Doe Maar is eventjes terug
Oude Symfo-reus Yes
kan nog wel even mee
i Mercedes Sosa
wordt nooit ouder
Cultuur Kunst
lurgemeester New York moet subsidie herstellen
Liechtenstein in Valencia
ISDAG 2 NOVEMBER 1999
CHEF JAN RIJSDAM, 0
I, PLV. CHEF CAROLINE VAN OVERBEEKE 071-5356440
;an Pierre Rawie in Alphen
'hen aan den run Dichter Jean Pierre Rawie komt komende
iensdag naar het parkfilmhuis aan de Corn. Geellaan 2 in Al
en aan den Rijn. Kaarten zijn te verkrijgen bij Boekhandel
lasbeek aan de Manderloostraat 19 en in de Openbare Biblio-
»ek aan de Thorbeckestraat la in Alphen. Aanvang 20.30 uur.
Irste viool ter wereld verkocht
Een rijke verzamelaar heeft de duurste viool ter wereld
t. De Guarneri-viool was eigendom van de beroemde
in dirigent Yehudi Menuhin, die in maart overleed. De
3 voor de viool werd betaald, wordt geschat op ruim 5
i gulden. De Zwitserse muziekhandel Musik Hug, die de
ri uit 1742 de laatste jaren in bezit had, wilde maandag
oek van de koper niet de exacte prijs bekendmaken. Een
erker van de firma zei wel dat de prijs ongeveer 2,5 mil-
lden boven het hoogste bedrag ligt dat tot dan toe voor
ol was betaald. De koper wil anoniem blijven.
|oek Brusselmans uit handel genomen
Lssel Het jongste boek van de Vlaamse schrijver Herman
jusselmans is voorlopig niet meer in België te koop. 'Uitgeverij
liggenheimer' is na een klacht van de Antwerpse modeont-
Irpster Ann Demeulemeester, die de rechter aan haar zijde
|nd, uit de handel genomen. Brusselmans haalde voor de
kamse televisie scherp uit naar Demeulemeester, die hij in
In boek opvoert. Hij begreep wel dat zij zich beledigd voelde,
naar dan moet zij dit niet doen. Dit is broodroof'. Brussel-
Jans had het er ook over dat haar stap maatschappelijke gevol-
jn heeft, omdat zij een soort voorbeeldfunctie heeft voor mo-
Irne kringen „die zich hebben verlaagd tot dit soort praktij-
kpera over proces Rosenberg
kGDEBURGDe jonge Amerikaanse componist Ari Benjamin
Jeyers heeft een opera geschreven over het proces tegen het
lionnenechtpaar Ethel en Julius Rosenberg. Het muzikale dra-
a beleeft zijn première op 11 december in de Duitse stad
lagdeburg. Ethel en Julius Rosenberg, beiden actief lid van de
nerikaanse Communistische Partij, werden in april 1951 ter
|>od veroordeeld. Zij zouden atoomgeheimen aan de Sovjet-
Jiie hebben doorgegeven. Ondanks verzoeken om gratie van
hder anderen Albert Einstein en paus Pius XII belandden zij
3 19 juni 1953 op de elektrische stoel. Het stuk begint met de
'dacht en eindigt met de laatste uren van het echtpaar.
jingle Big Brother op twee binnen
■Versum 'Leef, de openingstune van het tv-programma Big
other, komt deze week op twee binnen in de Mega Top 100.
JOGflet d°or ^an van Eijk gezongen lied ligt sinds donderdag in de
:happen en verkoopt zeer goed. Het komt zelden voor dat een
fl-single zo hoog binnenkomt in de hitlijst. Naast 'Leef staat er
^^Dg een tweede lied op de cd. Dit is een door de bewoners van
et Big Brotherhuis gemaakte bewerking van 'Big City* van Tol
lansse. Hansse bereikte in 1978 al de tweede plaats van de hit-
arade met het origineel.
