De grote verdwijntruc
van Hans Kazan
TT
Sic sic
;r
«rse
;ero
Goochelaar Hans Kazan (46) verruilt over een kleine maand zijn
landhuis in Bathmen, bij Deventer, voor een villa aan de
Spaanse kust. Hij gaat met zijn vrouw Wendy (40) en kinderen,
Renzo (16), Steven (14) en Lara (5) - zoon Oscar (18) blijft
studeren in Amsterdam - wonen in Marbella en kan straks zijn
nieuwe buren Sean Connery, Antonio Banderas en Melanie
Grijfith op de koffie vragen. De familie gaat al jaren op vakantie
naar de Spaanse kust en heeft unaniem besloten niet langer te
wachten met de 'grote verdwijntruc' naar de zon. Kazan:
„Zonder zon voel ik me als een vochtige vaatdoek die in een
donker hoekje ligt te verschimmelen.
ans Kazan verkeert in dromen-
land. „In gedachten rijd ik nog
-JL X met een koffer vol goochel
trucs achter op mijn fiets van het ene feestje
naar het andere. Ik denk ook steeds 'dat be
staat toch niet, dat wij naar Spanje gaan'.
Maar het kan en dus doen we het. Transavia
zal een goeie aan ons hebben omdat Renzo
en ik elk weekeinde teruggaan naar Neder
land. Als de aandelen stijgen, dan weet je
waardoor dat komt: de familie Kazan."
Een doordeweekse dag in mei. De oprij
laan van de familie Kazan verraadt al dat er
geen doorsnee doorzonwoning tussen de
bomen- staat. In de drie hectare grote tuin
heerst een serene rust. Achter het huis kab
belt de Oude Schipbeek en tussen de bomen
liggen een paar prachtige vijvers. In het
19de-eeuwse huis zit Hans Kazan bij een
knetterende open haard achter een kop kof
fie. In de woonkamer staan nog geen gepak
te dozen en niets lijkt erop dat de familie Ka
zan binnenkort 'voorgoed' vertrekt naar de
Spaanse zon. „We gaan niet weg, dat hadden
ze gedacht, we wonen straks alleen iets ver
derop", zegt Kazan nuchter.
Per toeval kwam Kazan twaalf jaar geleden
naar het dorp bij Deventer. De familie zocht
iets groters. Wendy Kazan had gehoord dat
het in Bathmen leuk wonen was en de fami
lie besloot een kijkje te gaan nemen. Hans
Kazan: „We wilden een oud huis, we houden
niet van nieuwbouw. Er stond eigenlijk niets
naar onze wens te koop, behalve een klein
landgoed. De makelaar nam ons mee naar
dit pand, we moesten ons er niet te veel van
voorstellen. Dat was geen woord te veel, de
brandnetels groeiden in de woonkamer. Het
was een oude keet, middenin een drie hecta
re grote jungle. De oude luiken lagen in de
verwilderde tuin en hadden dienst gedaan
als kippenhok. Hoewel het huis een bouwval
was, zei ons gevoel direct ja! We hebben het.
met een roze bril op, binnen een dag ge
kocht. Net als altijd volgde ik mijn gevoel en
dat heeft altijd goed uitgepakt." Het land
goed van de familie Kazan kreeg vervolgens
een opknapbeurt die eigenlijk twaalf jaar
heeft geduurd.
Eigenwijs
Ook bij zijn keuze om goochelaar te worden,
volgde Kazan zijn gevoel. „Ik wist dat ik goo
chelaar wilde worden. Ik ben eigenwijs en
heb alle goed bedoelde adviezen in de wind
geslagen. Van opmerkingen als 'zou je niet
dit, en zou je niet dat' heb ik me niets aange
trokken. Je kunt het nu misschien niet meer
voorstellen, maar ik was ooit een heel verle
gen jongetje. Toen ik een keer bij een vriend
je thuis was, ik was toen negen jaar oud,
deed de kraamverzorgster die daar werkte
een goocheltrucje met lucifers. Dat vond ik
zó mooi. Ik ben de dagen erna teruggeko
men en heb zo mijn eerste goocheltrucje ge
leerd. Ik kon toen iets wat niemand kon. Ik
denk dat daarom goochelen altijd heel dicht
bij me is gebleven."
