Soms is geluk
nog heel gewoon
Troy Douglas, gevangen in een nachtmerrie
Sport
René Eijkelkamp leert genieten op het kruispunt van zijn leven
WOENSDAG 19 JANUARI 2000
Hij had een prachtige
carrière. En nu hebben
zijn kinderen een
prachtige leeftijd. René
Eijkelkamp waardeert
zijn nieuwe leven, een
leven waarin voetbal
bijzaak is. Het roestige lijf
krijgt rust, hij morst met
tijd als met goedkope
drank. Hij gaat columns
schrijven. Wordt
misschien wel trainer.
door PAUL BERKHOUT
Zijn benen languit, de voeten rustend op
de hoek van de eettafel. Gympen en sport -
sokken, een mok koffie bij de hand. Nee, hij
heeft zich nog niet gewassen vanochtend.
En ja, het was gezellig in zijn stamkroeg,
gisteravond.
Wat doet een voetballer als hij geen voet
baller meer is? René Eijkelkamp staart uit
het raam. Soms weet hij het antwoord niet,
en soms weet hij het antwoord wel. Om te
beginnen: hij doet niets dat hij als voetbal
ler moest doen. „Ik heb achttien jaar alles
afgezegd voor het voetbal, er al mijn ener
gie ingestoken. Nu telt voorlopig alleen
mijn privéleven. Omdat het nu kan. AJs er
feest is, ben ik erbij. En ik heb nog nooit zo
veel gekaart met mijn zwagers."
Geen tijd, bel later maar terug, zegt hij dan
tegen de televisiemaker. Ik kan nog niks be
loven, vertelt hij de club die hem een con
tract aanbiedt. Nee, zegt hij tegen de oud
internationals die hem vragen om op 1 ja
nuari in Haarlem te komen spelen. Op
Nieuwjaarsdag drinkt René Eijkelkamp na
melijk een nieuwjaarsborrel bij de familie.
Nou ja, één... Hij heeft een grote familie.
De voetballer die geen voetballer meer is
gaat op zaterdagochtend met zijn dochter
naar de manege. Op de fiets, de pony naast
hem aan een touw, zij er bovenop. Een in
spanning van jewelste voor de vader. De
pony - "een grote hoor, net een paard', be-
zweert-ie - is bang voor auto's en tractoren.
„Voor je het weet slaat dat beest op hol."
En René is weer geen held met paarden.
„Maar ik begin het te leren, ik haal hem nu
al zelf uit de stal. Ja, ik ben dit jaar aan het
genieten. Ik wil ontdekken wat ik leuk
vind."
Wat hij zeker niet doet, is zich afvragen of
hij het mist. „Ik ben niet iemand die zin
heeft daarover na te denken. Wat ik mis
schuif ik aan de kant, daar is toch niets aan
te doen. Het is klaar, uit, afgelopen. Ik kijk
met veel voldoening terug, en nu ga ik iets
anders doen."
Het is een rare gedachte: 36 jaar en het
leukste deel van zijn leven is al voorbij.
„Het is waar ik heb nooit iets leuker gevon
den dan voetbal. Ik kan me niets anders
voorstellen. Om tot je 35ste alleen met je
hobby bezig te kunnen zijn, dat is een
voorrecht. Maar er zijn meer leuke dingen.
Het normale leven, bijvoorbeeld. Elke och
tend om zeven uur rijden mijn zwagers hier
langs, naar hun werk. En om vijf uur ko
men ze terug. Daar moet je ook plezier in
hebben, om dat alle dagen vol te houden."
Hij bedoelt maar: ook zonder voetbal draait
René Eijkelkamp: „Dat nieuwe doel komt wel. Het is ook geen goed voorbeeld voor de kinderen: een vader die altijd thuiszit."
idie
erd
de wereld door. En hij heeft geduld. Doet
een trainerscursus, houdt eens een praatje
voor een sponsor, loopt stage bij Heracles.
