Unieke songfestivalreünic
TV-
Lee Towers regisseert huwelijk dochter
WEER
Het Gesprek van de Dag
Vierdaagse schoolweek
184 Eu
DONDERDAG 1 JULI 1999
0 M
E N T A A R
Is de opvang van kinderen buiten de schooluren een taak voor de
sch ooi of voor de ouders? Wie de vraag zo stelt, geeft zelf het ant
woord al. Toch heeft een Diemense vader het bestuur van de
openbare school voor de rechter gesleept omdat het na de zomer
vakantie de schooldagen iets verlengt en dan de kinderen vrijdag
om de week geen les geeft.
De Diemense school is niet de enige die wil afstappen van het tra
ditionele systeem van vijf dagen school met een vrije woensdag
middag. De reden is veelal dat het tekort aan leerkrachten steeds
meer begint te wringen. De Vereniging voor Openbaar Onderwijs
propageert de vierdaagse schoolweek zelfs sinds enige tijd als dé
oplossing voor dat probleem.
Het standpunt van de scholen is niet onredelijk. Hun eerste taak is
het geven van goed onderwijs, ze stuiten daarbij op steeds grotere
personeelsproblemen en ze zoeken daarvoor naar zo goed moge
lijke oplossingen. Dat die niet altijd aansluiten bij de wensen van
de ouders, met name wanneer die beiden werken, is een pro
bleem. Maar van wie?
De vraag i:s dus of een school het lesrooster mag veranderen als
dat ouders met het probleem van opvang opzadelt. Het antwoord
kan niet anders zijn dan 'ja'. In wezen gaat om het afwegen van
het belang van een beperkte groep ouders tegenover de rechten
van de leerkrachten en de kwaliteit van het onderwijs. Leerkrach
ten hebben net zo goed hun rechten als de werkende ouders van
hun leerlingen, Het is een brug te ver als leerkrachten hun vrije da
gen niet kunnen opnemen of geen cursus kunnen volgen omdat
een aantal ouders geen oppas kan vinden. In feite fungeren leer
krachten dan als (gratis) kinderoppas en dat mag geen ouder van
hen verlangen'.
Daarnaast is e.r de kwaliteitsvraag. Onderwijs is een boeiend, maar
veeleisend vak Vaak té veel eisend, want burn-out is een bekend
probleem in het onderwijs. Dat onderstreept de noodzaak dat leer
krachten de tijd krijgen om bij te komen. Krijgen ze die niet, dan
branden ze vroeger of later op. En dat is fnuikend voor de kwaliteit
van het onderwijs.
Het kan vervolgens zo zijn dat werkende ouders het eens zijn met
deze manier van redeneren, maar zich niet willen neerleggen bij
de gevolgen daarvan. Dat is feitelijk een andere kwestie. Als we de
leerkrachten in hut onderwijs een breder takenpakket willen ge
ven. zal de overheid daarvoor de middelen ter beschikking moeten
stellen. Dat diezelfde werkende ouders, en wellicht dus alle bur
gers van dit land, (laar dan de rekening voor gepresenteerd krijgen,
lijkt een rechtvaardig gevolg van deze manier van redeneren.
Families in bagger
Van het leven van een baggeraar had ik me eigenlijk nooit een be
paalde voorstelling gemaakt. De RVU gaf er gisteravond een schetsje
van in een beperkte documentaire met de nogal plastische titel
'Bagger in het bloed'. Dat gebeurde aan de hand van de families
Den Ouden en Peters, waarbij het beroep al enige generaties van va
der op zoon was gegaa n.
