Tweede aeteursjeugd
Huib Rooymans
TV-
WEER
I
Jachtseizoen geopend
w-
Proefpakketje Always
voor tweejarige Sanne
77
VRIJDAG 15 OKTOBER 1999
BAG
COMMENTAAR
Het jachtseizoen is gisteren geopend en het valt te prijzen dat de
overheid de slachting beperkt door in een nieuwe wet de vrij be-
jaagbare diersoorten te verminderen. Er vloeit al zoveel dieren
bloed in dit land. Jagers vinden dat onverstandig, maar discussies
over de jacht zijn altijd oeverloos.
Muggen in de slaapkamer slaan we dood. Wespennesten die in de
weg zitten, roeien we uit en mieren in huis komen aan hun eind in
de lokdoos. Ook grotere dieren moeten uitkijken voor de mens als
ze lastig worden. Egels en padden rijden we plat, voor mollen in
het gazon zetten we een val en aan dijken knagende muskusratten
wacht de vangkooi.
Het dagelijkse slagveld beperkt zich niet tot in het wild levende
dieren. Ontelbare kippen en varkens wacht het slachthuis vanwege
hun vlees, nertsen worden gefokt voor hun bont en laboratoria be
proeven dieren tot ze erbij neer vallen.
Dieren dodend en slachtend gaat de mens door het leven en dat
wordt algemeen geaccepteerd. Maar soms zijn er ineens schok
kende beelden die rillingen over de rug en discussie teweeg bren
gen. Bijvoorbeeld die afgemaakte besmette varkens met een poot
aan een grijper hangend. Ze staan in schril contrast met het beeld
van schattige biggetjes op de boerderij. Ook het neerknallen van
gras vretende zwanen valt niet te rijmen met de hoofdrol die deze
statige vogel vervult in de KLM-reclame. Jacht kan walging opwek
ken bij het zien van in doodsnood vluchtende herten. En wat zeg
je tegen je zesjarig kind bij de confrontatie met schietende jagers
op een fietstochtje door het bos?
Dit deel van het land is overbevolkt, maar het zit ook nog eens vol
met dieren. Overlast van vossen, zwanen en ganzen is op dit mo
ment actueel in Noord- en Zuid-Holland. Daarom is het een uit
stekende gedachte van het Noord-Hollandse provinciebestuur ja
gers en natuurbeschermers rond de tafel te nodigen om te bespre
ken hoe de overlast van dieren te beperken is. Goed is dat het
daarbij gaat om het nemen van menselijke maatregelen zoals ver
jagen in plaats van jagen. Ook is er meer geld voor het uitkeren van
vergoedingen aan boeren voor vraatschade op hun land.
Het natgeregende lijk
Het was tot voor kort op sommige zenders nog het aangenaamste
onderdeel van de programmering. De reclame.
Maar de laatste tijd lijkt ook dat te veranderen. Steeds vaker vraag
je je na een reclamefilmpje af: wat is de bedoeling? Word ik nu ge
acht het product te kopen? En zo ja, wat is dat dan?
Soms, als wel duidelijk is wat het aangeprezen product is, zijn de
beelden zo idioot dal je ter plekke besluit nooit iets van die troep in
huis te halen. Zoals met dat rare ET-achtige meisje uit de Play Stati
on reclame. Als kinderen ergens om videospelletjes beginnen te zeu
ren, hoeven ouders maar even naar deze afzichtelijke trol te wijzen
om hun kroost voor maanden stil te krijgen, ja, dat komt ervan als
je de hele dag achter die rommel zit'.
Nuttig, maar dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest van de
firma Play Station.
Van vaderlandse bodem beginnen de spotjes van Ben soms de gren
zen van de waanzin te naderen. Deze telefoonjongens hebben de
naam van hun firma het afgelopen jaar degelijk ingeramd bij het
publiek. Dat wel. Maar wil iemand nog een mobieltje van Ben als
dit kennelijk het favoriete merk is van losers als Jan, die 20 secon
den lang door het beeld stuntelt?
En dan hebben we nog de Unox-soepen, die we tot voor kort zeer
smakelijk vonden, tot de nieuwe reclamecampagne begon. Nu asso
ciëren we het spul vooral met die boerenzoon op leeftijd en zijn
moeder, die veel gelijkenis vertoont met een natgeregende versie van
dat oude lijk uit Psycho. Iets minder aanlokkelijk dus.
