Een meneer die altijd heer is tv weer Prikkel voor de arts Belgische kroonprins Filip verloofd met zijn Mathilde 47 MAANDAG 15 NOVEMBER 1999 C 0 E N T A A R Hoe houden we de uitgaven voor medicijnen in de hand? Een paar weken geleden kwam een commissie met zwaargewichten onder leiding van oud-minister De Vries met een opmerkelijk voorstel: laat de zorgverzekeraars direct onderhandelen met de fabrikanten en vervolgens een medicijnpakket samenstellen. Om hun pillen kwijt te raken, zullen de fabrikanten genoegen moeten nemen met lagere prijzen. Bovendien komt op die manier een einde aan het verwerpelijke systeem van bonussen, kortingen en andere vormen van omkoping waarmee de pillenindustrie zich verzekert van klan dizie. Artsen mogen alleen nog andere, in de regel duurdere mid delen voorschrijven als ze daarvoor deugdelijke argumenten heb ben. Minister Borst voelt er wel voor, maar onder andere PvdA'er Oud- kerk is er fel op tegen. Het belangrijkste argument van de tegen standers: niet de verzekeraars, maar de artsen moeten beslissen welk medicijn iemand moet krijgen bij een bepaalde kwaal. Des te merkwaardiger doet het daarom aan dat Oudkerk vandaag met een voorstel komt waarin hij zelf de vrijheid van artsen aan ban den legt. Er zijn verschillen met het voorstel van De Vries. Niet de verzekeraars, maar de artsen en apothekers moeten volgens Oud- kerk een lijst maken met voorkeursmedicijnen. Schrijft een arts echter te vaak een duurder middel voor, dan wordt hij gekort op zijn inkomen. Zo predikt Oudkerk wat hij juist zo verfoeit: het risico dat niet me dische, maar financiële overwegingen de doorslag geven bij het voorschrijven van bepaalde medicijnen. Alleen zijn het bij hem niet de financiële belangen van de verzekeraars die in het geding zijn, maar die van de individuele artsen. In het plan De Vries kun nen artsen, mits ze hun keuze goed motiveren, een duurder mid del voorschrijven zonder dat ze daar zelf enig nadeel van onder vinden. In het plan-Oudkerk zullen artsen zich twee keer beden ken voordat ze een dief van de eigen portemonnee worden. Wellicht bespaart het plan van Oudkerk meer dan dat van De Vries. Maar de vraag is of het belang van de patiënt - het voor hem of haar beste medicijn - daarbij niet nog sterker in de verdrukking komt. Mathilde en Filip: hoe enig Het nut van koningshuizen ligt volgens mij daarin dat zij onze be hoefte aan sprookjes-achtige taferelen nog enigszins bevredigen. Dat is het eeuwige kind in ons. Vandaar dat ik zaterdag bijna twee uur gretig gekeken heb naar het verlovingsfeest van de Belgische kroonprins Filip en Mathilde d'Udekem d'Acoz. Van die heerlijke naam van de jonkvrouw alleen al wordt het zondag in het hart. De Vlaamse tv mocht gewoon de wintertuin van het kasteel van La ken in om het feestgedruis aan ons door te geven. Onder Boudewijn en Fabiola was dat stellig niet gebeurd, zo verzekerde een der ver slaggevers ons. Dat leek me ook een wat benauwend-rooms en zwaarmoedig stel dat sowieso weinig in feesten zag. Koning Albert, joviaal en bourgondisch' genoemd, is van een ander slag. Filip geldt niet als een hoogvlieger, maar als je als prins kans ziet je verkering een paar jaar lang voor pers en publiek verborgen te hou den dan ben je toch wel een linke Michiel. En wat voor verkering! Oejoejoe. Mathilde liep de hele avond even stralend als beschaafd reclame voor vrouwelijke charme en elegantie. 'Een natuurtalent in hartelijkheid' noemde de Vlaamse tv haar. Niets te veel gezegd. (Dat de scouting van de Oranjes deze dame nooit heeft ontdekt, denk je dan). Hopelijk ziet Mathilde bij alle charme toch kans Flupke (zoals de Vlamingen hem noemen) in de toekomst een aantal keren het bloed onder de nagels vandaan te halen, zodat zijn geldat enige passie gaat vertonen. Het feest zelf werd door iemand die het kon weten als 'progressief gekenmerkt. 