The Cats: 'Het blijft zonde'
I
TV
WEER
f
Het Gesprek van de Dag
119
ZATERDAG 4 SEPTEMBER 1999
COMMENTAAR
Donkere uren Oost-Timor
De Verenigde Naties en de buitenlandse pers verlaten doodsbang
Oost-Timor, en dat is geen best teken voor de al een kwart eeuw
door geweld geteisterde Indonesische provincie. Net na het zo on
verwacht rustig verlopen referendum over onafhankelijkheid van
de door Jakarta geannexeerde Portugese oud-kolonie, maakt Oost-
Timor een van zijn donkerste uren mee.
Pro-Indonesische milities nemen met bruut geweld simpelweg de
macht over. Het lijkt er daarom al niet echt meer toe te doen wat
vandaag de uitslag van de door de VN gecontroleerde volksraad
pleging zal zijn. Een oplossing is er waarschijnlijk geen stap dich
terbij mee gekomen.
Geweld is op Oost-Timor helaas niets nieuws. Maar wat de uitbar
sting van deze week extra bedreigend maakt, is het alles-of-niets
karakter ervan. De milities lijken na het referendum van maandag
een paar dagen nodig te hebben gehad om de waarheid tot zich te
laten doordringen, maar die heeft ze nu in het gezicht geslagen: de
onverwacht hoge opkomst betekent voor hen slecht nieuws. Ieder
een ging er immers van uit dat de voorstanders van onafhankelijk
heid wel zouden varen bij een hoog percentage stemmers.
Het is waarschijnlijk uit pure frustratie dat de milities zich nu zo
niets ontziend tegen alles en iedereen keren. Ze weten dat ze het
politieke spel verloren hebben, en dan ligt er nog maar één moge
lijkheid: dood en verderf zaaien. Iedereen beseft namelijk dat een
volslagen ontregeld Oost-Timor niet op eigen benen zal kunnen
staan, en dan bij gebrek aan beter deel van Indonesië zal blijven.
De wereld is immers niet bereid een vredesmacht te sturen, en Ja
karta wenst die ook niet.
Een andere verklaring wil dat het altijd al onwillige Indonesië hier
van het begin af aan op heeft aangestuurd. Dat er sprake was van
een strategische meesterzet: geef de wereld de indruk dat de Timo-
rezen over hun eigen toekomst kunnen beschikken, wetend dat ze
massaal vóór onafhankelijkheid zullen stemmen. Lok op die ma
nier de woede van de milities uit, laat de zaak volstrekt uit de hand
lopen, en constateer dan dat zelfstandigheid onder deze omstan
digheden helaas uitgesloten is. Alles blijft vervolgens bij het oude.
Het maakt voor de Timorezen zelf weinig uit welke van de twee
verklaringen de juiste is, omdat de onontkoombare conclusie in
beide gevallen dezelfde is: de provincie staat voorlopig nog niet op
eigen benen. Hoe dan ook hebben de rede en de hoop het hier
weer afgelegd tegen de botte kracht van bruut geweld.
Liefde met TV-Westmethode
Journaals kijken wij de laatste
tijd via de TV-Westmethode.
Een aanpak die we van harte
aanbevelen aan iedereen die ho
rendol wordt van dat gedoe over
Maxima Zorreguieta. Het geeft
zo veel rust.
De methode hebben we overge
nomen van een paar kennissen,
die de zender TV West alleen
maar interessant vinden als
daarop beelden uit hun geliefde
Leiden zijn te zien. Helaas voor
hen richt de regionale zender
zich vooral op nieuws uit Den
Haag en omstreken. Wat ze on
geveer netzo boeiend vinden als
verslagen van de bestuursverga
dering van de postduivenvereni
ging Oost-Knollendam.
Zij nemen de nieuwsuitzendin
gen van TV West daarom op vi
deo op en bekijken die vervol
gens met de afstandsbediening
in de aanslag. De presentatrice
hoeft bij het begin van een
nieuw item maar de woorden
'In Den Haa...uit te spreken, of
ze rossen de band met de fast-
forwardknop weer vooruit. Ge
oefend als ze zijn, slagen ze er zo
in de nieuwsuitzendingen van
TV West - die normaal al gauw
een kwartier duren - tot één a
anderhalve minuut terug te
brengen.
