'Ik ben een gekke griet, een rebelse meid'
pwS
a
a
Arthur Umbgrove nog steeds in de marge
ia
ïn
'V
Prachtig spel in 'Tweeduister'
'Vaas': voorstelling
met twee gezichten
;lijke
Voor burgemeester Corrie van Zon-Langelaar is werken in Lisse één groot feest
het
nt jen ze nog verloofd was, wist ze het al zeker. Ze
ïlde én een baan én een groot gezin. „Het liefst zes
lelva nderen. In die tijd was die wens a-sociaal, want
enis ree kinderen was gangbaar." Het maakte haar ook
orge ets uit of die kinderen via de natuurlijke weg zou-
>n komen of zouden worden geadopteerd. Het idee
een gezin te stichten dat zou bestaan uit één
atuurlijk' kind en de 'rest' uit adoptieve kinderen.
..Je bent in zo'n periode nog zo onnozel, alsof je
kinderen uit de boom kunt plukken. Ik wilde ook
et de zendeling uithangen, de wens kwam voort
eigenbelang. Ik wist dat ik van kinderen hield en
Ker^d voor ze zou zorgen, maar ze hoefden niet per
uit mijn buik te komen."
Na de geboorte van haar eerste zoon, gingen ze
lijk in de slag met de adoptieraad. „Dan komt er
Ker n deftige mevrouw die er niets van begreep dat
erja i kinderen wilden adopteren. We konden ze toch
lf krijgen! Waarom dan toch adoptie? We wilden
sti'k Per se een vondeling, omdat we het kinderen
s'oor(et wilden aandoen dat ze later misschien ver-
heurd zouden worden door een confrontatie met
in biologische ouders. Het duurde lang voordat de
rste adoptie lukte en ondertussen kregen we, om-
t het allemaal erg lang duurde, een tweede kind.
huid1 toen 'cwam' eindelijk, de mededeling dat Irene,
n Koreaanse vondeling, op Schiphol zou aanko-
Terwijl ze in haar woning aan de Grachtweg in Lis-
over die dag vertelt, raakt ze duidelijk ontroerd.
krijg het nog koud als ik aan dat moment denk.
'^g'ien ik Irene op Schiphol in mijn armen kreeg, wist
3( dat je als moeder net zo veel van een adoptief kind
j mdt als van een biologisch kind. Ik voel dat nog
ieds zo, de meisjes zijn nu 21 en 23. Misschien
^gj( u ik zelfs wel meer van ze, want we hebben ver-
ïrikkelijk hard voor hun welzijn moeten knokken,
vind overigens dat geen enkel kind van jezelf is, je
kt er zo goed mogelijk mee op."
7an Zon zat in die tijd vooral in over de gemoeds-
teldheid van de biologische moeder van Irene,
heb daar nachten wakker van gelegen, want je
iet dat er ergens op de wereld een moeder is die
kind dat jij in je armen mag houden, heeft ge
ard. Irene was dat eerste jaar heel ziek. We hebben
•t z'n allen voor haar gezondheid moeten vech-
ben
derla^
Desondanks zette ze haar oorspronkelijke plan
or en begon, uiteraard samen met haar man, aan
procedure voor de tweede adoptie. „Iedereen
:ht dat we gek waren geworden, want we moesten
nog een flinke lening afsluiten. Het was een kind
afbetaling." Met Gerdie, eveneens een Koreaanse
ideling, was het gezin compleet, besloten ze.
