Richard Krajicek en de balans in zijn bestaan
De gesloten deurtjes van de intuitie
Sport
et oord is al genoemd. Een plekje dat
met zorg is uitgezocht. Muiderberg
g dan tot het hart van Nederland beho
ren, maar toch zeker niet tot het kloppen
de deel van de haastige Randstad. De rust
is er weldadig en bijna onwerkelijk. Niet
ergens aan het zicht onttrokken, maar
middenin het dorp praalt de voormalige
pastorie, die Krajicek drie jaar terug na een
flinke verbouwing met echtgenote Daphne
betrok. Een huis met paradijselijke trekjes.
Dochter Emma, bijna twee jaar, is de der
de bewoner. De vierde is onderweg. Voor
een tennisser die 'veroordeeld' is tot tallo
ze nachten in hotelkamers, moet thuisko
men in Muiderberg welhaast een hemelse
ervaring zijn.
Op de dag van het interview baadt Mui
derberg ook nog eens in een winters zon
netje. Te voet heeft Krajicek de afstand
tussen huis en plaats van afspraak over-
Elf dagen na de ingreep kan de knie
het aan. Muiderberg, beaamt Krajicek, is
geen verkeerd dorp om te wonen. „Het is
hier iedere dag zondag, behalve op zon-
j. Dan zie je hier veel mensen op de
fiets. Die komen van buiten. Het is de
drukste dag van de week." Krajicek is inge
burgerd in Muiderberg, ook al heeft hij
een groot deel van de voorbije drie jaar el-
ders doorgebracht. De plaatselijke slager
■kent behalve de tennisser Krajicek ook de
lmens Krajicek. „We noemen elkaar bij de
■voornaam. Dus..."
«Intenser nog wordt het contact als Krajicek
Jin de toekomst meer tijd in Muiderberg
■doorbrengt. Dat vooruitzicht is er nog niet.
^Krajicek wil zijn loopbaan als tennisser
)g minstens twee jaar rekken. De knie
operatie, die hem naar verwachting elf we
ken uit het circuit weghoudt, is een direct
gevolg van dat besluit. „Van blessures te
rugkomen is nooit leuk, soms frustrerend,
maar wél op te brengen. Je weet dat je re
valideert om iets beter te maken. Dat
maakt het makkelijker te accepteren. Bles
sures zullen voor mij niet zo snel een re
den zijn om te stoppen. Eerder nog dat ik
het reizen niet meer kan opbrengen."
Ongemakken
Hoe anders redeneerde Krajicek een dik
jaar terug. In november 1998 lag hij ook op
de snijtafel om zijn licht gehavende linker*
lie te laten repareren en spookte het ein-
van zijn carrière wel door zijn hoold.
,Had ik toen dit gehad, dan was het goed
iogelijk geweest dat ik nog tot Wimble-
ion had gespeeld, om daarna te stoppen."
vlaar bij het bepalen van dat moment
loeg Krajicek ai eerder de plank mis. „Vier
lar terug dacht ik dat 2000 een mooi mo-
lent zou zijn om te stoppen, maar toen
s eind 1999 was, ben ik daar nog
ms serieus over gaan nadenken. Ik wil
log geen afscheid nemen van deze sport,
kben er niet klaar voor. Ik wil nog dingen
iresteren. Tot eind volgend jaar ga ik zeker
loor. Daarom heb ik nu ook besloten om
ne te laten opereren. Dan kan ik nog twee
aar fit en met plezier spelen."