Met diezelfde snelheid gaan we
sinds een paar dagen door de
journaals. Alleen reageren wij
niet op 'In Den Haa...maar op
de woorden 'Kroonprins Wil-
lem-Alex...en 'de Rijksvoorli...
Ook als we de vrolijke blonde
kaaskop van onze troonopvol
ger in beeld zien verschijnen,
drukken we voor de zekerheid
maar op het knopje 'ff.
Niet om plotseling ontloken re
publikeinse gevoelens, maar
vanwege de schaamte om het
gezamenlijke geklungel van ver
slaggevers, Koninklijke familie
en Rijksvoorlichtingsdienst. Fijn
dat Willem-Alexander een nieu
we vriendin heeft, en leuk dat
het nieuwe lid van de koninklij
kefamilie nu een keer geen
Duits accent heeft. Weer eens
wat anders, zullen we maar zeg
gen. Maar waarom moet daar
zo idioot over gezwegen wor
den? En waarom moeten daar
meteen vele minuten journaal
aan gespendeerd worden, vol
dwaze klopjachten op een im
mer goedmoedig zwijgende
kroonprins?
Hopen ze hem zoenend met
Maxima aan te treffen op de
achterbank van de koninklijke
limousine? Verwachten ze dat,
als ze maar met genoeg verslag
gevers zijn, dat hij zich toch ge
dwongen voelt zijn relatie op te
biechten?
De enige leuke reportage was die
in het Journaal van donderdag
avond, waarin verslag werd ge
daan van die malle fake-foto in
de Telegraaf en alle andere mis
sers in de pers. Hartstikke hypo
criet natuurlijk - het Journaal
kon fijn relativerend doen, en
tegelijk een paar minuten Mdxi-
ma meepikken - maar toch ook
wel weer treffend.
De kroonprins is verliefd, en wij
worden gek.
wil buys
Zomers warm
'It looks like the summer is over' (hit van Dusty Springfield): daar leek
het halverwege de maand augustus op. Ondertussen weten we beter.
De septemberzomer draait dezer dagen op volle toeren. In vrijwel de
hele regio wordt het vanmiddag zo'n 27 graden. Deze formidabele
temperaturen worden bereikt onder een meestentijds wolkenloos
zwerk bij niet meer dan een matige oostenwind.
Morgen is het opnieuw zomers warm met vergelijkbare maxima als
vandaag. Ook de zon is van de partij, maar later op de middag en in
de avond kan er wat meer bewolking binnenschuiven van een storing
boven Frankrijk. Ook een bui is niet geheel uitgesloten.
Het is dit weekeinde trouwens vijftig jaar geleden dat de thermo
meters helemaal uit hun dak gingen. Op 5 september 1949 werd
in Den Helder 32,6 graden gemeten. Dat is de hoogste tempera
tuur die daar ooit in de nazomermaand is geregistreerd. Na 1949
is het daar nooit warmer geweest dan 27,3 graad op de zesde in
1958 en de topper van 5 september 1949 is in andere zomer
maanden slechts drie keer overtroffen. Dat was op 20 au
gustus 1932, 3 en 4 augustus 1990 en met 33,9 graad
op 12 juli L923. In onze regio werd het in Oude Wetering
33,4 graad.
Na het weekeinde wordt het tijdelijk wat minder
fraai. Er komt meer bewolking en de kans op een bui
neemt toe. Als de atmosfeermodellen gelijk krijgen
stevenen we tijdens de tweede helft van volgende mmj
week echter opnieuw af op zomerse temperaturen. ||§sS
Een nieuw hogedrukgebied op het Europese vasteland
zou deze condities kunnen bewerkstelligen.
Tenslotte gisteren: in Bloemendaal werd het 24,5
graad en met 25,2 noteerde het KNMI de eerste zomerse
dag in september sedert 1992. De hoge temperaturen
werden bereikt bij veel zon maar in de late middag kwam
er veel sluierbewolking binnendrijven.
jan visser
Van de bouwsteiger naar het podium en terug
Het levén van de artiest is vluchtig. Zo zijn ze bekende Nederlanders, zo hoor je tijden
niks van ze. Even geen hit of show en De Beroemdheid gaat schuil achter vergeten kleed
kamerdeuren. De rubriek 'Gedoofde Sterren' zet die deuren weer open. Vandaag afleve
ring negen, de laatste. In deze afsluiter aandacht voor The Cats uit Volendam, ooit de
grootste hitmachine van ons land. Uitvinders van de palingpop, vrienden die collega's en
zakenpartners werden. En toen ging het fout. „We spreken elkaar nooit meer."