Gelukkig valt er nog steeds ook veel te glimlachen tijdens de recla
meblokken, zoals met die in een ijshockeywedstrijd verdwaalde roze
kunstschaatser. Of de met zijn Citroen gestrande, internettende
Yup. Alleen blijkt het voor ons steeds weer een verrassing te zijn dat
dit respectievelijk met met Delta Lloyd en ABN Amro heeft te ma
ken.
Kortom, de bedrijfsnaam blijft niet erg hangen.
Maar misschien is dat wel een heel erg ouderwetse opvatting over de
functie van reclame.
Thermisch hoogstandje
September is thermisch een hoogstandje geweest. De maand kan
echter geen aanspraak maken op de titel 'mooiste nazomermaand
van de eeuw'. Dat komt omdat het aantal uren zon duidelijk achter
bleef in vergelijking met die andere thermische hoogvliegers. In De
Bilt werden slechts 149 uren zon geteld tegen normaal 134. Dat
aantal komt overeen met 39 procent van de tijd dat de zon boven
de horizon staat tegen normaal 35. In 1959, de zonnigste en droog
ste september van de eeuw, scheen de zon gedurende 63 procent
van de beschikbare tijd. Omgerekend naar uren zon zijn dat er
240. Verder in 1949, de voormalige thermische kampioen, 167 uren
zonneschijn, in 1947 scheen de zon 189 uur en in 1929 (ook een
zeer warme maand) 199 uur. Meer zon dan in het midden en wes
ten van het land (Rotterdam 140) was er in het oosten en zuidoos
ten. Volkel en Twente kwamen op 173 en Ell in Limburg rappor
teerde 179 uren zon. In Duitsland was het vooral in de voormalige
DDR bijzonder zonnig. In Ueckermünde werden 231 en in Sch-
werin 223 uren septemberzon geregistreerd. Dit weekeinde zit het
wel goed met de zon. Met een geleidelijk nog wat verder in kracht
toenemende oostenwind wordt namelijk droge lucht aange
voerd. De temperaturen komen echter niet meer op het niveau
van de afgelopen dagen uit. Vanmiddag is het maximaal 11-13
graden, zondagmiddag wordt het niet warmer dan 10-12 graden.
Ook de nachten verlopen koud. De minimumtemperaturen
schommelen tussen de 0 en 5 graden. In gebieden waar de
lucht over relatief warm water stroomt (bijvoorbeeld het IJssel-
meer en de Waddenzee) wordt het niet zo koud. Het zonnige,
schrale weer hangt samen met een hogedrukgebied boven het
noorden van Europa. De kern trekt begin volgende week over
Denemarken naar het zuidoosten maar een nieuwe
loot, in ontwikkeling tussen IJsland en Noorwegen, trekt
na het weekeinde Scandinavië binnen. Dit systeem ver
sterkt zich tot ruim 1035 hPa. Het zonnige en schrale
weer duurt na het weekeinde dan ook voort. Wel ont
staat boven de warme Oostzee veel bewolking. Dit
bewolkingsgebied dijt naar het westen uit en het is
niet uitgesloten dat met name het noorden van Ne
derland daar mee te maken gaat krijgen. Verder is
de luchtdruk laag van de Oceaan via Frankrijk tot
boven de Mediterrane regio. Onder invloed van deze la-
gedrukzone, in de winter een ideaal 'trekpaard' voor
transportkou, blijven de drukverschillen groot. Dat be
tekent tamelijk winderig weer. Later in de week lijkt een
omvangrijke depressie op het midden van de Oceaan
langzaam naar West-Europa te gaan uitdijen. Als deze
ontwikkeling doorzet wordt het op de lange termijn
wisselvallig.
'Bij mij spat het plezier eraf als ik meneer Harmsen speel'
Vraag Huib Rooymans niet waar de Gouden Televizier Ring is gebleven, vorige week vrijdag
als publieksprijs toegekend aan de tv-serie 'Toen was geluk nog heel gewoon'. In zijn statige
woning in het Haarlemse Westerhoutkwartier hoeft in elk geval niet te worden gezocht, laat
staan dat één van de vingers van meneer Harmsens alter ego ermee gesierd is. „Er wordt
namelijk maar een exemplaar van uitgereikt. De producent zal 'm wel hebben. Veel belang
rijker dan de ring zelf, is de publieke erkenning die er van af straalt. Doorgaans gaat een ho
ge kijkdichtheid niet samen met een hoge waardering."
