Actiedreiging
bij operette
Zinsbegoochelende Vermeer-opera is opzienbarend
Aloude ballroom in vuur en vlam
Cultuur Kunst
yanaf nu ga ik gewoon
|eer door met schrijven'
De Bloeiende Maagden:
girlpower in het cabaret
Een granaat die maar
niet tot ontploffing komt
Filmmuseum ergert Raad voor Cultuur
een koper voor manuscript Vestdijk
rlem» üe bodemprijs van 45.000 gulden voor het handge-
reven manuscript van 'De Vuuraanbidders' van Simon Vest-
bleek gisteren te hoog. In de veilingzaal van het in literaire
nuscripten gespecialiseerde veilinghuis van Bubb Kuyper in
arlem had niemand belangstelling voor het unieke docu-
nt. Het bleef daarom onverkocht. Andere handschriften en
nuscripten gingen echter als warme broodjes over de toon-
ik. Met als klapper een verzameling handgeschreven en ge-
te correspondentie van en aan Godfried Bomans, waarvoor
D00 gulden werd betaald. Een wat jonger handgeschreven
nuscript uit 1981, 'De Vierde Man' van Gerard Reve, was
izelfde lot beschoren als 'De Vuuraanbidders'. De minimum-
et van 27.000 gulden werd niet gehaald.
ondriaans boven richtprijs verkocht
Vier vroege werken van Piet Mondriaan (1872-
4) zijn gistermiddag op een veiling bij Christie's in Amster-
n ver boven de richtprijs verkocht. Bij elkaar leverde het
artet bijna 2,8 miljoen gulden op, ongeveer tweeëneenhalf
r zoveel als verwacht. Topstuk was het schilderij St. Jacobs-
k te Winterswijk (circa 1898), dat voor ruim 1,6 miljoen van
enaar wisselde. Christie's verwachtte een prijs van drie tot
ton. De gouache op papier werd gekocht door een particu-
De vier werken zijn afkomstig uit de collectie van dr. Lucas
end Lindeboom, een vriend en mecenas van Mondriaan.
ftnd funest voor kunstwerk in ijsbaan
haag» Het schilderij in de tijdelijke ijsbaan op het Spuiplein
)en Haag is in de nacht van dinsdag op woensdag gesmol-
Van de ode aan de Amerikaanse schilder Jackson Pollock
nog slechts vlekken over. De harde wind is de voornaamste
«doener, zei uitvoerder P. Pronk gisteren. De wind wakkerde
sdag aan tot kracht 8. Daardoor kreeg het opgespoten water
n kans zich aan het ijs te hechten. Het Haagse kunstenaars-
tpaar Marcello Els bracht het schilderij maandag aan tus-
twee lagen ijs. Of ze volgende week opnieuw een poging
;en, is nog niet zeker.
sco uit de jaren zeventig
en In het bericht over disco uit de jaren zeventig, eergiste-
in deze krant, stond een fout. De eerste 'Boogie Wonder-
d' is niet aanstaande vrijdag- maar zaterdagavond. DJ's Bazz
Dazzler draaien dan in Q-bus de favorieten van toen in een
;epaste ambiance. Aanvang: 23.00 uur. Uiterstegracht 142,
Guus Kuijer signeert in Kooyker
caroline van overbeeke
ig dan wel beroemd zijn
■ege je kinderboeken, sig-
is een heel andere kwes-
,Het houdt me van het
jven af', constateert Guus
terwijl hij op zijn horloge
Het is de allerlaatste keer
^ar dat Kuijer zijn naam zet
een van zijn 28 boeken
trvan 18 kinderboeken) en
Ijkt er niet veel plezier in te
■pen. De schrijver signeerde
rmiddag in de Leidse boek
ei Kooyker Ginsberg. „Ik
dit vooral voor mijn uitge-
ns, kinderen én volwasse-
zijn blij verrast als ze Kuij-
hterin de boekhandel aan-
:n. David is er zelfs speciaal
rijn vader voor gekomen,
ril een spreekbeurt over de
ver houden en vraagt een
tekening om in de klas te
zien. Een beetje verlegen
wel. Zijn vader moet hem
rijn vragen helpen herinne-
signeertournee is opgezet
iet allernieuwste boek van
Kuijer te promoten: 'Voor
samen, amen'. Het boek
over het meisje Polleke en
Marokkaanse vriendje Mi
llEn over haar moeder die
de meester houdt en over
vader die aan de drugs is.
gaat vooral over de hoop:
meisje maakt veel mee,
r blijft overeind", verklaart
:hrijver.
kinderboekenschrijver die
1979 de Staatsprijs kreeg
voor Kinder- en Jeugdliteratuur
en meerdere Gouden Griffels in
de wacht sleepte, heeft de afge
lopen zes jaar geen letter op pa
pier gezet. „Ik wilde even wat
anders doen. Maar vanaf nu ga
ik gewoon weer door met
schrijven."
