M
'Het is net een bewaakt dorp'
'Geen tijd voor een spiritueel avontuur'
Het Gesprek van de Dag
214
Moeder vin<
dochters nt
20 jaar tem;
Gaydar trekt ook dieren aan
Naar de finale
1 JUNI 1999
P
MILLENNIUM
I
nog
dagen
Nog 214 dagen en het
nieuwe millennium br
aan. Reden voor deze I
om in een dagelijkse s<
terug te kijken op bela
rijke gebeurtenissen di
plaatsgrepen op corre?
ponderende data in de j
gelopen 1000 jaar. Dezj I
week: 31 mei 1859: Big 1
slaat voor eerste maafl 1
juni 1864: Oprichting e
ste Nederlandse vakbd
2 juni 1904: Tarzan gel
ren; 3 juni 1098: Antio<
prooi kruisvaarders; 4 i
1798: Giovanni Casanq
overleden; 5 juni 1568:1
Executie Egmont en H|
ne. i
I
1 JUNI 1866
Het is een controversiële d
turn: Bij de vakbonden in 1
onderwijs zijn ze het er bij
beeld volstrekt niet mee ee J
Zij hebben tenslotte toch a
150-jarig bestaan gevierd.i
zou dus een andere bond i 1
ouder kunnen zijn? Toch v
de oprichtingsvergadering
de Algemene Nederlandscl
Typografen Bond (ANTB)
hun vrije dag, tweede pink
dag 1 juni 1866, gezien als
geboorte van de allereerste
derne vakorganisatie van o
land. ,,Een daad van forma
meent algemeen secretaris
man Leisink van FNV Kien
erfgenaam van de ANTB.
gelijk het maar met het opi
ten van een vakbond in Zu
Amerika." Het zijn de jarer
de Industriële Revolutie. H
en lang werken voor een la
loon, luidt het werkgeversc
do. Een CAO, laat statui 'pr
compensatie', zijn volstrek
bekende begrippen. Toch
staan er groepjes werkliede
die voor steun bij elkaar kit
pen, zoals Het Onderling H
fonds Boekdrukkunst van c
'jongens van de zwarte kun
uit 1861. Ze zijn geschoold i
kunnen lezen en schrijven.!
sink: „Ze zouden nu tot de
mensen behoren die het nu
lenniumprobleem oplosser
Vijfjaar later zijn zij het die
ANTB oprichten. Het is dus
misverstand dat de Bond vt
Diamantbewerkers de ouds
zou zijn.
cock runeveen
Twintig jaar hield de Ameril
Stephen Fagan zijn twee do*
•ters voor dat hun moeder w
omgekomen bij een auto-oi
luk. Hij voedde hen op ond<
een valse naam in Key West
Florida. De moeder zocht vt
geefs naar haar kroost, maai
wist hen uiteindelijk na een
anonieme tip te traceren.
Voor de kidnapping en pogi
daartoe kreeg Fagan vorige
week van een Amerikaanse
rechter een celstraf van vijf j
voorwaardelijk, 2000 uur
dienstverlening en een boet
van 200.000 gulden - over te
maken naar een goed doel -
gelegd. De dochters lieten hj
vader echter niet vallen. On'
danks de wetenschap dat hl
moeder nog steeds leeft, wil]
ze niets van haar weten.
Fagan nam zijn dochters vai
destijds 5 en 2 jaar oud in 19
mee na een langdurig voogd
gevecht. Hij vertrok spoorsla
naar Florida, nam een andei
naam aan en trouwde twee 1
met rijke vrouwen die hij voi
hield advocaat, CIA-agent er
adviseur van president Nixoi
zijn. Zijn laatste baan dateer
inmiddels van ruim twintig j
geleden. „Dit is een tragisch
moeilijke en pijnlijke zaak vc
iedereen die het slachtoffer i
geworden van de praktijken
Stephen Fagan", meende rej
ter Lauriat. „Maar er is geen
straf die alle betrokkenen ini
geval tevreden kan stellen."
