Sport
j
De kern van
de zaak is
winnen
Randje BUITENSPEL
TERDAG 27 NOVEMBER 1
Henk-Jan Piket terug bij Blitz
Aan talent voor sport heeft het Henk-Jan Piket nooit ontbroken.
De Leidenaar was in zijn jeudjaren een meer dan gemiddelde
voetballer, maar koos tot afgrijzen van zijn vader voor basketbal.
De voormalig international keerde dit seizoen op 34-jarige
leeftijd terug bij zijn eerste club, Blitz. Vanavond speelt de
promotiedivisionist de derby tegen MSV. Henk-Jan Piket over
zijn basketbalcarrière, de strijd met zijn vader en het vaderschap
op afstand. „Als ik Benjamin vier dagen bij me heb gehad, kan ik
er weer anderhalve maand tegenaan."
door GERTJAN VAN GEEN
ffliiki
Jitgerekend nu hij een paar weken vakantie heeft,
leeft het griepvirus toegeslagen. In een lunch-
oom in Leiden zet Piket zich achtereenvolgens
an warme chocolademelk, een colaatje, een spa
ood en een kop thee. Hij voelt zich een beetje,
ammel, maar vertelt uitgebreid over de zaken die
em bezig houden. Sinds de scheiding van zijn
rouw, die hij in Denemarken leerde kennen, ziet
ij zijn zoon een keer in de zes weken. Normaal
esproken gaat hij hem zelf ophalen en brengt hij
iem ook weer terug. Vanwege zijn werk als purser
iij de KLM kost deze regeling niet al te veel geld.
Doordat ik goedkoop kan vliegen, gaat het. Ik
ïoet toch drie tickets betalen. Gelukkig is het
ontact met mijn ex-vrouw goed. Ik heb er in het
egin best veel moeite mee gehad, maar je moet
(rmee leren leven. Ik doe er alles voor om hem zo
(aak mogelijk te zien. Ik neem mijn verantwoorde-
jkheden. Pas als ik het laat versloffen, wordt het
cht pijnlijk."
Vierbander'
'iket houdt van zijn vrijheid en beseft maar al te
oed, dat hij daardoor niet de makkelijkste is om
ïee samen te leven. Door zijn beroep kwam hij
p de meest onmogelijke plaatsen ter wereld. „Ik
leb mensen in India zien poepen op straat. Ik ben
de Taj Mahal - één van de zeven wereldwonde-
n - geweest, terwijl buiten mensen aan lepra lij
den. Dat leert je respect voor het leven op te bren
gen. Dit is mijn leven. De ene dag zit ik in Stock
holm en de andere dag in Madrid. Waar anderen
een tiendaagse vakantie houden in een stad, doe
ik het tien keer één dag."
Inmiddels is hij 'vierbander', purser dus. „Ik ben
de baas", zegt hij lachend. „En dus heb ik geen ge
zeik meer van anderen. De purser is sfeerbepalend
in het vliegtuig. Je werkt in een kleine ruimte dus
je moet goede afspraken maken. Je vliegt toch met
mensen, die niet steward of stewardess zijn ge
worden om koffie te schenken in de lucht. Ieder
een die eraan begint neemt zich voor het een paar
jaar te doen om zo wat van de wereld te kunnen
zien. Maar je kan er ook leuk carrière maken. Ik
ben nu toch een soort manager."
Als zoon van de bij leven in Leiden al bijna le
gendarische Henk Piket was de eerste (en enige)
optie uiteraard voetballen bij LDWS. Maar basket
bal werd steeds populairder in Nederland en toen
er een pleintje kwam bij het ouderlijk huis aan de
Brahmslaan, was hij er niet meer weg te slaan. Op
het moment dat Henk-Jan de kicksen inruilde
voor basketbalschoenen, had hij thuis een hoop
uit te leggen. „Ik moest een keuze maken en dat is
me niet in dank afgenomen. Mijn vader vindt bas
ketbal niets en is ook niet al te vaak komen kijken.