'Geld is één van de motieven
'Laat maar vallen want
het komt er toch wel
van...', zong Doe Maar
zanger Ernst Jansz in 1982.
Het doemdenkerige De
Bom zou de grootste hit
worden van Neerlands po
pulairste band van de ja
ren tachtig. Nu, aan het
eind van deze eeuw, blijkt
De Bom nooit gevallen.
Het nieuws echter dat Doe
Maar na bijna zestien jaar
weer eenmalig bij elkaar
komt, sloeg vorige week
wel behoorlijk in.
amsterdam richard stekelenburg
En dus was het druk op de
persconferentie die de groep
gisteren in Amsterdam gaf.
Druk en warm. Met een hoop
gedoe: negen tv-camera's van
alle denkbare Nederlandse sta
tions, een haag van elkaar ver
dringende fotografen, kluwen
kabels op de vloer en veel, veel
vragen van journalisten. De
band, die in 1984 stopte om
zich te kunnen onttrekken aan
de massahysterie die haar
omgaf, lijkt voor eventjes weer
het middelpunt van gekte. „Het
zweet brak me alweer uit", be
kent zanger/bassist Henny Vri-
enten dan ook tien minuten na
het hectische begin van de bij
eenkomst.
Doe Maar is dus terug. Al
mag er geen misverstand be
staan over de duur van de reü
nie. Na volgend jaar mei is alles
weer voorbij. In de tussentijd
duiken de leden de studio in
voor een nieuwe plaat, die half
april moet uitkomen bij platen
maatschappij V2.
Van het nieuwe album zal in
ieder geval één single worden
getrokken. Bovendien geeft de
band op 3 en 4 mei concerten
in het Rotterdamse Ahoy'. De
voorverkoop daarvoor begint
zaterdag 6 november. En in de
aanloop van die optredens doet
Doe Maar een aantal kleine try-
outs (data en plaatsen nog on
bekend). Dat was het wel zo'n
beetje. Of nou ja... er verschijnt
- als alles achter de rug is - nog
een live-album.
En zo was er ook scepsis op
de ongetwijfeld drukst bezochte
persconferentie die een Neder
landse band ooit over slechts
twee concerten gaf. Want: in
hoeverre zijn - gezien de strak
ke regie - financiële redenen
motief voor deze eenmalige re-
unie? En wat te denken van de
sponsoring van een Nederland
se firma in mobiele telefoons?
„Geld is één van dc motieven,
he]ii Amerikaanse federale rechter heeft de gemeente
t jjfcw York gisteren bevolen een miljoenensubsidie aan
e s|t Brooklyn Museum of Art te herstellen die door de
^]s ürgemeester was ingetrokken uit woede over een om-
?den tentoonstelling. Districtsrechter Gershon
de in met de eis van het museum dat de subsidie
aarJ,et worden hersteld omdat is aangetoond „dat het
je Jiseum schade heeft opgelopen en bovendien een
neipde kans heeft de rechtszaak tegen de gemeente te
let Jinen". Het museum voerde aan dat het intrekken
li de gemeentesteun in strijd is met het eerste amen-
ment op de grondwet, waarin de vrijheid van me-
gsuiting wordt gegarandeerd.
'e ruzie begon 22 september toen burgervader Ru-
Iph Giuliani de tentoonstelling 'Sensation' van jonge
^itse kunstenaars omschreef als „ziek, godslasterlijk
V'i ss
en belastinggeld onwaardig". Onderdeel van de ten
toonstelling is een portret van de maagd Maria dat is
opgesierd met olifantenmest en pornoplaatjes.
Giuliani die het volgend jaar waarschijnlijk als Repu
blikeins kandidaat tegen first lady Hillary Clinton zal
opnemen in de race om de vrijgekomen senaatszetel
voor New York, wordt er door tegenstanders van be
schuldigd de kwestie op de spits te drijven om in een
goed blaadje te komen bij conservatieve stemmers.
