In Casa open
voor ouders
iOokSchitterend
:gt de lat te hoog
\lbee wil niet praten over de betekenis van zijn stukken'
Cultuur Kunst
Storend blijspeltoontje in
'klassiek' stuk Neil Simon
Bescheidenheid sierde bevlogen componist
Jenny Arean zingt
Rembrandtesk zelfportret
OENSDAG 20 OKTOBER 1999
itahalie Sarraute overleden
De Franse schrijfster Nathalie Sarraute is gisteren in haar
oning in Parijs overleden. Zij was 99 jaar. Sarraute was een
mde grondleggers van de literaire beweging Nouveau Roman,
was beroemd om haar microscopische onderzoekingen van
i menselijke ziel, alsook om de gedetailleerde beschrijvingen
nhet ongezegde en de gemoeds- en bewustzijnstoestand van
ar figuren. In haar in 1956 verschenen derde roman 'L'ere du
1 lupcon' beschreef zij haar stijl als een literaire speurtocht naar
I 'innerlijke drama' van de mens. President Jacques Chirac
ees haar als „een van de grootste schrijvers van deze eeuw."
uiting geeft extra concert
irdam De kaartverkoop voor het concert van Sting op 16
l"! aart in het Rotterdamse Ahoy' loopt zo goed dat is besloten
neen extra concert toe te voegen op vrijdag 17 maart 2000. De
Ij artverkoop voor het extra concert is reeds begonnen bij de
otere postkantoren, de ticketservice, de GWK Stationskanto-
de grotere VW-kantoren en andere bekende voorverkoop-
ressen.
'eiling kunst Des Bouvrie: 1,5 miljoen
cterdam „Ongelooflijk dat dit in Nederland kan", was de
:bt rheugde reactie van de bekende interieurontwerper Jan des
jst; luvrie na de veiling gisteravond van zijn moderne kunstcol-
lie. De eerste veiling in het nieuwe gebouw van Sotheby's in
iterdam leverde bijna 1,5 miljoen gulden op. Des Bouvrie
de vooral op het hoge bod op een fotomontage van het
itenaarsduo Gilbert George. De collage van twintig foto's
it 252.000 gulden op, het viervoudige van de richtprijs.
CHEF JAN RIJSDAM, 071-5356444, PLV CHEF CAROLINE VAN OVERBEEKE 071 -5356440
Gieske haalt niveau GTST niet
Amsterdam Houtsnijder Piet Reus werkt aan Vrouwe Stad Amster
dam. Het 200 kilo zware, teakhouten boegbeeld komt voor aan de
clipper Stad Amsterdam te hangen. Het beeld symboliseert het karak
ter van de stad Amsterdam. Met het rode haar als teken van verzet,
een traan voor al het leed en een wereldbol tegen haar borst geklemd.
als teken van een multi-culturele samenleving, strekt Vrouwe Stad
Amsterdam haar vingers uit als symbool voor het vertrouwen in de
toekomst. Het schip is een werkgelegenheidsproject van de gemeente
Amsterdam en Randstad Uitzendbureau.
foto pvw/ronald bakker
theater recensie
wunand zeilstra
Voorstelling: 'Op blote voeten in het
park', komedie van Neil Simon door to
neelgroep Comedia. Regie: Victor van
Swaay Spel Irma Hartog. Herman Boer
man, Nelly Frijda, Wilbert Gieske, Fred
Butter en Michel Hubert Gezien: 19/10,
schouwburg Leiden.
Wat is het toch een rare misvat
ting onder blijspelacteurs dat
geagiteerd schreeuwerig spre
ken een toneelstuk leuker zou
maken. Hoewel 'Op blote voe
ten...' toch onder de klassiekers
van het amusementstoneel ge
rekend mag worden, voelt een
ieder aan dat dit soort breed
uitgesponnen verhaaltjes niet
helemaal meer aan de eisen des
tijds voldoet. Een bepaalde uit
vergroting, zeg maar gerust een
kluchtige aanpak, moet kenne
lijk het geheel dan 'opleuken'.
Neem bijvoorbeeld een ac
teur als Wilbert Gieske. Bij ve
len bekend als Robert Alberts
van GTST. In dit blijspel is hij
nu eens niet de zakenman,
maar een excentrieke vogel. En
meteen gaat hij sterk overdrij
ven. GTST mag dan niet bekend
staan om de geweldige spel-
prestaties, maar Gieskes acteer
werk in deze soap is aanmerke
lijk beter dan wat we gister
avond van hem te zien kregen.
