Een achtbaan op de tweede, verdieping
kep Purple metConcertoweer op klassieke toer
Cultuur Kunst
jergjev en Prokofjev:
opwinding en drama
Mooi gespeelde 'Verhalen uit 1001 nacht' door Jeugdtheater
y Ai
'Wakker': gesmeerd
concert van Volumia!
Fluwelen klanken
van Emmy Verhey
gottist Van Sambeek talent
gPAM* De 19-jarige fagottist Bram van Sambeek is gisteren
Doelen in Rotterdam uitgeroepen tot Jong Muziektalent
het jaar 1999. Van Sambeek was de oudste van de vier fina-
n die streden om de jaarlijkse prijs van 10.000 gulden. De
fiaar studeert aan het Koninklijk Conservatorium in Den
g bij Johan Steinmann. De Jong Muziektalent Prijs wordt
•hikbaar gesteld door het Dr Hendrik Muller's Vaderlandsch
ds.
irlos Santana op 31 mei in Ahoy'
tbdam Gitaaivirtuoos Carlos Santana geeft op 31 mei een
^ert in Ahoy'. De Argentijnse snarenprins, sinds het histori-
YVoodstock-festival de belangrijkste vertegenwoordiger
de latinrock, is bezig aan een terugkeer op het hoogste po-
n op een manier die in de muziekwereld zelden is vertoond,
zijn laatste CD 'Supernatural', waarop onder anderen Eric
jton, Lauryn Hill, Dave Matthews en Rob Thomas bijdragen
ren, zijn alleen al in de Verenigde Staten vijf miljoen stuks
pcht.
phonse Boudard overleden
De Franse schrijver Alphonse Boudard is in de nacht van
lag op zaterdag in een ziekenhuis in Nice overleden. Hij is
lar geworden. De schrijver, die zich erop liet voorstaan dat
liet alleen het Frans, maar ook het bargoens beheerste,
id bekend om zijn grove spot. Zijn doorbraak kwam in 1962
de roman 'La métamorphose des cloportes'. Voor 'Les
ïbattants du petit bonheur' kreeg hij in 1977 de prestigieuze
Renaudot. De Académie Frangaise 1995 onderscheidde in
ide roman 'Mourir d'enfance'. Zijn laatste roman, 'Les trois
nans du petit Jésus', komt eind april uit.
JEUGDTHEATER RECENSIE
PAULIEN KOOPMANS
Voorstelling 'Verhalen van 1001 nacht'
door Jeugdtheaterschool Zuid-Holland
Gezien: 15/1, Leidse Schouwburg, Lei-
Ze hebben al zesentwintig
voorstellingen achter de rug.
Plankenkoorts kennen ze niet,
zo lijkt het. De leerlingen van
de Jeugdtheaterschool Zuid-
Holland dansen en acteren rou
tineus en zelfverzekerd. Net als
voorgaande jaren lukt het ze
om het publiek een leuke
avond te bezorgen, nu met
'Verhalen van 1001 nacht'.
De voorstelling gaat over ko
ning Sjahriaar en het meisje
Sjahrazaad. Nadat deze koning
ontdekte dat zijn wouw een
minnaar heeft, liet hij haar do
den. Daarna deed hij een belof
te. Voortaan zou hij alleen
avontuurtjes voor één nacht
hebben. Na die nacht liet hij
zijn geliefden het hoofd afslaan.
Op een dag is Sjahrazaad aan
de beurt. Ze brengt het er beter
vanaf dan haar duizend voor
gangsters. Ze bezit een gave die
haar kan redden: ze vertelt ver
halen. Iedere ochtend belooft
ze de koning een nog mooier
verhaal te vertellen, zodat de
koning de executie uitstelt.
De verhalen uit 1001 nacht
zijn oeroude verhalen uit de
Arabische literatuur. Deze ston
den oorspronkelijk niet op pa
pier maar werden van generatie
op generatie doorverteld. Vaak
geven ze advies over wat je be
ter wel en beter niet kunt doen.
Ook in de zes vertellingen uit
'Verhalen van 1001 nacht' kan
je dat zien. Bij Ali Baba wordt
de hebzucht van Kasim bestraft
en de slimheid van Marjana be
loond. De les in 'De wouw die
niet wilde eten' gaat over ver
dorvenheid en vergeving.
Toch moet je goed zoeken.
De theaterschool lijkt zich niet
erg bewust van de onderliggen
de betekenissen. Dat is jammer,
want daardoor zou de voorstel
ling meer diepte kunnen heb
ben.
