Japanse zonnebloemen echt
panning in thrillermusical 'Boevenpak'
ommil Foo doet
te beschouwelijk
Cultuur Kunst
Holland Festival presenteert 'neusje' van theater
Vierkant tegen vierkant
Maarten Mourik overschrijdt grenzen
1 FEBRUARI 2000
"jniskunst tentoongesteld
ïllaii
liga r
tdsli ja-
M'oij
Dsiti 'x
hij
ekd
gde n-
erschillende culturen in heden en verleden, foto ap
itein in trek op Internet
Zeker 35.000 mensen hebben de Internet-versie van
n van de schrijver', het nieuwste boek van Renate
bekeken. Vorige week was de tekst 48 uur lang in
beschikbaar op zes Internetsites. Het was voor het
land dat de gehele tekst van een boek via Internet te
as. Volgens uitgeverij Contact zijn de nabestellingen
ek door de boekhandel 'boven verwachting'. Een her
komst. Dorresteins nieuwste boek is allereerst een
voor beginnende schrijvers. De auteur geeft inzicht
ocessen en in de volgens haar geheimzinnige wer-
tie. Ook de rol van de lezer, 'de enige natuurlijke
it van de schrijver', komt aan bod.
festival Tripodia afgelast
et Rabobank-Korenfestival 2000 gaat niet door. Het
geprogrammeerd stond in zalencentrum Tripodia
7 mei is afgelast ondanks het feit dat de voorberei-
er gevorderd waren. De manager van Tripodia, Piet
oest in december om medische redenen afstand i
e organisatie. Het blijkt dat zijn herstel langer gaat
verwacht. Zijn voorlichter Lies Mast deelde mee dat
ieschikbaar is die de organisatie van hem kan overne-
het wegvallen van de organisator spelen ook finan-
emen het festival parten. Bedoeling was dat elk koor
agen voor een adverteerder in het programmaboek
je er dan vijf van de 32 koren waren hierin geslaagd.
ter recensie
iand zeilstra
dele Hoop', cabaretpro-
ommil Foo (Mich
zien. 10/2, schouwburg.
Leiden.
Raf
hoop' om te den-
a een zeer succesvol
de eerstvolgende
Qj m ijzersterk voor de
>men? Zo zou je de
g :t nieuwe program-
let Vlaamse duo Kom-
jennen interpreteren,
Lrt al ongetwijfeld niet
"r j g zijn. Aan de voor
zal het zeker niet
bben. Integendeel,
wekt de indruk
uildig samengesteld
ichien zelfs wel iets
elijk, waardoor het
gram ma op een
I /f'a8e wijze te be-
I is uitgevallen.
begrip in het geheel
ing' die als onverza-
-ei< instichter fungeert
onrust, liefde en
egelmatig is sprake
st in de mens dat de
loo kt. Soms wordt dat
teil iwer gespeeld en be-
uw oms (meestal in de
d ken de gebroeders
s daar veel beschou
wen aan. Deze - veel-
rja komende - rustmo-
p den de voorstelling
ba te sterk uit balans,
f c asie is groot. Wil je
Ivo den om daarin mee
te gaan, dan moeten deze thea
termakers af en toe iets inbou
wen, waardoor je weer grip
krijgt op het gebodene. Aan
vankelijk lukt hen dat nog per
fect. In razend tempo schotelen
ze ons een eigenzinnige versie
van de evolutie voor vanaf de
oerknal tot de hedendaagse
mens. Daarna zien we God en
diens zoon naar het getob der
mensen turen, waarna de hoog
bejaarde en niettemin verliefde
grootvader Walschaerts in de
speelscènes figureert. Ook al
zijn die associatieve sprongen
op zichzelf nog te volgen, de
gesuggereerde samenhang zakt
toch langzaam maar zeker weg.