Eigenlijk lijdt de hele cast aan
dit euvel. Het geldt met name
voor Irma Hartog, die samen
met Herman Boerman het jon
ge stel speelt. Moeder Nelly
Frijda weet ook wat overdrijven
is, alleen bij haar heeft het
meestal wel een komisch effect.
Afgezien van dit onuitroeiba
re blijspeltoontje kan de acteurs
een bepaald enthousiasme niet
ontzegd worden. Bovendien
ziet de aankleding van het de
cor er goed uit en kan een stuk
als 'Op blote voeten...' een
stootje hebben. Het verhaal is
luchtig verteerbaar en vertelt
als het ware zichzelf. Pas ge
trouwd stel woont op een krak
kemikkige etage en beleeft de
eerste huwelijkscrisis. Voor der
gelijke stukken kan dan ook
best plaats zijn in het totale to
neelaanbod. Maar als het be
trekkelijk nieuwe gezelschap
'Comedia' zich werkelijk blij
vend op dit repertoire wil gaan
toeleggen, zal de aanpak toch
behoorlijk wat subtieler moeten
worden.
muziek recensie
hans keijzers
eit Marlboro Flashback: IsOokSchit-
zingt Dire Straits. IsOokSchitte-
Joost Marsman/zang, Matthijs van
fn/gitaar, Marc van der
^toetsen, Rubin geurts/drums,
Haartsen/toetsen, Jasper Bos/bas,
Rozeboom/gitaar. Gezien. 19/10,
Bacchus, Leiden.
»Q( et op zijn Veronica's wordt
,f,i ikSchitterend aangekon-
in het Leidse Bacchus. Is
,r(jJde stem van Bart van Leeu-
of iemand anders die de
t j( chool van Lex Harding
gevolgd? Eén ding is ze-
makkelijk heeft IsOokSchit-
ïd het zichzelf niet gemaakt
tijdens de
jjj boro-Flashback Dire
ts te coveren. Dire Straits
eind jaren zeventig, begin
tachtig, nou niet een band
je swingend van uit je dak
maar waar je lekker met
rdibiertje in de hand naar kon
bd iren.
ingend begint IsOok... met
re binnenkomers als
je[ m the waterline', met dat
ieI ijke doorlopende solootje,
et van Making Movies ge-
erl en 'Tunnel of Love'. Joost
ez man bijt bij deze num-
vocaal lekker van zich af.
ite Dancer' is een disso-*
Mark Knopfler heeft het
mer dan wel geschreven,
nooit opgevoerd met de
„Dit kunnen we beter
Tina Turner overlaten",
zanger aan het num-
toe. Marsman weet don-
goed dat hij zich, vooral in
ogere regionen, behoorlijk
aan het nummer.
De band geeft 'Brothers in
Arms' met een halve shuffle een
eigen draai, maar juist die ka
rakteristieke gevoelssolo van
Mark Knopler wordt node ge
mist. In deze uitvoering lijkt het
nummer niet meer dan een
vluchtig niemendalletje dat je
snel wegzapt als je het op Radio
538 tegenkomt. Met zonnebril
op is Joost Marsman de ultieme
detective tijdens 'Private Inves
tigations', ondersteund door de
subtiele spaansé gitaar van Ma
thijs van Dongen. Met 'Money
for nothing', overigens zonder
het MTV-intro van Sting, dat is
weer wat te hoog voor Mars
man, wordt de up-tempo ma
chine ingezet. Pas in dit gedeel
te van de set laat het publiek
van zich horen. Het 'I want my
MTV' schalt door Bacchus. In
voorgaande edities van de
Marlboro Flashbacks werden
de camera's, ja ook dit keer
werd er in Leiden weer opgeno
men, geregeld op het uitzinnige
publiek gezet. Dat was gisteren
wel anders. Er was op de beeld
schermen veel van het bandge-
beuren. te zien en maar heel
sporadisch brachten de came
ra's het publiek in beeld. Voor
Veronica was het publiek wel
licht te weinig uitzinnig.