Fagan verklaarde zijn 'meid(
meegenomen te hebben om
de moeder zwaar aan de alc
hol was. Zij op haar beurt ve
klaarde slechts te kampen n
slaapstoornissen. Barbara
Kurth huurde na de verdwij
ning privéspeurders in om h
dochters op te sporen. In 191
gaf ze het op uit geldgebrek.
Toen zij dit jaar via een anoi
me tip uiteindelijk Rachel en
sa Martin vond, wilden die
niets met haar te maken heb
ben.
rtr
Een nieuw apparaatje waarmee
homoseksuele mannen en les
biennes discreet met elkaar in
contact kunnen komen heeft
onverwachte bijverschijnselen.
De zogenaamde gaydar, een
apparaatje dat elektronische
signalen zendt en ontvangt en
gaat trillen als een seksueel ge-
lijkgeaarde man of vrouw
langskomt, trekt ook dieren
aan.
Volgens de Britse krant The In
dependent bestond bij een test
van het apparaatje de enige
vangst uit een das op liefdespad
en een bende geïrriteerde eek
hoorns die de drager van de
'buzzer' bekogelde. Ook be
merkte de testpersoon dat al
leen al door zijn aanwezigheid
de alarmen van nabij gepar
keerde auto's afgingen. Op zijn
vlucht uit het park, terwijl hij de
knaagdieren en das van zich
moest afslaan, concludeerde de
tester dat het apparaatje mis
schien wel wat Fijnafstemming
kan gebruiken.
„We moesten dingen verande
ren want het zou gênant kun
nen zijn", aldus de elektronica-
expert die de buzzer testte.
„Het was zeker niet de bedoe
ling dassen hun 'coming out' te
laten beleven", zo vertelde een
collega-uitvinder van de Brit
die de gaydar ontwikkelde.
Het apparaatje is ontworpen
door een Engelse huisschilder
die zelf heteroseksueel is. Het
kan in de broekzak worden ge
stopt en begint zachtjes te tril
len als binnen een straal van
ongeveer vijf meter een gelijk-
geaarde langskomt die ook over
zo n apparaatje beschikt.
De gaydar begon zijn leven
echter als iets heel anders, ver
telde de uitvinder. „De broer
van mijn ex-vriendin is doof. Ik
hoorde dat hij een deurbel had
die oplichtte bij het aanbellen,
maar daaraan had hij weinig als
hij lag te slapen", aldus de
schilder. „Daarom maakte ik
een vibrerende deurbel voor
hem."
De gaydar is razend populair in
de homogemeenschappen van
Londen, Brighton, Manchester
en Chesire. De dassen en eek
hoorns in die plaatsen kunnen
gerust zijn, het apparaatje is in
middels aangepast en alles is
nu in orde, zo vertelde de uit
vinder.