Een bijrol zal zelden door een
acteur zo boven het oorspron
kelijke scenario zijn uitgetild,
als die van meneer Harmsen in
'Toen was geluk nog heel ge
woon' door Huib Rooymans.
De nichterige directeur van de
Rotterdamse vervoersmaat
schappij RET heeft gaandeweg
de al vijfjaar lopende tv-serie
steeds meer karakter gekregen.
„Het was aanvankelijk een vrij
onbeduidend type. Niet om
zweverig te doen, maar ik speel
de rol met meer flitsende inval
len dan in het begin. Dat komt
ook, omdat de schrijvers Gerard
Cox en Sjoerd Pleijsier mij daar
toe de kans geven. Zodoende
kon Harmsen almaar populair
der worden."
Hij zegt zich vereerd te voelen
met de onderscheiding die de
serie vorige week is toegevallen.
Als lid van de cast acht Rooy
mans het bovenal van belang,
dat het Nederlandse kijkerspu
bliek zich heeft uitgesproken
voor 'Toen was geluk' als tv-se
rie van het jaar. „In de tijd dat
ik jong en onbezonnen was,
volgde ik de mode om geen
waarde aan prijzen te hechten.
Ik ben ouder en milder gewor
den. Bovendien bestaat er voor
mij een wezenlijk verschil tus
sen prijzen en prijzen. Een jury
prijs zou voor mij minder tel
len."
De zwijmelende manier waarop
Rooymans meneer Harmsen
'vriendje Stokvis' laat lispelen,
zegt iets over 's mans affectie
voor het eigen geslacht. Maar in
'Toen was geluk nog heel ge
woon' zal hij zich voor alles
blijven uitgeven voor de keurige
vrijgezel, die nog bij moeder
woont. De bekrompen hokjes
geest die Nederland eind jaren
vijftig, begin jaren zestig nog in
de greep had, stond nu een
maal geen openbare bekente
nissen over homoseksuele ge
aardheid toe. „Een type als
Harmsen zou in de hedendaag
se samenleving waarschijnlijk
wel kleur bekennen."
Privé staat de 58-jarige Rooy
mans ver van meneer Harmsen
af. De Haarlemse acteur, ooit
gehuwd met Jenny Arean, is na
een lange periode van samen
wonen alweer zeven jaar ge
trouwd met Judith.Als hetero
kost het me geen moeite in de
huid van Harmsen te kruipen.
Ik bedoel: ik heb ook wel eens
een moordenaar gespeeld,
maar de eerste moord moet ik
nog plegen.'"
Vooral een feest van herken
ning voor babyboomers en nog
ouderen, deze serie waarin de
Rotterdamse samenleving van
de eindjaren vijftig, begin jaren
zestig een tikje karikaturaal
wordt afgebeeld. „Maar denk
niet dat er ook maar een mo-
Huib Rooymans: „Als hetero kdst het me geen moeite in de huid van Harmsen te kruipen."
FOTO UNITED PHOTOS DE BOER ROB HENDRIKS
ment geschmierd wordt. Eén
woordje buiten de tekst om
spreken, betekent de hele scène
overdoen. De afspraak is dat ik
in vijftig procent van de afleve
ringen opduik, anders zou deze
bijrol hoofdrol worden en dat is
uitdrukkelijk niet de bedoeling.
Zo ben ik ook niet te horen op
de speciale 'Toen was geluk nog
heel gewoon'-cd, die donder
dag is uitgebracht. Daarop zin
gen Gerard Cox, Joke Bruijs en
Moena Goeman Borgesius lied
jes uit de jaren veertig, vijftig en
zestig. Ik durf gerust te stellen
dat ik een aardige bariton heb.
Maar de stem van Harmsen zou
zich hooguit hebben geleend
voor een carnavalshitje uit die
Voor kijkend Nederland kennis
maakte met Harmsen, had
Rooymans zich lang niet op te
levisie laten zien. En dat terwijl
hij zich drie decennia geleden,
kersvers van de Arnhemse to
neelschool, als veelbelovend
acteur bij herhaling aan het
grote publiek opdrong. Hij
speelde desüjds in tv-series als
'De Glazen Stad' en 'Het meisje
met de blauwe hoed'. Bij En
semble bleek hij geknipt voor
het blijspel en later in de vrije
productie ook voor het feno
meen musical, hetgeen hij een
jaar lang bewees in 'Anatevka'.
En zo was hij als joods lid van
het Leidse studentenverzet ook
te zien in de veel geprezen
speelfilm 'Soldaat van Oranje'
en naderhand in de rolprent
'Een vlucht regenwulpen'.