Zijn nieuwe boek is bestemd
voor kinderen van tien jaar of
ouder, maar daar trekken vol
wassenen zich niks van aan.
Een jonge vrouw wier dochter
tje nog in de kinderwagen ligt,
wil het toch graag hebben.
„Voor Sterre, schrijft u dat er
maar in", zegt ze.
Een 65-plusser wil het boek
graag kopen voor rijn vrouw.
„Voor mijn lieve vrouw, Femke.
Wilt u dat erin schrijven?" Kuij
er aarzelt. „Ja, maar mijn eigen
vrouw heet helemaal geen Fe
mke! Dat is misschien een beet
je raar." De man houdt aan,
maakt tussendoor een foto van
de schrijver en Kuijer doet wat
hij vraagt. „De klant is koning",
glimlacht hij als de man weg is.
Een oudere vrouw: „Oh, wat
enig. Ik heb alles, vanaf uw eer
ste boek voorgelezen in de klas.
En ik vond het net zo leuk als
de kinderen! Dat vond ik echt
een eye-opener." Er komen ook
ouders wier kinderen naar het
meisje Madelief zijn vernoemd,
een van de romanheldinnen
van Kuijer. De kinderboeken
schrijver drentelt onrustig heen
en weer als het even rustig is
aan rijn tafel. Klokslag vier uur
neemt hij afscheid. Duidelijk
opgelucht. Schrijven is hem lie
ver dan signeren.
d wacht geduldig tot hij een handtekeking krijgt van kinderboe-
chrijver Guus Kuijer. foto henk bouwman
theater recensie
aad van der ven
Vooretelling: 'Writing to Venneer' van Louis An
dnessen (muziek) en Peter Greenaway (libretto)
door De Nederlandse Opera. Muzikale leiding:
Reinbert de Leeuw. Vocaal ensemble, Kinderkoor
Muziekschool Waterland, Asko Ensemble en
Schönberg Ensemble. Gezien: gisteravond. Mu
ziektheater. Amsterdam. Nog te zien aldaar 4. 7.
9,12 december, 13.16.18,21,23 en 25 januari.
Een opera waarin schilderkunst, ge
schiedenis, theater, film en muziek bij
elkaar komen. Wagners 'Gesamtkunst'
is kinderspel vergeleken met 'Writing
to Vermeer', de nieuwe creatie van
Peter Greenaway en Louis Andriessen.
Vijf jaar geleden stond iedereen paf
van 'Rosa', de eerste opera waarin
beiden samenwerkten. Maar wat gis
teravond in het Muziektheater ge
beurde stijgt daar als idee en als reali
satie ver bovenuit. Terwijl Greenaway
aanvankelijk toch zijn twijfels had
over de opzet. Want hij dacht aan een
kameropera. Hij wilde voor de Neder
landse Opera een sereen stuk maken,
even introvert als de doeken van de
schilder uit Delft. Drie vrouwen, die
brieven lezen, gericht aan Johannes
Vermeer. Meer niet. Elk spektakel
diende vermeden te worden.
Louis Andriessen haalde hem over
er toch een meer dramatisch stuk van
te maken door Vermeers huiselijke
idylles te laten contrasteren met de
boze wereld daarbuiten. Met als aan
knopingspunt het 'rampjaar' 1672,
toen de broeders De Witt werden ver
moord en de dijken werden doorge
stoken om de oprukkende Fransen te
gen te houden. Zo worden de recht
streeks aan Vermeers schilderijen ont
leende intieme taferelen op onver
wachte momenten doorsneden door
speciaal hiervoor vervaardigde film
fragmenten die chaos en strijd laten
zien.
Daarbij speelt het water een domi
nerende rol. Steeds is er dat water, om
het toneel heen en aan het einde wer
kelijk in een gigantische stroom neer
dalend. Dat alles oogt zeer spectacu
lair. Maar het opmerkelijke is, dat on
danks al die meesterlijk toegepaste
technische middelen in het Muziek
theater toch het uitgangspunt intact is
gebleven: een serene opera in over
eenstemming met de kunst van Ver
meer. Eigenlijk vertelt de schilder zelf
het verhaal. Delen van rijn doeken
worden geprojecteerd en de picturale
werking daarvan zet zich voort op het
toneel, waarop zich personages be
vinden, die de kleding dragen die we
op die schilderijen zien. Prachtige kle
ding, waarbij dat wonderlijke geel en
blauw van Vermeer het meest opvalt.