Toen het museum weigerde de tentoonstelling af te
zeggen, hield de gemeente de maandsubsidie van
500.000 dollar (ruim 1 miljoen gulden) voor oktober in
en begon voor een staatsrechtbank een procedure om
het museum te dwingen te vertrekken uit het museum
gebouw, gemeente-eigendom dat al meer dan 100 jaar
door de instelling wordt gehuurd.
In het bevel van de rechter wordt Giuliani expliciet
verboden „stappen te nemen die het museum bestraf-
n h(
'ondsenwerving Concertgebouw
et Concertgebouw in Amsterdam krijgt een derde directeur, die
r||th vooral gaat bezighouden met het werven van fondsen. Het
Wertgebouw zit aan het maximum wat betreft inkómsten en
tekt andere wegen om meer geld in het laatje te krijgen. De direc-
n d van de naamloze vennootschap ziet de toekomst zonder extra
idafidsen met bezorgdheid tegemoet. Het maximum aan inkomsten
ooribereikt, de kosten van onderhoud stijgen en er moeten renova-
ropïplannen worden gefinancierd. De nieuwe directeur, mr. J. Dei-
resfs, treedt 1 maart volgend jaar in dienst. Hij is nu nog directeur
nojn het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds,
s fd
den
muziek recensie
hanneke van den berg
meert: Mercedes Sosa. Gezien: 30/10,
ngrescentrum, Den Haag. Nog te zien:
4/11Vredenburg, Utrecht.
lenigeen had Mercedes Sosa
afgeschreven. Toen enige tijd
n I lieden bekend werd dat de in-
iddels 64-jarige Argentijnse
- va ernstig ziek was, geloofden
%en niet meer in haar terug
eer. Maar ze is terug en hoe.
Vanuit een hoekje van het
odium komt ze langzaam naar
Het midden en maakt een over-
rinningsgebaar. Ze heeft nog
een noot gezongen, maar de
1 n500 mensen in de zaal gaan al
Meteen volledig uit hun dak.
tatlotdat ze met een simpel hand-
°°febaar om stilte vraagt. Nog
e <teen seconde later kun je een
peld horen vallen. Met een
etfchte knik naar haar gitarist Ni-
hablas Brizuela zet ze het eerste
c Pd in. De orkaan die dan over
inMereen heen komt, gaat pas
dejggen als ze ruim tweeëneen-
jdqalf uur later haar laatste toegift
3Cl|eeft gezongen.
uri Je zou toch zeggen dat het
p IMige ziekbed haar stem enigs-
ol<Jns heeft verzwakt. Maar daar
n i geen sprake van. Bij zachte
edjes zingt ze haast fluisterend
naar intens en bij uitzinnige
lummers gaat haar stem tot op
let bot.
Al sinds het begin van haar
arrière geldt Mercedes Sosa als
!en van de belangrijkste verte-
jenwoordigers van de Argen
tijnse volksmuziek. Haar liedjes
waren nooit alleen maar be
doeld ter vermaak. Ze moesten
de mensen ook wakker schud
den en hen wijzen op de wan
toestanden in hun land. Het
militaire regime dat in de jaren
zeventig in Argentinië aan de
macht kwam, zag Mercedes So
sa als een gevaar en verbood
haar om op te treden.
Toen ze meermaals met de
dood was bedreigd, emigreerde
ze naar Parijs. Ziek van heim
wee wachtte ze tot het in haar
land weer veilig zou zijn. Dat
gebeurde in 1982, toen er een
nieuwe regering aan de macht
kwam. Het volk had de nood
zaak van haar vlucht begrepen
en sloot haar meteen weer in de
armen. En dat is tot op heden
zo gebleven.
In het buitenland vergaat het
Mercedes Sosa al niet veel an
ders, zo bleek ook zaterdag in
Den Haag. En het is niet alleen
haar stem die het publiek van
begin tot eind in de ban hield.