IsOokSchitterend was gister
avond op bepaalde momenten
een sterke cover-Dire Straits
band, maar kon niet in de scha
duw staan van de echte Dire
Straits. Als frontman Mark
Knopfler in het publiek had ge
staan had hij zeker geen slechte
avond gehad, wat plichtmatig
geklapt en zich zeker .afge
vraagd waarom de zanger zijn
favoriete haarband niet omhad.
Danssalon geeft uitleg over veiligheid
Danssalon In Casa in Leiden opent komend weekeinde haar deuren
voor publiek dat gewoonlijk niet in de discotheek komt. Dat betekent
dat ouders zondagmiddag een kijkje kunnen nemen op de plek waar
hun kinderen gewoonlijk uithangen.
leiden diana vis
Het is de eerste keer dat het Leidse In
Casa meedoet aan deze zogeheten Na
tionale Disco Dag. „De bedoeling is dat
we de buitenwereld laten zien hoe een
discotheek precies werkt", addus Geert
Meij, bedrijfsleider van In Casa.
Vier en een half jaar geleden is In Ca
sa open gegaan als enige discotheek in
Leiden. Ook al duiken regelmatig plan
nen op voor een nieuw te bouwen dis
cotheek, In Casa is nog steeds de enige.
Dat houdt een grote verantwoordelijk
heid in, volgens de bedrijfsleider. De
niet-mobiele jeugd is op In Casa aange
wezen. „Wij proberen te zorgen voor
een veilig onderkomen. Dat willen we
dan ook aan de ouders van onze bezoe
kers laten zien. Zij weten vaak niet wat
een discotheek allemaal doet aan veilig
heidsmaatregelen."
Ouders maken zich vaak zorgen over
het drugsgebruik is discotheken, weet
Meij. „Wij onderscheppen bijna elke
vrijdagavond wel drugs bij bezoekers.
Vrijdagavond is het nightflight, dat be
tekent housemuziek en daarbij 'hoort'
xtc. Die mensen liggen er dan ook gelijk
uit. Dat is hier niet toegestaan." Een
feestje zit er aanstaande zondag niet in,
al draait er wel een DJ, voor het 'idee'.
Onder het genot van een kopje koffie,
geen sterke drank dus, worden ouders
geïnformeerd over de gang van zaken
in de discotheek.
De Leidse wethouder van economi
sche zaken, Melanie Schultz, vertelt iets
over de maatschappelijke functie die
een discotheek in de stad vervult. „Een
discotheek is een ontmoetingsplaats,
het is belangrijk dat dit soort gelegen
heden er zijn. Anders gaat de jeugd op
straat rondhangen", aldus Schultz. Zij
gaat zondag ook in op de veiligheid van
discotheken. Vanaf 15.00 uur kunnen
geïnteresseerden terecht in In Casa aan
de Lammermarkt.
Harry Bannink (1929-1999)
Bescheiden was hij. Ongelofelijk bescheiden. En vooral
ook een bevlogen componist. De grootste Nederlandse
theatercomponist van deze eeuw was een man die zich
zelf niet graag op de voorgrond zette. „Ik heb een lichte
vorm van verlegenheid, blijf het liefst van het toneel weg.
Laat mij maar achter de scher
men dingen maken voor ande
ren", zei hij in april dit jaar in een
interview. Hij had toen net beslo
ten het wat rustiger aan te doen.
„Er staat een kast vol boeken die
ik nog wil lezen. Nu besef ik dat ik
daarmee moet opschieten. Wil ik
nog bepaalde dingen doen, dan
moet ik dat nu doen."
Het heeft niet zo mogen zijn:
Harry Bannink overleed gisteren
op 70-jarige leeftijd. De maker
van Nederlandstalige klassiekers
als 'Op een mooie pinksterdag',
"Vluchten kan niet meer', 'Het is
over' en 'Wat voor weer zou het
zijn in Den Haag' - deze vier zijn
altijd zijn persoonlijke favorieten
gebleven - kwam op 10 april 1929
ter wereld in Enschede. Nauwe
lijks acht jaar oud zat hij al achter
de piano. Na de oorlog kreeg hij
zijn opleiding aan het Koninklijk
Conservatorium in Den Haag.
