Museumdirecteur kan blijven
Cultuur Kunst
pood vonnis
ushdie nog
Jan kracht'
The Deep River Quartet verzorgt swingende happening
'Onbestelbare stukken' sleept zich maar voort
Jongeren in Jong!
Te matte uitvoering
van Sinatra! in
Leidse Schouwburg
Al dente: dertig keer hetzelfde verhaaltje anders
Schilderijen
van Beatrix
Unieke Kift
werkt met
prachtige
contrasten
Kndag
14 februari 2000
^positie van Katwijks Aardewerk
yuK» In het interbellum nam het pottenbakkersambacht
hoge vlucht in Katwijk. Het Katwijks Museum stelt tot 1
1 de werken tentoon van de Klinkenberg-dynastie die vanaf
j6 het Katwijks Aardewerk vervaardigde. De emigratie van
!t j in Klinkenberg in 1956 betekende het einde van de aarde-
c, kfabriek. In het Katwijks Museum staat divers aardewerk g
loseerd: potten, souvenirs, klokken, bloempotten, een Beet
enkop, beeldjes, tegels, spaarpotten, bierpullen, een terra-
a vissersvrouwtje en een klok met het wapen van Zuid-Hol-
1. Potjes met de namen van Zuidhollandse steden werden
iouvenir aan de man gebracht. Zwart-witfoto's laten potten-
kers aan het werk zien achter de draaiende schijven, de vin-
N i druipend van de klei. Schetsboeken en affiches laten zien
de pottenbakkers ernaar streefden de Jugendstil te verwer-
in hun werk. De expositie Katwijks Aardewerk is te zien t/m
>ril in het Katwijks Museum, aan de Voorstraat 46.
hai foto pr
te
toris van Duyn winnaar concours
yuK Slagwerker Floris van Duyn is de winnaar van het mu-
concours van het Andreas College uit Katwijk. In de catego-
ot en met twaalf jaar won violiste Emmy Storms. Beide win-
c rs mochten een bedrag van 2500 gulden mee naar huis ne-
j£.. i. Voorwaarde is wel dat het geld wordt besteed aan een
üekstudie of een instrument. Het muziekconcours is een
atief van het Andreas College en de gemeentelijke muziek-
doI. Het is de bedoeling om van dit concours een twee jaar-
ie traditie te maken.
tr
Hart wint Ida Gerhardt Poezië Prijs
'hen Romancier en dichter Kees 't Hart krijgt op 10 maart
lerste Ida Gerhardt Poezië Prijs, uit handen van de Zutphen-
mrgemeester J. Gerritsen. Hij krijgt die voor zijn bundel Kin-
en die leren lezen. In december 1998 besloot de gemeente-
1 van Zutphen tot het instellen van een poëzieprijs ver-
md naar dichteres Ida Gerhardt. Directe aanleiding was dat
ls 1997 de literaire nalatenschap van Gerhardt in bezit kwam
het Stadsarchief in Zutphen. De prijs wordt iedere twee jaar
jereikt voor een Nederlandstalige dichtbundel en bestaat uit
bedrag van 5000 gulden.
muziek recensie
sabine van den berg
Concert 'Strangers in The City' door The Deep River Quartet
m.m.v. het Joop van Deuren Trio. Gehoord 12/2, Stadsgehoor
zaal, Leiden.
De heren van The Deep River Quartet kwamen
afgelopen zaterdag niet voor niets naar Leiden.
Zeker niet. Hun optreden werd een enorm suc
ces. Het publiek reageerde uitzinnig op de su
blieme vertolking van negro-spirituals en liedjes
uit het American songbook.
De zanggroep vertelt dat het alweer een tijdje
geleden is, dat ze voor het laatst hier was. Maar
dat maakt niets uit. Na het eerste nummer lijken
ze niet weggeweest. Alsof oude vrienden op be
zoek komen. Het wordt een grote muzikale hap
pening. En het klinkt niet belegen. Integendeel.
De nummers swingen stuk voor stuk. Het is vi
taal.
Basstem Sybrandus Finck, de man die de for
matie bijna dertig jaar geleden oprichtte, vormt
een evenwichtig geheel met de twee tenoren en
de baritonstem van zijn collega's. Timing en
swing, het is allemaal in grote mate op de plan
ken aanwezig. Daarnaast worden zij begeleid
door een bevlogen pianist: Joop van Deuren. Die
heeft op zijn beurt een bassist en drummer mee
genomen die de wereldberoemde liedjes even
eens sprankelend ondersteunen.
