Filmfestival opent zonder bloesem
Mag ik nu, alstublieft, gaan voorlezen?'
Cultuur Kunst
'Huisvrouw' valt in zelfgegraven kuil van pretenties
'FLirper XX'
doet jolig
'Dichter des vaderlands' Komrij
wil geen Gerrit de Zwijger worden
Haags Kamerkoor in topvorm
delft Ondanks een aanklacht wegens wapenbezit in zijn va-
iderland, maakt de Amerikaanse rapper Puff Daddy komende
I weken een tournee door Europa. Hij treedt op 30 maart op in
Ahoy' in Rotterdam. Sean Puff Combs wordt begeleid door The
Family. De rapper/producer werd begin deze maand in New
Vork in staat van beschuldiging gesteld omdat in december in
zijn auto een pistool werd gevonden. Dat gebeurde na een korte
achtervolging. Puff Daddy was even daarvoor met zijn vriendin,
de zangeres/actrice Jennifer Lopez, in een nachtclub geweest
waar een schietpartij had plaatsgevonden. De artiest wordt daar
niet voor vervolgd. Een artiest uit zijn stal wel. Puff Daddy's
grootste hit tot nu toe is I'll be missing you. Bij het maken van
dat nummer werd hij onder andere geïnspireerd door de ge-
k welddadige dood van vriend en collega Notorious B.I.G..
Lakenhal krijgt geld
leiden Stedelijk Museum De Lakenhal krijgt de komende twee
jaar opnieuw financiële steun van de Mondriaan Stichting. Het
Leidse museum krijgt in de jaren 2000 en 2001 75.000 gulden
per jaar om haar collectie kunst tot 1945 aan te vullen. De
Mondriaan Stichting steunt Nederlandse musea bij hun aanko
pen uit de 20ste eeuw.
Plannen Muziekcentrum/Bimhuis rond
Amsterdam Het college van burgemeester en wethouders in
Amsterdam heeft ingestemd met het definieve ontwerp voor het
Muziekcentrum/Bimhuis. Dat moet op de kop van de Oostelijke
Handelskade verschijnen. Het ontwerp is van het Deense archi
ll tectenbureau Nielsen, Nielsen en Nielsen. Het gebouw is 24
meter hoog en telt vijf niveaus. De zaal van het Muziekcentrum
krijgt 510 stoelen en op het balkon is ruimte voor nog eens 225
zitplaatsen. De zaal van het Bimhuis krijgt circa 240 stoelen. Er
komt verder een grote hal met een café-restaurant en foyers. De
oostzijde van het gebouw biedt ruimte aan onder meer het cul
turele centrum de IJsbreker en aan een kantoor- en documenta
tiecentrum. Het ontwerp blijft binnen het beschikbaar gestelde
budget van 70,8 miljoen gulden. Het college wil dit bedrag met
oog eens twee miljoen verhogen voor extra kwaliteit. Het nieu
we muziekpaleis moet eind 2002 klaar zijn.
Acteurs praten over eigen vakbond
Amsterdam Bekende Nederlandse acteurs als Willeke van Am-
melrooy, Renée Soutendijk en Huub Stapel praten volgende
maand tijdens een forumdiscussie over de vraag of zij een eigen
vakbond nodig hebben. Het gesprek is georganiseerd door een
andere beroepsvereniging, die van de film- en televisiemakers
(NBF). „Voor toneelacteurs is veel vastgelegd in de CAO, voor
acteurs in films en op televisie bestaat zoiets niet", aldus de or
ganisatie. „Zowel collectieve als individuele belangenbeharti
ging is voor deze groep nauwelijks geregeld." Behalve de ge-
noemde acteurs nemen Wim Verstappen, Pieter Verhoeff, Job
lGosschalk en Lotte Schram de Jong (van FNV KIEM) onder lei
ding van Lennart Booij deel aan het forum op 13 februari in het
pFilmmuseum in Amsterdam,
i.
:i Houtkamp-festival afgeblazen
Leiderdorp Het Houtkamp-festival gaat dit jaar niet door. Het is
de organisatoren niet gelukt de financiering van het festival
rond te krijgen. Er is minimaal een budget van 11.000 gulden
nodig. Een deel daarvan wordt gedekt door gemeentesubsidie,
en ander deel komt van de culturele instellingen Sjelter en de
Commissie Theater Muzenhof (CTM). Gesprekken met deze
'laatste 'sponsor' zijn vastgelopen. Komende zomer kijkt de or
ganisatie of het festival in 2001 wel weer kan plaatsvinden.