„The Cats krijg je nooit meer bij elkaar.'
Ze zwaaien weer naar elkaar,
als ze elkaar in het dorp tegen
komen. En dat is heel wat. Maar
het blijft bij een groet, meer
niet. Daarvoor is te veel ge
beurd, met The Cats onderling.
„Toen Piet Veerman per se solo
wilde, stootte hij ons daarmee
het brood uit de mond. De rest
bleef achter zonder inkomen",
vertelt Jaap Schilder. „Zoiets
blijft heel lang zeer doen." Jaap
Schilder was destijds gitarist en
pianist van The Cats. Maar
moest weer gaan metselen,
toen de groep ter ziele ging.
„Aan ons is ik-weet-niet-hoe-
veel verdiend. Zelf kregen we er
maar een schijntje van."
Giganten, waren ze. Eén van de
meest succesvolle popgroepen
van Nederland, meldt de
Popencyclopedie onomwon
den. Befaamd vanwege hun
close-harmonyzang. Beroemd
door hun hits, die overal in Eu
ropa scoorden. Tussen 1966 en
1978 jaarlijks minstens twee
grote Top-Veertig noteringen.
Zo in trek dat nummers als Lea,
Marian, Be My Day, Vaya Con
Dios en One Way Wind uit
groeiden tot evergreens. Nog al
tijd zijn ze als Arbeidsvitaminen
op de radio.
Jaap Schilder (56 jaar) weet het
allemaal nog precies. Hoe hij
als jochie samen met Piet Veer
man zong. Dat hun dorpsgeno
ten Cees Veerman (gitaar, zang)
en Arnold Mühren (bas, zang)
ook een muzikaal koppeltje
vormden. Later, toen drummer
Theo Klouwer zich bij het vier
tal voegde, noemden ze zich
The Cats. Ontdekt bij een talen
tenjacht in Landsmeer door Ve
ronica-platendraaier Jan van
Veen. Doorgebroken nadat ze
in 1968 beroepsartiesten wer
den. Nog altijd heeft Jaap Schil
der het kenmerkende Cats-
ringbaardje uit die tijd, nog im
mer heeft zijn haar het model
dat in hun succesjaren zo in de
mode was.Al was het toen
nog veel langer, hoor."
Ach, toen. Noem een jaartal en
hij zegt welke hit ze destijds
hadden. Noem een plaatsnaam
en hij weet uit zijn hoofd hoe
de grootste feestzaal daar heet.
„Kermissen, feesten, concerten,
we stonden overal. Bijna elke
dag om half vijf reed het busje
voor om ons thuis op te halen.
Samen reden we dan het land
in. Later kwam daar het buiten
land bij. Toen we die grote hits
kregen, reisden we half Europa
af voor televisieklussen. In
West-Friesland hadden we fans
die ons tot in Zweden volgden.
En overal meedeinen met die
handel." Een poging om ook
Amerika te veroveren, strandde.
Wel braken ze door in Indone
sië en Suriname, zodat ze ook
in die landen op tournee gin
gen.
Zijn ogen glimmen als hij praat
over de gouden jaren. „Een
gekkenhuis, was het. Elke dag
maakten we wat anders mee.
En alles was prachtig. Vanaf
mijn veertiende had ik in de
bouw gewerkt. Zingen deed ik
alleen 's avonds. Maar toen we
van onze hobby ons beroep
konden maken, was dat de kans
van ons leven. Ik leefde voor de
muziek. Wij allemaal, eigenlijk.
Daarom was het zakelijk wat
amateuristisch geregeld, in die
tijd. Ik weet nog dat we met Lea
op nummer één stonden en dat
we voor 125 piek speelden in
het Heerenloogement in Pur-
merend. Honderdvijfentwintig
piek met z'n zessen, want onze
manager Jan Buys deelde ook
mee. Kom daar nu eens om. Als
jevandaag de dag op nummer
één staat, kun je zo 25 duizend
gulden voor een optreden wa
gen.