Ze brengen: Take My Hand Precious Lord', een
stuk dat Mahalia Jackson zong, en 'As Time Goes
By' uit de film Casablanca: „You must remember
this/ a kiss is just a kiss.."
Ook het aanstekelijke 'Into Each Life'Some
Rain Must Fall' ontbreekt niet. Nergens blasé,
overal even fris. De boomlange tenor Dick Riet
veld geeft uitleg bij hun 'klassieker': „Wij houden
ons nooit bezig met klassiek repertoire, maar
aangezien veel sterren uit de klassieke wereld
zich op het populaire genre storten, vinden we
dat het tijd wordt om iets terug te doen. Wij
maakten van Verdi's opera Rigoletto een eigen
versie van tweeëneenhalve minuut: de Rigoletto
Blues Opera."
En dan zijn er tussen de jazzy noten opeens
wat klassieke uithalen op te merken. Smaakvol
gearrangeerd. Net als alle stukken trouwens. Ele
gant maken ze de grote schare luisteraars het
hof.
De liefde blijkt wederzijds. Beetje dollen, en el
kaar flink aanmoedigen. Daarover hebben arties
ten het toch altijd, als ze uitleggen dat live optre
den betoverend kan zijn? Dat er iets gebeurt tus
sen hen en hun zaal, dat er in het gunstige geval
een band ontstaat. En natuurlijk draaien deze ve
teranen al een tijdje mee waardoor ze de gelikte
kunst beheersen contact te maken. Maar vervol
gens moet het ook nog klikken.
En dat deed het.
Drieduizend bezoekers stemmen in Fries Museum
Een kleine tweeduizend mensen hebben gisteren ge
stemd voor het aanblijven van directeur Wim van Krim
pen van het Fries Museum. Een krappe negenhonderd
bezoekers stemden voor zijn vertrek.
leeuwarden
In een paginagrote advertentie
in de Leeuwarder Courant had
Van Krimpen de Friese bevol
king donderdag opgeroepen
over zijn toekomst te stemmen.
Alle bezoekers konden dit zon
dag doen terwijl het museum
gratis toegankelijk was.
Twee weken geleden ont
stond binnen het Fries Muse
um een conflict toen Van Krim
pen de Friese Kostuumcom
missie sommeerde per 1 maart
het museum te verlaten. De
Kostuumcommissie heeft een
kleine ruimte binnen het muse
um tot haar beschikking. Gede
puteerde B. Mulder mengde
zich in het conflict en uiteinde
lijk moest Van Krimpen zijn be
slissing terugdraaien.
Ondertussen waren wel ver
schillende maatschappelijke or
ganisaties tegen Van Krimpen
in het geweer gekomen en de
discussie in de media was
groot. Vaak was het argument
dat Van Krimpen het museum
in een modern museum wilde
veranderen terwijl ook andere
disciplines in het museum zijn
gehuisvest.
De actie van gisteren liep uit
op een ware manifestatie. Tus
sen de vier- en vijfduizend
mensen kwamen op bezoek,
van wie er ongeveer driedui
zend hun stem uitbrachten. Op
een gemiddelde zondag komen
er vierhonderd bezoekers.
theater recensie
sabine van den berg
Voorstelling. 'Onbestelbare stukken'
door Theater Adhoc. Regie: Dirk Groene-
veld. Gezien: 11/2, LAKtheater, Leiden
Nog te zien 29/2 in Den Haag, Theater
aan het Spui, 20 30 uur.
Een kwartiertje luisteren, een
kwartier lachen en een half uur
verveling. Zo breng je als toe
schouwer de nieuwste produc
tie van Theater Adhoc door.
Hoe intrigerend de titel 'Onbe
stelbare stukken' klinkt, hoe
boeiend het thema 'briefge
heim' is gekozen, het uur dat
verglijdt met het aanhoren van
de uitleg over het reilen en zei
len in het kantoor voor onbe
stelbare post boeit niet van be
gin tot eind.
Dat ligt niet alleen aan het
feit dat een van de drie acteurs:
Jan van den Berg, er door ziek
te niet bij kan zijn. Hij wordt
vervangen door regisseur Dirk
Groeneveld. Vanzelfsprekend
mis je de energieke wisselwer
king tussen Van den Berg en
acteur Rien Stegman. Hun flit
sende dialogen die telkens uit
mondden in monologen waar
in zij sterk op elkaar reageer
den, maakten hun vorige voor
stelling 'De paradox van Perga-
mon' tot een daverend succes.
Maar naast dat gemis, is het
script van het huidige pro
gramma ronduit zwak te noe
men.