'Een tof feest' noemde de Belgische premier het zelfs. Dat zal dan wel voor dit niveau gelden, want iets opvallends ge beurde er niet. Nadat Filip en Mathilde licht-slijperig hadden ge danst zette het 1000-koppige gezelschap de tanden in een koud buf fet, waarbij Adamo, Raymond van 't Groenewoud, Wil Tura en Toots Tielemans voorde muzikale omlijsting zorgden. Dat was het wel zo ongeveer. In de studio legde een mevrouw die veel weg had van een strenge hoofdverpleegster het een ander uit over de etiquette bij een gelegen heid als deze. Ongepast zou het volgens de Belgische Amy Gros kamp-ten Have zijn het paar op deze avond bloemen of geschenken te overhandigen. Wel mocht een gift, ongeveer ter waarde van het genoten menu (omgerekend zo'n 150 tot 200 gidden) worden gestort in een fonds dat Filip en Mathilde hadden aangegeven. En na af loop eigenhandig een kaartje schrijven om het paar te laten weten dat je van het feest hebt genoten. Het is maar dat u het weet. Lezers zullen het mij, vrees ik, euvel duiden dat ik in deze kolom niets heb geschreven over de leuke, mooie en interessante program ma's die de NCRV ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan dit weekeinde uitzond. Voor de reden daarvan verwijs ik naar de eerste regels van dit stukje. Nachtelijke minima iets omhoog In grote delen van de Verenigde Staten is er nog steeds sprake van een late 'Indian Summer'. Afge lopen zaterdag sneuvelden maar liefst 120 datumrecords. Zo werd in Phoenix, Arizona een topper van 32,8 graden gemeten. In Eu ropa zijn de temperaturen meer in lijn met de tijd van het jaar. In het noorden van Rusland werd vanochtend meer dan 25 graden vorst geregistreerd en in Scandi navië mat het Finse Kevo -17 graad. Het is Siberisch koud in Si berië met een minimumtempera tuur van -50,5 graad in Vercho- jansk. Bij ons is het na een zachte eer ste helft van de maand nu ook vrij koud geworden en dat blijft voor lopig zo al gaan de nachtelijke minima de komende dagen weer omhoog. Dat komt omdat er meer wind en bewolking binnendrijven waardoor het nachtelijk warmte verlies wordt getemperd. Bewol king, wind en ook neerslag heb ben te maken met storingen die vanuit het noorden en noordwes ten van Europa zuidwaarts koer sen en uiteindelijk boven het midden van Europa arriveren. Ze koelen de bovenlucht zo sterk af dat het uiteindelijk ook kan gaan sneeuwen: met name in Midden Europa. De komende nacht vriest het in onze regio licht. De minima schommelen rond -1 graad. In het zuidoosten van het land kan het wel -7 graden worden. Mor gen is er meer bewolking maar tot de avond blijft het droog. De tem peratuur stijgt tot maximaal 4-5 graden (vlak aan zee iets hoger) en er waait een zwakke tot matige zuid tot zuidwestenwind. Zowel zaterdagochtend als van ochtend heeft het licht gevro ren. De minima in onze regio waren: Valkenburg 3,5/—1,3 graden, Bloemen- daal —0,7/—2,3 en Schip hol 1,8/—0,4 graden. Zaterdag overdag drong minder koude lucht tot onze streken door. Dat ging gepaard met bewolking en motre gen. In Bloemendaal werd het ruim 10 gra den. Gisteren bleef het tot in de middag be wolkt met soms nog wat (mot)regen. Daarna klaar de het geleidelijk op. De maximumtemperaturen waren nog iets hoger dan zaterdag. Bloemen daal registreerde 11,2 en Schiphol 10,5 gra den. Santpoorter Westerdijk aanvaardt voorzitterschap dassenclub Blijmoedig heeft ir. E.P. Westerdijk te Santpoort-Noord zich onlangs laten strikken voor het voor zitterschap van de Dutch Association of International Tie Collectors. Ultieme liefde voor de strop das, het laat zich raden, drijft hem. Op 20 november wordt hij tijdens een ruilbeurs in Arnhem offi cieel geïnstalleerd als de voorman van bijna 200 meneren, die vrijwel altijd heer willen zijn. Om voor eens en voor altijd de verenigingsetiquette van de Dutch Association of Internatio nal Tie Collectors te duiden: de leden verzamelen uitdrukkelijk geen