Die filmavonturen betroffen in
wezen frivole uitstapjes naar
het populaire genre, want ei
genlijk al in 1968 had Rooy
mans met zijn engagement bij
Globe al gekozen voor wat toen
nog toneelkunst met een grote
K heette. Nog vrijwel uitslui
tend acterend in de exclusieve
beslotenheid van het theater,
maakte Rooymans naar eigen
zeggen een vernieuwingsproces
door, tijdens welke hij in tal van
dramatisch getinte stukken
groeide in zijn rol van serieus
acteur. Hij ging er zo intens in
op, dat Rooymans zich eenvou
dig de tijd niet meer gunde om
tv-werk aan te nemen. En later,
bij toneelgroep Amsterdam,
paste het in de gezelschapscul
tuur om geregeld de banvloek
uit te spreken over werken voor
camera's.
„Ik heb een hele goeie tijd ge
had, daar niet van. Maar ach
teraf vraag ik me af of het ver
standig is geweest me ruim
twintig jaar aan het sectarische
groepsgevoel van een toneelge
zelschap over te geven. Ener
zijds gaf die saamhorigheid de
drogerende kracht het beste uit
jezelf te halen. Anderzijds be
gon ik na verloop van tijd het
naar binnen gekeerde artistieke
klimaat te ervaren als een ince-
stieuze commune, die me ge
weldig begon te benauwen. De
laatste drie, vier jaar dreigde ik
te verstikken in wat eens een
verademing voor me was. In
mijn onderbewustzijn stak een
verzet op tegen bepaalde rollen
die ik moest spelen. Er waren
avonden dat ik me naar het ein
de van de voorstelling moest
slepen."
Een jaar of acht geleden besloot
hij zich vrij te maken van de
geestdodende sleur. Rooymans
besloot als freelancer de markt
op te gaan. „Gewend als ik was
aan de zekerheid van een to
neelgezelschap, gaf me dat een
heel onzeker gevoel. Tot mijn
geluk werd ik benaderd door ie
mand die als mijn agente wilde
optreden. Scheelde mij een
hoop rompslomp. Ik hoefde
mezelf niet te verkopen, dat
deed zij dus. En goed moet ik
zeggen. Door het vele werk
moet ik helaas soms nee zeg
gen."
Zo geviel het dat Rooymans aan
de zijde van Paul van Vliet
(Higgins) de rol van Pickering
speelde in 'My Fair Lady'. Hij
liet zich onder meer ook strik
ken voor de opera 'Noach' voor
de rol van verteller. Hij leverde
zijn bijdrage aan het Heijer-
mans-stuk 'Schakels'. En in
middels weet hij zich vastge
legd voor de opera Hier, die in
januari in première gaat. Geluk
is voor hem als acteur inmid
dels weer heel gewoon. „Toen
ik mij aan Globe verbond, was
dat in wezen een afscheid van
mijn jeugd. Mijn keuze om ac
teur te worden is mede bepaald
door mijn ouders, die mij als
kleine jongen meenamen naar
het circus en naar blijspelen. Ik
kwam altijd huppelend de
voorstellingen uit. Dat gevoel
heb ik weer helemaal. De laat
ste jaren ben ik teruggekeerd
naar mijn oorsprong als acteur,
naar mijn jeugd dus. Ik voel me
weer vrij. Als ik Harmsen speel,
spat het spelplezier er bij mij
weer helemaal van af."
GERARD VAN PUTTEN
fÜr
Trek een kaart
Tien jaar geleden zag ik hem voor het eerst
zitten in het schemerduister van de coulis
sen. Met zijn linkerhand bediende hij de ge
luidsapparatuur. In de rechter had hij een
stok kaarten die hij aan een stuk dóór mani
puleerde. „Trek een kaart", fluisterde hij. Ik
trok een kaart en stopte die op zijn bevel
weer midden in de stok. Even later lag mijn
kaart bovenop. „Little finger break' fluister
de hij. Later in de kantine gaf hij uitleg:
„De toeschouwer denkt dat hij een
heel pak kaarten boven op elkaar
l' ziet maar de goochelaar houdt
met het topje van zijn pink een
klein beetje ruimte op de plek
waar de kaart wordt terugge
schoven, dan een Hindu shuffle,
hij maakte een snelle beweging,
en de getrokken kaart ligt bo-
venop.
