'Maxima niet straffen voor
bedenkelijk verleden vader'
TV-
WEER
Willem-Alexander en Maxima
Popelend Urk hoort van Beatrix niks
AA
DONDERDAG 2 SEPTEMBER 1999
COMMENTAAR
Met een korte, zakelijke verklaring heeft de Rijksvoorlichtings
dienst gisteren bevestigd dat kroonprins Willem-Alexander be
vriend is met de Argentijnse Móxima Zorrequieta. Dinsdag heette
het nog dat de RVD geen mededelingen doet over privé-contacten
van leden van het koninklijk huis. Aangenomen dat de aard van de
relatie van het tweetal niet binnen 24 uur een andere is geworden,
is er maar één conclusie mogelijk. De RVD heeft na overleg tussen
premier Kok, koningin Beatrix, prins Claus, de kroonprins, zijn
vriendin en mogelijk ook haar familie voor een opmerkelijke en
verstandige koerswijziging in de voorlichting gekozen.
De betrokkenen hebben, zoals de serieuze pers al eerder deed, in
gezien dat in een moderne monarchie behalve een ongezonde ook
een alleszins gerechtvaardigde belangstelling bestaat voor een se
rieuze relatie van een troonopvolgèr. Daarmee is voorlopig genoeg
gezegd, al roept zo'n verklaring natuurlijk zijn eigen dynamiek op.
Dat het een serieuze relatie betreft behoeft geen betoog, anders
was de RVD zich in het gebruikelijke stilzwijgen blijven hullen.
Willem-Alexander en Maxima zullen de komende tijd willen uit
zoeken hoe en of zij samen door het leven willen gaan. De status
van kroonprins brengt met zich mee dat zij dat niet in alle rust
kunnen doen. Voor de serieuze pers echter is de kous voorlopig
wel af.
Dat alles onder het voorbehoud dat de berichten juist zijn dat de
vader van Móxima zich in zijn politieke functie onder het bloedige
Argentijnse generaalsbewind niet schuldig heeft gemaakt aan on
toelaatbare steun voor mensenrechtenschendingen. Vooralsnog,
zo blijkt uit verklaringen van mensenrechtenorganisaties, is er
niets dat daarop wijst en is er geen reden tot vrees dat de koninlij-
ke familie in verlegenheid wordt gebracht. Te zijner tijd is er gele
genheid genoeg om kennis te nemen van de politieke opvattingen
van Maxima zelf.
Voorlopig is er vooral aanleiding te vrezen dat de roddelpers de
ongezonde belangstelling voor het liefdesleven van
Willem-Alexander zal willen blijven voeden. Er is helaas weinig dat
er op wijst dat deze media lessen hebben getrokken uit het treuri
ge lot van prins Charles en prinses Diana. De strijd om de publica
tie van de eerste foto van het stel, zou beslecht kunnen worden
door een fotosessie op korte termijn. Het zou een meesterzet zijn
van de RVD, maar het is naïef te veronderstellen dat de paparrazi
daarmee alle wind uit de zeilen wordt genomen. De zelfregulering
die de kwaliteitspers onderscheidt van de roddelaars is in die kring
immers ver te zoeken.
Niet eens een glimlach
Als je zelf niks kunt bedenken in televisieland, dan koop je een pro
gramma. Een format, zoals dat onder programmamakers heet. De
NCRV kocht deze zomer het Belgische gatenvullertje Man bijt hond.
En maakte daar nogal wat tamtam over. Er kwam een heel grappig
programma bij op 1, werd ons beloofd.
Dat viel, bij eerste beschouwing gisteravond, nogal tegen. De Neder
landse Man bijt hond was vooral heel herkenbaar voor wie de
Vlaamse tegenhanger kent. Zelfde begin, zelfde zwart-witte teken
filmpje met hond tussen de onderwerpen, zelfde rubrieken. Maar
geen moment leuk. Grappig was alleen het favoriete televisiefrag
ment van Henk Westbroek. Maar dat kwam uit Jiskefet.
De kijker kreeg vooral een hoop luchtigheid over zich heen. Een kor
te en nietszeggende reportage over een politiebureau in de grens
streek, dat sinds kort Nederlandse en Duitse agenten herbergt. We
leerden eruit, dat de boetes bij ons veel hoger zijn dan bij de ooster
buren. Een hoop geleuter over een cursus 'voeten lezen'. Dat is netzo
iets als handlezen, maar dan dichter bij de grond.