De talenten van de jonge Bannink vielen snel op. Een
van zijn eerste baantjes vond hij bij een Canadese big
band in de na-oorlogse jaren. Kort daarna belandde hij
bij de radio. Henk Elsink contracteerde hem als vaste or
kestleider. Maar de grote kansen kreeg Bannink toch
vooral bij Wim Sonneveld, die hem in 1963 binnenhaal
de. Met nummers als 'Tearoom tango' en 'Nikkelen Ne-
lis' maakte hij veel indruk.
Impresario John de Crane bracht Harry Bannink in
contact met Annie M.G. Schmidt. Dat was een gouden
greep. Bannink en Schmidt legden de basis voor de Ne
derlandstalige musical. 'Heerlijk duurt het langst' was in
1965 de eerste van een lange reeks die verder successen
opleverde als 'Met man en muis',
"Wat een planeet', 'Foxtrot' en 'En
nu naar bed'. Uit die allereerste
productie stamt ook het tragische
'Het is over', destijds onsterfelijk
vertolkt door Conny Stuart.
Het succes van de samenwer
king met Schmidt zette voor Ban
nink de deuren naar anderen
open. Hij ontwikkelde zich in ras
tempo als hofleverancier van mu
ziek voor televisieseries als 'De film
van Ome Willem', 'Ja zuster, nee
zuster' en 'De stratemaker op zee
show'. Tot vlak voor zijn dood le
verde hij nog regelmatig liedjes
voor 'Sesamstraat' en 'Het klok
huis'.
Zijn omvangrijke oeuvre onder
scheidt zich door een enorme be
vlogenheid. Hij stelde zich als
componist altijd dienstbaar op -
de tekst stond bij hem steeds voor
op. Maar met zijn originaliteit wist
hij op vrijwel elke compositie een
eigen stempel te drukken. Weemoedige, melancholische
liedjes hadden zijn voorkeur. „Als het aan mij ligt, zou ik
alleen dit soort liederen maken. Ik denk niet dat ik ooit
op een dag zal zeggen: zo, dit is het laatste liedje dat ik
schrijf." Harry Bannink heeft zijn woord gehouden.
martin hermens
tor Löw oogst lof voor zijn rol in 'The Zoo Story
«dam max smith
overdonderende voorstelling,
scherp gespeeld door Leslie de
iet en Victor Löw, die door Albee
verleid het uiterste van hun kun-
te tonen'. 'Terwijl De Gruyter
namelijk op de bank zit, loopt
als een tijger om hem heen. Hij
It, draaft, fleemt, speelt en verleidt
I slachtoffer. En tegelijk verleidt hij
Izijn publiek, dat aan zijn lippen
I ten ieder woord wil horen, iedere
ele verandering in zijn mimiek wil
aten uit twee van de vele juichen-
censies van het tweeluik 'The Zoo
van Edward Albee en 'Old
s' van Earl Dougles Mitchell,
eenakters, door Edward Albee
isseerd, zijn volgende week te
n de Leidse Schouwburg. In 'The
itory' speelt Victor Löw de uitge-
terde jongeman Jerry. Hij dringt
II op aan een burgerlijke man (Les-
Gruyter) die op een bankje in het
een boek zit te lezen. Door zijn
'cerende gedragingen en verha-
kt hij bij die man allerlei reacties
3,0 e tragische gevolgen hebben. In
Friends' ontmoeten twee voor-
e jeugdvrienden elkaar bij toeval
raat. De een wil de ander echter
neer kennen.
I tineer de ophemelende kritieken
'rake worden gebracht, reageert
;oorLöw met een verlegen: „Ja, ja,
lü In op de plagende vraag: „Wordt
tisschien weer een Louis d'Or net
Pr0( ie jaar geleden voor 'Soekarno'?",
•rtx hij spontaan in een voor hem 'zo
terkende' bulderlach uit. „Wie
ul,r' wie weet," reageert hij met pret-
te» s-
regie van de wereldberoemde
rd Albee in Nederland, dat is zel-
nog nooit vertoond. Tout to-
ne pinnend Amsterdam was daarom
première begin deze maand in
„^ïeuwe de la Mar Theater; Ton
Lodewijk de Boer, Mary Dressel-
Frans Weisz, om enkele beken-
i noemen. Victor Löw: „Vlak voor
Leslie de Gruyter en Victor Löw (r): de uitgerangeerde Jerry dringt zich op aan een
burgerlijke man die in het park een boek zit te lezen. foto ben van duin
iedere première heb ik het gevoel alsof ben ik dus. Mijn vrouw kan dan beter
ik naar de slachtbank word geleid. Fy- uit de buurt blijven. Maar dat tout Am-
siek heb ik er geen last van. maar op sterdam komt kijken, kan ook zijn
zo'n dag voel ik me een tikkeltje de- voordeel hebben. Er zitten dan echte
pressief, problemen maken om niets, toneelliefhebbers en kenners in de
een beetje ruzie-zoekerig. Vervelend zaal. Als het goed gaat, dan is het net
alsof alle harten openbloeien en word
je door die sfeer gedragen. Als het niet
goed gaat, ja (zuchtend) dan voel je die
kilte. Dat was bij 'The Zoo Story' ge
lukkig niet het geval."