Veel inzicht in het bagger werk zelf kreeg je overigens niet, wel hoe
de families omgaan met de problemen die het soms geeft. De man
nen zitten soms wekenlang in het buitenland te baggeren, de vrou
wen blijven achter. De baggeraars zien in het buitenland vrijwel
niets van de omgeving. Ze blijven voortdurend op het schip, acht
uur op, acht uur af Maar er was zo te zien een aardige bar aan
boord. De Den Oudens en de Peters houden van hun werk, dat was
duidelijk te merken. De collegialiteit bij de bemanning is groot,
vooral in het buitenland 'dan is er nooit gezeik'. Het is wel een
mannen wereldje. Debby den Ouden had ook graag baggeraarster
geworden, 'maar als meisje zijnde kom jeer niet tussen. Een vrouw
op een liaggerboot, twee maanden lang-met twintig man, dat vin
den ze niks. Dan schijnen ze zich niet te kunnen beheersen'.
Ze was daarom maar automonteur geworden. Meteen baggeraar
zou ze overigens niet willen trouwen. Zo kabbelde de documentaire
(als je het zo mag noemen) voort. Aardig, maar veel om de hakken
had het nu ook weer niet.
In Dossier Weerwerk' we rden de absurde toestanden nog eens uit de
doeken gedaan waarmee de Haarlemse onderwijzer Harry Valke
nier te maken kreeg met een in 1985 op het strand aangespoeld log
boek van een (naar later bleek) in Noorwegen gebombardeerde Rus
sische onderzeeër. Het verhaal is bekend en al langgeleden door de
krant weergegeven, maar ik verbaasde me toch weer hogelijk over
de idiote gang van zaken Valkenier gaf het logboek aan de Marine
Inlichtingen Dienst, maar die zei na bestudering het van geen
waarde re vinden.
Toen Valkenier echter uit louter nieuwsgierigheid zijn pogingen
voortzette om te weten te komen wat er in het logboek stond, werd
hij door de BVD zo ongeveer als een staatsgevaarlijke figuur be
schouwd. In rechtszaken dwong hij de BVD er later toe zijn dossier
ter inzage te geven, maar die voldeed er maar half aan. Het armza
lige gedraai van die club in zo'n situatie doet altijd zeer aan ogen en
oren.
De laatste maanden hebben de incompetentie van topambtenaren
laten zien op menig ministerie (justitie, landbouw en sinds gisteren
ook weer iets op defensie), maar die departementen vallen nog te
controleren. Met de onaantastbare BVD is daar geen sprake van. Je
vraagt je wel eens af wat die lui de afgelopen tientallen jaren alle
maal hebben uitgevreten z onder dat daar ooit een haan naar heeft
gekraaid.
Ze kwam ter wereld als dochter
van een timmerman uit Span
gen. Een hardwerkende Rotter
dammer, zoals er zoveel waren
in de Maasstad. Toen Laura
dertig jaar geleden bij een
buurtfeestje in Bolnes Leen te
gen het lijf liep en meteen vlin
ders in haar buik kreeg, was hij,
zoon van een vrachtschipper,
werkzaam als onderhoudsmon
teur. „Ik herinner me dat we
toen vaak naar Hoek van Hol
land reden, of naar Schevenin-
gen. 'Leen, als we hier toch
eens zouden kunnen wonen',
zei ik toen. 'Wat zou dat heerlijk
zijn'. Leen slaakte alleen maar
een diepe zucht en kneep wat
harder in mijn hand."
Laura Huizer, al 28 jaar de
vrouw van Leen, die onder de
naam Lee Towers naam en
faam geniet als zanger, mijmert
Juni 'aan de koele kant'
Voor het eerst sinds november vorig jaar is er weer eens maand onder
de streep geëindigd. Juni was namelijk 'een weinig aan de koele kant'
zoals men dat in klimatologisch jargon omschrijft. De gemiddelde
temperatuur is in De Bilt uitgekomen op 15,0 graden tegen normaal
15,2. De maand komt echter wel een aanmerking voor een ruime vol
doende want er was veel meer zonneschijn dan in een doorsnee zomer
maand. Met in De Bilt ongeveer 225 uur was het de zonnigste juni in
zeven jaar.
