JINGEN
'"VOORBIJGAAN
Een populair beroep is deurwaarder nooit geweesf
Leiden Regio
STADSGEZICHT
ERDAG 25 SEPTEMBER 1999
CHEF WIM WEGMAN. 071-5356414, PLV.-CHEF ANNET VAN AARSEN, 071-5356436
nic
ben eigenlijk bij toeval in
>iden terechtgekomen. Ik
:en tijdje onderwijzeres ge
in het bezit van een
lakte. Maar dat leverde
op, ik kreeg haast
lej cent betaald. Dat beroep
k dus vaarwel gezegd en ik
wat anders. Zo kwam ik
n typeschool terecht. En
kreeg ik weer het adres van
las Johannes van der Heij-
lie een rechtskundig bu-
op de Hoge Rijndijk had.
ek me wel wat. Een uitda-
hetv
s weer eens wat an-
met de Blauwe Tram
't Wachtje in Den Haag.
iek Korevaarstraat stapte ik
lit en dan ging ik door met
idstram naar de Hoge
ijk. Een behoorlijk lange
ik er een uur over deed,
at vlug. Maar ik wist niet
Om negen uur was ik op
lor. Later ging ik met de
op en neer. En vanaf het
van de jaren zestig met
ini'n-
er Heijden deed veel in de
[Sti ran vorderingen en gaf
veel adviezen. Zo behandelde
hij ook pachtzaken. Meestal op
vrijdag. Dan kwamen de boeren
op kantoor. Die trokken eerst
hun schoenen uit en kwamen
dan boven. Op kousevoeten.
Ach, van alles kwam hier over
de vloer. Ook heel belangrijke
cliënten. Professor Klein kwam
hier bijvoorbeeld zijn adviezen
halen. Ik had daar inhoudelijk
niets mee van doen, hoor. Ik
keerde de brieven op de band,
typte de stukken uit en ontving
de mensen. Een echte kantoor
baan. maar wat Van der Heij
den deed had wel mijn belang
stelling.
Van der Heijden had zichzelf
opgewerkt, het was een zeer
goed rechtskundige. Een be
kende naam in Leiden. Hij was
Ridder in de orde van Oranje
Nassau. En vlak voor zijn over
lijden kreeg hij nog een eredoc
toraat in de rechten. Hij was
mijn grote voorbeeld. Door
hem ben ik gaan studeren, voor
gerechtsdeurwaarder. Fanatiek.
Dat heeft ook, denk ik, met
mijn jeugd te maken gehad. We
hadden het thuis niet breed.
1 eegers: „Ik ben nooit een bullebak geweest hoor, ik ben altijd
irmaal gebleven." foto henk bouwman
Vader overleed al vroeg. Mijn
moeder heeft keihard geknokt
om ons een opleiding te kun
nen laten volgen.
Het was grotendeels zelfstudie.
De boeken haalde ik uit de ei
gen bibliotheek van Van der
Heijden. En ik kreeg les van een
Delftse deurwaarder. In 1954
ben ik geslaagd. Als er een
deurwaarder met vakantie was,
viel ik in. In Leiden, maar ook
in Alphen. Zodoende ben ik
ook in de praktijk gerold. Als er
een vacature was, solliciteerde
ik. Maar de kantonrechter, De
Koning, wilde geen vrouw als
deurwaarder. Ook al zei hij dat
niet hardop. Uiteindelijk ben ik
toch benoemd, bij de recht
bank in Den Haag, met als
standplaats Leiden. Dat was
pas op 1 juli 1974.
Ik ben toen een praktijk begon
nen aan de Lage Rijndijk. Num
mer 17, waar vroeger rederij
Boot zat. Midden in een volks
buurt. Ik heb daar een paar jaar
gezeten. Niet leuk. Het was een
rommelige buurt en de kamer
tjes in het pand waren donker.
Maar goed, je moet toch ergens
beginnen. En de praktijk liep
meteen als een trein. Op een
geveven moment had ik zelfs
zes medewerkers. Ik werkte zelf
keihard mee. Ik hield vooral
van het buitenwerk. Niet alleen
in volksbuurten hoor, ik stapte
overal op af.
Leiden gold in deurwaarders
kringen als een niet-makkelijke
stad. Daar bedoel ik niet mee,
dat de Leidenaars buitenge
woon agressief waren, of ge
welddadig. Nee, het was vooral
een kwestie van beloven en niet
doen. 'Ja, ja, we zullen snel be
talen', zeiden ze dan. Maar dat
deden ze dus lang niet altijd.
Dat Leidenaars zo ad rem zijn,
wat sommigen beweren, daar
heb ik niet echt iets van ge
merkt. Ze proberen wel overal
onderuit te komen. Bedreigd?
Ik ben hier op kantoor wel eens
uitgescholden. En ja, ze dreig
den me wel eens kwaad te
doen. Maar dat gebeurde niet
vaak. Dat kwam niet omdat ik
een vrouw ben. Iemand die
over de rooie gaat, denkt niet
De Korevaarstraat, beeld uit vervlogen tijden. Het was jarenlang het eindstation van Petra Zeegers' reisje met de Blauwe Tram uit Den Haag.
foto gemeentearchief/herman kleibrink
op die manier.