Na het ovationele slotapplaus heeft
hij zich enorm opgelucht gevoeld. De
repetitieperiode met Edward Albee be
schouwt Victor Löw zonder meer als
een hoogtepunt uit zijn to
neelloopbaan. „In artistiek
opzicht heb ik als acteur
ook meer nieuwe openin
gen gevonden. De afgelo
pen vier, vijf jaar had ik het
gevoel, dat ik niet verder
kwam met mijn spel. Maar
het was ook een enerveren
de tijd. Al die dagen met
hem repeteren was toch
spannend. Het is wel Ed
ward Albee, met wie je
staat te werken!"
„Het was een enorme
klus om hem hier te krij
gen. Om hem over de streep te trekken
zijn Leslie en ik hem thuis in New York
gaan opzoeken. Daar heeft hij toen de
beslissing genomen om het te gaan
doen. We hadden daarna nog zo onze
twijfels, maar op de eerste dag van de
repetities in Amsterdam was hij er ge
woon en ging meteen met ons aan de
slag."
„Hij is niet gemakkelijk toegankelijk,
óp het autistische af. Elke dag vraagt
hij: 'Are there any questions?' Steevast
antwoord ik dan: 'Ja, maar mijn vragen
wilt u niet beantwoorden.' Albee wil
absoluut niet praten over de betekenis
van zijn stukken, terwijl hij bij het re
peteren er wel Jezus, Petrus en zoiets
als de drie ontkenningen in het leven
erbij haalt."
Zowel in zijn gewone doen als in tal
van rollen komt Victor Löw dynamisch
en gedreven over, al beweert hij verle
gen van aard te zijn. Regisseurs moe
ten hem tijdens repetities vaak sterk
afremmen, zo ook Edward Albee. „In
het begin twijfel ik heel sterk hoe ik
een rol moet spelen. Het is bij mij al
tijd een ongeduld en een angst dat ik
het niet zal ontdekken. Omdat ik het
gevoelsmatig direct goed wil doen,
schiet ik meteen in de hoogste versnel
ling."
„Slow down, slow down," zei Albee
elke keer tegen me. Hij wees me erop
dat velen die Jerry spelen de fout in
gaan door hem met zelfmedelijden te
spelen, of zichzelf leuk gaan vinden, of
al te drammerig in de
weer gaan. Met de twee
eerste misvattingen had
ik nauwelijks moeite,
maar om Jerry zo be-
Volgende heerst te kunnen spelen,
daar is hard aan ge-
weekin w"kt"
Victor Low heeft de 71-
de Leidse maar nog buiten
gewoon kwieke Edward
Schouwburg ^bee tiidJe"s.?e repetities
als vriendelijk en gedul
dig ervaren, maar hij
bleef afstandelijk, solitair
en weinig communica
tief. Met z'n allen na de repetitie of na
de première wat gaan drinken of eten
was er niet bij.
„Ik stelde hem vaak allerlei persoon
lijke vragen. Wat wil je: Albee behoort
tot grootheden als Beckett, Pinter,
O'Neill, die ik op de toneelschool heb
moeten bestuderen. Nu ik met zo ie
mand als Albee kon werken, wilde ik
alles eruit halen wat er in zo'n persoon
zit. Dan keek hij me alleen maar met
van die stoute ogen aan en ontweek
mijn vragen met olijke antwoorden.
Die man is zo vreselijk eenzelvig. Hij
haat premières van zijn stukken en is
die avond in de Nieuwe de la Mar een
kwartier voor het einde binnengewan
deld. Daar liep hij ook maar in z'n een
tje rond. Na afloop was hij weer snel
vertrokken."