„Dat nieuwe doel komt wel. Het is ook
geen goed voorbeeld voor de kinderen: een
vader die altijd thuiszit."
Hij heeft nergens voor geleerd en heeft
geen flauw benul van wat hij kan. Het ver
baast hem wel dat zo veel mensen hem nog
nodig hebben. Dan gaat hij eens een avond
ergens praten. „Zo uit de kop. Er schiet me
altijd wel weer iets te binnen."
Dan vertelt hij over Rob Jacobs, zijn vroe
gere trainer bij FC Groningen. Hoe die 's
avonds met de hondenriem over straat liep,
terwijl Bello in de huiskamer stond te kwis
pelen. „Dat noemen ze tegenwoordig
stress."
En wijst hij net zo makkelijk een vader te
recht, die moppert dat hij niet meer komt
kijken omdat die jongen van hem toch al
tijd reserve staat bij Heracles. „Zorg dat je
er juist wel bent als het slecht gaat. Als hij
straks bij Ajax speelt kan hij het wel al
leen..." Recht voor zijn raap. Hij kan soms
heel direct zijn. ,,Ik ben nooit bang geweest
om op mijn bek te gaan. Voor mijn gevoel
heb ik niets te verliezen."
De underdog, dat zit er wel een beetje in.
De anti-held uit Dalfsen. „Toen ik naar PSV
ging zei ik het maakt me niks uit als ik een
seizoen op de bank moet zitten. Zo maak ik
het voor mezelf makkelijker. Maar in mijn
achterhoofd wist ik dat ik de ambitie had
om gewoon die plaats in het elftal te pak
ken. Ik ben overal waar ik kwam met argus
ogen bekeken. Wat wil je ook: een lange
spits die niet kan koppen en zelden
scoort... Maar ik heb het wel altijd waar ge
maakt. Het afgedwongen door hard te zijn,
door voor mezelf op te komen. Danl
mijn zelfvertrouwen.
Denk niet dat het vanzelf gaat. Hij v rs
indruk wel, met zijn wat morsige, bt yt
houding. Het is bij René Eijkelkamp j d
vanzelf gegaan. „Ik heb heel wat dra
sche momenten gehad. Dat ik dacht n
ermee. Ik heb geleerd dat het belanj
is hoe het in je kop zit dan wat je mt
voeten kunt. Ik heb er zat gezien
training alles konden maar in de we
niks. Of die jongens die er alleen mt
liepen, met hun Armani-pak en Por
En voor belangrijke wedstrijden alti)
beetje geblesseerd. Daar ben ik snel
mee. Als ik op de training geen bal r
dacht ik: dat kan zaterdag alleen ma
ter gaan." Zo is hij door die voetbal]
heen gewandeld. „Ik heb het nooit;
zo serieus genomen. Meer geld, grot
langen, het heeft me niet echt geraa
hou het simpel: goed trainen,
len."
Hij is een optimist met een donkere
Houdt van het zwartgallige in het le
van melancholie en cynische humoiJS
zijn de 'oneliners' van de stamkroeg etS!
de waarheid wordt verpakt in een gi
Want hij had echt liever middenin z )ar
dorp, Dalfsen, gewoond, dan buiten L
fascinerend vrij ook. Dalfsen loopt a*
rode draad door zijn carrière. Hij isi
echt weggegaan. En hij wilde er altij
rugkeren. En waarom? „Dalfsen is
cialer dan welk dorp ook. Maar wat
in Heerenveen, of Amsterdam of Ni
te zoeken? Hier ken ik iedereen." Hi
het geluk in kleine dingen.