Dat is jammer, want de
kracht waarmee zij hun thea
trale fantasie gestalte geven, is
een teken van kwaliteit. Zeker
het eerste uur van de voorstel
ling geef je je makkelijk gewon
nen. Het laatste half uur verwa
tert de spanning; wat gezegd
moest worden is kennelijk in
middels ruimschoots gezegd.
Of men vervalt in herhaling. De
eerste keer hangend aan een
hoge installatie een lied vol lief
despijn zingen, maakt indruk -
de tweede keer in vergelijkbare
setting doet meer kwaad dan
goed. Dit seizoen hebben Raf
en Mich nog circa zeventig
voorstellingen te gaan. Dat
biedt de mogelijkheid om 'IJde
le Hoop' meer nog in balans te
krijgen door de overdaad aan
artistiek verbeelde beschouwe
lijkheid iets te temperen.
amsterdam anp
Acht smaakmakers in de Belgi
sche en Nederlandse theater
wereld zijn gevraagd een speci
ale voorstelling te maken voor
het Holland Festival, dat dit
jaar plaatsvindt van 3 tot en
met 25 juni.
De festivaldirectie wil de
huidige hoge kwaliteit van het
Nederlandse en Vlaamse thea
ter de komende editie van het
festival in de schijnwerpers
zetten. Voor het prestigieuze
festival is een groot aantal bui
tenlandse gasten uitgenodigd.
Voor deze bijzondere editie
zijn zes Nederlandse en twee
Belgische theatermakers gese
lecteerd. Zes van de acht pro
ducties beleven op het Holland
Festival hun wereldpremière,
twee voorstellingen zijn voor
het eerst in Nederland te zien.
De producties komen van Jo-
han Simons en Paul Koek
(Hollandia). Theu Boermans
(De Trust), Gerardjan Rijnders
(Toneelgroep Amsterdam),
Guy Cassiers (RO-theater), Luc
Perceval (Het Toneelhuis), An
ne Terase de Keersmaeker
(Stan/Rosas/Aka Moon) en
Alain Platel/Arne Sierens (Les
Ballets CdelaB/Victoria). Regis
seur Ivo van Hove presenteert
een geheel nieuwe voorstelling
bij Het Zuidelijk Toneel, in co
productie met de New York
Theatre Workshop.
De voorstellingen zullen
plaatsvinden op vier Amster
damse podia, de Stadsschouw
burg, Theater Bellevue, het
TGA Theater en de Zuiverings
hal op het Westergasfabriekter-
Specialist twijfelt geen moment aan Van Gogh-schilderij
Heeft het Japanse verzeke
ringsconcern Yasuda in
1987 voor 77 miljoen gul
den een vervalsing van een
van de Zonnebloemen
schilderijen van Vincent
van Gogh gekocht? Onder
aanvoering van de Franse
Van Gogh-onderzoeker
Benoit Landais wordt deze
vraag met grote stelligheid
bevestigend beantwoord
door 'deskundigen' die het
werk zelfs nooit met eigen
ogen hebben aanschouwd.
Als voorlopig resultaat van
jarenlange studie laat de
vooraanstaande Zwitserse
kunsthistoricus Ronald
Dom in het recent ver
schenen jaarboek 1999 van
het Van Gogh Museum
echter geen enkele ruimte
meer voor twijfel: Yasuda
heeft geen kat in de zak ge
kocht en wie dat nog
steeds denkt, ziet spoken.
amsterdam
francoise ledeboer
De discussie over vervalsingen
van Van Goghs (op het lijstje
van T .andais prijken er vijftien,
waaronder de 'Arlesienne' uit
het Metropolitan Museum in
New York) sleept al een jaar of
vijf en leidt met zekere regel
maat tot sensationele kranten
koppen in binnen- en buiten
land over 'specialisten' die het
toch echt zeker weten. Wat is er
tenslotte spannender dan een
miskoop van vele tientallen
miljoenen door een bedrijf dat
ook 37,5 miljoen gulden schonk
voor de nieuwbouw van het
Van Gogh Museum?