Tijdens de eerste tien dagen en gedurende de laatste dagen van de
maand heeft het echter wel frequent geregend waardoor de maand
landelijk te nat werd. Ten opzichte van mei was de neerslagverdeling
echter totaal anders. Toen viel in het zuidoosten en oosten (Achter
hoek, Rijk van Nijmegen) de meeste regen en de kleinste hoeveelhe
den in westelijk en noordelijk Nederland; nu was het in het westen
en noorden het natst en in het zuidoosten tamelijk droog. Op de
vliegbasis Volkel in de Peel viel ongeveer 36 mm tegen 115 in Sant
poort-Noord. Gemiddeld over Nederland viel er circa 80 mm tegen
normaal 67.
Aan de achterzijde van een warmtefront komt het kwik morgen in
beweging. Tijdens de middaguren wordt het 23-25 graden. Het
weerbeeld wordt nog wel gekenmerkt door wolkenvelden maar
later op de middag gaat de zon schijnen en het blijft waarschijn
lijk droog. De wind waait eerst uit het zuidwesten tot westen
en is zwak tot matig, vrijdagavond staat er een zuidoosten
wind. Tijdens het weekeinde blijft het warm met middag-
temperaturen oms.treeks 25 graden. Vooral op zaterdag
komen er enkele regen- en onweersbuien tot ontwikkeling
en dat is ook begin volgende week het geval. Met een ge
middelde maximumtemperatuur van 27,1 graden (vanaf 3
juni werden steeds maximumtemperaturen boven de 20
graden geregistreerd) tegen normaal 22 is juni in Moskou
uitzonderlijk warm verlopen.
in haar prachtige penthouse
met uitzicht op zee in Scheve-
ningen ontspannen over het le
ven. „Als ik toen had geweten
dat ik hier ooit nog eens zou
komen te wonen, was ik vast
gek geworden. Het is echt on
gelooflijk als je nagaat wat er in
al die jaren allemaal is veran
derd."
Morgen staan Leen en Laura
Huizer weer voor het altaar.
Niet om hun huwelijksplechtig
heid nog eens dunnetjes over te
doen, maar om hun jongste
dochter Claudia (25) weg te ge
ven die in de trouwzaal van het
Kurhaus in de echt wordt ver
bonden met de evenoude Rens
Vrolijk.
Vrolijk, zoon van een Scheve-
ningse familie, die al jaren met
succes een groot schoonmaak
bedrijf in Den Haag heeft, is
niet in de voetsporen van zijn
vader getreden. Hij verdient de
kost in het onroerend goed en
woont (met Claudia) in België.
De jeugd van Claudia Huizer
lijkt in niets op die van haar ou
ders die moesten sappelen in
Rotterdam. Zij is een echte gla-
mourgirl. Claudia maakte furo
re als fafa-danseres. Ze trad op
tijdens vele televisieshows en
vermaakt zich nu met haar
paarden. Haar huwelijksfeest
heeft voor Leen en Laura aparte
betekenis. „Ze is en blijft na
tuurlijk mijn jongste dochter",
zegt Leen, die twee zoons en
twee dochters heeft.Als je
jongste trouwt geeft dat een
apart gevoel, omdat je dan als
ouders een bladzijde in je leven
omslaat. Je hebt een deel van je
taak volbracht."
Voor zijn vrouw heeft het hu
welijk van haar jongste dochter
nog iets extra's. „Voor mij mar
keert dit huwelijk een einde aan
een reeks tragische gebeurte
nissen," zegt Laura Huizer, die
op oudejaarsavond 1994-'95
ternauwernood een hotelbrand
in Antwerpen overleefde: „We
hebben de afgelopen jaren veel
dierbaren verloren. In een tijd
bestek van een paar maanden
stierven Leens broer, onze
schoondochter, pleegmoeder
en twee bevriende muzikan
ten."