'oor elke andere reden had hij het menis-
me< usprobleem gelaten voor wat het is. „Ik
gewoon recreatief mee kunnen
iporten. De knie zou dan na een inspan-
ïing alleen wat stijf worden. Je moet met
•l en meniscus ook uitkijken. Vroeger werd-
11 e er achteloos uitgehaald als je er last van
ïad. Die mensen hebben na twintig jaar
dlemaal last van slijtage. Je moet niet te
ïl nthousiast gaan snijden en zo min moge-
ijk weg laten halen. Ik wil wel over twintig
aar nog gewoon uit mijn bed kunnen ko-
n."
overtuiging dat zijn beste jaren mis-
rhien wel voor hem liggen, doet hem bij
Richard Krajicek. foto cpd/roland de bruin
Richard Krajicek maakt weer een tennisloze periode door. Niet alleen benut hij die tijd om zijn knie te laten herstellen, ook is de pauze
bedoeld om zich mentaal op te laden voor een serie toernooien. De knieoperatie, die hij eind januari onderging, is een direct gevolg van zijn
besluit zijn carrière met minstens twee jaar te verlengen. Opgebrand is hij dus allerminst. Zelfs de komst van een tweede kind in mei, een
zoon, bedreigt de loopbaan van de 28-jarige ingezetene van Muiderberg niet.
door EDWIN ALBLAS
na alle ongemakken voor lief nemen.Als
ik nu zou weten dat ik nooit meer een
Grand Slam zou winnen, is stoppen abso
luut het overwegen waard. Maar ik speel er
nog zeker zeven en op die in Londen, New
York en Melbourne kan ik het heel goed
doen. Na het winnen van Wimbledon weet
ik dat het niet iets onaantastbaar is."
Kritiek
De triomf op Wimbledon heeft hem van
het heilige moeten afgeholpen. Het maak
te hem af als tennisser. Eerder al werd hij
als mens volwassen. De gedwongen pauze
van vijf maanden in 1994 -ook al door
knieproblemen - benutte Krajicek om eens
zijn 'ik' tegen het licht te houden. Die in
kijk confronteerde hem met een schuchter
persoon, die alleen maar over tennis
praatte en zijn verhouding met de pers als
'een strijd' zag. Revalideren paarde hij aan
bezinnen. „Het is moeilijk om ergens uit te
komen, als je er middenin zit. Toen kreeg
ik de tijd om het van een afstandje te be
kijken."
Het leidde tot een meer open bestaan. De
koele Krajicek veranderde in een toegan
kelijk jongmens. Eentje die ook een me
ning heeft over andere dingen dan tennis.
In die periode wendde Krajicek zich bo
vendien tot het zenboeddhisme en kreeg
hij een meer relativerende kijk op het le
ven. Hoewel hij zich niet langer in die filo
sofie verdiept, heeft de oosterse geloofs
overtuiging wel bijgedragen aan de mens
die hij nu is. Weinig kan hem meer van
zijn stuk brengen. Kritiek laat hem niet Si
berisch koud, maar hij wordt er evenmin
door ontregeld. „Net zo min als door iets
positiefs. Dat streelt je ego als je 21 jaar
bent, maar dan komen negatieve kritieken
juist harder aan. Daarom heb ik daar snel
afstand van genomen."
Vader
Niet alles in het leven van Krajicek ver
loopt op rolletjes. Het is een publiek ge
heim dat het nog altijd niet botert tussen
hem en zijn vader Petr, die zijn zoon dwin
gend richting een loopbaan als tennisser
duwde. De oorzaak van het conflict ligt
volgens Krajicek in de verschillende per
soonlijkheden, die hij en zijn vader zijn. 'Ik
kap niet omgaan met mensen met wie ik
geen affiniteit heb, zelfs niet als het mijn
vader is', citeerde onlangs NRC Handels
blad.
Na de scheiding van zijn ouders - Krajicek
was toen vijftien jaar - verloor hij zijn va
der uit het oog. Hun laatste ontmoeting
dateert van jaren terug. Dat leidde allesbe
halve tot een verzoening. Toch zegt hij: „Ik
ga er vanuit dat mijn vader alles uit liefde
heeft gedaan."
Over het tijdstip van het volgende treffen
kan Krajicek geen zinnig woord zeggen.
Hij mijdt de kwestie niet. Wel regisseert
Krajicek het onderwerp. „Het is niet iets
waar ik me voor schaam. Ik heb niets te
verbergen, maar ik wil er ook niet te veel
over praten. Het probleem is dat een ieder
weet dat ik geen contact met hem heb.
