ÖINGEN
^VOORBIJGAAN
Racen door Nederland of een wedstrijdje langzaam fietsen
Leiden Regio
STADSGEZICHT
1w
mi
ZATERDAG 30 OKTOBER 1999
CHEF WIM WEGMAN, 071 -5356414, PIV.-CHEF ANNET VAN AARSEN. 071 -5356436
Nico Vermeer werd op 13 december 1936
injgeboren in het Academisch Ziekenhuis.
Zijn eerste drie jaren sleet hij in de Tol-
lenstraat in Voorschoten. Daarna vertrok
lii het gezin naar Leiden. Het was niet de
laatste verhuizing: 27 keer betrok de fami
lie een nieuw huis. Maar waar Nico Ver
meer ook woonde, overal organiseerde hij
activiteiten voor de, met name minder
bedeelde, jeugd. Ook nu is hij nog actief
op het organisatorische vlak, tegenwoor
dig als voorzitter van Wijkvereniging Plan
Noord. In deze aflevering van De dingen
die voorbijgaan vertelt hij over de activi
teiten die hij als jongen en als jonge man
op touw zette.
Leidenaars blikken
terug op hun verleden
e| „Als kind was ik al een echte re-
ar gelaar. Ik zat op de Singel-
chool, tegenover het slacht-
luis in de Pasteurstraat. Daar
organiseerde ik bijvoorbeeld
voetbalwedstrijden op het
djj schoolplein, na schooltijd. On-
Hjf der schooltijd liép ik dan al pa-
piertjes rond te delen, met
daarop wie tegen wie speelde.
Dat moest wel tijdens de lessen,
dan was iedereen er nog en was
en zo'n wedstrijd een stuk gemak-
keiijker te regelen. Ik had daar
één leraar, meneer Jansen, die
vond dat geregel in het begin
"jjinaar niks. In het lokaal had je
een paar rijen naast elkaar, elke
ij was een klas. Als je overging,
ichoof je gewoon een rij op. Ik
zat dus jaren achterelkaar bij
meneer Jansen in de klas. Op
iet laatst was hij wel gewend
lan al dat georganiseer van mij.
1 oh, de jeugd van vroeger had
-7 iet leuker. We zwommen de
Jieuwe Vaart over. Aan de
iverkant had je boomgaarden,
laar jatten we appels en peren,
k weet ook nog goed dat er in
le Beatrixstraat een boerderij
tond, waar je nu die winkels
e11 lebt. De Willem de Zwijgerlaan
lestond nog niet, het was daar
°dj i
allemaal weiland. Langs die
boerderij liep een slootje. Daar
heb ik schaatsen op geleerd.
Toen ik het eenmaal een beetje
kon begon ik met het organise
ren van schaatswedstrijdjes
voor de jeugd. De jeugd van nu
kan niet meer op straat spelen,
daar is geen ruimte meer voor.
De kinderen zitten nu de hele
tijd voor de televisie. Toen dus
niet.
Ik denk dat ik een jaar of vijftien
was toen ik kennis maakte met
Ome Joop Vervoorn. Hij woon
de in de Prinsenstraat en ver
huurde daar bromfietsen. Hij
heeft met een paar mensen de
Leidse jeugdtoer op poten ge
zet. Ja, ik zat ook bij dat groep
je. Een week lang, elke avond
na schooltijd hielden we een
wielerwedstrijd. De politie was
daar niet zo gelukkig mee. Die
kwam dan ook geregeld kijken.
Maar ach, daar wisten we wel
wat op. We startten bij molen
De Valk. En als we wegreden,
deden we het heel rustig aan.
Fietsten we heel langzaam. Pas
als er geen politie meer in 't
zicht was begonnen we te ra
cen.
Maar het liep toch uit de hand.
Het was gevaarlijk. Een keer
moest Ome Joop zich om half
zeven 's avonds bij het politie
bureau melden. Met alle papie
ren. De klassementen. Zonder
die papieren en zonder Ome
Joop zou er niet gestart kunnen
worden, dacht de politie en de
start was elke keer om zeven
uur. Maar Ome Joop was na
tuurlijk niet gek. Die had de
nacht ervoor alle klassementen
overgeschreven, gekopieerd.