En dan waren er nog interviews met een dameskapster en een paar
den kapster, die door elkaar heen gevlochten waren. En ten slotte
kwam een treurig stemmende boer vertellen dat hij het als zijn taak
zag, „de sfeer van het platteland weer bij de burger te brengen". Een
socio-boer, zeg maar, die ons probeerde wijs te maken dat aquarel
leren, boetseren en mandenvlechten iets met het boerenbedrijf te
maken hadden. Want dat kon je bij hem in de schuur komen doen,
tegen betaling en natuurlijk onder deskundige leiding.
De Vlaamse Man bijt hond, later op de avond, had niet veel span
nender onderwerpen. Middenstanders in Tongeren die klaagden
over de 'schrootkunst', die de provincie Limburg bij hen voor de
deur tentoonstelt ten koste van tien parkeerplaatsen. Een man van
78 die wereldkampioen wielrennen bij de senioren was geworden.
Een reportage over werken in een pretpark.
En toch was het op VRT leuker dan op 1. Waarom? Da's bijna niet
te zeggen. Omdat de mensen die geïnterviewd worden zich norma
ler gedroegen, alsof er geen camera in de buurt was. Omdat er net
iets meer satire in zit. En omdat Vlaams zo'n heerlijk taaltje is na
tuurlijk. „Da's brol", zegt een voorbijganger kortaf over de schroot-
kunst in Tongeren. En op de vraag 'welke leraar zal u altijd bijblij
ven' antiuoordt een man in de babbelbox: „Allemaal. Ze hebben me
allemaal het leven zuur gemaakt."
't Zijn allebei geen bijzonder hoogstaande programma's: het
Vlaamse origineel en het Nederlandse broertje. Maar op VRT is Man
bijt hond soms goed voor een glimlach. Bij de NCRV (ttog) niet.
Eén groot zomerfestijn
September heeft iets met het negende jaar van een decennium. Veer
tig jaar geleden (1959) beleefde Nederland een gouden herfstmaand.
Regenen deed het haast niet (gemiddeld over land viel slechts 4 mm),
De Bilt telde 8 zomerse dagen en gedurende 63 procent van de be
schikbare tijd (een record) scheen de zon. Een halve eeuw geleden,
1949, was september recordwarm; zeventig jaar terug (1929) werd
het op 10 dagen 25 graden en meer en tachtig jaar geleden (1919)
waren we slechts 0,3 graad verwijderd van een nazomerse hittegolf.
Op 10 september werd het 27, op 11, 12 en 13 september 31 graden
maar op de veertiende bleef het kwik op 24,7 graad steken. Het crite
rium voor een hittegolf is vijf zomerse dagen op rij waarvan tenminste
drie tropisch (30 graden of hoger).
Met zoveel negens in het jaartal als nu mogen we best wel het een
en ander verwachten van de nazomermaand. De komende dagen
wordt dat in ieder geval bewaarheid want het is één groot zomerfes
tijn. Na het naargeestige weer van gisteren was er vandaag al flink
wat zon en morgen zal dat niet anders zijn. In een zwakke tot mati
ge oostelijke stroming komt weinig bewolking voor en stijgt de
temperatuur tot omstreeks 25 graden. Ook tijdens het weekeinde
is liet prachtig strandweer. De zon schijnt, het blijft droog en de
temperaturen komen opnieuw uit op maximaal zo'n 25 graden
Het prachtige zomerweer (klimatologisch bezien is het de
tweede fase van de late zomer) is een gevolg van een
krachtig hogedrukgebied boven Rusland. Het systeem
heeft een uitloper tot boven het Noordzeegebied en wat
nog veel belangrijker is: de hogere luchtlagen zijn dicht
gespijkerd. Na het weekeinde is het waarschijnlijk ook
op maandag nog warm. Wel neemt van het zuiden uit
de kans op een enkele bui toe. Omtrent de ontwikkelin
gen daarna bestaat onduidelijkheid. De atmosfeermo
dellen zijn absoluut niet in lijn met de afgelopen da
gen. Kortom even pas op de plaats.
jan visser
Grootmoeders van de Plaza de Mayo hebben geen bezwaren tegen relatie
De Abuelas de Plaza de Mayo, een bekende mensenrechtengroep in Argentinië, heeft
geen bezwaren tegen de relatie tussen Willem-Alexander en de Argentijnse Maxima'Zorre-
guieta. Wel plaatst de organisatie grote vraagtekens bij het verleden van haar vader, de 71-
jarige Jorge Horacio Zorreguieta. Een andere vooraanstaande organisatie voor de men
senrechten, Cels, had gisteravond nog geen definitief standpunt bepaald over de kwestie.
