'Ik wil altijd twee stations verder zijn'
«5fc
Cultuur Kunst
neke Schouten geeft solide
riaties op een vast stramien
RANSES FORMATIONS sETs iwss
Korean Drums is adembenemende show
Hans Hof Ensemble verlegt grenzen
idest Musica viert lustrum met
Residentie Orkest speelt Indianenverhalen
Zondag naar
de WoonMall.
mi
«■MP
n rijsdam, 071-5356444, plv. chef caroline van overbeeke 071 -5356440
ctie amateurs 'Carte blanche'
De selectie voor de jaarlijkse amateurkunstten-
[stelling in de expositieruimte van het Ambachts- en Bal
kuis in Voorschoten van 21 januari tot en met 13 februari
heeft plaats op 10 december van dit jaar. Het thema voor
ïntoonstelling is 'Carte blanche'. Deelnemers kunnen een
jderij, tekening, foto of kunstobject maken op dit thema,
deskundige jury selecteert het werk op kwaliteit. Meer in-
ïatie bij Frans Peterse van de gemeente Voorschoten, tel
£>600600.
heater rond Millenium' in Alphen
fn aan den run De VW en ANWB in Alphen aan den Rijn
ben een overzicht gemaakt van alle theatervoorstellingen in
ieriode tussen 20 december en 10 januari. Deze voorstellin-
zijn populair en meestal snel uitverkocht. De bundel heet
►ater rond het Millenium'. Bij de VW Alphen aan den Rijn
voor bijna alle tentoonstellingen worden geboekt.
De kamerellen van Wannonder Peter Prins
wunand zeilstra
tesjoo', Theatershow van en door
Schouten. Gezien: 3/11, schouw-
feiden. Daar nog te zien: vanavond.
mmige grote sterren kun
eigenlijk niet voorstellen
fee ook 'gewoon' bood-
)pen zouden kunnen doen
je supermarkt. Dat geldt
poor Tineke Schouten, die
lijkt van alle mogelijke
ttures. Je zou haar zo bij de
Heijn kunnen tegenko-
|Ze is per slot van rekening
on maar een moeder die
pf heeft om 's avonds er-
i het land op een podium
ii staan.
dergelijks zingt ze zelf
iet begin van de avond, na
en soort Marilyn Monroe
jprogramma geopend te
en. Eerst showy uitbun-
>id, dan daarna weer met
benen op de grond - het
jieke Schouten ten voeten
vertelt zelfs opgegroeid
[jn in een kleine super-
alwaar ze steeds meer
i te dromen over een car-
n het theater.
jde loop van een flink aan-
kren heeft ze die carrière
werkelijk gemaakt en in de
nuw van grote namen van
a-artiesten een eigen vast
lék opgebouwd dat ook in
spiksplinternieuwe pro-
na op zijn wenken wordt
end. De formule is voor de
vaste toeschouwers genoeg
zaam bekend. Tineke Schouten
brengt variaties op een vast pa
troon, waarvan telkens opniew
blijkt dat zij daar probleemloos
mee uit de voeten kan.
Natuurlijk is er dus ook weer
de artiestenparade die bestaat
uit een serie razendsnelle ver
kleedpartijen om persiflages
van bekende zangeressen ten
beste te geven. Zo'n spektakel
wordt altijd gepresenteerd door
een 'gast' - wederom een type
tje van Tineke Schouten zelf.
Ditmaal is namelijk een oude
bekende uitgenodigd in de per
soon van Bep Lachebek die we
al eens bij een voorgaande
show hebben gezien. Bep is
nog altijd lichtelijk aangescho
ten, hetgeen Tineke Schouten
aanstekelijk weet over te bren
gen.
Evenals in vorige program
ma's heeft ze een eigen band,
waarvan de uit drie vrouwen
bestaande blazerssectie gedeel
telijk ook aan de sketches mee
doet. Eigenlijk wil Tineke
Schouten dus met al die ingre
diënten een goed verzorgd
feestje bouwen, wat haar toch
maar weer keer op keer lukt.
