop ik toch ook
niet meteen naar de buren?
Mensen moeten zich aan de
feiten houden, en niet afgaan
op praatjes. Daar heb ik een he
le grote hekel aan", reageert hij
geïrriteerd. „De schrijfster van
het artikel had haar huiswerk
niet goed gedaan en had zich er
niet mee moeten bemoeien,
bovendien. Als het om muziek
gaat, ben fk de kenner. Het is
heel simpel: koorleden moeten
hun partijen kennen. Leden die
daar anders over denken, horen
hier niet thuis."
Beelden aan
Zee krijgt
beelden
aan zee
Het Scheveningse museum
Beelden aan Zee krijgt een beel
dentuin met uitzicht op zee. De
tuin wordt aangelegd op een
helling aan de boulevard en is
vrij toegankelijk vanaf de weg.
Voor het ontwerp is de Ameri
kaanse architect Tom Otterness
aangetrokken. Op de plaats
waar de beeldentuin moet ko
men ligt nu een ongebruikte
helling, ingeklemd tussen de
muur die om het museum ligt
en de boulevard.
„Daar moet straks een terras
achtige situatie ontstaan",
schetst bestuurslid Jongtien van
Beelden aan Zee. Her en der
verspreid in het park worden
sculpturen geplaatst. Het mu
seum heeft de Amerikaanse ar
chitect Tom Otterness gevraagd
om de tuin in te richten. Hij
heeft eerder, in Battery Park in
New York, een dergelijk project
gedaan. Dat had als thema geld,
met een verwijzing naar het
vlakbijgelegen Wall Street.
De Scheveningse beeldentuin
krijgt als thema's sprookjes, het
koninklijk huis en de geschie
denis van Scheveningen. „En
dat alles met een knipoog", al
dus Jongtien. De tuin, die tus
sen de 1000 en 1500 vierkante
meter zal beslaan, wordt vrij
toegankelijk. Bezoekers kunnen
er vanaf de boulevard zo inlo
pen. Wel zal het museum maat
regelen nemen om de tuin
'vandaalveilig' te maken.
De aanleg zal rond de 10 mil
joen gulden kosten. De ge
meente Den Haag heeft inmid
dels 2,5 miljoen beschikbaar
gesteld. De rest van het geld
moet het particuliere museum
van sponsors zien te krijgen.
loudewijn en Caya de Groot samen in musical 'Tsjechov' in de Leidse Schouwburg
THEATER RECENSIE
msterdam martin hermens
ontmoeten elkaar voor het
jorherst op de planken. In de mu-
cal 'Tsjechov' van Robert
ong en Dimitri Frenkel Frank,
oude wijn de Groot (1944)
peelt - net als acht jaar geleden
de titelrol. Zijn dochter Caya
1967) speelt Tsjechovs zuster
°orIlasja. „Het blijft nog steeds
beetje raai- wanneer ik
iroertje' tegen hem moet zeg
en", vindt Caya. „Ik moet ie-
ere keer weer giechelen. Maar
a honderdtwintig keer spelen
ijt dat er wel uit."
Ze hebben wel eens eerder
:ts samen gedaan. Een paar
ar geleden met het Metropole
rkest in Paradiso. „We zongen
>en een duet", vertelt Boude-
ijn. „Nu doen we iets dat
teer in haar discipline van het
Cl^meelspelen thuishoort. We ac-
***ren in plaats van zingen. Hoe
uk ik het ook vind om dat te
Den, het is toch niet het ter-'
in waarop ik thuis ben. Caya
^j'gleeft meer ervaring op dat ge-
iet led; ze staat al acht jaar als ac-
kerkPce °P planken-"
hgji „Ik heb het nooit vreemd ge-
Snden om met andere, he
iende acteurs te spelen", vult
aya haar vader aan. „Dat
eemde gevoel is er nu wel. Ik
:b Bo in de vorige 'Tsjechov'
i in het toneelstuk 'Anne
ank' gezien, maar echt wen-
n deed dat nooit. Toch was ik
heel nieuwsgierig naar om
nen met mijn vader een
'orstelling te maken. Ik weet
i al dat het een mooie hèrin-
0"jt|ering wordt. Het is iets speci-
uurrb en dat blijft je altijd bij."
■Voordeel is dat ik hem nu
eer zie dan ooit tevoren.
ii*etH00r een zo intensief
*iet elkaar op te trekken, krijg je
lingl
;huiï
toch een andere relatie met el
kaar." Vader Boudewijn: „Ei
genlijk kun je dat pas over een
half jaar zeggen. Het zal best
iets met onze onderlinge relatie
doen. Maar wat? We zijn alle
twee nuchtere mensen, zeker
wat familierelaties betreft."