Het is vooral haar regie-kwali
teit. De Argentijnse slaagt erin
met het publiek te doen wat ze
wil. Het ene moment weet ze
de duizenden mensen in die
vreselijk saaie congreszaal het
gevoel te geven alsof ze met
haar in een kleine, rokerige
kroeg in Buenos Aires zitten. En
nog geen vijf minuten later to
vert ze de zaal om tot een
enorm voetbalstadion, waar
een groot feest wordt gevierd.
Mercedes Sosa afgeschreven?
Grapje zeker.
daar zal ik niet omheen draai
en. Maar niet hét motief", ver
telde Vrienten. „We zijn elkaar
al die tijd blijven zien. En ook
samen muziek blijven maken -
in duinhutjes en hutjes op de
heide. We hebben zelfs wel
eens gedroomd over terugko
men onder een andere naam.
Maar terugkomen kon maar op
één manier: als Doe Maar."
Directe aanleiding voor de tij
delijke heroprichting was de
Doe Maar-vertolking van de
Zeeuwse band Blöf in het kader
van Marlboro's Flashback-tour.
Vrienten, die de tour meemaak
te in Paradiso Amsterdam: „Ik
kon me niet voorstellen dat dat
zo'n impact zou hebben op het
publiek. En toen dacht ik: 'Maar
dan moeten we dit zelf doen'."
En zo waren er meer motie
ven geweest. De kinderen van
Vrienten hadden 'm verteld dat
hij 'een watje zou zijn als-ie dit
niet deed'. Er was de uitdaging
van vier ouder geworden en ge
groeide muzikanten om te ont
dekken wat een hernieuwde sa
menwerking muzikaal kon op
leveren. En zo al meer. „De be
slissing om weer bij elkaar te
komen was even spontaan en
impulsief als destijds het besluit
om te stoppen", voegt drum
mer Jan Pijnenburg toe.
Speelde misschien ook mee
dat er de laatste jaren wel erg
regelmatig succesvolle compi
latie-albums van Doe Maar uit
kwamen zonder enige mede
zeggenschap daarover van
Ernst, Henny, Jan en Jan? Vri
enten: „Daar was wel een licht
ongenoegen over. Als er weer
zo'n plaat uitkwam, was dat de
hele weg naar de bank huilen,
ja."
De muziek op de nieuwe
plaat zal ontegenzeggelijk des
Doe Maars zijn, zo wordt be
loofd. Met reggae als basis dus,
maar ook met ruimte voor
nieuwe invloeden. De thema
tiek van de teksten zal wel wat
anders zijn. De bakvissenidolen
van toen zijn de veertig net of
bijna gepasseerd. Vrienten:
„Dan kijk je wat anders tegen
de dingen aan."
En dat geldt ook voor het fe
nomeen sponsoring: „Het was
heus wel even slikken. Maar de
tijden zijn veranderd."
Het mes gaat
in theaterstuk
'Afraid of Red,
Yellow and Blue'
rotterdam anp
Toneelschrijver/speler Ger
Beukenkamp zet in toneelstuk
Afraid of Red, Yellow and Blue,
dat morgen in het Rotterdamse
museum Boijmans Van Beu-
ningen in première gaat, het
mes in zijn eigen drama. De au
teur speelt zichzelf en zet de
hele zaak op een gegeven mo
ment stop. Het is de ultieme
link met het onderwerp van het
theaterstuk: de vernieling van
de schilderijen Who's Afraid of
Red, Yellow and Blue III en Ca
thedra van Barnett Newman.
Tot en met 7 november zijn er
voorstellingen in Rotterdam en
in januari in Amsterdam. Na af
loop van de laatste voorstelling
in Boijmans is er een debat over
de rol die het museum tegen
woordig heeft of moet hebben.