Wie het museum om com
mentaar op dergelijke verhalen
vraagt, wordt altijd beleefd te
woord gestaan door directeur
John Leighton, hoofdconserva
tor Louis van Tilborgh of hoofd
communicatie Rianne Norbart.
Maar met name Van Tilborgh,
die al vele jaren onderzoek naar
Van Gogh achter de rug heeft
en de Yasuda-versie wel met ei
gen ogen heeft gezien, moet zo
langzamerhand behoorlijk ver
moeid zijn geraakt van het
steeds maar weer opdissen van
feiten die door serieuze weten
schappers al lang worden on
derschreven.
•Het definitieve antwoord op
de vraag of de Yasuda-versie
van de zonnebloemen-serie
door Van Gogh is geschilderd of
toch een vervalsing is van de
Franse tweederangs-schilder
Emile Schuffenecker, krijgt de
(kunst)wereld pas volgend jaar
als het onderzoek naar de rela
tie tussen Van Gogh en Gau
guin is afgerond. De resultaten
worden vanaf september eerst
gepresenteerd op de expositie
'Van Gogh and Gauguin: the
Studio of the South' in Chicago,
een tentoonstelling die vanaf
februari 2002 ook in Amster
dam is te zien.
Vaas met zonnebloemen van Vincent van Gogh.
Gauguin verbleef in het na
jaar van 1888 een paar maan
den bij Van Gogh in Aries met
het oogmerk samen te werken,
juist in de tijd dat Van Gogh
met zijn zonnebloemen-serie
bezig was. Deze samenwerking
liep uit op een ramp omdat Van
Gogh geestelijk instortte. Het
staat vast dat Gauguin graag
een zonnebloem-schilderij wil
de ruilen voor eigen werk, maar
volgens Dorn is het daar niet
van gekomen.
In het Engelstalige jaarboek
"Van Gogh Museum Journal
1999' levert Dorn volgens het
Van Gogh Museum 'een be
langrijke bijdrage aan de voort
gaande discussie' over de au
thenticiteit van het werk dat
momenteel is te zien in het Seji
Togo Memorial Yasuda Kasai
Museum in Tokio. Om te be
ginnen wijst de Zwitserse speci
alist, gepromoveerd op een Van
Gogh-studie, er de aanhangers
van de vervalsingstheorie voor
de zoveelste keer op dat ze toch
heus geen bewijskracht kunnen
ontlenen aan het feit dat Van
Gogh in zijn brieven nooit mel
ding heeft gemaakt van zeven
grote versies, maar slechts van
zes. Hij toont overtuigend aan
dat de kunstenaar in zijn vele
brieven aan zijn broer Theo en
anderen, lang niet altijd accu
raat opschreef met welk schil
derij hij wanneer bezig was. Dat
hij het bestaan van de Yasuda-
versie niet vermeldde, zegt dan
ook niets.
Voorts maakt hij helder dat
de hele zonnebloemen-serie in
kleurtheoretisch opzicht 'een
programmatische samenhang'
vertoont. Nadat Van Gogh eerst
onder meer geel en blauw had
'uitgeprobeerd', voorzag hij de
Yasuda-versie van een warme
groene achtergrond. Dat maakt
het werk tot een vanzelfspre
kende schakel in het geheel van
de 'oefenstof die hij zichzelf
met deze serie had opgegeven.
Tenslotte reconstrueert Dorn
op basis van compositorische
Zelfs de Leidse SP, toch niet
haantje de voorste als het om
cultuur gaat, pleitte er deze
week voorde veelbesproken Van
Doesburg fontein 'Vierkant in
vierkant' aan de Stationsweg in
Leiden te
naar
De stichting
'Vierkant in Vierkant' en de er
ven Van Doesburg ijveren al ge
ruime tijd voor plaatsing van de
fontein op het Stationsplein. Het
college van B en W, aanvanke
lijk vierkant tegen de fontein en
nu een beetje voor, schiet helaas
tekort in het overleg met de
stichting en de erven. Als het
gaat om wereldberoemde Leidse
kunstenaars als Rembrandt of
Van Doesburg, dan stellen de
gemeentebestuurders alles in het
werk om te voorkomen dat ook
maar iets in Leiden aan hen
herinnert, lijkt het wel.