Hier blijft ook een voetballer die gee
bailer meer is, die uit zijn bed kan ki
wanneer-ie wil en die in een mooie
rijdt, die zes keer in het Nederlands
speelde en in alle kranten heeft gest
hier blijft ook die René Eijkelkamp
gen van achttien die hij eens was. 7x
dat verleden. „In deze regio ga je nie ,'n j
makkelijk naast je schoenen lopen,
kun je maar beter niet terugkomen,
heb je nog echt sociale controle em
er normaal tegen je aangekeken."
Hij beschrijft de dag dat hij zich vres
ongemakkelijk voelde toen hij de tril
beklom in Gelsenkirchen. Had net b
gemaakt dat hij zou stoppen, versie
wel. Gingen de Schalke-fans staan e
gonnen ze te zingen. Voor hem. „Ik
niet wat ik met zoiets aan moet. Dai ^'r
er als een boerenlul bij te kijken. Ik
niet aan status. Ik hou wel van resp;
„Wat me wel eens dwars heeft gezel
het oordeel van de toeschouwers d; ci
bailers hun geld zo gemakkelijk vert
Natuurlijk vinden de fans het leuker
dagelijks versleten het bos uit kome
denk je niet dat een toptrainer als V.
vijftien keer per week was gaan trail
hij denkt dat zijn team daar beter va
wordt? Echt, ik heb heel wat profs gi
die het maximale eruit halen."
Steekt er nog een op. Thuis. Hij plul^j
dag; met zijn gezin. Hij went aan he
van een nieuw leven. De chaoot Eijl
kamp, die altijd zegt: bel mij terug, v
ik moet bellen vergeet ik het. Hij mo
gend een agenda hebben. Moet lere
ruimen. „Ik ben een enorme rommi
thuis. Daar schaam ik me wel eens
laat alle kastjes open staan als ik me
kleed. Mijn vrouw kan precies zien
heb aangetrokken. Maar op een trai
ben ik nog nooit te laat gekomen."
Mijmert verder. „Twee maanden gi
heb ik mijn voetbaltas vergeten bij
Ik heb 'm vorige week pas opgehaali
telt hoe zijn handdoek rook na al dit
Besluit zich te gaan wassen: hij moe
op de foto.
Pr
e 1
nul
Troy Douglas (37) hangt een schorsing boven het hoofd van
twee jaar. Gebruik van het spierversterkend middel nandrolon,
luidt de aanklacht. De aüeet van Bermuda, die sinds de zomer
van 1998 voor Oranje uitkomt, zegt onschuldig te zijn. Maar
hoe gaat dat? „De mensen geloven je niet." Binnenkort buigt
de tuchtcommissie van de KNAU zich over de zaak.
door PIM VAN ESSCHOTEN
Altijd een dromer geweest, een optimist.
Het kind in hem moest altijd alle ruimte
krijgen. „Ik voel me een gevangene", zegt
Troy Douglas nu. „Ik voel de ogen op me
gericht. Jij hebt het gedaan. Waarom? Ik
heb het niet gedaan, maar de mensen gelo
ven je niet."
Vorige maand was hij op het Sportgala.
Juist daar had hem het gevoel van een
zaamheid bekropen. Juist daar, waar alle
toppers hun erkenning kregen, had hij
plotseling het pure plezier van de competi
tie ineens zo hevig gemist. Daarom ook
deed de ontmoeting met Erben Wenne-
mars hem goed. Een arm om z'n schouder,
een opbeurend woord. „Erben en ik", zegt
Troy Douglas, „wij lijken op elkaar. Net als
Henk Kraaijenhof bij mij, maakte coach Pe
ter Mueller hem duidelijk dat hij tot de bes
ten kon behoren." Wennemars en Douglas,
daar is ook vaak iets mee. „Dat maakt je
ook tot een kampioen. Anders verdien je
het ook niet."
Hij had zichzelf al zien staan op het podi
um tussen de gevierden. „Had ik in Sevilla
een medaille gepakt, had ik ook daar kun
nen staan." Douglas, de dromer. Of toch
werkelijkheid? „Man, het trainingskamp in
Allicante was ongelooflijk! Henk zei me al
leen maar niet al te opgewonden te wor
den, niet te cool."