"Verhalen van 1001 nacht' is
niet helemaal nieuw. De vorige
voorstelling van theaterschool
Zuid-Holland - 'Grimmige
MUZIEK RECENSIE
AAD VAN DER VEN
Philharmonisch Orkest o.l.v
Gergjev, m m v Natalia Gutman
Smfonia concertante en Symfonie
1 Prokofjev Gehoord zaterdag-
Amsterdam (Concertgebouw)
ig: Radio 4, 19 januan, 20.02
ederland 3. 19 maart, 13.00
Prokofjev. Als dankzij de
van Valeri Gergjev één
onist in ons muziekleven
belang heeft gewonnen,
hij het wel. Niemand di-
Prokofjevs muziek vaker
riger dan juist Gergjev. Zq
én van de door de Russi-
dirigent in het leven ge
il festivals in Rotterdam
een groot deel aan deze
onist gewijd. En nu heeft
ior Gergjev geleide Rotter-
Philharmonisch Orkest
januari een 'Prokofjev-
d' gemaakt.
gjev zelf dirigeerde in het
pen weekeinde in Rotter-
n Amsterdam het eerste
amma, dat zowel voor ra-
•s tv werd vastgelegd. Na
komen Jaap van Zweden,
Hempel en de 87-jarige
landerling voor het orkest
an. Hoewel enkele popu-
itukken ('Peter en de wolf
'Klassieke symfonie') niet
eken, ligt het accent dui-
op de grote, betekenisvol
le n.
irbij is de programmering
lig, dat, afgezien van het
pianoconcert, de be-
jkste composities die we
ïoren van na 1935 dateren,
n\ zeggen van na Prokof-
terugkeer naar Rusland,
door hier en daar de waag
gesteld zal worden of in
uziek van de geremigreer-
imponist een knieval voor
de communistische machtheb
bers hoorbaar is.
Ook in de programmatoelich
tingen bij deze concerten duikt
hier en daar het Koudé-Oor-
logs-denken weer op, net als in
negen van de tien publicaties
die aan Sjostakovitsj zijn ge
wijd. De waag is echter of een
componist een communistisch
regime nodig heeft om naarma
te hij ouder wordt zijn aanvan
kelijke lef en dwarsheid té ver
liezen en in zijn muziek gelei
delijk monumentaler en tragi
scher te worden.
De twee grote werken die in
het afgelopen weekeinde wer
den gespeeld zijn van dat laat
ste duidelijke voorbeelden. Ze
dateren van 1944 (Vijfde symfo
nie) en 1952 (Sinfonia concer
tante voor cello en orkest) en ze
zijn groots en breedvoerig. De
Sinfonia concertante is een
beest van een stuk voor iedere
cellist. Hier kunnen alleen de
ver gevorderden iets uitrichten.
Cellisten zoals Natalia Gutman,
die het werk beter beheerst dan
wie ook.
Rostropowtsj in zijn beste tijd
speelde deze compositie met
een meer gepassioneerde toon,
die deze muziek zeker niet mis
staat. Het strakkere, maar niet
minder bezielde spel van Gut
man maakt echter eveneens
een diepe indruk. Bovendien is
zij, in tegenstelling tot Rostrop
owtsj, iemand die niet alle aan
dacht naar zich toe trekt. Zij
was hier dan ook sterk betrok
ken bij wat er in het orkest ge
beurde.
Gergjev dirigeerde met alle
gloed die hij in zich heeft. Ook
de uitvoering van de Vijfde
symfonie was weergaloos in de
combinatie van schittering en
drama.
j
Vijfentwintig kinderen van basischolen uit de regio bouwen aan hun droomhuis in het Leidse Stadsbouwhuis. foto taco van der eb
LEIDEN PABLO CABENDA
Joeri (11) woont het liefst in de ruimte. Op
de werktafel voor hem, troont boven een
verzameling van scharen, plakbandrolle
tjes, en gekleurde vellen karton zijn ruimte
station. Een authentiek vormgegeven sta
ketsel in Nasa-wit met twee wijduitgesla-
gen kartonnen vleugels. ,,Kijk, hier heb je
de zonnepanelen voor de stroom. Anders
kan je geen tv kijken. En binnenin komen
computers, slaapzakken met klitteband en
een wc. die zuigt. Anders gaan de drollen
zweven."