Doodeenvoudige grappen kan
ze ijzersterk vertellen. En de en
tourage op het gebied van licht
en aankleding is prima gere
geld. Aan de randvoorwaarden
voor een avondje eenvoudig en
onbekommerd plezier is daar
mee ruimschoots voldaan.
Als hij zo nu en dan nog de
Prins van de karnerellen
wordt genoemd, zucht Pe
ter Prins even. „Het is een
beetje het Heintje Davids
effect." Die zogenoemde
karnerellen, aquarellen ge
maakt met karnemelk
(liefst bedorven) en water
verf, maakt de Alphense
kunstenaar allang niet
meer. Maar momenteel
worden er weer drie ten
toongesteld in Het Oude
Raadhuis in Warmond, en
is er al één van verkocht.
alphen aan den run/warmond
pablo cabenda
,,Ze blijven populair. Dat typi
sche blauw doet het hem, hè.
Dat blauw dat je alleen met kar
nemelk krijgt. Ik heb wel hon
derd van die dingen gemaakt.
Het ging op een gegeven mo
ment vanzelf. Niet dat ik er zo
weinig werk aan had, soms
deed ik wel een half jaar over
een kamerel drieluik. Maar ter
wijl ik het maakte, wist ik al: 'dit
gaat verkopen'."
Prins (50), sjaaltje met sjaal -
tjespeld van miniatuurkleur
potloden en een t-shirt met een
afdruk van zijn eigen pastels,
heeft nog wel lang haar. Maar
de losbandigheid is tot waardig
en herfstig grijs omgebogen.
Het Boudewijn de Groot effect.
Na vijfentwintig jaar ma-
gisch-realistisch werken met
karnemelk vond hij het wel ge
noeg. Het zorgvuldig opge
bouwde netwerk van verzame
laars en geïnteresseerden in
Nederland werd verruild voor
een solitair leven in Portugal,
waar hij zich liet inspireren
door rotsen, zee en lucht. „Ik
stond in het dorp bekend als
zonderling. Die rare vent die
helemaal in zijn eentje woonde
en in zijn nakie enorme zandte
keningen maakte op het strand.
Offers aan de zee. Het was
prachtig om te zien hoe het wa
ter stukje bij beetje de tekening
weer opeiste. Dingen die ik
voor mezelf heb gedaan. Elke
Peter Prins: „Ik had door kunnen gaan met kamerellen, maar je moet integer blijven."
dag maakte ik een tekening. Op
het laatst waren de muren van
de slaapkamer helemaal vol."
Maar hij gaat niet meer terug.
De Algarve is vreselijk toeris
tisch geworden en zijn dorpje
bij Portimao zal hij waarschijn
lijk niet eens meer herkennen.
Hij heeft in Portugal wel con
tact kunnen leggen voor een ex
positie in New York, waar hij
zijn vriendin Carole ontmoette.
„Carole is mijn muze. Carole
inspireert me. Inspiratie komt
trouwens van spirit. Ik ben er
zelf niet zo bewust mee bezig
maar Carole is astrologe. Je zou
mijn werk misschien wel medi
tatief kunnen noemen. Maar
daar ben ik voorzichtig mee,
want voor je het weet wordt het
versleten voor New Age of ben
je paranormaal bezig."
Prins heeft de omslagen voor
de astrologieboeken van Carole
gemaakt, maar ook werk in op
dracht voor bedrijven en de
stichting Kinderpostzegels. Zijn
muze introduceerde hem in '94
in de mode- en filmwereld.
Door haar kon hij exposeren in
de 70th Art Gallery. „Tussen
Park- en Madison Avenue. Nee,
inderdaad niet de minste
buurt." Maar een echte door
braak bleef uit. „Ik heb wel een
aantal pastels verkocht. Maar
om voet aan de grond te krijgen
in een stad als New York valt
niet mee."
Van Manhattan naar galerie
Het Oude Raadhuis in War
mond. „Ja het is gek hè. Eerst
Brussel dan RijnSaterwoude.
