Een meneer die altijd heer is
tv
weer
Prikkel voor de arts
Belgische kroonprins Filip
verloofd met zijn Mathilde
47
MAANDAG 15 NOVEMBER 1999
C 0
E N T A A R
Hoe houden we de uitgaven voor medicijnen in de hand? Een paar
weken geleden kwam een commissie met zwaargewichten onder
leiding van oud-minister De Vries met een opmerkelijk voorstel:
laat de zorgverzekeraars direct onderhandelen met de fabrikanten
en vervolgens een medicijnpakket samenstellen. Om hun pillen
kwijt te raken, zullen de fabrikanten genoegen moeten nemen met
lagere prijzen. Bovendien komt op die manier een einde aan het
verwerpelijke systeem van bonussen, kortingen en andere vormen
van omkoping waarmee de pillenindustrie zich verzekert van klan
dizie. Artsen mogen alleen nog andere, in de regel duurdere mid
delen voorschrijven als ze daarvoor deugdelijke argumenten heb
ben.
Minister Borst voelt er wel voor, maar onder andere PvdA'er Oud-
kerk is er fel op tegen. Het belangrijkste argument van de tegen
standers: niet de verzekeraars, maar de artsen moeten beslissen
welk medicijn iemand moet krijgen bij een bepaalde kwaal. Des te
merkwaardiger doet het daarom aan dat Oudkerk vandaag met
een voorstel komt waarin hij zelf de vrijheid van artsen aan ban
den legt. Er zijn verschillen met het voorstel van De Vries. Niet de
verzekeraars, maar de artsen en apothekers moeten volgens Oud-
kerk een lijst maken met voorkeursmedicijnen. Schrijft een arts
echter te vaak een duurder middel voor, dan wordt hij gekort op
zijn inkomen.
Zo predikt Oudkerk wat hij juist zo verfoeit: het risico dat niet me
dische, maar financiële overwegingen de doorslag geven bij het
voorschrijven van bepaalde medicijnen. Alleen zijn het bij hem
niet de financiële belangen van de verzekeraars die in het geding
zijn, maar die van de individuele artsen. In het plan De Vries kun
nen artsen, mits ze hun keuze goed motiveren, een duurder mid
del voorschrijven zonder dat ze daar zelf enig nadeel van onder
vinden. In het plan-Oudkerk zullen artsen zich twee keer beden
ken voordat ze een dief van de eigen portemonnee worden.
Wellicht bespaart het plan van Oudkerk meer dan dat van De
Vries. Maar de vraag is of het belang van de patiënt - het voor hem
of haar beste medicijn - daarbij niet nog sterker in de verdrukking
komt.
Mathilde en Filip: hoe enig
Het nut van koningshuizen ligt volgens mij daarin dat zij onze be
hoefte aan sprookjes-achtige taferelen nog enigszins bevredigen.
Dat is het eeuwige kind in ons. Vandaar dat ik zaterdag bijna twee
uur gretig gekeken heb naar het verlovingsfeest van de Belgische
kroonprins Filip en Mathilde d'Udekem d'Acoz. Van die heerlijke
naam van de jonkvrouw alleen al wordt het zondag in het hart.
De Vlaamse tv mocht gewoon de wintertuin van het kasteel van La
ken in om het feestgedruis aan ons door te geven. Onder Boudewijn
en Fabiola was dat stellig niet gebeurd, zo verzekerde een der ver
slaggevers ons. Dat leek me ook een wat benauwend-rooms en
zwaarmoedig stel dat sowieso weinig in feesten zag. Koning Albert,
joviaal en bourgondisch' genoemd, is van een ander slag.
Filip geldt niet als een hoogvlieger, maar als je als prins kans ziet je
verkering een paar jaar lang voor pers en publiek verborgen te hou
den dan ben je toch wel een linke Michiel. En wat voor verkering!