Een echt verhaal is er niet. En de
schilder zelf is er evenmin bij. Hij be
vindt zich in Den Haag. Zijn vrouw,
rijn schoonmoeder en Saskia, één van
rijn modellen, sclirijven hem brieven,
waarin ze over huiselijke ditjes en dat
jes praten en laten blijken dat ze hem
missen. Het zijn gefingeerde brieven,
geschreven door Greenaway. In sa
menhang daarmee worden kleine epi
sodes uit dat huiselijke leven nage
speeld. En daar doorheen snijden
soms die beelden van buiten, die ge
paard gaan met elektronische klan
ken, waarvoor Louis Andriessen de
hulp inriep van Michel van der Aa.
Andriessens eigen muziek, door
Reinbert de Leeuw met al rijn overtui
gingskracht gedirigeerd, bezit een ze
ker voor deze componist opmerkelijke
mildheid. Dat komt niet alleen door
dat de strijkers deze keer bij hem do
mineren, maar ook door de geleide
lijkheid van de vloeiende lijnen, waar
bij de bekende keiharde Andriessen-
slagakkoorden vrijwel ontbreken. Bij
alle ernst duikt af en toe wel een grap
je op, zoals het plotselinge gebruik
van castagnetten wanneer over
'Spaanse drop' wordt gesproken.
Er zijn enkele fascinerende episo
des, zoals de geleidelijke vervorming
van de parmantige, strijdbare Franse
barokmuziek wanneer we het Franse
leger zien marcheren. Toch is iets van
de vitaliteit van deze componist in de
ze opera achterwege gebleven. En de
pogingen tot lyriek, al zingen Susan
Narucki, Susan Bickley en Barbara
Hannigan nog zo fraai, maken vaak
een wat gekunstelde indruk. Evenals
trouwens de citaatjes uit muziek van
Sweelinck. Zoals ook de emotietjes op
het toneel een wat gemaniëreerde in
druk maken. Maar zo is nu eenmaal
de stijl van Greenaway.
Wie daar niet tegen kan moet deze
productie mijden. Dat hadden dus de
bezoekers moeten doen, die gister
avond boe riepen. Wat hadden rij ver
wacht? 'La Bohème'? Greenaway en
Andriessen hebben gegeven wat we
van dit tweetal mochten verwachten.
En meer dan dat. Als schouwspel is
dit in elk geval een wonderbaarlijke,
zinsbegoochelende productie, mede
door de combinatie van diverse, vaak
simultaan gebruikte projectiescher
men. En de manier waarop beeldcita
ten van Vermeer, film en theater in el
kaar vloeien, of contrasteren, of elkaar
versterken, is in de geschiedenis van
de visuele kunsten zonder weerga.
Dansproductie 'Burn The Floor' in A hoyRotterdam
rotterdam
louis du moulin
Ook in de showbiz kan het gro
te geluk nog steeds uit een on
vermoede hoek komen. Denk
aan de nooit voor mogelijk ge
houden opmars van 'River-
dance' naar aanleiding van een
pauzenummer tijdens het Eu
rovisie Songfestival in Dublin.
En zie nu ook het plotse succes
van een ander adembenemend
dansspektakel, Burn The
Floor', waaraan Sir Elton John
als katalysator rijn naam heeft
verbonden. Het exclusieve par
tijtje ter gelegenheid van z'n
vijftigste verjaardag blijkt na
melijk de basis te hebben ge
legd voor de zwierige muzikale
productie die volgende week
woensdag Ahoy' zal transfor
meren in een sjieke mega-ball-
room.
'Bum The Floor' plaatsen in
het verlengde van voornoemd
Iers succesverhaal is niet zo
verwonderlijk. Want hoewel de
beide dansstijlen sterk verschil
len, de enorme bliksempopula-
riteit van de geactualiseerde
Keltische folklore heeft er wel
voor gezorgd dat de bovenka
mers van sommige producen
ten weer eens wagenwijd wer
den geopend. Als een in princi
pe belegen cultuurbrok als 'Ri-
verdance' zo kan worden opge
pept tot de meest gewilde nieu
we vorm van amusement, dan
moeten er nog meer van derge
lijke 'herontdekkingen' moge
lijk rijn, werd er vooral in West
Énd, Las Vegas en op Broadway
gepiekerd.