Misschien als ik in de buurt speelde op zaterdag,
maar echt niet op zondagmiddag. Dan ging hij
„Als je tien dagen lang niets anders dan basketbal aan je kop hebt, dan krik je je niveau vanzelf op."
toch echt naar zijn cluppie. Dat mijn vader het er
niet mee eens was, is trouwens wel een stok achter
de deur geweest om echt te willen presteren. Ik
dacht: 'Wacht effe, ik kan hier heel goed in zijn'."
Oefenstage
Piket speelde op z'n zestiende reeds in het eerste
van Blitz en besloot daarop naar BV Leiderdorp te
vertrekken, waar spelers als Marcel Huybens en
Daan van Egmond in de junioren speelden. Later
vertrok hij naar Leiden, dat destijds nog in de ere
divisie uitkwam. Het Amsterdamse Canadians,
DAS Delft en Haarlem volgden. Hij zat redelijk
dicht tegen de Nederlandse top aan en behoorde
tot de selectie van het Nederlands team. Mede
door zijn werk heeft hij nooit alles kunnen geven.
„Vliegen loopt als een rode draad door mijn bas
ketballoopbaan. Op mijn 27ste ben ik met basket
bal gestopt, omdat ik intercontinentaal ging vlie
gen. Dan ben je wel eens tien dagen van huis en
houdt het op. Toen ik als steward alleen binnen
Europa vloog, kon het nog. Maar ik heb me wel
eens afgevraagd wat er zou zijn gebeurd als ik niet
om vijf uur 's ochtends had moeten opstaan om
bijvoorbeeld heen en weer naar Nice te vliegen,
terwijl ik 's avonds weer een wedstrijd moest spe
len. Wat dat betreft heb ik die oefenstage met het
Nederlands team in Amerika altijd als het beste
voorbeeld beschouwd. Als je tien dagen lang niets
anders dan basketbal aan je kop hebt, dan krik je
je niveau vanzelf op. We speelden zes wedstrijden
tegen top universiteiten en verloren zes keer. Wel
had ik het idee dat ik tegen die Amerikaanse
pointguards op kon spelen. In de eredivisie zaten
er wedstrijden bij dat ik in de 30 punten scoorde
en jaarlijks stond ik in de top tien met assists. Ik
had redelijk kunnen presteren, maar ik heb voor
mijn werk gekozen en ik moet dus niet zeuren."
Arrogant
De afgelopen drie jaar speelde hij bij BV Leider
dorp op kern- en rayonniveau. Toen bekend werd
dat hij weer binnen Europa ging vliegen, besloot
Henk-Jan Piket bij BV Leiderdorp te vertrekken
om weer op een hoger niveau te spelen. „Als je
maar zestig procent van de wedstrijden mee kan
doen, moet je niet in de promotiedivisie spelen.
Het is nu al een keer gebeurd dat ik een wedstrijd
moest missen en daar baal ik van." Het niveau kan
hij nog makkelijk aan, ook al slaat hij af en toe een
training over. „Om het simpel te zeggen: ze waren
er wel blij mee dat ik kwam spelen."
FOTO HIELCO KUIPERS
Piket is overtuigd van zijn kunnen. Dat leidt er
regelmatig toe, dat hij als arrogant wordt bestem
peld. Ook wordt hem verweten meer voor zichzelf
dan voor het team te spelen. En eerlijk is eerlijk:
iedereen mag het weten als hij weer eens ruim in
de dubbele cijfers zit. Piket: „Je kan geen goede
sporter zijn als je geen zelfvertrouwen hebt. Vol
gens mij verschilt mijn denkwijze niet van die van
een bankzitter. Iemand die weinig speelminuten
krijgt, is ontevreden. Die vindt van zichzelf dat hij
langer in het veld moet staan, omdat hij daar goed
genoeg voor is. Ik weet dat ik een beetje kan bas
ketballen en dat wil ik best bewijzen. Ik weet ook
wat mijn sterke en minder sterke punten zijn. Ik
kan goed passen, penetreren en schieten en niet
rebounden. Ik ben een scorer en dus moet ik sco
ren, al wil dat niet zeggen dat het alleen om mijn
punten gaat. Mijn team heeft genoeg andere kwa
liteiten om afhankelijk te zijn van mijn scores al
leen. Als ik de keuze heb tussen zelf schieten en
passen zal ik altijd de beste oplossing kiezen. Na
tuurlijk is dat niet altijd de juiste beslissing. Als je
dat denkt, ben je niet goed bezig. Maar de kern
van de zaak is winnen. Ik heb een hekel aan verlie
zen, ook als ik in een discussie zit met mijn vader.