Oejoejoe. Mathilde liep de hele avond even stralend als beschaafd
reclame voor vrouwelijke charme en elegantie. 'Een natuurtalent in
hartelijkheid' noemde de Vlaamse tv haar. Niets te veel gezegd. (Dat
de scouting van de Oranjes deze dame nooit heeft ontdekt, denk je
dan). Hopelijk ziet Mathilde bij alle charme toch kans Flupke (zoals
de Vlamingen hem noemen) in de toekomst een aantal keren het
bloed onder de nagels vandaan te halen, zodat zijn geldat enige
passie gaat vertonen.
Het feest zelf werd door iemand die het kon weten als 'progressief
gekenmerkt. 'Een tof feest' noemde de Belgische premier het zelfs.
Dat zal dan wel voor dit niveau gelden, want iets opvallends ge
beurde er niet. Nadat Filip en Mathilde licht-slijperig hadden ge
danst zette het 1000-koppige gezelschap de tanden in een koud buf
fet, waarbij Adamo, Raymond van 't Groenewoud, Wil Tura en
Toots Tielemans voorde muzikale omlijsting zorgden. Dat was het
wel zo ongeveer.
In de studio legde een mevrouw die veel weg had van een strenge
hoofdverpleegster het een ander uit over de etiquette bij een gelegen
heid als deze. Ongepast zou het volgens de Belgische Amy Gros
kamp-ten Have zijn het paar op deze avond bloemen of geschenken
te overhandigen. Wel mocht een gift, ongeveer ter waarde van het
genoten menu (omgerekend zo'n 150 tot 200 gidden) worden gestort
in een fonds dat Filip en Mathilde hadden aangegeven. En na af
loop eigenhandig een kaartje schrijven om het paar te laten weten
dat je van het feest hebt genoten. Het is maar dat u het weet.
Lezers zullen het mij, vrees ik, euvel duiden dat ik in deze kolom
niets heb geschreven over de leuke, mooie en interessante program
ma's die de NCRV ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan dit
weekeinde uitzond. Voor de reden daarvan verwijs ik naar de eerste
regels van dit stukje.
Nachtelijke minima iets omhoog
In grote delen van de Verenigde
Staten is er nog steeds sprake van
een late 'Indian Summer'. Afge
lopen zaterdag sneuvelden maar
liefst 120 datumrecords. Zo werd
in Phoenix, Arizona een topper
van 32,8 graden gemeten. In Eu
ropa zijn de temperaturen meer
in lijn met de tijd van het jaar. In
het noorden van Rusland werd
vanochtend meer dan 25 graden
vorst geregistreerd en in Scandi
navië mat het Finse Kevo -17
graad. Het is Siberisch koud in Si
berië met een minimumtempera
tuur van -50,5 graad in Vercho-
jansk.
Bij ons is het na een zachte eer
ste helft van de maand nu ook vrij
koud geworden en dat blijft voor
lopig zo al gaan de nachtelijke
minima de komende dagen weer
omhoog. Dat komt omdat er meer
wind en bewolking binnendrijven
waardoor het nachtelijk warmte
verlies wordt getemperd. Bewol
king, wind en ook neerslag heb
ben te maken met storingen die
vanuit het noorden en noordwes
ten van Europa zuidwaarts koer
sen en uiteindelijk boven het
midden van Europa arriveren. Ze
koelen de bovenlucht zo sterk af
dat het uiteindelijk ook kan gaan
sneeuwen: met name in Midden
Europa.
De komende nacht vriest het in
onze regio licht. De minima
schommelen rond -1 graad. In
het zuidoosten van het land kan
het wel -7 graden worden. Mor
gen is er meer bewolking maar tot
de avond blijft het droog. De tem
peratuur stijgt tot maximaal 4-5
graden (vlak aan zee iets hoger)
en er waait een zwakke tot matige
zuid tot zuidwestenwind.
Zowel zaterdagochtend als van
ochtend heeft het licht gevro
ren. De minima in onze regio
waren: Valkenburg
3,5/—1,3 graden, Bloemen-
daal —0,7/—2,3 en Schip
hol 1,8/—0,4 graden.
Zaterdag overdag drong
minder koude lucht tot
onze streken door.