Puff Daddy in Nederland
Feest op eerste avond blijft achter bij groei van 'Rotterdam
Vlaggen, affiches en vooral
een ongewoon groot aan
tal fotograferende Japan
ners rond het Schouw
burgplein duidden er al
op. Onder de titel 'No
cherry blossoms - Visions
of Japan' ging gisteravond
in de Pathe'-bioscoop het
doek open voor de 29ste
editie van het International
Film Festival Rotterdam. In
twaalf dagen worden on
geveer driehonderd speel
films en documentaires en
nog eens vierhonderd kor
te films, video's en CD-
ROM's vertoond. Buiten de
sterke Amerikaanse ope
ningsfilm 'The Insider',
met Al Pacino in de hoofd
rol, was de start niet erg
spannend.
rotterdam
eppo könig
De in totaal elfhonderd voor
stellingen zijn in Rotterdam te
bezichtigen in zeven biosco
pen, verdeeld over weer zeven
tien zalen. Daaronder zijn 27
wereldpremières en 28 films die
voor het eerst in Europa te zien
zijn. Het onderdeel Japan richt
zich met name op de nieuwe
generatie van innovatieve cine
asten. Exploding Cinema, het
festivalonderdeel over de toe
komst van de film, speelt zich af
in de de jaren '50-bioscoop
Corso die tijdelijk is omge
bouwd tot een Japanse 'media
pop lounge'. Ook zullen dit jaar
veertien films meedingen in de
jaarlijkse VPRO Tiger Awards
Competitie.
De dertienhonderd genodig
den werden gisteravond ont
vangen met een cocktail. Nip
pend aan de vodka-jus schuifel
de de crème de la crème van de
low-budgetfilm tussen het Ne
derlandse publiek door. Onder
hen heel wat bekende gezich
ten, behorend bij uiteenlopen
de personages. Van TV-perso-
nalities tot landelijke bestuur
ders. Met ieder een eigen
Filmposter van 'Yakuza No Hakaba'.
smaak. houd wel van psychologische
Boris Dittrich (D'66): „Ik drama's. Of een goede thriller.
FOTO OPD
Maar het liefst niet Amerikaans.
Daar zitten van die zwaar aan
gezette vioolpartijen in." Theo
van Gogh: 'South Park' wil ik
nog wel zien, ja. De ongecensu
reerde lange versie. Daar gaan
altijd kinderen in dood. Gewel
dig. Ik zie graag films waar ik
om kan lachen." Zelfs de
staatssecretaris van cultuur had
zich even van zijn werk los we
ten te maken voor een avondje
film. Van der Ploeg: „Het pro
gramma? Ja, dat heb ik al even
ingekeken. Het is veel dikker
geworden. Ik zie veel low-bud-
getfilm, producties uit ontwik
kelingslanden en techniek. Dat
is ieder jaar, maar je kunt zien
dat het groeit."
Dat was ook wat Pieter Jan
Brugge, de Nederlandse produ
cent van 'The Insider', opmerk
te in zijn korte inleiding op de
film. In tegenstelling tot de ge
uite kritiek op de teloorgang
van het kleinschalige karakter
van het festival, ervaart Brugge
de verbrede opzet juist als posi
tief, zo zei hij. Een aantal jaren
geleden was het ook ondenk
baar geweest dat 'The Insider'
als commerciële Amerikaanse
productie de opening zou heb
ben ingeluid.
De indringende beelden en
het dreigende geluid maken
van 'The Insider' een thriller
van begin tot eind. En dat is
tweeënhalf uur lang. Ondanks
dat beeld en geluid aanvanke
lijk niet helemaal synchroon lo
pen, hebben de ogen van festi
valdirecteur Simon Field na af
loop alle recht tot fonkelen.
Het openingsgala wordt
voortgezet in de Rotterdamse
Schouwburg. Althans, voor de
genodigden. Het excentrieke
publiek verkiest de Grolsch Ci
nema Bar voor de Grote Zaal
waar VJ's hun kunsten verto
nen. Daar glanst de grote hou
ten vloer bij gemis aan dans
partijen. In de Kleine Zaal ver
maakt de band Nighthawks at
the Diner de nachtelijke jazz
liefhebber. Jules Deelder: „Ik
lees hier in een persbericht dat
ik wel eens gedrumd zou heb
ben met deze band. Daar kan ik
me niets van herinneren. Nee,
het openingsfeest zelf wilde
maar niet zo bruisen als de
champagne. En dat is jammer
voor een festival van formaat."
toneel recensie
susanne lammers
/oorstelling- 'Huisvrouw' van Esther Gerritsen. Re-
Alexandra Koch Spel Jantien Koenders. Gezien:
gisteravond, LAKtheater, Leiden.
