Joe Cocker laat niet met zich sollen
pe verjongingskuur van 'oom' Tom Jones
Cultuur Kunst
ZATERDAG 30 OKTOBER 1999
CHEF JAN RIJSDAM. 071-5356444. PLV. CHEF CAROLINE VAN OVERBEEKE 071-5356440
'Ik voelde me toch echt een héle kleine jongen toen Luciano begon uit te halen
De vraag op welke manier is voor hem persoonlijk
niet zo lastig te beantwoorden. Want Good Old Joe
blijft een duidelijke voorkeur houden voor z'n al
sinds halverwege de jaren zestig beproefde recept
van (karakteristieke) stem inclusief eigen draai voor
op en de rest daaraan ondergeschikt. Met je tijd
meegaan, waarop z'n platenmaatschappij telkens
weer hamert, is wat hem betreft dan ook een beperkt
rekbaar begrip. Z'n nieuwe (negentiende) album 'No
Ordinary World' kan worden uitgelegd als een po
ging tot modernisering, getuige onder meer het in
schakelen van Steve Power, de producer die Robbie
Williams op het juiste spoor zette en sindsdien geldt
als het toppunt van lichtvoetige radio vriendelijkheid.
Maar tegelijkertijd valt te horen dat Cocker niet met
:ich heeft laten sollen: de franje mag wat frivoler en
litsender zijn, het keurmerk, de bloedstollende gra-
velstem, domineert niettemin als altijd. ,,Ik weet niet
if ik helemaal tegemoet ben gekomen aan alle op-
ipelende veranderingsgedachten, maar wel dat ik
iveer eens fris voor de dag kom," aldus het natuurta-
ent uit Sheffield, dat ooit, nog als gasfitter, de mu-
iekwereld binnenstapte als drummer bij Vance Ar-
ïold and The Avengers.
foals zo vaak is het verse basisrepertoire van 'No Or-
iinary World' aangevuld met bekende nummers,
/aarmee Cocker heel graag eens aan de slag wilde,
lij bijvoorbeeld 'First We Take Manhattan' van Leo-
lard Cohen was er de dubbele link bestaande uit de
ertolking door z'n goede vriendin Jennifer Warnes
n z'n 'afstandelijke' vriendschap met de Canadese
lichter-bard. „Leonard en ik zijn gezworen kamera
len sinds prins Charles ons door elkaar heeft ge
laaid tijdens een van de Prince's Trust-concerten
vaar we allebei optraden, alweer jaren geleden. Ik
lad er toen geen benul van dat we na afloop aan
lem en prinses Diana zouden worden voorgesteld,
stond ik niet in het rijtje om hem op te wachten,
.eonard wel en die kreeg van hem ook een prachtig
:ompliment. Thank you Mr.Cocker, I have been a
an of your material for years! Je begrijpt dat we daar
ot onze dood over zullen blijven grappen," aldus De
este Blanke Rhythm Blueszanger ooit.
Cohen's muziek heb ik altijd als een warme deken
m me heen geslagen, maar met z'n teksten kon ik
ooit zo uit de voeten. Daardoor ben ik altijd een
eetje huiverig gebleven om me in z'n liedjes vast te
ijten. In 'Manhattan' zaten bij nader inzien toch
ok een paar van die zinnen, zoals I am guided by
ie birthmark on my skin, die m'n wenkbrauwen
ink hebben doen fronsen. Wat me over de streep
eeft getrokken en altijd heeft geïntrigeerd aan dat
ummer was die kreet Then we take Berlin. Zal wel
omen omdat ik een oorlogskindje ben, haha."
ocker heeft de dreiging van de vergeethoek gekend,
a vier magere jaren ontsnapte hij er in 1982 aan
rnkzij een nieuwe kans bij een platenmaatschappij
land plus de onverwachte duethit 'Up Where We
elong' met Jennifer Warnes, de themasong van de
lm 'An Officer And A Gentleman'. Waarna hij
eeds meer afstand heeft genomen van de uiterst
lekeloze levenswijze die hem lichamelijk, geestelijk
financieel bijna had gesloopt. Van iemand die
on doorgaan als het prototype van de popheid die
n beloftevolle carrière verwoestte door overvloedig
lesmiddelengebruik en de verkeerde zakelijke over-
nkomsten is Cocker stilaan geëvolueerd tot een
irgvuldig opererende mega-ster, die prat gaat op
n buitengewoon gezonde levenswijze. Daarin is
ilfs geen plaats meer is voor de sigaret, waar hij
poit buiten dacht te kunnen. „Ik.was een ordinaire
ttingroker, goed voor anderhalf tot twee pakjes per
ig. Of beter gezegd per avond, omdat ik met name
m'n optredens niet meer te houden was. Ik ben
mee gestopt omdat mijn stem in de hogere regio-
in minder soepel werd en ik me dus zorgen begon
Cocker heeft de laatste jaren steeds verder afstand genomen van de risicovolle leefwijze die hem dreigde te slopen.