stropdassen die in de win kel te koop zijn. De ware collec tioneur stelt uitsluitend prijs op krijgertjes. Ir. Westerdijk heeft er onderhand een kleine 7000 in de kast hangen. Gerubri ceerd naar onderneming, in stelling, bedrijfstak of wat voor categorie dan ook. En ook geca talogiseerd. Al z'n stropdassen zijn in kaart gebracht, per ru briek gebundeld in aparte ord ners, getekend en wel naar al dan niet veelkleurig design. In geval hem door de een andere verzamelaar een das als ruilob ject wordt aangeboden, volstaat één oogopslag om gewaar te worden of het desbetreffende relatiegeschenk reeds in de col lectie is ondergebracht. In principe heeft Westerdijk ze allemaal een keer gedragen, ook die ene zwarte stropdas van een Zweedse conservenfa- briek. ,,D'r staan radijsjes op af gebeeld, worteltjes en sperzie boontjes, alles in kleur tegen die zwarte achtergrond. Echt niet om te aan te zien, maar ik heb 'm wel een dag om de nek gehad." Maar Westerdijk ziet wel het mooie aan het foeilelijke lapje stof af; in Zweden houden de bedrijven ten minste nog de cultuur van geven en nemen in stand. Nee, dan Duitsland, daar heerst eenvoudig stropdasanal- fabetisme. „Ooit was ik daar op bezoek bij een firma. Zei met een: 'Ik zou best een stropdas van jullie willen hebben'. Ik werd met grote, vragende ogen aangekeken. Later kreeg ik er een toegestuurd. Ze waren spe ciaal voor mij naar de winkel gegaan. Dat was dus niet de be doeling." Een beleefd doch dringend ver zoek van zijn kant: richt de aan dacht niet uitsluitend op de nieuwe voorzitter, maar vooral op de club. Want het is hoog tijd voor nieuw bloed. Met alle respect voor zijn voorganger Wessels, maar die was meer dan hij geporteerd voor low profile van de dassenclub. Daardoor dreigde naar het ge voel van ir. Evert P. Westerdijk Ir. Evert P. Westerdijk: „Onder de rond tweehonderd leden die we hebben, stikt het van de Fokker-dassen. Ik zeg wel eens: de uitgifte van al die bedrijfsdassen moet die onderneming zo veel geld hebben gekost, dat Fokker er failliet aan is gegaan." foto united photos de boer Cynthia van dijke een soort stropdasseninteelt te ontstaan. „Onder de rond twee honderd leden die we hebben, stikt het van de Fokker-dassen. Allemaal dubbel of weet niet hoeveel dubbel. Ik zeg wel eens: de uitgifte van al die bedrijfs dassen moet die onderneming zo veel geld hebben gekost, dat Fokker er failliet aan is gegaan." Hij is ervan overtuigd dat vele dassenverzamelaars geen lid zijn, omdat ze gewoon niet we ten van het bestaan van de Dutch Association of Interna tional Tie Collectors. Daar is hij laatst tijdens een vakantie in Schotland nog achter gekomen. De man die per 20 november tijdens een ruilbeurs in Arnhem meneer de voorzitter hoopt te worden, betrad aan de overkant van de Noordzee een charitys- hop, beheerd door zijn pen sionhoudster. „Die winkel hing vol stropdassen. Ik vroeg haar hoe of wat. Bleek dat haar vader die stropdassen verzamelde. En her dad had weer een vriend in Heemskerk, die naar zij vertelde dezelfde hobby had. Zo zie je maar weer hoe klein onze we reld is. Om een lang verhaal kort te houden: ik heb met die man in Heemskerk contact op genomen. Had dus nooit van onze club gehoord! Voor mij een signaal dat wij best wat meer bekendheid mogen krij gen." Hij was iets hoogs bij Hoog ovens; de laatste jaren van zijn arbeidzame leven directeur van één van de dochteronderne mingen van het staalbedrijf. En uit dien hoofde kreeg Wester dijk van relaties wel eens een stropdas met het logo van een of ander bedrijf toegestopt. „Begin jaren tachtig had ik in eens honderd in huis. Ik dacht opeens: 'Krijg nou wat, heb ik er zo veel?'