Londen, New York en dan weer
Warmond. Ik heb toch mijn
meeste contacten hier. Ook al
pendel ik voor mijn exposities
regelmatig heen en weer tussen
Engeland, Frankrijk, Amerika
en Italië. De werken die in War-
foto dick hocewoninc
mond worden geëxposeerd zijn
bijna allemaal in Italië gemaakt.
Abstract en figuratief, naakten
en staatsie-achtige portretten.
Stoutmoedige, kleurrijke pas
tels op handgeschept papier die
door gelaagde behandeling van
krijt op krijt haast een fluores
cerende werking krijgen. „Door
die glans geloven kunstkenners
soms niet dat het droge pastels
zijn."
„Ik ben sinds kort bezig met
een nieuw project. Portretten
gemaakt aan de hand van inter
views. Ik probeer zuiver op het
gehoor een impressie te geven
van de geïnterviewden. En dat
kan soms heel goed abstract of
minder voor de hand liggend
uitpakken." Een zeezeiler geab
straheerd tot een paar bonte
zeildoeken in diep, diep blauw.
Een dame die zich aanbiedt op
het Internet wordt vastgelegd in
wellustig, vlezig rose op een
gloeiend paarse ondergond.
„Ja, ik had misschien tot in
lengte van dagen met die kar
nerellen door kunnen gaan,
maar je moet integer blijven.
Mensen verrassen en al twee
stations verder zijn. Ik zit nu al
jaren op het Internet. De websi
te van de Amerikaanse tv-maat-
schappij ABC gebruikt een paar
van mijn werken als lokkertje.
Die dingen heb ik al zeven jaar
geleden op het net gegooid, ter
wijl het pas de laatste tijd in
zwang komt. Misschien dat het
zelfde geldt voor die pastels. Nu
lopen die niet zo hard, maar
wie weet, heb ik over een aantal
jaren weer zo'n hype als met
die karnerellen."
De expositie 'Song to the Sirene' van
Peter Prins is te zien t/m 17 novem
ber in Galerie liet Oude Raadhuis,
Dorpsstraat 36 in Warmond.
PHILIPPE
BLANCHARD/
L'ORCHESTRE DE
CONTREBASSES
doll nov-20.15u
vr 12 nov-20.15u
zo 14 nov-14.00u
Een ontmoeting tussen gevoelige snaren en onstuimige ritmes. Vijf van de beste
Zweedse dansers en de zes contrabassisten van het vermaarde L'Orchestra de
Contrebasses maken hun Nederlandse debuut in een productie met een sprankelende
chemie; onvoorspelbare muzikaliteit gecombineerd met een zeer fysieke choreografie.
Slechts drie voorstellingen In Nederland.
theater recensie
sabinevan den berg
[rstelling:'Korean Drums' door Didim
e Company. Gezien: 3/11, Stadsge
hoorzaal, Leiden.
lenkostumering is van een ver-
ïaajfende schoonheid. De Ko-
ise drummers gaan ge-
ee[d in de fijnste stoffen. Soe-
en fris van kleur. Alleen al
de manier waarop de glan-
rerjde mouwen vallen, kun je
Hp dat hier niet zomaar een
aan het werk is ge-
eerest. Maatwerk. Ook aan
Ivimink en haardracht is
lexbschoots aandacht besteed,
lij kop ziet de troupe eruit. En
hei hebben ze nog helemaal
p gedaan.
hailaar zodra ze gaan spelen,
want de drummers
unjisen echt terwijl ze hun
mmel bespelen, word je op-
ig jlokt in een wervelende
0w van Koreaanse folklore,
zit de zaal altijd, als er weer
een of andere exotische slag
werkgroep in Leiden neer
strijkt. Immens populair bij het
publiek. En gisteravond was
dat zeker verdiend.
Alle percussionisten, man en
vrouw, beheersen beide kunst
disciplines: dansen en drum
men. Hoe sierlijk hanteren de
dames hun stokken; het wor
den veertjes in hun hand. Het
is een hele prestatie om zo lief
lijk te dansen terwijl je een
'changgu' (trom in de vorm
van een zandloper) op je heup
hebt hangen. Dan moet je daar
ook nog eens een strak geluid
uit zien te krijgen. En intussen
naar de toeschouwers lachen.