Als er verkiezingen op komst
zijn zeggen politici altijd dat ze
initiatieven uit de bevolking erg
belangrijk vinden, maar is het
rode potlood uit het zicht dan
valt het kennelijk niet mee een
beetje serieus overleg te voeren
met gewone burgers. Of het nu
gaat om het creëren van een
Rembrandtkwartier, de Van
Doesburg-fontein of de herbouw
van het Van Nelle-complex aan
de Aalmarkt, het gemeentebe
stuur van deze stad stelt zich
zeer aanmatigend op.
In het geval van Van Nelle en
Van Doesburg reageren de ge
meentebestuurders Van Rij en
Pechtold op hoge toon dat ze
voorkeur geven aan befaamde
ontwerpers/architecten van deze
tijd. Mij is van die voorkeur ove
rigens nooit iets gebleken. Inte
gendeel: als ik een aardig ge
bouw zie in deze stad, weet ik
bijna zeker dat het gemeentebe
stuur er niet de hand in heeft
gehad. Leiden voert immers
geen architectuurbeleid. Wat je
dan krijgt is confectie-architec-
tuur: rond het Centraal Station
(een permanente afbraakbuurt),
langs de Schipholweg, in de
Leeuwenhoek. Het nieuwe Lei-
JAN RIJSDAM
den is een bolwerk van sleetse
architectuur. Rotterdam, toon
aangevend als het gaat om mo
derne architectuur, haalde er de
neus niet voor op om het ge
bouw De Unie te herbouwen. Ik
vraag mij af
waar Leidse
bestuurders
dan de preten
tie vandaan
halen om be
faamde ont
werpen zo ar
rogant ter zijde
te schuiven.
Toen de Leidse
gemeentebe
stuurders zich
deze week ver
drongen rond
de gelauwerde
Gerrit Komrij
moest ik den
ken aan diens
'boze oog' over
politici. ..Hun
zelfoverschat
ting is grenze
loos. Wat geeft
politici het
recht zo aan
matigend te zijn over iets wat
hun pet torenhoog te boven
gaat? Op grond waarvan zijn zij
het die beslissen over architec
tuur, stadsverfraaiing, kunst?
Geeft het feit dat er genoeg idio
ten bereid bleken aan een rood
potlood te likken om er het hok
je voor hun naam mee op te
vullen ze zelfs bevoegdheden op
een terrein waarop ze, zonder
rood potlood, alleen maar zou
den opvallen door onbenullig
heid?"
Van verschillende kanten is al
betoogd dat Leiden de kans op
de fontein 'Vierkant in Vierkant'
niet mag laten lopen. ,,Na tach
tigjaar weten we in Leiden
klaarblijkelijk nog steeds niet
wat Van Doesburg voor de mo
derne kunst en de architectuur
heeft betekend en nog steeds be
tekent", zei de Stijldeskundige J.
Joosten in deze krant. Kunnen B
en W mooi in hun zak steken.