Dat lijkt me een redelijke basis voor een sporter."
MOOIER dan GOUD
thui
Ik heb gekozen voor mijn vrouw. Sport is
hartstikke mooi, maar je privéleven is veel be
langrijker dan alles wat met sport te maken
heeft. Mijn vrouw en mijn kleine jongen zijn
mij meer waard dan alle andere zaken,
lijn vrouw heet Sannah en zij is 28 jaar oud. Ik ken
ir uit de paar denwereld, wij reden bij dezelfde manege
Mplien aan den Rijn. Ik heb haar tien jaar geleden le
ken nen. Ze sprak me direct aan, het was een mooie
uw, ze was heel ontspannen.
'ijf jaar geleden zijn we getrouwd. Op 30 juni 1994. Het
heel warm. We zijn in Alphen op het gemeentehuis en
le kerk getrouwd, en daarna hebben we een feest gehad
bodegraven. Het was een mooie dag.
IIs je ziet wat ze allemaal doet...Ze springt bij op de
'.rderij en ze steunt me ook in mijn sport. We doen alles
nen. Zij gaat ook mee naar schaatswedstrijden. Zelf
ze wel schaatsen, maar niet goed. Na de wedstrijd
ken we elkaar altijd even op.
ga ook wel met haar mee naar dressuurwedstrijden,
aag 11elp haar dan met het opzadelen van de paarden en het
en uitladen en alles wat er verder bij komt, zoals het
vlezen van de dressuurproeven. In de zomer wil ik zelf
nog wel eens op een paard stappen.
'ij is ook wel rustig, wat dat betreft lijken we wel op el-
Maar zij is wel iets eerder gestresst dan ik.
)p 28 mei hebben we een zoon gekregen,
Dit is toch echt het belangrijkste in het
f: JANET VAN DIJK»
HIELCO KUIPERS
Henk Angenent werd dertig jaar geleden geboren in
YVoubrugge, op de boerderij waar hij nu woont met
7 Sannah en Boyd. Angenent won in 1997 de
Elfstedentocht. De schaatser maakt tien jaar deel uit
het marathonpeloton, dat vanavond een wedstrijd
in Amsterdam rijdt. Vorig jaar won Angenent het
algemeen klassement. Zijn doel is om Nederlands
kampioen te worden op natuurijs of kunstijs. Vorig
jaar eindigde hij op deze kampioenschappen op de
veede plaats, beide keren achter Leiderdorper Ruud
Borst.
Op een vrijdagavond belde ik
mijn aanvoerder. Ik kreeg
zijn vrouw Annet aan de lijn.
Rob, haar man, was net bezig
hun oudste zoon Tim onder de
wol te stoppen. Het had heel
wat voeten in aarde gehad om
de zevenjarige bedwaarts te krij
gen. Tim had herhaaldelijk ge
klaagd dat zijn buik vol kriebels
zat.
'Wat is er loos?', informeerde ik,
'is de kleine man een beetje
ziek?' 'Nee hoor', verzekerde zijn
moeder, 'Hij is alleen te opge
wonden om te kunnen slapen.
Morgen wordt het een spannen
de dbg voor hem.
Tim voetbalt net als zijn vader
bij RCL en zijn elftal, de F5,
staat bovenaan. De volgende
ochtend stond de belangrijke
uitivedstrijd tegen UDO uit
Oegstgeest op het programma.
En 's middags zou Tim pupil
van de week zijn bij RCL 1. Tja,
zie dan als voetbaldiertje de
slaap maar eens te vatten.
Ik stelde voor om Tim met zijn
voetbalshirt onder het kussen in
te stoppen. Dat hielp. De woel-
muis viel met een gerust hart in
slaap, in de vaste overhdging
dat hij UDO én de mannen van
RCL 1 wel eens een poepie zou
laten ruiken. De volgende och
tend verpletterde RCL F5 con
current UDO met 8-1 en uiter
aard nam Tim een van de doel
punten voor zijn rekening.