Alleen de trouwerij wordt in
Scheveningen ingezegend. Het
grote feest heeft in Hoofddorp
plaats. „Gewoon een gezellig
feestje met een leuk orkestje
voor 250 intimi", zegt Laura
Huizer. Leen (53), die de laatste
weken voor de bruiloft opna
men van een nieuw country-al
bum (zijn 3.3ste cd) combineer
de met de huwelijksvoorberei
dingen, kijkt al weken naar dé
dag uit. Om te voorkomen dat
er ook maar .iets misgaat, heeft
hij de regie st rak in handen.
Alles is in kannen en kruiken.
Ik heb zelfs de verlichting in de
trouwzaal laten aanpassen,
want iedereen moet wel goed
kunnen zien hoe mooi mijn
dochter is," aldus de zanger die
tijdens het feest zelf de micro
foon ter hand zal nemen. „Ik
heb Claudia en Rens namelijk
één en ander te vertellen over
hoe het leven in elkaar steekt.
En aangezien ik niet zo'n spre
ker ben doe ik dat op mijn ei
gen manier."
mike belinfante
Van Corry Brokken tot Marlayne
Corry Brokken friemelt nog nerveus aan de fonkelende gesp van haar centuur als Mari
ne Franklin Brown zich in vol ornaat naar het podium spoeden. Het duo dat in 1996
Nederland vertegenwoordigde op het Eurovisie Songfestival mag als eerste op voor Am-
sterDaverend, een unieke reünie van oud-songfestivalgangers ten bate van het Aids-
fonds. „Homoseksuelen en het songfestival hebben een soort magische verhouding,"
zo verwoordde een toeschouwer het nostalgische liedjesspektakel.
Als na Maribelle, Eurovisie
deelneemster in 1976 en Conny
Vandenbos (1965) Sjoukje Smit,
alias Maggie McNeal, haar hit
'Amsterdam' uit 1980 ten geho
re brengt, raakt het publiek uit
zinnig. De stemmen zijn soms
niet meer zo goed in vorm als
vroeger, maar dat zal het 1500
koppige publiek een zorg zijn.
Voor het eerst en hoogstwaar
schijnlijk voor het laatst zijn zo
veel Nederlandse Songfestival
vertegenwoordigers samenge
bracht in één zaal: van Corry
Brokken en Sandra Reemer tot
Marlayne en Ruth Jacott, en
van Lenny Kuhr en Marcha tot
Gerard Joling en Justine Pel-
melay. Allemaal zwichtten ze
voor de gezelligheid, het goede
doel en het laatste jaar van de
eeuw. Bovendien worden ze tot
hun grote vreugde begeleid
door het voltallige Metropool
Orkest, onder leiding van Dick
Bakker.
De reünie is uniek, beseffen de
artiesten, van wie sommigen
zworen nooit meer hun 'liedje'
te zullen zingen. Willeke Alberti
wacht, nog gehuld in badjas,
relaxt haar beurt af om 'Waar is
de zon' (1994) nog eens te her
kansen, terwijl een uitbundige
Heddy Lester zich vlak voor
haar vuurproef nog een dun si
gaartje permitteert. „Ik zing in
middels een toontje lager, maar
sommigen vinden dat juist
mooier," aldus de vertolkster
van de Mallemolen in 1977.
Van de partij is ook Getty Kas
pers, zangeres van Teach Inn,
dat met DingeDong in 1975 de
laatste Eurovisietrofee voor Ne
derland binnensleepte. „Een
jaar na onze overwinning was
ik compleet uitgeblust," herin
nert de in Oostenrijk woonach
tige Kaspers zich. „Daarna was
het afgelopen, want er ontbrak
ook een waardige opvolger van
DingeDong. En ja, dan merkje
dat je snel naar de top schiet,
maar ook weer heel snel naar
beneden valt."
De nationale trots van dit jaar,
Marlayne, mengt zich ontspan
nen onder haar voorgangers.