Aan de grote tafel in het atrium van het
Leidse Stadsbouwhuis wordt door 25 archi
tecten, van zeven tot twaalf jaar oud, driftig
geplakt, geknipt en gebouwd aan fantasti
sche droomhuizen. Wonderen van onprak
tische schoonheid en een ijzeren persoon
lijke logica. Rosa (8) is gek op zwemmen en
lezen. Wat is dan vanzelfsprekender dan
een bibliotheek in een zwempaleis? En heel
misschien komt op de tweede verdieping
nog een achtbaan. Maar dat weet ze nog
niet zeker.
Alles kan. Het Rijnlands Architektuur
Platform laat in het stadsbouwhuis zo'n 25
kinderen de volledige vrijheid om het huis
te maken waarin ze het liefst zouden willen
wonen. Vijf begeleidende grote-mensen-ar-
chitecten geven alleen advies als de kinde
ren erom vragen en voeren verder de ge
vaarlijke klusjes uit.
Een van de vijf, de geestelijk vader, archi
tect Robert Mulder van het Rijnlands Archi
tektuur Platform, is duidelijk in zijn ele
ment. Mulder vindt het een uitdaging om
kinderen op jonge leeftijd in contact te
brengen met architectuur en ze op een
speelse manier te laten nadenken over de
problemen die een huizenbouwer op zijn
pad tegenkomt.
Hij is zo langzamerhand ervaringdeskun
dige. De workshop is namelijk het staartje
van het vorig jaar in november gehouden
evenement 'Bouwen in de Beurs'. Ook be
dacht door Mulder. Toen mochten voor het
tweede achtereenvolgende jaar 600 kinde
ren bouwmeester spelen in één van Neder
lands mooiste gebouwen: de Amsterdamse
Beurs van Berlage.
Het overweldigende succes van 'Bouwen
in de Beurs' heeft tot een reizende tentoon
stelling geleid. Eenentwintig maquettes van
de meest opzienbarende fantasievilla's van
wattenpluis en ijslolliestokjes trekken door
Nederland en staan nu opgesteld in het
Stadsbouwhuis. Het 'Alleshuis' waar bijna
alles aan, op, of in zit.
SNHANS NEUENHUIS
g jaar geleden deden ze
lfde. Dat wil zeggen, toen
het Royal Philharmonic
istra. Ditmaal koos Deep
e echter voor een samen-
ing met de London Sym-
lic Orchestra (LSO), vol
de Engelse hardrockers
beste symfonie-orkest in
land. Het 'Concerto for
and orchestra' dat Deep
le in september vorig jaar
in met het orkest ten geho-
racht en dat binnenkort
fhijnt als dubbel-cd, was
r vrijwel identiek aan dat
•9. Waarom dan toch deze
ding? „Omdat we het nu
wilden doen", zo verklaart
le-zanger lan Gillan sim-
't 'Concerto' komt uit de
van Gillan's collega Jon
Mede door zijn klassieke
ling heeft de toetsenist al-
een meer dan gemiddelde
igstelling gehad voor klas-
muziek en zodoende
Joneerde hij in 1969 het
minuten durende mu-
tuk voor rockband en sym-
orkest.
het najaar van 1969 werd
ombastische stuk door het
n°g jonge Deep Purple
voerd met het Royal Sym-
T Orchestra. Waar tegen-
fdig wel meer rockbands
inwerken met dergelijke
'ten - onlangs bijvoorbeeld
Metallica - was die combi-
destijds hoogst ongebrui-
En daardoor wat onge-
elijk. Maar dat was niet de
reden waarom Gillan, Jon
Roger Glover (bas) en lan
(drums) achteraf gezien
niet tevreden waren over
liereerste 'Concerto'-versie
lat ze besloten om het der-
Deep-Purplezanger lan Gillan met gitarist Steve Morse.
tig jaar later nog eens over te
doen. Nu met de sinds 1995 bij
de band gekomen gitarist Steve
Morse op de plek van Ritchie
Blackmore.
„Dat het destijds niet goed
uit de verf kwam lag zowel aan
het orkest als aan onszelf', blikt
de inmiddels 54-jarige lan Gil
lan terug. „Wij waren een stel
jonge honden, maar tegelijker
tijd ook een soort verliefde en
dus jaloerse pubers. Verliefd op
elkaar als muzikanten, bedoel
ik. We geloofden in de band.
maar keken erg wantrouwig
naar eikaars solo-projecten, zo
als naar Jon's Concerto. Dat
kwam de uitvoering niet ten
goede. Maar nu hebben we al
lemaal veel respect voor elkaar
en voor eikaars eigen dingen."