De vraag is gerechtvaardigd of
het Stationsplein wel de beste
plek is voor de fontein. Achter
het station, zeg maar het Sta
tionsplein van de nieuwe stad,
lijkt de Van Doesburg-fontein
beter tot z'n recht te komen. Gek
genoeg wordt over die locatie
nauwelijks gesproken. De Stich
ting Vierkant in Vierkant toont
zich uitermate onverzettelijk als
het gaat om andere locaties. De
niet gekozen bestuurders van
deze stichting beseffen, denk ik,
onvoldoende dat als de fontein
er niet komt, omdat behalve het
Stationplein in hun ogen geen
enkele locatie goed genoeg is, zij
niet alleen de ijveraars waren
voor de Van Doesburg-fontein
maar ook medeschuldig zijn
aan het feit dat dit belangrijke
kunstwerk aan Leiden voorbij
gaat.
verbeteringen de ontstaansge
schiedenis van de drie vrijwel
identieke versies in de National
Gallery in Londen, het Van
Gogh Museum en het museum
in Tokio. Dat Schuffenecker de
Yasuda-versie een ruimtelijker
effect heeft willen geven door
het werk rondom uit te breiden
met een eigenhandig geschil
derd extra randje staat vast.
Volgens Dorn ogen de aarze
lend opgebrachte, smoezelige
geel-groene verfstreken zo
klungelig dat hij zichzelf daar
mee te kijk zet als epigoon. Als
hij de vervalser van het hele
werk zou zijn geweest, zou dat
dan ook onherroepelijk aan de
kwaliteit van de rest van het
werk te zien zijn geweest.
Er moet nog wel worden on
derzocht of Van Gogh het werk
op het jute heeft geschilderd
dat Gauguin meebracht naar
Arles. Dat materiaal werkt veel
moeizamer dan linnen en zou
het verschil in aanzien met de
andere versies verklaren.
Baroque Orchestra laat op gang
muziek recensie dit orkest geen probleem. Toch
wil geen Brandenburger vóór
de pauze stralen.
Na het eerste deel is het ook
geen overbodige luxe dat de
twee violen da braccio (altvio
len) eens fiks bijstemmen. Aan
klankbalans tussen de diverse
instrumenten schort het even
eens. Desondanks blijft er veel
te genieten, door het flitsende
tempo, geraffineerde vioolpar
tijen en gedreven spel.
Maar na de pauze springt pas
echt de vonk over. Koopman is
tot in de onderste lagen van zijn
ziel kunstenaar, en virtuoos
vakman. Hij slaat z'n partij er
uit. Met de grootst mogelijke
energie en een gigantisch inle
vingsvermogen raast hij over de
toetsen, laat versieringen waan
zinnig ratelen, zorgt voor een
ware uitsmijter. Het gezamen
lijk coloriet kleurt veel even
wichtiger. De warme, tedere
klank van de blokfluiten met de
eerste viool is zeldzaam mooi.
li dy van der spek
Concert: Amsterdam Baroque Orchestra
O.l.v. Ton Koopman met Brandenburgse
Concerten van J.S. Bach Gehoord: 10/2,
Stadsgehoorzaal. Leiden.
De omgekeerde wereld; een
staand orkest, een zittende diri
gent. Maar het is verantwoord
én functioneel. De dirigent, Ton
Koopman, zit, om de eenvoudi
ge reden dat hij tevens klaveci-
nist is. Het orkest staat naar ou
der gewoonte, en dat lijkt niet
voor niets. Grotere bewegings
vrijheid maakt het mogelijk om
intenser, alerter te spelen.
Ton Koopman heeft voor vijf
van de zes Brandenburgse con
certen gekozen (nr. 2 ontbreekt)
Als ook nr. 6 geschrapt was
had het luisterplezier daar niet
onder geleden, integendeel.
Drie voor de pauze is gewoon te
veel van het goede. Alle vijf
concerten stellen grote eisen
aan bezetting en techniek; voor
ing Jeugdkomedie Amsterdam vanavond in Leidse Schouwburg
1emarie zevenbergen
il"6
5V maar gebeuren. Ga je niets-
pn :nd bij je tante op bezoek,
een detectiveverhaal terecht,
met een butler die geen but-
j e maffe Schotten (wat hebben
'h eigenlijk onder hun rokje?),
ellerige filmster en een werk-
9(J vel verdacht veel op je tante
blijkt er ook nog eens een pa-
/erdwenen. De Jeugdkomedie
m is met deze gegevens aan
I igegaan in de thrillermusical
4 ak', vanavond in de Leidse
Ier en grote man achter de
Jeugdkomedie Amsterdam is
bert. Op zijn vierde jaar speel-
<1 len kabouter in 'Sneeuwwitje',
r s hij zo'n honderd keer te zien
A ntjes' en en passant 'liep' hij
S( mee in 'Rooie Sien'. Het thea-
la letterlijk met de paplepel in-
t s Als telg van de oudste theater-
Nederland beheerst het to-
lles wat daarmee samenhangt
van de 58-jarige Hubert.