Dus konden wij toch gewoon
starten, terwijl hij op het bu
reau zat.
Maar eerlijk is eerlijk, het was
ook onverantwoordelijk wat we
deden. We zetten zelfs de weg
langs de Nieuwe Vaart af. Met
kratten en zo. Er kon geen auto
meer door. We zochten gewoon
wegen uit waar gereden kon
worden. De A-4 bijvoorbeeld,
toen die werd aangelegd en dus
nog niet klaar was. Zoiets hoef
je nou natuurlijk niet meer te
flikken. Maar ja, in die tijd de
den we dat gewoon. Als de
jeugd maar bezig is, dachten
we.
Na een paar jaar begonnen we
ook met het organiseren van
een jeugdolympiade. Daarvoor
huurden we schoolgebouwen
af. Zitvoetbal, schaken, dam
men...En langzaam fietsen. Dat
was een idee van Ome Joop.
Wie het laatst aankwam zonder
af te stappen was winnaar. En
we rolschaatsten op Pomona,
bij de Rijnsburgerweg. We had
den professionele rolschaatsers
uitgenodigd voor een demon
stratie. En we hadden muziek
geregeld. Hartstikke leuk alle
maal. Tsja, komt er ineens een
agent aanrijden op de fiets:
waar is jullie vergunning? Had
den we natuurlijk niet, maar
Ome Joop zegt: Oh, die ligt op
het bureau joh. Die agent weer
wegfietsen naar het bureau.
Nou, tegen de tijd dat hij terug
was, waren de wedstrijden al
zo'n beetje afgelopen. Boven
dien moest hij eerst nog een
dubbeltje entree betalen, an
ders mocht hij het terrein niet
op.
Later kwamen we in contact
met Ome Joop Legerstee uit
Arnhem. Die organiseerde de
Tour de Frats, een tour door
heel Nederland heen voor min
der bedeelde kinderen. Van een
jaar of negen, tien tot een jaar
of vijftien. Ze reden in ploegen
van vijf man, allemaal met een
eigen sponsor. Ome Joop Ver
voorn en Ome Joop Legerstee
strikten al die bedrijven. Die
schreven ze van tevoren aan.
En ze bezochten allerlei fabrie
ken door het hele land. Zo re
gelden ze Riedel. En Televizier.
De kinderen moesten hun ei
gen fiets meenemen, maar de
sponsors zorgden voor de kle-
ding.
We waren dag en nacht in de
weer met die Tour. Het was ook
een hele onderneming. We wa
ren per slot van rekening met
zo'n 150 kinderen op pad. Am
sterdam hielp ons geweldig, de
hele stad lag plat als wij aan
kwamen. Dan reed er geen auto
meer, want ons hele parcours
was afgezet. In Leiden was dat
heel anders. Dan kwam er ter
hoogte van Oegstgeest een
agentje aanfietsen om je de
stad binnen te loodsen. Maar
ja, die kon ons niet bijhouden,
zo hard reden we. Als wij al bij
het stadhuis stonden uit te bla
zen, fietste hij nog ergens hal
verwege. Een geweldige beleve
nis, die tour. Twintig keer heb
ik hem gedraaid en hij bestaat
nog steeds.
Een hoop werk hoor, en dat
gold voor alles wat ik organi
seerde. Daar had ik wel eens
problemen mee met mijn ba
zen. Ik ben er een paar keer om
ontslagen. Verschillende baan
tjes heb ik gehad. Mijn eerste
baantje was bij De Nie op de
Prinsessekade. Een technisch
bureau. Ik was loopjongen en
moest overal spulllen naartoe
brengen. Mijn eerste weekloon
bedroeg vijf gulden en 85 cent
per week. Dat lijkt niet veel,
maar zo vreselijk weinig was
het nou ook weer niet. Toen
rookte ik nog en een pakje Miss
Blanche kostte maar een dub
beltje. En voor een kwartje kon
je naar het Don Boscohuis ach
ter het Rapenburg. Het ging van
de kerk uit en pater De Ponty
uit de Merenwijk draaide daar
's avonds films. Tarzan, films
van John Wayne...Die avonden
waren speciaal voor de jeugd
bedoeld. Er gingen met gemak
twee-, driehonderd man in dat
zaaltje. Het zat ook altijd hart
stikke vol, iedereen kwam er
zo'n beetje. Schitterend was
het, voor ons was dat echt een
uitje.