Maar de hoed waar het verse
pretkonijn uit werd getoverd
stond in Sydney. Concertpro
motor Harley Medcalf volgde
daar z'n intuïtie en ging aan de
slag met het onvergetelijke kos-
tuumfeest vol balhoorn-stunt
werk dat hij als prominente gast
van Elton John had bijge
woond. „Binnen twiptig minu
ten was het voor mij duidelijk
dat we hier iets ondergingen
waar de wereld op zat te wach
ten. De rest van de avond had
iedereen er de mond vol van,
wat natuurlijk veel zegt in zo'n
gezelschap met uitsluitend zeer
verwende lieden", aldus de
promotor, in eigen land een
amusements-tycoon van het
kaliber Joop van den Ende.
Ofschoon beseffend ander
maal goud in z'n handen te
hebben, ging Medcalf toch niet
over een nacht ijs. Allereerst
zocht hij de juiste art directors
om de basisformule verder uit
te werken: Peggy Spencer, in
Groot-Brittannië algemeen be
kend als 'the matriarch of ball
room dancing', vijfvoudig we
reldkampioene Lindsey Hillier-
Tate en regisseur Anthony van
Laast, die zowel in Las Vegas als
bij The Royal Shakespeare
Company als voor 'Holiday on
Ice' tal van choreografische
hoogstandjes vorm gaf. Met
hen zette Medcalf een maan
denlange speurtocht in naar 22
ballroom dance-couples, die in
staat zouden zijn om een ka
merbreed scala aan genres soe
peitjes op de vloer neer te zet
ten.
Bonden eisen overleg over reorganisatie
De vakbonden FNV KIEM en NTB dreigen met acties bij
de Hoofdstad Operette. Ze willen voor half december
met directie, bestuur en het ministerie van OCW 'zonder
voorwaarden vooraf overleg voeren over de aangekon
digde reorganisatie.
en de NTB overleg met hun le
den. De bereidheid om actie te
voeren is groot, aldus de bon
den. Volgens de organisaties is
het personeel verbijsterd dat de
leiding dreigt mensen op straat
te zetten die soms langer dan
20 jaar voor de operette hebben
gewerkt.
Het personeel heeft verder
geëist dat het voor komend
weekeinde een uitnodiging
krijgt voor een overleg met de
directie. De eis is mede gedaan
in het kader van de Wet Mel
ding Collectief Ontslag.
Bij acties denken de bonden
aan werkonderbrekingen en
stakingen. „Maar daar is het nu
nog te vroeg voor", aldus S,
Custers van FNV KIEM.
De operette, die met ernstige fi
nanciële problemen kampt, wil
23 van de 62 formatieplaatsen
schrappen. Ontslagen rijn
daarbij onontkoombaar. De
operette wil vaste medewerkers
van koor, ballet en de solisten
ontslaan om vervolgens per
productie mensen in te huren.
De bonden zijn naar eigen zeg
gen 'mordicus tegen' deze
doorstart.
Staatssecretaris Van der Ploeg
(cultuur) heeft dinsdag nog per
brief laten weten dat hij geen
extra geld beschikbaar stelt
voor de afvloeiingskosten.
Maandag voerden FNV KIEM
theater recensie
wunand zeilstra
Vooretelling: 'Bloed en Bier', cabaret-
programma van en door De Bloeiende
Maagden. Spel: Ingnd Wender en
Minou Bosma. Gezien: 1/12, schouw
burg Leiden.
Ballroom-stuntwerk in de adembenemende dansproductie 'Bum The Floor*.
Als er 'girlpower' in het caba
ret bestaat, dan zijn De Bloei
ende Maagden de verpersoon
lijking daarvan. Ze razen som
tijds over het podium - al dan
niet met veel of weinig kleren
aan - en stralen een enorme
energie uit. De voorstelling
'Bloed en Bier' eindigt in een
ware apotheose van een ar
Verder uitgaande van een
flinke schaalvergroting tot het
formaat Ahoy' werd voor het
decontontwerp een beroep ge
daan op Mark Fisher, vermaard
om de fantasierijke aankleding
van de shows van Janet Jack
son, The Rolling Stones, Pink
Floyd en U2. En kwam Medcalf
voor het 'lichtbad' uit bij Pa
trick Woodroffe, die ook alle
groten uit het entertainment
van dienst was en zich recente
lijk onderscheidde met de 'Lord
Of The Dance'-spektakels van
Michael Flatley.