Kazan liep vervolgens feesten en partijen
af, werd ontdekt en uitgenodigd om een
gastoptreden te doen in Ren Je Rot. Met suc
ces. Kazan vulde een vast onderdeel van het
tv-programma. Na Ren je Rot (Tros) kwam
de Blufshow, Prijzenslag en zijn eigen Magie
en Mysteryshow (RTL-4).
Het succes is Kazan evenwel niet aan ko
men waaien. „Van Prijzenslag had ik op een
gegeven moment 888 afleveringen gedaan. Ik
wilde af van het imago van 'brave, lieve, prij
zen uitdelende meneer' en ben gestopt. Ik
wilde een theatershow op poten zetten,
maar niemand wilde dat uitzenden. Ik heb
toen een productie gemaakt en ben het thea
ter ingegaan. Daar heb ik een directeur van
RLT-4 uitgenodigd en die was enthousiast.
De Magic Mystery Show kwam op tv en
heeft hoge kijkcijfers gehaald. Maar op een
gegeven moment wilden ze vernieuwen en
stopte het programma. Dat gebeurde ook bij
de Tros. Op het hoogtepunt moest ik stop
pen met het programma. In het begin schrok
ik daar enorm van en dacht dat het aan mij
lag. Natuurlijk word ik er wel eens een beetje
moe van, maar nu weet ik dat vernieuwen er
nu eenmaal bij hoort, het is een golfbewe
ging. En het gekke is, nu ik al een tijdje niet
op tv te, zien ben, zitten de theaters overvol.
Op dit moment ben ik opnieuw met RTL-4 in
overleg om mét mijn zonen, die aan de weg
timmeren als illusionisten, een kerstshow te
doen."
Bommen en granaten
Kazan is trots op zijn zonen Oscar en Renzo.
Ze doen het goed met hun Magic Unlimited.
Ongeveer drie jaar geleden begonnen ze sa
men met Mara (17) met optredens. In het
koetshuis bij de woning van de Kazans per
fectioneerden de jonge illusionisten hun
trucs. Onder het toeziend oog van papa Ka
zan. „Jazeker, we kennen eikaars trucs, wat
dat betreft hebben we geen geheimen voor
elkaar. Het verschil op het podium is dat ik
het klein houd. Ik ben een entertainer, vertel
een humoristisch verhaal en doe goochel-
trucjes. Magic Unlimited is veel meer bom
men en granaten. Ze dansen op het podium,
doen de grote acts met muziek en laserstra
len. Ze zetten echt een show neer.
Ik zou dat nooit kunnen, ik kan niet zo
dansen. Er wordt veel van ze verwacht. Het
publiek wil direct een goede show zien. Ze
hebben maar één kans en die grijpen ze! Dat
was vroeger anders, ik maakte nog wel eens
een foutje, kreeg de tijd en de ruimte om
daarvan te leren. Het moet nu in één keer
goed. Ik vind het heel knap dat ze dat kun
nen. Ze zijn nog zo jong. Voordeel is dat ze
erg snel leren. Als je een advies geeft, pakken
ze het direct op, dat vind ik heel mooi. Talent
hebben ze zeker. De illusie wekken en goo
chelen kun je misschien leren, maar talent
helpt. Zonder talent wordt het heel moeilijk.
Oscar, Renzo en Mara doen het bovendien
op eigen kracht. Het is echt niet zo dat papa
ze aan optredens helpt. Ze hebben bijvoor
beeld opgetreden in Las Vegas. Daar kent
echt helemaal niemand Hans Kazan. Ze ko
men overal en ontmoeten veel mensen, dat
is de beste leerschool die je kunt hebben."
Kazan is allesbehalve jaloers op het succes
van Magic Unlimited. „Ik gun ze echt al het
succes van de wereld en het toch is heel leuk
dat ze in hetzelfde vak zitten. Normaal ge
sproken gaan kinderen als ze ouder worden
hun eigen weg, wij komen juist dichter bij el
kaar. Tegenwoordig staan we ook samen in
het theater met '2 Generations in Magie'. Het
is heel bijzonder om samen met je kinderen
op te treden. We bepraten alles. Zo is het ook
gegaan met Spanje. We hebben alles goed
overwogen: werk, school, reizen en uiteinde
lijk hebben we samen besloten maar gewoon
te gaan."