Maar goed, na een paar jaar
ben ik weggegaan bij De Nie.
Niet ontslagen, maar uit mezelf.
Ik heb daarna de schilders
school gevolgd. Uiteindelijk
ben ik ook schilder geworden.
En behanger. Ik heb gewerkt bij
Fixoliet, een bedrijf dat muur
decoraties maakte door heel
Nederland. We deden aan mar
merspuiten bijvoorbeeld, het
spuiten van een marmerachtig
motief. Fixoliet was een klein
f'SlIË
De Tour de Frats werd gesponsord door bedrijven als Riedel. Helemaal links op de foto Nico Vermeer.
bedrijf van een man of vijf. Dat
zat in Leiderdorp aan de Van
der Valk Boumanweg. Ik heb er
een jaar of tien gezeten. Bij Fa-
vier aan het Levendaal heb ik
ook een tijd gewerkt, ook een
schildersbedrijf. En bij Petit op
de Herenstraat. Voor dat bedrijf
zat ik geregeld bij de Hortus.
Om te behangen. Op dat ouder
wetse betengel, want dat was zo
oud, zo kostbaar dat het moest
blijven zitten. Maar ik kwam er
nog vaker om glas te zetten.
Schei uit man, met al die kas
sen. Met een beetje storm wa
ren er altijd wel weer wat ruitjes
kapot.
Maar dat was allemaal overdag,
's Avonds en in het weekeinde
was ik met andere zaken bezig.
Dit regelen, dat regelen...Tsja,
dat regelen zit ook in de familie.
Mijn broer Gerrit werkte bij de
spoorwegen en organiseerde
kaartbijeenkomsten. Mijn zus
ter Dikkie is nog steeds actief
voor bejaardentehuizen. En
toen we in de Beatrixstraat
kwamen te wonen, heeft mijn
moeder met de buurvrouw een
buurtvereniging opgericht. Ik
herinner me nog een enorme
rel in de Beatrixstraat, ergens in
de jaren vijftig. Een melkboer
uit die straat, De Geus, moest
zijn huis uit. Waarom weet ik
niet meer, maar de eigenaar
wilde in elk geval iemand an
ders in het pand zetten. De
buurt kwam toen spontaan in
opstand, protesteerde daar he
vig tegen op straat. De mensen
waren vroeger niet zo mondig,
maar de band was veel hechter.
De politie is bij die gelegenheid
helemaal doorgedraaid. De
agenten waren echt schandalig
bezig. Ze schopten gewoon kin
derwagens met kinderen erin
ondersteboven. Uiteindelijk is
De Geus toch nog een tijd in de
Beatrixstraat gebleven.
Dat voorval heeft enorme in
druk op me gemaakt. Ik heb me
altijd sterk gemaakt voor men
sen onder de armoedegrens,
voor mensen die het moeilijk
hebben. Daar vocht ik voor en
daar vecht ik nog steeds voor.
Probeer iets voor ze gedaan te
krijgen. Of te organiseren. Net
als de rest van mijn familie. Al
leen mijn vader was geen orga
nisator. Hij was schipper op de
FOTO NICO VERMEER
binnenvaart. Veilingschipper.
Ik ging wel eens mee naar de
veiling in het Westland, maar ik
heb niks met water. Ik ben wel
een natuurmens. Zet mij maar
in een bos. En laat mij maar
fietsen, ik ben een echte fietsfa-
naat. Maar dat lijkt me wel dui
delijk."
HERMAN JOUSTRA
urgerzaken (stadhuis)
FOTO HIELCO KUIPERS
Leidsch DagbladAKCHIEVliN
ANNO 1974
LEIDEN - Herfstvakantieactiviteiten in De Kooi. Er gebeurt deze week heel wat, dat de moeite van het
meemaken waard was (is). Ook gisteren. Het kindersongfestival is een uitverkochte zaal.