Maar soms hebben dingen tijd nodig. En
als je er in de pers te veel over praat, kan
het die tijd verlengen. Dat geldt ook voor
dingen die je wel eens in een emotioneel
moment zegt of niet goed worden weerge
geven. Dat kan een extra druk op de relatie
leggen of de problemen vergroten. Ik heb
het idee dat hij het ook heeft laten rusten.
Ik lees ook niets meer van hem. Feit is dat
het geen ideale situatie is. Vrij triest zelfs.
Ik weet niet wat er in de toekomst ge
beurt."
Helemaal loskomen van zijn vader kan hij
nooit. Meer dan ooit wordt Krajicek zelfs
in het dagelijks leven met hem geconfron
teerd. Moeder Ludmilla voegt haar zoon
geregeld toe. dat hij in bepaalde opzichten
veel van hém weg heeft. „Of dat weer een
bepaalde band schept? Ja en nee. Het is lo
gisch dat ik op hem lijk. De vader van
Daphne is biogeneticus. Van hem heb ik
begrepen dat je genen voor de helft uit die
van je vader en voor de helft uit die van je
moeder bestaan. Ie bent ongezond als dat
niet zo zou zijn. Ik heb daar wel een grap
pig voorbeeld van. Als kind at ik vroeger
niet veel. Wat ik liet liggen, at mijn vader
op. Onze dochter Emma laat ook wel eens
een paar hapjes van een boterham liggen.
Die kun je dan weggooien of zelf opeten.
Dat laatste doe ik dus. En op die momen
ten herinner ik me dat ik dat zelf ook heb
meegemaakt."
Ouderschap
Tussen het vaderschap en zijn tennisloop-
baan heeft Krajicek snel een balans gevon
den. „Toen Emma geboren werd, vroeg ik
me wel af of ik haar zou gaan missen als ik
weg zou zijn. Maar ik kan er goed mee om
gaan. Dat komt ook, denk ik, omdat ze mij
ook niet mist. Daar is ze nog te jong voor.
Hoewel, voor de trip naar Australië be
greep ze wel een beetje wat er stond te ge
beuren. Het zou voor mij moeilijker zijn
als ze iedere keer zou huilen. Dat is nog
niet het geval. Maar dan zou ik er eerder
voor kiezen om haar wat vaker mee te ne
men, dan om voor haar thuis te blijven."
Onvermijdbaar is de vergelijking tussen
zijn manier van opvoeden en die van zijn
vader. Krajiceks denkbeelden over het ou
derschap zijn deels door zijn ervaringen
bepaald. „Natuurlijk zijn er een paar din
gen die ik anders zou doen als mijn ou
ders. Maar ik denk wel dat je opvoeden
niet van te voren kunt leren. Je gaat op je
gevoel en inzicht af. En je bent met zijn
tweeën, dus je kunt overleggen. Ik heb
mijn moeder, Daphne heeft haar ouders.
We hebben vrienden met kinderen. Er zijn
veel mensen die we om advies kunnen
wagen als het nodig is. Maar Daphne en ik
zijn intelligent genoeg, hoop ik, om te we
ten wat wijsheid is. We zullen ook fouten
maken. Dat moet je accepteren. Ik heb
met wat de opvoeding betreft nog nooit
ergens druk over hoeven maken. Mis
schien als Emma straks zes, zeven is en ze
niet wil luisteren, dat ik dan misschien in
situaties niet meer weet wat te doen. Of de
puberteit. Dat is helemaal moeilijk. Ook
voor kinderen zelf trouwens. Maar dat is
nog zo ver weg. Ik leef niet te veel in de
toekomst en zie wel hoe ik daar straks mee
omga. Ik heb bepaalde crises in mijn leven
altijd vrij rustig kunnen benaderen. Dat zal
ik ook met de opvoeding doen."