Toch draaien deze Koreanen
hier hun hand niet voor om.
Als elfen warrelen ze over het
toneel in hun kleurige gewa
den. Al trommelend.
Ze hebben allerlei verschil
lende slaginstrumenten in de
choreografieën verwerkt. De
'puk', die de echo van de aarde
symboliseert, de bovenge
noemde 'changgu' die je be
speelt met een bamboestok.
De 'sogo' is de kleinste, heeft
de omvang en de gekleurde
linten van een tamboerijn. En
de grootste is een enorm vat,
de 'drakentrom', zo genoemd
omdat er een bonte draak
overheen is geschilderd. En
niet te vergeten de gong.
Een rituele opening: een ijle
fluit weerklinkt en drie arties
ten zitten, allen in een witte pij,
achter een steen. Kun je ook op
drummen. Een verstild begin,
want na deze sobere ouverture
barst een kelk aan kleur open
die niet sluit voor de laatste
slag geslagen is. Lila, zeegroen,
zuurstokroze. Goudborduursel,
kwastjes en plooien, plenzen
de ritmes als een gieter over je
heen. Opgewekt en overal even
beheerst.
In de hele uitvoering zie je de
hand van Kook Soo Ho, artis
tiek leider van het
Didim-gezelschap, de danser
en choreograaf wiens werk ook
tijdens de openingsceremonie
van de Olympische Spelen in
1988 (Seoul) te zien was. De
choregrafïe is helder en uiter
mate fijnzinnig. Nergens dof
heid, alles even jeugdig. De op
bouw is doordacht. In de aan
eenschakeling van nummers
zie je een juiste volgorde, actie,
rust en actie.
Vlak voor de finale bijvoor
beeld, gaat het zaallicht plotse
ling aan en lopen twee tam
boers door de zaal richting het
dichte doek. Op hun hoed is
een lint bevestigd dat zij met
een hoofdbeweging laten cir
kelen zoals gymnasiastes dit
met hun linten doen op de
turnmat. Maar déze linten
draaiers zorgen zelf voor hun
muziek.
Als dan het doek openschuift
voor de finale slaakt de zaal
een zucht van verrukking. On
der het rookblauwe licht zitten
meer dan twintig trommelaars
met hun gezicht naar het mid
den, daar waar de grootste
drum staat opgesteld. Memaal
hun eigen trom bij de hand.
Later wordt de 'sungjungo'
naar voren geschoven. Eentje
die bespeeld werd om voor
spoed af te roepen in oorlogs
tijd. En om de overwinning te
vieren.
'Korean Drums' is een
adembenemende show waarin
ritme en esthetiek moeiteloos
samengaan. Je geeft je onmid
dellijk gewonnen.
dans recensie
maarten baanders
"kksenheimse Stageband bestaat vijfjaar
nheim diana vis
de helft van het concert in een totaal an-
roj der jasje gestoken." Door de dirigente is
fa stageband met muzikanten uit de het idee geopperd een coverband mee te
urepre speelt samen met een cover- laten spelen. Waar de eerste helft toch
;.e^. Een unieke combi-
zj „Je wilt toch iets bij-
iCh Iers doen, iets specta-
airs. Hopelijk komt er
publiek." Stageband
e pst Musica bestaat vijf
vi en dat wordt zaterdag-
Epd gevierd met een op-
f-jjj kelijk concert in de au-
,m^an het Rijnlands Ly-
g n in Sassenheim.-
Maureen van
Lans vindt het expiri-
anilt' want dat is wat de
Stageband
was, geslaagd. „Het
,an wel een bekend idee,
tolir je moet toch maar
j ^achten hoe het loopt."
Stageband is er voor
eg(ere leden die hun ac-
0pjje periode in de senio-
atl >and - het lopen van
ares - willen afsluiten,
f v, r die willen blijven
0(»iceren. Dat betekent
i3 doorstroom van de
iikanten in de vereni-
en zo komen er weer
vrij voor jong ta-
iel! van de jeugdafdeling.