aren later - Gerdie was twaalf jaar -,.kreeg het lot
beloop. Het gezin zat aan de keukentafel en Jos
de telefoon aan. „Toen hij terugkwam, wist ik
hij ons iets heel bijzonders ging vertellen. De ou-
s van Gerdie hadden ons gevonden. Ik voelde dat
voorbestemd moest zijn, want we hadden na-
- ikkelijk om een vondeling gevraagd. Tegelijkertijd
PPelde ik een dierlijke niet te beredeneren pijn in
chie L1 raa^ ^aar was eerste opwel-
ct* )e rationaliteit overwon snel de angst en de hele
lilie reisde af naar Korea. „Mijn dóch'tér heeft er
fantastische familie bijgekregen. Het ergste is
l' uurlijk dat haar biologische ouders na dat bezoek
1 ir de tweede keer afstand van Gerdie hebben
;ten doen. Zij zijn de grote verliezers. Ze hebben
Corrie van Zon-Langelaar (50)
is burgemeester van Lisse. Ze
wordt gewaardeerd om haar
spontaniteit en haar kennis
van zaken. „In het begin stond
ik er ook niet bij stil dat ik de
burgemeester, een autoriteit
toch, was. Ik ben een gekke
griet, een rebelse meid." Haar
man Jos, haar twee zonen en
twee geadopteerde dochters
mogen en kunnen altijd
rekenen op haar steun, want
het welzijn van haar gezin gaat
boven alles. Sinds tien
maanden is ze de eerste
burger van Lisse. „Jos heeft
zich niet opgeofferd, hij sjokt
niet achter mij aan. Op een
dag hebben we samen
besloten in mijn loopbaan te
investeren. Besturen ligt me
gewoon. Het is hier in Lisse
één groot feest."
FOTO DICK HOGEWONING
ui
ei
moeten accepteren dat Gerdie onze dochter is. Haar
vader verontschuldigde zich tegen ons dat zijn kind
destijds van hem was afgenomen."
De Lissese burgemeester is ervan overtuigd dat ze
- ook van deze affaire - veel heeft geleerd. „Als kind
ben ik lang ziek geweest en ook in mijn huwelijk ben
ik een jaar door ziekte geveld geweest. Ik weet ook
niet of ik een echt zondagskind ben, ik ben wel altijd
vrolijk en opgewekt, maar er heb veel te verstouwen
gekregen. Maar ik heb altijd wel geprobeeerd iets te
leren van dingen die mis gaan."
Van Zon komt van het Gelderse platteland, uit een
streng religieus gezin. Geen omgeving waar veel over
politiek werd gesproken. „Maar mijn ouders wilden
wel dat we verder kwamen dan zij. Het is ook knap
dat ze ons de positieve kanten van het geloof hebben
meegegeven en ons niet belast hebben met de zware
regels van de kerk. Mijn man en ik gaan nog steeds
regelmatig naar de kerk. Onze kinderen doen dat
niet en dat vind ik jammer, maar ik respecteer hun
besluit daarover. Ik voel God vaak heel dicht bij en ik
maak elk dag een praatje met Hem. Het is natuurlijk
wel ijzig jammer dat je tijdens de preek nooit wat te
rug mag zeggen."
„Mijn ouders waren open, we spraken bijvoor
beeld vrijelijk over seksualiteit. Alle vier de kinderen
hebben mooie banen. Onze ouders zijn trots op ons,
maar laten dat nooit merken. Mijn moeder begrijpt
mij het beste, terwijl ik toch een hele lastige puber
was." Haar wens om verpleegkundige te worden
paste geheel in de verwachtingen van haar ouders.
Dat ze niet als verpleegkundige is blijven werken,
is 'louter toeval'. „Ik ben echt de politiek ingerold, er
was vooraf geen enkele aandrang of strategie." Als
jonge moeder richtte ze in haar toenmalige woon
plaats Swalmen een peuterspeelplaats op. „Als ik
een doel wil bereiken wat de moeite waard is, ga ik
recht op m'n doel af en ben ik een kreng voor dege
nen die me tegenwerken." De politiek kreeg haar in
de gaten en op haar 29ste werd ze raadslid voor het
CDA. Ze viel op door haar nuchtere kijk op het leven.
Haar wethouderschap, enige jaren later, lag geheel
in de lijn.
„Ik vond het heerlijk om concreet bezig te zijn, ik
had ondermeer openbare werken in mijn portefeuil
le. Toen er op een gegeven moment plannen waren
om een bejaardenhuis ergens in de bossen te zetten,
heb ik als een leeuw gevochten dat gebouw midden
in het centrum te krijgen. Je moet er toch niet aan
denken dat als je oud bent alleen nog maar naar de
vogeltjes kan kijken."
De toenmalige commissaris van de koningin in
Limburg, Sjeng Kremers, adviseerde haar naar de
bestuursacademie te gaan. Een zware studie, want
haar wethouderschap en de vier jonge kinderen
vroegen alle aandacht. Maar ze deed er naast haar
praktisch ervaring veel bestuurlijk know how op. Ze
zat als bestuurder tussen de ambtenaren en maakte
zich hun manier van denken eigen. Achteraf was de
ze opleiding een 'gouden greep'.