." Het zal in 1983 zijn geweest dat Westerdijk werd getroffen door een artikel in een krant over de oprichting van een dassenclub. Een of andere Groninger zat daar achter, maar telefonische navraag bij diens moeder leer de Westerdijk dat zoonlief al uit het bestuur was getreden nog voordat hij er goed en wel in had plaats genomen. Onder an deren de nu aftredende voorzit ter Wessels voorkwam dat voor goed de strop werd gelegd om het pas opgerichte genoot schap. Westerdijk meldde zich spontaan aan als lid. „En ja, nu heb ik me laten strikken voor het voorzitterschap, hahalia." Als gepensioneerde is hij nog hyperactief. Moet in de genen zitten, de Santpoorter was altijd al een functiemens. Toen Wes terdijk overdag nog een top functie bekleedde bij Hoog ovens, deed hij er 's avonds het fractievoorzitterschap van de Santpoortse gemeenteraads fractie van de WD 'even' bij. En nu nog zit Westerdijk zit in al lerlei overlegorganen, clubjes en commissies. En ach, die ene functie kon er ook nog wel bij. Zoveel werk zit er volgens hem niet aan. Tegenwoordig kan met een paar e-mailtjes een vergadering al overbodig wor den gemaakt. Denk niet dat hij als prille AOW'er nu verstoken is van de aanvoer van verse bedrijfs- stropdassen. Hoe meer je er hebt, hoe meer je er krijgt. Zo werkt het. „Ik word geregeld ge beld door mensen die bij mij informeren of ik het nog doe. Nu pleeg ik een dergelijke vraag doorgaans in verband te bren gen met een andere liefhebberij dan de dassenhobby, maar be- leefheidshalve en voor alle ze kerheid tast ik bij de beller dan nog even af wat er aan de ande re kant van de lijn precies wordt bedoeld. En ja hoor, dan komt het: of ik nog dassen ver zamel. Ja dus. En zo komt het er dikwijls van dat ik weer nieuwe exemplaren krijg, die bij ande ren de kast uitpuilen." Sinds zijn pensionering bij Hoogovens schuift er wel eens een dag tussendoor dat hij er niet als meneer Westerdijk, maar als Evert bij loopt. Dan loopt hij zowaar eens met het boord los, zonder stropdas. Maar dan wel binnenshuis, stel je voor dat hij wordt bestormd door plaatsgenoten die dan vra gen of hij soms van zijn geloof is gevallen. Zijn echtgenote ver telt dat 's mans tic zo groot is, dat hij zelfs een stropdas draagt tijdens het schilderen van het huis. „Ik begrijp hem niet, altijd die strop om zijn nek, lijkt mij niet prettig. Persoonlijk zou ik herp ook wel eens in vrijetijds- kleding willen zien." Maar dan zou Westerdijk wel een enorme concessie aan zich zelf doen. Een stropdas maakt het af, heeft iets chiques en draagt ook historie met zich mee. Kijk maar in zijn boeken kast, waar diverse werken over de ontstaangeschiedenis van de das de wacht houden. Daarom sneed het hem en ook andere dassendragers door de ziel dat Claus de stropdas als zijnde een wurgende slang verre van zijn adamsappel wierp, vorig jaar tijdens een prijsuitreiking aan Afrikaanse mode-ontwerpers. „Dat was geen reclame voor de stropdas. Achteraf jammer dat ik er niet bij was, ik zou die das van Claus wel hebben opge raapt." GERARD VAN PUTTEN In het koninklijk paleis van La ken in Brussel is zaterdagavond de verloving gevierd van de Bel gische kroonprins Filip met jonkvrouw Mathilde d'Udekem d'Acoz. Er waren 1500 gasten aanwezig, afkomstig uit alle ge ledingen van de Belgische be volking. Onder hen bevonden zich ook de leden van de fede rale regering en de diverse deel- regeringen. Het feest begon om tien voor acht, toen het verloofde paar ietwat stijfjes de dans opende. Mathilde, in een marineblauwe jurk, glimlachte stralend. Voor de muziek zorgden Belgische topartiesten als Raymond van het Groenewoud, 'Toots' Thielemans, Wil Tura en Ada mo. Ook koning Albert, die we gens rugklachten met een stok moet lopen, waagde zich even op de dansvloer. Tussen het dansen door meng den Filip, Mathilde en de leden van het koninklijk huis zich on der de gasten om handjes te drukken en een praatje te ma ken. Op het stadhuis van Brussel was eerder op de dag de verlo ving van Filip en Mathilde offi cieel afgekondigd. Het paar zal op 4 december in het huwelijk treden. Dat gebeurt eveneens in