FOTO ARCHIEF LEIDSCH DAGBLAD
Woensdag 30 oktober
AMSTERDAM - De 'Weet je wetje, laat je rij-
den'-advertenties en tv-spots van Veilig Ver
keer Nederland (VVN) zijn bij de Horeca-men-
sen in het verkeerde keelgat geschoten. Hun
bond, de Horecaf, eist in een kort geding voor
dé Amsterdamse rechtbank van de VVN, dat
deze minder angstaanjagende voorlichting ver
strekt over het blaastest-tijdperk dat 1 novem
ber ingaat. VVN wekt volgens de Horecaf bij
het publiek de indruk, dat zij gedetailleerde
voorlichting geeft. Maar die voorlichting zou
onvolledig en deels zelfs fout zijn omdat de
waarborgen en de marges voor de 'verdachte'
niet uit de verf komen. Horecaf vraagt de rech
ter te verbieden om nog bij het publiek de in
druk te wekken dat iedere alcoholgebruiker
door de 1 novemberwet het risico loopt ver
volgd te worden, dan wel dat men als wegge
bruiker pas vrijuit gaat bij een alcoholgehalte
in het bloed van 0,0 procent. Ook wordt een
verbod gevraagd van mededelingen als: ,,De
nieuwe 1 novemberwet is zo streng dat u het
wel uit uw hoofd zult laten om met een borrel
achter het stuur te kruipen". Tenslotte wil Ho
recaf dat VVN wordt gelast in haar voorlichting
te vermelden: 1. dat de politie beneden de 0,5
grens alleen mag optreden als de bestuurder
tekenen vertoont dat hij niet in staat is zijn
voertuig naar behoren te besturen, 2. verdach-
tes recht op een tweede bloedproef een uur na
aanhouding waarbij het laagste resultaat dan
bepalend is, 3. dat op de uitkomst een correc
tiefactor in mindering mag worden gebracht.
HAZERSWOUDE - Luchtmacht-adjudant D.J.
Plaizier is voor de vierde keer achter elkaar
kampioen schermen geworden van de Konink
lijke Luchtmacht. Tijdens de wedstrijden op de
vliegbasis Twente werd hij behalve winnaar van
het algemeen klassement, ook titelhouder op
de wapens 'electrisch floret' en 'electrisch de
gen'. Bij het onderdeel sabel werd Plaizier vier
de.
ANNO 1899
30 October
NOORDWiJKERHOUT - Van de bewoners de
zer gemeente wordt wel eens beweerd, dat de
eene helft bestaat uit stroopers en de andere
uit jachtopzieners. Ondanks het nauwlettend
toezicht der laatste helft, weet de eerste toch
menig stuk wild te bemachtigen. Nu, wild is
hier genoeg, meer dan landbouwers, teelders
en tuinders lief is. In de laatste lichte maan
hebben de stroopers zich weer duchtig ge
weerd. Zij, die het 'vak' verstaan, verdienen in
één nacht soms meer dan een ander in een
week met werken. Ziehier een paar staaljes,
aan welker waarheid niet behoeft te worden ge
twijfeld; ze zijn alle uit één jacht.
Twee stroopers gingen samen twee nachten
uit met één geweer en hadden een buit van 12
hazen en 6 konijnen. Den eersten avond had
de schutter slechts 11 patronen bij zich en
schoot daarmee 10 hazen, waarvan 9 volwas
sen. Een ander ving, zoo maar onder den ar
beid door, in 5 dagen 76 konijnen. Nog een
ander ging er op uit en ving in één nacht 36
konijnen.
Niet altijd gaat het voor den wind. De jacht
opziener snapte nog twee heeren stroopers met
het damnet. Hij nam het net in beslag en alge
meen beschouwt men dit als een zeer mooie
bekeuring.
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing een ingevulde cheque (geen
overschrijvingskaart) ter waarde van vijf gulden (voor een exemplaar van 13 Dij 18 in zwart wit) op te sturen naar het Leidsch
Dagblad, t.a.v. Leidsch Dagblad Archieven, postbus 54,2300 AB Leiden of door contante betaling aan de balie van het Leidsch
Dagblad aan de Rooseveltstraal 82. U ontvangt de foto binnen drie weken.