The Zoo Story1. Te zien: do. 28/10
Leidse Schouwburg; di. 2/11 Zoeter-
meer, Stadsschouwburg; wo. 3/11
Haarlem, Stadsschouwburg; do.
11/11 Rotterdam, Schouwburg; wo.
24/11 Amstelveen, Schouwburg; di.
30/11 en 1/12 Den Haag, Theater a/h
theater recensie
hans visser
Voorstelling: 'Voorwaarts en niet ver
geten', soloprogramma van Jenny
Arean Muzikale begeleiding: Hubert
Heennga, Peter van der Zwaag Regie
Ruut Weissman. Gezien: 19/10, Thea
ter De Purmaryn, Purmerend Te zien:
door heel Nederland, vr 29/10 in de
Leidse Schouwburg
Het nieuwe theaterprogram
ma van Jenny Arean heet
'Voorwaarts en niet vergeten'.
De woorden zijn ontleend
aan het aloude 'Solidariteits
lied' van Hans Eisler. Het
dook in de jaren zestig en ze
ventig regelmatig op in strijd
bare gezelschappen die iets
wilden verbeteren aan de sa
menleving. Maar in de voor
stelling, die gisteravond in
Purmerend zijn première be
leefde, ontbreekt het lied.
Eerlijk gezegd zou het lied
niet eens passen in dit milde
programma. Niet dat Jenny
Arean de solidariteit is verge
ten. Want al zingt ze dat haar
leven nu heeft wat ze wou, ze
heeft toch een lied voor wie
honger heeft en verdriet. Haar
programma is opgebouwd
rond een keuze uit wat nieu
we en vooral veel oudere lied
jes, die samen een soort zelf
portret vormen van deze
vrouw die bijna veertig jaar in
het theater staat. Vrolijk en
lekker strijdbaar, maar ook
met mooie broze kanten.
Het zijn liedjes waarin haar
talent volop opbloeit, maar
waarvoor ze de inspiratie vaak
put uit zowel mooie als ver
drietige herinneringen. En zo
toont Jenny Arean zich ander
maal, na haar recente uitstap
je naar de musical, een grote
theaterpersoonlijkheid die
vooral in een soloprogramma
volop tot haar recht komt.
Meer dan ooit zelfs. Want on
danks haar soms stevige aan
pak, is haar manier van zin
gen nu veel meer doorleefd,
persoonlijker en veel meer
een spel met nuances.
Daardoor winnen ook de
oudere, bekende liedjes, aan
kracht. Binnen de context van
deze voorstelling hebben ze
zelfs een extra dimensie. Jen
ny Arean zelf lijkt zich in deze
opzet goed op haar gemak te
voelen, getuige de even over
rompelende als ontwapenen
de aanpak van deze volop
plezier uitstralende show.
Een vrouw die haar klasse
bewijst, door zich het ene
moment uit te leven in 'De
begrafenis van Manke Nelis',
om vervolgens de tranen van
pret te doen wegspoelen door
tranen van ontroering, ver
oorzaakt door een liedje van
George Groot over de nooit
verdwijnende pijn om het
verlies van dierbaren in de
Tweede Wereldoorlog, die
oorlog die maar niet overgaat.
En anders schuilt dat con
trast wel in die prachtige con
ference over haar begintijd bij
het ABC-cabaret van Wim
Kan en Corrie Vonk. Het lijkt
alsof het hier gaat om de
anekdote, de malle herinne
ring. Maar zelden ook werd
spelenderwijs zo duidelijk de
tragiek van het echtpaar Kan
geschetst. Een moment dat in
wezen eveneens een liefde
volle ode is aan de conferen
cier Wim Kan.
Want had ze dat nummer
ooit zo kunnen brengen als ze
hem niet zo vaak, zo van
dichtbij aan het werk had ge
zien? En vlak daarop volgt
dan meteen weer een ontroe
rend mooi 'verloren-liefde
liedje' van Willem Wilmink.
Ook hier wordt ze adequaat
begeleid door slechts twee
musici, in een sobere maar
uitgekiende belichting. Zeg
maar: een Rembrandtesk zelf
portret van een immer voort
gaande, maar nooit haar basis
vergetende theatervrouw.