Brussel. Belgische 'royalty-wat chers' verwachten een spoedige troonsafstand van koning Al- bert ten gunste van zijn zoon Filip, maar voorlopig blijft het bij speculaties. Jonkvrouw Mathilde mag zich vanaf de dag van haar huwelijk prinses noemen. De Belgische regering heeft daartoe zaterdag een speciaal besluit gepubli ceerd. Het is geen automatisme dat de echtgenote van de kroonprins de titel van prinses verwerft. Mathilde gaat vanaf 4 december tevens door het leven als hertogin van Brabant, om dat prins Filip hertog van Bra bant is. Ook haar vader en oom maken promotie door het hu welijk. Zij verwerven de titel Prins Filip en zijn Mathilde openen de dans tiijdens hun verlovings feest. foto reuters Walhalla voor de klussende medemens Wat Karin Adelmund heeft met de WAO en een falend onderwijsbeleid, heb ik met Doe Het Zeiven (DHZ). Er breekt altijd een momentaan dat de tranen van on macht in m'n ogen staan. Bij het geboorde gaatje in de waterleiding, de boekenplank waari>an de schappen een glijvlucht maken en de zojuist geplakte fietsband die ik bij omleggen met de bandenlichter weer op twee plaatsen lekprik. Maar vooral bij het in elkaar zetten van meubelstukken die je in 157 handzame onderde len mee naar huis krijgt. In Scandinavië bestaat, veel meer nog dan bij ons, de cultuur dat man en vrouw allebei werken. Wan neer hebben ze dan tijd om hun stoelen, tafels en kasten in elkaar te zetten?, vraag je je af. Want bijna al die Doe Het Zelf-rneubelen ko men uit Denemarken, Zweden ofNoonvegen, waar het hout in geschaafde planken aan grenenbomen in eeuwig zingende bossen groeit. De meubels waar je het oog op hebt laten vallen, staan in de showroom nog gewoon keurig in elkaar. Dus moeter in zo'n bedrijf ook een afdeling zijn waar ze weer uit elkaar worden geschroefd en in dozen worden ver pakt. Een tamelijk omslachtige bezigheid, met i als enige voordeel dat je een volumineuze halfhoogslaper in vijf pakketjes achterin de auto kunt schuiven. Behalve die halfhoogslaper laadde ik afgelopen week ook een bureau, een computertafel, een verbindingsstuk om die twee aan elkaar te DICK VAN DER PLAS koppelen en een boekenkast (die precies onder de half hoogslaper past) in. De voorpret van het in elkaar knutselen van deze goederen begint al bij het afhaal- magazijn, waar je in de rij met een stapel pakbonnen onvermijdelijk wordt geconfronteerd met de ontevre den klant die dreigend met twee te korte planken van een wandmeubel zwaait. Nee meneer, ruilen doen we alleen met de bon, draait de onverstoorbare employee zijn op een cursus klantonvriendelijkheid uit het hoofd geleerde frases op. Nee meneer, de chef is er op zaterdag niet. Nee meneer, zijn telefoonnummer thuis mogen we niet geven. Een paar uur later probeer ik met bebloede knokkels en een door de achterkant van een schroevendraaier opengeschuurde handpalm de onder spanning staan de latjes (nummer M246 op de 'Monteringsvejled- ningj van het ledikant in de daarvoor bestemde gaat jes van de tioeezijpanelen (M197/198) testoppen. Wat je er aan de ene kant instopt, plopt er aan de andere kant weer uit. Als ik de lattenbodem halverwege de middag door een gelukkige samenloop van omstan digheden toch in elkaar heb, kom ik tot de ontdekking dat ik de twee dwarslatten (M006) waarmee ik de rij had moeten beginnen en eindigen, ben vergeten te plaatsen. Met het uitsterven van de ambachtsman ontstaat een samenleving van klussers. Bouwmarkten verrijzen als kathedralen op elke straathoek en je kunt geen televi siezender inschakelen of er staat een door de stichting Kostbaar Elektrisch Gereedschap gesponsorde Rob of Nico een dakkapel op een duivenhok te plaatsen of de Trevifontein na te bouwen in een achtertuintje van drie bij vier. Bij ons in het dorp zetten ze momenteel pal naast de Gamma een enorme Karwei neer, als één groot walhalla voor de Doe HetZelvende medemens. Als ze die twee ruimtes