Uitgekauwd wordt het beeld
van de sleutelbosjes die de be
ambten in een vaste volgorde
moeten weghangen of gebrui
ken, en ook het liedje 'Return
to sender' wordt opgerekt. Al
zorgt dit muzikale intermezzo
aanvankelijk wel voor een ko
mische noot. Rien Stegman
komt het meest humoristisch
uit de hoek. Vooral als hij in de
rol van 'de enige man met de
bevoegdheid de brieven te
openen' een kleinburgerlijk ke
reltje neerzet dat 'zijn afdeling'
als het aards paradijs bestem
pelt. Zoeentje die glundert als
hij zijn collega's kan betrappen
op het schenden van een 'huis
regel'. Stegman fileert dit ka
rakter genadeloos. En dat is
echt genieten. De rest is over
bodig. Ook Carola Arons die de
niet al te snuggere vrouwelijke
collega verbeeldt, voegt geen
spetterend spel toe.
'Onbestelbare stukken' blijkt
teleurstellend. Van een prikke
lend gegeven als een kantoor
vol handgeschreven geheimen,
vol 'blozende liefdesbrieven
achter blauwe enveloppen' zo
als zij het zelf omschrijven,
moet meer te maken zijn. In
deze voorstelling komt immers
ook de liefde, het gevoel om de
hoek kijken. Naast een ratione
le verwijzing naar Shakespea-
res Romeo Julia probeert het
drietal die emotie zelfs te uiten
in zijn spel. Daarin slagen zij
niet. Het blijft droogzwemmen.
Het stuk sleept zich voort als
een zware postzak waarvan je
de inhoud uiteindelijk niet
eens te zien krijgt.
ia: j
>P<
conservatieven hebben
helren gezegd dat het in 1989
ïsproken doodvonnis over
Britse schrijver Salman
)die nog steeds van kracht
ndanks een besluit van an-
alf jaar geleden waarmee
Iraanse regering afstand
van de 'fatwa' tegen Rush-
september 1998 nam de
ring van de hervormingsge-
lNI e president Mohammad
lami afstand van het dood-
\A lis dat wijlen ayatollah Ru-
Vl< ih Khomeini op 14 februari
tegen Rushdie afkondigde
i d an de premie van 5 miljoen
en die op Rushdies hoofd
gesteld. De schrijver zou
in het boek 'De Duivelsver
schuldig hebben gemaakt
godslastering. Het uiterst
iervatieve Gardekorps van
Islamitische Revolutie gaf
de vooravond van het elfja-
bestaan van de fatwa een
taring uit waarin het zei dat
;tu meini's decreet altijd van
rs ht blijft. „Niets verandert
•ef aan."
Rotterdam Enorme portretten van jongeren sieren de wand in het
Rotterdamse Schielandhuis. De foto's zijn een onderdeel van de zon
dag geopende dubbeltentoonstelling Jong! De foto's geven een over
zicht van de Nederlandse jongerencultuur van de afgelopen vijftig
jaar. Jong! is tot en met 7 mei ook te zien in het Drents Museum in
Assen. foto anp/arie kievit
muziek recensie
theater recensie
dick van teyungen
oep Al denle speelt 'Gesprek
ftn bleekscheet met een lange hals
belachelijke hoed in een volle lijn
111 '0 een bloedwarme middag', naar
ie< leningen van Raymond Queneau
t tag Rudy Kousbroek. Bewerking
ie: Jos Nijhof Spel Erik Basselier i
(t Groos Gezien in theater De ware
(Visser 't Hooft-lyceum), Leiden.
Herhalingen op 18 en 19 februari.
ik eerlijk ben, vind ik het
een slap verhaal", zegt
van de spelers, en hij heeft
k- In Stijloefeningen vertelt
mond Queneau dezelfde
^duidende anekdote 99
een opgeschoten jonge
man met hoed en uitgeschoten
hals maakt ruzie in de bus om
dat hij vindt dat zijn buurman
tegen hem opbotst, schiet dan
op een vrijgekomen plaats af,
en wordt twee uur later weer
gesignaleerd bij het Concertge
bouw waar een vriend hem
aanraadt een extra knoop aan
zijn jas te zetten.
Van Queneaus variaties koos
Jos Nijhof er een stuk of dertig
om er theater mee te maken.
Hij doet dat als leraar op het
Leidse Christelijk Lyceum Vis
ser 't Hooft al sinds ongeveer
na de oorlog: eerst als regisseur
van het reguliere schooltoneel,
daarna met zijn eigen groep Al
dente. Daarmee bereikt hij re
sultaten die je sommig profes
sioneel toneel ook toewenst. De
school waardeert dat, en heeft
in het gebouw het kleine maar
fijne theatertje 'De ware liefde'
ingericht.