Bij ons was het niet om het geld
begonnen. Van de zakelijke
dingen hadden we ook geen
verstand. Piet werkte als kraan
drijver, Arnold zat in de com- n
puters, Cees zat op kantoor en
Theo was loodgieter. We waren
gewone jongens uit Volendam.
Dan ben je allang blij als de
mensen overal je muziek willen
horen en dat ze je platen ko
pen. Achteraf gezien hadden we
het zakelijk natuurlijk allemaal
anders moeten doen. De pla
tenmaatschappij heeft heel
goed gezeten met ons. Maar die
dingen weet je niet als je daar
voor het eerst met je vrienden
en je gitaar aankomt. Dan vind
je het gewoon leuk om een
plaatje te maken.
Al dat zakelijke weet je pas ach
teraf. Net zoals ik nu weet dat
we nooit hadden moeten stop
pen. We hadden het jaren kun
nen volhouden. Net als BZN.
Zo had ik het ook willen doen:
drie keer in de week het land in
voor een optreden en ieder jaar
een cd met nieuw werk waar
van je weer een hitsingle pro
beert te halen. Dat is toch een
pracht manier om je geld te
verdienen?"
In 1974 hadden The Cats het
gehad. Met een groots af
scheidsconcert namen ze af
scheid van het publiek. En dat
was dat. Dachten ze. Maar een
jaar later speelden ze opnieuw
samen. In 1980 zetten ze er - na
een tegenvallende platenver-
koop - weer een punt achter. Ze
gingen terug naar hun oude
werk.
Maar jawel: drie jaar later
scoorden ze met La Dilligence
opnieuw een hit. In die laatste
Jaap Schilder: terug in de bouw.
succesgolf ontpopte zanger Piet
Veerman zich steeds nadrukke
lijker als het boegbeeld van de
groep. Hij nam afstand van de
rest van de band. Daarom was
de buitenwacht niet verbaasd
toen hij aankondigde alleen
verder te gaan, als solozanger.
Waarom? Jaap Schilder maakt
de bekende beweging tussen
duim en wijsvinger. De centjes.
„We pakten samen tien procent
van de platenverkoop. Of je dat
geld nou in je eentje hebt of
met z'n zessen moet delen. Re
ken het verschil maar uit."
De andere Cats vonden dat Piet
Veerman het niet kon maken
om op te stappen. „We hadden
er ook afspraken over op papier
staan. Samen zaten we in een
Vennootschap onder Firma.
Door weg te gaan, maakte hij
ons brodeloos." Het kwam zelfs
tot een rechtszaak waarbij ze
hun zanger wilden dwingen om
te blijven. De rechter stelde Piet
Veerman in het gelijk. Hij
mocht solo. „Want moderne
slavernij is afgeschaft", aldus
het vonnis.
Einde Cats dus. Het lied was
uit. Drummer Theo Klouwer
belandde weer in de bouw, bas
sist Arnold Mühren stortte zich
op zijn geluidsstudio en gitarist
Cees Veerman was al eerder
naar kantoor teruggegaan. Jaap
Schilder moest terug naar ce-
mentkuip en troffel. „Ik kreeg
nog wat royalties, maar daar
kon ik niet van rond komen.
Vooral niet toen de belasting
van de voorgaande jaren ook
nog kwam. Met drie opgroeien
de kinderen krijg je dan wel wat
FOTO OPD JOOP BOEK
te verwerken. Ik heb mijn auto
verkocht en mijn hypotheek
opgetopt om er financieel een
beetje uit te springen. Maar
maak er nou geen drama van,
van die stap terug naar de stei
ger. Bouwen is ook creëren.
Met de troffel heb ik mooie din
gen gemaakt. En als je lichaam
weer aan het werk is gewend,
gaat het wel weer."
Toch probeerden Mühren en
Schilder het in 1993 opnieuw in
de muziek. Met Jan Akkerman
maakten ze een paar cd's die
lovende kritieken kregen, maar
geen commercieel succes wer
den. Het bleef dus de bouw,
voor Jaap Schilder.
Nog steeds staat de twaalfsnari-
ge gitaar bij hem in de kamer,
ook al raakt hij het instrument
nauwelijks meer aan. Het lukt
niet meer. Vorig jaar kreeg hij
een herseninfarct. „Ik kan niet
meer wat ik wilde. Het tokkelen
lukt niet meer." Ook het kijken
wordt moeilijk, zodat hij niet
meer kan werken.