anp'
Uniek bonsaiboompje geveild
Het Britse veilinghuis Sotheby's tijdens diens bezoek aan Hok-
veilt volgende maand voor het kaido. „Bonsaibomen leven
eerst sinds het jaar 1900 een buiten en worden alleen naar
bonsaiboompje. I Iet exemplaar binnen gebracht bij zeer speci-
van zeshonderd jaar oud zal ale gelegenheiden", vertelt
naar verwachting meer dan Mark Hill van Sotheby's. „De
150.000 gulden opbrengen, al- meeste bonsai worden opge-
dus de krant The Independent. kweekt uit zaad en door zorg-
De minitaxus is een heel bij- vuldige snoei klein gehouden,
zonder exemplaar omdat hij maar dit is een speciaal exeni-
niet uit zaad is opgekweekt, plaar omdat hij in het wild al
maar zijn leven begon als heel klein was gebleven, waar-
taxusboom in de natuur en pas schijnlijk door het weer of kna-
werd geoogst toen hij tweehon- gende dieren. Bovendien is het
derd jaar oud was. Sinds een zo dat je tegenwoordig geen
eeuw is deze bonsai in Japan wilde bomen mag opgraven en
erg beroemd omdat hij de ho- dat maakt deze boom nog uit-
telkamer sierde van keizer Meiji zonderlijken"
Mocht eraan het eind van dit jaar een programma-van-het-decen-
nium-verkiezing komen, dan kan Lingo best nog tuel eens hoge
ogen gaan gooien. Al is het alleen maar om het feit dat het een van
de weinige programma's is die, naast het journaal en RTL-Nieuws,
de afgelopen tien jaar vrijwel elke dag in beeld zijn geweest. Zet op
een willekeurige dag om zeven uur 's avonds Nederland 3 op, en de
ballen en vijf-let terwoorden rollen weer vrolijk over het scherm. Al
leen op zondag moet Lingo verstek laten gaan. Maargoed, dan heb
ben de deelnemers ook net het extra moeilijke, zaterdagse z,es-let ter-
spel achter de rug. Dus dan hebben ze wel een beetje rust verdiend.
Als het aan het eind van 1999 inderdaad tot een huldiging komt.
dan verdient Francois Boulangé het uiteraard om extra in het zon
netje te worden gezet. Ook al was hij niet de presentator van het
eerste uur - dat was Robert ten Brink, maar wie wil zich dit nog her
inneren-' - hij is toch de man die Lingo zo'n beetje tot zijn levensroe
ping heeft gemaakt. Als je Boulangé op straat zou tegenkomen, be
gin je waarschijnlijk automatisch vijf-letterwoorden te spellen.
Dat die man na al die jaren eigenlijk nog steeds niet kan presente
ren, maakt zijn prestatie natuurlijk extra bijzonder. Hoewel, het ei
genlijk ook best wel charmant is hoe hij tijdens de introductiege
sprekjes overduidelijk belangstelling voor zijn kandidaten staat te
veinzen, hoe alles aan hem op de verkeerde momenten beweegt en
hoe hij nog immer jolig al jarenlang dezelfde zinnetjes uitkraait.
Naar de... finale!
Het opmerkelijkste is echter het spel zelf. Een tv-quiz waar je een
heel woordenboek voor uit je hoofd moet kennen, die tegelijkertijd
zo simpel is dat je de antwoorden moet spellen, waar steeds maar
dezelfde vraag wordt gesteld en waar de deelnemers in extase raken
als ze drie groene pingpong-ballen uit een bak grabbelen, zo'n spel
weet zich toch al zo'n jaar of tien moeiteloos te handhaven.
Dat verdient sowieso al een eervolle vermelding in het decennium
overzicht.
wil buys
Buien op komst
Het wordt dringen op nummer twee. Voor de vijfde keer deze
eeuw is de gemiddelde voorjaarstemperatuur in De Bilt namelijk
uitgekomen op 10,4 graad tegen normaal 8,4. Warmer was de len
te, zijnde de periode 1 maart tot 1 juni, alleen een jaar geleden
toen het gemiddeld 10,6 graad werd. De lente van 1999 had hoger
kunnen scoren ware het niet dat de laatste dagen van mei niet alle
maal zo warm verliepen als zich aanvankelijk liet aanzien.
Dat neemt echter niet weg dat mei een zeer warme maand is ge
weest. De gemiddelde meitemperatuur bedroeg in De Bilt 14,2 te
gen normaal 12,3 graad. Vooral de nachten waren vaak warm. Ver
der maakte de zon overuren. In De Bilt scheen de meizon circa 230
uur tegen normaal 197 uur. Daarmee was het de zonnigste mei in
7 jaar. De regionale zonnecijfers volgen morgen. Voor het eerst
sedert de bloeimaand van 1998 viel er minder neerslag dan nor
maal. In Stompwijk werd 45 mm opgevangen en in Bloemen-
daal slechts 31 mm. Landelijk waren de (voorlopige) uitersten:
Steenderen, Gelderland 113 en Ten Post, Groningen 15 mm.