„Over de jongens aan de deur als ze groot
is, maak ik me nog het minste druk. Ie
moet je tegenwoordig meer zorgen maken
dat ze bij het uitgaan niet worden neerge
knald. Zelfs als je er dicht bij blijft. Dat
meisje in Gorinchem werd in de gang van
de disco neergeknald, terwijl haar vader
buiten stond te wachten. Zo zie je maar
weer. Je zult haar zo veel mogelijk probe
ren te beschermen, haar zo goed mogelijk
proberen op te voeden, maar tegen een
verdwaalde kogel of een gek kun je niets
Phillip Cocu, van een frêle avonturier tot een robuuste middenvelder
Hij kan nog rustig boodschappen doen in het winkelcentrum Diagonal in Barcelona, of een dagje
uitwaaien met hond en kind op het strand. Phillip Cocu is één van de onderkoelde sterren van het
huidige Barcelona. „Als ik zou willen kon ik iedere dag met mijn kop in de krant, maar liever niet."
Die relatieve anonimiteit past bij zijn karakter, in en buiten het veld. Phillip Cocu speelt bij één van
's wereld duurste ploegen een dienende rol. De frêle links buiten van weleer is nu al jaren een
robuuste middenvelder. Die rol is op zijn lijf geschreven, zo blijkt. Want hij speelt altijd. Vorig
seizoen en dit seizoen opnieuw. Zestig wedstrijden per jaar, bijna allemaal onder druk. Want in
Spanje is winnen of verliezen een bijna religieuze zaak.
nd
door ANDRÉ HOOGEBOOM
ten in een wedstrijd waarop je verkeerde
keuzes maakt, een bal iets minder goed
behandelt. Het werk van een voetballer is
nooit af. Natuurlijk: je vraagt je wel eens af;
wat is er nog na Barcelona? Het is een van
de grootste clubs ter wereld, om je hier te
handhaven, daar heb je de handen al meer
dan vol aan."
Het lukt hem ogenschijnlijk moeiteloos.
„Het zal een teken zijn dat de trainer te
vreden is over mijn spel. Ik heb alleen de
bekerwedstrijden niet meegedaan. Dan
krijg ik ryst en draait de groep door, dan
komen de andere jongens aan de beurt.
Als je ziet wat er toch allemaal rondloopt:
dat zou echt niet misstaan in Ajax 1. Dus
moet je blij zijn dat je iedere week in de
basis staat. Voor de club is het leuk om
zo'n selectie te hebben, voor de speler
minder. De concurrentie is moordend. Je
moet hier iedere week presteren. Ik zeg
niet dat je er na één slechte wedstrijd
wordt uitgehaald, maar wel na twee als je
het weer niet goed doet."
Het selectieproces is genadeloos, zoals
Frank en Ronald de Boer aan den lijve
hebben ondervonden. „Ja maar ook ande
ren. Bogarde, Guardiola, Sergi. Allemaal
topspelers die al jaren overal en altijd spe
len. De aanvoerder van het Spaanse natio
nale team. Deze trainer kijkt niet naar na
men, maar alleen naar prestaties. Ik heb
veel respect voor de jongens die ernaast
staan. Ik kan moeilijk zeggen hoe ze zich
voelen, omdat ik het nog niet heb meege
maakt. Maar ik heb grote bewondering
voor de manier waarop ze ermee om
gaan."
Tijd voor ontspanning is er nauwelijks, t
Het leven van een voetbalprof bij een top
club verglijdt van de ene wedstrijd in de
andere, van het ene trainingskamp in het
andere. „De laatste drie weken hadden we
twee thuiswedstrijden en een uitwedstrijd.
Had ik eindelijk eens wat tijd om dingen te
doen waar ik anders niet aan toekom. In
mei komt er weer een kleintje, dus kon ik
mooi even de kinderkamer in orde te ma
ken. Ik ken geen ander leven dan dit leven,
daarom sta ik er niet meer bij stil. Zwaar?