Ik had ook vaak dwangbevelen
van het Hoogheemraadschap
van Rijnland. Die stapelden
zich werkelijk op. Het was een
keer in de winter, het was al
vroeg donker. Ik met zo'n
dwangbevel naar een invalide
man toe. Kom maar boven, riep
hij. Daar zat hij dan, met onder
zijn stoel een fles drank. Ik gaf
hem het stuk van het hoog
heemraadschap, het ging maar
om een klein bedrag. Hij be
keek het papier, en ineens
stond hij op. Heel boos. Ik
schrok me dood en ben snel de
trap af gestommeld.
Ach, een populair beroep is
deurwaarder nooit geweest. Nu
nog niet. Veel mensen denken
toch al gauw dat een deurwaar
der een onprettig, hard mens is.
Dat is echt niet zo. Ja, vroeger
had je Van der Woude, op de
Hogewoerd. Dat was een echte
bullebak, daar stond hij om be
kend. Hij was erg kort en bon
dig en hij legde vlot beslag.
Maar ik ben nooit een bullebak
geweest hoor, ik ben altijd heel
normaal gebleven. Gewoon
aanbellen: 'Meneer ik ben de
deurwaarder, ik heb hier een
dagvaarding voor u'. En dan
uitleggen. Als een deurwaarder
aan de deur komt, gaat het echt
niet altijd om geld. Ik kreeg
eens een vonnis van een proces
tussen twee echtelieden. Dat
moest ik ten uitvoer leggen. Het
draaide om een hond, die was
toegewezen aan de vrouw. Ik
moest het beest gaan halen in
de Paul Krugerstraat en ik had
de politie gevraagd om mee te
gaan. Ik met twee agenten naar
het huis, een benedenhuis. Er
bleek niemand thuis te zijn.
Een van de agent schoof daar
om een raam omhoog om bin
nen te komen. Hij had een ver
dovingsmiddeltje voor de hond
bij zich. Voor het geval dat het
beest nogal wild was. Nou, dat
was dus niet nodig. De hond
ging kwispelend mee naar het
politiebureau.
Krakers, die heb ik genoeg ont
ruimd in Leiden. Die in de Ke-
telboeterssteeg, in november
1984, herinner ik me nog erg
goed. Dat was niet bepaald een
vrolijke klus. Maar goed, een
deurwaarder hoort dat te doen.
Je bent deurwaarder van A tot
Z. Een medewerkster vroeg nog
of ik zenuwachtig was. Maar
nee hoor, dat was ik niet. Ik re
kende ook op de politie. Het
was gebruikelijk dat er agenten
meegingen met een ontrui
ming. Ik liep dan wel voorop,
maar zij verleenden bescher
ming als dat nodig was.
De deur bleek gebarricadeerd te
zijn. Daar stond ik dan met het
hele politiegezelschap. De
Breestraat was afgezet door de
politie. Daar stonden een hoop
nieuwsgierigen, in de steeg
hoorde je het gedruis. Maar
goed, ik had een grote toeter bij
me waarmee ik de krakers som
meerde het pand te verlaten.
Dat gebeurde niet en dus
moesten een paar mannen met
gereedschap de deur openbre
ken. Dat duurde een poos. En
toen bleek dat ze binnen de
boel ook gebarricadeerd had
den. De monumentale trap was
ingesmeerd met groene zeep en
was niet te gebruiken.
Met een ladder zijn we uitein
delijk toch naar boven geko
men. Ik stak als eerste mijn
hoofd door de opening van de
zolder. Daar zaten ze dan, de
krakers. De latere wethouder
Hans de la Mar zat er ook bij.
De krakers voerden in hun op
tiek oorlog tegen de leegstand.
Uiteindelijk zijn de krakers
weggegaan. Maar in het pand
was het een ongelooflijke troep.
Ze hadden overal hun behoefte
gedaan. Dat gebeurde overi
gens wel meer in kraakpanden,
omdat er zelden water was. Ik
had het in elk geval niet zo op
dat kraken. Het druiste in tegen
mijn gevoelens. Ik begreep het
wel, maar ik was niet zo opge
voed dat ik het kon goedkeu
ren. Dat ze zich toegang ver
schaften tot andermans eigen
dom. Ook al stonden de pan
den lang leeg.
Toen ik stopte met werken, ben
ik in Leiden blijven wonen. Ik
hou vooral van buiten en hier
aan de Hoge Rijndijk zit je zo
buiten. Ik heb een volkstuin in
Cronesteyn. Ik wilde ook niet in
het centrum wonen. De bin
nenstad, de steegjes, vind ik
prachtig. Ik vind het heerlijk om
vanaf het terras van V&D over
de stad te kijken. De Hartebrug-
kerk, de Pieterskerk, de Hoog
landse kerk. Prachtige kerken,
ik ga er vaak heen voor de mu
ziek. En dan de Witte Singel en
de Hortus. Ik ben dan wel
Haagse van origine, maar in de
loop der jaren ben ik Leiden
steeds mooier gaan vinden."