Opmerkelijk grote verschillen dus en dat is typerend voor
een maand waarin de neerslag een hoofdzakelijk bui
ig karakter had.
Morgen krijgen we te maken met een depres
sie die de laatste tijd boven de Golf van Biska
je een sluimerend bestaan leed. Het systeem
neemt sterk in activiteit toe en veroorzaakt van
het zuidwesten uit regen en onweersbuien. De
kans op vrij zware buien is tamelijk groot. De aan
gevoerde lucht is evenwel warm. De temperatuur
kan rond het middaguur nog uitkomen op ongeveer
25 graden. De wind waait eerst uit het oosten en is ma
tig, aan de kust vrij krachtig. Woensdagavond gaat de wind
naar het zuiden en kan aan de kust krachtig worden. Na
morgen voltrekt zich een overgang naar wisselvallig weer.
Van tijd tot tijd gaan er buien vallen en de temperaturen be
reiken geen hogere waarden dan 17-18 graden.
jan visser
Amsterdamse kroegbazen cynisch over naleving tien geboden
Katja Staartjes terug van geslaagde Mount Everest-beklimming
Bij de ingang van jongerencafé Mr. Coco's aan het Thorbeckeplein hangt een poster met de Tien Geboden: 'Gij zult geen jointje roken,
ook niet op het terras. Gij zult geen harddrugs gebruiken. En Gij zult niet ongewenst intiem zijn'. De breedgeschouderde portier Ron
(33) wijst op een klant die schuw voorbij loopt. „Die gast heeft een toegangsverbod van twee maanden gekregen. Hij kneep een dame
in haar kont die daar niet van gediend was. Tja, dat was vechten geblazen."
Derde Wereld
In Amsterdam moet het uit
gaanspubliek zich voortaan aan
de nieuwe Tien Geboden hou
den. De klant die agressief is,
een wapen op zak heeft of dis
crimineert, kan rekenen op een
horecaverbod. Kortom: alles
wat God verboden heeft, mag
ook in de hoofdstad niet meer.
Politie, gemeente en horecaver-
eniging willen afrekenen met
het imago dat in Amsterdam al
les kan en mag.
Zaterdagnacht klinkt onder uit
baters en uitsmijters echter
vooral cynisme over de ge
dragsregels voor hun cliëntèle.
Met een snelle, indringende
blik screent portier Ron van Mr.
Coco's de uitgedoste jongens
en meisjes op leeftijd: onder de
18 mogen ze eigenlijk niet naar
binnen. Bij twijfel strijkt hij zijn
stevige hand over zijn hart:
„Loop maar door, jongens." Of
ze drugs bij zich hebben, weet
hij niet. Fouilleren laat hij ach
terwege. Een xtc-pil in een
schoen is toch niet te traceren.
Eigenlijk vindt Ron de controle
op drugs hypocriet. „Het pu
bliek mag het spul niet bij zich
hebben, maar op straat is het
overal te koop." Volgens hem
zijn de Tien Geboden slechts
een vrijbrief voor de gemeente
om bij calamiteiten de tent eer
der te kunnen sluiten.
Grenzend aan het Thorbec
keplein ligt het Rembrandt-
plein, ooit het uitgaansgebied
voor zonnebankbruine veerti
gers en penoze die vooral voor
een live-optreden van Manke
Nelis naar het plein kwamen.
Oud heeft inmiddels plaats ge
maakt voor jong, housemuziek
heeft de smartlap uit de cafés
verdrongen.
Het 'Hof van Holland' is een
van de oudste cafés aan het
Rembrandtplein en een van de
weinige kroegen waar het Ne
derlandse lied nog wel hoogtij
viert. Vooral populair bij toeris
ten en mensen uit de provincie.