Nijhof gaf zijn theaterbewer
king de aanvallige naam 'Ge
sprek over een bleekscheet met
een lange hals en een belache
lijke hoed in een volle lijn 16 op
een bloedwarme middag'. Erik
Basselier en Jasper Groos
mochten laten zien dat inhoud
er op het toneel niet toe doet,
en dat spel alleen ook voldoen
de is om het publiek te verma
ken. Op welke manieren kun je
zo n non-verhaal vertellen? Nij
hof is behalve schooltoneel-re-
gisseur ook theatersport-man
en dus een getraind improvisa
tor, wat hier goed van pas
kwam. Basselier en Groos tra
den op als clowns (maar dan
niet die van het
lach-of-ik-schiet-type), die
immers de rol hebben om ba
nale zaken onalledaags en ko
misch voor te stellen. Ze speel
den het Gesprek enzovoort on
zeker, ridiculiserend, agressief,
door elkaar, achterstevoren,
rappend, klassiek, vanuit de
hoed, met plantaardige, dierlij
ke an andere metaforen, bekakt
bedachtzaam, impressionis
tisch, als ondervraging, melig,
als droom, als lezing, en zo nog
als het een en ander.
Het regie- en spelplezier was
weer groot, al zaten hier en
daar de premièrezenuwen de
losheid wat in de weg. De sfeer
was over het algemeen gemoe
delijk, wat wel eens deed ver
langen naar extremere scènes.
Zo had de horrorversie pittiger
gekund. Maar aanstekelijk en
komisch was het zeker. Gesprek
over een bleekscheet., is een
ideale training voor regisseurs
en spelers, en laat het publiek
als het goed is beleven hoe leuk
het is om toneel te spelen. En
het was goed.
susanne lammers
Concert: Sinatral Come and sing with
us! Alexandra van Marken, Karin
Tanghe en het Trio Pavlov. Regie Dirk
Tanghe. Gezien: 12/2, Leidse Schouw
burg. Nog te zien: 17/2, Stadsschouw
burg Velsen, IJmuiden
Een muziektheaterproductie,
zoals het aangekondigd werd,
is het niet. Een tussen-de-
-schuifdeuren-avondje is het
ook net niet. Daarvoor is het
Trio Pavlov te goed. 'Sinatra!
Come and sing with us!' is
niet meer dan een lange reeks
overbekende liedjes die zon
der pauze erdoorheen gejast
worden.
Dat die liedjes allemaal op
Sinatra's repertoire stonden
zal best. Maar hij was niet de
enige die ze zong. En dat ze
iets over zijn karakter zouden
zeggen, wil ik ook nog wel ge
loven. Ze gaan per slot van
rekening over universele din
gen. Maar het enige wat over
Sinatra zelf gaat, zijn pijnlijke
intermezzi van gesproken En
gels, waaronder een opsom
ming van zijn minnaressen,
en een op groot doek gepro
jecteerd filmpje van de Sina
tra Show, eindigend met een,
toegegeven, weergaloze oude
Chesterfield-reclame. Daar
bij zingen Alexandra van
Marken en Karin Tanghe een
weinig aansprekende versie
van Cole Porters 'I've got you
under my skin'. De om on
duidelijke redenen promi
nent op het podium aanwezi
ge hond krabt zich uitge
breid, en vooral achter zijn
oren.
De muzikanten zijn eigen
lijk te goed. Bij Albert van
Veendendaal (piano), Hans
Hasebos (marimba, vibra
foon, toetsen, sopraansaxo
foon en ritme) en Oene van
Geel (viool, altviool, basgi
taar, cajon, percussie en toet
sen) steken de zingende da
mes lelijk af. Het Trio Pavlov
houdt de liedjes in de lucht,
geeft ze kern, inhoud en
charme, en de dames zijn ei
genlijk niet meer dan franje.
Alexandra van Marken en
Karin Tanghe zijn niet in
staat de liedjes een eigen ge
zicht te geven, laat staan de
interpretaties van illustere
voorgangers te doen verge
ten. Ondanks de soms span
nende en vernieuwende ar
rangementen en de wonde
ren die vooral Oene van Geel
verricht op viool, blijft het
veel te beschaafd, om niet te
zeggen mat.