Maxima's vader maakte van 1976 tot 1981 deel uit van de militaire regering onder leiding
van generaal en president Jorge Videla. Deze was in 1976 aan de macht gekomen en ont
wikkelde een bloedige terreur tegen allés wat links was.
„Zorreguieta heeft bloed aan
zijn handen", is de stellige
overtuiging van Estela Barnes
Carlotto, voorzitter van de
Grootmoeders van de Plaza de
Mayo. De organisatie probeert
kleinkinderen op te sporen, die
tijdens de militaire dictatuur
verdwenen. „Wie gaat werken
voor een militaire dictatuur
heeft dezelfde ideologie. Anders
neem je geen deel aan zo'n re
gering. Zorreguieta is verant
woordelijk voor de misdaden
die zijn begaan tijdens dit tijd
perk. Hij is schuldig, maar na
tuurlijk niet zo schuldig als Vi
dela en admiraal Massera. Een
rechtschapen persoon kon
geen lid zijn van deze regering,
ook niet in een lagere functie."
Maar, voegt de voorzitter van
de 'Grootmoeders' er aan toe:
„Je mag nooit kinderen straffen
voor de daden van ouders.
Daarom hebben wij geen be
zwaren tegen een eventueel hu
welijk met de Nederlandse
kroonprins. Die relatie en het
verleden van haar vader zijn
twee verschillende dingen."
Moeders en echtgenoten van
'desaparecidos' (verdwenenen)
tijdens de vuile oorlog van de
militaire junta besloten eind
1977 voor het eerst tot een
openbaar protest tegen de on
derdrukking door Videla en zijn
handlangers. Al gauw werden
ze Dwaze Moeders genoemd
met hun wekelijkse protest te
gen de junta in het hol van de
leeuw: op het Plaza de Mayo,
pal tegenover het regeringscen
trum van de militairen. Vanuit
de Dwaze Moeders kwam de
groep Grootmoeders voort.
Een woordvoerster van een der
de mensenrechtengroep, Fami
lieleden van Verdwenenen en
Gevangenen om Politieke Rede
nenen, kon gisteravond niet
reageren op het verleden van
Maxima's vader. Zij had nooit
eerder van de man gehoord.
Zorreguieta vervulde vijfjaar
lang een hoge post op het mi
nisterie van landbouw, waarvan
de laatste drie jaar (1979-1981)
als minister. Toch is zijn naam
bij de meeste Argentijnen niet
bekend. Journalisten van La
Nación, een van de twee groot
ste kranten van het land, had
den tot voor kort nooit van hem
gehoord. Een woordvoerder
van het ministerie van Econo
mische Zaken wist hem even
min te plaatsen. Bij Clarin, een
ander invloedrijk Argentijns
dagblad, opende de naam aan
vankelijk ook geen deuren. In
de woensdageditie plaatste de
krant echter een pikante foto
op de voorpagina: de vader van
Alexanders geliefde zweert in
1976 bij zijn benoeming tot
staatssecretaris van Landbouw
de eed op de grondwet. Hij
wordt geflankeerd door Videla,
Het gonst op de kade langs de
haven in Urk. Enkele honder
den mensen staan er te wach
ten. Oranje strikjes, vlaggetjes,
zelfgebreide truitjes voor de
kinderen. Het wachten is op ko
ningin Beatrix, op werkbezoek
in het vissersdorp. Maar op de
kade gaat het niet over schol of
quotering. Hier gaat Willem-
Alexander over de tong. Zou
zijn moeder iets zeggen over de
door de Rijksvoorlichtings
dienst officieel bevestigde
'vriendschap' met Móxima Zor
reguieta, misschien? Je weet
nooit, toch?
Het gezelschap op de kade
wacht geduldig, ook al valt er
een licht nazomerbuitje. Moe
ders parkeren hun kroost voor
aan bij de dranghekken, en be
spreken in groepjes de berich
ten over de relatie tussen de
kroonprins en zijn Argentijnse.
Dochter van een bewindsman
tijdens de militaire dictatuur?
Het kan de Urkers niet schelen.
