'Geen spijt, alsjeblieft geen spijt'
yjj
ZATERDAG 13 NOVEMBER 1999
Patty Brard is de narigheid voorbij
Met een nieuwe man, een nieuw huis en een nieuwe reeks tv-
programma's hoopt Patty Brard (44) de ellende van vele jaren achter
zich te laten. „Ik moest helemaal opnieuw beginnen: als veertiger, als
vrouw èn met een schuld van 2,7 miljoen gidden. Nou, dan heb je een
achterstand hoor."
eeft niemand die meneer Rex
Gildo verteld dat je in je leven
-JL aflL ook nog kunt gaan timmeren?
Of een boek lezen. Of in de gezondheidszorg wer
ken. Mijn God zeg, wat is dat? Je verkoopt geen
platen meer en dan ga je aan de drank en spring
je van je balkonnetje. Met je geföhnde haar. Zo
wil je toch niet oud worden?! Ik had ook zelf
moord kunnen plegen, o jee, aanleiding genoeg.
Dan ben je klaar, en dan? Misschien ben ik er te
laf voor, dat kan, maar ik denk dat ik er gewoon te
trots voor ben. En misschien ook wel te intelli
gent. Het gaat maar om geld, ik heb geen kanker.
Ik wil mijn programma niet als therapie gebrui
ken, maar voor de eerste aflevering van mijn
nieuwe reeks 'Extreem' ben ik een aantal dagen in
Kosovo geweest bij de Nederlandse militairen.
Jongens die om zes uur opstaan om hout te gaan
zagen, om de hele dag bezig te zijn voor die men
sen daar. Dat is iets doen met je leven. In plaats
van met je scootertje een beetje rond te hangen.
Kosovo, vier uur vliegen, we gingen er op vakan
tie, als je daar om je heen kijkt... je gelooft je ogen
niet. Dan spring je toch niet van je balkonnetje
omdat je platen niet meer verkopen! Kom op, zeg!
Schouders er onder en iets anders gaan doen.
Er is meer dan je carrière. Iedereen denkt altijd
dat die Patty Brard doodsbang is voor het zwarte
gat als ze niet meer op tv is, als ze niet meer be
kend is. Dan heb ik een verrassing voor jullie: het
lijkt me een hééérlijk gat. Je gaat toch niet op tv
alleen voor de kick om op tv te zijn?! Dat is toch
zielig. Het is hartstikke leuk om bekend te zijn,
om tv-programma's te maken, maar ik kan er zó
mde dphöuden. Bekend zijn is gëehlèS>éh3Vefvul-
ling. Bekende Nederlanders die ineens gaan schil
deren, omdat het een beetje over met ze is...gèt-
ver, daar heb ik zo'n hekel aan. Take your loss and
continue.
De afgelopen vijf jaar had ik liever anders gewild,
natuurlijk, maar het is gebeurd. Die Peute was
een vreselijke man, hij heeft niet alleen met mijn
bankrekening maar ook met mijn hart gefuckt, en
dat is onvergeeflijk, maar ik ben er zelf bij ge
weest. Het is te makkelijk anderen de schuld te
geven van jouw mislukkingen. Ik heb hèm na
tuurlijk ook gebruikt, ik wilde ook wat van hèm.
Dat houd ik mezelf altijd voor: het is net zo goed
mijn eigen schuld geweest. Daardoor kan ik ook
zeggen dat het verleden tijd is. Het is gebeurd, ik
wil me er niet meer op concentreren. Geen spijt,
alsjeblieft geen spijt. Als je dat hebt, raak je alleen
maar teleurgesteld, verbitterd. Rex Gildo, een ver
bitterde man. die zich alleen maar heeft gecon
centreerd op het verleden, op zijn succes. Als dat
er dan niet meer is, ja dan heb je niet veel meer
om voor te leven.
Ik heb een rottijd achter de rug, en nu besef ik
eigenlijk pas dat ik was vergeten hoe eenzaam ik
was. Het was veel erger dan ik me toen realiseer
de. De laatste drie jaar heb ik alleen in dit huis ge
zeten, in alle ellende. Bedrogen, belazerd, failliet.