Dat ging gepaard met
bewolking en motre
gen. In Bloemendaal
werd het ruim 10 gra
den. Gisteren bleef het
tot in de middag be
wolkt met soms nog wat
(mot)regen. Daarna klaar
de het geleidelijk op. De
maximumtemperaturen
waren nog iets hoger
dan zaterdag. Bloemen
daal registreerde 11,2
en Schiphol 10,5 gra
den.
Santpoorter Westerdijk aanvaardt voorzitterschap dassenclub
Blijmoedig heeft ir. E.P. Westerdijk te Santpoort-Noord zich onlangs laten strikken voor het voor
zitterschap van de Dutch Association of International Tie Collectors. Ultieme liefde voor de strop
das, het laat zich raden, drijft hem. Op 20 november wordt hij tijdens een ruilbeurs in Arnhem offi
cieel geïnstalleerd als de voorman van bijna 200 meneren, die vrijwel altijd heer willen zijn.
Om voor eens en voor altijd de
verenigingsetiquette van de
Dutch Association of Internatio
nal Tie Collectors te duiden: de
leden verzamelen uitdrukkelijk
geen stropdassen die in de win
kel te koop zijn. De ware collec
tioneur stelt uitsluitend prijs op
krijgertjes. Ir. Westerdijk heeft
er onderhand een kleine 7000
in de kast hangen. Gerubri
ceerd naar onderneming, in
stelling, bedrijfstak of wat voor
categorie dan ook. En ook geca
talogiseerd. Al z'n stropdassen
zijn in kaart gebracht, per ru
briek gebundeld in aparte ord
ners, getekend en wel naar al
dan niet veelkleurig design. In
geval hem door de een andere
verzamelaar een das als ruilob
ject wordt aangeboden, volstaat
één oogopslag om gewaar te
worden of het desbetreffende
relatiegeschenk reeds in de col
lectie is ondergebracht.
In principe heeft Westerdijk ze
allemaal een keer gedragen,
ook die ene zwarte stropdas
van een Zweedse conservenfa-
briek. ,,D'r staan radijsjes op af
gebeeld, worteltjes en sperzie
boontjes, alles in kleur tegen
die zwarte achtergrond. Echt
niet om te aan te zien, maar ik
heb 'm wel een dag om de nek
gehad."
Maar Westerdijk ziet wel het
mooie aan het foeilelijke lapje
stof af; in Zweden houden de
bedrijven ten minste nog de
cultuur van geven en nemen in
stand. Nee, dan Duitsland, daar
heerst eenvoudig stropdasanal-
fabetisme. „Ooit was ik daar op
bezoek bij een firma. Zei met
een: 'Ik zou best een stropdas
van jullie willen hebben'. Ik
werd met grote, vragende ogen
aangekeken. Later kreeg ik er
een toegestuurd. Ze waren spe
ciaal voor mij naar de winkel
gegaan. Dat was dus niet de be
doeling."
Een beleefd doch dringend ver
zoek van zijn kant: richt de aan
dacht niet uitsluitend op de
nieuwe voorzitter, maar vooral
op de club. Want het is hoog
tijd voor nieuw bloed. Met alle
respect voor zijn voorganger
Wessels, maar die was meer
dan hij geporteerd voor low
profile van de dassenclub.
Daardoor dreigde naar het ge
voel van ir. Evert P. Westerdijk
Ir. Evert P. Westerdijk: „Onder de rond tweehonderd leden die we hebben, stikt het van de Fokker-dassen. Ik
zeg wel eens: de uitgifte van al die bedrijfsdassen moet die onderneming zo veel geld hebben gekost, dat
Fokker er failliet aan is gegaan." foto united photos de boer Cynthia van dijke
een soort stropdasseninteelt te
ontstaan. „Onder de rond twee
honderd leden die we hebben,
stikt het van de Fokker-dassen.
Allemaal dubbel of weet niet
hoeveel dubbel. Ik zeg wel eens:
de uitgifte van al die bedrijfs
dassen moet die onderneming
zo veel geld hebben gekost, dat
Fokker er failliet aan is gegaan."