met elkaar verbinden, onstaat voor mij een doolhof waar ik dagenlang kan rond dwalen zonder te vinden wat ik zoek of kan uitleggen wat ik wil („Heeft u voor mij dragers voor een plank die aan een schuine wand recht moet hangen?"). Mijn grootste handicap is nog dat ik weiger me te ver zoenen met het besef dat ik aan de zijlijn van die Doe Het Zelf-samen leving ben komen te staan. Deze week schaarde ik mij bij het leger Black Decker workma- te-bezitters en schafte ik mijzelf een decoupeerzaag aan om een constructie te fabriceren waarmee mijn treinbaan langs de wanden van mijn werkkamer kan rijden. Op het moment dat ik het eerste stuk spaan plaat aansnijd, haal ik meteen op hol geslagen de coupeerzaag een stuk van de bovenkant van de Work mate af en mis ik met mijn ene linkerhand op een haar na drie vingers van mijn andere linkerhand De enige handvaardigheid die mij op de middelbare school ooit is bijgebracht is blind typen. Dat maakt mij bij elke Doe Het Zelf-klus een potentiële kandidaat voor de Wet op de Arbeidsongeschiktheidsverzekering. „Sta je weer te janken om je eigen onhandigheid?", wil mijn echtgenote weten als ze de werkplek des on- heils betreedt. „Nee, om het falend onderwijsbeleid en de WAO. MILLENNI nog dagen Nog 47 dagen en h( nieuwe millennium breekt aan. Reden deze krant om in ee gelijkse serie terug ken op belangrijke I beurtenissen die pi; grepen op correspo rende data in de af{ pen 1000 jaar. Deze 15 nov 1917: Bolsjei veroveren Moskou; nov 1532: Inca's uit moord; 17 nov ning Suezkanaal; lf 1959: Première van Hur; 19 nov 1918: V Richthofengroep vi laatste maal bijeen; nov 1932: aardbevii Nederland. 15 NOVEMBER 1917 Bij het begrip 'Russiscl lutie' denken we aan P grad 1917 en de ongeti bloedige bestorming vi Winterpaleis op 7 nove Maar in werkelijkheid! het een paar verspreid mutselingen, waarbij nog geen vijftig doden Sjaljapin zingt die avoi Mariinski Theater ongi zijn aria's voor een dai publiek. Pas als ook he dels- en zakencentrum kou in handen van de Gardisten valt, krijgt di tie gewicht en is Lenin zins zeker van zijn zaal gebeurt op 15 novemb dagen na Petrograd. In senliggende week is er kou zeer hevig gevocht sen de bolsjewieken eri 'joenkers', fanatieke ka van de militaire acadei LI aangevuld met kozakki Kremlin, het postkante het stadhuis zijn in rod den. De 'joenkers' zitte omheen en er gaan voi11 rend geruchten dat rep troepen naar Moskou zijn. Dat verzwakt hetir, van de roden in het Kr< dermate, dat zij zich o\ ven. Het garnizoen van honderd man wordt z< pardon gefusilleerd. Et volgoffensief van de 'je loopt echter vast, waai 15 november Kremlin- mandant Roednjev, op beurt gedemoraliseerd het uitblijven van regei troepen, de witte vlagl ALEXANDER MÜNNINGHOFF 1! Nederland weer wet hoe het h( Nederland wil ween hoe het hoort. Dat b het verkoopsucces v geheel herziene uitg: de etiquette-bijbel E Hoort Het Eigenlijk? dit standaardwerk Groskamp-ten Have scheen twee weken j een eigentijdse versi de hand van de histt 10 Reinildis van Ditzhu ,r Het was de 23e druk een boek dat 60 jaar den voor het eerst vf e scheen. Binnen enke gen waren de meeste handels door hun vo 2r heen, en thans is het verkocht. Jan Oegem uitgeverij Becht in B! mendaal: „Het boek veel media-aandachi had, maar dat we zo door de oplage vant f11 exemplaren heen zoi zijn, hadden we niet wacht." Deze week! een nieuwe oplage1 duizend exemplaren markt. Dat een eigentijdset ?c gave van dit naslagw Cl over goede omgangs men zo'n groot suco worden, hing volgen Ul gema al een tijdje in'le lucht. „Er is onder dt >r sen een g onvrede over de non vaging en verloedert a ons land. Veel dertig veertigers zijn opgev een tijdperk waarin I 11 tamelijk vrij gevochte c toe ging. Zij hebbent goed, en daarbij grof1 behoefte om kennis f halen over hoe iets e hoort.'

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1999 | | pagina 2