Van cruciaal belang in deze
tweede uitvoering van het
'Concerto' was de rol van de
Nederlander Marco de Goeij.
Het geval wil namelijk dat com
ponist Jon Lord na heï concert
in 1969 de complete partituren
van het stuk was kwijtgeraakt.
En terwijl heel Deep Purple
zich daar allang bij neer had ge
legd, zat de 32-jarige De Goeij,
die wist van de vermissing, ja
ren later in zijn woning in Gou
da nauwkeurig te luisteren naar
foto cpd
de in 1970 verschenen lp 'Con
certo for Group and Orchestra'.
Aan de hand van dat album
heeft De Goeij in twee jaar tijd
alle individuele partijen voor
het orkest opnieuw uitgeschre
ven. Dit tot grote verrassing van
Deep Purple in het algemeen
en Lord in het bijzonder.
„Dat is werkelijk een geweldi
ge prestatie", zegt Gillan. „Zon
der Marco was dit tweede con-
sprookjes' - had ook de vorm
van een raamvertelling, met
daarbinnen verschillende korte
verhalen. Ook toen was er de
zelfde afwisseling in (live ge
mixte) nTUziek, dans en spel.
Toch is 'Verhalen van 1001
nacht' een leuk stuk. Dat ligt
vooral aan het spel, dat van
hoog niveau is.
Sterk is bijvoorbeeld Karim El
Guennouni die Sjahriaar en Ali
Baba speelt. Hij wisselt moeite
loos van rol, van de wrede ko
ning naar de vriendelijke Ali Ba
ba. Ook Karima Andour doet
het als Sjahrazaad goed. Ze zegt
niet zo veel, maar haar voor
zichtige bewegingen maken van
haar een echte oosterse
schoonheid. Verder is het ko
mische talent van Berna Meijer
niet te onderschatten. Ze speelt
met veel lef de lijkeneter, en de
bijziende vrouw van Kasim.
Hiermee maakt theaterschool
Zuid-Holland van de voorstel
ling een succes. Maar hoe be-
wonderingswaardig deze voor
stelling ook is, misschien is het
volgend jaar tjd voor iets
nieuws.
Of het Sensorhuis van Wouter dat geen
ramen heeft. „Dan kunnen boeven niet in
breken." Soms duiden de onderschriften
van de maquettes op een revolutionaire vi
sie op architectuur waarbij en passant van
zelfsprekendheden op elegante wijze voetje
worden gelicht. Pepe, twaalfjarig verlicht
architectonisch genie: „Er zijn geen deu
ren, want deuren vind ik maar niks. Ik wil
overal tegelijk zijn."
Als het aan de organisatie ligt krijgt ook
het 'Bouwen in het Stadsbouwhuis' net zo
als 'Bouwen in de beurs' een vervolg. Hans
Bik van het Leidse architectenbureau met
dezelfde naam: „Dit jaar hebben we pos
ters opgehangen in een vijftal scholen in
Leiden, Sassenheim, Oegstgeest en Voor
hout. En binnen de kortste keren zaten we
vol. Misschien proberen we volgend jaar in
samenwerking met de scholen het nog
maals te organiseren en het hele gebeuren
in te passen in het cultuuronderwijs."
Dan moet de architect weej- aan de slag
want een jonge bouwer wil weten hoe je
een lift naar je zwembad maakt.
De droomhuizen van 'Bouwen in de
beurs' en 'Bouwen in het Stadsbouwhuis'
zijn tot tot 9 februari te zien in het atrium
van het Stadsbouwhuis in Leiden.
MUZIEK» RECENSIE
SABINEVAN DEN BERG
Concert: 'Wakker' door Volumia!Ge
hoord' 15/1, Stadsgehoorzaal, Leiden.
Eén van de liedjes van het
nieuwste album 'Wakker' heet
'In de blauwe zee'. De tekst is
simpel en klinkt als volgt: „In
de blauwe zee van jouw ogen
verdrink ik steeds weer..". Komt
niet in aanmerking voor een
originaliteitsprijs. Op het eerste
album 'Volumia!' prijkt de song
'Wie kent het weekend niet'. En
die gaat zo: „Als ik er aan denk/
versgeperste jus/ zachtgekookt
eitje/ en kaas op een beschuit/
Altijd kijk ik naar het weekend
uit."