Dit huis in Amsterdam was de studio van het pro
gramma 'Eigen huis en tuin'. Mocht ik zomaar
wonen. Deze week heb ik het gekocht. Het was de
meest trotse handtekening die ik in mijn leven
heb gezet. Ik kon mijn hand amper stil houden,
zat helemaal te trillen. Dat zijn momenten dat je
je realiseert dat je er weer bent. Ik heb nu dit pa
leisje en geen schuld meer. Wel de hele avond
van de kaart geweest. Ie kunt je gevoelens wel
wegstoppen, maar ze verdwijnen niet. Al zit het in
je tenen, ooit komt het weer naar je hoofd. En
dan gooi je alles eruit. Janken, janken.
Jongen, ik moest helemaal opnieuw beginnen.
Als veertiger, als vrouw èn met een schuld van 2,7
miljoen gulden. Nou. dan heb je een achterstand
hoor. Ik heb me de afgelopen vijf jaar rot gewerkt,
heb lopen hameren en beuken, heb in mijn leven
een tempo aangenomen waar je normaal gespro
ken niet gezond bij kan blijven. Ik heb een gratis
rechtenstudie gehad door die juridische strijd
met Peute. Abraham Moszkowicz zei op het laatst
tegen mij: Mevrouw Brard, als u een bureau in
mijn kantoor zet, bent u meteen mijn beste assis
tent. Maar andere advocaten zeiden steevast: Me
vrouw Brard, u wilt ons toch niet laten geloven
dat u er zomaar bent ingetuind, daar bent u toch
veel te slim voor? Ja, en toch is het zo. Mijn gevoel
ging altijd boven mijn verstand, boven mijn intel
ligentie.
Ik heb altijd een eigen willetje gehad, en dat is
nog zwak uitgedrukt. Ik wil onderhand wel eens
beginnen met het boek over mijn leven. Deel 1
dan wel hè, en de werktitel daarvan is: Het zal je
kind maar wezen. Mijn ouders hebben het met
mij niet makkelijk gehad. Een vader die ziet dat je
het gymnasium kunt halen, maar er niets tegen
kan doen dat ik het niet wil. En een moeder die
altijd liep te sloven, zo'n vrouw uit de ren-je-rot-
generatie. Ze kookte elke dag speciaal voor mij
Hollandse kost. Ik was dan wel een Indisch meis
je, geboren op Irian Jaya. maar toch met een Hol
landse tik. Eens per maand kwam de boot uit
Holland met eten en drinken, en dan zat ik te
wachten in mijn kamertje. Op de boot die choco
mel en aardappels kwam brengen! Ik heb heel
lang geen Indisch eten gelust. Eten is erg belang
rijk in de Indische cultuur en de tafel is nooit te
klein. Ma, mag ik vijf vriendinnen meenemen
voor het eten? Natuurlijk, gezellig. Als ik mijn
moeder zie, vraagt ze ook niet hoe het met me
gaat, maar of ik al heb gegeten. En mijn dochter
zegt als ze hier is: hè, ik heb trek in mamma-eten.
Mijn vader is half Frans, half Indisch en mijn
moeder half Duits, half Indisch en ze zijn alle
twee in Indonesië geboren. Mijn moeder had
haar eigen kap- en schoonheidssalon. Dus het
was druk, maar ook altijd gezellig. Kijk, deze fo
to's, mijn uitzicht, zestien jaar lang. Die baai, die
bergen, dat helblauwe water, die witte stranden.
En elke dag wakker worden met een zonnetje. De
mensen waren erg lief met elkaar, zonder slaafs te
zijn. Het was een warm en spiritueel leven.