Nou, dat valt wel mee. Ik heb vorig seizoen
alle wedstrijden gespeeld en nu weer. Je zit
in een ritme en het wordt pas zwaar als je
er uitvalt. We zitten nu nog in de race voor
vier prijzen: het kampioenschap, de beker,
de Champions League en straks krijgen we
nog het Europees kampioenschap. We na
deren nu de periode waarop het allemaal
beslist wordt. Pas als alles achter de rug is,
ga ik het waarschijnlijk voelen."
Ook al omdat de mentale druk op de spe
lers enorm is. De laconieke Cocu kan er
wel mee omgaan, maar ook hij voelt de
Catalaanse trots als een last op zijn schou
ders liggen. Elke dag staat de persruimte
vol met journalisten, hunkerend naar een
citaatje. Hij leest zelf geen kranten, staat
nauwelijks verslaggevers te woord als het
niet hoeft. „Dagelijks moeten drie spelers
zich melden in de persruimte. En als je iets
kwijt wilt, ga je ook even kijken. Ik doe dat
nooit. Als ze me iets willen vragen, dan
kan dat."
„Het voetbal is allemaal meedogenloos.
Daar heb ik wel aan moeten wennen. In
Nederland liepen ze je vrolijk op twee me
ter te dekken, nou dat is hier niet zo. Elke
club, zelfs de kleinste debutant, is tot op
de tanden gewapend en als je even niet
oppast ben je zo je achillespezen kwijt. Het
gebeurt zelden dat je hier, zoals in Neder
land, zeven of acht open kansen in een
wedstrijd krijgt. Alles wordt in het werk ge
steld, vooral als wij ergens komen, om ons
het voetballen onmogelijk te maken. Het
veld is vaak slecht, wordt niet gesproeid,
ze spelen in een opstelling met acht verde
digers en een aanvaller. Maar die aanvaller
is dan wel vaak ergens een international,
dus die heeft aan één kans genoeg. We
hebben een heel sterk elftal, maar we kun
nen toch zo maar een paar keer verliezen.
Dat gebeurt Deportivo de la Coruna ook
en kijk eens naar Real Madrid. Je zou zeg
gen, aan de spelers te zien. Barcelona
moet altijd winnen, maar dat is gewoon te
makkelijk. Deze competitie is heel erg
sterk en de druk is groot. Dat was bij PSV
ook wel zo, maar hier is het lichamelijk al
lemaal een stuk zwaarder. Natuurlijk is er
bij PSV ook druk. Maar hier voel je het veel
sterker."
Na Van Gaal is Rijkaard de volgende die op
Cocu wacht. Voorzichtig als altijd weegt de
international zijn antwoord. Rijkaard of
Van Gaal? „Geen enkele trainer is hetzelf
de. De een is socialer en heeft een goed
contact met zijn spelers, de ander haalt op
andere manier het beste in je boven. Ik
heb me heel snel ontwikkeld onder Dick
Advocaat. Ik moest me bij hem snel aan
passen, omdat hij veel eist van een speler,
Phillip Cocu:
„Van de voetbal-
school van AZ
naar Barcelona.
Ja, mooi is het
wel. Ik zou het
ook helemaal niet
erg vinden om
hier mijn carrière
af te sluiten."
foto cpd/
cesar rangel
altijd scherp is. Ik heb daar veel aan gehad
in een bepaalde periode. Als je achttien
bent, komt er altijd verschrikkelijk veel op
je af en een trainer kan dan ook nog een
duit in het zakje doen."
Op zijn 29ste heeft hij bijna alles gezien.
Vorig jaar kampioen met Barcelona. „Dan
merk je pas echt hoe belangrijk een titel is
voor deze club, voor deze mensen. Het
gaat er allemaal heel officieel aan toe, we
gaan naar de kerk, de burgemeester, de
minister. Bij PSV was het gewoon feest,
veel bier en uit je dak gaan. Ik heb het alle
bei meegemaakt en dat was mooi. Nu zijn
er andere prijzen te halen. Het EK lijkt me
fantastisch, de Champions League win
nen. Prijzen die ik graag nog eens zou pak
ken. Welke het liefst? Eigenlijk allebei."