Het verhaal van Afraid of Red,
Yellow and Blue begint tussen
de eerste en tweede vernieling,
als wordt ontdekt hoe slecht de
restauratie van het eerste ver
nielde werk verloopt. Buiten
medeweten van de museumdi
rectie is de kunstvernieler, bij
wijze van resocialisatie, aange
steld als suppoost, notabene in
het museum waar de vernieling
gebeurde. Hij vergrijpt zich
voor een tweede maal aan een
doek van Newman als de direc
teur denigrerende opmerkin
gen maakt over zijn aanwezig
heid.
De fictieve gebeurtenissen
zijn slechts een van de drie, vier
verhaallijnen. „Het is zeker
geen reconstructie", verzekert
Beukenkamp. „Ik heb de ge
beurtenissen genomen als aan
leiding. Het gaat bijvoorbeeld
over de worsteling van de res
taurateur die het karwei niet
voor elkaar krijgt, de reden van
de vernielingen, de plaats en de
rol van het museum."
fen" vanwege de tentoonstelling, die vorige maand
opende. Het museum begon een rechtszaak tegen de
gemeente met als argument dat de intrekking van de
subsidie van 7,2 miljoen dollar (14,9 miljoen gulden)
een schending is van het recht op vrije meningsuiting.
De rechtbank werd echter meteen gevraagd te beslis
sen dat de subsidies niet onderbroken mogen worden
zolang de zaak nog onder de rechter is.
Volgens de advocaat van het museum, Floyd
Abrams, staat de beslissing van de gemeente gelijk aan
boekverbranding en wordt het museum door de stad
bestraft voor het uiten van een vrije mening. De ge
meente stelt dat het museum volgens contract alleen
de burgerij en schoolkinderen mag informeren over
kunst en cultuur. Omdat het museum poogt de aan
dacht te trekken met werken die schokken, meent de
stad gerechtigd te zijn het contract met het museum te
verbreken en de subsidie in te trekken.
Band staat aan vooravond van wereldtoer
Valencia Een bezoeker kijkt naar een van de kunstwerken van de Amerikaanse Pop Art-kunstenaar Roy
Liechtenstein. Het werk van Liechtenstein wordt momenteel geëxposeerd in het museum voor moderne
kunst in de Spaanse stad Valencia. foto epa
londen han neuenhuis
Voor de Yes-fans waren de bo
men en het bos het afgelopen
decennium niet al te best meer
van elkaar te onderscheiden.
Althans, waar het de symfoni
sche rockband betrof. Muzi
kanten kwamen en gingen. Yes-
leden Anderson, Bruford, Wa
keman en Howe begonnen in
'89 zelfs hun eigen band en ver
volgens was er weer de reünie
met Yes in de vorm van het al
bum 'Union'. Ondertussen ver
schenen er op diverse labels di
verse albums, met dan weer
nieuw werk en dan weer live
opnamen. Maar al sinds de op
richting in 1968 was er steeds
die ene rots in de branding:
bassist Chris Squire.
Niet dat de 51-jarige Squire
de baas is van Yes. Maar hij is
wel de enige die altijd van de
partij was. Daarnaast is drum
mer Alan White al sinds 1972
een vaste waarde in de van huis
uit Britse groep. Onlangs ver
scheen het twintigste album
van Yes: 'The Ladder'. Naast
Squire en White horen we dit
maal oudgedienden Steve
Howe (gitaar) en Jon Anderson
(zang). Nieuw en jong in de
band zijn de dertigers Billy
Sherwood (gitaar) en Igor Kho-
roshev (toetsen). 'The Ladder'
is na 'Open your eyes' de twee
de Yes-plaat in deze bezetting
en wonder boven wonder klinkt
de oude symfo-reus weer eens
fris. En bovendien als een hech
te band. Chris Squire lijkt ein
delijk weer rust te hebben in de
tent die Yes heet. Dat komt
goed uit, want Yes staat aan de
vooravond van een wereldtoer,
welke de band, zo belooft Squi
re, komend voorjaar ook naar
ons land zal brengen.
„Ja, het loopt weer lekker",
beaamt de bassist volmondig.
„De sfeer in de band is goed.