Daarna werd het pas echt een
spannende dag. Tim heeft mij er
naderhand met rode konen van
opwinding verslag van gedaan.
Dit is zo'n beetje zijn verhaal.
'Eerst moest ik in de bestuurska
mer komen en mijn gewone kle
ren uitdoen. Ik kreeg nieuwe
voetbalkleren en een trainings
pak. Toen ging ik met Jan Rot
mensen naar de scheidsrechter
om hem een handje te geven. Ik
vond het helemaal niet eng,
want ik ken meneer Rotmensen.
Hij is de oom van mijn tante.
Toen ging ik met de spelers van
het eerste heen en weer rennen
over het veld. Dertig keer of zo.
Ik begon erg te zweten en ik
werd heel moe. Daarom heb ik
tien keer niet meegehold. Daar-
Ik was liever
een bakje patat
in de kantine
gaan halen
naging ik met de spelers die re
serve waren de bal overschieten.
Dat was leuk. Mijn naam werd
omgeroepen en ik mocht mee
luisteren toen de echte scheids
rechter iets ging uitleggen aan
de scheidsrechters die een vlag
getje hadden. Ik snapte het niet
zo goed, maar toen ze kop of
munt gingen doen, begreep ik
het wel.
Toen de wedstrijd begon, moest
ik met de spelers die reserve wa
ren in zo'n hut naast het veld
gaan zitten. Dat was niet zo
leuk, want ik kon alleen maar
naar het voetballen kijken. Ik
was liever een bakje patat in de
kantine gaan halen. Op het
laatst werd het wel leuk. RCL
had al drie goals gemaakt, maar
de scheidsrechter telde ze niet.
In de allerlaatste minuut maak
te het eerste weer een goal en in
de blessuretijd nog één. Die telde
de scheidsrechter wel. Bij ons in
die hut werden ze echt helemaal
gek. Ze renden allemaal het veld
in. Ik? Mwah, ik werd maar een
heel klein beetje gek.
En toen? Toen moest ik me weer
uitkleden. Die voetbalkleren
wilden ze terughebben, maar
dat vond ik niet erg. want ze
waren toch veel te groot. Ze
moesten de mouwen wel vijftien
keer oprollen. In een kamer met
allemaal vrouwen zijn we toen
broodjes gaan eten en ik kreeg
ook nog een vaantje met een
speld en een bal met alle hand
tekeningen van het eerste. In de
kantine mocht ik nog een keer
aan het rad van avontuur
draaien en van Charly en Leo,
die bij mijn vader in het elftal
zitten, kreeg ik vijf gulden. Toen
werd het opeens weer een gewo
ne zaterdag.
's Nachts bleef het spannende
avontuur door Tims hoofd spo
ken.
'Tuurlijk' had hij over voetbal
len gedroomd. 'Maar het was
een beetje enge droom. Ik moest
meedoen met het eerste en op
eens had ik een gebroken been.
Ik werd wakker, het was donker,
ik kon niets zien. Heel voorzich
tig ging i^ over mijn been wrij
ven en toen dacht ik: er is hele
maal niets aan de hand joh. l-Iet
was maar een droom.
Nu hij pupil van de week bij
RCL is geweest, wil Tim hoger
op. Rob, zijn vader, is aanhan
ger van Ajax en heeft hem ver
teld dat Patrick Kluivert vroeger
pupil van de week bij Ajax is ge
weest. Daar bestaat een prachti
ge foto van. De kleine Kluivert
poseert stralend van trots naast
de grote Frank Rijkaard, zijn la
tere ploeggenoot. Tim vond het
een mooi verhaal van zijn vader
en het heeft hem aan het den
ken gezet. Wie pupil van de
week bij Ajax is geweest, kan
dus Patrick Kluivert worden.
Daarom wil Tim nu pupil van
de week bij Ajax worden. Zijn
ouders hebben hem nog niet
verteld dat je daarvoor lid van
Ajax moet zijn. En dat kun je al
leen maar worden als je met
RCL F5 niet één, maar acht keer
tegen UDO scoort. Zijn ouders
laten Tim voorlopig lekker dro
men. Met zijn shirt onder het
kussen.
JAAP VISSER