Er zijn van die terreinen des levens
waarop iedereen zich ervaringsdeskun-
waant: de liefde, ouders, vakantie.
Daar wordt dus ook de meeste kul over
'erkocht. Er is echter maar één 'beroep'
waar dat ook voor geldt: huisvrouw. En
nonsens die daarover gedebiteerd
wordt, gaat alle perken te buiten.
Gisteravond was in het LAK een voor-
Stelling die over het huisvrouwenbe
staan zou gaan, en de zaal liep vol met
Ervaringsdeskundigen (m/v). En weer
werd, zoals we allemaal best hadden
kunnen weten, niet het laatste woord
over de huisvrouw gesproken, haar ge
heim bleef in nevelen gehuld. Schrijf
ster Esther Gerritsen had als uitgangs
punt het bestaan van haar moeder ge
nomen (die zich in het stuk overigens
niet herkende) en haar hamvraag doet
er wel degelijk toe: waarom kiest ie
mand voor de kleine wereld en niet
voor de grote?
Het motief voor het schrijven van de
ze monoloog lag mede in de taboesfeer:
wie huisvrouw is, is zielig, en dat idee
mag best eens nader beschouwd wor
den. 'Huisvrouw' begint tamelijk alge
meen en lijkt een heel onderhoudend
lesje te worden met rake typering en
treffende observaties. Jantien Koenders
als de huisvrouw somt haar bezigheden
op - en vooral haar apparaten. Haar
huis is een smetteloos nieuw wit kleed,
de buitenwereld bestaat uit rommeltjes,
planken, steigers, kisten en andere slor
digheden. Haar overdreven dienstbare
rol wordt verklaard met een beschrij
ving van voorgaande 'moderne' en 'ge
wone' relaties, waaruit een beklem
mende lucht van halfslachtigheid op
stijgt Maar toen ze 'hem' tegenkwam
'hield het op. Zij hield op.' Vanaf dat
moment hoeft ze geen mens meer te
zijn, want ze heeft 'hem'. En dus is ze
om elf uur 's ochtens klaar met haar
huishouden en daarmee met haar be
staan en is het vervolgens wachten tot
hij komt.
Een beetje beperkte opvatting is dit
wel, maar vooruit, levensangst drijft
mensen tot de gekste waandenkbeel
den. Het probleem is alleen dat Gerrit
sen 'vervulling' slechts kan opvatten als
seksuele vervulling. En dan zien we
Koenders, heel knap, dat wel, haar
hoogtepunt beleven als de kookwas op
95 graden komt. Dan zien we haar -
vooruitlopend op het orgasme van half
zes, als 'hij' thuiskomt - hitsig halluci
neren over TV-presentatoren, de mo
derne varianten van de melkboer en de
glazenwasser. Het is die vooringeno
menheid en dat gebrek aan werkelijke
fantasie die zich wreken. De maaksters
laten zichzelf kennen - en vooral van
hun ranzigste kant. Door dit kokette
'kijk ons eens een taboe doorbreken'
vallen ze regelrecht in de kuil van de
veel te grote pretenties.
theater recensie
wunand zeilstra
Voorstelling 'Purper XX' van en door
de groep Purper. Gezien: gisteravond,
schouwburg Leiden. Aldaar nog te
zien: vanavond.
Geen groep is zo vaak van
samenstelling veranderd als
Purper. En daar heeft zij dan
maar vol trots het handels
merk van gemaakt. Zonder
blikken of blozen wordt in
dit twintigste programma
verwezen naar het begin in
1980, en dat terwijl niemand
van de huidige bezetting er
toen al bij was. Geen groep
heeft ook zo veel toppen en
diepe dalen gekend. Soms
ging het zelfs zo ver dat Pur
per openlijk het advies kreeg
om er maar eens mee te
stoppen. Toch krabbelden ze
dan weer overeind en scoor
den onverwachts goed met
het muzikale vermaak waar
op zij zich hadden toegelegd.