Hoe komt 'ie erop, leadzan
ger en tekstschrijver Xander de
Buisonjé van Nederpopgroep
'Volumia!'. Diepzinnig is het
niet te noemen. Maar als je al
leen daarop let, zou je de huidi
ge tournee die de band maakt
bij de release van zijn tweede
cd 'Wakker' toch tekort doen.
Want de negenmansformatie
telt een aantal goede muzikan
ten. Waaronder componisten
die de truukjes kennen waar
mee je een snelle hit kunt
schrijven die het goed doet bij
het tienerpubliek. Al waren er
afgelopen zaterdagavond ook
wel ouderen in de Leidse Stads
gehoorzaal te bespeuren. De
groep is goed op elkaar inge
speeld, heeft lol op het podium,
is vitaal, jong, snel, en extravert
richting publiek: een feel-good-
-band, zo kun je hem omschrij
ven.
De zaal is barstensvol. Dit
willen ze horen, de liefhebbers.
Dit willen ze zien. Na het ope
ningsnummer worden de eerste
sterretjes al ontstoken, gaan de
armen de lucht in. De show is
spectaculair uitgelicht. Er wordt
gebruik gemaakt van allerlei
spots. Over de opstelling van de
band is ook goed nagedacht.
Beneden de vleugel waarachter
De Buisonjé regelmatig plaats
neemt. Boven hem, de andere
toetsenist, de charismatische
Axel Lindelauf.
Beide muzikanten zijn ver
antwoordelijk voor een groot
deel van de composities; een
sterk duo. Links zit de drum
mer. Rechts komt de uitzonder
lijk goede blazerssectie: trom
pet en saxofoon te staan. En
ook beide achtergrondzange
ressen hebben hun aandeel op
de planken. Vooral zangeres
Tamara zingt goed. Beide da
mes kleuren het optreden met
hun duidelijke aanwezigheid.
Vet dreunt de piano:
„Oohooh het is overde liefde
tussen jou en mij." En vooraf
aan de uitvoering van de
nieuwste single 'Hoe lang heb
ik te leven' (hoe ze deze smart-
laptitel serieus hun strot uit
kunnen krijgen is me een raad
sel) wordt verteld dat de clip
onlangs is opgenomen en vol
gende week voor het eerst op
de televisie bovendien. Voor de
fans uiterst belangrijke infor
matie. Ze zingen alles mee.
Naarmate het concert vor
dert, wordt het geluid beter af
gesteld, al overstemt de gitaar
het ene nummer, en is in een
ander liedje juist weer niets van
dit instrument te horen terwijl
dit wel de bedoeling is. Maar
daar schijnen meer popgroe
pen, zoals De Kast, moeite mee
te hebben; met het evenwichtig
afstellen van hun instrumenten
in de Stadsgehoorzaal.
Als toegift speelt de band het
nummer 'Afscheid', en uit volle
borst schalt: „Zeg dat je niet
hoeft te gaan schat!". Toepasse
lijk, al was het wellicht een
energieker idee geweest om
met een uptempo-nummer te
besluiten. Enfin, 'Wakker' is een
'gesmeerd' concert, het zit strak
inelkaar, heeft een levenslustige
uitstraling, is good-looking,
maar niet echt spannend te
noemen. Het taalgebruik van
de liedteksten blijft bedroevend
eenvoudig. De snelle nummers
kennen wel een flinke drive, die
de zaal opzweept. De muzikan
ten zijn zeer professioneel. En
bewijzen met dit optreden dat
zij live zeker iets te bieden heb
ben.
eert er dus ook nooit gekomen.
Ik weet nog wel dat Jon er hele
maal kapot van was toen bleek
dat de muziek spoorloos was.
Maar aan de andere kant, het
concert was toch.niet gegaan
zoals we hoopten en dus verga
ten we het op den duur. Tijdens
onze tournee vorig jaar vertelde
Jon het onwaarschijnlijke ver
haal van de Nederlandse jon
gen Marco, die hem weer alle
partituren had bezorgd. We
hadden nog een benefietoptre
den in Engeland op het, pro
gramma staan en toen hebben
we besloten om het Concerto te
gaan doen."
De dubbel-cd 'Deep Purple
in concert with the London
Symphonic Orchestra' bevat
naast uiteraard het Concerto
zelf ook enkele oude en recente
Purple-songs en bovendien veel
solo-stukken van de vijf bandle
den. Bekendste is wat dat be
treft de Roger Glover-klassieker
'Love is all".