Hij was een van die jonge jongens
die achter de coulissen dromen
van een leven ervoor. Dagelijks
trainde hij uren met de kaarten. De
double lift en de triple lift (laat
tiuee of drie kaarten zien alsof het
er één is), de bottom deal (onder
ste kaart bovenop manipuleren)
en de second deal. Razend moeilijk al
lemaal maar verplichte kost voor wie
als beroepsgoochelaar aan de slag wil
de.
Vijf jaar later trof ik hem weer. Ik
speelde mee in een musical en hij deed
Mï hel geluid. Met zijn goochelaarscarrière
V JOOST PRINSEN
wilde het niet echt vlotten. Hij had diverse
optredens verzorgd. Een keer was er zelfs een
impressario komen kijken. Die had na af
loop gezegd: „Meneer aan uw techniek ligt
het niet, die is in orde. Maar een goochelaar
moet twee zaken beheersen: technieken pre
sentatie. En dat laatste is nog onvoldoende."
En ja, hij had ook wel gemerkt dat zaalop
tredens moeilijker waren dan een leuke de
monstratie in de kroeg. Vandaar dat hij nu
trainde op een truc die het publiek erg aan
sprak: deforce. Trek een kaart", zei hij. Ik
trok een kaart „Harten acht", zei hij. Het
klopte. Fantastischzei ik. Kijk dat bedoel
de hij nou. zo'n truc sprak aan. Het was na
tuurlijk allemaal een kwestie van card-con
trol. Wie dat otuier de knie had kon de force
in al zijn varianten laten zien: dex-force, de
six to nine, de ten card, de Hofsincer. En ui
teraard de grea test of them all: de
spread-force. „Veel succes", zei ik.
Kortgeleden zag ik hem in de Rotterdamse
schou wburg. Ik speelde nog steeds toneel en
hij deed nog steeds het geluid. En hij had
nog steeds kaarten in zijn rechterhand. Am
bitie om de plek achter de schermen te ruilen
vooreen plaats op de planken, had hij niet
meer. Zijn trucs waren natuurlijk goed ge
noeg maar de mensen in de zaal wilden er
niet aan. Goochelen voor vrienden en colle
ga's was ook veel dankbaarder. Dagelijks
leerde hij bij. De ghost-count, razend moei
lijk, en de Elrnsley count. „Wel eens van ge
hoord", vroeg hij. „Nee", zei ik. „Trek een
kaart", zei hij.
In de strijd om de consument is
fabrikanten vaak niets te dol.
Maar om de tweejarige Sanne
de Groot nou een proefpakketje
Always Ultra maandverband
toe te sturen, lijkt wel erg over
dreven. „Ze wil misschien graag
gerustgesteld worden over alle
veranderingen in haar lichaam
en haar gevoelsleven", zo luidt
de schriftelijke uitleg van fabri
kant Proctor Gamble in de
begeleidende brief aan haar
moeder Rina.
Onwetend van de hilariteit die
de zending heeft veroorzaakt,
speelt de peuter uit Heemskerk
er lustig op los met de kleurrijk
verpakte verbandjes. „Toen ik
het kreeg, dacht ik eerst dat het
voor mij bestemd was, maar
dat bleek niet het geval", zegt
moeder Rina lachend. „De zen
ding was voor mijn dochter be
doeld, dus ging ik er in eerste
instantie vanuit dat het om een
proefpakketje luiers ging. Je
denkt bij een tweejarige in ieder
geval niet aan maandverband."
In de wetenschap dat de brief
geschreven is aan de moeder
van een tweejarige, komt de
tekst in de begeleidende brief
wel in een hele vreemde con
text te staan: „Uw dochter be
leeft binnenkort een unieke er
varing. Ze wordt een jonge
vrouw. Op haar leeftijd heeft ze
behoefte aan informatie en uit
leg. Ze wil misschien ook graag
gerustgesteld worden over alle
veranderingen in haar lichaam
en in haar gevoelsleven. Veran
deringen waardoor ze pas echt
helemaal vrouw wordt", zo
weet Proctor Gamble te mel
den.
Bij Proctor Gamble geven ze
toe dat er iets fout is gegaan.
„We richten ons bij deze actie
op de moeders van meisjes van
elf, twaalf jaar", legt een woord
voerster uit. „We baseren ons
op gegevens uit de grote twee
jaarlijkse Consumenten-enqu-
te. Het kan zijn dat er iets fout
is gegaan bij de verwerking van
die gegevens omdat het formu
lier onduidelijk is ingevuld,
maar het kan ook zijn dat er bij
het invoeren van die gegevens
vervolgens een fout is gemaakt.