Die 'Guillermo Alejandro', zoals
hij nu in de de Argentijnse pers
opduikt, heeft zo langzamer
hand recht op een echt vrien
dinnetje, vinden ze. En straks
misschien een huwelijk - denk
je eens in!
Het is al tien over half vier, en
nog geen spoor van hare majes
teit. „Een goed teken", zeggen
de dames. „Ze eet natuurlijk
even een visje." De kade staat
inmiddels flink vol. Op het par
keerdek van de oude visafslag
staan ook nog eens zo'n hon
derd nieuwsgierigen, een ande
re groep staat te popelen op het
havenhoofd. Zij kiezen voor het
mooie uitzicht, maar de harde
kern op de kade wil meer. Ze
voelen zich allemaal een beetje
Maartje van Weegens, die het
straks wel willen uitschreeuwen
naar Beatrix: „Is het w-a-a-a-a-
a-a-a-r?"
Dan volgt de deceptie. De ko
ningin komt in een personen-
busje de kade op. Ze wuift
vriendelijk, daar niet van, maar
een wandelingetje over de ha
ven zit er niet in. In een paar
tellen is ze voorbij en stapt ze
aan boord van de Stern, het on-
derzoeksvaartuig van het mi
nisterie van landbouw, natuur
beheer en visserij. Staand op
het dek wuift ze nog even naar
de oranjefans op de kade, ter
wijl de Stern wegvaart voor een
tochtje over het IJsselmeer. Een
van de dames houdt zich niet
meer in: „Stapt ze niet eens
even uit. Wat een flauw mens!"
Ideaal strandweer
Zomers en zeer zonnig, ideaal strandweer, en dat ook
nog aanhoudend. Zo 'n wervend weerbericht dreef
ons, in het oosten van het land wonend, naar de kust.
Voor mij is alles wat zee, strand en duinen zo aan
trekkelijk maakt samengebald in één dorp: Noord-
wijk. Daar ging ik als kind met mijn ouders, jaar in,
jaar uit naar toe. We komen in de avond aan, maken
een wandeling langs de vloedlijn, en zien even later
hoe zich op de boulevard tientallen roerloze silhouet
ten groeperen die stilzwijgend toekijken hoe de zon in
de zee zakt. Er hangt een bijna religieuze sfeer. Wan
neer de laatste sikkel rood in het water verdwijnt,
wordt er door sommige toeschouwers geklapt.
De volgende ochtend bedekt een kleurig, druk
8patch work van lichamen en badhanddoeken
het strand tegen tienen al nagenoeg geheel.
Veel gezinnen, vaak drie generaties verenigd,
de vrouwen horizóntaal, de mannen bezig
het strand op de schop te nemen. Neder-
land bouwt door, ook in het weekend,
ffa Forten, geulen, dijken, kuilen. Omringd
Ijfs door peutertjes in hun blootje, verdiept
F in een eigen wereldje, met een emmer-
v tje en een schepje en schoolkinderen
die rusteloos rennen en spetteren,
geen grammetje vet teveel op hun be
weeglijke lichamen. Dat kan van de
meeste volwassenen niet gezegd wor
den: breed, bloot en bruin wordt het
overgewicht gedemonstreerd tussen
windschermen en koelboxen.
Een echte kuil met een heel gezin er in
maakt de rustende vulkaan van mijn
herinneringen actief, eenmaal aangeko
men op het strand met mijn moeder en broers en zus
jes, begon de dag met het graven van een grote kuil
voorzien van een zitplaats voor eenieder, en het in
graven van de melk en de ranja om deze koel te hou
den.
Noordwijk was in die dagen een kleinschalige, maar
geliefde badplaats. In huis Ter Duin en hotel Noord
zee namen de wat chiquere Nederlandse families hun
intrek, terwijl ons soort mensen een huis huurde,
waarvan de bewoners naar hun schuur vertrokken.
De Tweede Wereldoorlog ging in Noordwijk nog lang
door, want het Wirtschaftswunder bracht al in de ja
ren vijftig rijke Duitsers naar Noordwijk, die zich
pontificaal uitdosten in badjassen, iets dat Neder
landse mannen zoals mijn vader die ternauwernood
over een zwembroek beschikten, een rode waas van
woede voor de ogen bracht.
Tot mijn verbazing is die oorlog ook nu nog niet echt
geëindigd. 'Dürfen wir uns hier setzen?', vraagt een
Duitser met vrouw en kinderen, 's avonds in het over
volle strandpaviljoen waar wij eten. Een tafeltje ver
der zegt een 70-plusser duidelijk hoorbaar: 'Tegen
woordig vragen ze het tenminste fatsoenlijk'.