Maar in Allicante - de laatste training voor
de WK van Sevilla - werd de droom een
nachtmerrie. Met één telefoontje en de me
dedeling dat hij tijdens de NK van Apel
doorn, twee maanden eerder, positief was
bevonden. Nandrolon, ook hij. Net als Lin-
ford Christie en Merlene Ottey. Hij vloog
vanuit Allicante naar huis, naar Den Haag
en piekerde over de vraag hoe die nandro
lon in zijn urine terecht kon zijn gekomen.
„How, how, how", bleef hij zich afvragen.
Terug naar Apeldoorn, naar het laatste
weekeinde van juni en zijn machtige sprint
over honderd meter in 10,16 seconde. Hij
pakte de nationale titel én een persoonlijk
record. „Ik heb me nooit beter gevoeld. Ik
voelde me als de leeuw, die de zebra op
zich af ziet komen. Dood me maar, zei de
zebra, nu of later, het komt er toch van."
Vreemd. Troy Douglas had problemen
thuis, waar het tot een breuk met zijn echt
genote was gekomen. Hij voelde zich moe.
At weinig, sliep slecht. „Maar zodra ik een
warming up deed, was ik oké. Ik stond on
der enorme stress, maar ik ben verslaafd
aan stress. Ik ben heel sterk onder druk. Ik
had de druk van thuis, maar ook van alles
wat er fout was gegaan rond de estafette
ploeg, de druk van hij is te oud."
Douglas wijt de nandrolon in zijn urine aan
de stress. „Ik ben sinds de zomer van 1998
negen keer gecontroleerd, alleen die acht
ste keer - in Apeldoorn - was ik positief."
Onschuldig? Bewijs het maar eens. Afge
zien van advocaat Emile Vrijman, bemerkte
hij ook al snel dat hij alleen voor die missie
stond. Niet helemaal waar, zegt hij. „Mijn
sponsor geeft me morele steun, ze hebben
het contract ook niet verscheurd." En z'n
manager? „Ach, ik begrijp het wel. Jos Her
mens zit tot over z'n oren in het werk."
Hermens zelf: „Waar we kunnen, zullen we
hem helpen. We laten hem ook niet val
len." Maar hij geeft toe, dat die steun tot
nog toe niet uit de verf is gekomen. En zit
daar ook een beetje mee in de maag.
Douglas zelf vroeg z'n manager ook niet
om steun of geld. Niet voor een haaranaly-
se (kosten 500 dollar) die Vrijman voor hem
regelde bij dr. Pascal Kintz in Straatsburg,
expert op dit gebied. Ook niet voor nader
onderzoek naar zijn voedingssupplemen
ten (200 dollar) als mogelijke oorzaak voor
het positieve plasje. Douglas: „Daar ben ik
te trots voor. Ik had ook nog wat spaargeld.
Savings for a rainy day."
Vorige maand was er goed nieuws voor
Douglas. In de supplementen werd niets
gevonden. En uit de haaranalyse kon vol
gens Vrijman worden opgemaakt dat er
geen sprake was van gebruik van nandro
lon. Het wachten is nu op de zitting bij de
tuchtcommissie, die eerst in december al
zou worden gehouden. „Van een datum",
zegt de atleet, „weet ik nog niets. Daar
komt mijn boosheid ook voor een deel van
daan. Het is niet meer in mijn handen. Ik
moet wachten, maar het is wel mijn toe
komst."
Kauffman: „Maar niet wij zijn de reden van
het uitstel, dat is gebeurd omdat zijn raads
man daarom vroeg. We hebben dat ver
leend, ook om hem de kans te geven tot
verweer. En vergis je niet, de IAAF zit ons
op de huid. Ze vragen hoe het nu zit. Of we
al een uitspraak hebben gedaan."