„Gelukkig geniet ik erg van mijn
kinderen. En alle herinneringen
zijn mooi. Af en toe komen er
nog fans langs om bij te praten.
Van een paar krijg ik ieder jaar
nog een kaartje met de kerst of
met m'n verjaardag." En altijd
is er weer die vraag. Die ene,
waarop hij het antwoord al
klaar heeft. Nee dus. „Nee. The
Cats krijg je nooit meer bij el
kaar. We spreken elkaar nooit
meer. Er is te veel gebeurd.
Maar zonde blijft het."
jan vriend
Jochem
De laatste keer dat ik Jochem zag, was
hij overleden. Ik heb nog staan bidden
aan het voeteneind van zijn bed in het
ziekenhuis. De dag daarvoor had hij
me tijdens het bezoekuur de mantel
uitgeveegd. Hij kon heel streng zijn.
Hoe kon ik een Nederlands elftal be
denken zonder Davids in de midden
linie? En waar was het artikel uit de
krant over de plannen van bondscoach
Rijkaard dat ik hem had beloofd? Ook
had hij me bij die gelegenheid de voor
delen van een sportjack uitgelegd -
kijk die extra rits eens" - dat hij van
Hans Jorritsma had gekregen. Hoewel
we beiden wisten dat hij dat jack nooit
zou dragen.
Een aantal weken geleden, hij kon nog lo
pen toen, was hij bij ons thuis. We zagen
op de televisie wielrenners door de Alpen
fietsen. Jochem begon aanwijzingen te ge
ven: „Er komt een scherpe bocht naar links,
dan twee kilometer vlak en dan begint
JOOST PRINSEN
rechts om de hoek de klim. Let maar op. Ik heb daar
vaak gefietst.En verdomd, het klopte precies. Hij
kende iedere bocht in het parcours.
Het wordt tijd dat ik eens duidelijk opschrijf over wie
het eigenlijk gaat. Een paar jaar geleden vertelde
Fleur, onze jongste dochter, dat ze op een studenten
feest een jongen had leren kennen die voortdurend
haar hand had vastgehouden. Ze had hem herhaalde
lijk gevraagd die hand los te laten. Maar hij had pre
cies uitgelegd waarom hij aan dat verzoek niet kon
voldoen. Een vasthoudend type met wie Fleur al vrij
snel verkering kreeg. Hij heette Jochem, hij was twin
tig jaar en hij studeerde iets technisch. Ik leerde hem
kort daarna kennen. Bij die gelegenheid legde hij me
uit hoe je de inhoud van een cilinder kunt berekenen.
Nu ik erover nadenk legde hij me iedere keer dat ik
hem zag wel iets uit. Niet om te schoolmeesteren maar
om je te laten delen in zijn bezit. Hoe je ergens kon ko
men, hoe je taarten moest bakken of hoe het precies
zat met het getal pi. Indringende betogen, met zoveel
charme overgoten dat het mij soms moeilijk viel om
bij de les te blijven. Een lieve jongen, een kind nog.
Eind vorig jaar bleek hij een fatale vorm van kanker
te hebben. Hij accepteerde zijn ziekte als een natuur
lijk iets dat op het pad kwam van „de gelukkigste
mens ter wereld", zoals hij zich ooit noemde. Er verza
melde zich een bonte stoet van mensen om hem heen.
En in allemaal bleek hij ooit een klein stukje van zich
zelf geplant te hebben. Schatplichtigen waren we, al
eiste hij de schuld nooit op. Wel moesten we in zijn
buurt op onze woorden passen want fouten kon hij
snel afstraffen. Misschien de enige manier waarop
zijn brille nog een uitiveg kon vinden.