Hij is ervan overtuigd dat vele
dassenverzamelaars geen lid
zijn, omdat ze gewoon niet we
ten van het bestaan van de
Dutch Association of Interna
tional Tie Collectors. Daar is hij
laatst tijdens een vakantie in
Schotland nog achter gekomen.
De man die per 20 november
tijdens een ruilbeurs in Arnhem
meneer de voorzitter hoopt te
worden, betrad aan de overkant
van de Noordzee een charitys-
hop, beheerd door zijn pen
sionhoudster. „Die winkel hing
vol stropdassen. Ik vroeg haar
hoe of wat. Bleek dat haar vader
die stropdassen verzamelde. En
her dad had weer een vriend in
Heemskerk, die naar zij vertelde
dezelfde hobby had. Zo zie je
maar weer hoe klein onze we
reld is. Om een lang verhaal
kort te houden: ik heb met die
man in Heemskerk contact op
genomen. Had dus nooit van
onze club gehoord! Voor mij
een signaal dat wij best wat
meer bekendheid mogen krij
gen."
Hij was iets hoogs bij Hoog
ovens; de laatste jaren van zijn
arbeidzame leven directeur van
één van de dochteronderne
mingen van het staalbedrijf. En
uit dien hoofde kreeg Wester
dijk van relaties wel eens een
stropdas met het logo van een
of ander bedrijf toegestopt.
„Begin jaren tachtig had ik in
eens honderd in huis. Ik dacht
opeens: 'Krijg nou wat, heb ik
er zo veel?'."
Het zal in 1983 zijn geweest dat
Westerdijk werd getroffen door
een artikel in een krant over de
oprichting van een dassenclub.
Een of andere Groninger zat
daar achter, maar telefonische
navraag bij diens moeder leer
de Westerdijk dat zoonlief al uit
het bestuur was getreden nog
voordat hij er goed en wel in
had plaats genomen. Onder an
deren de nu aftredende voorzit
ter Wessels voorkwam dat voor
goed de strop werd gelegd om
het pas opgerichte genoot
schap. Westerdijk meldde zich
spontaan aan als lid. „En ja, nu
heb ik me laten strikken voor
het voorzitterschap, hahalia."
Als gepensioneerde is hij nog
hyperactief. Moet in de genen
zitten, de Santpoorter was altijd
al een functiemens. Toen Wes
terdijk overdag nog een top
functie bekleedde bij Hoog
ovens, deed hij er 's avonds het
fractievoorzitterschap van de
Santpoortse gemeenteraads
fractie van de WD 'even' bij. En
nu nog zit Westerdijk zit in al
lerlei overlegorganen, clubjes
en commissies. En ach, die ene
functie kon er ook nog wel bij.
Zoveel werk zit er volgens hem
niet aan. Tegenwoordig kan
met een paar e-mailtjes een
vergadering al overbodig wor
den gemaakt.
Denk niet dat hij als prille
AOW'er nu verstoken is van de
aanvoer van verse bedrijfs-
stropdassen. Hoe meer je er
hebt, hoe meer je er krijgt. Zo
werkt het. „Ik word geregeld ge
beld door mensen die bij mij
informeren of ik het nog doe.
Nu pleeg ik een dergelijke vraag
doorgaans in verband te bren
gen met een andere liefhebberij
dan de dassenhobby, maar be-
leefheidshalve en voor alle ze
kerheid tast ik bij de beller dan
nog even af wat er aan de ande
re kant van de lijn precies
wordt bedoeld. En ja hoor, dan
komt het: of ik nog dassen ver
zamel. Ja dus. En zo komt het er
dikwijls van dat ik weer nieuwe
exemplaren krijg, die bij ande
ren de kast uitpuilen."
Sinds zijn pensionering bij
Hoogovens schuift er wel eens
een dag tussendoor dat hij er
niet als meneer Westerdijk,
maar als Evert bij loopt. Dan
loopt hij zowaar eens met het
boord los, zonder stropdas.