'Gillan: „Het moest echt een
bijzondere avond worden, van
daar dat we het een leuk idee
vonden om ieder van ons ook
iets uit z'n solo-carrière te laten
spelen. Maar het meest bijzon
dere van deze uitvoering van
het Concerto was toch wel sa
menwerking tussen ons als
band en het orkest. De magie
was geweldig. We waren als
twee strijders die tegen elkaar
knokten en elkaar oppepten.
Kippenvel was het. En na dertig
jaar is dan eindelijk uit de verf
gekomen wat Jon precies heeft
bedoeld met het stuk. We zijn
heel blij dat dat toch nog is ge
beurd."
De cd 'Deep Purple in con
cert with the London Sympho
nic Orchestra' komt op 24 ja
nuari uit.
MUZIEK RECENSIE
LI DY VAN DER SPEK
Concert: Pianotrio's van Brahms, door
Emmy Verhey, viool, Godfried Hooge-
veen, cello en Paul Komen, piano. Ge
hoord 16/1, Stadsgehoorzaal, Leiden
„Er is hier een jongeman ver
schenen die ons met zijn
prachtige muziek zeer diep
heeft getroffen en die veel be
roering zal wekken in de we
reld der muziek", schrijft Ro
bert Schumann in 1853 aan
zijn muziekuitgever Breitkopf
und Hartel. Deze jongeman
heet Johannes Brahms. Een
half jaar later schrijft de een
entwintig jaar oude Johannes
zijn eerste pianotrio. Het is in
het jaar dat hij Schumann
ontmoet, in gezelschap van
zijn vrouw Clara (Wieck) die
een diepe indruk op hem
maakt.
Dat Emmy Verhey, Paul Ko
men en Godfried Hoogeveen
dit pianotrio in B vóór de pau
ze spelen en Brahms' trio nr 3
in C na de pauze, is - al luiste
rend - voor de hand liggend.
Dat eerste trio doet voor de
uitvoerenden maar ook voor
de luisteraar een grote aanslag
op energie en opnamevermo
gen, weliswaar in de meest
positieve zin van het woord.
Zo'n drie kwartier lang hou
den drie topartiesten de bom
volle EWR-zaal in de ban.
Hoewel Paul Komen op de
valreep Frédéric Meinders
heeft vervangen, speelt dit
drietal alsof ze al jaren met el
kaar optreden. Hun eensge
zinde opvatting is verbazing
wekkend. Alledrie spelen
schijnbaar afstandelijk. Met
het hoofd hoog op de schou
ders, nauwelijks mimiek toela
tend, luisteren ze naar de an
der én naar zichzelf. Op de
meest aangrijpende momen
ten een zwakke rimpeling op
Hoogeveens voorhoofd, een
vage glimlach om de mond
van Verhey, een lichte beet in
Komens onderlip. That's all.
Al die emotie in grote con
trastrijke dynamische golven
komt louter en alleen uit
hoofd, handen en instrument,
daar waar de muziek ontstaat.
Meteen in de opening van het
eerste Trio zet Komen de toon
met een geladen melodie die
hij doorgeeft aan Verhey en
die Hoogeveen weer opvangt.
Verhe/s klank is vloeibaar flu
weel. Hoogeveens cello klinkt
zangerig, flemend spiritueel,
opvallend minder donker dan
die van Pieter Wispelwey. Paul
Komen is in staat om de Esto
nia zijdezacht te bespelen,
ook al staat de vleugel hele
maal open.
Het scherzo is een en al
sprankelend samenspel, ge
volgd door een verstild melan
cholisch adagio. De span
ningsboog hier heel subtiel
opgebouwd lijdt lichtelijk
schade als Verhey zichtbaar
last van haar lenzen krijgt
Maar in het laatste allegro is er
weer dat geraffineerde elkaar
opvangende spel. De duidelijk
omlijnde muziekopvatting,
waarin drama beheersbaar
blijft, zorgt er voor dat Brahms
nergens uit z'n voegen barst.
Na de pauze gaat het er heel
wat minder extrovert aan toe
Brahms is inmiddels 35 jaar
ouder geworden (Mozarts hé
le leven). Toch opent ook dii
derde Trio in c monumentaal
met drie stemmen tegelijk.
Het tweede deel (presto) is
springerig, licht nerveus in
kleine motiefjes, gevolgd door
een sierlijk andante. En dan
komt als verrassing dat sterk
syncopisch ritmisch laatste al
legro molto; het swingt in soe
pele lijnen, in verbluffend sa
menspel.
Het enige waar je na zo'n
uitvoering naar verlangt is een
live cd-opname.