We zullen in ieder geval contact
met die familie opnemen om
een en ander uit te leggen."
En de kleine Sanne zelf? Die
heeft inmiddels al één voordeel
van de verpakte verbandjes
ontdekt: je kan er leuk mee
gooien...
nog
dagen
Nog 77 dagen en
we millennium bn
Reden voor deze
waa
nissie h
chrijdir
aci Vr
uitbe
Dat bli
krBü Dé
in een dagelijkse sellot ov
mmiss
rug te kijken op be mvoh
gebeurtenissen die ,hol pa:
grepen op correspi »ne' m
rende data in de af| f>aaX
1000 jaar. Deze w&
okt 1961: Eiland Tr
Cunha ontscheept ter Net
1997: John Denver
om bij vliegtuigon; )UWC
okt 1966: Begin na
Schmelzer; 14
Slag bij Hastings;
1894: Dreyfus in Plegenko
arresteerd; 16 okt 1 Pn tuss'
Eerste operatie om
doving. eloning:
cipatie;
16 OKTOBER 1846 |J,eT™"
Volgens cijfers van de
landse Vereniging va
thesiologie (NVA) krij
derland jaarlijks 1,3 it VVGinj
mensen narcose toeg
Als William Thomas)
16 oktober 1846 in B( >"dend<
toe voor het eerst een ütaire v.
waagt, kan hij van da n alleen
slechts dromen. Tod
ze Amerikaanse tand
geschiedenis ingaat a
die de chirurgische a 0ar is>
voor het eerst met su
past. Dat gebeurt in I
huis van Massachuse
een groep artsen mei
kijkt. Morton dient et nineerd
aan patiënt Gilbert yV dneerd
drukker en journalist
ratie slaagt en Morto: ite brei
voorgoed in conflict! ngezet
en zijn vroegere If >elijk ot
Charles Jackson, met
wel heeft overlegd, m ibedrap
zijn beurt de eerste to ialig ma
claimt. Het nieuws oi
van ether, een stof dii
gens al sinds de 16de U984
rapeutisch wordt geb De aff<
spreidt zich als een k
vuurtje door de medi
reld. Maar erg lang zi
als verdovingsmidel i
houden. Al in novem n
hpt inar rtnarnn vvnrr
past. Dan is Morton r t
gewikkeld in kostbar. oe£en"
sche conflicten om z
m klinkende munt oi j^g^.
ten. De medische we
hem inmiddels z'n p
HENK RUUL
Te rustig k; Men
BBC kri
lawaai mai
countants van de Bri»u
roep BBC zitten in ef
splinternieuw kantot «Tgistere
dubbele beglazing, p een 14-j;
conditioning en stillf ;ht dat zi
ters is het er heerlijk adi
Maar de rekenmeest ea
steen en been, want ede en o
juist gek van de stilte ge haar
heeft de BBC wat op de41-ja
Voor bijna 10.000 gu lnjs op v
de omroep een lawa
aangeschaft.
Het apparaat is uitge
door een geluidsdf
van de Universiteit
wich. Zijn machine
vooral geroezemoes
irritant op een werk]
geluidsniveau de 60
overstijgt: dat is te li
Maar de 'herrie' w;
rekenmeesters mee
hebben is nauwelijk
bel, stiller dan een
rustige zomerdag.
De nood was volgei
schapper hoog ondf
countants. Steeds
den zij over eenzai
de telefoon ging viel
alle gesprekken van
medewerkers stil.
nog wel het ergste:'
het nare gevoel dati
ga's meeluisterden!
lefoongesprekken.
Nu is dat hopelijk
De machine laat c(
praal horen, zondel
woorden te onders
Zo nu en dan is er
te horen. De BBC-I
na lang nadenken
van de accountant
om met muziek de)
drijven. De werknf
zieden namelijk oi
of het pop of klassi
worden. Een ding:
BBC-bazen helema
ten. De accountan!
beslist de radio of
zetten. Dat zou te
romov
stimu
evoor
ran san
\T0UW<
sistentt
procei
>n. De s
inNWC
ok-heli
-c üet kun
Bui
De 'I
uldig
«Li Ver
aien voc
rerkgeve
eelnem
een ac
oor ong
laten v.
ïoud.
Tijdei
zaakki
26 okto
LIJN: 0
'MN DE KAS!
v kMarlli