„Mijn opa, Jan Dirk Blaaser, speelde
rond 1900 toneel in een tent op de ker
mis/ Mijn moeder Riny Blaaser was on
der meer de oprichtster van het Amstel-
toneel en samen met haar run ik nu de
Stichting Jeugdkomedie Amsterdam.
Zelf zit ik al 46 jaar in het vak."
Het Vak. Daarover raakt hij niet uitge
praat*. Grote namen uit het verleden
passeren de revue. Anekdotes over zijn
rol als matroos in 'De Jantjes'. Maar het
verleden laat hij rusten. Na een onfor
tuinlijke val in de orkestbak kwam hij in
de WAO terecht, met drie beschadigde
rugwervels. Niettemin blijft hij actief. Al
moet hij af en toe op handen en voeten
kruipend van de rugpijn zijn bed op
zoeken. De Jeugdkomedie Amsterdam
is nu zijn leven. Daar doet hij alles voor.
Daarom doet het hem extra pijn als hij
naar de toekomst kijkt. Want het voort
bestaan van de Jeugdkomedie hangt
aan een zijden draadje.
„Het is armoe troef. We draaien zon
der subsidie. We trekken volle zalen,
maar er moet toch geld bij. Afgelopen
jaar hebben we zo'n miljoen kinderen
bereikt, dus het is niet zo dat we maar
wat rommelen in de marge. We hebben
keer op keer bij het ministerie van WVC
subsidieaanvragen ingediend. Kregen
we dit jaar bijvoorbeeld zo'n standaard
briefje terug met de mededeling dat we
niet voldoende aan landelijke spreiding
doen. Terwijl we 120 voorstellingen
door het hele land geven. Wat moet je
dan nog. We willen zo'n f 2,50 per be
zoeker. Ik weet dat er gezelschappen
zijn waar 400 gulden per stoel bij moet.
Wat vragen wij dan? Ik weet echt niet
wat ik nog moet doen. Moet ik huilend
op de stoep van het ministerie gaan lig
gen? Als we zo doorgaan weet ik niet of
er volgend seizoen nog een Jeugdkome
die bestaat."
„Ik ben ervan overtuigd dat we een
belangrijke functie vervullen door de
jèugfl naar het theater te trekken. We
brengen geen flutstukjes met op het po
dium een bordkartonnen decortje, een
stoel en wat mensen die hun tekst op
zeggen. We proberen ook altijd om jong
(zang)talent te vinden. Alles wordt bij
ons live gezongen. Het is geen play
back-show. We maken geen verschil
tussen toneel voor volwassenen en voor
kinderen. Dat kunnen we zeggen omdat
we ook het gezelschap Comedia met
volwassentoneel hebben opgericht. Het
gaat erom dat we kwaliteit willen bren
gen en daar bezuinigen we echt niet
op."
„Als je een stuk voor kinderen maakt,
moet er een zekere spanningsboog in
zitten. Je kunt kinderen niet bezig hou
den met alleen maar een verhaaltje. Er
moeten leuke verrassingen en onver
wachte wendingen plaatsvinden. Van
daar dat we altijd muziek en liedjes in
de stukken verwerken. Dat breekt. Ver
der zitten er kleine verrassingen in het
stuk. Een ratje dat over het toneel rent.