Zijn dominerende gravelstem is gebleven. foto wfa
Nog een dikke twee
maanden en Joe Cocker
heeft met glans iets
bereikt wat ooit voor
onmogelijk werd
gehouden. „Jarenlang heb
ik geroepen 'Misschien
wel tot het jaar 2000', als
mij werd gevraagd hoe
lang ik nog zou doorgaan.
Daarmee had ik natuurlijk
vooral in m'n zwakkere
perioden meteen de
lachers op m'n hand.
Maar zoals voor hen klonk
daar ook voor mezelf
altijd een ongelooflijk
verre mijlpaal in door.
Straks is het wel degelijk
zover, dus zal ik toch echt
op zoek moeten naar een
nieuwe dooddoener,'
haha," grijnst de
onverwoestbare Britse
'oerstrot' (55) in zijn
Londense hotelsuite. „Het
zal niet meevallen er nog
eentje te vinden, omdat ik
alweer geruime tijd
behoor tot het clubje van
stug doorbeukende
overlevers die zo'n beetje
iedereen tot z'n familie
rekent. Waardoor het als
normaal wordt gevonden
dat ik met een bepaalde
regelmaat van me laat
horen."
■EBHBi
te maken over de staat van m'n longen. Het kappen
is me alleen on the road zwaar gevallen. Thuis is het
eigenlijk nooit een probleem geweest."
Een enkele opmerking over dat andere bestaan, als
natuurmens in z'n 'privé-oase' in Crawford, Colora
do is tegenwoordig al voldoende voor een lange, en
thousiaste verhandeling. „In die omgeving, in the
middle of nowhere voor Europese begrippen, ben ik
dus een ander mens. Onherkenbaar als je het afzet
tegen het beeld dat het grote publiek nog altijd van
me heeft. Tuinieren en vissen waren er lange tijd
m'n twee favoriete bezigheden, maar daar is inmid
dels de computer bijgekomen. Kan je het je voorstel
len? Deze ooit zo onrustige, altijd door mensen om
ringde jongen, die nu uren in z'n eentje achter zo'n
schermpje zit en zo de hele wereld voorbij laat ko
men," bespiegelt Cocker zichzelf. „En krijg ik dan
toch weer de kriebel, dan stap ik het restaurant bin
nen dat m'n vrouw er sinds kort runt. Een soort
hamburgertent genaamd Pam Joe's Mad Dog Cafe
dat ze is gestart in een oud, leegstaand gebouw dat
ze mij eigenlijk voor m'n verjaardag als werkruimte
had gegeven. Opeens kreeg ze zin om daar zelf iets
mee te gaan en nu serveert ze dus snelle happen aan
de paar honderd dorpsgenoten en de vele motor
freaks die Crawford als halteplaats hebben geadop
teerd. Ik lach me rot als ik haar zie, maar ervaar in
tussen ook de schaduwzijde, omdat ze me niet meer
kan vergezellen als ik op pad moet."
Een terugkeer naar z'n vaderland, destijds wegens
problemen met de belastingdienst ontvlucht, zit er
niet meer in, moet hij eerlijk bekennen. Ook al mist
hij af en toe best de mooiste Engelse gewoonten en
sommige naasten, ,,'s Avonds de pub binnenstap
pen en met vrienden of kennissen een potje ouwe
hoeren met 'n pint in je handen, daarvoor zou ik nog
wel eens het vliegtuig willen nemen. Hetzelfde geldt
voor een gezellig praatje met m'n vader, die nu 93 is,
nog op zichzelf woont in het huis waar ik ben gebo
ren en me net als vroeger gewoon op m'n nummer
zet als hij dat nodig vindt. Hem en misschien ook
m'n broer die hem een beetje in de gaten houdt, zou
ik graag naar Amerika halen, maar dat is natuurlijk
een ingrijpende operatie," aldus Cocker, die op 'No
Ordinary World' met 'Father's Son' (van Conner
Reeves) vanzelfsprekend z'n pa heeft willen eren.
„Zelf zou ik hier niet meer kunnen wennen. Klimaat
en gebrek aan ruimte zouden me te zeer gaan be
nauwen, vrees ik. Die zon en die wildernis van Colo
rado vormen zo'n schitterend tegenwicht als ik na
een jaar onderweg te zijn geweest weer thuiskom.
Een betere manier om de accu weer op te laden is er
voor mij gewoon niet."