Wat het 'Burn The Floor'-
team vooral van deze Heren
danser afkeek was de toevoe
ging van een flinke dosis seks
aan de traditionele beginselen.
Ballroom dancing mag dan in
heel het voormalige Britse we
reldrijk veel populairder zijn ge
bleven dan elders, er hing wel
een oubollig imago omheen.
Alleen in Australië was dat wat
minder door het grote succes
van de 'eigen' film 'Strictly Ball
room', waarin het er geregeld
'heter' aan toe gaat dan het
beeld van het stijldansen van
oudsher oproept.
„We hebben gezocht naar het
beste uit meerdere werelden,"
verantwoordt Medcalf z'n
'Brandende Vloer'-concept.
„Vertrekpunten zijn de klassie
ke dansen als de cha cha cha,
de tango, de wals, de flamenco
en de jive geweest, maar die
hebben we vertaald naar de
sfeer van een flitsend muziek
spektakel. Vooral met de Latiri-
onderdelen sluiten we nu na
tuurlijk mooi aan bij de trend
die Ricky Martin, Enrique Igle-
sias en Jennifer Lopez hebben
gepropageerd. Sexy, atletisch,
snel, maar toch ook volgens de
regelen der danskunst, dat is de
Ballroom Blitzkrieg waar wij
voorlopig het patent op heb
ben."
Hoe groot zijn vertrouwen in
het wereldwijde veroverings
plan met 'Burn The Floor' is
mag wel blijken uit de totale in
vestering van een slordige
twaalf miljoen gulden. Middels
minimaal 250 voorstellingen,
lopende tot eind volgend jaar,
moet dat kapitaal worden te
rugverdiend. „Lukt dat niet di
rect, wat kan omdat we hier te
maken hebben met een nieuw
fenomeen, dan komt dat later
vast wel. Want 'Burn The Floor'
is puur 21ste-eeuws topamuse-
ment, dat iedereen die ermee in
aanraking komt alleen maar
kan betoveren."
Burn The Floor*, 8 dec in
Ahoy* Rotterdam.
inetierig playbackfestival op
de camping dat bijna letterlijk
in het noodweer ten gronde
gaat. Tientallen keren, mis
schien zelfs nog wel vaker,
kleden Ingrid Wender en
Minou Bosma zich om. Ze
spelen een pa en ma, hun jon
ge dochter en twee jeugdige
vriendjes.
Aanvankelijk dreigt het pro
gramma een tamelijk door
zichtige parodie te worden:
Nederlanders op de camping
in Frankrijk. Er is een huis
moeder die nu eindelijk eens
wat rust kan nemen en een
horkerige pa die op rijn wen
ken bediend wenst te worden
en vloekt en tiert als hem iets
niet zint Maar na ongeveer
een kwartier is duidelijk dat de
aspiraties gelukkig hoger lig
gen.
Binnen een los-vaste ver
haallijn zien we de uitgebluste
relatie van pa en ma. de stoere
vriendjes-relatie die blood i
brothers proberen te rijn en
de schuchtere relatieperikelen I
van twee pubers. In hoog tem
po loopt dat alles in elkaar
over. Zo krijgen de tamelijk j
vlakke typetjes meer reliëf, j
Opvallend is daarbij dat de
voorstelling soms bijna stil
valt zonder saai te worden, j
Ook in de verstilde scènes
waarin de broze kanten van
hun typetjes worden getoond,
weten zij de spanning vast te
houden. Op een aardige ma- j
nier ontkomen ze steeds weer j
aan het (eigenlijk volop aan-
werige) risico te blijven steken
op het niveau van de cliché- j
matige figuurtjes.
Als ze eenmaal een bierblik- i
jesspuitgevecht aangaan en
het noodweer op de camping
uitbeelden, steken ze het
voormalige wildebrasduo
Waardenberg De Jong qua j
fysiek theater naar de kroon, j
Maar ze hebben vooral hun
eigen vorm gevonden die nog
altijd in het verlengde ligt van
hun opmerkelijke optreden
tijdens het Leids Cabaretfesti- j
val van 1995. Toen vormden j
ze nog een trio, inmiddels is er i
een duo overgebleven. Als ze
nou maar niet zwichten voor
de verleiding om een volgende j
keer nog wilder en uitbundi-
ger tekeer te gaan. Dat lijkt na
melijk een doodlopende weg. J
En ze hebben waarschijnlijk j
genoeg andere ideeën.
dans recensie
maarten baanders
telling 'Heartgrenade' door Voortman/De
Gezien gisteravond, LAKtheater Léden.