Hoe het in dat laatste jaar precies zat met die verke
ring weet ik eigenlijk niet. Dat deed er ook niet zoveel
toe want wie eenmaal in zijn ban was, kwam daar
moeilijk van los. Bovendien had hij zo zijn eigen op
vattingen. Verkeringen konden uitzijn, maar ze wa
ren eigenlijk aan. Mensen konden sterfelijk zijn, maar
in feite hadden ze het eeuwige leven. Hij was het opti
misme i>er voorbij. Optimisme was iets voor pessimis
ten. Hij was zijn eigen regisseur, hij had zijn eigen ze
kerhedenEn vandaar uit kon hij je beetpakken en
niet meer loslaten. En daarom is hij er nog.
por de
luit en
jteindr
nog
dagen E
vett
Nog 119 dagen en li
nieuwe millennium
aan. Reden voor deLeme
om in een dagelijks 0m z:
terug te kijken op bp zijn
rijke gebeurtenisseTs^j
plaatsgrepen op coHor'
ponderende data ir
gelopen 1000 jaar. Ijp q
week: 30 aug 1797:
Frankenstein geboiF
aug 1997: prinses Un ,s g
overleden; 1 sep 18fop2S
haus brandt af; 2 seArnh
grote brand Londeif"11 s
1976: einde aan q
Mars; 4 sep 1888: Gjvemi
Eastman bedenkt K
pen'
4 SEPTEMBER 1888 L
Hij schrijft nog z'n eig£e, f
mecampagne, met slo£
'Wanneer u op het knccT
drukt, dan doen wij de
George Eastman krijgt* e
de drempel van de twii
eeuw voor elkaar dat nf s
van de gewoonste dingP®?r
gaan maken. Klik, klik,a e
een geweersalvo. Zodrf
Amerikaanse uitvinder
september 1888 z'n eer v<
ne camera met rolfilm
patenteerd, slaagt hij ellCl
1900 een toestel te fabi
dat de gewone man voi
dollar kan kopen. 'Een;
mera moet net zo gemj
zijn als een pen', word|
de lijfspreuken van Eas
Ook het woord 'Kodal
eeuw zal doorstaan, is
ding van deze Amerika
dat Kodak met z'n letta
lekker sterk woord is d|
taal hetzelfde klinkt'. 2
rijst snel, maar Eastmal
in de schijnwerpers sta
hij eens wordt aangehcj
zegt hij tegen de agentjf1
George Eastman'. Het
woord: 'Dat willen ze ii
stad allemaal wel zijn'.;
maart 1932 nodigt hij v
den uit. De uitvinder, qalsei
veld door ziekte, teken-idei
ste wil en zwaait het get we
weer uit. Er klinkt een in g°
zelfmoord slaagt. In eelerm
scheidswoord staat: 'Afe ee
vrienden: Mijn werk isfnen
Dus waarom nog langj'n 0
ten? G.E.'.
henk ruul*
lac
Suske en Wc
ïtjari
in het Bereft6®
ir ee
Het Berenbos van Ou\^ vai
Dierenpark in Rhenen|erjjj
hoofdrol in het nieuwste
tuur van Suske en Wisl
Berenbeklag wordt op u
tember aangeboden af
rentuindirecteur Gerai^. f
en Paul van der Valk, ee]
Jeugdzaken van de Diedac
scherming. lren
In het Berenbos in Rhèjan.
worden sinds acht jaaij ov,
waarloosde Europese kn u
gevangen. De meeste Crsc]
zijn in Oost-Europa gever,
kermis- of dansberen.
Berenbos wonen ook 5,
beren die totaal uitgep
aangetroffen in Oost-E
bossen. |n|
Suske en Wiske zijn infi^j;
renbeklag op vakantieSMii
kije. Daar treffen zij ee
artiest die beren misbr
veel omzwervingen rei
ke en Wiske de dieren 1
gen zij ze naar het Berj
Striptekenaar Paul Gee
zich door een bezoek T
dierentuin inspireren.
MENSELI
YOUP VAN 'T HEK luie
uit. De VARA heeft de 8
vastgelegd voor een ou 1
conference. Het progra
wordt niet vooraf opgerj
Youp treedt vrijdagavoif
cember op in de AmsteJ
Stadsschouwburg: de V
zendt de show rechtstrl
Volgens de omroep zal I afc
Hek de kans te baat ne|
op zijn vertrouwde wijze
tend, zingend én schelj
te leggen dat alle ophelaat
de millenniumwisselinj
voorbarig is. Een eeuwpatt
mers honderd jaar en n;is
dus de vooraankondigifof j
programma. fen
De opnamen van het vi?"'n
van de filmserie INDIAjhui
NES beginnen pas in 2'
gens het Britse showbii
reau Wenn heeft het tri»
de eerste drie films (Gf i27.
cas, Steven Spielberg
Warsacteur Harrison Fineer,
eerder tijd.