Stageband geeft al vijf
lCja voorstellingen, maar
vojB keer wordt het voor
o muzikanten spannend,
jjji is het eerste grote con-
rarfdat we geven."
We spelen wel voor bij-
,jjnjrbeeld bejaardentehuizen en voor de w
lernemersVereniging Sassenheim". de tweede helft van het concert een to- De coverband,
„In het eerste gedeelte spelen we onder
andere de Soldaat van Oranje en een
ABBA-medley. Wat er na de pauze ge
beurt is nog een beetje geheim. In elk
Bij de generale repetitie zondag van Stageband Adest Musica vroeg de dirigente de uiterste concentratie van
haar orkestleden. foto dick hogewoning
wat meer de gewone muziek brengt, is geval komt er zang en gitaar bij."
'Ain't no secret'
dens het concert dirigeer ik", vertelt Van
der Lans. „Hoe ik bij Adest Musica ben
gekomen? Mijn vader is al ruim 38 jaar
actief bij Adest. Ik doe het Conservatori
um, er was een plek als diri
gent vrij en toen heeft mijn
vader mij gevraagd. In het
begin is het best raar. Ik ben
pas 26 en dus de jongste.
Daarnaast heb je nog eens te
maken met bijna alleen maar
mannen. Maar het ging
goed. Ik werd opgenomen in
de groep en er deden zich
geen moeilijkheden voor.
Het doel van de Stageband is
om op een ontspannen ma
nier muziek te maken, dus
echt druk maken we .ons
toch niet om problemen."
In september zijn de voor
bereidingen voor het concert
begonnen. Volgens Kaptijn
vraagt deze vorm van muziek
maken een totaal andere be
nadering. „Je bent hier an
ders mee bezig dan met de
seniorenband. Het is andere
muziek. Soms is het lastig:
we hebben voldoende trom
pettisten, maar kunnen nog
wel wat andere blaasinstru
menten gebruiken."
Maureen van der Lans
probeerde tijdens de genera
le repetitie zondag de laatste
oneffenheden weg te wer
ken. Ondanks de 'ontspan
nen' doestelling van Adesr
Musica wil zij de muzikan
ten op het puntje van hun
stoel hebben.
Het concert van de Stageband begint
6 november om 20.00 uur. Het
Je ziet wel eens dansvoorstellingen die indruk
maken omdat de bewegingen zo vloeiend op el
kaar aansluiten. Het Hans Hof Ensemble ver
staat deze kunst ook, maar gaat een stap verder.
De groep combineert dans met verhalend thea
ter. Ook in het verhaal, in de confrontaties tus
sen personages en in het gebruik van objecten
zie je dit perfecte in elkaar grijpen terug.
'Stad bij nacht' is een absurde, buitengewoon
komische visie op het stadsleven. Er gebeurt
van alles tegelijk, in een hoog tempo: eenzaam
heid, ontmoetingen, liefde en venijn. Het is een
meesterlijke collage. Allerlei elementen zijn als
het ware uit het stadsleven geknipt en in een
bonte combinatie naadloos naast elkaar ge
plakt. Merhande meubilair, koffers en servies
goed zijn haarscherp in de stroom van de ge
beurtenissen opgenomen. Aan een tafel zitten
een man en een vrouw. Wrijvingen en verlan
gens leiden tot wilde uitbarstingen. De licha
men worden speels gemangeld.
Als een hoofd achterover gegooid wordt, gaat
er juist een klep van een kast open, waartegen
het hoofd de volgende beweging weer instui-
tert. Die kast is puur een dansend object. Zo
wemelt de voorstelling van de meesterlijke
vondsten. Het enige bezwaar dat je zou kunnen
hebben is, dat er te veel leuke details tegelijk te
zien zijn, zodat je het gevoel overhoudt dat je
veel mist. Maar dit is misschien wel onvermij
delijk als je de drukte van een stad echt wilt la
ten zien.