Van het Noordwijk van mijn jeugd is weinig meer
over. Oude, karakteristieke villa's hebben, althans op
de Wilhelminaboulevard, plaats gemaakt voor ap
partementengebouwen, hotels zijn gesloopt en opge
trokken in een aanzienlijk hogere nieuwbouw of on
herkenbaar gerenoveerd. De boulevard zelfheeft een
aan de duinen ontstolen verbreding ondergaan. Ik
ben opgegroeid met de wetenschap dat Noordwijk en
Katwijk weliswaar aan elkaar grenzen, maar dat bij
die grenzen het Gods- en wereldbeeld een ingrijpende
metamorfose onderging. Dat kwam door het geloof.
Noordwijkers waren overwegend katholiek en Kat
wijken streng gereformeerd. Noordwijkers waren on
dernemers: bollenbedrijveti, middenstand, horeca.
'Katikkers' waren voornamelijk vissers. Maar wat
Noordwijkers vooral van Katwijkers onderscheidde
en omgekeerd, was dat Noordwijkers de genade van
het biechten kenden, hetgeen de duivel veel meer
speelruimte gaf. Hij zette Noordwijkers dan ook aan
tor een losser en bruiner leven, waarin de zelfover
schatting zichtbaar werd in een totale, onbeschaam
de restyling van de badplaats.
Het besef van de eigen nietigheid en de onverbiddelij
ke toorn Gods hield de levensstijl van de Katwijkers
ingetogen en begrenst, tot op de dag van vandaag,
want hun boulevard is nauwelijks veranderd. Hier
reikt nog niets naar de hemel, of liet moet de toren
van het gereformeerde kerkje zijn.
Daar aangekomen zijn wij halverwege een fietstocht
van Noordwijk naar de Wassenaarse Slag. Fietsen is
een feest op de grotendeels geasfalteerde paden die
dwars door de duinen voeren, met de zondoorstoven
geuren van brem, wilde rozen en bramen. Aan de
EHBO- en politiepost wappert een witte vlag met
vraagteken, hetgeen betekent: kind zoekt ouders. 'Het
is dankbaar werk. Ze komen ze altijd ophalen. Je
blijft er nooit meer zitten'zegt een van de mannen die
zich over een huilende kleuter heeft ontfermd, 's
Avonds heeft de zonsondergang wederom veel be
kijks. Als hij verdwijnt in een gloed van vlammende
violetten is het vuurwerk is afgelopen. 'Komt ie mor
gen weer?' vraagt een meisje aan haar vader. Dat is
een vraag die de mensheid lang in onzekerheid heeft
gelaten. Totdat de natuur onttoverd werd en we de
weersverwachting kregen.
admiraal Massera, luchtmacht-
generaal Agosti en minister
Martinez de Hoz van Financi
en. De laatste maakt zich ge
haat bij grote delen van de be
volking wegens de toepassing
van een radicaal-liberale eco
nomische politiek: lagere lonen
en grote bezuinigingen op on
derwijs, gezondheidszorg en
huisvesting.
„Behalve onderdukking is het
regime van Videla ook verant
woordelijk voor een grote toe
name van de armoede", zegt
Barnes Carlotto van de Groot
moeders.
Argentiniës militaire junta
kwam in 1983 ten val als gevolg
van de economische crisis en
de smadelijke nederlaag een
jaar eerder in de strijd om de
Falkland-eilanden tegen Groot-
Brittannië. Maar schatting tus
sen de 10.000 en 30.000 perso
nen kwamen om in de vuile
oorlog. Na de terugkeer van de
democratie ontsprongen Videla
en admiraal Massera aanvanke
lijk de dans. In 1985 kregen ze
alsnog levenslang, maar twee
jaar later profiteerden ze van de
amnestie-wet Punto Final. Ho
ge militairen konden niet meer
berecht worden voor hun mis
daden in de vuile oorlog tegen
links.
De afgelopen twee jaar zijn in
Argentinië echter nieuwe po
gingen gedaan mensen als Vi
dela en Massera ter verant
woording te roepen. Zij zijn,
evenals Reynaldo Bignone, de
laatste president van de militai
re dictatuur, onder huisarrest
geplaatst wegens betrokken
heid bij de ontvoering van ba
by's tijdens het militaire be
wind. Maar of het ooit tot een
veroordeling komt is nog verre
van duidelijk.