„Zonder de support van mijn man was het me
nooit gelukt. We hadden samen besloten in mijn
carrière te investeren. Hij heeft zich dus niet voor
mij opgeofferd en hij sjokt niet achter mij aan. Inte
gendeel, hij is een levensgenieter-pur-sang. Aanvan
kelijk kostten mijn fratsen alleen maar geld, want die
academie was duur en we hadden natuurlijk ook
nog een schuld vanwege de adoptie."
„Ik heb daarnaast ontzettend veel aan zijn kennis
gehad, omdat ik iedere dag weer hoorde hoe het
echt bij de politie is. Als burgemeester is dat heel,
heel handig om te weten. En ais we samen naar een
feest of receptie gingen, was het natuurlijk lachen als
zijn baas er ook was."
„Ik ben mezelf gebleven. Ga gewoon op de rand
van het bureau van mijn ambtenaren zitten. Ik heb
totaal geen autoriteiten-imago. Daarnaast kan ik een
onuitstaanbaar mens zijn, omdat ik af en toe heel
confronterend ben. Maar ik vind dat je beter af en
toe mot kunt hebben dan je mond houden. Want
door een confrontatie niet uit de weg te gaan, wor
den zaken wel duidelijk. Maar daarna moet je wel
bereid zijn naar de ander te luisteren en je eigen
boosheid kunnen uitleggen. Zowel thuis als op je
werk moet je altijd weer bereid zijn samen om de ta
fel gaan zitten. En misschien de week daarna weer."
Het gezin verhuisde van Swalmen naar Apeldoorn,
omdat Corrie wat dichter bij haar familie op de Velu-
we wilde wonen. Aanvankelijk hield ze zich daar op
politiek niveau koest, maar het bloed kruipt blijkbaar
waar het niet gaan kan en via de vrouwenbeweging
('zeer leerzaam, dat maatschappelijke middenveld'
en een functie als belangenbehartiger bij de psychia
trie, belandde ze toch weer in de politiek. Als raads
lid ditmaal.
Ondertussen solliciteerde ze naar verschillende
burgermeestersposten. Ook naar hele kleine ge
meenten, met alleen een kerk en een kroeg. „Dat
was natuurlijk heel egoïstisch, want het is wel leuk
om in zo'n gehucht burgemeester te zijn, maar het
zou niet goed voor mijn gezin zijn geweest. Dus uit
eindelijk ook niet voor mij, want mijn gezin is voor
mij altijd het allerbelangrijkste", klinkt het zeer na
drukkelijk.
De post van burgemeester in Groenlo diende zich
aan en deze plaats leek voor alle betrokkenen accep
tabel. „Maar buiten het gezin was iedereen stomver
baasd. Corrie burgermeester! Vooral de directeur
van het ziekenhuis waar ik toen werkte, viel bijkans
van zijn stoel. Die eerste dag in Groenlo vergeet ik
nooit. Ik zat daar om half negen op zo'n mooie sin
terklaasstoet zag het kale bureau en wist absoluut
niet wat ik moest doen."
Lacht: „Na een half uur kwam de gemeentesecre
taris omzichtig binnen. Hij was gewend dat hij werd
gebeld. Maar ja, ik ben gewoon een gekke griet. Ik
ben dezelfde Corrie van vroeger en als ik morgen
werkloos zou zijn, ben ik overmorgen weer de Cor-
rie-aan-het-bed."
„Hier in Lisse is het een groot feest. De secretaris
moet ook nog een beetje aan me wennen, maar er is
een open sfeer en de financiën zijn gezond. We heb
ben een vrijwel nieuwe raad en we staan eigenlijk al
lemaal te trappelen om er iets moois van te maken."
RECENSIE WUNAND ZEILSTRA
rstelling: 'Twee straten verder" van en
Arthur Umbgrove. Gezien- 29/5,
Kapelzaal Leiden.
podium van de Kapelzaal is
dein voor Arthur Umbgrove.
lnisbakken, congas, klap-
ilen en twee toetsinstru-
nten beperken hem in zijn
regingsvrijheid die hij bij
imige uitbundige muziek-
mmers nodig lijkt te hebben,
th moest hij het er mpe
?n, want het zaaltje zelf was
goed bezet, maar niet uitver
kocht, dus in elk geval nog
groot genoeg. Dat blijft overi
gens een opvallend fenomeen.