Maar dan wel binnenshuis, stel
je voor dat hij wordt bestormd
door plaatsgenoten die dan vra
gen of hij soms van zijn geloof
is gevallen. Zijn echtgenote ver
telt dat 's mans tic zo groot is,
dat hij zelfs een stropdas draagt
tijdens het schilderen van het
huis. „Ik begrijp hem niet, altijd
die strop om zijn nek, lijkt mij
niet prettig. Persoonlijk zou ik
herp ook wel eens in vrijetijds-
kleding willen zien."
Maar dan zou Westerdijk wel
een enorme concessie aan zich
zelf doen. Een stropdas maakt
het af, heeft iets chiques en
draagt ook historie met zich
mee. Kijk maar in zijn boeken
kast, waar diverse werken over
de ontstaangeschiedenis van de
das de wacht houden. Daarom
sneed het hem en ook andere
dassendragers door de ziel dat
Claus de stropdas als zijnde een
wurgende slang verre van zijn
adamsappel wierp, vorig jaar
tijdens een prijsuitreiking aan
Afrikaanse mode-ontwerpers.
„Dat was geen reclame voor de
stropdas. Achteraf jammer dat
ik er niet bij was, ik zou die das
van Claus wel hebben opge
raapt."
GERARD VAN PUTTEN
In het koninklijk paleis van La
ken in Brussel is zaterdagavond
de verloving gevierd van de Bel
gische kroonprins Filip met
jonkvrouw Mathilde d'Udekem
d'Acoz. Er waren 1500 gasten
aanwezig, afkomstig uit alle ge
ledingen van de Belgische be
volking. Onder hen bevonden
zich ook de leden van de fede
rale regering en de diverse deel-
regeringen.
Het feest begon om tien voor
acht, toen het verloofde paar
ietwat stijfjes de dans opende.
Mathilde, in een marineblauwe
jurk, glimlachte stralend. Voor
de muziek zorgden Belgische
topartiesten als Raymond van
het Groenewoud, 'Toots'
Thielemans, Wil Tura en Ada
mo. Ook koning Albert, die we
gens rugklachten met een stok
moet lopen, waagde zich even
op de dansvloer.
Tussen het dansen door meng
den Filip, Mathilde en de leden
van het koninklijk huis zich on
der de gasten om handjes te
drukken en een praatje te ma
ken.
Op het stadhuis van Brussel
was eerder op de dag de verlo
ving van Filip en Mathilde offi
cieel afgekondigd. Het paar zal
op 4 december in het huwelijk
treden. Dat gebeurt eveneens in
Brussel. Belgische 'royalty-wat
chers' verwachten een spoedige
troonsafstand van koning Al-
bert ten gunste van zijn zoon
Filip, maar voorlopig blijft het
bij speculaties.
Jonkvrouw Mathilde mag zich
vanaf de dag van haar huwelijk
prinses noemen. De Belgische
regering heeft daartoe zaterdag
een speciaal besluit gepubli
ceerd. Het is geen automatisme
dat de echtgenote van de
kroonprins de titel van prinses
verwerft. Mathilde gaat vanaf 4
december tevens door het leven
als hertogin van Brabant, om
dat prins Filip hertog van Bra
bant is. Ook haar vader en oom
maken promotie door het hu
welijk. Zij verwerven de titel
Prins Filip en zijn Mathilde openen de dans tiijdens hun verlovings
feest. foto reuters
Walhalla voor de klussende medemens
Wat Karin Adelmund heeft met de WAO en een falend
onderwijsbeleid, heb ik met Doe Het Zeiven (DHZ). Er
breekt altijd een momentaan dat de tranen van on
macht in m'n ogen staan. Bij het geboorde gaatje in de
waterleiding, de boekenplank waari>an de schappen
een glijvlucht maken en de zojuist geplakte fietsband
die ik bij omleggen met de bandenlichter weer op twee
plaatsen lekprik. Maar vooral bij het in elkaar zetten
van meubelstukken die je in 157 handzame onderde
len mee naar huis krijgt.