„Eindelijk mag ik met orkest!"
jubelt de zangeres van 'One
good reason', die het in Jeruza
lem met een muziekbandje
moest doen. Marlayne werkt
aan een album, dat in oktober
moet verschijnen.
Gerard Joling staat in een sexy
glittervestje te trappelen om
'Shangri La' (1988) nog eens te
vertolken. „Het is een giller!"
jubelt de zanger.
Corry Brokken was volgens de
organisatie het moeilijkst te
overreden om naar Amsterdam
te komen. „Mijn eerste reactie
was: 'Ja zeg, je kunt wel aan de
gang blijven met dat songfesti
val!' Maar toen ik hoorde welke
collega's er zouden zijn en dat
we met het Metropool Orkest
mochten zingen, kon ik natuur
lijk niet meer weigeren." Mis
schien heeft het haar toege
dichte gesproken intermezzo
'Hommage aan de founders'
haar over de streep geholpen.
De meeste toeschouwers zijn
het liedje uit 1957, 'Net als
toen', misschien al lang verge
ten, maar desondanks trakteren
zij de zingende juriste minuten
lang op een uitbundig 'Corry,
Corry, Corry bedankt!' Brokken
maant het publiek tot kalmte.
.Anders ga ik straks ontzettend
janken."
De AVRO zendt AmsterDave-
rend als 'millennium-spektakel'
tussen kerst en oud- en nieuw
op televisie uit.
berrit de lange
Nog eenmaal met z'n allen op het podium. Van links naar rechts o.a Maxine, Gerard Joling, Mag
gie MacNeal en Getty Kaspers van Teach Inn. foto anp
Kapitein Rob
Bij het opruimen van een kast diepte
ik drie lang vergeten deeltjes op van
de avonturen van Kapitein Rob: De
jacht op het fortuin, Het vervalste con
tract, Het gestolen raketgeheim. Hij
behoorde tot de helden van mijn
jeugd die grotendeels televisieloos was,
samen met Bulletje en Bonestaak,
Arendsoog en Witte Vederen Pietje
Bel.
Ik was een meisje dat altijd jongens
boeken las, want met vrouwelijke hel
dinnen gebeurde nooit iets. Zij kwa
men het huis nagenoeg niet uit Via de
mannelijke helden in boeken werd de
wereld ook voor mij ontsloten en deel
de ik hun spannende avonturen.
Bladerend door de boekjes besef ik
met een schokKapitein Rob is
mijn eerste liefde geweest. Verte
derd kijk ik naar zijn krachtige
kaaklijn. Naar zijn onberispe
lijke pet die een dikke, gol
vende haardos bedekt. Naar
zijn ogen, waakzaam en
intelligent onder borstelige
wenkbrauwen. Iedere lijn
i>an zijn gezicht roept lou
ter warme herinneringen
wakker. Wat hield ik van
zijn superieure mannelijk
heid, die ingetogen maar be
sliste kracht waarmee hij
stormen, monsters en de listen
HELEEN CRUL
van lepe schurken als Wang Hang en
professor Lupardi te lijf ging.
De man van mijn dromen was geen
prins op een wit paard, maar een ka
pitein op een fraai spitsgatjacht: De
Vrijheid. Luisterend naar de naam
Rob bevoer deze kapitein, samen met
zijn onafscheidelijke hond Skip, alle
ivereldzeeën. Onverschrokken, zwijg
zaam en uiteindelijk altijd weer mees
ter van de situatie.
Mijn vader verkocht de kapitein Rob-
serie in zijn zaak. Geen groter geluk in
die dagen dan een nieuw deel van de
ze serie waaraan ik met een menge
ling van begerigheid en gereserveerd
heid begon. Ik brandde letterlijk van
nieuwsgierigheid naar het verloop
van zijn nieuwe avontuur en tegelij
kertijd gaf ik mij daar tegenstribbe
lend aan over. Want als liet hoek een
maal uit en de spanning geweken
was, de monsters en stormen bedwon
gen waren en de zee weer rustig en
kalm, dan zeilde mijn geliefde kapi
tein weg en moest ik maanden in ont
houding leven van mijn held, totdat
er weer een nieuw deel uit kwam.