Dubbelleven
Eind volgende week wordt het boeltje van de
familie Kazan bij elkaar gepakt en naar Mar
bella gebracht. Iedereen, behalve zoon Oscar
die psychologie studeert in Amsterdam, gaat
mee. „We hebben in Amsterdam een pand
gekocht. Oscar woont daar nu - hij voelt zich
de koning te rijk - en zal de administratie en
boekhouding bijhouden. Eenzaam zal hij
zich waarschijnlijk niet voelen, daar heeft hij
straks geen tijd voor. Bovendien komen Ren
zo en ik elke vrijdagavond terug om optre
dens te doen in Nederland. Ik ga straks een
dubbelleven leiden."
Hoewel Kazan al 27 jaar zijn boterham bij
elkaar goochelt, is hij niet zo rijk dat hij nooit
meer hoeft te werken. „Zeker niet. Boven
dien hou ik te veel van het vak. Straks ben ik
in het weekeinde hier in Nederland om te
werken - door de week zit ik in Spanje. Op
den duur, als ik de Spaanse taal echt goed
onder de knie heb, wil ik ook daar iets gaan
doen. Wat precies dat weet ik nog niet, maar
er zijn altijd plannen. Zonder plannen sta je
stil en dat kan niet de bedoeling zijn."
Kazan vertrouwt bij zijn vertrek opnieuw
volledig op zijn gevoel. „Als ik hier blijf, kun
nen we nog jaren zo doorgaan. Ik weet dan
precies wat er gaat gebeuren. Dat is niet erg,
maar ik zoek nog een keer het avontuur. En
nogmaals, het kan. We hebben een prachtig
en betaalbaar huis gevonden, het werk in
Nederland kan gewoon door gaan en de kin
deren kunnen in Spanje naar een goede in
ternationale school."
Weggaan uit Nederland en Bathmen doet
Kazan niet zomaar. „We hebben natuurlijk
goed overwogen wat het voor ons zou bete
kenen, het heeft nogal wat voeten in aarde.
We hebben hier altijd met erg veel plezier ge
woond. Maar soms moet je een kans grijpen.
We wilden allemaal graag naar een land
waar de zon 360 dagen per jaar schijnt. Bo
vendien houden we van de mentaliteit in
Spanje, de rust en de manier van leven. Door
de aangename temperatuur speelt het leven
zich daar grotendeels buiten af. Op de een of
andere manier zijn mensen er vrijer, voelen
minder druk. Dat staat ons wel aan. Tuurlijk
is het veel geregel en gedoe. Er zijn een hele
boel mensen die zeggen 'als ik 65 ben dan
doe ik dit', maar als het eenmaal zover is dan
doen ze het niet meer. Dat wilde ik niet. Na
tuurlijk zal het wel eens tegenvallen, nie
mand weet immers wat er precies gaat ge
beuren en hoe het echt is om in Spanje te
wonen. Er is maar één manier om erachter te
komen en dat is: gewoon doen."
BRIGIET BLUIMINCK
ZATERDAG 5 JUNI 1999
Onze Taal
Een paar maanden geleden heb ik
hier mijn meest kritische lezer
voorgesteld. Hij heet Harry. Ik
schreef over hem: met regelmaat
wijst Harry mij op feilen, en hij
heeft bijna altijd gelijk. Harry is een
fenomeen, en in de wereld van taal
en letteren geen onbekende. In het
voorwoord van Jan Renkema's
'Schrijfwijzer' komt u hem ook te
gen. Daar heet hij, niet onbegrijpe
lijk: 'systeemdenker en beterweter'.
Ik troost mij met de gedachte dat ik
niet de enige ben wiens tekortko
mingen door Harry opgemerkt
worden.
Zojuist heeft Harry opnieuw toegeslagen.
Een zucht van verlichting: het gaat nu
eens niet om mij. Ik krijg een kaartje van
hem, want ondanks al mijn tekortkomin
gen zijn we toch heel goed met elkaar. Hij
heeft het jongste nummer gelezen van het
tijdschrift 'Nederlands van Nu'. Daarin
stond een stukje van Frans Debrabandere.
Iemand had geschreven: 'geen haar op
mijn hoofd die eraan denkt.' Bij het woord
je 'die' noteerde Debrabandere: '(sic, lees:
dat).' Volgens Debrabandere had het dus
moeten zijn: 'Geen haar op mijn hoofd
DAT eraan denkt.' Harry is het niet met
hem eens, en schrijft mij: 'De Grote Van
Dale geeft hem gelijk, maar de Hedendaag
se en ik denken daar anders over.'