In Scandinavië bestaat, veel meer nog dan bij ons, de
cultuur dat man en vrouw allebei werken. Wan
neer hebben ze dan tijd om hun stoelen, tafels
en kasten in elkaar te zetten?, vraag je je af.
Want bijna al die Doe Het Zelf-rneubelen ko
men uit Denemarken, Zweden ofNoonvegen,
waar het hout in geschaafde planken aan
grenenbomen in eeuwig zingende bossen
groeit.
De meubels waar je het oog op hebt laten
vallen, staan in de showroom nog gewoon
keurig in elkaar. Dus moeter in zo'n bedrijf
ook een afdeling zijn waar ze weer uit elkaar
worden geschroefd en in dozen worden ver
pakt. Een tamelijk omslachtige bezigheid, met
i als enige voordeel dat je een volumineuze
halfhoogslaper in vijf pakketjes achterin de
auto kunt schuiven.
Behalve die halfhoogslaper laadde ik afgelopen
week ook een bureau, een computertafel, een
verbindingsstuk om die twee aan elkaar te
DICK VAN DER PLAS
koppelen en een boekenkast (die precies onder de half
hoogslaper past) in. De voorpret van het in elkaar
knutselen van deze goederen begint al bij het afhaal-
magazijn, waar je in de rij met een stapel pakbonnen
onvermijdelijk wordt geconfronteerd met de ontevre
den klant die dreigend met twee te korte planken van
een wandmeubel zwaait. Nee meneer, ruilen doen we
alleen met de bon, draait de onverstoorbare employee
zijn op een cursus klantonvriendelijkheid uit het
hoofd geleerde frases op. Nee meneer, de chef is er op
zaterdag niet. Nee meneer, zijn telefoonnummer thuis
mogen we niet geven.
Een paar uur later probeer ik met bebloede knokkels
en een door de achterkant van een schroevendraaier
opengeschuurde handpalm de onder spanning staan
de latjes (nummer M246 op de 'Monteringsvejled-
ningj van het ledikant in de daarvoor bestemde gaat
jes van de tioeezijpanelen (M197/198) testoppen. Wat
je er aan de ene kant instopt, plopt er aan de andere
kant weer uit. Als ik de lattenbodem halverwege de
middag door een gelukkige samenloop van omstan
digheden toch in elkaar heb, kom ik tot de ontdekking
dat ik de twee dwarslatten (M006) waarmee ik de rij
had moeten beginnen en eindigen, ben vergeten te
plaatsen.
Met het uitsterven van de ambachtsman ontstaat een
samenleving van klussers. Bouwmarkten verrijzen als
kathedralen op elke straathoek en je kunt geen televi
siezender inschakelen of er staat een door de stichting
Kostbaar Elektrisch Gereedschap gesponsorde Rob of
Nico een dakkapel op een duivenhok te plaatsen of de
Trevifontein na te bouwen in een achtertuintje van
drie bij vier. Bij ons in het dorp zetten ze momenteel
pal naast de Gamma een enorme Karwei neer, als één
groot walhalla voor de Doe HetZelvende medemens.
Als ze die twee ruimtes met elkaar verbinden, onstaat
voor mij een doolhof waar ik dagenlang kan rond
dwalen zonder te vinden wat ik zoek of kan uitleggen
wat ik wil („Heeft u voor mij dragers voor een plank
die aan een schuine wand recht moet hangen?").
Mijn grootste handicap is nog dat ik weiger me te ver
zoenen met het besef dat ik aan de zijlijn van die Doe
Het Zelf-samen leving ben komen te staan. Deze week
schaarde ik mij bij het leger Black Decker workma-
te-bezitters en schafte ik mijzelf een decoupeerzaag
aan om een constructie te fabriceren waarmee mijn
treinbaan langs de wanden van mijn werkkamer kan
rijden. Op het moment dat ik het eerste stuk spaan
plaat aansnijd, haal ik meteen op hol geslagen de
coupeerzaag een stuk van de bovenkant van de Work
mate af en mis ik met mijn ene linkerhand op een
haar na drie vingers van mijn andere linkerhand
De enige handvaardigheid die mij op de middelbare
school ooit is bijgebracht is blind typen. Dat maakt
mij bij elke Doe Het Zelf-klus een potentiële kandidaat
voor de Wet op de Arbeidsongeschiktheidsverzekering.