Z'n werktijd is kostbaarder geworden door enerzijds
meer behoefte aan ontspanning, anderzijds een ver
groting van het aandachtsveld. „Wil je vandaag de
dag iedereen tevreden stellen, dan moet je ook naar
Tsjechië', Polen, Rusland, Azië', Zuid-Amerika, kort
om allerlei oorden die vroeger niet meetelden, maar
inmiddels net zulke markten vertegenwoordigen als
de traditionele. Daarnaast word je als je zo lang op
een bepaald niveau meedraait zoals ik voor alles en
nog wat gevraagd en kun je niet altijd maar weige
ren," weet Cocker. „Als Pavarotti je uitnodigt voor
z'n jaarlijkse benefietgala, wat doe je dan? Je stelt al
les in het werk om erbij te zijn! Het goede doel mag
in dat geval voorop staan, het is en blijft eveneens
een prachtkans om eens met hem en andere toon
aangevende collega's te kunnen zingen. Ik kan je ook
zeggen dat bij die gelegenheid m'n oren weer eens
helemaal zijn opengegaan. Ik dacht dat ik een keel
kon opzetten, maar ik voelde me toch echt een héle
kleine jongen toen Luciano begon uit te halen.
De naam van Joe Cocker had ook kunnen prijken op
het affiche van de derde editie van Woodstock in juli
jongstleden. Per slot van rekening was hij een van de
smaakmakers op het oorspronkelijke festival in 1969
en tekende hij voor de opening van de tweede afle
vering in 1994. „Van begin af aan heb ik echter m'n
twijfels gehad over nog zo'n evenement onder de
zelfde vlag. De viering van 25 jaar na dato, daar kon
ik nog inkomen. Maar om dan vijf jaar later opnieuw
met zoiets te uit te pakken, dat leek me niet verant
woord. Helaas heb ik ook meer gelijk gekregen dan
ik had gewild. De zaken zijn daar volledig uit de
hand gelopen. Er zijn geloof ik zes meisjes verkracht,
er is brand gesticht, er zijn verkoopstands geplun
derd, kortom de sfeer was enorm agressief. Ik sprak
Sheryl Crow die er was en die een rondje over het
terrein had gemaakt. Joe, ik heb nog nooit zo'n enge,
negatieve bende meegemaakt, zei ze. Daar word ik
dan natuurlijk toch een beetje verdrietig van. Want
Woodstock was altijd juist het symbool van peace,
love and music en die faam wordt door dit soort af
treksels aardig om zeep geholpen. Er zou een verbod
moeten komen op het verder gebruik van die
naam."
Joe Cocker in Ahoy* op dinsdag 2 november in ka
der van tournee rond album 'No Ordinary World'.
Voorprogramma: Robert Cray Band. Kaarten f 50
tot f 65, exclusief servicekosten.
|n krullenbol is te egaal zwart om nog geloofwaardig
lrer te komen. Maar verder drijft Tom Jones probleem-
ios de spot met de 59 jaren die z'n paspoort vermeldt.
Jenesteld in een antieke fauteuil in een dito Londense
Irenclub straalt de Britse showbizveteraan een en al
lergie uit. Elke vraag wordt door hem gepareerd als een
lsgeslagen bokser die de hele wereld denkt aan te kun-.
In. Gretig en vol zelfvertrouwen slaat de 'levende le-
Inde' uit Zuid-Wales zich dus door deze zoveelste pers-
Ég, wat niet zo verwonderlijk is getuige de inhoud èn de
litvangst van z'n verse waar, het album 'Reload'.
deze eerste langspeler voor
jonge label V2 (van Virgin-
richter Richard Branson)
lgt Jones uitsluitend duetten
it vooral veel jeugdiger colle-
|s. In bijna alle gevallen gaat
om popklassiekers waarop
m Tom' en z'n 'neefjes en
ihtjes' zich danig hebben uit-
eefd. Zoals 'Mama Told Me
To Come' (met Stereopho-
:s), 'Never Tear Us Apart'
et Natalie Imbruglia), 'Sunny
ernoon' (met Space), 'Are
Gonna Go My Way?' (met
bbie Williams) en 'Burning
vvn The House" (met The
digans).
itstgenoemde co-productie
ntussen als introductie-sin-
bijzonder hitgevoelig geble-
i en heeft ervoor gezorgd dat
oren zijn geopend voor de-
apmerkelijke doorstart van
man die met het klimmen
der jaren het avontuur steeds
minder is gaan schuwen. Want
waar hij genoegen had kunnen
nemen met het lucratief blijven
uitverkopen van z'n in de jaren
zestig en zeventig gescoorde
succesnummers, is Jones eigen
lijk al vanaf z'n eigen 'actualisa
tie' van de Prince-hit 'Kiss'
(1988) aan het experimenteren.
Niet alleen achter de micro
foon, ook voor de filmcamera's.