In een stad heerst veel agressie. De meeste
mensen uiten die niet. In 'Stad bij nacht' leidt
irritatie juist wel tot spontane uitbarstingen in
de vorm van speelse bewegingen. Zeer eenvou
dige aanzetten zijn voor dit gezelschap al vol
doende om er spannende en onderhoudende
dans van te maken, zoals wanneer een op een
bed liggende man het been van een vrouw
grijpt.
De voorstelling bevat een overvloed aan zeer
komische scènes, allemaal even absurd, onver
wacht en sympathiek. De behangverkoper die
niet van ophouden weet en de mensen maar
blijft aanspreken met zijn stalenboeken. De pia
nist die overlast veroorzaakt, waarna niet alleen
de piano, maar ook hijzelf uitgekleed wordt.
Het restaurant, waarin de gasten uiteindelijk
naakt zitten te eten en ineens toch geïnteres
seerd kijken in de stalenboeken die de verkoper
ook hier komt aanbieden. En al die andere
vondsten. Het is allemaal zo grappig gevonden
en uitgevoerd, dat het bijna niet in woorden te
vatten is.
Aan het eind van deze voorstelling doet de
groep iets zeer onverwachts. Dat Het Hans Hof
Ensemble zeer grappig kan zijn, daar twijfelt
niemand meer aan. Maar een stad is natuurlijk
niet alleen grappig. Een stad kan ook verschrik
kelijk zijn. De groep gaat daar niet omheen. Aan
het slot zien we een vrouw van een grote hoogte
afspringen. Daar ben je dan even stil van. Zo
verlegt de groep nog binnen de voorstelling
haar grenzen.
den haag anp
Het Residentie Orkest geeft op 3
december in Den Haag de pre
mière van het eerste grote or
kestwerk van de 16-jarige com
ponist Marijn Simons uit Ge
leen. Het stuk, dat in opdracht
van het orkest werd vervaar
digd, heet 'Noises in the Night'
en is gebaseerd op mythen en
legenden van de Noord-Ameri
kaanse indianen.
Simons, die vioollessen krijgt
van Saschko Gawriloff, zal de
zelfde avond ook als solist op
treden in het vioolconcert van
Stravinsky. Hij was amper tien
jaar oud toen hij mocht optre
den op de 75ste verjaardag van
Yehudi Menuhin.
Volgens Rondom Ro, een uit
gave van het Residentie Orkest,
kwam Marijn Simons na het le
zen van het boek 'Bury my
Heart at Wounded Knee' van
Dee Brown op de gedachte een
werk aan de indianen te wijden.
Hij koos uiteindelijk drie verha
len uit Edward Huffstetlers 'Ta-
les of Native America'. In die
verhalen speelt de dood, die
door de indianen op een rustige
manier benaderd wordt, een
hoofdrol. Simons volgt de ver
halen 'Spirit Country', 'The
Ghost Wife' en 'The warrior
with no fear' in zijn composi
ties nauwgezet, aldus Rondom
Ro. Marijn Simons droeg
'Noises in the Night' op aan
Deganawidah ofwel 'De Vrede
stichter', een indiaan die in de
vijftiende eeuw zes stammen
tot elkaar bracht.
Kom zondag inspiratie opdoen in W0011M.1II Aie:
elt Van der Lans, „maar dit is iets tale omslag, voorspelt Harry Kaptijn, naamd, is een idee van de dirigente. „Ik Rijnlands Lyceum is te vinden aan de
jl nieuws. Bovendien wordt de twee- voorzitter en trompettist van de band. speel zelf saxofoon in die band, maar tij- Van Alkemadelaan 2 in Sassenheim.
U bent
De gr
A2U R
ialisten
W o o n m all
ALEXANDR
hai
dak. Tot 14 november: expositie 'licht emotie rotterdam-pr aiexandcr
o o t s t e woo ti beleven is van N e tl e r I a n tl
s.t i. i j- .-I Ipcnbaar vervoer: NS- en metrostation Rotterdam Alexander