Ik heb er, eerlijk gezegd, nog helemaal
nooit over nagedacht. Ik begin er nu met
een mee. Wat zou ik zelf zeggen? Zonder
twijfel: 'geen haar op mijn hoofd DIE eraan
denkt.' In de tweekamp tussen Grote Van
Dale Debrabandere versus Hedendaagse
Van Dale Harry de Beterweter kies ik
voor de laatste partij. Maar wat ik vind, is
van weinig belang. Ik word nieuwsgierig
naar wat anderen vinden. Verschueren
zegt, net als Van Dale: 'dat.' Koenen is (zo
als zo vaak) genuanceerder: Koenen ver
meldt dat het woord 'haar' meestal onzijdig
is ('al het haar op je hoofd'), maar dat het
als voorwerpsnaam, dus als je één haart be
doelt, meestal 'de haar' is. Dat lijkt me juist.
En ik vind Koenen dan ook weinig conse
quent dat hij de uitdrukking 'Geen haar op
mijn hoofd' vervolgt met: 'dat eraan denkt',
aangezien het in deze uitdrukking stellig
om de voorwerpsnaam gaat (één haar), en
niet om de voltallige haardos.
In spreekwoordenboeken komen we ook
de beide mogelijkheden tegen. G.A. Mes
ters bijvoorbeeld heeft in zijn 'Prisma
Spreekwoordenboek': 'dat', maar in Hui
zinga's spreekwoordenboek lezen we 'die'.
Wie in het WNT nagaat hoe het vroeger
was, ziet al gauw dat 'het haar' de oud
ste rechten heeft, over de hele linie. Dus
zowel voor de stofnaam als voor de voor
werpsnaam. Inclusief'geen haar op mijn
hoofd dat eraan denkt.' Maar hoe het vroe
ger was, zegt niets over hoe het nu is. De
woordenboeken van Van Dale Hedendaags
Nederlands en van Koenen signaleren vol
gens mij terecht dat het tegenwoordig an
ders toegaat. Of tenminste: ook wel eens
anders toegaat. Dat het niet iets van de
laatste tijd is, blijkt wel als je oudere druk
ken met elkaar vergelijkt. Lang geleden
kende Koenen ook alleen maar 'het haar',
maar al vanaf de 23ste druk wordt tevens
'de haar' vermeld. Dat is sedert 1952. De
Grote Van Dale, Verschueren en Debraban
dere hebben echt iets gemist. Al 47 jaar. Ik
beweer niet dal intussen iedereen 'die' zegt
in onze uitdrukking. Kennelijk niet. Maar
de verbazing van 'sic', dat is: 'wel wel!' of
'kijk nou toch eris!' komt na bijna een halve
eeuw rijkelijk laat.
Hetzelfde wat we bij het woord 'haar'
zien, doet zich bij andere woorden voor.
We spreken over 'al het kurk' als we de stof
bedoelen: maar we zeggen 'de kurk' als het
gaat om een bepaald voorwerpje van die
stof. Evenzo onderscheiden we 'hel steen'
en 'de steen'. Het is veeleer opmerkelijk dat
het woord 'haar' zich pas halverwege de
20e eeuw naar dit algemeen Nederlandse
principe is gaan voegen, en niet al veel eer
der.
Het is trouwens boeiend om te zien hoe
men de betekenis van het woord om
schrijft. Van Dale heeft het over 'fijne, buig
zame in de lederhuid gewortelde buisjes.'
Koenen spreekt over: 'fijne buigzame ve
zels, groeiend op de huid van mensen en
zoogdieren.' De smerigste omschrijving
van wat een haar is, vinden we in het grote
Woordenboek der Nederlandsche Taal:
dunne, op draden gelijkende lichaampjes
die uit de huid van dieren en menschen
groeien.' Buisjes, vezels, dat kan er nog
mee door, maar draderige lichaampjes? Blij
dat ik grotendeels kaal ben.
JOOP VAN DER HORST
universitair docent Nederlands
(Kir
laai
tteel
Goochelaarsfamilie zoekt de Spaanse zon op
naar een land waar de zon 360 dagen per jaar schijnt."
Hans Kazan tovert zijn villa in Nederland weg: „Soms moet je een kans grijpen. We wilden allemaal