Denk aan z'n optreden als zich
zelf in 'Mars Attacks', binnen
kort op het witte doek vervolgd
met een soortgelijke verschij
ning tegenover Anjelica Huston
in 'The Mammy'
Aan de basis van die telkens
nieuwe uitdagingen staat na
tuurlijk een enorm plezier in
het entertainen, laat Tom Jones
allereerst weten. Maar daar
naast is er zeker nog een andere
drijfveer. „Ik ben me er de laat
ste jaren meer en meer van be
wust geworden dat ik nog te
veel wordt gezien als een grap-
penmakende knuffelbeer die
meteen wordt geassocieerd met
bergen damesslipjes die altijd
naar m'n hoofd worden ge
gooid. Ik hou zeker van een
dolletje met het publiek, maar
heb er toch moeite mee als ik
de geschiedenis zou ingaan als
een goedkope clown. Dan zou
het imago de feitelijke perfor
mance toch zwaar overschadu
wen. Op het podium zie je mij
dus geen aandacht meer schen
ken aan al die hysterische da
mes die zich nog steeds aandie
nen. Ik sta er tegenwoordig al
leen voor de mensen die zijn
gekomen om van de muziek te
genieten en dat is toch gelukkig
wel de overgrote meerderheid.
Verder probeer ik aansluiting te
blijven vinden met de jongere
garde, omdat die nu eenmaal
ontvankelijker is voor alles wat
nieuw is. Zelf wil ik niet blijven
teren op al die oude roem,
maar m'n eerste generatie fans
wil dat liever wel."
„Mijn stem is een octaaf gezakt,
maar heeft daarbij wel aan
diepgang gewonnen. En nog al
tijd heb ik zoveel kracht over
dat ik me gewoon moet inhou
den om mezelf niet 'over the
top' te jagen. Vele van m'n jon
gere duetpartners waren dan
ook flink geïmponeerd, mag ik
wel zeggen. Nina van The Car
digans riep dat ze naast mij in
eengekrompen waande tot een
piepklein muisje."
Op Natalie Imbruglia moest
zelfs langdurig wilde ingepraat,
wilde ze na de eerste confronta
tie met het vocale geweld van
Mr. Jones nog verder durven
zingen. Zo heeft hij natuurlijk
over alle gelegenheidspartners
wel een sappige anecdote. Te
meer daar Jones zelf z'n hulp
troepen mocht kiezen en daar
in alle gevallen ook een heldere
reden voor had. Chrissie Hynde
(inclusief Pretenders) bijvoor
beeld leek hem uitermate ge
schikt voor een pittige 'update'
van Iggy Pop's 'Lust For Life'
nadat hij haar beter had leren
kennen tijdens een hommage
aan Linda McCartney in de
Royal Albert Hall.
Meest spraakmakend, zeker
aan de overzijde van de Noord
zee, is toch wel z'n combine
met Robbie Williams in 'Are
You Gonna Go My Way?' van
Lenny Kravitz. Bijna een vader
en zoon-affaire, moet Tom Jo
nes toegeven, maar dan eentje
overlopend van humor. „Dat
het tussen ons klikte was al dui
delijk geworden tijdens het Brit
Awards-gala toen we dit num
mer voor het eerst samen de
den. Robbie is min of meer met
me opgegroeid, omdat z'n
moeder al een eeuwigheid een
enorme fan van me is. Hij kan
me ook heel leuk imiteren,
plaatst dan precies de juiste
macho-accenten, maar net
even te zwaar aangedikt, om je
rot te lachen. Als ik op dit mo
ment iemand als m'n opvolger
zou moeten aanwijzen, dan is
hij het. Want Robbie heeft het
gewoon. Een goeie instelling
naar het publiek toe, stijl, lef,
deze jongen gaat ongetwijfeld
heel lang mee."
Tom Jones: „Ik ben me er de laatste jaren meer en meer van bewust geworden dat ik nog teveel wordt gezien als een grappenmakende knuffel
beer die meteen wordt geassocieerd met bergen damesslipjes die naar zijn hoofd worden geslingerd." foto cpd
Vrij verrassend is verder z'n
herontdekking van 'Little Green
Bag' van 'onze' George Baker,
opgenomen met Barenaked La-
dies. „Een typische jaren zestig
song, die ik plaats in de traditie
van 'Delilah'. Tom Jones moet
eerlijk bekennen hier en daar
ook z'n neus te hebben gesto
ten. Met name bij All Saints, die
wel met hem de studio in wil
den, maar dan alleen voor
'What's New Pussycat?'. „Zou
een rechtstreekse sprong naar
m'n eigen verleden zijn geweest
en daar pas ik voor. Ik wil niet
terug, maar vooruit en dat dan
zonder m'n eigen identiteit
prijs te geven. Met Reload' lijkt
me dat aardig gelukt."