Een uil die achter een raam wegflad-
dert. Poppen van Feike Boschma. En
dein natuurlijk de liedjes. Alle teksten
voor het stuk zijn geschreven door Ivo
de Wijs. Hij heeft nu zijn vijfde produc
tie voor ons geschreven. En dat loopt
heel lekker. Hetzelfde geldt voor de mu
ziek. Die wordt gecomponeerd door
Joop Stokkermans. Die man werkt ook
al jaren voor ons."
muziek recensie
susanne lammers
Concert: 'Voicemail' van Maarten Mourik. Met Cristiaan van
Hemert (viool/contrabas), Alan McLachlan (gitaren) en Martin
Demev (piano). Gehoord: gisteravond, De Waag, Leiden
Luisterliedjes in onvervalst polder-Nederlands,
vrees je als Maarten Mourik met zijn programma
'Voicemail' begint. Maar Mourik (ex-Montezu-
ma's Revenge) is veel te intelligent en eigenwijs
om zich tot kleffe liefdesliedjes te beperken. Hij
doorkruist vele genres en stijlen en overschrijdt
nog meer grenzen. Hij zingt Zuid-Afrikaanse
poëzie, zoals het simpel door hemzelf begeleidde
't Is al', een gedicht van Ida Gerhardt en veel
door hemzelf geschreven werk in het Engels, Ne
derlands of Zuid-Afrikaans. Zijn liedjes zijn mu
zikaal en tekstueel gevarieerd. Idiote pastiches,
bluesy of swingende popsongs of breekbare mi
niatuurtjes, waarin subtiel en met veel omwegen
een tipje van de sluier van zijn ziel wordt opge
licht - Mourik brengt het met een vanzelfspre
kend gemak.
Zijn stem is niet bloedmooi, wel veelzijdig en
het voortdurend wisselen van stemming gaat
hem verbluffend gemakkelijk af. In een kek dans
liedje zingt hij jaloers over zijn rivaal, in een
countrydeuntje beheerst hij het daarbij horende
opgewekt-nasale geluid, in een jazzy jaren-twin-
tigdingetje croont hij in zijn mooiste Engels. Zijn
gebaren zijn simpel, het enige ijdele vertoon is
het wisselen van t-shirt na de pauze.
De Zuid-Afrikaanse liedjes zijn de fraaiste en
ook de aangrijpendste. In het lied waarin hij de
zelfmoord van Koenie van der Merwe beschrijft,
beperkt hij zich tot een droog, haast documen
tair, beschrijven. Het gaat het meer over het Afi i
kaanse boerenleven op de 'plaats' dan over emo
ties, en juist dat maakt het zo sterk. In 'Die tuin'
(wel knoppen, 'maar niks nie groei nie' en 'niks
nie bloei nie') roept hij een huiveringwekkend
beeld van afzijdigheid en onvruchtbaarheid op.
Maar Mourik is ook niet bang om te provoce
ren. Zo zingt hij als dove een liedje over een
zaamheid en onbegrip, deels in gebarentaal,
deels in de typische dictie van mensen die zich
zelf niet horen kunnen, en eindigt een sfeerteke
ning in een Duits parkje anno 1994 met een op
tocht ruim vijftig jaar eerder.
Lef toont hij ook, zij het iets minder, met zijn
hilarische welgestelden-song 'Fuck the poor' en
met zijn seksuele fantasie 'Blow my horn of plen
ty'. Het laatste kenmerkt zich bovendien door
een wonderlijke, effectieve muzikale inventiviteit:
wringende, satirisch expressionistische klanken,
een geperverteerd walsje, een liedje waar een oli
fant doorheen wandelt. Die grote diversiteit is
aangenaam, maar het meest te prijzen is dat
Mourik zijn publiek serieus neemt. Wat hij zingt,
geeft hij niet onmiddellijk prijs. Ze vragen meer
van de luisteraar dan stilzitten en luisteren. Ze
willen begrepen worden