Ook hier is het personeel door
drongen van de Tien Geboden.
Om escalaties te voorkomen
zijn alle medewerkers erin ge
traind om direct over de bar te
Uitbaters aan het Rembrandtsplein in Amsterdam zien weinig in de 'tien geboden', die door de gemeente zijn ingesteld.
FOTO g PD» MARCO OKHUIZEN
springen zodra zich een vecht
partij voordoet. Volgens bar
keeper Henk de Gier (36), die al
23 jaar op het plein werkt en
vurig verlangt naar „de gezellig
heid van vroeger" hebben de
posters met gedragsregels op
het publiek geen enkel effect.
„Jongeren hebben tegenwoor
dig nergens respect meer voor.
Ze vechten met de politie, wor
den stomdronken, nemen een
snuiffie coke en dan gaat het
helemaal mis."
De Gier is voorstander van een
echte harde aanpak. „Neem die
vrijgezellenfeesten. Die lopen
hier nog al eens uit de hand.
Een boete van een meier haalt
niets uit. Houd zo'n gast vast
tot na de bruiloft, zodat z'n hu
welijk niet door kan gaan. Die
jongens moeten goed voelen
dat ze zich misdragen."
Omgekeerd lokt de gemeente
met haar verscherpte maatrege
len ook agressie uit, vindt De
Gier. „Een voorbeeld. Ons ter
ras buiten moet om twee uur 's
nachts dicht, maar het café sluit
pas om drie uur. Mensen die
hier op een warme avond voor
honderden guldens verteren,
moet ik van het terras afsthren.
'Eikel, kankerlijer, ben je wel
goed bij je hoofd?', schreeuwen
ze dan en voor je het weet heb
je een vechtpartij."
Mede-eigenaar Ruud ter Schip
horst ergert zich vooral aan de
blauwe Mobiele Eenheid-linie
vlak voor zijn zaak. Sinds afge
lopen zomer staat deze 'Vlie
gende Brigade' elk weekend op
het plein om agressief publiek
aan te pakken. Vooral mishan
deling van agenten liep de spui
gaten uit. Ter Schiphorst: „Zo'n
politiemacht ziet er voor de
gasten wel erg naar uit. In alle
wereldsteden bruist het cen
trum, maar Amsterdam lijkt
steeds meer op een streng be
waakt dorp. Bij de snackbar om
de hoek mag je zelfs geen patat
je oorlog (pindasaus en mayo
naise) meer bestellen. Het heet
hier tegenwoordig 'patatje
feest'."
Terwijl uitbaters mopperen
over het aan banden gelegde
uitgaansleven, amuseert het
publiek zich kostelijk. Vooral
mensen van buiten Amsterdam
voelen zich veiliger met extra
politie. En die Tien Geboden?
Francis de Goey uit Gelderland
die hier samen met vriendin
nen een vrijgezellenfeest viert:
„Ach, daar houdt niemand zich
aan. Wie graag drugs gebruikt
tijdens het stappen, weet dat
goed te verbergen. Mensen zijn
daar sluw genoeg voor."
carine neefjes
'Mount Everest, no problem'
staat er stoer op de achterkant
van haar T-shirt te lezen. Toch
had Katja Staartjes (36) uit Alk
maar vlak voor de beklimming
van de hoogste bergtop ter we
reld bijna moeten afhaken van
wege hersenproblemen. Op
donderdag 13 mei om 9.30 uur
Nepalese tijd stond ze als eerste
Nederlandse vrouw op 8848
meter hoogte.
Van het dak van de wereld reis
de ze terug naar het land dat
voor een groot deel onder zee
niveau ligt. Op Schiphol werd
Katja Staartjes gisteren inge
haald als een vedette. „Al die
publiciteit had ik niet ver
wacht". zei ze, overdonderd
door de vele camera's en mi
crofoons van de toegestroomde
pers.