Nog 121 dagen en fc;
nieuwe mtilenniunjj
aan. Reden voor defe
om in een dagelijks»
terug te kijken op b^. j
rijke gebeurtenissen ge|
plaatsgrepen op cotfelL
ponderende data ii*
gelopen 1000 jaar. fSirJ
week: 30 aug 1797: tuss
Frankenstein geboigevz
aug 1997: prinses
overleden; 1 sep 18l
haus brandt af; 2 seyse
grote brand Londer
1976: einde aan my
Mars; 4 sep 1888: G
Eastman bedenkt K&
E
2 SEPTEMBER 1666 est i
The Londen Gazette, g< en
lijk het toonbeeld van n gu
tige verschijning, biedt, Ste
tember 1666 de lezers m gu
cuses aan. 'Maar door der
droevig incident zat erIn
niets anders op dan laüra i
komen', zo staat in de
ter die maand. De Lonojg
burgers worden op 2 së
1666 opgeschrikt door >am
brand die naar later bli opj
vijfde van de stad zal vürge
ten. De 'Great Fire', nuAlgi
in een speciaal monurrger
Londen rijk is, verwoesen.
13.000 huizen, bijna ne dat
kerken en vrijwel alle o,d ei
gebouwen. De vlamme
de dan zo machtige sta#~\
gevolg van een misreke
nadien nog talloze maliG»
herhaald, maar in 1666nge
uitwerkt. Het treurige sp di
wordt veroorzaakt omduli1
koninklijke bakker, Thdóali
Farrinor, vergeet zijn ot LI
zetten. Zelf weet hij te oen
pen, maar een hulpje wiste
eerste slachtoffer van drepi
rische brand. Veel detai
men aan bod in het datXH
dat Samuel Pepys in di<
bijhoudt. 'Ik dacht eers,c
wel meeviel', schrijft hijtor
den zal herbouwd woroVB.
kan zich troosten met cfeon
dachte: de brand doodfi at
'slechts' zestien mensejat t
leidt ertoe dat veel rattei m
eerder een pestepidembij t
spreidden met 75000 slnbc
fers, in de vlammen orrs di
HENK RUUL»
HELEEN CRUL
lt<
axima
De website van het Kor^ re
Huis trekt veel belangst
den. Halverwege de mi^
werden gisteren al zo'n.
bezoekers geteld. Over
Zorreguieta, met wie pr
lem-Alexander een vriei^»
onderhoudt, wordt geetlll
matie gegeven. De site i.,
middernacht te bereike^
www.koninklijkhuis.nl. n u
ker
„Het is nog veel te vroe^j,
al een oordeel te vellen va]
geschiktheid van Móxin $c
reguieta voor het koning,
schap." Dat vinden Pvct st
WD, D66 en SGP in rea en
de gisteren officieel bev va
relatie van kroonprins V
Alexander met de Argen
Dat Maxima de dochter^t
een voormalig staatssecAG
tijdens het schrikbewin^rcj
Argentijnse dictator Vidla
speelt pas een rol als be^j
kend maken te willen hije
zo is de breed gedeelde sec
ting. Dan buigen de Tw^t
Eerste Kamer zich over jer:
ciale goedkeuringswet c£0j
voor dat huwelijk wordtj^c
gelegd.
De Willem-Alexander F«
heeft een nieuwe numn q
op zijn VIP-parade: Mó^m
Bezoekers van de Willerercj
Alexanderwebsite kunniy0]
geven wie zij de belangt^
persoon in het leven var"
kroonprins vinden. Jarei
stond Willem-Alexandei
de eerste plaats. De fan<L
druk bezig de website
www.waf.nl aan te passl
de nieuwe ontwikkelingT
zijn zeer enthousiast dal
prins een nieuwe vlam H
hopen dat deze eeuwig 1
branden. We kennen hel
niet, maar staan achter
ze van de prins. Wij vin< 1
vendien dat de achtergr
de vader van de toekom
koningin er niet toe doe
gaat om het meisje en v
prins van haar vindt", a
een woordvoerder van
club. Uit een enquête v£
fanclub blijkt dat de r
Nederland van Maximal
den. Bovenmodaal is gej
postitief. Modaal vindt J
dat de Prins het niet zov
zoeken. „Doe maar non!
het motto.