Tanghes stem is lief en
braaf, maar niet in staat om
alleen te boeien. Van Marken
slaagt er solo soms wel in de
aandacht vast te houden, zo
als ze bewijst in 'Come rain,
come shine'. Dat begint kaal
en eenzaam, slechts onder
steund door de piano om dan
langzaam uit te groeien tot
een bijna hysterisch heftige
uitbarsting. Daar laat ze haar
in andere nummers detone
rende 'klassieke hoogte' weg
en geeft ze precies op tijd het
stokje door aan de werkelijke
spil van de avond, Oene van
Geel, die het nummer af
maakt met een formidabele
zigeunerachtige solo.
Samen hebben de dames
met name veel last van ma
niertjes, en dat pakt alleen in
Something stupid' goed uit.
Dat begint met een timide
piano, krijgt dan door de rare
accenten en vreemde pauzes
een mooi intrigerend en nuk
kig karakter en eindigt met
een fraaie sopraansaxsolo
waarin Hans Hasebos een
slang bezweert. Maar mu
ziektheater? Zo kan iedereen
Sinatra zingen.
Basisschool de Morskring en
verzorgingshuis Rijn en Vliet
nodigen jongeren onder de 15
jaar en 65-plussers uit een
schilderij te maken met als the
ma de komst van de koningin
Beatrix naar Leiden. De inge
zonden schilderijen worden
van 26 april tot en met 17 mei
tentoongesteld in de centrale
hal van Rijn en Vliet. Voor ou
deren geldt een open inschrij
ving, ze mogen maximaal twee
schilderijen inzenden. De ma
ker van het mooiste schilderij
krijgt 500 gulden, voor de kin
deren is er een prijs in natura.
Belangstellenden kunnen zich
nog tot 1 april bij Rijn en Vliet
inschrijven, tel. 071 - 5793600.
muziek recensie
hans keuzers
Vlaskoorts-tournee van De Kift. Be
zetting. Ferry Heijne - zang, gitaar,
trombone. Willem Ter Weele - drums,
gitaar, Pim Heijne - bas, Bert van
Bommel - tuba, Matthijs Houwink
bas. Jan Heijne - trompet. Gezien
12/2, LVC, Leiden.
Alles is zo'n beetje anders bij
de mannen van de Kift. In de
vaak zo donker aangeklede
Leidse poptempel zijn fleuri
ge bloemen tussen twee lan
ge notenbalken geschilderd
op een oogverblindend groot
wit doek. Zes kerels in grau
we ouwe-mannen-pakken
betreden het podium. De ko
persectie lijkt gerecruteerd
uit het bejaardenhuis want
Bert van Bommel en Jan
Heijne zijn behoorlijk op
leeftijd. „Kom allemaal eens
hier mensen!", roept zanger
Ferry Heijne. „Kan de waar
heid jullie wat schelen, den
ken jullie na over wat ik heb
gezegd?
Ferry Heijne is de volks
verteller, hij is de aloude
troubadour die vertelt over
het leven van het jongetje
Teerwater en de zoektocht
naar zijn moeder en vanaf
het eerste moment pakt hij
met zijn guitige kop en zijn
meeslepende verteltrant het
publiek volkomen in. Het
koper schettert bij het ope
ningsnummer 'Almanak'
met een flinke knipoog naar
de Cubaanse muziek, ge
volgd door een prachtig do
denmars bij 'Orenmens' met
Heijne die uit zijn tenen het
gebrekkige vocabulaire van
Teerwater spreekt: „Wie
praat zo mager met de taal
als ik". Bij 'Muur muur'
waan je je in een tweede
rangs danstent, waar Heijne
in een cabareteske scene de
danspasjes bespreekt en de
positie van de derde cup uit-
legt.
Muzikaal is het soms re
gelrechte dorpsfanfare, een
likje Tom Waits en zelfs vei
loochent de Kift zijn punk
verleden niet. Hardnekkig
vals bij 'Uitpuilende ogen'
wisselt prachtig subtiel af.
'Rolfie', gedragen door een
lekker gitaartje, simpele
rasppercussie en meesle
pend vet koperwerk, laat
vanuit het perspectief van de
hond melden dat alle brie
ven met droevig nieuws ver
brand zijn. Vooral het aan
vullende geschreeuw van Pa
Heijne en Bert van Bommel
geeft het nummer een enor
me drive. Het grauwige 'Big-
genfarandole' waar Heijne
Teerwater oproept om deze
'Big' te dansen en niet te
sterven als je alleen de letter
'Oe' nog maar kent, is in de
beste volkse meezingstijl als
een regelrechte 'tearjerker'
geschreven.
De band uit Knollendam
met die prachtige cd-hoesjes
blijft met zijn contrasten ge
lukkig een hardnekkig bui
tenbeentje in de Nederland
se popscene.