Sommige cabaretiers schieten
vaak omhoog het grotere-zalen-
circuit in. Umbgrove die al flink
wat jaartjes meedraait, blijft
nog in de aanloopzaaltjes han
gen. Vreemd bovendien voor
een zanger die onlangs nog met
'Contact' een hit heeft ge
scoord.
Aan het materiaal kan het
niet liggen. Umbgrove heeft een
mooie stem, is muzikaal en de
meeste liedteksten, variërend
van lieflijk tot wat steviger, mo
gen er zijn. Het zwaartepunt
van zijn programma ligt bij de
liedjes en de muziek, en wel zo
zeer dat in plaats van cabaret
van 'cabarock' wordt gespro
ken. Een flauwekulterm die
echter goed aangeeft dat de
muziek een hoofdrol heeft, het
geen in vergelijking met colle
ga-cabaretiers als pluspunt
geldt, omdat de muziek er bij
velen van hen nog wel eens be
kaaid van af wil komen. Hoog
uit kun je zeggen dat de bezet
ting wat karig is. Zijn begelei
der, de pianist Alberto Klein
Goldewijk, levert weliswaar als
prima vakman een wezenlijke
bijdrage. Maar toch mis je bij
sommige nummers drums en
Het is ook zeker niet elitair
wat hij brengt. Zijn teksten zijn
toegankelijk, soms licht geënga
geerd zonder simpel genoemd
te kunnen worden. In 'Twee
straten verder', de titel van een
lied, tevens van het programma
en van zijn debuut-cd, gaat het
op een aardige manier over het
herkenbare gegeven dat het
gras aan de andere kant van de
heuvel altijd groener lijkt. Afge
zien van wat ijdeltuiterij (hij
verkleedt zich voor de pauze
tweemaal en flirt graag met de
dames in de zaal) creërt hij een
los sfeertje dat afgelopen zater
dag onwillekeurig een bijna an
ti-songfestival karakter kreeg.
'Het zit er wel in, maar komt er
nog niet uit', zingt Umbgrove.
Deze regels lijken ook van toe
passing op het uitblijven van
zijn echte doorbraak dat als zo
danig niet goed verklaarbaar is.
TONEEL
RECENSIE SUSANNE LAMMERS
stelling 'Tweeduister" van Peer Wit-
ols door Het Nationale Toneel/De
ratie Regie: Rob Ligthert. Spel: Hans
Monic Hendrickx, Han Römer,
Linnebank, Trudy de Jong e.a. Ge
zien: 29/5, Leidse Schouwburg.
s in 'Tweeduister' wijst op
drama waarin slechts ver-
ers zijn. Peer Wittenbols ge-
ikt het verhaal van koning
f netus, die van Apollo de on-
f felijkheid krijgt, mits hij ie-
pd vindt die in zijn plaats wil
verstrek^. Niemand wil, behalve de
!t uw die zijn leven de moeite
ortVd maakt: zijn vrouw Alkes-
st Wittenbols verplaatste het
binnenleven naar een omgeving van
ag van/lendaagse veeboeren, maar
Ezien van een paar glazen
iettebaI^ en drie slagers-koelcellen
slechte» je daar weinig last van. Zijn
lere jeep om een jaloerse broer
™Le™*Jhandeling in gang te laten
;hikbaaijen' redct vee' verder.
[a de enigszins klassieke
iur, Graioog begint een snel, soepel
Jspannend spel, dat volledig
rnïate" T^cht opzuigt. 'Tweeduis-
is een kluwen van verhalen,
^r de kernvraag blijft helder:
Jaat ware liefde? Licht onbe-
9 K |Éigend is dat liefde bij Wit-
^^|>ols voornamelijk geilheid
E Op een subtielere manier
l hij het blijkbaar niet ver
ardenAdmetus en Alkestis
srd ffi niet anders dan kozen en
en, zijn seniele vader denkt
i niets anders, zijn moeder
Idt ongezond veel van zijn
èr Silo, die weer brandt van
angen naar zijn mooie
ponzuster-Admetus stort
fvend om Alkestis zijn rijk in
het ongeluk, totdat Apollo haar
terug probeert te halen.