Clownerieën met zang en
muziek werden in de loop
der jaren de vaste Purperfor
mule. Als het mis ging met
een programma, was dat
meestal te wijten aan een
overdaad aan zelfgenoegza
me jolijtmakerij.
En helaas tendeert ook dit
programma sterk naar deze
zwakke kant van de formule.
Een nummer als 'Lijk in de
file' heeft een aardig uit
gangspunt: een begrafenis
duurt en duurt omdat de
overledene nog in de file
staat. En het lied over ieders
alomtegenwoordige bereik
baarheid dankzij de zegenin
gen van de mobieltjes doet
aan betere tijden denken.
Heel veel echter blijft steken
op het niveau van middel
matige teksten die bar wei
nig te melden hebben - noch
qua inhoud, noch qua hu
mor en vindingrijkheid. Het
geldt zeker voor de tussen
stukken die soms wel erg op
de gemakzuchtige toer gaan.
Het leidt veelal tot jolige
leukdoenerij. Twee goede
muzikanten (Martin van Dijk
en Tom Berlage) en een ge
renommeerd regisseur als
Lodewijk de Boer hebben
niet kunnen verhinderen dat
'Purper XX' in de lange reeks
programma's tot de zwakste
gerekend moet worden.
iichters Eva Gerlach en Frank Koenegracht bij Kooyker.
dfroline van overbeeke
ilden heeft een interviewer
:s ch zo onbehaaglijk gevoeld als
tl steravond bij de Leidse boek
handel Kooyker. Journalist
oi enk van der Linden, die in
jn carrière al heel wat mensen
'it vuur na aan de schenen leg-
wist niet wat hij aanmoest
iet de weerbarstige dichteres
ra Gerlach. Zelfs het publiek
raaide ongemakkelijk op de
tDelen. Ook de Leidse dichter
ank Koenegracht liet in het
iterview niet het achterste van
jn tong zien, alhoewel er met
im veel meer te lachen viel.
Eva Gerlach, die in mei de
Hooftprijs in ontvangst
11 eemt voor haar hele poëtische
:uvre, laat zich zelden inter-
-,ewen. Ze heeft er een hekel
'in. En dat liet ze gisteravond
n. „Zal ik dan nu maar
lan voorlezen?", antwoordde
meermalen op viagen die
lar niet bevielen.
Eva Gerlach: „Alles wat ik te zeggen heb, staat in mijn gedichten.
ioren vertaalster Margaret
ijkstra) bewogen had naar de
jjeidse boekhandel te komen
>or een openbaar interview,
echts af en toe tilde ze een
likje op van haar zwaar bevei-
;de bunker. Bijvoorbeeld toen
an der Linden haar vroeg naar
J waarom van haar pseudo-
em. „Ik wilde niet onder mijn
gen naam publiceren, omdat
weinig affiniteit heb met de
E.uri van mijri vader. Ik ben
in mislukte abortus. Toen ik
een dag uit het raam naar
11 uiten keek, zag ik een verhuis-
agen met daarop de naam
De dichteres schuwde jaren
lang de openbaarheid. „Alles
wat ik te zeggen heb, staat in
mijn gedichten. Je moet die le
zen van papier. Een stem of een
plaatje van de schrijver hoeft
daar niet bij." Ze besloot uit de
anonimiteit te treden, toen ze
ontaekte dat er teveel gemysti
ficeerd werd rondom haai- per
soon. „De gedichten werden
nog steeds niet om zichzelf ge
lezen." Diep op haar gedichten
ingaan, wilde ze niet. Ze zei
wel: „Ik noem dit nog steeds
geen poëzie. Het is dat er 'ge
dichten' op mijn bundels staat.
Dan denk ik: het zal wel zo zijn.
Kunnen we nu. gaan voorlezen?
„Uw gedichten gaan vaak
over pijn van het leven en af
sterven en over de weugde er
van. Probeert u zo greep op de
werkelijkheid te krijgen?", pro
beerde de interviewer. „Ik weet
het echt niet. Ik vind dat ook
niet zo belangrijk." Op een an
dere waag reageerde ze met
een minzaam lachje: „Dit leidt
FOTO TACO VAN DER EB
ook weer nergens toe." Later
wilde ze wel kvyjjt: „Mijn ge
dichten gaan over samenhang
versus uiteenvallen, maar dat
wil ik niet vastgelegd hebben."