„Ook in Sevilla", zegt Kauffman, „zijn we
dagen in de slag geweest met de IAAF. We
wilden weten cf de uitslag van de doping-
test alleen zo kon worden geïnterpreteerd
dat er sprake was van gebruik van nandro
lon. Er spee'den immers meer van die za
ken, dus vroegen wij ons af of het wel zo
betrouwbaar was. Maar volgens dr. Christi-
ane Ayotte van het IOC-dopinglab in Mon
treal was er geen ruimte voor twijfel. Toen
konden we niet anders dan Troy schorsen.
Anders had de IAAF dat wel gedaan."
Vrijman: „We weten nog zo weinig van de
herkomst van nandrolon." Hij betwist
daarom ook de stelligheid van Ayotte. De
IAAF staat een waarde van 2.0 nanogram
van de lichaamseigen stof in de urine toe.
Maar dr. Douwe de Boer. de Nederlandse
collega van Ayotte in Lissabon, pleit bij
voorbeeld al voor een maximale waarde
van 10.0. „En deskundigen in het lab in
Keulen denken al aan 10.0.20", aldus Vrij
man. Uit de rapportages maakt Vrijman op
dat de meter bij Douglas op 5.8 is blijven
Troy Dou
glas: „Ik
moet
wachten,
maar het is
wel mijn
kÉÉI toekomst."
FOTO ANP
steken. Vrijman zou De Boer graag als ge-
tuige-deskundige willen oproepen. „Maar
dat mag niet. In een rondschrijven van het
IOC is het de verschillende lab-direc
niet toegestaan tegen elkaar te getui Kh
Douglas vraagt zich af waarom de vi fi
lende bonden van op nandrolon bel nda.
atleten, niet tot een gezamenlijk ond
besluiten. „Waarom zeggen ze niet:l -,s
mijn atleten, mijn bread and butter
trapt: hier is iets aan de hand." Hij z
„Denk jij dat de Nederlandse zwem!
dit laat gebeuren met Pieter van der "f1
U JO" ln,{
genband?
Arne Ljungqvist, vice-voorzitter vanfc
IAAF en lid van de anti-dopingcomi
van de IOC, heeft inmiddels laten w u
dat haaranalyses nergens in de sport da
den erkend als bewijs van schuld of
schuld.
Kritiek kreeg Vrijman bovendien vai j|°i
NeCeDo, waar hij ruim een jaar gele b!
nog directeur was. Zijn opvolger Pie Ver
der Kruk vindt dat de advocaat welt
toontje lager kan zingen. 'Wie zegt n
vendien, dat die haar van Douglas zi Ra
komstig was?' ide
Nee, Vrijman laat zich niet afschrik!:
zegt te kunnen aantonen dat het wel
lijk om een haar van Douglas ging. I ms
Ljungqvist betreft? „De IAAF mag eli
onderzoek doen dat het maar nodig 51
Waarom zou Troy dan niet met aair
onderzoek mogen komen?"
Vorige week reisden zijn vaste maatftn:
guel Jansen en de Belg Patrick Steve
naar warm Australië, om met Henk
enhof te trainen. Voor Sydney, voor
Olympische Spelen waar Douglas n(
op hoopt. Zelf moest hij hier blijven 17
wachting van het voorkomen van zij ew
„Dat is moeilijk, ja. Maar dat maakt 4
een kampioen als je je daar doorhee
Ik train nu hard, om net zo fit te zijn r
als ze terugkomen."
„In oktober, toen heb ik de adetiekj j,
Daarna ben ik toch weer begonnen,
gedisciplineerd, maak plezier, hield
zichzelf voor. „Ik was vet en lui, mat
een paar sessies was ik aJ weer de ch
der."
Nog is zijn optimisme ongebroken.,
over is, begin ik opnieuw. Ik weet da
hier sterk uit zal komen. Het is eenj
eenzame strijd."