Aldaar nog te zien: 2/12.
ep gaat een liefde die inslaat als
bom. Heftig ook is de klap als
n liefde stukloopt. Aan dit soort
una's denk je bij de titel van de
uwsle voorstelling van het cho-
grafenduo Voortman/De Jonge,
eartgrenade": een hart als een
idgranaat. Extreme hartstocht,
lerheid en ontploffingsgevaar,
zit dus met nogal wat verwach
te kijken als de twee dansers en
danseressen vanuit het donker
doemen en ingehouden bewegin-
i opbouwen. Er klinken ademge-
den, die zich mooi vertalen in
golfbewegingen door het lichaam.
In de scène erna komt iets van liefde
tot stand. Na de solo van een danse
res voegt zich een danser bij haar.
Het accent van rijn bewegingen ligt
bij zijn hoofd, dat hij tegen haar
buik wil leggen. De golf die door
haar lichaam gaat, stoot hem uitein
delijk van haar af.
Na dit voorzichtige begin zou de
lading opgevoerd kunnen worden
en zouden er verpletterende con
frontaties kunnen volgen. Dat ge
beurt helaas niet. De groei is er al
gauw uit. De dansers dansen duet
ten, voelen zich eenzaam als ze ver
laten rijn, maken met zijn vieren
speelse figuren rond lichtkringen op
de vloer, maar een drijfveer wordt
niet zichtbaar. De liefde blijft vlak,
het uit elkaar gaan ook. En het lief
desverdriet haalt niemand echt on
deruit. De dans blijft steken in een
onbestemde lieflijkheid, in vlotte ge
baren, alsof de liefde uit maniertjes
bestaat. Zo kabbelt het voort. De
granaat wil maar niet tot ontploffing
komen.
Het is jammer dat deze voorstel
ling niet op gang komt. Er rijn zeker
mooie aanzetten. De eerder ge
noemde golvingen hebben moge
lijkheden in zich die er niet uitko
men. Mooi rijn ook de hoofdbewe
gingen en de kusdans, waarin de
kleine ruimte die tussen de monden
overblijft een fraai en spannend ef
fect heeft.
Ook het duet van de twee mannen
maakt indruk. De ene heeft liefdes
verdriet, de ander voegt zich bij
hem. Om en om danst de één ver
stild terwijl de ander druk rondom
hem beweegt, zoals de wind om je
heen kan spelen zonder dat je je
echt aangeraakt voelt. Maar deze
momenten blijven geïsoleerd en
verdwijnen onder de oppervlakkig
heid.
'Dit getuigt van een gebrek aan visie en durf
den haag anp
De Raad voor Cultuur is verbaasd
en geërgerd over het bestuur van
het Nederlandse Filmmuseum in
Amsterdam, dat niet wil meedoen
aan een Instituut voor Beeldcultuur
in Rotterdam. De raad schreef dat
gisteren in een brief aan staatsscre-
taris Van der Ploeg (cultuur).
„De nieuwe stellingname getuigt
van een gebrek aan visie en durf en
betekent een tournure die ernstig
afbreuk doet aan de oorspronkelij
ke opzet voor een landelijk cen
trum", aldus de raad in een 'onge
vraagd advies'. Zij drukt de staats
secretaris op het hart 'geen twijfel
te laten bestaan over de voortzet
ting van de koers'.
In de ogen van de raad moet dat
leiden tot een Centrum voor Foto,
Film en Mediacultuur in Rotter
dam. De instantie heeft al drie keer
een positief advies uitgebracht over
het beeldinstituut. Daarin moet het
Filmmuseum samenwerken met
vier andere organisaties: het Neder
lands Foto Instituut, het Nationaal
Fotoarchief, het Nationaal Fotores
tauratie Atelier en V2-Organisatie.
„Het zou een gemiste kans rijn als
dit initiatief zou stranden", beëin
digt de raad haar schrijven.
De staatssecretaris heeft gist
met een delegatie uit Rotterdam ge
sproken. In dat gesprek vroegen
wethouder Kombrink (Cultuur) en
burgemeester Opstelten om ruimte
om een alternatief plan zonder het
Filmmuseum te ontwikkelen. Vol
gens een woordvoerster van Kom
brink had Van der Ploeg 'een gewil
lig oor'.
Het overleg dat de bewindsman
vanmiddag met de Tweede Kamer
over het beeldinstituut zou voeren
is een week uitgesteld.