Topervaringen, dieptepunten,
haar plaats in het geschiedenis
boek: met engelengeduld ver
telt ze aan iedere verslaggever
haar verhaal. „Het mooiste mo
ment was de zonsopgang op de
zuidtop. Het uitzicht over de
bergtoppen was echt fantas
tisch. Ik herkende al die andere
beroemde Himalaya-toppen,
zen van een teamgenoot is af
schuwelijk. Het beklimmen van
Mount Everest blijft een gevaar
lijke onderneming. Eén op de
tien klimmers keert niet terug
in het basiskamp."
Katja Staartjes zelf kampte tij
dens de klimtocht met bronchi
tis en later met hoogteziekte.
Toen ze bij de dokter klaagde
over coördinatiestoomissen,
werden bij haar zelfs de eerste
verschijnselen van her
senoedeem geconstateerd.
Even zag het er naar uit dat ze
moest afdalen zonder zelfs
maar een poging te hebben ge
daan om de top te bereiken.
Medicijnen en extra zuurstof
brachten haar er echter weer
snel bovenop. Al met al vindt ze
dat ze het er fysiek aardig goed
vanaf heeft gebracht. „Ik had
ingescheurde nagels, maar dat
krijgt iedereen. Bovendien
dacht ik veel gewicht te zullen
verliezen, maar ook dat viel erg
mee."
Ondanks alle ontberingen vond
ze de klimtocht een toperva
ring. „Ik heb een passie voor de
bergen. Mensen hadden eerder
tegen mij gezegd: je kunt het
gewoon. Dan word je toch
nieuwsgierig of dat echt zo is.
Deelname aan een expeditie is
een enorm intensieve ervaring.
Als je iets doet waarvoor je veel
doorzettingsvermogen nodig
hebt, kom je daar beslist sterker
uit. Het was heel leerzaam. Zo
moet je bij het nemen van be
slissingen het juiste moment te
pakken zien te krijgen."
Na de hoogste bergtop blijven
er voor haar nog genoeg uitda
gingen over. „Alleen al in Euro
pa zijn nog genoeg bergen die
in technisch opzicht interessant
zijn. Ook in de Himalaya zijn
diverse 8000-toppers die lasti
ger zijn dan Mount Everest."
Op Nederlandse bodem had ze
gedacht allereerst een lekker
visje te gaan verschalken. He
laas. Alle beproevingen op
Mount Everest heeft ze met
succes doorstaan, maar in Ka-
thmandu, de broeierige en
drukke hoofdstad van Nepal,
liep ze een flinke voedselvergif
tiging op. Dat visje moet dus
nog even wachten.
sigrid van iersel
Het was een mooie woensdagavond, op een
terrasje in de Amsterdamse Pijp. Een door
eten en drank aangeslagen man stond op
van zijn tafeltje, stond twee minuten
langgebukt te braken in de goot en ging
daarna weer rustig zitten. Onmiddel-
lijkkwam het gesprek aan ons tafeltje
op de Derde Wereld. ..Ik heb een
jaar inBangla Desh gewoond",
vertelde Mark,logistiek ge
daan voor Artsen zonderGren-
zen.Onder Mark's leiding,
zo bleek, was daar een
kamp voorvluchtelingen uit
Birma verrezen, wel van
bamboe maar met een cen-
tralebetonnen vloer, een zie
kenhuis, een 'in-department',
een 'out-department',een win
kel, en dat alles op een keurige
A-lokatie met uitzicht op de
baai.
We hadden voor onszelf een
huis gehuurd, het enige huis van
baksteen datdaar in de wijde om
trek te vinden was. Maar onze
huisbaas was een hele nareman. Het
hele dorp had een hekel aan hem. zelfs zijn eigen
broer wilde aljaren niet meer met hem praten. Zo'n
man. Maar wel de enige die iets inbaksteen had. Met
zijn broer had ik gelukkig wel een prettig contact.