Waar het gaat om samen met
kinderen iets op het toneel te
doen, heeft Boudewijn al enige
ervaring opgebouwd met zijn
zonen Jimmy en Marcel. „Dat
was toch anders. Zij zijn in de
zelfde discipline bezig. En om
dat ik in de muziek al dertig jaar
ervaring heb, was ik het baasje,
de leider. Ik was degene die ze
er doorheen hielp, die ze ook
rustpunten gaf. Met Caya is het
andere koek. Ik ben geen ac
teur: zij is nu meer in het voor
deel. Toch is er sprake van een
gelijkwaardige situatie."
„Ik heb Caya gezien in alle
stukken die ze speelde. Ik leer
de van hoe zij acteerde. Zo van:
'dat kan ik misschien nog een
keer nodig hebben'. Ik keek
leergieriger naar haar dan dat ik
luisterde naar Jim en Marcel.
Het was ook Caya die mij leerde
dat ik niet meteen zo kritisch
moet zijn. Dat ik ongedwongen
moet kijken en het fantastisch
moet vinden dat mijn dochter
in een stuk speelt in plaats van
de nadruk te leggen op dingen
die ik niet goed vind."
Caya heeft niet het idee dat
ze haar vader in 'Tsjechov' qua
acteren veel kan bijbrengen.
„Er is ook sprake van een vrij
unieke situatie", stelt ze. „Bo
heeft die rol al eens gespeeld;
hij kent die rol. Ik heb nooit
eerder in een musical gestaan.
In dit genre moet je toch op een
andere manier spelen dan bij
voorbeeld in een toneelstuk. Ik
hoef hem ook niets te leren. Al
vind ik natuurlijk wel iets van
hoe hij het doet. Maar daar
hebben we het niet over."
Boudewijn: „We zijn stilzwij
gend kritisch naar elkaar. Niet
alleen naar elkaar, ook naar de
rest van de cast. Ik ga geen kri
tiek uiten op anderen. Als ik
ideeën heb over hoe het beter
kan. dan speel ik dat wel via re
gisseur Eddy Habbema. Ik vind
het leuk om deze rol nog een
keer te spelen. Acht jaar gele
den was het een fantastische
tijd. Maar als ik eraan terug
denk, besef ik dat ik toen kan
sen heb laten liggen. Ik wil Tsje
chov nu veel diverser en kleur
rijker spelen. Het leek me een
leuk idee om dat met dezelfde
ploeg van toen te doen. Dat
ging niet door en dat was even
schrikken. Ik zit graag in een
vertrouwde omgeving. Dan voel
ik me veiliger, prettiger."
„Het karakter van Tsjechov
spreekt mij aan. Hij is zo gedre
ven, zo wanhopig in de pogin
gen om zichzelf begrijpelijk te
maken. Desondanks blijft hij
integer; hij houdt vast aan zijn
eigen stijl, werk en persoonlijk
heid. De strijd tussen dingen
zeggen en begrepen worden
vind ik interessant. Als creatief
kunstenaar heb je daar altijd
mee te maken. Maar het is leuk
om ook de luchtiger kant van
Tsjechov te laten zien. Hij was
niet alleen maar als een bezete
ne bezig om mensen te obser
veren."
„Tsjechov lijkt wel op mijn
vader", zegt Caya. „Ze hebben
allebei dat dubbele: aan de ene
kant zijn ze gedreven mannen
die de mensen in hun omge
ving goed begrijpen, aan de an
dere kant zijn ze niet zo zeer
deelnemers, maar eerder toe
schouwers. Dat maakt ze her
kenbaar voor mij, ik snap heel
goed waarom ze dat hebben."
Vader Boudewijn herkent de
overeenkomsten ook. „Ik ben
moeilijk met snel sociaal zijn en
contacten leggen. Onzeker naar
relaties toe. Een beetje egoïs
tisch ook: wat wil ik en wat
wordt er van mij verwacht in
die relaties? Ik hoop steeds dat
een ander naar mij toekomt en
het eerste contact legt. Als dat
gebeurt, bloei ik open. Maar het
moet altijd vanuit die andere
partij komen."
Tsjechov*, 7 en 8 maart, Leid
se Schouwburg.
SUSANNE LAMMERS
Voorstelling: In de lucht. "Is this the real life or is it fantasy" door
Mug met de Gouden Tand. Met Marjan Luif en Marcel Musters
Gezien. 1/3, LAKtheater, Leiden. Nog te zien: 2/3, aldaar
Moeder en zoon zingen. Heel zachtjes, heel
mooi, heel knap en heel grappig. Dat is het echte
begin van 'In de lucht', want het vage videofilm
pje dat geloof ik het uitgangspunt van de voor
stelling was, doet er eigenlijk niet zoveel toe. 'In
de lucht' gaat over een al te symbiotische relatie
tussen moeder en zoon, en vooral over het los-
makingsproces. In een aantal op zichzelf staande
scènes komen de wederzijdse afhankelijkheid en
de vrijheidsdrang aan de orde.