Ik ben niet dom, maar als iemand vroeger me bij
mijn hart pakte, dan was ik vertrokken. Ik was
heel impulsief. Ik kon me ergens 'in the blind' in
storten, echt bhaaam d'r in. Altijd ervan overtuigd
dat het wel goed zou komen. De beloning voor al
le narigheid die dat heeft opgeleverd, is dat ik rus
tiger ben geworden, volwassenen Ik denk iets
meer na, weeg de dingen wat meer af. Heb ik met
mijn nieuwe geliefde ook gedaan. Ja, ik weet het,
dat klinkt wat merkwaardig als je weet dat hij 29
jaar is en ik 44, maar ik heb me niet zomaar in de
ze relatie gestort. Volgens de roddelbladen is het
mijn twaalfde, dat schijnt hip te zijn, veel relaties,
dank zij Willem Alexander. Maar ik ben pas aan
mijn vierde serieuze relatie bezig en verder houd
ik me er niet mee bezig wat mensen daarvan vin
den. Ga lekker met je eigen leven verder, pak een
boek. Mensen die over jou iets te zeggen hebben,
die hebben zelf een probleem. Als ze over een an
der praten, hoeven ze niet over zichzelf na te den
ken.
Ik weet het nog precies: ik lag op bed, zag hem
op tv in iets vaags, maar hij was lèuk, lèuhèuk, en
ik heb meteen mijn manager gebeld. Bleek die
jongen René te heten en in een band te spelen die
Persona non Grata heet, terwijl ik net Willem Olt-
mans als gast in mijn programma had gehad
wiens boek exact dezelfde titel heeft. Kan geen
toeval zijn, toch? Bleek die cd van René en zijn
band al weken op mijn tafel te liggen zonder dat
ik 'm had gezien. Heb ik daarna grijs gedraaid.
Het heeft twee, drie maanden geduurd voordat ik
een afspraak maakte om met hem te praten over
een optreden in mijn programma. Maar daar
hebben we het nauwelijks over gehad, we zijn
lekker gaan eten. Meestal wil ik eerst met iemand
kletsen, maar hij kwam binnen en ik zat te trillen,
was op van de zenuwen. Liefde op het eerste ge
zicht.
Elkaar twee weken niet gezien, hij woonde in
Groningen. Heel stoer gedaan van doet me niets,
maar daarna ben ik naar hem toe gegaan en ben
een weekendje gebleven. Heerlijk, geweldig, maar
hij was dus wel een stuk jonger dan ik. En ik heb
niet voor niets al die toestanden achter de rug.
Vreselijk nagedacht, lange gesprekken gevoerd.
Leuk en aardig allemaal, maar ik wil niet met ie
mand in zee die over drie jaar zegt dat hij het leef
tijdsverschil eigenlijk toch wel een groot pro
bleem vindt en mij toch te oud vindt. Of dat hij
ineens heel graag kinderen wil.
Toen het op trouwen kwam, zei ik: zou je het
wel aandurven met mij? Waarop hij zei: 'Zou jij
het met mij aandurven?' Pfff, poeh. eh... Het was
een angstig gevoel. Ik wilde eigenlijk helemaal
geen verhouding, ik had het helemaal gehad, had
heel lang geen relatie meer gehad. Maar met Re
né, ja, jeetje. In juni zijn we in Las Vegas ge
trouwd. En als je hem nu hier zo in huis ziet lo
pen, gezellig in de weer, koffie zetten, hoe hij je
verzorgt, hoe je met hem kunt praten, dan zie je
toch dat 't niet verkeerd is! Ik ben uiteindelijk be
loond voor mijn geduld. Ik heb nu het heerlijke
gevoel dat ik helemaal zelf uit alle shit ben gekro
pen, dat ik het allemaal zelf heb opgelost. Daar
word je heel sterk van. Dat geeft je de kracht om
op de pijnlijkste momenten in je leven niet op je
balkonnetje te gaan staan, maar om met vrienden
te gaan eten.
René kende mij nauwelijks en mijn programma's
al helemaal niet. Ik keek ook nooit tapes terug. Nu
zitten we samen op de bank gezellig oude banden
te kijken. Als ik dat zie, denk ik: veel, veel, hard
gewerkt. En ik zie ook' wel verbeteringen. In de
presentatie, in stijlen. Meer to the point, in korte
tijd tot de essentie komen. Moet wel, want ieder
een is al bij iedereen geweest. Daarom vind ik
Paul de Leeuw het best, hij slaagt er toch steeds
weer in om verfrissend te zijn, om iets nieuws te
maken met mensen die ik al honderd keer voorbij
heb zien komen.
Dit seizoen doe ik weer op locatie. Het schijnt
Patty Brard: „Oud worden als Simone Signoret, dat zou ik willen. Het geloof in het leven niet verliezen, terwijl je er alle reden toe hebt."