Nog scherp staat dat verpletterende,
wanhopig makende moment in mijn
gemoed gegrift waarop De Vrijheid er
gens in China schipbreuk leed. Het
was een ramp de ik niet voor mogelijk
had gehouden, geen zee was kapitein
Rob immers te hoog. De definitieve
doods klap kreeg zijn zwerfzucht ver
volgens toen hij met de huiselijke
Paula ging trouwen. Welk een verraad
aan de lezer (mlv).
Denk niet dat ik Paula als een rivale
zag. Ik was hooguit tien, een leeftijd
waarop meisjes nu hun ontluikende,
maar nog platonische libido dromerig
op ponypaarden of popidolen projec
teren. Ook ik had een volkomen plato
nische verhouding met Rob. Droomde
er nooit van dat hij zijn schipperstrui
of kapiteinsjasje uitzon doen, zijn pet
zou afzetten of dat zijn lippen iets an
ders zouden beroeren dan zijn pijp.
Maar dat hij definitief voor anker zou
gaan voor een vrouw dat had ik niet
voor mogelijk gehouden. Hij was im
mers met de zee getrouwd. En hij had
Skip, gehoorzaam, betrouwbaar,
waakzaam, altijd aan zijn zij.
Zijn huwelijk met Paula kwam als
een volkomen verrassing, omdat vrou
wen hoegenaamd geen rol speelden in
het leven van deze kapitein. Hoe be
dreven hij ook was in de omgang met
allerlei natuurkrachten, met vrouwen
wist hij nier goed raad. Geen ivonder
dat hij in 1956, tot grote opluchting
van zijn lezers, toch weer uitvoer met
een spiksplinternieuwe De Vrijheid II.
Paula is dan veroordeeld tot de rol
van onbestorven weduwe, we verne
men niets meer van haar.
Worden zijn avonturen nog door de
hedendaagse jeugd gelezen? Of open
den ze met hun kleine tekeningen op
halve pagina's alleen een fascinerend
venster op de wereld voor kinderen die
heel weinig gewend waren? Kinderen
ook die bij gebrek aan alternatieven
uren de tijd hadden om zo'n boekje
van a tot z te lezen en zich te verdie
pen in alle details van die tekeninge
tjes? Merkwaardig hoe grote zeggings
krachtdie voor me hadden, mijn hele
voorstellingsvermogen werd erdoor
uitgedaagd: ik zag het allemaal ge
beuren, in geuren en kleuren.
Met de boekjes in mijn handen vraag
ik me af. wanneer ben ik kapitein Rob
uit het oog verloren. Gestopt met hem
te lezen of te herlezen? Viel dat samen
met het moment waarop ik ontdekte
zeilen vreselijk te vinden en geen par
tij te zijn voor mannen als Rob? Tot
op de dag van vandaag ben ik. letter
lijk en figuurlijk een struikelblok voor
zeilers. Ik voel hun meelij, soms zelfs
hun minachting als ik weer misselijk
over de reling hang. Eenmaal aan
boord heb ik maar één wens: weer
vaste grond ondermijn voeten te voe
len. Ik ben een echte Paula.