„Sta je weer te janken om je eigen onhandigheid?",
wil mijn echtgenote weten als ze de werkplek des on-
heils betreedt.
„Nee, om het falend onderwijsbeleid en de WAO.
MILLENNI
nog
dagen
Nog 47 dagen en h(
nieuwe millennium
breekt aan. Reden
deze krant om in ee
gelijkse serie terug
ken op belangrijke I
beurtenissen die pi;
grepen op correspo
rende data in de af{
pen 1000 jaar. Deze
15 nov 1917: Bolsjei
veroveren Moskou;
nov 1532: Inca's uit
moord; 17 nov
ning Suezkanaal; lf
1959: Première van
Hur; 19 nov 1918: V
Richthofengroep vi
laatste maal bijeen;
nov 1932: aardbevii
Nederland.
15 NOVEMBER 1917
Bij het begrip 'Russiscl
lutie' denken we aan P
grad 1917 en de ongeti
bloedige bestorming vi
Winterpaleis op 7 nove
Maar in werkelijkheid!
het een paar verspreid
mutselingen, waarbij
nog geen vijftig doden
Sjaljapin zingt die avoi
Mariinski Theater ongi
zijn aria's voor een dai
publiek. Pas als ook he
dels- en zakencentrum
kou in handen van de
Gardisten valt, krijgt di
tie gewicht en is Lenin
zins zeker van zijn zaal
gebeurt op 15 novemb
dagen na Petrograd. In
senliggende week is er
kou zeer hevig gevocht
sen de bolsjewieken eri
'joenkers', fanatieke ka
van de militaire acadei LI
aangevuld met kozakki
Kremlin, het postkante
het stadhuis zijn in rod
den. De 'joenkers' zitte
omheen en er gaan voi11
rend geruchten dat rep
troepen naar Moskou
zijn. Dat verzwakt hetir,
van de roden in het Kr<
dermate, dat zij zich o\
ven. Het garnizoen van
honderd man wordt z<
pardon gefusilleerd. Et
volgoffensief van de 'je
loopt echter vast, waai
15 november Kremlin-
mandant Roednjev, op
beurt gedemoraliseerd
het uitblijven van regei
troepen, de witte vlagl
ALEXANDER MÜNNINGHOFF
1!
Nederland
weer wet
hoe het h(
Nederland wil ween
hoe het hoort. Dat b
het verkoopsucces v
geheel herziene uitg:
de etiquette-bijbel E
Hoort Het Eigenlijk?
dit standaardwerk
Groskamp-ten Have
scheen twee weken j
een eigentijdse versi
de hand van de histt 10
Reinildis van Ditzhu ,r
Het was de 23e druk
een boek dat 60 jaar
den voor het eerst vf e
scheen. Binnen enke
gen waren de meeste
handels door hun vo 2r
heen, en thans is het
verkocht. Jan Oegem
uitgeverij Becht in B!
mendaal: „Het boek
veel media-aandachi
had, maar dat we zo
door de oplage vant f11
exemplaren heen zoi
zijn, hadden we niet
wacht." Deze week!
een nieuwe oplage1
duizend exemplaren
markt.
Dat een eigentijdset ?c
gave van dit naslagw Cl
over goede omgangs
men zo'n groot suco
worden, hing volgen Ul
gema al een tijdje in'le
lucht. „Er is onder dt
>r
sen een g
onvrede over de non
vaging en verloedert a
ons land. Veel dertig
veertigers zijn opgev
een tijdperk waarin I 11
tamelijk vrij gevochte c
toe ging. Zij hebbent
goed, en daarbij grof1
behoefte om kennis f
halen over hoe iets e
hoort.'