FOTO GPD ROLAND DE BRUIN
dat studioprogramma's steeds slechtere kijkcijfers
halen en locatieprogramma's steeds betere. Een
omroep als Veronica is er dan als de kippen bij
om programma's op locatie te maken. Ik heb wel
geprobeerd om het wat losser te maken, er zit
meer humor in dan in andere jaren. Heeft met
mijn persoonlijke ontwikkeling te maken, ook al
probeer ik meer dan vroeger de mens Patty en het
product Patty van elkaar te scheiden. Lukt moei
lijk. Ik ga bijvoorbeeld onopgemaakt over straat,
en dat kan eigenlijk niet. Iedereen klampt je aan,
maakt een praatje. Ik word nergens meer aange
nomen, want zo'n heel kantoor raakt overstuur.
Weet je wie er bij ons werkt... Ik ken veel mensen
die het onderscheid tussen thuis en werk heel
goed kunnen maken. Ik denk wel eens: joh, ik
weet wat een beest jij bent, en dan op tv heel keu
rig: goedenavond dames en heren. Bedoel ik niet
rot hoor, ik wil niet roddelen.
Ik hoor dat een van de meiden van LUV ergens
in een interview heeft gezegd dat het met ons al
tijd zo'n ruzie was, en dat ik er helemaal wat van
kon. Toe nou, als je nu alleen nog maar inter
views kunt geven over LUV, zo-veel-jaar-geleden,
dét is pathetisch. Ga naar een uitzendbureau, dóe
iets. LUV was heerlijk, prachtig, tot en met de ru
zies, maakt me niet uit, geen greintje spijt. Een
meisjesdroom. Maar ik ben LUV nu wel voorbij
hoor, ik ben verder gegaan. Die roddel en achter
klap, ach het hoort er bij. Ik heb ook geen pro
bleem met de roddelbladen, zij gebruiken mij,
maar ik gebruik hen ook als het zo uitkomt. Daar
moetje niet moeilijk over doen.
Mijn borsten heb ik zeker niet laten vergroten
omdat veel mannen dat zo mooi vinden. Regel 1
is dat alles wat je aan je uiterlijk doet je voor jezelf
moet doen en niet voor een ander. Ik had in die
tijd zoveel gesport, dat de boel een beetje naar de
zijkant was gedrukt.. En ik heb toch al van die bre
de schouders, dat ik het figuur van een bodybuil
der begon te krijgen, beetje als die topzwemsters.
Vond ik niet mooi. Ik dacht: doe maar een stukje
vrouw erbij, het mag wel een onsje meer zijn. Ik
heb me wel goed-laten voorlichten, want er lópen
hakkers rond. Het was niet echt nodig, maar ik
voelde me er lekker bij. En nog steeds. Ik zou niet
alles helemaal strak laten maken, maar kleine
correcties, waarom niet? Niet zoals in Amerika,
waar meisjes van zestien van hun vader nieuwe
borsten krijgen als'cadeau voor hun diploma.
Maar ik heb bijvoorbeeld hier vooraan een beetje
grijs haar, weet je hoe dat er uit ziet? Sta ik 's och
tends voor de spiegel met m'n tandenborstel, is al
niet zo'n fraai gezicht, en dan ook dat grijs. Dan
begint je dag verkéérd.
Je wilt niet oud worden, maar het is toch han
dig dat je 't wordt. Je komt steeds meer in balans.
Als er iets in hakt, heb je de mogelijkheid er heter
uit te komen. Romy Schneider, hoe kun je ie
mand zóveel leed in z'n mik douwen.,.?! En dan
nog zo mooi en zo puur blijven. Niet toen ze Sissy
speelde, Sissy was LUV, maar toen ze ouder was,
met alle verdriet, alle ellende. Romy Schneider,
daar zijn wij ernstig fan van. Ach ja, al mijn hel
dinnen zijn dood. Romy Schneider, Billy Holliday,
Dusty Springfield, Simone Signoret. Oud worden
als Simone Signoret, dat zou ik willen. Het geloof
in het leven niet verliezen, terwijl je er alle reden
toe hebt."
DICK HOFLAND