HERMAN JOUSTRA*
Leidsch DagbladARCIIIIÏVlilV
ANNO 1899
Maandag 25 September
KATWIJK - Het aantal badgasten van het afge-
loopen jaar, bedraagt 1100, tegen 878 in
1898; wel een bewijs, dat Katwijk gerekend
mag worden tot die badplaatsen, welke zich in
een steeds toenemenden bloei mogen verheu
gen. Het buitengewoon schoone zomerweder
heeft zeker ook gedurende dit jaar niet weinig
tot een druk bezoek medegewerkt. Ingeleverd
zijn 345 badlijsten.
BOLLENSTREEK - Naar wij uit goede bron
vernemen, worden ernstige pogingen in het
werk gesteld tot oprichting eener districtstele-
phoon Hillegom-Lisse-Sassenheim.
Naar ons ter ooren gekomen is, zal de abon
nementsprijs per jaar, wanneer minstens 100
personen zich aansluiten, niet meer dan 30 a
35 gulden bedragen.
Mocht dit zoo zijn, dan is het niet aan twijfel
onderhevig, dat zeer velen zich in deze welva
rende, handeldrijvende streek zullen aboo-
neeren.
ANNO 1974
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing een ingevulde cheque (geen
overschrijvingskaart) ter waarde van vijf gulden (vooreen exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) op testuren naar het Leidsch
Dagblad, t.a.v. Leidsch Dagblad Archieven, postbus 54, 2300 AB Leiden of door contante betaling aan de balie van het leidsch
Dagblad aan de RoosevclLstraat 82. U ontvangt de foto binnen drie weken.
a ra Zeegers werd op 5 juni 1917
«ren in Den Haag. In 1947 kwam ze te
itio ken voor het rechtskundig bureau van
lt, imas Johannes van der Heijden op de
m je Rijndijk in Leiden. Sindsdien is ze
steeds meer gaan hechten aan deze
hoewel ze Den Haag nog steeds in
*flr hart draagt. Eerst reisde ze dagelijks
heen en weer, nu woont ze al jaren naar
haar zin in Leiden. In deze aflevering van
'De dingen die voorbijgaan' vertelt
Zeegers over haar arbeidzame leven in de
stad, eerst als assistente van Van der
Heijden en later als gerechtsdeurwaarder,
de eerste vrouw met deze functie in
Leiden.
Leidenaars blikken
terug op hun verleden
atrastraat. foto hielco kuipers
Woensdag 25 september
LEIDEN - De Leidse wet
houder A. Verboom (54)
heeft van zijn voormalige
werkgever, de NKF Kabel
IV. in Delft, te verstaan
gekregen, dat hem niet
gegarandeerd kan worden,
dat hij na afloop van zijn
ambtstermijn bij het be
drijf zal kunnen terugke
ren. Verboom is per 1 sep
tember wethouder gewor
den en dat wordt door de
NKF, een onderdeel van
Philips, als beëindiging
van de arbeidsovereen
komst beschouwd. De
wethouder heeft zelf zijn
contract niet opgezegd.
Hij is bijzonder gebelgd
over de gang van zaken en
is van plan de hulp van de
vakbond in te roepen.
"Mijn grootste grief is, dat
een collega van mij, die vier jaar geleden wet
houder in Delft werd (H. W. Fahrner) schrifte
lijk bevestigd heeft gekregen dat hij opnieuw in
dienst zou kunnen treden als hij dat wilde. Nu
heeft men opeens een ander standpunt, Ik
vind het een vreselijke zaak. Ik heb 21 jaar bij
de NKF gewerkt; het is een stuk van mijn leven
geworden. Dat zo'n groot bedrijf op dergelijke
wijze zijn werknemers behandelt, vind ik een
bedenkelijke zaak". Verboom heeft de kwestie
aangekaart bij de'ondernemingsraad van de
NKF. Bij een stemming bleek, dat achttien van
de 21 leden er voor waren, hem de garantie wel
te geven. Bij de drie tegenstemmers behoorde
echter directeur Goedbloed, die een vetorecht
LEIDEN -ASC speelde op de tweede voetbalavond tegen Stormvogels.
Een actie van ASC'er Douwe Splinter leverde niets op. Stormvogels won
met 7-0. foto archief leidsch dagblad
heeft. Verboom vermoedt, dat rancunes een rol
spelen, omdat hij jarenlang actief is geweest in
't vakbondswerk en als lid van de onderne
mingsraad. De heer M. H. van der Loo, chef
personeelszaken bij de NKF, verklaarde desge
vraagd, dat de Delftse wethouder Fahrner des
tijds inderdaad een schriftelijke garantie heeft
gekregen. ,,Wij erkennen wel degelijk, dat wij
een verantwoordelijkheid hebben tegenover de
gemeenschap. Maar wij hebben te maken met
zo'n vijftig gemeenten." In een brief aan Ver
boom deelt de NKF dat hij na afloop uiteraard
bij het bedrijf kan solliciteren. "Er kan dan on
derzocht worden of er een passende vacature
aanwezig is", aldus de brief.