Wittenbols maakt voor dit
einde handig gebruik van de
Orpheus-mythe, maar het stuk
loopt, tegen alle verwachtingen
in. gelukkig af. Dat is verwar
rend, maar het komt wel aan je
geheime wensen tegemoet.
Want het geloof in het sprookje
van de gelukkige liefde is geen
mens vreemd. Dat de zware na
druk op seks niet irriteert, komt
door de spelers. Hans Hoes en
Monic Hendrickx groeien van
een beetje plastic, zorgeloos
koppel naar een volledig over
tuigend liefdespaar. De laatste,
eigenlijk onmogelijk melodra
matische scène, waarin hun
liefde óp oprechtheid getoetst
wordt, bezorgt je klamme han
den. Gees Linnebank en Trudy
de long spelen ironisch en tege
lijk aandoenlijk Admetus' ou
ders. Anne Martien Lousberg
als de dood is pesterig maar be
paald niet afschrikwekkend en
Han Römer speelt de perfide Si
lo als een kille stoker, gedreven
door wanhoop. 'Tweeduister' is
een lekker stuk: grote thema's,
prachtig spel en een miraculeus
goede afloop.
JEUGDTHEATER
RECENSIE PAULIEN KOOPMANS
Voorstelling' 'Vaas' door Kindertoneel
Club Pats. Gezien 28/5 theater 'De ware
liefde' (Lyceum Visser 't Hooft) Nog te
zien aldaar: 4/6 om 20 00 uur en 6/6 om
15.00 uur
Het walhalla bestaat alleen in
dromen. Een land waar je on
gestraft in je neus mag peute
ren, bedtijd taboe is, en waar
iedereen poeslief is. In de voor
stelling "Vaas' laat Kinder To
neel Club Pats deze werkelijk
heid als een zeepbel uit elkaar
spatten.
Voor «de eerste keer in het elf
jarige bestaan van Pats wordt
de toneelgroep begeleid door
de Peppers. En dat is een goede
keuze, want de muziek geeft de
voorstelling een mooi kader. De
jonge muzikanten escorteren
met een aanstekelijk deuntje
het publiek naar de theaterzaal.
In het trappenhuis van Lyceum
Visser 't Hooft wacht een pretti
ge verrassing. Op de tweede
verdieping worden twee trom
mels bespeeld, en vanaf de
vierde verdieping een trompet,
zodat je - terwijl je de trap op
loopt - steeds omgeven wordt
door de muziek.
Het stuk is gebaseerd op het
verhaal van de negenjarige Ju
dith van de Toorn, die vorig jaar
een verhalenwedstrijd bij Pats
won. "Vaas' gaat over tien kin
deren die samen in een grot
wonen. Het is een fijne plek en
ze zijn dikke vrienden, totdat
Klara een eeuwenoude vaas
meeneemt naar huis. Hij is
prachtig en zijn glans is zo
mooi dat iedereen hem wil
hebben. Hij veroorzaakt een
heftige ruzie tussen de grotbe
woners.
'Vaas' is een stuk over macht
en hebzucht. Ondanks dit uni
versele thema loopt het verhaal
soms een beetje stroef. Er val
len kleine stiltes; de spelers lij
ken een aantal keren hun tekst
kwijt te zijn. Ze lossen dit knap
op door er geen aandacht aan
te schenken Ook het bewerkte
verhaal zelf is een beetje mager.
De vaas heeft bijna iedereen in
zijn ban. Lala en Okke beden
ken een voor de hand liggende
oplossing: hij moet kapot!
Toch maakt Pats veel goed
door een paar leuke vondsten.
Grappig is bijvoorbeeld de
menselijke machine, die opge
zweept door muziek van de
Peppers, alsmaar sneller en
sneller werkt en daarbij witte en
roze spekjes het publiek in
werpt. Daarnaast doen de spe
lers hun uiterste best om van de
voorstelling een succes te ma
ken. Vooral de delen met muzi
kale begeleiding zijn sterk. In
gekke kostuums met takken,
ldimop, veren en vleugels laten
ze een swingende rap horen.