Over haar manier van' werken
zei ze. „Vroeger schreef ik op
die roze systeem- of biblio
theekkaarten. Dat werkte pret
tig. Ja, misschien dicteerden die
kaartjes de strakke vorm van
mijn gedichten. Schrijven doe
ik vaak 's nachts. Tussen 2 en 5
uur ben ik meestal wakker. Dat
zijn prachtige uren. Het is dan
heel stil."
Vlak daarna: „We zijn nu al
heel lang aan het praten..." Van
der Linden: „Acht minuten, om
precies te zijn. Ik wil u nog een
waag stellen: wie is voor u de
'dichter des vaderlands'?" Ger
lach: „Dat zeg ik niet, dat vind
ik zo'n onzinnig idee... Daar wil
ik niet over praten. Zal ik maar
gewoon wat voorlezen?"
Van der Linden: „Wat bete
kent dichten voor u? Is het net
zoiets noodzakelijks als ade
men?" Gerlach: „Nee. Ik doe
dat gewoon. Ik ben ermee be
hept." En ze las voor, met haar
klein gehouden stem.
Op een enkele waag uit het
publiek - 'Wat betekent de P.C.
Hooftprijs voor u?' - wilde ze,
met tegenzin, antwoorden. „Ik
dacht dat ze een grap maakten.
Ik verkeer niet in de financiële
positie dat ik 'nee' kon zeggen,
maar misschien was dit over 20
jaar een beter idee geweest."
Na haar mocht de Leidse
dichter Frank Koenegracht, si
garetten rokend en nagelbij
tend - aantreden. Ook hij sprak
niet graag over het hoe en
waarom van zijn werk, maar las
liever voor. Hij zei menselijke
ellende - 'je ouders haten' - niet
als literaire inspiratiebron te
zien. „Dat boeit mij niet." Op
zijn tekeningen in zijn bundel
'Zullen we dansen, schat?' is hij
trots. „Mijn tekeningen zijn een
soort mislukte gedichten. Als
het dichten niet gaat, lukt de te
kening wel." Het dichterschap
vatte hij als volgt samen: „Dich
ters zijn gemankeerde zangers.
Gedichten zijn stukjes gitaar
muziek, zonder gitaar. Muziek
hoort in een gedicht. Het moet
erin geschreven worden."
rotterdam piet koster
vervolg van voorpagina
Glunderend nam de kersverse
'Dichter des Vaderlands' tussen
een paar slokjes bier door ge
lukwensen en loftuitingen ont
vangst. Voor even afscheid ne
mend van zijn vriend Charles
(„Je vermaakt je wel, hè?")
stond Gerrit Komrij (55) tal van
verslaggevers te woord, liet zich
breed lachend fotograferen en
hield audiëntie voor collega-
dichters. Zoals Elly de Waard,
die zich in het zojuist via Ne
derland 3 uitgezonden televi
sieprogramma 'De Avond van
de Nederlandse Poëzie' had
ontpopt als kritische 'poëzie--'
dokter'. Zij voorspelde dat
Komrij zijn eretitel 'met allure'
zal waarmaken.
Dat klonk een stuk leuker dan
die gereserveerde commenta
ren van andere collega-dich
ters, zoals Remco Campert en
Gerrit Kouwenaar. Campert
zou, zei hij, nooit Dichter des
Vaderlands willen zijn, omdat
hij er dan 'iets voor zou moeten
doen'. En Kouwenaar zou het
zich evenmin laten welgevallen.
Bovendien, schamperde hij,
waarom zouden ze hém nodig
hebben? Er is toch allang een
Dichter des Vaderlands, of is
Toon Hermans dat dan niet?
Aan de bar van het Maasthea
ter in Rotterdam stelt Gerrit
Komrij voor om het wel ernstig
te houden: „Kijk", zegt hij, „zo
heb je ook Nel Benschop en
nog een heleboel andere ma
kers van pseudo-poëzie. Ik heb
daar trouwens niets op tegen,
zij gaan hun gang maar, maar
het valt wel buiten het domein
van de poëzie."
Maar ook weer niet té ernstig.
Komrij: „Zo'n titel 'Dichter des
Vaderlands' is natuurlijk een
beetje zwaarwichtig. We heb
ben al een 'Vader des Vader
lands', Willem de Zwijger... En
dan nu ook nog een 'Dichter
des Vaderlands', dat is wat
veel... Die moet trouwens geen
Gerrit de Zwijger worden. Dat
ben ik niet van plan. Ik weet
nog niet hoe ik het ga doen,
maar ik ben wel van plan het
heel serieus te nemen."