Het is niet de eerste voorstelling over een moe-
der-en-zoon-relatie, het zal ook niet de laatste
zijn, maar de zotte en grillige fantasie waar de
hele voorstelling van doortrokken is, maakt het
wel de moeite waard. Eerst zingen ze dus vier
veelbetekenende liedjes. Marjan Luif, de moeder,
de tweede stem; Marcel Musters een prachtige
eerste. Ze kijken strak op hun blaadjes, ze sugge
reren het summum van verlegenheid en onder
tussen zingt Musters met een strak bekkie 'l
wonder why I stay when everybody's gone' en
dat werkt net zo tragi-komisch als het bedoeld is.
Luif is een prachtige eenzame, veeleisende
moeder. Een beetje voor zich uit zingend naait ze
een jasje voor haar sprekende furby, praat en kirt
tegen hem zoals je tegen kinderen of katten doet
en geeft zichzelf op haar donder omdat ze niet
daadkrachtig genoeg met haar nieuwe zoonloze
leven begint. Ze droomt en mijmert wat voor
zich uit en daaruit ontstaat naadloos een innig
gesprekje met haar zoon die ineens weer van
achter de bank opduikt. 'Is this real life or is it
fantasy'?
Moeder en zoon spelen rollen. Zij eist van hem
dat hij zich inbeeldt hoe hij zal reageren als zij
overleden is. Dat gaat heel plastisch. Zij ligt op de
bank, zegt met een geknepen stemmetje: 'U kunt
nu afscheid nemen' en laat het hem net zo vaak
overdoen tot hij de juiste, hevige, emotie toont.
'In de lucht' moet het niet hebben van de ver
nieuwende visie op een oeroud gegeven. Maar
Musters en Luif weten waar het grappige in het
aangrijpende overgaat, en opereren feilloos op
die grens.
THEATER RECENSIE
WUNAND ZEILSTRA
'Zin', programma van Sanne Wallis de
Vries. Gezien. 1/3, schouwburg Leiden
Meestal bieden jonge cabare
tiers geen programmaboekje.
Kennelijk is dat iets voor de
meer gevorderden. Bij het
nieuwe programma van Sanne
Wallis de Vries hoort echter
wel degelijk een boekje, zelfs
in full color. En inderdaad
heeft deze jonge cabaretière in
korte tijd een behoorlijke
naam en faam opgebouwd.
Niet voor niets is de schouw
burg zo goed als vol.
In haar programmaboekje
staan zinnen uit het program
ma afgedrukt. Ze geven pre
cies de sterke en zwakke kan
ten van het programma weer.
Aan de ene kant is er lef en
ambitie en lijkt Sanne Wallis
heel zeker van haar zaak, aan
de andere kant krijgen sommi
ge zweverige zinnen een pre
tentieuze bijklank en lijkt ze
nog heel erg te zoeken naar
wat ze nu eigenlijk tracht te
zeggen. Die keerzijde van de
medaille heeft in dit program
ma gelukkig niet de overhand,
de zoektocht naar haar eigen
vorm van cabaret biedt span
nende momenten.
Zeker bij aanvang buitelen
de scènes over elkaar heen.
Steeds komt ze met iets onver
wachts voor de dag, speelt
soms met bewust gekozen on
duidelijkheden, maakt scherpe
terloopse opmerkingen en
schiet dan weer in het creëren
van een excentriek typetje. Er
is volop afwisseling - die zich
op den duur gaat wreken. De
samenhang, of althans de sug
gestie van een zinvol verband,
zakt langzaam maar zeker weg
en het geheel dreigt een aan
eenschakeling van losse idee
tjes en invallen te worden.
Vooral na de pauze komt dat
sterker na voren.
Daartegenover staat geluk
kig veel dat klasse heeft, juist
ook vanwege de aankleding en
de gekozen vorm. Ze zegt 't
zelf tijdens de voorstelling:
„Het is me niet aan komen
waaien, er is hard over nage
dacht." En dat is te zien. Tref
fend speelt ze een venijnige
parodie op het VPRO-pro-
gramma De Plantage en geeft
ze een meerduidige typering
van een naar gezelschap en
seks hunkerende invalide
vrouw in een wagentje. Het
zijn knappe scènes van een
jonge cabaretière, die het cli
ché 'veelbelovend' al lang
voorbij is.