Ve
avon
tie. V
tkene
millennium)™
Zeei
ronci
nog derl:
dagen
den
brui
Nog 184 dagen en het
nieuwe millennium biEurc
aan. Reden voor deze rege
om in een dagelijkse s echt
terug te kijken op bela
rijke gebeurtenissen d orga
plaatsgrepen op corre
ponderende data in dt
gelopen 1000 jaar. Dei
week: 28 juni 1914:
op aartshertog Frans I dagi
dinand; 29 juni 1904: FN\
dekking veenlijken Dride
the; 30 juni 1859: koor FJj*
danser Blondin over b de e
gara Falls; 1 juli 1395:
grondkoop oudste stai Gi
huis Martine; 2 juli 16(
Slag bij Nieuwpoort; 3
1976: bevrijding gijzelt gen
Entebbe. geei
naa
1 JULI 1395 tal
We schrijven de eerste juli beh
het jaar 1395. De stad Gou ger
koopt een moerassig, driel
raadhuis komen. Op het n qen
we land is gelijk meer ruin ker.
voor de wekelijkse markt, i zoe
handelsstad groeit immer; trui
zendsnel. Marktplaatsen e! tra
in de stad zijn voor de haii Ze\
klein geworden. Behalve h jmi
raadhuis, dat in 1460 klaai ma
nu het oudste stadhuis vai
derland genoemd kan wor vi
mag er geen ander gebouv
nen de driehoek neergezet DEN
den. Dat heeft te maken m
brandgevaar, dat in die tij<j no
voortdurend op de loer lig se
een aantal grote stadsbraij z0
is de stad meerdere keren i m
maal in de as gelegd. Steed an
het de Sint Janskerk, een v va
weinige stenen gebouwen var
de vuurzee weet te doorsta ^ei
De branden zijn, net als in jg
dere steden, traumatische
ringen, die meteen tot sch< -m,»
veiligheidsmaatregelen leii TV]
Geleidelijk komt de Markt; AM,
het centrum van de stad te
gen. De waaiervorm van hl gU]
plein, die door toeristen va rer
over de hele wereld be wor
wordt, is geen bewuste kei
geweest. Die is gedicteerd
de richting van de bestaan
wegen er omheen: de Kort
Tiendeweg en de Kleiweg,
heten nog steeds zo, al is i
Kleiweg inmiddels wel ver
martine van eck
MENSELIJK
R
O
De okselgeur van oudere vi
wen heeft een humeurverh
gende werking. Uit Brits or
zoek blijkt dat bij ouderen,
dan vooral bij vrouwen, ee
hormonale verandering op
treedt die bijdraagt aan het
.warme en gelukkig gevoel
mensen bij hun grootmoec
zouden ervaren. Voor het c
derzoek naar de invloed va
geur op de menselijke ge
moedstoestand werd bij de
proefpersonen van uiteenli
pende leeftijd een doekje ol—
de oksel doorgehaald. De thy»#
teriën in het okselzweet vai_
dere vrouwen - l'eau de gra
mère - bleken een stimuleri
werking te hebben op de dj
honderd studenten die ge
vraagd werd aan de doekjes
ruiken. Zij wisten overigens
waair ze hun neus in staken
het onderzoek bleek verdei]
het zweet van jonge manne
dat lin verse vorm opwindei
heet te zijn - een negatieve
werking heeft op het humei
De geur van jonge jongetjes
wekte agressie op, terwijl hi
zweet van baby's geen enké
reactie losmaakte.
De beroemde eigenaren van
internationale restaurantket
Planet Hollywood doen er af
aan om hun bedrijf te redde
zwaargewichten van Hollywt
en mede-eigenaren van de r
tauranfó, SYLVESTER STAL
NE en ARNOLD SCHWARZI
NEGGFIR, hebben gisteren I
krachten gebundeld voor de
ningvan Planet Movies in C
lumbus in de Amerikaanse s
Ohio. Deze laatste toevoegir
aan de keten bestaat uit eer
scopencomplex met filmsou
nirs en een Planet Hollywooi
eetcafé. De andere eigenaar
BRUCE WILLIS, zal morgen
populariteit van het restaura
nog een extra duwtje in de ri
geven. Bij de opening van ei
nieuwe Plainet Hollywood in
gara Falls treedt hij op met l
band The Accelerators. De a
delen zijn gezakt van 28 naa
dollar.