Maarlaat nou net die aardige broer op een dag mijn
camera stelen. Dat wist ik, want die broer van onze
huisbaas had zich versproken tegen mijn chauffeu-
r.En ik wilde mijn camera terug, maar hoe pak je zo
iets aan? Nou. mijnchauffeur kon wel iets regelen.
Als ik hem wat geld meegaf, zou hijterugkomen met
die camera. Ik wist natuurlijk dat mijn chauffeur dat
geldweer zou delen met de dief, waardoor ik voor
mijn eigen camera sowieso eendubbel losgeld zou be
talen. En, de chauffeur kon ook zélfde dief nog zijn-
waardoor ik allerlei valse geruchten over de broer in
omloop zou brengen,luid aangewakkerd door mijn
chauffeur natuurlijk.
Ik bedacht het volgende.mijn chauffeur moest eerst
terugkomen met het camerariempje, en pas dan
zouik betalen. Natuurlijk liet ik mijn chauffeur weer
schaduwen door een derde,die constateerde dat het
inderdaad de broer van onze huisbaas was die zon-
derenige omhaal het camerariempje uitzijn zak
trok. Zo kreeg ik mijn cameraterug, maar tegen een
hoge sociale prijs: twee broers, van wie één mijn na-
rehuisbaas en de andere die ooit zo aardige dief. slo
ten na jaren ruzie vredeen vormden nu een gesloten
front tegen mij, Artsen zonder Grenzen en hetWesten
in het Algemeen.
Toen het kamp klaar was. en wij op vertrekkenston
den, wilden de broertjes een forse schadevergoeding
hebben, voor hetdoor ons vernielde huurhuis. Ver
nield. omdat wij het huis van electriciteithadden
voorzien, een watertank op het dak hadden gezet,
leidingen en kranenhadden aangelegd en - onverge
felijk! - een forse garage aan het huis haddentoege-
voegd. Ik weigerde te betalen, werd ingesloten achter
de poort, brakdie poort woedend open en stond oog
in oog met de hele familie, gewapendmet kapmessen
en speren. En ik ging weer naar binnen.
Die avond kwam een boodschapper uit het dorp
melden dat zich bij de bushalte een klein legertjehad
verzameld om mij - desnoods bloedig - te ontzetten.
Erg populair waren clebroers in het dorp niet, en
waarom wist ik inmiddels ook. Maar goed. uiteinde
lijk kwam de burgemeester het regelen, en ik ben gra
tis weggekomen,nog iets drinken, jongens?'
En we namen nog een zomeravondpilsje op Mark.de
trotse architect van een bamboe vluchtelingenpara-
dijs in Bangla Desh. ..Mooi? Veel te mooi. We hadden
het per ongeluk veel te mooi gemaakt. En op dedag
dat het kamp klaar was bedankte het leger van
Bangla Desh onsvriendelijk. trok er met drie batal
jons in, en er is nooit één vluchtelinggeweest.
Bergbeklimster Katja Staartjes wordt op Schiphol begroet door haar ou
ders. FOTO ANP MARCO OKHUIZEN
zoals de Kangchenjunga."
Eenmaal op de top waren er
naast gevoelens van blijdschap
ook zorgen. „Ik moest als be
wijs een foto laten maken. Pas
na vijftien foto's kwam ik er
achter dat de belichting van
mijn camera niet goed stond af
gesteld. Door het gebrek aan
zuurstof kun je niet meer zo
helder nadenken. Op de een of
andere manier geniet je dan
minder van het uitzicht. Er is
op de top van Mount Everest
geen tijd voor een spiritueel
avontuur. Er gaan op die hoog
te zelfs een behoorlijk aantal
hersencellen kapot. Hetzelfde
gebeurt trouwens als je alcohol
drinkt."
Er was ook verdriet. Expeditie
genoot Michael Matthews uit
Groot-Brittannië raakte na het
beklimmen van de top vermist
in een storm en keerde nooit
terug in het kamp. „Het verlie-