Hij heeft er, vertelt hij, dan
ook wel even over nagedacht of
hij het predikaat zou aanvaar
den. Te meer daar bij de door
NRC Handelsblad, VPRO Gids,
bibliotheken en boekhandels
ter gelegenheid van de 'Lande
lijke Gedichtendag' (vandaag)
georganiseerde verkiezing twee
dichters favoriet waren. Hij en
Rutger Kopland (65), die zelfs
een paar stemmen méér kreeg,
maar zich terugtrok omdat 'een
serieuze invulling van de func
tie te veel inspanning zou ver
gen'. Dus, al scheelde het maar
weinig, eigenlijk is Komrij
slechts tweede keus. Heeft hem
dat niet doen aarzelen?
Gerrit Komrij: „Ja, zeker, ik
begrijp uw vraag. Ik ken de Ne
derlanders. Niettemin vond ik
het toch mijn plicht dit feest
niet te bederven. Als ik ook nee
had gezegd, was er geen 'Dich
ter des Vaderlands' geweest.
Het aantal stemmen voor ons
was bijna gelijk, maar tussen
ons en nummer drie bestond
een hele afstand. Wanneer die
derde nu héél dichtbij was ge
weest, had ik er misschien ook
nog wel een kwartiertje over
willen nadenken. Net als aan
Kopland is mij de vraag gesteld
of ik het wilde. Daarop kun je
natuurlijk 'nee' zeggen omdat
je je als dichter boven zulke
dingen te ver verheven acht.
Maar ik vond dat ik dat mijn
volk niet kon aandoen."
muziek recensie
lidy van der spek
Concert 'Contrasten' door het Haags Kamerkoor o.l.v. Silvère
van Lieshout, m.m.v. Sonja Gruys en Brechtje Roos, blokfluiten.
Gehoord: gisteravond, Groene Kerkje, Oegstgeest.
Contrastrijk mag je het wel noemen! Het Haags
Kamerkoor onder leiding van Silvère van Lies
hout heeft een programma samengesteld, waarin
oude en nieuwe, religieuze en wereldlijke muziek
naar voren komen, met vlammende expressie of
serene ingetogenheid. Waarin gezegd, gezongen
en gefloten wordt. Er valt ook een minder ge
slaagd contrast op: het droevig klein aantal luis
teraars voor een concert van niveau.
Hoewel contrasten niet van de lucht zijn, spe
len toch de meeste programmapunten op elkaar
in. Met de tekst 'Neemt mi in de hand...' van een
oude anonymus komen de zangers zingend op.
Er wordt van een sfeervolle 'meienmorgen vroe'
verhaald waarin een pracht van een jonkvrouwe
optreedt, die maar bar weinig wil weten van om
helzen. In het daaropvolgende lied zoekt de dich
ter dan ook zijn troost bij de stad Innsbrück die,
al moet hij haai- verlaten, eeuwig op hem wach
ten zal.
Waarom in het lied 'O occhi manza mia' voor
een zogenaamd achteloze slordige opstelling
wordt gekozen is niet duidelijk. De stemmen
mengen hierdoor niet; een homogene samen
klank is vef te zoeken; de mannen schreeuwen er
lelijk boven uit. 't Is goed dat het koor snel zijn
oude positie weer inneemt. Het Kyrie en Gloria
van Palestrina is daarna van een verstilde
schoonheid met lange elkaar overlappende gol
vende lijnen. Prachtig is het 'Qui tollis peccata
mundi' pianissimo, ingezet door de mannen en
uitlopend in een sonoor klankvol crescendo.
Na de pauze worden vooral de dynamische
verschillen groter en kleurrijker. Het Sanctus en
Agnus Dei van Ton de Leeuw verrast door het ge
bruik van vreemd grote intervallen omhoog en
omlaag in het 'Osanna', en door zijn introverte
vage harmonieën in het Agnus Dei. De inzetten
laten hier echter veel te wensen over. Na de ge
sproken tekst over een raadselachtig ballet om
rozen in een zwoele juninacht, zet het Haags Ka
merkoor het op een dansen. De 20e-eeuwer Vic
Nees, Bourgondiër in hart en nieren, laat de
mooie madammen, de burgemeester, de solda
ten en de schoenmakers ieder op hun eigen wijs
huppelen en springen: zwierig, glijdend, hortend
en stotend, deftig en tegendraads. Het koor is in
topvorm.