Het klikt, iederèen heeft er lol
in. En blijkbaar is dat op de
plaat terug te horen. Waar
schijnlijk komt dat doordat we
de afgelopen twee jaar heel in
tensief met elkaar opgetrokken
hebben. We hebben veel ge
toerd en als een echte band aan
het album gewerkt."
Squire doet tamelijk laconiek
over de bezettingswisselingen,
welke hem en zijn band in de
hele carrière hebben geteisterd.
De bassist is zelfs niet erg gene
gen om over het verleden te
praten en kijkt naar eigen zeg
gen slechts vooruit. Over de
spraakmakende afsplitsing in
1989 van collega's Anderson,
Bruford, Wakeman en Howe
doet hij zelfs tamelijk lacherig.
De vier muzikanten wilden des
tijds zonder Chris Squire door
gaan onder de naam Yes, maar
Squire bleek de 'eigenaar' van
de bandnaam. Jon Anderson,
mede-oprichter van Yes, en z'n
drie maatjes moesten het der
halve één studio- en één live-al
bum lang doen onder de naam
'Anderson, Bruford, Wakeman
Howe'. Met daarbij de veel
zeggende ondertitel 'an evening
of Yes-music'.
„Ja, ze hebben het niet lang
volgehouden, hè", grinnikt
Squire. „Ach, Jon wilde kenne
lijk graag met Bill Bruford en
Rick Wakeman verder. Hij had
andere ideeën dari ik. Vandaar
dat dat is gebeurd. Maar ik ben
blij dat we nu weer op één lijn
zitten en dat Jon al weer een
tijdje terug is. Hij is toch de
stem van Yes."
Het feit dat Yes weer als een
echte band klinkt, mag wat
Chris Squire betreft mede op
het conto worden geschreven
van Bruce Fairbairn. De gere
nommeerde rockproducer
overleed kort nadat hij met Yes
'The Ladder' had opgenomen.
„Dat is natuurlijk heel tra
gisch en bovendien ook volko
men onverwacht", vertelt de
bassist. „Hij was niet ziek of
wat dan ook, we hebben heel
prettig en goed met Bruce ge
werkt. De opnamen waren net
afgerond en we zouden aan de
mix beginnen toen Bruce in z'n
appartement in Vancouver is
overleden."
Het mixen van 'The Ladder'
is vervolgens gebeurd door
Fairbairns assistent Mike Plot-
nikoff. Maar ondanks dat de
producer zelf z'n laatste klus
niet helemaal heeft kunnen kla
ren, is zijn invloed op het
nieuwste Yes-album groot,
vindt Squire.
„Bruce was heel betrokken
bij alles. Hij is bij de repetities
voor 'The Ladder' aanwezig ge
weest en heeft zich nadrukkelijk
bemoeid met songs en arrange
menten. Hij had een heel goede
visie en heeft ons op allerlei ge
bieden goed geadviseerd."
De nieuwe wereldtoer van
Yes begint in Amerika, begin
volgend jaar komt de band naar
Europa. Chris Squire heeft er
ook na 31 jaar nog steeds zin in.
Net als het nieuwe album be
looft ook de nieuwe show heel
fris te worden. Veel nieuw werk
dus, maar ook de nodige oudjes
zullen de revue passeren, zo
zegt de bassist, die 'Heart of the
sunrise' van het album 'Fragile'
(1971) één van z'n favoriete
Yes-nummers noemt. Maar als
gezegd blikt Squire liever voor
uit.
„We willen nog steeds het
beste uit onszelf halen, door
goede platen te maken en goe
de concerten te geven. De oude
fans willen we gelukkig maken,
maar we willen ook proberen
om nieuwe fans te krijgen. Hoe
lang we daar nog mee door
gaan? Zo lang het leuk is, lijkt
me. Toen Jon en ik deze band
begonnen ging ik er van uit dat
het hooguit een jaar of zes zou
duren. Daar zijn we in ieder ge
val al dik overheen."