Leuk is dat ieder grotkind "Vaas'
een eigen accent geeft. En daar
mee is Vaas' een voorstelling
met twee gezichten. Pats speelt
een matig verhaal met veel bij
zondere hoogtepunten.
s Leidsch Dagblad. KCII11: YIÜ i\
ANNO 1899
Woensdag 31 Mei
WASSENAAR - De 'Klip' is voor wielrijders een
'gevaarlijke helling'. Doch wie per pedes apos-
tolorum de Klip overtrekt, geniet van een
schoon panorama. Door de vlakte beneden
hem slingert zich heel bevallig de grindweg
door een vlakte in de duinen. Het eentonige er
van wordt afgebroken door eenige pittoreske
houten en steenen gebouwtjes. Het laatste dier
gebouwtjes, dat in den loop der tijden gedegra
deerd is tot een 'krot' zal spoedig worden afge
broken en vervangen door een steenen huis.
De bouw er van is door het Burgerlijk Armbe
stuur gegund aan den heer G.F. Verboog.
ANNO 1974
'e J
i? V W? Ju üv
Vrijdag 31 mei
LEIDEN - Het Noordeinde
maakt een goede kans het
grootste deel van het verkeer
kwijt te raken. Wethouder Kret
van stadsontwikkeling en ver
keer heeft ook geconstateerd,
dat de straat opbloeit en ge
zellige winkels krijgt. Als dat
een ontwikkeling is, wil hij
denken over het afsluiten van
de straat voor auto's (uitge
zonderd bussen misschien) en
het aanleggen van brede trot
toirs. De straat zou z.i. een
schakel kunnen zijn in een
winkelgebied, dat overgaat in
het eerste deel van de Bree-
straat. Dit zou zich dan, inge
klemd tussen twee gezellige
winkelgebieden, vanzelf wel
aanpassen. Om dit te bereiken
is het wel noodzakelijk de
aansluiting op het Galgewater
via het vroegere Marinecom
plex breder te maken om ver
keer in twee richtingen te ver
werken. De Galgewaterbrug is
voorlopig van het programma,
maar deze voorzieningen moe
ten er komen. En er is geld
voor.
LEIDERDORP-Een fout bij
een van de drie stemmachi-
nes, die bij de raadsverkiezin
gen in Leiderdorp zijn ge
bruikt, heeft ervoor gezorgd,
dat DS'70-er Nievaart tot van
morgen in de gedachte heeft
geleefd in de nieuwe raad te
rug te keren. Op de zitting van
het hoofdstembureau vanmor
gen is meegedeeld, dat bij de
officiële telling is gebleken,
dat Jo Nievaart een stem te
kort komt voor een raadszetel.
Daardoor is DS'70 van 2 op 0
zetels teruggevallen. Het is
gebeurd in het stembureau in
Foto's In deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing een ingevulde cheque (geen
overschri Jvingskaartter waarde van vijf gulden (voor een exemplaar van 13 Dl) IH in zwart wit) op te sturen naar het leidscli
Dagblad, La.v. Leidsch Dagblad Archieven, postbus 54, 2300 AB Lelden of door contante betaling aan de balie van het Leidse h
Dagblad aan de Rooseveltstraat 82. U ontvangt de foto binnen drie weken.
LEIDEN - Het Noordeinde wordt wellicht in de toekomst autovrij ge
maakt. Alleen voor bussen is er nog plaats.
FOTO ARCHIEF LEIDSCH DAGBLAD
de Meyegaardschool aan de
Vronkenlaan. Het totaalmeter-
tje op de stemmachine gaf
Nievaart 41 stemmen. Bij de
telling bleek, dat er slechts 38
stippen voor zijn naam zijn ge
zet. Daarmee viel Nievaart te
rug van 366, terwijl de kiesde
ler 367 is. Nievaart is zeer te
leurgesteld door de gang van
zaken. "Ik ben gewipt door
een rotmachine", zei hij ons.
Hij is de nestor van de raad,
die 21 jaar zitting heeft, de
langste tijd voor de PvdA en
de huidige raadsperiode voor
DS'70. Acht jaar is hij vroeger
wethouder geweest.
